ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Ν. ΤΖΕΛΗ

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

Ε’ ΕΚΔΟΣΗ

Ένας πρώην “Μάρτυρας του Ιεχωβά” εκθέτει και ανασκευάζει 

όλες τις διδασκαλίες και μεθόδους 

των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”

ΒΟΛΟΣ 2011

Αφιερώνεται στην υπηρεσία

του καλού μου Ποιμένα Ιησού Χριστού,

του οποίου η γλυκειά φωνή

με κάλεσε από τα σκοτάδια της αμαρτίας

και με ελευθέρωσε από τον λάκκο της πλάνης,

και προς όφελος των χαμένων προβάτων Του.

 

Πρώτη έκδοση               Απρίλιος 1970               αντίτυπα 2.000

 

Δεύτερη έκδοση             Οκτώβριος 1970             αντίτυπα 3.000

 

Τρίτη έκδοση                 Απρίλιος 1973               αντίτυπα 3.000

 

Τέταρτη έκδοση               Απρίλιος 1979               αντίτυπα 3.000

 

Πέμπτη έκδοση                               2011               αντίτυπα

 

 

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Αντί προλόγου                                                                                                                                                  6

Πρόλογος β’ έκδοσης                                                                                                                                       8

Πρόλογος γ’ έκδοσης                                                                                                                                      10

Εισαγωγή                                                                                                                                                        13

 

 

 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ “ΜΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”                                                            16

Κάρολος Ρώσσελ – Ιωσήφ Ρόδερφορδ – Νάθαν Νορ

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ                                  33

Ο Θεός είναι ένας – Ο Θεός φέρει περισσότερα του ενός ονόματα –

Οι ιδιότητες του Θεού – Ο Θεός δεν είναι ένα Πρόσωπο

 

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΑ                                                                                    47

Ο Πατέρας – Ο Υιός – Η διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με τον Χριστό –

Ορθοτόμηση παρερμηνευμένων εδαφίων – Ο Χριστός δεν έχει αρχή – Ο Κύριος

Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης – Ο Χριστός, ο μεγάλος Ποιμένας

των προβάτων – Ο Ιησούς Χριστός ονομάζεται Θεός – Θείες πράξεις και ιδιότητες στον

Ιησού Χριστό – Αξίωσε απόλυτη ισότητα με τον Θεό – Ένα μεγάλο μυστήριο –

Μία προειδοποίηση

 

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ                                                                                                                 81

Η διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με το Άγιο Πνεύμα –

Η προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος – Προσωπικές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος

– Η θεότητα του Αγίου Πνεύματος – Μία σύσταση

 

 

 

 

 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

 

 

ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”                                                     105

Σχετικά με το σκοπό του θανάτου του Κυρίου Ιησού Χριστού –

Σχετικά με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού –

Ο Ιησούς Χριστός, αδελφός του Εωσφόρου (Σατανά) –

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οι δαίμονες και ο Ιησούς Χριστός ο Σατανάς

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ                                                                                      121

Έκθεση της πλάνης

Ανασκευή της πλάνης

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ                                                   143

Έκθεση της πλάνης

Μία τρίτη έλευση του Χριστού το 1918

Η έλευση του Σατανά το 1914

Ανασκευή της πλάνης

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ” ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ                               161

Η σημασία της λέξης “ψυχή”

Η διδασκαλία της Κ. Διαθήκης σχετικά με την ψυχή

Αντιρρήσεις των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”

Τι είναι ο Άδης κατά την Γραφή                                                                                                                   182

 

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ                                                                                                    184

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ                                                                                                                           189

Σχετικά με τις αρχές και τις εξουσίες                                                                                                           193

 

 

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

 

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”                                                                                199

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ                                                                                             201

Ευαγγελιζόμενος – Σκαπανείς – Ειδικοί Σκαπανείς – Σκαπανείς Διακοπών –

Ιεραπόστολοι – Υπηρέτης εκκλησίας – Βοηθός υπηρέτη εκκλησίας – Υπηρέτης

Γραφικών Μελετών – Υπηρέτης περιοδικών και τομέων – Υπηρέτης βιβλίων –

Υπηρέτης λογαριασμών – Υπηρέτης περιοχής – Υπηρέτης περιφέρειας –

Υπηρέτης τμήματος – Το κυβερνών σώμα

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ                                                                                                                      215

Συνάθροιση μελέτης Σκοπιάς – Συνάθροιση υπηρεσίας –

Σχολή θεοκρατικής διακονίας – Δημόσιες συναθροίσεις

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ                                                                                                                                224

Μέθοδοι προσηλυτισμού                                                                                                                              228

 

 

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ                                                                                                           234

 

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ                                                                                              238

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

 

 

 

Έχω πάντοτε βαθειά την πεποίθηση ότι υπάρχει μια σοβαρή και επιτακτική ανάγκη αντιμετώπισης της πλάνης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Όχι γιατί η εκκλησία του Χριστού κινδυνεύει να σαλευθεί. Ο Κύριος είπε: “πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της” (Ματθαίος 16:18). Αλλά επειδή το όνομά Του και η αλήθεια Του βλασφημείται και επειδή πολύτιμες ψυχές παρασύρονται στην πλάνη και χάνονται.

Πώς όμως θα αντιμετωπιστεί η ανάγκη αυτή; Πώς το όνομα και η αλήθεια του Χριστού θα δοξασθεί και πώς οι πλανηθέντες θα φωτιστούν και θα επιστρέψουν σ’ Εκείνον, που είναι το Φως, η Αλήθεια και η Ζωή;

Ασφαλώς όχι με το μίσος, ούτε με τον διωγμό, γιατί και τα δύο αυτά είναι μέθοδοι και έργα του κόσμου. Θα                       αντιμετωπιστεί μόνο με τον Λόγο του Θεού και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Θα αντιμετωπιστεί μόνο από τα λίγα, πιστά και αφιερωμένα παιδιά του Θεού, που έχουν ζωηρό το αίσθημα της αγάπης και της ευθύνης για τη σωτηρία του κάθε αμαρτωλού. Και από τους αμαρτωλούς ας μην εξαιρούμε τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Είναι και αυτοί πλάσματα του Θεού, συνάνθρωποί μας, για τους οποίους ο Χριστός πέθανε. Το ότι βρίσκονται σε πλάνη, είναι γιατί ίσως δεν βρέθηκε κάποιος να τους μιλήσει για την αγάπη και τη σωτηρία του Χριστού. Είναι γιατί πλανήθηκαν χωρίς να το αντιληφθούν και χωρίς να το θέλουν. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός για τους πλανεμένους ήρθε, για τα χαμένα πρόβατα σταυρώθηκε.

Ξέρω ότι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” είναι πολύ δύσκολοι άνθρωποι. Από υπερηφάνεια δεν θέλουν να ακούσουν και από εγωισμό δεν θέλουν να ταπεινωθούν. Σπανίως δέχονται να διαβάσουν κάτι που τους προσφέρουμε και σπανίως αντιμετωπίζουν ανεπηρέαστα και με ειλικρίνεια ένα θέμα. Αλλά ας μην απελπιζόμαστε. Ο Θεός “γνωρίζει τους όντας αυτού” και γνωρίζει πώς να τους συντρίψει, να τους ταπεινώσει και να τους οδηγήσει στη μετάνοια και τη σωτηρία. Ξέρω ότι το έκανε σε μένα, το έκανε σε πολλούς άλλους μετά από μένα και είμαι βέβαιος ότι θα το κάνει σε περισσότερους ακόμα.

 

 

 

 

 

“… Άπειρα πλήθη τώρα μας καλούν

Οπλίτες του Χριστού, ας σπεύσουμε

Αφεύκτως ο Σωτήρ θα βοηθήση

Της πλάνης τα δεσμά να λύσουμε…”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Δ’ ΕΚΔΟΣΗΣ

 

 

 

Παραδίδοντας στη δημοσιότητα την τέταρτη έκδοση της παρούσας μελέτης, λυπάμαι που, για λόγους καθαρά πρακτικούς, δεν μπορώ να προσθέσω μερικά νεότερα ενδιαφέροντα γύρω απ’την οργάνωση των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, απ’τα οποία τα σημαντικότερα είναι: α) Η διάψευση της προαγγελίας τους σχετικά με το τέλος του κόσμου το 1975, γεγονός που αποκαρδίωσε χιλιάδες οπαδούς αυτής της οργάνωσης σε όλο τον κόσμο. β) Η μείωση του ρυθμού της αύξησής τους σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη χώρα μας. Αυτό ίσως, μεταξύ άλλων, να είναι και συνέπεια της προηγούμενης αποτυχίας τους.. Και γ) Ο θάνατος του τρίτου, στην ιστορία της οργάνωσης, προέδρου, κ. Νάθαν Νορ, το φθινόπωρο του 1977. Ο κ. Νορ, όπως και οι προκάτοχοί του, Ρώσσελ και Ρόδερφορδ, πέθανε με την πικρία της προφητικής του αποτυχίας να δει το τέλος του κόσμου και την εγκαθίδρυση της βασιλείας του Θεού επί της γης το 1975. Την ηγεσία της οργάνωσης ανέλαβε ο αντιπρόεδρος μέχρι το θάνατο του κ. Νορ, κ. Φράνς.

Θα ήθελα να σημειώσω και κάτι ακόμα στον πρόλογό μου αυτό, με αφορμή τις κατηγορίες των “Μαρτύρων” εναντίον μου, ότι με την έκδοση της παρούσας μελέτης μου, ανέλαβα έναν αγώνα άδικο και συκοφαντικό κατά της οργάνωσής τους. Ομολογώ ότι αν αυτός ήταν ο σκοπός μου και η όλη μου προσπάθεια, τότε θα προτιμούσα να σιωπήσω, τουλάχιστον για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας και ηθικής τάξης, παρά να αναιρώ και να αποκηρύττω ιδέες και θεωρίες που κάποτε πίστευα και υπηρετούσα για πέντε χρόνια – τα καλύτερα της νεανικής μου ζωής. Αν με τη συγγραφή και την επανειλημμένη δημοσίευση του βιβλίου αυτού ήρθα σε αντίθεση με το παρελθόν μου και με τους παλιούς αδερφούς μου, που χωρίς αμφιβολία όσοι με γνώριζαν με αγαπούσαν ειλικρινά, όπως και εγώ τους αγαπούσα, αυτό το έκανα ακριβώς γιατί αφ’ενός η πενταετής προσωπική μου πείρα μέσα στην οργάνωσή τους και αφ’ετέρου η ιστορική και συγκριτική μελέτη όλων των συγγραμάτων της οργάνωσης αυτής με τον θεόπνευστο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, καθώς και την ιστορία της Εκκλησίας, με έπεισαν πως η οργάνωση των “Μαρτύρων” ήταν – και εξακολουθεί να είναι – ένα σαθρό, ύπουλο και πολύ επικίνδυνο ανθρώπινο κατασκεύασμα, μία άνευ προηγουμένου θρησκευτική πλάνη. Για τον λόγο αυτό έκρινα πως πάνω από κάθε δεσμό και φιλία, υπερέχει η σωτήρια αλήθεια και το χρέος της συνείδησης, που δεν μπορεί και ούτε δικαιούται να αποσιωπήσει.

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί εύκολα να διαπιστώσει πως, εκθέτοντας τις θεωρίες των “Μ.Ι.”, το κάνω χωρίς προκατάληψη ή φανατισμό. Αντιθέτως, συχνά χρησιμοποιώ αυτούσιες περικοπές από τις εκδόσεις τους – παλιές και νέες – και περιορίζομαι στην ανασκευή των θεωριών τους, με μόνο γνώμονα την Αγία Γραφή και με μόνη επιδίωξη τη διαφώτηση των ανύποπτων και απληροφόρητων οπαδών τους, καθώς και κάθε άλλου ενδιαφερόμενου.

Εύχομαι οι αγαπητοί “Μάρτυρες” να μην συνεχίσουν για πολύ καιρό την μέχρι τώρα τακτική της κώφωσης και της εθελοτύφλωσης. Δεν τους συμφέρει να κλείνουν τα αυτιά τους και τα μάτια τους μπροστά στην ωμή αλήθεια, αν πράγματι είναι άνθρωποι καλής θέλησης, όπως ισχυρίζονται….

 

 

 

 

 

Βόλος,    Μάρτιος 1979                                                                   ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΖΕΛΗΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

 

Δεν θα ήθελα να προλογίσω στην τρίτη έκδοση του βιβλίου μου.  Περιορίζομαι μόνο να πω ότι χωρίς αμφιβολία ο Κύριος ευδόκησε να χρησιμοποιήσει τις σελίδες του βιβλίου αυτού, οι οποίες φωτίζονται από τον Άγιο Λόγο Του, προς μεγάλη ευλογία χιλιάδων αναγνωστών. Μάλιστα, από τις εκατοντάδες των επιστολών που έλαβα, παραθέτω αποσπάσματα λίγων από αυτές, όσων επιτρέπει ο χώρος.

 

 

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

 

 

“…Το 1964 ήρθα στη Δ. Γερμανία για εργασία, με τη σύζυγό μου. Εκεί γνωρίστηκα με Μάρτυρες του Ιεχωβά και είχα πολλές συζητήσεις μαζί τους. Γνωρίστηκα και με τον αρχηγό τους, τον κ. Υφαντή, ο οποίος είναι υπηρέτης περιοδικού Σκοπιάς στη Δ. Γερμανία και όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ διαβασμένος. Αλλά το βιβλίο σας μου άνοιξε τα μάτια, σας ευχαριστώ πολύ κ. Τζέλη.

Το έδωσα και σε κάποιο Μάρτυρα του Ιεχωβά να το διαβάσει. Το κράτησε μία εβδομάδα, δεν γνωρίζω να το διάβασε, πάντως σε αποκάλεσε επαναστάτη και ψεύτη….”

 

Ιωάννης Λ. ,   Δ. Γερμανία

 

 

“….Είμαι ιερέας και καθηγητής θεολόγος. Στα χέρια μου βρίσκεται το βιβλίο σας “Εκστρατεία Αγάπης”. Έχουμε κι εμείς εδώ χιλιαστές… Το βιβλίο σας μας είναι πολύτιμος βοηθός. Γι’ αυτό σας παρακαλούμε θερμά να μας αποστείλετε 30 αντίτυπα για να δοθούν στους ενορίτες μας…. Το βιβλίο σας θα στηρίξει και θα φυλάξει πολλούς χριστιανούς.”

 

Ιερέας Κων/νος Κ.  ,  Νομού Ηλείας

 

 

“κ. Τζέλη, το βιβλίο σας “Εκστρατεία Αγάπης” είναι πολύ κατατοπιστικό και παρέχει αδιάσειστα επιχειρήματα κατά του χιλιασμού. Παρακαλώ να μου αποστείλετε 50 αντίτυπα…”

 

Μητροπολίτης Πολυάνης και Κιλκισίου ,  Χαρίτων

 

 

“Με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση διάβασα το ωραίο και διδακτικό βιβλίο σας για σωτηρία και οικοδομή πολλών πλανεμένων αδελφών. Σήμερα μόλις το τελείωσα και αμέσως σας γράφω και σας παρακαλώ το συντομότερο να μου στείλετε 50 αντίτυπα…”

 

Ιερέας Κων/νος Π.  ,   Άνω Λιοσίων Αττικής

 

 

“Αδελφέ Ευάγγελε, από κάποιον ιερέα πληροφορήθηκα για το βιβλίο σας “Εκστρατεία Αγάπης” και πήγα αμέσως και το αγόρασα από το βιβλιοπωλείο  “Ο Λόγος”. Το διάβασα πολλές φορές και ενθουσιάστηκα. Το βιβλίο σας είναι γεμάτο από την πηγή των ζώντων υδάτων… Τον άνδρα μου τον βοήθησε να γνωρίσει ποιός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, γιατί με τις συχνές επαφές που είχε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά κοντέψαμε να διαλύσουμε την οικογένειά μας”.

 

Αγγελική  Σ.  ,  Θεσσαλονίκη

 

 

 

 

“Με ανέκφραστη χαρά και μεγάλο ενθουσιασμό υποδέχτηκα το βιβλίο σας. Χαίρω και συγχαίρω από τα βάθη της καρδιάς μου για τη σπουδαία εργασία σας. Σαν διψασμένο ελάφι όρμησα να το μελετήσω και να δω σ’ αυτό ξεχωρισμένες τις αιώνιες αλήθειες και να διακρίνω τα αίσχη του διαβόλου. Σας συγχαίρω για την ειλικρίνειά σας και σας ευχαριστώ…”

 

Ιερέας Ηλίας Σ.   ,   Νομού Λαρίσης

 

 

“Με πολλή χαρά και ψυχική αγαλλίαση πήραμε το βιβλίο σας, υλικό περισπούδαστο και άκρως απολογητικό και εποικοδομητικό για κάθε αναγνώστη. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα χριστιανικά σας αισθήματα”.

 

Κηρυτική και φιλανθρωπική κίνηση Αγρινίου

 

 

“Διαβάζω, αγαπητέ μου, την υπέροχη σε στοιχεία και απόδοσή σας ¨Εκστρατεία Αγάπης” κατά της πλάνης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Κύριος να σας ενισχύει κ. Τζέλη για να εργαστείτε προς σωτηρία των απατημένων αδελφών μας….”

 

Αρσένιος   Μοναχός   Μετεώρων

 

 

“Κύριε Ευάγγελε Τζέλη, η μεγάλη μου λύπη με έκανε να σας γράψω. Ολόκληρη η οικογένεια του συζύγου μου έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Επίσης και ο σύζυγός μου ήταν αρκετά κλονισμένος. Κατά καλή μας τύχη μας φέρνει ο καλός μας ιερέας το βιβλίο σας, “Εκστρατεία Αγάπης”. Ο σύζυγός μου το μελέτησε και με πολύ ενθουσιασμό πίστεψε τα όσα γράφετε. Δόξα στο όνομα του Κυρίου, βρέθηκε το κατάλληλο βιβλίο και ο κατάλληλος άνθρωπος.”

 

Μαρία  Μ.  ,  Χαλάνδρι  Αθηνών

 

 

“Ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ότι χάρις στο βιβλίο σας που ανέγνωσα, μεγάλωσε η ελπίδα μου περισσότερο για το ζήτημα που με απασχολεί. Αυτό το οφείλω σε έναν εξαίρετο, κατά Θεόν, κύριο ο οποίος μου το έστειλε, και σε σας ο οποίος μιλάτε τόσο ορθά, τόσο ειλικρινά, τόσο υπέροχα μέσα σ’αυτό….”

 

Ελένη  Κ.  ,  Καβάλα

 

 

Επιθυμώ να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες προς όλους αυτούς τους αναγνώστες μου, οι οποίοι είχαν την ευγενή καλοσύνη να γράψουν τα τόσο ενθαρρυντικά για μένα γράμματά τους. Ιδιαίτερα είμαι ευγνώμων στον Θεό για τον ταπεινό δούλο Του, τον σεβαστό και πολύ αγαπητό σε με, αδελφό εν Χριστώ, κ. Χαράλαμπο Γεωργιάδη, του οποίου η αγάπη και η συμπαράσταση υπήρξε για μένα πηγή έμπνευσης και δύναμης σε όλη την διακονία μου.

 

Χαλκίδα  2  Απριλίου 1973

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΖΕΛΗΣ

 

 

 

 

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

 

Τρεις είναι οι κυριότεροι λόγοι που με οδήγησαν στη συγγραφή και στη δημοσίευση αυτού του βιβλίου.

Ο πρώτος λόγος είναι για να δώσω, από την πείρα μου, στους αδελφούς μου εν Χριστώ ένα πρωτότυπο και πολύ αποκαλυπτικό βιβλίο όλων των διδασκαλιών και μεθοδειών των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” και έτσι να θέσω στα χέρια τους ένα κατάλληλο εργαλείο για μια θετική και αποτελεσματική εκστρατεία κατά της πλάνης των ¨Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

Ο δεύτερος λόγος είναι για να δώσω ένα χέρι βοηθείας σε πολλούς εκ των προτέρων αδελφών μου, οι οποίοι, όπως και εγώ, στην ειλικρινή τους εκζήτηση της αλήθειας και λόγω έλλειψης κατάλληλων πνευματικών οδηγών, έπεσαν θύματα της ικανής “εις το μεθοδεύσε την πλάνην” οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

Και ο τρίτος λόγος είναι για να δείξω σε όλους, με τη δική μου επιστροφή στο Χριστό, ότι κανένα σκοτάδι δεν είναι αρκετά πυκνό ώστε το φως του Χριστού να μη μπορεί να το διαλύσει, και καμία αίρεση αρκετά ισχυρή ώστε το Πνεύμα του Θεού να μη μπορεί να την νικήσει.

Το παρόν βιβλίο είναι αποτέλεσμα όχι μόνο μιας βαθιάς μελέτης και έρευνας των, από την αρχή της ίδρυσης της οργάνωσης, μεθόδων και δοξασιών των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, αλλά και μιας προσωπικής πενταετούς πείρας στους κόλπους αυτής της οργάνωσης. Περισσότερο μάλιστα απ’ όλα, είναι αποτέλεσμα του έργου του Αγίου Πνεύματος στο νου και στην καρδιά του άλλοτε πλανεμένου συγγραφέα.

Εκτός απ’ τις πολλές εκδόσεις των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, τις οποίες χρησιμοποίησα ως πηγές πληροφοριών, χρησιμοποίησα και πολλές άλλες αξιόπιστες πληροφορίες, μεταξύ των οποίων και τους δύο τόμους “Τριάντα χρόνια ένας σκλάβος της Σκοπιάς” και “Στο φως της Χριστιανοσύνης” (στα Αγγλικά). Και οι δύο αυτοί τόμοι είναι έργα του William J. Schnell, ο οποίος επί τριάντα χρόνια υπήρξε ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, στα κεντρικά γραφεία της Αμερικής, και τον οποίο το 1952 ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο, τον ελευθέρωσε από τα δεσμά της πλάνης και τώρα τον χρησιμοποιεί για τη διαφώτηση και τη σωτηρία χιλιάδων “Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

Το βιβλίο αυτό δεν αποβλέπει, ούτε επιδιώκει να υποστηρίξει τις δογματικές απόψεις κάποιας εκκλησίας, παρά μόνο εκείνης της “μίας, Αγίας, Καθολικής (παγκοσμίου) και Αποστολικής εκκλησίας” του Χριστού. Για  τον λόγο αυτό δεν καταφεύγω στις παραδόσεις, ούτε χρησιμοποιώ πηγές άλλες, εκτός απ’τον Θεόπνευστο, αψευδή και κατά πάντα επαρκή, γραπτό Λόγο του Θεού. Τα δε γραφικά χωρία που παραθέτω είναι παρμένα από την μετάφραση του αρχιμανδρίτη Νεόφυτου Βάμβα.

Τέλος, θα ήθελα να πάρω την ευκαιρία και να ευχαριστήσω θερμά όλους εκείνους τους αγαπητούς εν Χριστώ αδελφούς μου, οι οποίοι, άλλοι ηθικά και άλλοι υλικά, συμπαραστάθηκαν και βοήθησαν τόσο στη συγγραφή όσο και στην εκτύπωση αυτού του βιβλίου. Είμαι μάλιστα βέβαιος ότι πολλοί περισσότεροι θα βοηθήσουν για τη διάδοσή του.

Εύχομαι η ταπεινή αυτή εργασία να γίνει αιτία μεγάλης χαράς και αγαλλίασης στις καρδιές όλων μας για την επιστροφή πολλών πλανεμένων, στον Καλό Ποιμένα, ο οποίος “ήρθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός”.

 

 

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ν. ΤΖΕΛΗΣ

 

 

 

 

 

 

 

Πιθανόν να μη βρείτε ορισμένες από τις περικοπές του βιβλίου των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, “Έστω ο Θεός αληθής” στις σελίδες που παραπέμπω. Αυτό οφείλεται στο ότι οι “Μάρτυρες” έκαναν νέα έκδοση του παραπάνω βιβλίου με διαφορετική σελιδοποίηση. Η έκδοση που χρησιμοποιώ είναι του 1952.

 

 

 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

 

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ 

ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

 

 

 

Όταν ο Κύριός μας μίλησε στους μαθητές Του σχετικά με τις έσχατες ημέρες, έδωσε ορισμένα σημεία, τα οποία θα προηγούνταν της Δευτέρας Παρουσίας Του. Μεταξύ των πολλών και διαφόρων σημείων ο Κύριος είπε ότι “θα σηκωθούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες” και οι οποίοι θα λένε “να, εδώ είναι ο Χριστός” (Ματθ. 24: 23-24).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τώρα βρισκόμαστε στις έσχατες ημέρες και ότι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού είναι πολύ κοντά, “επί θύραις”. Αυτό το γνωρίζουμε όχι μόνο από την άθλια κατάσταση του κόσμου – ένα άλλο από τα σημεία που ο Κύριος μας έδειξε – αλλά και από τις πολλές και ποικίλες θρησκευτικές αιρέσεις που έκαναν την εμφάνισή τους τον τελευταίο καιρό.

Η θρησκευτική κίνηση της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” είναι και αυτή ένας από τους καινούριους θρησκευτικούς βλαστούς, που η ιστορία της ακόμα δεν έχει συμπληρώσει έναν αιώνα. Και όπως οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι μοντέρνες θρησκευτικές αιρέσεις, έχουν την πηγή τους και την προέλευσή τους στην Αμερική, έτσι και η οργάνωση των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” πήγασε και αυτή από την καθ’ όλα πλούσια χώρα της Αμερικής. Και το πιο παράδοξο είναι πως όλα αυτά τα μοντέρνα θρησκευτικά κινήματα, μαζί και οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, απορρίπτουν τον ιστορικό Χριστιανισμό και ξεχωριστά το καθένα αξιώνει για τον εαυτό του ότι είναι η μόνη γνήσια Χριστιανική μερίδα, η μόνη ορθή εκκλησία ή η μόνη οργάνωση του Θεού. Αξιώνει το “να, εδώ είναι ο Χριστός”.

 

 

Πότε και πώς άρχισε η οργάνωση των “Μ. του Ιεχωβά”

 

 

Εάν ρωτήσουμε τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” πότε και πώς άρχισε η οργάνωσή τους, θα μας πουν ότι άρχισε πριν έξι χιλιάδες χρόνια με τον πιστό γιο του Αδάμ και της Εύας,  τον Άβελ, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος Μάρτυρας του Ιεχωβά. Επίσης όλοι οι αρχαίοι προφήτες και οι δίκαιοι, μέχρι και ο Χριστός και οι Απόστολοι  ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Κατόπιν υπήρξε μια μακρά περίοδος πολλών αιώνων που αν και υπήρχαν λίγοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήταν διασκορπισμένοι και αδιοργάνωτοι. Αλλά το 1872 μ.Χ. οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν πάλι να συγκεντρώνονται και να διοργανώνονται σε σωματείο, υπό την ηγεσία του Κάρολου Ρώσσελ στην Αμερική.

Στο βιβλίο τους “Έστω ο Θεός αληθής”, σελ. 220 (στη νεότερη έκδοση βρίσκεται στη σελ. 214) γράφουν:

“Επί εξήντα περίπου αιώνες ο Ιεχωβά Θεός είχε τους μάρτυρές του επάνω στη γη. Να πώς στους νεότερους καιρούς ενώθηκαν για οργανωμένο έργο σε όλο τον κόσμο. Στο 1872 στην Αλλεγκένη, κοντά στο Πίτσμπουρκ της Πενσυλβάνια, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ συνέστησε μία τάξη μελέτης της Γραφής, που συγκεντρωνόταν τακτικά για τη σπουδή των αγίων Γραφών όσον αφορά τη βασιλεία του Ιεχωβά και τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού… Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έγιναν από τότε μια οργάνωση διεθνής.”

Αυτή εν συντομία είναι η ιστορία που συνήθως αρέσει στους Μάρτυρες του Ιεχωβά να μας διηγούνται. Δικό μας τώρα καθήκον είναι να εξετάσουμε τίμια και αντικειμενικά την ιστορία της οργάνωσης αυτής, η οποία ακόμα δεν συμπλήρωσε μία εκατονταετία. Στη συνέχεια θα εκθέσουμε και θα ανασκευάσουμε τις κυριότερες πλάνες της οργάνωσης. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί, ακόμα και από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αγνοούν την πραγματική ιστορία της οργάνωσης.

 

 

 

 

ΚΑΡΟΛΟΣ ΡΩΣΣΕΛ

 

Ο Κάρολος Ρώσσελ ή ο πάστορας Ρώσσελ, όπως ήταν γνωστός, υπήρξε ο εμπνευστής και ο ιδρυτής της θρησκευτικής αίρεσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1852 στο Πίτσμπουρκ της Πενσυλβάνια, στην Αμερική. Ο πατέρας του, Ιωσήφ Ρώσσελ, ήταν ένας πλούσιος έμπορος με πέντε εμπορικά καταστήματα. Η μητέρα του πέθανε, όταν ο Κάρολος ήταν ακόμα ηλικίας πέντε ετών. Στον πατέρα του βρήκε όλη τη στοργή και τη γενναία συμπαράσταση.

Ο Ρώσσελ, σε μικρή σχετικά ηλικία, άρχισε να ενδιαφέρεται για θεολογικά θέματα και, όπως ήταν ένας ανήσυχος νους, έπεσε εύκολη λεία του ορθολογισμού. Ιδιαίτερα η διδασκαλία της κόλασης και των αιώνιων βασάνων του προκαλούσαν τόση ανησυχία, ώστε σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών, έπεσε στον σκεπτικισμό. Έκτοτε άρχισε να ερευνά τις διάφορες θρησκευτικές μερίδες, με σκοπό να βρεί κάποια απάντηση στο θέμα που τον απασχολούσε, αλλά δυστυχώς έμεινε ανικανοποίητος. Τότε, κατά σύμπτωση, μελέτησε και τις διδασκαλίες του  Γουίλλιαμ Μύλλερ, του ιδρυτή των Αντβεντιστών, οι οποίες του έκαναν βαθιά εντύπωση. Με βάση τώρα τις διδασκαλίες του Μύλλερ, ο Κάρολος Ρώσσελ μελέτησε την Αγία Γραφή και κυρίως τα αποκαλυπτικά βιβλία, όπως είναι του Δανιήλ και της Αποκάλυψης, και έφθασε σε δικά του συμπεράσματα. Ασχολήθηκε πολύ με τα εσχατολογικά θέματα, όπως ακριβώς και ο Μύλλερ, και με τη χρονομέτρηση που έκανε, έφθασε στο συμπέρασμα ότι ο έσχατος καιρός είχε ήδη αρχίσει από το έτος 1799, ότι το 1874 έγινε η Δευτέρα Παρουσία και άρχισε η χιλιετής βασιλεία, ότι το 1878 έγινε η πρώτη ανάσταση κ.λπ. (Δείτε σελ. 127-129 στο παρόν βιβλίο).

Το κακό όμως δεν σταμάτησε μέχρι εκεί. Ο Ρώσσελ προχώρησε πιο πέρα από τα εσχατολογικά θέματα. Ένωσε τη φωνή του με τον Άρειο, σε μια κοινή διακήρυξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα κτίσμα του Θεού, το πρώτο και το καλύτερο κτίσμα. Απέρριψε την προσωπικότητα και την θεότητα του Αγίου Πνεύματος, και καταπολέμησε την διδασκαλία σχετικά με την αθανασία της ψυχής. Εκτός από αυτά, ο Ρώσσελ εισηγήθηκε και δίδαξε και άλλες πολλές πρωτότυπες και ιδιόμορφες διδασκαλίες, μερικές από τις οποίες εκθέτουμε στα επόμενα κεφάλαια.

Πολύ γρήγορα οι ιδέες του Ρώσσελ καρποφόρησαν και βρήκαν οπαδούς τους οπαδούς του δεν τους ονόμασε Μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά “Σπουδαστές των Γραφών”. Το 1879 ο Ρώσσελ άρχισε να εκδίδει το περιοδικό “Η Σκοπιά του Πύργου της Σιών και κήρυκας της παρουσίας του Χριστού”, το οποίο και συνέχισε μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Το έτος 1884, ο σύλλογος των “Σπουδαστών των Γραφών” έλαβε την αναγνώριση ως “Φυλλαδική Εταιρία της Σκοπιάς του Πύργου της Σιών”, η έδρα της οποίας ήταν στο Πίτσμπουρκ. Ο δε Ρώσσελ ήταν ο πρώτος πρόεδρός της.

Μεταξύ των πολλών συγγραμμάτων που ο Ρώσσελ έγραψε, τα κυριότερα είναι οι επτά τόμοι των Γραφικών Μελετών του, για τους οποίους λέγεται ότι κυκλοφόρησαν σε περισσότερα από δεκαπέντε εκατομμύρια αντίτυπα και σε πολλές γλώσσες. Οι οπαδοί οτυ τον θεώρησαν ως “τον γονιμότερο συγγραφέα της Γραφικής αλήθειας που έζησε ποτέ” (Τόμος Ζ’ σελ.77). Αλλά και η ιδέα που ο ίδιος ο Ρώσσελ είχε για τον εαυτό του και για τα συγγράμματά του δεν ήταν διαφορετική. Όπως κάθε ιδρυτής θρησκείας ή αίρεσης δίνει κάποια σπουδαία σημασία στο άτομό του, έτσι κάνει και ο Ρώσσελ. Φαντάστηκε τον εαυτό του ότι ήταν ο “πιστός και φρόνιμος δούλος” και ο “άγγελος της εκκλησία ςτων Λαοδικέων” (Δείτε Τόμος Ζ’ σελ.62).

Όσο για τα συγγράμματά του, ο Ρώσσελ πίστευε και διακήρυττε ότι αυτά αποτελούσαν απαραίτητα μέσα για τη μελέτη της Αγίας Γραφής και ότι ήταν αδύνατο να κατανοήσει κάποιος τον Λόγο του Θεού, χωρίς τη βοήθεια των συγγραμμάτων του και κυρίως των επτά Τόμων των “Γραφικών Μελετών”. Όμως ποιός συνετός Χριστιανός και ποιός νοήμων άνθρωπος μπορεί να παραδεχτεί τέτοιες καυχησιολογίες, σαν του Ρώσσελ!

Δυστυχώς για τον Ρώσσελ, σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του αποκήρυξε και αυτόν και τα συγγράμματά του, και μόνο μία μειονότητα, οι καλούμενοι “Χαραυγιστές”, εμμένουν πιστοί στον Ρώσσελ και του αναγνωρίζουν πλήρως όλα τα αξιώματα. Στο βιβλίο τους “Ο πιστός και φρόνιμος δούλος”, μέρος Β’, σελ. 9, γράφουν: “Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο μεγαλύτερος ερμηνευτής των αληθειών της Αγίας Γραφής από τις ημέρες του αποστόλου Παύλου, και ο ακαταγώνιστος υπερασπιστής της “πίστεως της άπαξ παραδοθείσης εις τους αγίους”…εξελέγη από τον Κύριο στο αξίωμα του Πιστού και Φρόνιμου Δούλου, προτού ακόμα γεννηθεί”.

Το 1879 ο Ρώσσελ παντρεύτηκε τη Μαρία Φράνσις, αλλά δυστυχώς η συζυγική τους ζωή υπήρξε αποτυχημένη εξαιτίας του ίδιου. Το 1896, έπειτα από δεκαεπτά χρόνια συζυγικών ανωμαλιών, ήρθε ο χωρισμός. Το διαζύγιο όμως το πήραν πέντε χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1901. Το δικαστήριο μάλιστα αποφάνθηκε κατά της συμπεριφοράς του Ρώσσελ προς τη γυναίκα του, ότι αυτή υπήρξε “συνεχούς καταπίεσης, η οποία αναγκαστικά θα έκανε τη ζωή οποιασδήποτε ευαίσθητης Χριστιανής γυναίκας, ένα φορτίο και την κατάστασή της ανυπόφορη”. Από το γάμο τους δεν απέκτησαν παιδιά. Τέλος το 1909, το αρχηγείο της Φυλλαδικής Εταιρίας της Σκοπιάς, μεταφέρθηκε από το Πίτσμπουρκ της Πενσυλβάνια στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, οπου παραμένει μέχρι σήμερα. Ο Ρώσσελ πριν από τον θάνατο δεν πρόβλεψε ούτε διόρισε κάποιον ως διάδοχό του, ακριβώς επειδή δεν παραδεχόταν άλλον από τον εαυτό του ως “πιστό και φρόνιμο δούλο”. Στη διαθήκη που άφησε, ανέθεσε τη σύνταξη της “Σκοπιάς της Σιών” σε μια πενταμελή επιτροπή, η οποία θα έπρεπε να εργάζεται σύμφωνα με τις υποδείξεις του. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα της διαθήκης του:

 

“Επιθυμώ, λοιπόν, ολόκληρη η ευθύνη της σύνταξης της Σκοιπάς της Σιών να αντεθεί στα χέρια μιας

μιας επιτροπής, που θα απαρτίζεται από πέντε αδέλφια…. Επειδή ο Σύλλογος έχει ήδη εγγυηθεί σε μένα

ότι δεν θα δημοσιεύσει άλλα περιοδικά, γι’αυτό τον λόγο απαιτούμε και η επιτροπή σύνταξης να μην

γράφει ή να μην συνδέεται με άλλα δημοσιεύματα, σε οποιονδήποτε βαθμό και με οποιονδήποτε τρόπο…

Αντίγραφα των Κυριακάτικων λόγων μου, οι οποίοι δημοσιεύθηκαν στις καθημερινές εφημερίδες και

κάλυψαν μία περίοδο πολλών ετών, έχουν φυλαχθεί και είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν ως ύλη για τη

σύνταξη της Σκοπιάς του Πύργου… Επιθυμώ να ταφώ στο τμήμα που κατέχει ο Σύλλογός μας, στο

Ρόζεμοντ Γιουνάιτεντ Σέμετερυ, και αφήνω όλες τις λεπτομέρειες της νεκρόσιμου ακολουθίας στη

φροντίδα της αδελφής μου Κας Λαντ και στις κόρες της  Αλίκη και Μέη… Επιθυμώ αυτή η τελευταία μου

επιθυμία να δημοσιευθεί στην έκδοση της Σκοπιάς, που θα εκδοθεί μετά τον θάνατό μου.”  (Από το

βιβλίο “Ο πιστός και φρόνιμος δούλος”  σελ. 129).

 

Ο θάνατός του ήρθε στις 31 Δεκεμβρίου 1916 και μέχρι τότε υπήρξε ο ακαταγώνιστος ανταγωνιστής της “πίστεως της άπαξ παραδοθείσης εις τους Αγίους”.

 

 

 

ΙΩΣΗΦ ΡΟΔΕΡΦΟΡΔ

 

Μετά τον θάνατο του Ρώσσελ, η διοίκηση της Εταιρίας έμεινε στα χέρια της επιτροπής των πέντε, τους οποίους όριζε ο Ρώσσελ στη διαθήκη του. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τις προβλέψεις του Ρώσσελ και η επιτροπή αποδείχθηκε ανίκανη να συνεργαστεί, οπότε τελικά αποφάσισαν να αγνοήσουν τη διαθήκη του Ρώσσελ και να εκλέξουν νέο αρχηγό. Έτσι, σε μία διήμερη συνάθροιση, στις 6 και 7 Ιανουαρίου 1917 η επιτροπή εξέλεξε τον Ιωσήφ Ρόδερφορδ ως πρόεδρο της Εταιρίας.

Ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1869 στο Μισσούρι της Αμερικής, από αγροτική οικογένεια. Σπούδασε νομικά και στα 22 του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως δόκιμος δικηγόρος. Αργότερα υπηρέτησε ως δημόσιος κατήγορος και στη συνέχεια ως δικαστής στη 14η δικαστική περιφέρεια του Μισσούρι.

Η πρώτη του επαφή με την Εταιρία ήταν το 1894, ενώ το 1906 αφιερώθηκε στην υπηρεσία της οργάνωσης και εργάσθηκε ως νομικός σύμβουλός της, μέχρι την ημέρα της εκλογής του ως προέδρου της.

Κατ’αρχήν ο Ρόδερφορδ ήταν καθ’όλα σύμφωνος με τον προκάτοχό του, τον Ρώσσελ, για τον οποίο και έτρεφε μεγάλη εκτίμηση. Για τον Ρώσσελ έγραφε ο Ρόδερφορδ:

 

“Ο Κύριος διόρισε έναν άνθρωπο ως τον πιστό και φρόνιμο δούλο του και μάλιστα, αν και αυτός

έφυγε από τη γη, εκτελεί ακόμα έργο Θεού σε αυτήν και είναι επιφορτισμένος με τα σχετικά με την

εκκλησία του, και εφόσον είμαστε ευνοούμενοι του Θεού και έχουμε αυτά τα πράγματα,

απολαμβάνουμε μεγάλο πλούτο, τρεφόμενοι και σκεπτόμενοι από εκείνα, τα οποία έγραψε πριν το

1918”.  (“Φως”  Τόμος Α’  σελ. 51).

 

Αλίμονο όμως, οι άνθρωποι αλλάζουν, γι’αυτό πολύ γρήγορα και ο Ρόδερφορδ άλλαξε ιδέες γαι τον Ρώσσελ και τα συγγράμματά του. Με το “νέο φως” που τώρα έλαβε ο Ρόδερφορδ, είπε πως ο Ρώσσελ ήταν λανθασμένος σε πολλά θέματα και έτσι, γρήγορα αποκήρυξε και αυτόν και τα συγγράμματά του. Ταυτόχρονα έγραψε και κυκλοφόρησε κατά εκατομμύρια δικά του συγγράμματα. Η τακτική αυτή του Ρόδερφορδ δημιούργησε μέσα στους κόλπους του Συλλόγου εχθρούς και αντιπάλους και τον οδήγησε σε διχασμό. Όσοι δεν συμφωνούσαν με τις νέες θεωρίες και τη νέα τακτική του Ρόδερφορδ αποχώρησαν και αποτέλεσαν μία ξεχωριστή ομάδα. Αυτοί μέχρι σήμερα αναγνωρίζουν μόνο τον Ρώσσελ.

Πριν το 1925 ο Ρόδερφορδ κυκλοφόρησε ένα βιβλιαράκι με τίτλο: ¨Εκατομμύρια ήδη ζωντανών ποτέ δεν θα πεθάνουν”. Εκεί ο Ρόδερφορδ όριζε το 1925 ως το έτος της ανάστασης των αρχαίων πατριαρχών και της συντέλειας του κόσμου. Όσο μάλιστα πλησίαζε το 1925, τόσο οι οπαδοί του αδιαφορούσαν για κάθε τι το εγκόσμιο, γιατί πίστευαν ότι το τέλος ήταν κοντά. Ακόμη, πολλοί το 1924 δεν αγόραζαν ούτε ένα καινούργιο κοστούμι, γιατί ύστερα από λίγο θα τους ήταν άχρηστο. Μόνο ο Ρόδεφορδ αγόρασε μία όμορφη βίλα στο Σαν Ντιέγκο της Νότιας Καλιφόρνια, με σκοπό να γίνει κατοικία του Αβραάμ , του Ισαάκ και του Ιακώβ, και την οποία ονόμασε Μπεθ Σαρίμ, που σημαίνει οίκος αρχόντων. Αλλά όταν ήρθε και πέρασε και το 1925 χωρίς να έρθει το τέλος του κόσμου και χωρίς να αναστηθούν οι πατριάρχες, ο Ρόδερφορδ κέρδισε τη βίλα και στους αφελείς είπε ότι δεν ήταν δυνατόν να έρθει το τέλος, αφού ακόμα είχαν πολύ έργο να κάνουν!!!Την τραγική αυτή ειρωνία δεν την χώνεψαν όλοι, και έτσι ένας αριθμός από 40.000 “Σπουδαστές των Γραφών” επαναστάτησε και αποχώρησε.

Επειδή όμως ο Σύλλογος των Σπουδαστών είχε διχαστεί με τέτοιο τρόπο, που σχεδόν ήταν αδύνατη κάθε επανασύνδεση, και επειδή και οι δύο πλευρές έφεραν την ίδια ονομασία, ο Ρόδερφορδ σκέφτηκε κάτι το πολύ έξυπνο και τολμηρό: να αλλάξει την ονομασία των οπαδών  του, και έτσι να θέσει τέρμα, μια για πάντα, σε κάθε σχέση με τον Ρώσσελ και τους οπαδούς του. Και τα κατάφερε καλά. Σε μία συνέλευση στο Κολόμπους Οχάιο, τον Σεπτέμβριο του 1931, είπε στα πλήθη των οπαδών του ότι ο Ιεχωβά τους έδωσε νέο όνομα, από “Σπουδαστές των Γραφών” σε “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Το νέο όνομα έγινε δεκτό παμψηφεί και από τότε φέρουν αυτό το όνομα. Στη “Σκοπιά” της 1ης Οκτωβρίου 1931, ο Ρόδερφορδ έδωσε την εξής εξήγηση για την υιοθέτηση του νέου ονόματος:

 

“Ο Ιησούς Χριστός ονομάζει τον εαυτό του “ο μάρτυρας, ο πιστός και αληθινός”….ο Ιησούς

πρέπει οπωσδήποτε να είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, ο Πρώτος του Μάρτυρας. Οι μιμητές και οπαδοί

του Ιησού, για να είναι Χριστιανοί, οφείλουν να είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά”.

 

Δεν πρόσεξε, φαίνεται, ο Ρόδερφορδ, ότι ο Χριστός είπε στους οπαδούς Του: “…και θα είστε μάρτυρες σε μένα…”  (Πράξεις των Αποστόλων 1:8).

Από τότε ο Ρόδερφορδ έγραφε για τον Ρώσσελ:

 

“Ο πάστορας Ρώσσελ…..καθόλου δεν ήταν, με οποιαδήποτε έννοια, ο ιδρυτής ή οργανωτής των

Μαρτύρων του Ιεχωβά”  (Θεοκρατία  σελ. 20-21).

 

Ο Ρόδερφορδ δεν είχε ουσιαστικές δογματικές διαφορές με τον προκάτοχό του, τον Ρώσσελ. Απεναντίας, χρησιμοποιούσε  παρόμοιους όρους και θεολογική γλώσσα, και υπήρξε απόλυτα σύμφωνος με όλες τις διδασκαλίες του Ρώσσελ, εκτός από ελάχιστες, σχετικές με εσχατολογικά θέματα.

Ο Ρόδερφορδ εισηγήθηκε τη μέθοδο κηρύγματος μέσω φορητού φωνογράφου στα σπίτια, καθώς και τη χρονομέτρηση και αναφορά της δράσης κάθε ατόμου. Διακήρυξε επίσης, ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει τη θεοκρατική Του οργάνωση, η οποία είναι η σύζυγός Του, και  όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την οργάνωση, αποτελούν μέλη της οργάνωσης του Σατανά.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε υπερβολικά υψηλόφρων και απρόσιτος, και σπάνια έκανε δημόσιες εμφανίσεις. Ήταν παντρεμένος, αλλά ούτε η σύζυγός του, Μαίρη, ούτε ο γιός του, Μάλκομ, πήραν ενεργό μέρος στην οργάνωση.

Ο θάνατος του Ρόδερφορδ ήρθε στις 8 Ιανουαρίου 1942 και κηδεύτηκε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, στην ιδιόκτητη βίλα Μπεθ Σαρίμ.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΝΑΘΑΝ ΝΟΡ

 

O Νάθαν Νορ ήταν ο διάδοχος του Ρόδερφορδ και ο τρίτος πρόεδρος της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Ο κ. Νορ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Πενσυλβάνια, στην Αμερική, το 1905. Η πρώτη επαφή του με την οργάνωση έγινε όταν ήταν ηλικίας 16 ετών. Δύο χρόνια αργότερα αφιερώθηκε τελείως στην υπηρεσία της οργάνωσης, ως ολοχρόνιος σκαπανέας. Κατόπιν ικανής υπηρεσίας εννέα χρόνων, του ανατέθηκε η γενική διεύθυνση του τυπογραφείου της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Ν. Υόρκης. Το 1935 εξελέγη ως αντιπρόεδρος της οργάνωσης, και πέντε μέρες μετά το θάνατο του Ρόδερφορδ, δηλαδή στις 13 Ιανουαρίου 1942 εξελέγη πρόεδρος της οργάνωσης.

Ο Νάθαν Νορ δεν ήταν τόσο θεαματικός, όσο υπήρξαν οι δύο προκάτοχοί του. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι οι σημερινές εκδόσεις της Εταιρίας είναι ανώνυμες, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδόσεις που έφεραν το όνομα του Ρώσσελ ή του Ρόδερφορδ.

Ο Νορ ακολούθησε κι αυτός την ίδια τακτική ενάντια στα συγγράμματα του Ρόδερφορδ, όπως και ο Ρόδερφορδ ενάντια σε αυτά του Ρώσσελ. Βαθμιαία και ανεπαίσθητα, παραμέλησε σχεδόν όλα τα συγγράμματα του Ρόδερφορδ και αντ’αυτών, η Εταιρία εξέδωσε νεότερα συγγράμματα, με τη δικαιολογία πάντοτε ότι “το φως συνεχώς αυξάνεται!”

Από τότε που ο Νορ ανέλαβε την προεδρία της οργάνωσης, επέφερε πολλές αλλαγές και τροποποιήσεις σε πολλούς τομείς δραστηριότητάς της. Ακόμα, εισηγήθηκε επαναστατικές αλλαγές στον τομέα της εκπαίδευσης.  Π.χ. Σε αντίθεση με την τακτική του Ρώσσελ και του Ρόδερφορδ, οι οποίοι ήταν εναντίον κάθε οργανωμένης και μεθοδικής θρησκευτικής εκπαίδευσης, ο Νορ ίδρυσε το 1943 την Ιεραποστολική Σχολή της οργάνωσης, την οποία ονόμασαν “Γαλαάδ” και η οποία εκπαιδεύει “Μάρτυρες” και τους στέλνει για ιεραποστολικό έργο σε διάφορες χώρες. Μέχρι το 1970 από τη σχολή “Γαλαάδ” αποφοίτησαν 4.000 ιεραπόστολοι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Επίσης, η εκπαιδευτική επανάσταση επεκτάθηκε σε κάθε ομάδα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι σήμερα εκπαιδεύονται μεθοδικά και συστηματικά. (Δείτε σύστημα εκπαίδευσης, σελ. 199). Κατάργησε την μέθοδο κηρύγματος μέσω φωνογράφου και αντ’αυτής, ο κάθε Μάρτυρας του Ιεχωβά εκπαιδεύεται και μαθαίνει διάφορες τρίλεπτες και οκτάλεπτες ομιλίες, τις οποίες απαγγέλλει στις πόρτες των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, ο κάθε Μάρτυρας του Ιεχωβά εκτελεί χρέη φωνογράφου. Γι’αυτό, πολλές φορές, οι “Μάρτυρες” λένε πράγματα, τα οποία και οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν.

Υπό την ηγεσία του Νορ, η Εταιρία εξέδωσε το 1950 δική της μετάφραση της Αγίας Γραφής, την γνωστή ως “Μετάφραση του Νέου Κόσμου”, την οποία πάλι αναθεώρησαν, και το 1961 την επανεξέδωσαν ως “Αναθεωρημένη Μετάφραση του Νέου Κόσμου”. Μέχρι τώρα κυκλοφόρησε μόνο σε τρείς γλώσσες,  Αγγλικά, Ιταλικά και Ισπανικά, και σε επτά εκατομμύρια αντίτυπα. Ο γράφων κατέχει και τις δύο εκδόσεις (στα Αγγλικά), αλλά δεν βλέπει σημαντικές αναθεωρήσεις. Το μόνο που διαπιστώνει είναι ότι μία ελεεινή αλλοίωση του κειμένου των Γραφών. Η Εταιρία “Σκοπιά”, χωρίς φόβο προς τον Θεό και ντροπή προς τους ανθρώπους, έχει αφαιρέσει από τη μετάφρασή της κάθε πνευματικότητα, έχει αλλάξει και προσθέσει πολλές λέξεις, ακόμη και ολόκληρες προτάσεις, και έχει αλλοιώσει το νόημα των λόγων του Χριστού και των αποστόλων. Π.χ.

Αντί για “Πνεύμα Θεού”, γράφουν: “Ενεργός δύναμη του Θεού” (Γένεση 1:2)

Αντί για “Σταυρός”, γράφουν: “Πάσσαλος του  Βασάνου”

Αντί για “Σταυρώνω”, γράφουν: “Διατρυπώ”

Αντί για “Αιώνα”, γράφουν: “Σύστημα πραγμάτων”

Αντί για “Χάρις”, γράφουν: “Παρ’αξία αγαθότητα”

Αντί για “Θεός” (Για τον Ιησού Χριστό), γράφουν: “Ένας θεός”

Αντί για “Κύριος” (για τον Ιησού Χριστό), γράφουν: “Αφέντης”.

Αυτές είναι μόνο λέξεις που έχουν αλλάξει, αλλά όπως είπα, έχουν αλλάξει και πολλές προτάσεις και έχουν προσθέσει και πολλές λέξεις.

Ιδιαίτερα ο Νορ και η σημερινή ηγεσία της οργάνωσης, συστηματικά αποφεύγουν να ονομάζουν τον Ιησού Χριστό, “Κύριο”. Αυτό εύκολα το διαπιστώνει κανείς, όταν εξετάζει τις νεότερες εκδόσεις τους. Επίσης χρησιμοποιούν υπερβολικά το όνομα του Θεού, “Ιεχωβά”, κι αυτό το διαπιστώνουμε τόσο στα συγγράμματά τους, όσο και στις καθημερινές τους συζητήσεις. Συχνά τους ακούμε να χρησιμοποιούν το όνομα Ιεχωβά, όπως ακριβώς θα μιλούσαν για τον Κώστα, τον Γιώργο, τον Γιάννη κλπ… Αν και πάλι, η στοιχειώδης ευγένεια επιβάλλει να μιλάμε για τον κύριο Κώστα, τον κ. Γιώργο, τον κ. Γιάννη. Η συμπεριφορά τους αυτή τί άλλο φανερώνει, παρά ανεβλάβεια προς τον Θεό, αν όχι και παντελή  άγνοια γι’Αυτόν;  Οι μαθητές του Κυρίου, όταν έγραφαν ή όταν μιλούσαν για τον Ιησού Χριστό, τον ονόμαζαν “Κύριο”. Επίσης και ο Κύριος Ιησούς, όταν μιλούσε για τον Θεό, τον ονόμαζε “Πατέρα”. Ποτέ δεν τον ονόμασε “Ιεχωβά”. Έτσι δίδαξε και τους μαθητές Του, να προσφωνούν τον Θεό “Πατέρα” (Ματθ. 6:9).

 

Κάτι άλλο που επεδίωξε και πέτυχε ο κ. Νορ, είναι η εξύψωση και η εμφύτευση στις καρδιές και στις διάνοιες των Μαρτύρων του Ιεχωβά της ιδέας της οργάνωσης. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα σκέφτονται και μιλάνε περισσότερο για την οργάνωση, παρά για τον Λόγο του Θεού. Κατάφερε, λοιπόν, ο κ. Νορ, να υποτάξει και να υποδουλώσει στο όνομα και στην ιδέα της οργάνωσης κάθε πνευματική και ηθική ελευθερία των Μαρτύρων. Σήμερα, οι δυστυχείς Μάρτυρες δεν ενεργούν σαν ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες, αλλά κατευθύνονται από την οργάνωση σαν ρομπότ. Γι’ αυτό και καυχιόνται ότι όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, σε όλο τον κόσμο, πιστεύουν και λένε το ίδιο. Και αυτό είναι το σωστό, αλλά είναι επίσης αληθινό το γεγονός ότι δεν λένε πάντοτε το ίδιο. Και αυτό γιατί η οργάνωσή τους συχνά αλλάζει απόψεις, όπως γράφουν:

 

“Μας παρέχεται η συμβουλή να παραμείνουμε κοντά στην οργάνωση, διότι, κι αν ακόμα η

οργάνωση έχει απόψεις που θα αλλάξουν αργότερα, η ασφάλειά μας έγκειται στο να παραμείνουμε

κοντά στην οργάνωση και να μεταβαλλόμαστε μαζί της, όταν αυξάνει το φως και διακρίνονται

νέες αλήθειες.” (“Σκοπιά” 15ης Σεπτεμβρίου 1957,  σελ.359).

 

Ο κ. Νορ, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, κάνει ένα ταξίδι ανά την υφήλιο, επισκεπτόμενος τα ανά τον κόσμο τμήματα και γραφεία της οργάνωσης και συχνά χρησιμοποιείται ως κύριος ομιλητής στις διάφορες συνελεύσεις, επιδιώκοντας την τόνωση του ηθικού των Μαρτύρων, καθώς και τον ομαδικό προσηλυτισμό. Από το έτος 1942, που ο Νορ ανέλαβε την προεδρία, η οργάνωση αυξήθηκε και διπλασιάστηκε πολλές φορές. Ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο. Η έδρα δε της οργάνωσης βρίσκεται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Εκεί διαθέτουν μεγάλα, εκσυγχρονισμένα τυπογραφεία με αυτόματα κυλινδρικά πιεστήρια, τα οποία εκτυπώνουν κατά εκατομμύρια τα βιβλία και τα περιοδικά τους.

Ο κ. Νορ είναι εξαιρετικά ικανοποιημένος με την αλματώδη αύξηση της οργάνωσης. Στη “Σκοπιά” της 15ης Δεκεμβρίου 1967, σελ. 753, διαβάζουμε:

 

“Σήμερα (το 1970) οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονται σε 199 χώρες. Υπάρχουν 96 τμήματα, όλα

συνδεδεμένα με τα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.”

 

Αυτή, εν συντομία, είναι η ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά και η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στα λόγια του ψαλμωδού: “Είδα τον ασεβή υπερυψωμένο, και ξαπλωμένο σαν τη χλωρή δάφνη”  (Ψαλμός 37:35).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στις μέρες μας (2011) η οργάνωση αυτή είναι εξαπλωμένη σχεδόν σε όλες τις χώρες της γης.

 

 

 

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

 

 

Αρχίζουμε την έκθεση και την ανασκευή των πλανών των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, από την κεντρικότερη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και της Χριστιανικής πίστης, δηλαδή σχετικά με την Τριαδικότητα του Αληθινού Θεού, ή πιο απλά, σχετικά με την Αγία Τριάδα.

Είμαι βέβαιος ότι αν εσύ, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είσαι ένας από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, θα αναφωνήσεις, λέγοντας: “Είναι δυνατόν ποτέ η διδασκαλία της Αγίας Τριάδας να είναι διδασκαλία της Αγλιας Γραφής; Πού αναφέρεται η Αγία Γραφή σε Τριάδα; ή Πού υπάρχει η λέξη “Τριάδα” στην Αγία Γραφή; Δεν είναι η διδασκαλία σχετικά με την Τριάδα, μία ψευδής, αντιγραφική δοξασία;”

Αυτές και πολλές παρόμοιες ερωτήσεις πιθανόν να έρχονται στο νου σου. Άκου όμως να σου πω: Αυτά ήταν και δικά μου ερωτηματικά, όταν κι εγώ ήμουν εκεί που είσαι εσύ τώρα, και όταν φορούσα τα ίδια “γυαλά” που εσύ τώρα φοράς.

Είναι αλήθεια πως σε όλη την Αγία Γραφή δεν υπάρχει η λέξη “Τριάδα”, όμως υπάρχει η έννοια, η πραγματικότητα της Τριαδικότητας του Θεού. Και εύχομαι χίλιες φορές, να μην πιστέψεις την λέξη “Τριάδα”, πίστεψε όμως την έννοια της Τριάδας.

 

Επίτρεψέ μου πρώτα, να εκθέσω τί εννοώ όταν λέω ότι πιστεύω στην Τριαδικότητα του Θεού ή στην Αγία Τριάδα. Εννοώ ότι ο Θεός που έκτισε τον Ουρανό και τη Γη και τα πάντα μέσα σε αυτά, είναι ΈΝΑΣ ΘΕΟΣ, όμως σε ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, τα Οποία είναι: ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Πιστεύω ότι το καθένα από τα τρία πρόσωπα της Θεότητας είναι ίσα μεταξύ τους ως προς τη φύση και τις ιδιότητες, όπως είναι η Αιωνιότητα, η Δύναμη, η Σοφία, η Αγιότητα και πολλές άλλες, τις οποίες πρόκειται να μελετήσουμε. Και επειδή τα τρία Αυτά πρόσωπα έχουν την ίδια φύση κσι τις ίδιες ιδιότητες, πιστεύω πως το καθένα απ’ Αυτά είναι Τέλειος Θεός. Όμως, δεν πιστεύω σε τρεις θεούς (διότι τότε θα ήμουν ειδωλολάτρης, πολυθεϊστής), αλλά σε Ένα Θεό. Πρόσεχε εδώ, μην κάνεις την ίδια ερώτηση που ο Ρώσσελ έκανε: “Με πιό τρόπο είναι δυνατόν οι τρεις να είναι ένα πρόσωπο;” (Δείτε Γραφικές μελέτες από τον Ρώσσελ, τόμος Ε’ ,  σελ. 204). Δεν πιστεύω, ούτε είπα πως ο Θεός είναι Ένα πρόσωπο, αλλά ένας Θεός σε τρία πρόσωπα ή προσωπικότητες.

Όταν λέμε πρόσωπο, ας μην έχουμε στο νου μας κάτι παρόμοιο με αυτό που βλέπουμε όταν κοιτάμε μέσα στον καθρέφτη μας. Γιατί πρόσωπο, όπως ορίζει τη λέξη το Μεγάλο Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας του Δ. Δημητράκου, σημαίνει: “Όν κεκτημένον νουν, αυτοσυνείδητον και δυνάμενον να καθορίση εαυτό”.

Προσωπικότητα σημαίνει, σύμφωνα με το ίδιο Λεξικό: “το ιδιάζον γνώρισμα του ανθρώπου ως έχοντος ιδίαν υπόστασιν ατομικότητος”. Με άλλα λόγια, πρόσωπο και προσωπικότητα μπορούν να εφαρμοστούν στην ύπαρξη εκείνη (όπως είναι και ο άνθρωπος), η οποία έχει νου, συνείδηση, θέλημα, συναισθήματα, όπως το να χαίρεται ή να λυπάται, να σκέφτεται και να αποφασίζει, καθώς και να μπορεί να γνωρίζει τον εαυτό του. Μια μηχανή δεν μπορεί να είναι ούτε προσωπο, ούτε προσωπικότητα, γιατί αν και έχει μορφή και ύπαρξη, δεν έχει νου, ούτε θέλημα, ούτε συνείδηση, ούτε συναισθήματα. Είναι μια μηχανή στα χέρια μας.

Ας στραφούμε τώρα στον Λόγο του Θεού, για να δούμε πώς εκτείθεται αυτή η τόσο μεγάλη και βασική διδασκαλία, η απόρριψη της οποίας σημαίνει πλάνη και αίρεση, και ένας αιρετικός δεν μπορεί να είναι συγχρόνως και Χριστιανός. Πρέπει όμως, καθώς θα κοιτάξουμε στον Λόγο του Θεού, να μας διέπει απόλυτη ειλικρίνεια και ακόμα, πρέπει να πλησιάζουμε τον Θεό με σαβασμό και ευλάβεια, διότι ο Θεός της Βίβλου είναι “πυρ καταναλίσκων”, δηλαδή φωτιά που κατατρώει. (Εβραίους 12:29).

Στη μελέτη μας αυτή, θα κοιτάξουμε πρώτα τί λέει η Βίβλος σχετικά με τον Θεό, ως σύνολο δηλαδή αυτό, που σαφώς διακηρύττει, ότι ο Θεός είναι Ένας και κατόπιν, στα πρόσωπα της Θεότητας, που σαφώς διακρίνονται ότι είναι τρία.

 

 

 

 

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ

 

       “Άκου, Ισραήλ. Ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος” (Δευτερον. 6:4). Και πάλι: “Έτσι λέει ο Κύριος, ο Βασιλιάς του Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ είμαι ο πρώτος, κι εγώ ο έσχατος. Και εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει”  (Ησαϊας 44:6). Όμοια δείτε και: (Ησαϊας 41:4 και 48:12). Την ίδια διακήρυξη μπορούμε να την συναντήσουμε και σε πολλά άλλα χωρία της Βίβλου.

 

 

 

 

Ο ΘΕΟΣ ΦΕΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ

ΕΝΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

 

Ο Θεός φέρει περισσότερα από ένα ονόματα, τα οποία σκοπό έχουν τη φανέρωση της φύσης και του χαρακτήρα του Θεού, και της σχέσης Του με τα πλάσματά Του, ιδιαίτερα τους πιστούς Του, και όχι για διάκριση από τους ψεύτικους θεούς, όπως ισχυρίζονται οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Έτσι στην Εβραϊκή γλώσσα έχουμε τα εξής ονόματα του Θεού:

 

• “Ελοχίμ”: Το όνομα αυτό έχει την έννοια του Ισχυρού ή του Φοβερού. Το πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής αρχίζει με αυτό το όνομα. “Στην αρχή δημιούργησε ο Θεός (Ελοχίμ) τον ουρανό και τη γη” (Γένεση 1:1). Πρέπει να σημειώσουμε ότι το όνομα “Ελοχίμ” είναι στον πληθυντικό αριθμό, διότι η κατάληξη “-ιμ” στην Εβραϊκή γλώσσα είναι η κατάληξη του πληθυντικού. Στην Ελληνική όμως αποδίδεται με τη λέξη Θεός.
• “Αδωνάι”: Το όνομα αυτό σημαίνει κρίνω ή κυβερνώ, και δείχνει τον Θεό ως τον Παντοδύναμο κυρίαρχο. Στις Ελληνικές Γραφές αποδίδεται με το όνομα Κύριος.
• “Ιεχωβά”: Αυτό είναι το πλέον ιερό και διακεκριμένο όνομα του Θεού, συγχρόνως όμως και το απόρρητο όνομά Του. Η σημασία του ονόματος αυτού εξηγείται στο βιβλίο της Εξόδου (3:14-15). “Και ο Θεός είπε στον Μωυσή: Εγώ είμαι ο Ων…. αυτό θα είναι το όνομά μου παντοτινά, και αυτό το μνημόσυνό μου σε γενεές γενεών”. Ο Ων σημαίνει ο υπάρχων Θεός ή “Είμαι Εκείνος που Είμαι”. Αυτό το όνομα μας δείχνει το αμετάβλητο και αναλλοίωτο του χαρακτήρα του Θεού, και όχι τόσο ως προς τη φύση Του, όσο ως προς τις σχέσεις Του με τον λαό Του. Αυτό το όνομα δίνει τη βεβαιότητα ότι Αυτός, ο Ων ή Ιεχωβά, Είναι και θα Είναι για τον Λαό Του ό,τι ήταν για τους πατέρες τους, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία των ανθρώπων, γι’αυτό και το όνομα του Κυρίου μας “Ιησούς” σημαίνει “ο Ιεχωβά είναι Σωτηρία”.

 

Στην Ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και οι συγγραφείς των ΕλληνικώνΧριστιανικών Γραφών, δηλαδή της Καινής Διαθήκης, το απέδωσαν με το όνομα “Κύριος”.

 

• “Σαββαώθ”: σημαίνει “Κύριος των Δυνάμεων”
• “Πατέρας”: Αυτό το όνομα στην Παλαιά Διαθήκη φανερώνει την ιδιαίτερη Θεοκρατική σχέση με τον Λαό Του Ισραήλ. “Εσύ, βέβαια, είσαι ο Πατέρας μας, αν και ο Αβραάμ δεν μας ξέρει, και ο Ισραήλ δεν μας γνωρίζει. Εσύ Κύριε είσαι ο Πατέρας μας” (Ησαϊας 63:16, 64:8 και Ιερεμίας 3:4, Μαλαχίας 1:6). Επίσης σε μία γενικότερη έννοια, το όνομα “Πατέρας”, δηλώνει ότι Αυτός είναι η πηγή και ο Πλάστης ολόκληρου του κόσμου, ορατού και αόρατου. “Δεν είναι ένας ο πατέρας όλων μας; Δεν μας έπλασε ένας Θεός;” (Μαλαχίας 2:10). “..από τον οποίο κάθε πατριά στους ουρανούς και επάνω στη γη ονομάζεται” (Εφεσίους 3:15).

 

“Πατέρας” στην Καινή Διαθήκη, είναι το κατ’εξοχήν αποκαλυφθέν όνομα του Θεού, το οποίο φανερώνει την σχέση στην οποία έρχεται ο Θεός με έναν Ιουδαίο ή Εθνικό, ο οποίος πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό. “Όσοι, όμως τον δέχτηκαν, σ’αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του.” (Ιωάννης 1:12). Επίσης, το όνομα “Πατέρας” φανερώνει την ιδιαίτερη και μοναδική σχέση που ο πατέρας Θεός έχει με τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα μας. Και επειδή υπάρχει αυτή η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ του Πατέρα και του Υιού, γι’αυτό βλέπουμε τον Κύριο Ιησού συχνά να λέει, ο πατέρας μου, ποτέ ο πατέρας μας. Στους μαθητές Του είπε: “Έτσι λοιπόν να προσεύχεστε ΕΣΕΙΣ, Πατέρα μας…” (Ματθαίος 6:9). Και πάλι: “Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας..” (Ιωάννης 20:17).

 

 

 

ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

 

Οι λέξη ιδιότητα ή ιδιότητες του Θεού δεν υπάρχει πουθενά στην Αγία Γραφή. Υπάρχουν όμως οι έννοιες εκείνες, οι οποίες φανερώνουν τις αρετές και τις τελειότητες του Θεού, που με μία λέξη τις ονομάζουμε ιδιότητες του Θεού.

 

• Ο Θεός είναι αυθύπαρκτος, δηλαδή το έδαφος και η πηγή της ύπαρξής Του είναι ο Εαυτός Του. “Εγώ είμαι ο Ων” (Εξοδος 3:14-15). Και πάλι “Επειδή, όπως ο Πατέρας έχει μέσα Του ζωή, έτσι έδωσε και στον Υιό να έχει μέσα του ζωή” (Ιωάννης 5:26).
• Ο Θεός είναι αμετάβλητος. “Επειδή εγώ είμαι ο Κύριος, δεν αλλοιώνομαι” (Μαλαχίας 3:6). “Και στον βασιλιά των αιώνων, τον άφθαρτο, τον αόρατο, τον μόνο σοφό Θεό…” (Α’ Τιμοθ. 1:17). “Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού” (Ρωμαίους 1:23). Επίσης δείτε τα εδάφια: Ησαϊας 40:28 , Εβραίους 1:10.
• Ο Θεός είναι άπειρος και η παρουσία Του πληροί τα πάντα.

 

Αυτή είναι η ιδιότητα του Θεού, μέσω της οποίας ο Θεός είναι ελεύθερος από κάθε περιορισμό χώρου. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν πιστεύουν στην πανταχού παρουσία του Θεού. Αλλά να τι λέει ο Λόγος του Θεού: “…Δεν γεμίζω Εγώ τον ουρανό και τη γη; λέει ο Κύριος.” (Ιερεμίας 23:24). “…Να, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσουν…” (Α’ Βασιλέων 8:27). Επίσης: (Ψαλμός 139:27 , Πράξεις 17:28).

 

• Ο Θεός είναι αιώνιος. Αυτή η ιδιότητα φανερώνει το άπειρο του Θεού σε σχέση με τον χρόνο. “Ο Θεός που υπάρχει πριν από τους αιώνες..” (Ψαλμός 55:19) “Πριν γεννηθούν τα όρη και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός” (Ψαλμός 90:2). Επίσης: (Δευτερον. 33:27 , Α’ Τιμοθ. 1:17).
• Ο Θεός είναι παντογνώστης. Αυτή είναι η ιδιότητα του Θεού, μέσω της οποίας ο Θεός γνωρίζει όλα τα πράγματα, τα οποία έγιναν, γίνονται και θα γίνουν.

 

Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” αρνούνται την παντογνωσία του Θεού στην πλήρη της έννοια. Πιστεύουν ότι η γνώση του Θεού, σχετικά με τα μέλλοντα γεγονότα, είναι μόνο σχετική και όχι απόλυτη. Αλλά να τί απαντά ο Λόγος του Κυρίου: “Να, ήρθαν τα εξαρχής, κι εγώ αναγγέλλω νέα πράγματα, πριν ξεφυτρώσουν σας μιλάω γι’αυτά” (Ησαϊας 42:9). “Ο οποίος εξαρχής αναγγέλλω το τέλος , και από προγενέστερα, αυτά που δεν συνέβησαν…” (Ησαϊας 46:10). “Από τον αιώνα είναι γνωστά στον Θεό όλα τα έργα μου” (Πράξεις 15:18).  Όχι μόνο ο Θεός γνωρίζει εκείνα τα οποία πρόκειται να γίνουν, αλλά γνωρίζει και τί υπάρχει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. “…και δώσε στον κάθε έναν σύμφωνα με όλους τους δρόμους του, καθώς γνωρίζεις την καρδιά του, επειδή εσύ, μόνος εσύ, γνωρίζεις τις καρδιές όλων των γιων των ανθρώπων” (Α’ Βασιλέων 8:39). Επίσης δείτε: (Ψαλμ. 139:1-5 , Α’ Ιωαν. 3:20 , Αποκάλ. 2:13).

 

• Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Αυτό σημαίνει ότι για τον Θεό δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορεί να εκτελέσει. Τα πάντα είναι δυνατά για τον Θεό. “ Να, εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός κάθε σάρκας, υπάρχει κάποιο πράγμα δύσκολο σε μένα;” (Ιερεμίας 32:27). “Και ο Ιησούς, καθώς τους κοίταξε καλά, τους είπε: Για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, για τον Θεό, όμως, όλα είναι δυνατά” (Ματθ. 19:26).
• Ο Θεός είναι απόλυτος κυρίαρχος. Με αυτό εννοούμε ότι ο Θεός έχει απόλυτη εξουσία επάνω σε όλη την κτίση Του, να ενεργεί όπως και όταν Αυτός ευαρεστείται. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον Θεό στην εκτέλεση του θελήματός Του. Είναι απόλυτα ελέυθερος. “Και όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτα, και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού και στους κατοίκους της γης, και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τί έκανες;” (Δανιήλ 4:35). Επίσης δείτε: (Ιώβ 11:10 , 33:13 , Ματθ. 10:29 , Ρωμ. 9:15-19).
• Ο Θεός είναι πάνσοφος. Δηλαδή όλα όσα πράττει, τα πράττει με απόλυτη τελειότητα. “Πόσο μεγάλα είναι τα έργα σου Κύριε! Με σοφία έφτιαξες τα πάντα, η γη είναι γεμάτη από τα έργα σου” (Ψαλμός 104:24). Ο Θεός διαθέτει τα βάθη των γνώσεών Του, κατά τον καλύτερο τρόπο. “Θα σε υμνώ, επειδή πλάστηκα με φοβερό και θαυμάσιο τρόπο, τα έργα σου είναι θαυμάσια, και η ψυχή μου το γνωρίζει αυτό πολύ καλά” (Ψαλμ. 139:14).
• Ο Θεός είναι Πνεύμα. Ο Θεός είναι η πιο μεγάλη και η πιο υψηλή πνευματική προσωπικότητα του σύμπαντος. “Ο Θεός είναι Πνεύμα…” (Ιωάν. 4:24).
• Ο Θεός είναι άγιος. Η πνευματικότητα και η αγιότητα του Θεού είναι οι πλέον εξέχουσες ιδιότητες της φύσης και του χαρακτήρα Του. Ο Θεός είναι απόλυτα άγιος (με κάθε σημασία της λέξης). Είναι άγιος στη φύση Του, και άγιος σε όλες τις ενέργειές Του. “…Άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων….” (Ησαϊας 6:3). “…Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους στο όνομά σου…” (Ιωάν. 17:11).
• Ο Θεός είναι δίκαιος. Αυτή η ιδιότητα του Θεού είναι στενά συνδεδεμένη με την Αγιότητά Του. Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η έκφραση της Αγιοσύνης Του. Ο Θεός είναι δίκαιος σε όλες τις πράξεις Του. Είναι δίκαιος όταν ελεεί και δίκαιος όταν οργίζεται. Είναι δίκαιος όταν δικαιώνει τον αμαρτωλό και δίκαιος όταν καταδικάζει τον αμαρτωλό. “Η δικαιοσύνη και η κρίση είναι η βάση του θρόνου σου…” “Δίκαιος ο Κύριος σε όλους τους δρόμους του και αγαθός σε όλα τα έργα του” (Ψαλμ. 89:14 , 145:17). Επίσης δείτε: (Ιωάν. 17:25 , Αποκάλ. 16:5).
• Ο Θεός είναι αγάπη (Α’ Ιωάν. 4:8). Αυτή είναι η πλέον υπέροχη ιδιότητα του Θεού, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε σωτηρία για τον άνθρωπο. Η αγιότητα και η δικαιοσύνη του Θεού, δεν μπορούν να μας σώσουν, αλλά μάλλον να μας καταδικάσουν, γιατί όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Αλλά η αγάπη του Θεού έστειλε τον Μονογενή Υιό του “…για να μην χαθεί καθένας που πιστεύει σ’Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή” (Ιωάν. 3:16). Στην αγάπη του θεού μπορούμε να διακρίνουμε τη χάρη Του, το έλεός Του, τους οικτιρμούς Του, την μακροθυμία Του και την αγαθότητά Του. Η αγάπη του Θεού εκτείνεται σε όλα τα πλάσματά Του, χωρίς καμία εξαίρεση. “Αγαθός ο Κύριος σε όλους, και οι οικτιρμοί του σε όλα τα δημιουργήματά του” (Ψαλμ. 145:9) “Αλλά εσύ, Κύριε, είσαι Θεός οικτίρμονας και ελεήμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός” (Ψαλμ. 86:15).

 

Ο Θεός αγαπά τους πιστούς Του με ιδιαίτερη αγάπη, γι’αυτό και τους υιοθέτησε ως πνευματικά Του παιδιά, και είναι στις καρδιές αυτών, που ο Θεός ευαρεστείται να κατοικεί και να αποκαλύπτει την αγάπη Του και τον εαυτό Του, κατά ένα τέτοιο τρόπο, που είναι τελείως ξένος προς τον άπιστο και αμετανόητο άνθρωπο. “Αν κάποιος με αγαπά, θα φυλάξει τον λόγο μου και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και θα έρθουμε σ’αυτόν και θα κατοικήσουμε μέσα σ’αυτόν” (Ιωάν. 14:23) “Δέστε τί είδους αγάπη έδωσε σε μας ο Πατέρας, ώστε να ονομαστούμε παιδιά του Θεού” (Α’ Ιωάν. 3:1).

 

13)  Ο Θεός είναι ακατανόητος σε μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να κατατάξουμε το ακατανόητο του

Θεού σαν μία άλλη ιδιότητά Του. Είναι όμως αλήθεια πως η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο Θεός

υπό μία έννοια είναι ακατανόητος σε μας και υπό άλλη έννοια είναι κατανοητός, ή ότι ο

άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει τον Θεό, και αυτή η γνώση είναι απολύτως αναγκαία για τη

σωτηρία του. “Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνο αληθινό Θεό,

και αυτόν που απέστειλες, τον Ιησού Χριστό” (Ιωάν. 17:3).

 

Στο βιβλίο του Ιώβ βλέπουμε τον Σωφάρ να ρωτά: “Μπορείς να εξιχνιάσεις με εντέλεια τον Παντοδύναμο;” (Ιώβ 11:7). Πιο κάτω στα κεφάλαια 36:26 και 37:23 του ίδιου βιβλίου ο σοφός Ελιού λέει: “Να, ο Θεός είναι μεγάλος και ακατανόητος σε μας”. “Τον Παντοδύναμο δεν μπορούμε να τον εννοήσουμε”. Εάν ο άνθρωπος (ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει τον εαυτό του) μπορούσε να κατανοήσει τον Θεό, τότε δύο πράγματα θα σήμαινε: Ή ο άνθρωπος είναι άπειρος και ίσος με τον Θεό, ή ο Θεός είναι μικρός και πεπερασμένος σαν τον άνθρωπο. Τίποτα απ’τα δύο όμως δεν συμβαίνει. Ο άνθρωπος είναι μικρός και πεπερασμένος και ο Θεός μεγάλος και άπειρος. Και συνεπώς ακατανόητος για τον άνθρωπο.

 

 

 

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ

 

 

Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και θεολογικές γνώσεις για να διακρίνουμε στην Αγία Γραφή τη μεγάλη αλήθεια του πληρώματος της Θεότητας. Ήδη το όνομα “Ελοχίμ” που εξετάσαμε, είναι στον πληθυντικό αριθμό και αυτό δείχνει ότι ο Θεός είναι περισσότερα από ένα πρόσωπα. Εδώ δεν πρόκειται για πληθυντικό μεγαλειότητας, όπως ισχυρίζονται οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, γιατί ο πληθυντικός μεγαλειότητας δεν αποδίδεται με τα ονόματα ή με τους τίτλους, όπως είναι το όνομα “Ελοχίμ”, αλλά με τις προσωπικές αντωνυμίες, όπως: εμείς, εσείς κλπ.

Ευθύς εξαρχής βλέπουμε στο βιβλίο της  Γένεσης κεφ. 1:26-27 τον Θεό να λέει: “Ας κάνουμε (όχι ας κάνω) άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα (όχι σύμφωνα με τη δική μου εικόνα), σύμφωνα με τη δική μας όμοίωση (όχι σύμφωνα με τη δική μου ομοίωση)”.  “Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα, σύμφωνα με την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε”. Εδώ βλέπουμε κάτι το παράδοξο και θαυμαστό. Ο Θεός μιλάει στον πληθυντικό “….ας κάνουμε…..σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση”, και στο τέλος λέει: “σύμφωνα με την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε”. Και πάλι, όταν ο Αδάμ αμάρτησε με την παρακοή του, ο Θεός είπε: “Να, ο Αδάμ έγινε σαν ένας από μας, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό” (Γέν. 3:22).  Αργότερα στον πύργο της Βαβέλ ο Θεός είπε: “Ελάτε, ας κατέβουμε και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους” (Γέν. 11:7). Δεν είναι σ’αυτά τα χωρία περισσότερο από φανερό, ότι ο Θεός είναι περισσότερα από ένα πρόσωπα;

Αλλά ίσως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” θα μας πουν, πως όταν ο Θεός μιλούσε στον πληθυντικό, απευθυνόταν στους αγγέλους.

Ρωτάω όμως κι εγώ: ο άνθρωπος έγινε σύμφωνα με την εικόνα και την ομοίωση και των αγγέλων; Βεβαίως όχι, διότι η Γραφή λέει: “Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα, σύμφωνα με την εικόνα του ΘΕΟΥ τον δημιούργησε”.

Ίσως, θα πουν πάλι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, πως ο Θεός απευθυνόταν στον Υιό Του (διότι πιστεύουν στην προΰπαρξη του Υιού).

Τότε ας προσέξουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” πως ο άνθρωπος δεν έγινε μόνο σύμφωνα με την εικόνα του ενός αλλά “σύμφωνα με την δική μας εικόνα και την δική μας ομοίωση”, δηλαδή και του άλλου προσώπου ή προσώπων. Και στο τέλος δεν λέει ότι ο άνθρωπος έγινε “σύμφωνα με την δική μας εικόνα και την ομοίωση”, δηλαδή του ενός και του άλλου, αλλά “σύμφωνα με τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ εικόνα, σύμφωνα με την εικόνα του ΘΕΟΥ”.

Εδώ λοιπόν μας αποκαλύπτει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ο Λόγος του Θεού, ότι ο Θεός είναι περισσότερα από Ένα πρόσωπα, ότι όλα τα πρόσωπα της Θεότητας είναι όμοια και ίσα μεταξύ τους. Και το σπουδαιότερο, ότι δεν είναι δύο ή τρεις θεοί, αλλά Ένας Θεός.

Καθώς θα συνεχίσουμε τη μελέτη μας, θα δούμε ότι “το πλήρωμα της θεότητας”, όπως το ονομάζει η Γραφή (Κολοσ. 2:9), δεν αποτελείται από δύο πρόσωπα, αλλά από τρία πρόσωπα, και συγκεκριμένα: από τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο. Όταν ο Θεός λέει: “ας κάνουμε”, απευθύνεται τόσο στον Υιό, όσο και στο Άγιο Πνεύμα, γιατί τόσο ο Πατέρας και ο Υιός, όσο και το Άγιο Πνεύμα, έλαβαν μέρος στην δημιουργία, φέρουν το ίδιο όνομα, έχουν τις ίδιες ιδιότητες, είναι ο Ένας Θεός.

 

 

 

 

 

 

 

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΑ

 

 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, το πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας

 

 

Εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να έχουμε διαφορές με τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, σχετικά με τον Θεό Πατέρα. Στο βάθος και στην ουσία έχουμε διαφορές, τις οποίες όμως θα μπορέσουμε να διακρίνουμε, καθώς θα εξετάζουμε τα άλλα δύο Πρόσωπα της Θεότητας. Εκείνο που ιδιαίτερα επιθυμώ να τονίσω εδώ, είναι πως το όνομα “Πατέρας” υπό αυστηρή έννοια, αποδίδεται αποκλειστικά στο πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τρίαδας. Ο “Πατέρας” είναι ο γεννήτορας, ο Ίδιος δεν γεννήθηκε.

 

 

 

Ο ΥΙΟΣ, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας

 

 

Πιστεύω ότι ο Υιός του Θεού Πατέρα, γεννήθηκε από τον Πατέρα πριν από όλους τους αιώνες. Ότι φέρει την φύση και τον χαρακτήρα του Πατέρα, και ως εκ τούτου, είναι Τέλειος και Αληθινός Θεός. Ότι μέσω Αυτού κτίστηκαν τα πάντα, ορατά και αόρατα. Ότι ήταν “το Μυστήριο που ήταν κρυμμένο από τους αιώνες και τις γεννεές, τώρα όμως φανερώθηκε στους αγίους Του” (Κολ. 1:26-27). Ότι έγινε τέλειος άνθρωπος και πήρε το όνομα ΙΗΣΟΥΣ. Ότι πέθανε και αναστήθηκε για την σωτηρία των ανθρώπων. Και ότι θέλει να έρθει πάλι, με δύναμη και δόξα, για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, και στη Βασιλεία Του δεν θα υπάρξει τέλος.

Αυτή είναι η διδασκαλία της Αγίας Γραφής σχετικά με τον Υιό του Θεού, την οποία όμως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, σχεδόν εξ ολοκλήρου απορρίπτουν.

Αγαπητέ αναγνώστη, ο οποίος πιθανόν να είσαι ένας από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, επιθυμώ με όλη την ειλικρίνεια της καρδιάς μου, να εκθέσω ακριβώς την διδασκαλία της Εταιρίας Σκοπιάς ή των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και τη διδασκαλία της  Αγίας Γραφής, σχετικά με το Πρόσωπο Εκείνο, ο Οποίος κάποτε είπε: “Μακάριος είναι όποιος δεν σκανδαλιστεί με μένα” (Ματθ. 11:6). Αυτός ο Ευλογημένος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος γίνεται πολλές φορές “σημείο αντιλεγόμενο” και “λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου” (Λουκάς 2:34 , Α’ Πέτρου 2:7). Αυτός λέω, είναι ο Μοναδικός Σωτήρας του κόσμου, καθώς φέρει το Μοναδικό Όνομα από τον Ουρανό, με το οποίο μπορούμε να σωθούμε (Πράξεις 4:12).

Εάν λοιπόν το θεμέλιο της πίστης σου και της πίστης μου είναι στερεωμένο πάνω σ’ Εκείνον, όπως μας αποκαλύπτεται στον Λόγο Του, τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι ποτέ δεν θα ντροπιαστούμε (Α’ Πέτρου 2:6).

 

 

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

 

 

Με δυο λόγια, η διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με τον Ιησού Χριστό, είναι η εξής, όπως τη βρίσκουμε στο βιβλίο τους “Πάντα δοκιμάζετε”, σελ.220:

 

“Ο Ιησούς Χριστός, ένα δημιουργηθέν πρόσωπο είναι η δεύτερη μεγάλη Προσωπικότητα του σύμπαντος…

Αυτός δημιουργήθηκεπριν από αναρίθμητες χιλιετηρίδες ως πρώτη και μοναδική άμεση κτίση από

τον Πατέρα του, τον Ιεχωβά”.

 

Σ’ αυτή την σύντομη έκθεση της διδασκαλίας των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, η έμφαση δίνεται στις λέξεις “δημιουργήθηκε” και “κτίση”. Σε ρωτώ όμως, αναγνώστη: Τί μας λέει η Αγία Γραφή για τον Ιησού Χριστό, ότι δημιουργήθηκε ή κτίστηκε από τον Πατέρα, ή ότι γεννήθηκε από τον Πατέρα;

Ίσως θα μου απαντήσεις ότι η λέξη δημιουργήθηκε και γεννήθηκε σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Κάνεις λάθος, αναγνώστη! Άλλο πράγμα σημαίνει το ρήμα δημιουργώ ή κτίζω και άλλο το ρήμα γεννώ.

Ο πατέρας σου γέννησε εσένα, αλλά έκτισε το σπίτι του. Ο Νώε, λέει η Γραφή, γέννησε τρεις γιούς, τον Σημ, τον Χαμ και τον Ιάφεθ, αλλά έχτισε την κιβωτό. Ούτε εσύ μοιάζεις με το σπίτι, ούτε ο Σημ, ο Χαμ και ο Ιάφεθ με την κιβωτό.

 

Ο ιδρυτής της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, ο Ρώσσελ, ερμηνεύοντας τη φράση ο “μονογενής Υιός του Θεού”, λέει τα εξής:

 

“Η, μέσω της έκφρασης αυτής, μεταδιδόμενη ιδέα είναι ότιο Λόγος, Αυτός και μόνος, ήταν η άμεση

δημιουργία ή γέννηση του ουράνιου Πατέρα… από εδώ προκύπτει το υποχρεωτικό και αληθινό

της δήλωσης ότι Αυτός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού” (Γραφικές Μελέτες , τόμος Ε’ , σελ.106).

 

Επίσης στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, “Πράγματα, στα οποια είναι αδύνατον να ψευσθεί ο Θεός” και στις σελ. 123-125, οι “Μάρτυρες” προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι λέξεις “κτίση” και “γέννηση” σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Λένε σχετικά με τον Χριστό:

 

“Ο Θεός, ο Ουράνιος Πατέρας του, τον γέννησε, με την έννοια ότι ο Θεός τον παρήγαγε ο ίδιος, χωρίς

κάποια παρέμβαση, κι έτσι τον έκτισε”.

 

Σοβαρό όμως γραμματικό λάθος κάνουν οι “Μάρτυρες”, γιατί η λέξη γέννηση, σε πρόσωπα και ζώα (σύμφωνα με το Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας) σημαίνει το να γεννά ή να τίκτει κάποιος. Και είναι η λέξη γένεση που σύμφωνα με το ίδιο Λεξικό , σημαίνει παραγωγή, ποίηση, κατασκευή ή διαμόρφωση, πλάση, σχηματισμός. Πολύ σωστά λοιπόν, λέει η Γραφή: “Αυτή είναι η γένεση του ουρανού και της γης, όταν αυτά κτίστηκαν” (Γέν. 2:4). Και σ’αυτό πάλι το εδάφιο οι “Μάρτυρες” κάνουν την εξής ανόητη ερώτηση και συλλογισμό:

 

“Ποιός έκανε τη γένεση αυτών των ουρανών και αυτής της γης; ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός. Θα ονομάσουμε, λοιπόν

τον Θεό Πατέρα των ουρανών και της γης, γιατί αυτός είναι ο γεννήτοράς τους;” (“Πράγματα στα

οποία είναι αδύνατον να ψευσθεί ο Θεός” , σελ.124).

 

Σύγχυση των  δύο λέξεων, γέννηση και γένεση. Το εδάφιο αυτό σημαίνει ότι αυτή η δημιουργία των ουρανών και της γης και συνεπώς ο Θεός είναι ο δημιουργός ή ο κτίστης αυτών, και όχι ο γενήτορας ή ο Πατέρας τους.

Εάν λοιπόν, οι λέξεις δημιουργία ή κτίση και γέννηση έχουν την ίδια έννοια, τότε κάλλιστα μπορούμε να αλλάξουμε την διακήρυξη της Γραφής και αντί να πούμε “ο μονογενής Υιός του Θεού”, να πούμε “ο μονοδημιουργηθείς ή ο πρωτοδημιουργηθείς Υιός του Θεού”. Αλλά μια τέτοια πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράλογη, αντιγραφική και ολότελα βλάσφημη και ασεβής, για το πρόσωπο του Υιού του Θεού.

Ο Ιησούς Χριστός είναι “ο μονογενής Υιός του Θεού”, γιατί είναι ο Μόνος, ο Οποίος γεννήθηκε από τον Πατέρα και συνεπώς φέρει τη μορφή, την φύση και τον χαρακτήρα του Πατέρα. Γι’ αυτό λέει η Γραφή: “αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας της υπόστασής του” (Εβραίους 1:3).

Μια άλλη βλάσφημη και ειρωνική ερώτηση που απευθύνουν οι “Μάρτυρες” στο παραπάνω βιβλίο τους, σελ.123, για να αποκρούσουν την αληθινή έννοια της έκφρασης “μονογενής Υιός του Θεού”. Είναι η εξής:

 

“…Υπήρχε, λένε, κάποιο θηλυκό στον ουρανό μέσω του οποίου ο Ιεχωβά Θεός γέννησε τον μονογενή Υιό

του;”.

 

Δεν νομίζω ότι πρέπει να απαντά κανείς σε ερωτήσεις του είδους αυτού, που η πηγή τους είναι εκ του πονηρού. Περιορίζομαι μόνο να πω, ότι η ερώτησή τους αυτή είναι όμοια με εκείνη που άλλοι άφρονες κάνουν: “Ποιός δημιούργησε τον Θεό;”

Ίσως όμως να μας ρωτήσουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”: “Δεν ονομάζονται και οι πιστοί στην Αγία Γραφή ως γιοί και θυγατέρες του Θεού;”.

Αυτό είναι πολύ σωστό. Αλλά κάθε πιστός ή πιστή είναι γιός ή κόρη του Θεού εξ υιοθεσίας, μέσω της πίστης στο όνομα του Ιησού Χριστού, ενώ ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός εκ φύσεως. Για το λόγο αυτό και οι αξιώσεις που ο Χριστός διατύπωσε για το πρόσωπό Του είναι μοναδικές. Φαντάσου για μια στιγμή τον Αβραάμ ή τον Μωυσή ή τον Ησαϊα ή τον απόστολο Παύλο ή οποιονδήποτε άλλον από τους γίγαντες της πίστης, να αξιώνουν για τον εαυτό τους τα εξής: “Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα”. “Ας μην ταράζεται η καρδιά σας, πιστεύετε στον Θεό και σε μένα πιστεύετε”. “Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα”. “Για να τιμούν όλοι τον Υιό, όπως τιμούν τον Πατέρα” (Ιωάν. 14:9, 14:1, 10:30, 5:23).

Αυτές και άλλες παρόμοιες αξιώσεις του Ιησού Χριστού, θα ήταν τελείως ανάρμοστες και βλάσφημες στο στόμα οποιουδήποτε άλλου. Διότι, εκτός του Κυρίου Ιησού Χριστού, όλοι οι άγιοι και οι άγγελοι είναι κτίσματα και ο Θεός δεν είναι, ούτε όμοιος με τα κτίσματά Του, ούτε ισότιμος με αυτά.

 

 

 

ΟΡΘΟΤΟΜΗΣΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΙΩΝ

 

 

       “Ο οποίος (ο Χριστός) είναι εικόνα του αόρατου Θεού, πρωτότοκος κάθε κτίσης” (Κολοσ. 1:15).

   “Αυτά λέει ο Αμήν, ο πιστός και αληθινός μάρτυρας, η αρχή της κτίσης του Θεού” (Αποκ. 3:14).

 

Αυτά είναι τα μόνα δύο εδάφια σε ολόκληρη την Αγία Γραφή, τα οποία εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να υποστηρίζουν την άποψη των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, και τα οποία οι “Μάρτυρες” αρέσκονται να προβάλλουν, όποτε αναφέρονται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Να, μας λένε οι “Μάρτυρες”, πως η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα κτίσμα. Ευτυχώς όμως, που η Αγία Γραφή δεν διδάσκει τέτοια πλάνη, αλλά είναι διαστρέβλωση που κάνουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, διότι:

Πρώτον, αν σ’ αυτά τα εδάφια η Βίβλος μας διδάσκει ότι ο Χριστός είναι το πρώτο δημιούργημα ή κτίσμα του Θεού, τότε η Βίβλος είναι ασυνεπής προς τον εαυτό της, γιατί η ίδια πάλι μας διδάσκει, ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από τον Πατέρα και ότι είναι ο μονογενής Υιός του Θεού.

Δεύτερον, αν τα δύο αυτά εδάφια μας λένε ότι ο Χριστός είναι κτίσμα, τότε γιατί να μην χρησιμοποιείτο η λέξη πρωτόκτιστος, η οποία θα ήταν πιο ταιριαστή από το “πρωτότοκος κάθε κτίσης” και “η αρχή της κτίσης του Θεού”;

Τρίτον, αν ο Παύλος, γράφοντας στους Κολοσσαείς τα λόγια του υπό μελέτη εδαφίου, με το σκοπό να τους πει ότι ο Χριστός είναι το πρώτο κτίσμα, τότε πώς θα τολμούσε στο ίδιο εδάφιο να πει για τον Χριστό ότι είναι “εικόνα του αόρατου Θεού”; Είναι ποτέ δυνατόν ο Θεός να είναι όμοιος με τα κτίσματα; Δεν πρόσεξες τί λέει ο Ησαϊας: “Με ποιόν, λοιπόν, θα εξομοιώσετε τον Θεό; Ή τί ομοίωμα θα προσαρμόσετε σ’ αυτόν;” (Ησαϊας 40:18, 25).

Τέταρτον, αν στηρίζεις την πίστη σου, ότι ο Χριστός είναι κτίσμα, σ’ αυτά τα δύο εδάφια, τα οποία πάλι λάθος ερμηνεύεις, τότε πρέπει να απορρίπτεις την μαρτυρία των υπολοίπων χωρίων της Γραφής, που σαφώς διακηρύττουν ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε και ότι είναι ο μονογενής Υιός του Θεού και ποτέ ότι κτίστηκε. Εκτός αυτού, σε ικανοποιεί η πεποίθηση ότι Εκείνος, που είναι ο Σωτήρας, ο μόνος που είναι δυνατός να σε σώσει, να είναι ένα απλό κτίσμα, όπως και όλα τα άλλα, μόνο που έρχεται πρώτος στη σειρά της δημιουργίας;

 

Ποιά είναι η σημασία των δύο αυτών εδαφίων;

Από όσα είπαμε πιο πάνω, τα δύο υπό εξέταση εδάφια, κάθε άλλο μπορούν να μας πουν, παρά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα. Τόσο το (Κολοσ. 1:15) “πρωτότοκος κάθε κτίσης” όσο και το (Αποκάλ. 3:14) “η αρχή της κτίσης του Θεού” μας δείχνουν ότι ο Ιησούς Χριστός, μακριά από το να είναι ο Ίδιος ένα κτίσμα, είναι ο Κτίστης και  Δημιουργός των πάντων. Αυτός είναι η πρώτη αιτία, ο πρωτουργός της δημιουργίας. “ο οποίος είναι η αρχή” λέει ο Παύλος (Κολοσ. 1:18), δηλαδή αυτή η ίδια η αιτία και ο πρωτεργάτης, όχι μόνο της υλικής κτίσης, αλλά και αυτής της εκκλησίας, της νέας κτίσης.

Εξάλλου είναι φανερό, ότι στα εδάφια (Κολοσ. 1:15-18) ο απόστολος Παύλος μιλάει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μας απομακρύνει κάθε σκέψη από τον Χριστό ότι είναι κτίσμα, συγχρόνως μάλιστα, προσπαθεί να μας δείξει ότι Αυτός, ο Χριστός, είναι ο Κτίστης και Δημιουργός “όλων αυτών που είναι στον ουρανό και στη γη”, και όχι μόνο ο Δημιουργός τους, αλλά και Αυτός ο Ίδιος ο Συντηρητής τους, καθώς λέει ότι “τα πάντα συντηρούνται διαμέσου αυτού”.

Επειδή όμως, τα εδάφια αυτά δεν υποστηρίζουν τις απόψεις των “Μαρτύρων”, η οργάνωσή τους σκέφτηκε μια πολύ πανούργα και ασεβή μέθοδο, δηλαδή να προσθέσουν στο Λόγο του Θεού λέξεις τέτοιες, ώστε να αλλάξουν το πραγματικό νόημα της Γραφής, και έτσι να κάνουν ή μάλλον να κατευθύνουν τον Γραπτό Λόγο του Θεού, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους. Δεν αφήνουν τον Λόγο του Θεού να κατευθύνει την πίστη τους, αλλά προσπαθούν αυτοί να κατευθύνουν τον Λόγο του Θεού, σύμφωνα με την δική τους πίστη.

Στη δική τους μετάφραση της Γραφής, έχουν αποδώσει τα εδάφια Κολοσ. 1:16-20 ως εξής: “Επειδή διαμέσου αυτού κτίστηκαν όλα τα άλλα πράγματα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς και και αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, όλα τα άλλαπράγματα κτίστηκαν διαμέσου αυτού και γι’ αυτόν. Και αυτός είναι πριν από όλα τα άλλα πράγματα και όλα τα άλλα πράγματα συντηρούνται διαμέσου αυτού….και διαμέσου αυτού να συμφιλιώσει με τον εαυτό του όλα τα άλλα πράγματα…”.

Πες μου αγαπητέ αναγνώστη, με ποιό δικαίωμα τόλμησαν τα αφεντικά της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” να προσθέσουν στον Λόγο του Θεού τις λέξεις “τα άλλα πράγματα”, ώστε να αλλάξουν το νόημα των Αγίων Γραφών και να πλανούν χιλιάδες ανθρώπους, λέγοντάς τους πως ο Χριστός είναι ένα από τα πράγματα ή κτίσματα; Δεν είναι φανερό ότι μια τέτοια πράξη είναι έργο, όχι οπαδών του Χριστού, αλλά του Διαβόλου, ο οποίος χαίρεται και επιδιώκει με κάθε τρόπο να πλανά τους ανθρώπους; Δεν είναι η διαστρέβλωση και μάλιστα η προσθήκη, στο Λόγο του Θεού, ασέβεια του χειρότερου είδους; Η Γραφή λέει ότι εκείνοι που διαστρεβλώνουν τις Γραφές είναι προς την ίδια τους την απώλεια. Και εκείνοι που προσθέτουν στις Γραφές, ο Θεός θα προσθέσει σ’ αυτούς, τις πληγές τις γραμμένες σ’ αυτές (Β’ Πέτρου 3:16 και Αποκ. 22:18).

 

 

 

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ

 

 

Για περαιτέρω υποστήριξη της πλάνης τους αυτής, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” προσπαθούν να μας αποδείξουν και τον ίδιο το χρόνο της δημιουργίας του Χριστού. Και αν μεν ο Χριστός είναι κτίσμα, τότε πρέπει να υπάρχει και χρόνος κατά τον οποίο κτίστηκε. Εάν όμως, δεν είναι κτίσμα, τότε δεν πρέπει να υπάρχει χρόνος σ’ Αυτόν, αλλά μόνο η αιωνιότητα. Γαι να μας αποδείξουν οι “Μάρτυρες” ότι ο Χριστός έχει αρχή και συνεπώς είναι κτίσμα, επικαλούνται για τον σκοπό αυτό, ως πρώτο εδάφιο το Ιωάν. 1:1-2 “Στην αρχή ήταν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν στην αρχή προς τον Θεό”. Εδώ οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μας λένε ότι ο Λόγος, δηλαδή ο Χριστός, φανερώνεται να έχει αρχή, γιατί λέει “Στην αρχή ήταν ο Λόγος”. Δυστυχώς όμως για τους “Μάρτυρες”, το εδάφιο αυτό αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο απ’ότι προσπαθούν να μας αποδείξουν. Γιατί ο Ιωάννης δεν μας λέει ότι στην αρχή έγινε ο Λόγος αλλά ήταν ο Λόγος. Όσον αφορά στη δημιουργία του κόσμου, η Γραφή λέει “Στην αρχή δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και τη γη” (Γέν. 1:1). Συνεπώς, στην αρχή ο Θεός δεν δημιούργησε τον Λόγο, αλλά τον ουρανό και τη γη, και σ’ αυτή την αρχή της δημιουργίας, ο Λόγος ήταν, δεν έγινε.

Το δεύτερο εδάφιο ή περικοπή απ’την Αγία Γραφή, που επικαλούνται για τον ίδιο σκοπό, είναι το Παροιμίες  8:22-30, το οποίο έχει ως εξής: “Ο Κύριος με είχε στην αρχή  των δρόμων του, πριν από τα έργα του, από τον αιώνα. Πριν από τον αιώνα, με έχρισε, απαρχής, πριν υπάρξει η γη. Γεννήθηκα, όταν δεν υπήρχαν οι άβυσσοι, όταν δεν ήσαν οι πηγές που αναβλύζουν νερά, πριν θεμελιωθούν τα βουνά, πριν από τους λόφους, γεννήθηκα εγώ. Ενώ δεν είχε κάνει ακόμα τη γη, ούτε πεδιάδες ούτε κορυφές χωμάτων της οικουμένης. Όταν ετοίμαζε τους ουρανούς, ήμουν εκεί, όταν περιέγραφε καμάρα από πάνω από το πρόσωπο της αβύσσου. Όταν στερέωνε τον αιθέρα επάνω, όταν οχύρωνε τις πηγές της αβύσσου. Όταν επέβαλλε τον νόμο του στη θάλασσα, να μην παραβούν τα νερά το πρόσταγμά του, όταν διέτασσε τα θεμέλια της γης. Τότε ήμουν κοντά του, δημιουτγούσα. Και εγώ ήμουν η τρυφή του, καθημερινά, ευφραινόμενη πάντοτε μπροστά του”. Δυστυχώς όμως και πάλι για τους “Μάρτυρες”, τα εδάφια αυτά μας λένε ότι ο Χριστός γεννήθηκε και όχι ότι κτίστηκε. Το εδάφιο 23 μάλιστα, μας λέει πως ο Χριστός, ο Οποίος εδώ φαίνεται ως η σοφία του Θεού, όχι μόνο γεννήθηκε, αλλά και τον έχρισε “πριν από τον αιώνα” και συνεπώς ο Χριστός είναι προαιώνιος, χωρίς αρχή. Όλα λοιπόν, τα εδάφια αυτά αναφέρονται στην προϋπαρξη της σοφίας του Θεού και όχι στη δημιουργία της. Αλλά αν ο Χριστός, ο Οποίος εδώ φανερώνεται ως η σοφία του Θεού, δημιουργήθηκε και έχει αρχή, και έτσι “υπήρξε καιρός που δεν υπήρχε”, όπως έλεγε ο Άρειος και το επαναλαμβάνουν οι

σημερινοί οπαδοί του, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, τότε μπορεί να εννοηθεί ότι υπήρξε καιρός που ο Θεός ήταν χωρίς σοφία! Τί μεγάλη ασέβεια και τί ύβρις, όταν λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” ότι ο Χριστός “δημιουργήθηκε πριν από αναρίθμητες χιλιετηρίδες”, ενώ ο Λόγος του Θεού διακηρύττει πως ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, υπήρχε πριν από τον αιώνα και ότι στη δημιουργία του κόσμου Αυτός ήταν παρών.

Ο απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ. 1:2, γράφει σχετικά με τον Ιησού Χριστό: “διαμέσου του οποίου έκανε και τους αιώνες”. Δηλαδή διαμέσου Αυτού, του Υιού Του, ο Θεός έκανε τους αιώνες, και αυτό προϋποθέτει πάλι, ότι ο Υιός είναι προαιώνιος. Γι’ αυτό στην ίδια επιστολή, ο απόστολος Παύλος λέει: “Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα, και στους αιώνες” (Εβραίους 13:8).

Όμως, θα μας πουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ότι πουθενά η Αγία Γραφή δεν μας λέει ότι ο Χριστός είναι άναρχος, δηλαδή χωρίς αρχή χρόνου. Όμως και εγώ ρωτώ: μας λέει πουθενά η Αγία Γραφή ότι ο Θεός είναι άναρχος; Δεν χρησιμοποιεί η Γραφή τις ίδιες διακηρύξεις και σχετικά με τον Θεό Πατέρα, όπως και με τον Υιό, προκειμένου να δηλώσει την αιωνιότητα του Θεού; Να, τι διακηρύττει ο ψαλμωδός: “Ο Θεός που υπάρχει πριν από τους αιώνες, θα εισακούσει και θα τους ταπεινώσει”. Και πάλι: “Κύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά. Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσια ο Θεός” (Ψαλμός 55:19 και 90:1-2). Τα εδάφια αυτά από τον Λόγο του Θεού, ενώ δεν χρησιμοποιούν την λέξη “άναρχος” για τον Θεό, εν τούτοις εύγλωττα διακηρύττουν πως ο Θεός είναι αιώνιος, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αυτό το πιστεύουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Αλλά γιατί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι και ο Υιός του Θεού, ο Οποίος, όπως λέει η Γραφή, “είναι ο ίδιος χθες και σήμερα, και στους αιώνες”, είναι αιώνιος, χωρίς αρχή και τέλος; Η πιο απλή εξήγηση της άρνησής τους είναι, επειδή δεν άφησαν και δεν αφήνουν τον Λόγο του Θεού να κατευθύνει την πορεία της πίστης τους, αλλά θέλουν αυτοί να κατευθύνουν τον Λόγο του Θεού σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους. Είναι επειδή “ο θεός τούτου του κόσμου (ο διάβολος) τύφλωσε το νου, για να μην λάμψει επάνω σ’αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξας του Χριστού, που είναι εικόνα του Θεού” (Β’ Κορινθ. 4:4).

 

 

 

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ

ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

 

 

Ο Λόγος του Θεού μας καλεί να πιστέψουμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο ο άναρχος δημιουργός των πάντων, αλλά ότι φέρει το ίδιο όνομα και τις ίδιες ιδιότητες με τον Θεό Πατέρα.

Γνωρίζουμε από τις Γραφές ότι το κατεξοχήν όνομα, με το οποίο ο Θεός φανερώθηκε στο Μωϋσή και στο λαό Του, είναι το Ιερό και Άγιο όνομα “Ιεχωβά”. Στο κείμενο των Εβδομήκοντα (Ο’) και στη νεοελληνική μετάφραση της Π. Διαθήκης, έγινε μια αντικατάσταση του ονόματος “Ιεχωβά”, με το ελληνικό όνομα “Κύριος”. Έτσι, όταν συναντούμε στην Π. Διαθήκη το όνομα “Κύριος”, ας γνωρίζουμε ότι αυτό τέθηκε αντί του ονόματος “Ιεχωβά”.

Στην Κ. Διαθήκη συχνά συναντούμε τον Ιησού Χριστό ως τον Κύριο ή Ιεχωβά, τον οποίο ο λαός Του, στην Παλαιά Οικονομία Τον λάτρευε, Τον προσκυνούσε και πολλές φορές Τον πείραζε.

Έτσι, ο προφήτης Ησαϊας, κεφ. 6, λέει ότι “είδε τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων”. Ποιός όμως, είναι ο Βασιλιάς , ο Κύριος (Ιεχωβά) των δυνάμεων; Την απάντηση μας την δίνει ο θεόπνευστος Ιωάννης στο ευαγγέλιό του, κεφ. 12:41, όπου λέει: ¨Αυτά είπε ο Ησαϊας, όταν είδε τη δόξα του, και μίλησε γι’ αυτόν”. Ο Ησαϊας μας λέει ότι είδε τον Κύριο (Ιεχωβά), αλλά ο Ιωάννης μας διευκρινίζει ότι Αυτός ο Κύριος ή Ιεχωβά είναι ο Ιησούς Χριστός, στον οποίο “και από τους άρχοντες πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν, εντούτοις εξαιτίας των Φαρισαίων δεν ομολογούσαν, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι” (Δείτε Ησαϊας 6:1-10 και Ιωάν. 12:36-42).

Πάλι ο ψαλμωδός προσεύχεται και εκχέει το παράπονό του ενώπιον του Κυρίου (Ιεχωβά) και μεταξύ άλλων λέει: “Αρχικά, Κύριε, εσύ θεμελίωσες τη γη, και οι ουρανοί είναι έργα των χεριών σου. Αυτοί θα απολεστούν, εσύ όμως παραμένεις, και όλοι θα παλιώσουν σαν ιμάτιο, θα τους τυλίξεις σαν περικάλυμμα, και θα αλλαχτούν. Εσύ όμως, είσαι ο ίδιος και τα χρόνια σου δεν θα εκλείψουν” (Ψαλμ. 102:25-27). Ποιός όμως είναι ο Ιεχωβά, στον οποίο προσεύχεται ο θλιμμένος; Την απάντηση μας τη δίνει ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής στο 1ο κεφάλαιο, όπου προσπαθεί να δείξει την υπεροχή του Υιού από τους αγγέλους, και εκεί επαναλαμβάνει τα λόγια των δύο παραπάνω εδαφίων, τα οποία αναφέρονται στον Ιεχωβά, και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, τα αποδίδει κατευθείαν στον Χριστό (Δείτε Εβραίους 1:5-12).

Όμοια, και στον Ψαλμό 68:18 διαβάζουμε: “Ανέβηκες σε ύψος, αιχμαλώτισες αιχμαλωσία, πήρες χαρίσματα για τους ανθρώπους. Ακόμα, μάλιστα, και γαι τους απειθείς, για να κατοικείς ανάμεσά τους, Κύριε Θεέ”. Αναφερόμενος όμως ο απόστολος Παύλος σ’ αυτό το εδάφιο του Ψαλμού, στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφ. 4:8-10, λέει ότι Αυτός, ο Κύριος ή Ιεχωβά Θεός, ο Οποίος ανέβηκε στο ύψος και πήρε χαρίσματα για τους ανθρώπους, Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος και κατέβηκε με το θάνατό Του στα κατώτερα μέρη της γης. “Γι αυτό λέει: ‘Αφού ανέβηκε σε ύψος, αιχμαλώτισε αιχμαλωσία, και έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους’. Και το ‘ανέβηκε’ τί είναι, παρά ότι και κατέβηκε πρώτα στα κατώτερα μέρη της γης;” (Εφεσίους 4:8-9).

Και πάλι, ο ίδιος απόστολος, γράφοντας στους Κορίνθιους Χριστιανούς, τους υπενθυμίζει τη διαγωγή του λαού Ισραήλ στην έρημο, όπου μεταξύ άλλων λέει: “Ούτε να πειράζουμε τον Χριστό, όπως και μερικοί απ’αυτούς τον πείραξαν, και απολέστηκαν από τα φίδια” (Α’ Κοριν. 10:9). Αλλά όταν διαβάζουμε τις σχετικές περικοπές στην Π. Διαθήκη, εκεί βλέπουμε ότι ο Ισραήλ πείραξε τον Κύριο – Ιεχωβά. “Και ο Μωϋσής είπε σ’αυτούς: Γιατί μιλάτε προσβλητικά εναντίον μου; Γιατί πειράζετε τον Κύριο;” “Και αποκάλεσε το όνομα του τόπου Μασσά και Μεριβά, για την προσβολή των γιων Ισραήλ, και επειδή πείραξαν τον Κύριο, λέγοντας: Είναι ο Κύριος ανάμεσά μας ή όχι;” (Έξοδος 17:2,7). Και πάλι ο Ησαϊας λέει: “Φωνή ενός που βοά μέσα στην έρημο: Ετοιμάστε το δρόμο του Κυρίου, κάντε ίσια τα μονοπάτια του Θεού μας στην έρημο”. Και ο Μαλαχίας προθέτει: “Να, εγώ στέλνω τον άγγελό μου, και θα κατασκευάσει τον δρόμο μπροστά μου” (Ησαϊας 40:3 , Μαλαχίας 3:1). Και όμως ο Κύριος – Ιεχωβά, του Οποίου ο άγγελος έπρεπε να προπορευθεί και να κατασκευάσει τον δρόμο μπροστά Του, μας αποκαλύπτεται στα τέσσερα ευαγγέλια, ότι είναι ο Ιησούς Χριστός, πριν από το πρόσωπο του Οποίου, ο Ιωάννης, που ήταν “φωνή ενός που βοά μέσα στην έρημο” και “ο άγγελος του Κυρίου”, ήρθε για να ετοιμάσει το δρόμο Του. Να, ποιά είναι η μαρτυρία του ευαγγελιστή Ιωάννη: “Αποκρίθηκε: Εγώ είμαι ‘φωνή κάποιου που φωνάζει δυνατά μέσα στην έρημο. Κάντε ίσιο το δρόμο του Κυρίου’, όπως είπε ο προφήτης Ησαϊας”. “ Εσείς οι ίδιοι είστε μάρτυρές μου ότι είπα: Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλά ότι είμαι αποσταλμένος μπροστά από εκείνον (τον Χριστό)” (Ιωάν. 1:23 , 3:28).

Επίσης, μελετήστε τα σχετικά εδάφια (Ματθ. 3:1-3 , Μάρκος 1:1-3 , Λουκάς 1:16, 17, 26).

Στην Π. Διαθήκη ο λαός Ισραήλ, φαίνεται ως ο κατεξοχήν λαός του Ιεχωβά. “…Ο Κύριος ο Θεός σου σε έκλεξε για να είσαι σ’ αυτόν εκλεκτός λαός…”(Δευτερ. 7:6). Επίσης (Ψαλμ. 50:7 , 111:9 , Ησαϊας 1:3, 3:12, 26:20, 40:1). Αλλά στην Κ. Διαθήκη ακούμε τον άγγελο του Κυρίου να λέει στον Ιωσήφ, σχετικά με τη γυναίκα του, τη Μαριάμ, τα εξής:“Και θα γεννήσει ένα γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού, επειδή αυτός θα σώσει τον ΛΑΟ ΤΟΥ από τις αμαρτίες τους” (Ματθ. 1:21). Άρα, ο λαός τουΙεχωβά είναι λαός του Ιησού Χριστού και ο Ιησούς είναι ο Ίδιος ο Ιεχωβά.

Και πάλι βλέπουμε τον Ιεχωβά Θεό να ζητά από τον λαό Του αποκλειστική αφοσίωση και λατρεία του ονόματός Του. Απαγόρευσε δε αυστηρά την επίκληση του ονόματος οποιουδήποτε άλλου. Εκείνοι που επικαλούνταν το όνομα του Ιεχωβά, σώζονταν. “Και οποιοσδήποτε επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί” (Ιωήλ 2:32). Και όμως στην Κ. Διαθήκη βλέπουμε τους πιδτούς να επικαλούνται το όνομα του Ιησού Χριστού. “Και ο Ανανίας αποκρίθηκε: Κύριε, από πολλούς άκουσα γι’ αυτόν τον άνδρα, όσα κακά έκανε στους αγίους σου, στην Ιερουσαλήμ. Και εδώ έχει εξουσία από τους αρχιερείς να δέσει όλυς όσους επικαλούνται το όνομά σου”. “…Δεν είναι αυτός, που στην Ιερουσαλήμ εξολόθρευσε εκείνους οι οποίοι επικαλούνταν τούτο το όνομα;” (Πράξεις 9:13-14, 21). “Προς την εκκλησία του Θεού, που είναι στη Κόρινθο….μαζί με όλους εκείνους που σε κάθε τόπο επικαλούνται το όνομα του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας…” (Α’ Κορινθ. 1:2).

Πάλι βλέπουμε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο να επικαλείται το όνομα του Ιησού Χριστού, τη στιγμή του θανάτου του (Πράξ. 7:59). Και στον Παύλο ειπώθηκε, τη στιγμή που βαπτιζόταν, να επικαλεστεί το όνομα του Χριστού (Πράξ. 22:16).

Όταν ο δεσμοφύλακας των Φιλίππων, έντρομος ζήτησε από τον Παύλο και τον Σίλα, τί να κάνει για να σωθεί, εκείνοι του είπαν να επικαλεσθεί ή να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό (Πράξ. 17:31).

Και πάλι ο απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή, γράφει: “ότι αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μεσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς….δεδομένου ότι η Γραφή λέει: Καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, δεν θα ντροπιαστεί” (Ρωμ. 10:9, 11, 12, 13). Το εδάφιο 13 είναι δανεισμένο από το βιβλίο του Ιωήλ 2:32. Εκεί σημαίνει το όνομα του Ιεχωβά Θεού, αλλά εδώ το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Πάλι στην Π. Διαθήκη ο Θεός λέει: “Ρίξτε το βλέμμα σας σε μένα και σωθείτε, όλα τα πέρατα της γης” (Ησ. 45:22). Και στην Κ. Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός λέει: “Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω, εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή” (Ιωάν. 6:47).

Επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί να συνιστάται στην Κ. Διαθήκη η επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού, προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος, ενώ στην Π. Διαθήκη απαγορεύεται αυστηρότατα η επίκληση άλλου ονόματος, εκτός του Ιεχωβά; Γιατί, ακόμη, όλα τα προαναφερθέντα εδάφια της Π. Διαθήκης, τα οποία αναφέρονται στον Ιεχωβά, οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Κ. Διαθήκης τα αναφέρουν, ή μάλλον τα εφαρμόζουν, στον Κύριο Ιησού Χριστό;

Η αβίαστη και μόνη σωστή απάντηση πρέπει να είναι αυτή: ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Ιεχωβά Θεός, ο Οποίος έκλεξε τον Ισραήλ ως λαό Του, τον Οποίο ο Ισραήλ πείραξε στην έρημο και του Οποίου ο Ησαϊας είδε τη δόξα. Είναι Αυτός που έσωζε και σώζει τους επικαλούμενους το όνομά Του, ΙΗΣΟΥΣ (ο Ιεχωβά είναι Σωτηρία).

 

 

 

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ

 

 

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” διδάσκουν  ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Μεγάλος ποιμένας και ο Ιησούς Χριστός ο καλός ποιμένας. Αλλά ο Λόγος του Θεού ανατρέπει τους ισχυρισμούς τους και μας λέει ότι υπάρχει ένας και μόνο ένας Μεγάλος και Καλός Ποιμένας. Ο Ησαϊας λέει: “Να, ο Κύριος θα έρθει με δύναμη…. Θα βοσκήσει το κοπάδι του σαν βοσκός, θα μαζέψει τα αρνιά με τον βραχίονά του και θα τα βαστάξει στον κόλπο του, και θα οδηγεί αυτά που θηλάζουν” (Ησαϊας 40:10-11). Και ο Ιεζεκιήλ προσθέτει: “Εγώ θα βοσκήσω τα πρόβατά μου και εγώ θα τα αναπαύσω, λέει ο Κύριος ο Θεός. Θα αναζητήσω το χαμένο και θα επαναφέρω το πλανεμένο, και θα επιδέσω το συντριμμένο, και θα ενισχύσω το ασθενικό” (Ιεζ. 34:15-16). Επίσης στον Ψαλμό 23, ο Δαβίδ λέει: “Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου…” και πάλι λέει: “Δώσε ακρόαση εσύ, που ποιμαίνεις τον Ισραήλ…” (Ψαλμ. 80:1).

Και όμως Αυτός, ο Κύριος ο Θεός, για τον Οποίο ο Ησαϊας και ο Ιεζεκιήλ είπαν, ότι θα βοσκήσει το κοπάδι του ως βοσκός και θα μαζέψει τα αρνιά με τον βραχίονά του, Αυτός ο Οποίος θα αναζητήσει το χαμένο και θα επαναφέρει το πλανεμένο, είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος είπε: “Εγώ είμαι ο Καλός Ποιμένας” και οΟποίος ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει το χαμένο (Ιωάν. 10:11, Λουκάς 18:10). Ναι, Εκείνο τον Οποίο ο Δαβίδ έλεγε “Ποιμένα μου”, αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. “Επειδή ήσασταν ‘ως πρόβατα που περιπλανιόνταν’, αλλά τώρα επιστραφήκατε στον ποιμένα και επίσκοπο των ψυχών σας” (Α’ Πέτρου 2:25).

Ο Ίδιος ο Κύριος μιλάει για Ποίμνη και για ένα Ποιμένα (Ιωάν. 10:16). Και ο απόστολος Παύλος ονομάζει τον Ιησού Χριστό “Μεγάλο Ποιμένα των προβάτων” (Εβραίους 13:20), ο δε Πέτρος τον ονομάζει “Αρχιποιμένα” (Α’ Πέτρου 5:4).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ

Θ Ε Ο Σ

 

 

 

        “Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος” (Ιωάννης 1:1).

Έτσι αρχίζει το κέιμενο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου. Εδώ, χωρίς αμφιβολία, ο Λόγος είναι ο Χριστός και ο Αυτός ο Λόγος, ο Χριστός, είναι Θεός.

Αλλά όμως εγείρεται το ερώτημα: πόσοι θεοί υπάρχουν; Ήδη, σε προηγούμενο κεφάλαιο, είπαμε, σύμφωνα με τη μαρτυρία των Γραφών, ότι ο Θεός είναι Ένας και δεν υπάρχει άλλος εκτός αυτού του αληθινού Θεού. Είπαμε ακόμη, ότι σ’ Αυτόν τον Ένα αληθινό Θεό υπάρχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα. Στο υπό εξέταση εδάφιο, βλέπουμε τον Πατέρα και τον Λόγο, δηλαδή τον Υιό, να είναι τόσο ο ένας Θεός, όσο και ο άλλος. Όμως ο θεόπνευστος συγγραφέας του ευαγγελίου, ο Ιωάννης, δεν προσπαθεί να μας πει ότι υπάρχουν δύο θεοί, γιατί και ο ίδιος δεν πίστευε σε δύο θεούς, αλλά σε Ένα. Προσπαθεί όμως, ο Ιωάννης να μας διακρίνει τον Θεό Πατέρα από τον Θεό Υιό, και να μας φανερώσει όχι κάποια διαφορά τους, όπως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” λένε, ότι ο ένας είναι μεγάλος Θεός και ο άλλος μικρός θεός, αλλά τις σχέσεις τους, απ’την αρχή της δημιουργίας του κόσμου.

Αυτό τον εδάφιο οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” προσαπάθησαν και προσπαθούν να του αλλάξουν τη μορφή και το νόημά του. Στη δική τους μετάφραση της Αγίας Γραφής – η οποία κυκλοφορεί μόνο στην αγγλική γλώσσα – έχουν τελείως αλλάξει και διαστρεβλώσει τα λόγια και το νόημα των τεσσάρων πρώτων εδαφίων του κατά Ιωάννη ευαγγελίου. Και ενώ το αρχαίο κείμενο γράφει: “…και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό και Θεός ήταν ο Λόγος”, στη μετάφραση των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” έχει ως εξής: “Και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό και ένας θεός ήταν ο Λόγος”. (*)Έτσι, εκτός του ότι αλλάζουν τη λέξη “Θεός”, το ένα με Θήτα κεφαλαίο και το άλλο με θήτα μικρό, προσθέτουν και την αόριστη αντωνυμία “ένας”, για να δώσουν την εντύπωση ότι ο Λόγος, ο Χριστός, είναι ένας άλλος θεός.

Και βέβαια, το γεγονός της απόρριψης της Τριαδικότητας του Θεού, δεν μπορεί παρά να τους οδηγήσει να πιστέψουν ότι είναι δύο θεοί. Ο Πατέρας είναι ο μεγάλος Θεός και ο Υιός είναι ο μικρός θεός. Ο Πατέρας είναι ο παντοδύναμος Θεός και ο Υιός είναι ένας ισχυρός θεός. Ο Πατέρας είναι ο αληθινός Θεός και ο Υιός (κατ’ ανάγκη) είναι ένας κίβδηλος θεός.

Συχνά οι “Μάρτυρες” για να υποστηρίξουν την παραπάνω πλάνη τους, καταφεύγουν στο εδάφιο Α’ Κορινθίους 8:5 : “Επειδή αν και υπάρχουν οι λεγόμενοι θεοί, είτε στον ουρανό είτε επάνω στη γη (καθώς και υπάρχουν πολλοί θεοί, και πολλοί κύριοι)”. Έτσι λένε, ότι υπάρχουν πολλοί θεοί και πολλοί κύριοι. Όμως εγείρεται το εξής ερώτημα: Υπάρχουν στην πραγματικότητα άλλοι θεοί και άλλοι κύριοι, εκτός οτυ μόνου αληθινού Θεού και Κυρίου; Ασφαλώς δεν υπάρχουν, “αν και είναι λεγόμενοι θεοί…”. Απλώς είχαν το όνομα ότι ήταν θεοί, αλλά δεν ήταν. Οι άνθρωποι τους ονόμασα θεούς, όπως ονομάζουν τον Βούδα θεό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Πολλοί μάλιστα από τους λεγόμενους θεούς ούτε καν υπήρξαν ως πραγματικά πρόσωπα. Ήταν δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, σαν τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς. Όλοι αυτοί οι θεοί ώφειλαν την ύπαρξή τους στους ανθρώπους, και όχι οι άνθρωποι σ’ αυτούς. Μεγάλη λοιπόν, είναι η πλάνητων “Μαρτύρων του Ιεχωβά” να λένε ότι και ο Ιησούς Χριστός είναι ένας από τους λεγόμενους θεούς.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(*) Στη νεότερη μεταφρασή τους, απάλειψαν το “ένας”, διατηρούν όμως το “θεός”, με μικρό θήτα.

 

ΘΕΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

 

 

 

Συχνά συναντούμε στην Καινή Διαθήκη να αποδίδονται στον Κύριο Ιησού Χριστό, πράξεις και ιδιότητες που μόνο στο Θεό αρμόζουν.

 

• Η δημιουργία και η συντήρηση του σύμπαντος. “Επειδή διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι στους ουρανούς και αυτά που είναι στη γη…. και όλα συντηρούνται διαμέσου αυτού” (Κολ. 1:16-17). και στην προς Εβραίους επιστολή , κεφ.1 εδ.3 τονίζει, ότι ο Χριστός “…βαστάζει τα πάντα με τον λόγο της δύναμής του…”.
• Παντογνωσία. Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο , κεφ. 2:24-25 διαβάζουμε: “Ο ίδιος ο Ιησούς, όμως, δεν τους εμπιστευόταν, επειδή τους γνώριζε όλους. Και επειδή δεν είχε ανάγκη να δώσει κάποιοςμαρτυρία για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι αυτός γνώριζε τί ήταν μέσα στον άνθρωπο”. Μπορούσε να δει και να διαβάσει τους διαλογισμούς των καρδιών. “Και ο Ιησούςβλέποντας τις σκέψεις τους, είπε: γιατί εσείς σκέφτεστε πονηρά μέσα στις καρδιές σας;” (Ματθ. 9:4). Και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός λέει: “…εγώ είμαι πουερευνώ νεφρά και καρδιές…” (Αποκ. 2:23). Παρόμοιες διακυρήξεις συναντούμε στην Π. Διαθήκη να κάνει ο Ιεχωβά Θεός. “Εγώ ο Κύριος εξετάζω την καρδιά, δοκιμάζω τα νεφρά…” (Ιερεμ. 17:9). Επίσης δείτε: (Ιερεμ. 7:9, 11:20 , Α’ Σαμουήλ 16:7).
• Η Παντοδυναμία. Όλη η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Το ίδιο επίσης διδάσκει και σχετικά με τον Κύριο Ιησού. “Ο οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπείνωσής μας, ώστε να γίνει σύμμορφο με το σώμα της δόξας του, σύμφωνα με την ενέργεια, με την οποία μπορεί και να υποτάξει τα πάντα στον εαυτό του”. “Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος, λέει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτορας” (Φιλιπ. 3:21 , Αποκ. 1:8).

 

Παραπέρα διδάσκει η Γραφή ότι όπως ο Θεός είναι Κύριος των κυρίων και Βασιλιάς των βασιλιάδων, έτσι και ο Χριστός. “…Στα αλήθεια ο Θεός σας, αυτός είναι Θεός θεών, και Κύριος των βασιλιάδων…” “Την οποία θα δείξει ο σε καθορισμένους καιρούς ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλιάς αυτών που βασιλεύουν, και οΚύριος αυτών που κυριεύουν” (Δανιήλ 2:47 , Α’ Τιμοθ. 6:15).

“Αυτού θα πολεμήσουν με το Αρνίο (τον Χριστό) και το Αρνίο θα τους νικήσει, επειδή είναι Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων…”. “Και επάνω στο ιμάτιο κι επάνω στον μηρό του έχει γραμμένο το όνομα, ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΚΥΡΙΩΝ” (Αποκ. 17:14, 19:16).

 

• Αιωνιότητα. Μας διδάσκει πάλι η Γραφή, ότι ο Θεός είναι αιώνιος, χωρίς αρχή και τέλος ημερών. Είναι το Α και το Ω. Το ίδιο επίσης μας διδάσκει και σχετικά με τον Κύριο Ιησού.

 

“Έτσι λέει ο Κύριος, ο Βασιλιάς του Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ είμαι οπρώτος, κι εγώ ο έσχατος” (Ησαϊας 44:6).

“Μη φοβάσαι, εγώ είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος, και αυτός που ζει, και έγινα νεκρός. Και να, είμαι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων”. “Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, ο πρώτος και ο τελευταίος” (Αποκ. 1:17-18, 22:13).

 

• Αμεταβλητότητα. Γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή, ότι άλλη μια θεμελιώδης ιδιότητα του Θεού είναι το αμετάβλητο ή αναλλοίωτο της φύσης και του χαρακτήρα Του. Το ίδιο επίσης συναντούμε και για τον Ιησού Χριστό. “Εσύ Κύριε, καταρχάς, θεμελίωσες τη γη, και οι ουρανοί είναι έργα των χεριών σου. Αυτοί θα απολεστούν, εσύ όμως παραμένεις. Και όλοι θα παλιώσουν σαν ένδυμα και θα τους τυλίξεις σαν περικάλυμμα, και θα αλλαχτούν. Εσύ όμως είσαι ο ίδιος και τα χρόνια σου δεν θα εκλείψουν” “Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα και στους αιώνες” (Εβραίους 1:10-12, 13:8).

 

Ο Θεός στην Π. Διαθήκη φανερώνεται ως ο Ων, δηλαδή ο πάντα υπάρχων Θεός (Έξοδος 3:14). Το ίδιο και ο Ιησούς Χριστός, είναι “ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος…” (Αποκ. 1:8).

Στους Ιουδαίους ο Κύριος Ιησούς είπε: “Πριν γίνει ο Αβραάμ, εγώ είμαι” (Ιωάν. 8:58). Δεν είπε “Εγώ ήμουν”, αλλά “Εγώ είμαι” (στο κείμενο: “ειμί”), για να δηλώσει ότι Αυτός δεν είναι κάποιο κτίσμα, το οποίο υπόκειται σε μεταβολές και αλλοιώσεις, αλλά ο Ίδιος ο Κτίστης και Δημιουργός των πάντων – και του ίδιου του Αβραάμ – και ο Οποίος είναι χθες, σήμερα και στους αιώνες ο Ίδιος.

 

• Εντολοδότης. Κανείς άγιος ή άγγελος, στην Αγία Γραφή, δεν φαίνεται να δίνει εντολές ή να θέτει νόμους. Αυτό είναι δικαίωμα που μόνο στον Θεό ανήκει.

 

Και όμως, ο Χριστός ως Θεός, είχε το δικαίωμα αυτό. Ο ίδιος είπε: “Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: Μη φονεύσεις…” (Ματθ. 5:21). Αυτές είναι εντολές που ο ίδιος ο Θεός τις έδωσε, και τώρα έρχεται ο Χριστός για να δείξει την αυστηρότητα και την πνευματικότητα του νόμου, και δεν λέει “Αυτό λέει ο Κύριος”, (όπως θα έλεγε οποιοσδήποτε άλλος) αλλά λέει: “Εγώ όμως, σας λέω ότι, καθένας που οργίζεται αναίτια ενάντιαστον αδερφό του, θα είναι ένοχος στην κρίση” (Ματθ. 5:22).

Ακούμε πάλι τον Χριστό να λέει στους μαθητές Του: “Εκείνος που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει”. Και πάλι: “Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην αγάπη μου” (Ιωάν. 14:15, 21 , 15:10). Ποιός λοιπόν, έχει αυτό το δικαίωμα να πει το: “Εγώ όμως σας λέω…” και μάλιστα να δώσει νέες εντολές, καθώς είπε: “Μια καινούργια εντολή σας δίνω…” (Ιωάν. 13:34), αν Αυτός δεν ήταν  κάτι περισσότερο από άνθρωπος, περισσότερο από προφήτης;  Δείτε Αποκ. 22:14.

 

• Ακαταληπτότητα. Είπαμε, όταν μελετήσαμε τις ιδιότητες του Θεού, ότι ο Θεός είναι ακατάληπτος και ακατανόητος σε μας. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον Ιησού Χριστό. Αυτός, ο ίδιος είπε: “Κανένας δεν γνωρίζει τον Υιό, παρά μονάχα ο Πατέρας” (Ματθ. 11:27).

 

Οι μαθητές Του ήταν περισσότερο από τρία χρόνια μαζί Του, και όμως δεν Τον γνώριζαν. Στον Φίλιππο είπε: “Τόσον καιρό είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες, Φίλιππε;” (Ιωάν. 14:9).

Δεν ανήκει στις ανθρώπινες ικανότητες να ανακαλύψουν τον Χριστό, αλλά στην ευδοκία του ιδίου, να αποκαλύψει τον Εαυτό Του, σε όσους Τον αγαπούν και Τον υπακούνε. “Και εγώ θα τον αγαπήσω, και θα τουφανερώσω τον εαυτό μου” (Ιωάν. 14:21).

Τι λυπηρό που είναι, για τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι οποίοι φρονούν ότι ο Χριστός είναι ένας πεπερασμένος κοινός άνθρωπος, ο Οποίος μπορεί να μετρηθεί με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Δεν γνωρίζουν το βάθος που υπάρχει στη Θεία φύση και τον χαρακτήρα του Χριστού, ώστε το όλο μεγαλείο της ύπαρξής Του να μένει ανεξιχνίαστο και ακατάληπτο από τον άνθρωπο, διότι σ’ Αυτόν, τον Χριστό, “κατοικείολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά” (Κολ. 2:9).

 

 

 

 

ΑΞΙΩΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΝ

ΠΑΤΕΡΑ ΘΕΟ

 

 

Οι μαρτυρίες που ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς έδωσε για τον εαυτό Του, δηλώνουν ότι, κατά ένα τρόπο πολύ φυσικό, αξίωσε για το πρόσωπό Του μία θέση τιμής και λατρείας, τέτοια, που μόνο ο Θεός μπορεί να αξιώσει.

Αξίωσε απόλυτη ισότητα με τον Θεό: “για να τιμούν όλοι τον Υιό, όπως τιμούν τον Πατέρα” (Ιωάν. 5:23).

Ζήτησε από τους μαθητές Του να πιστεύουν σ’ Αυτόν, όπως πιστεύουν στον Πατέρα: “Ας μην ταράζετε η καρδιά σας. Πιστεύετε στον Θεό και σε μένα πιστεύετε” (Ιωάν. 14:1).

Είπε στους μαθητές Του ότι εκείνος που γνωρίζει Αυτόν (τον Χριστό) και βλέπει Αυτόν, γνωρίζει και βλέπει, επίσης, τον Πατέρα: “Και ο Ιησούς έκραξε και είπε: Αυτός που πιστεύει σε μένα, δεν πιστεύει σε μένα, αλλά σε αυτόν που με απέστειλε. Και αυτός που θωρεί εμένα, θωρεί αυτόν που με απέστειλε”

(Ιωάν. 12:44-45).

Επίσης, όταν ο Φίλιππος ζήτησε από τον Χριστό να δείξει τον Πατέρα, ο Κύριος του απάντησε με τα εξής λόγια: “Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Τόσον καιρό είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες, Φίλιππε; Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα, και πώς εσύ λες: Δείξε σε μας τον Πατέρα;” (Ιωάν. 14:9).

Αξίωσε ότι είναι ένα με τον Πατέρα: “Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα” (Ιωάν. 10:30).

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των αξιώσεων, που ο Χριστός διατύπωσε για το πρόσωπό Του, οι Ιουδαίοι αναγκάστηκαν να πάρουν λίθους και να λιθοβολήσουν τον Χριστό, διότι είπαν: “Για καλό έργο δεν σε λιθοβολούμε, αλλά για βλασφημία, κι επειδή εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, κάνεις τον εαυτό σου Θεό” (Ιωάν. 10:33). Οι Ιουδαίοι έκαναν ορθή κρίση για τις παραπάνω αξιώσεις και οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα, ότι Εκείνος που διατύπωσε αυτές τις αξιώσεις για το άτομό Του, ή ήταν πράγματι Θεός, ή ότι ήταν ένας μεγάλος και βλάσφημος απατεώνας. Απέκλεισαν το πρώτο, ότι ήταν Θεός, και κράτησαν το δεύτερο. Και ας μην μας διαφεύγει ότι στο τέλος, μ’ αυτή την κατηγορία καταδίκασαν και σταύρωσαν τον Χριστό.

Φυσικά εγείρεται το ερώτημα: γιατί να υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι, όπως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, που ενώ ακούν τις ίδιες αξιώσεις του Χριστού, να μην αντιμετωπίζουν με ειλικρίνεια – όπως οι Ιουδαίοι – το δίλημμα και να δεχθούν τον Χριστό ή ως αληθινό Θεό και να τον λατρεύσουν, ή ως ένα βλάσφημο απατεώνα και να τον απορρίψουν;

Το να ζητήσει κανείς μία μέση οδό, με σκοπό να αποφύγει το δίλημμα, οπωσδήποτε θα είναι μία πράξη ανειλικρίνειας. Δυστυχώς, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν δίστασαν, προκειμένου να διαστρεβλώσουν τις Γραφές, να κατασκευάσουν μία μέση απατηλή οδό, και έτσι να αποφύγουν το παραπάνω δίλημμα, και να μας πουν ότι ο Χριστός δεν είναι ούτε Θεός, ούτε βλάσφημος, αλλά απλώς ένας αντιπρόσωπος του Θεού και συνεπώς μιλούσε αντιπροσωπευτικά.

Πού όμως, μας το λέει η Γραφή ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ήταν αντιπρόσωπος του Πατέρα; Μήπως επειδή ο Χριστός είπε: “Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου” ; (Ιωάν. 5:43). Αλλά μήπως και οι προφήτες δεν ήρθαν και μίλησαν στο όνομα του Κυρίου; Αυτοί όμως δεν αξίωσαν ούτε ισότητα με τον Θεό ούτε λατρεία όπως στον Θεό. Συνεπώς είναι πολύ αστήρικτο και ανόητο το επιχείρημά τους.

Το πιο σπουδαίο είναι πως, όχι μόνο ο Χριστός έδωσε στον εαυτό Του τέτοιους τίτλους και αξιώματα που φανερώνουν την Θεότητά Του, αλλά και οι μαθητές Του και όλοι οι οπαδοί του Χριστού, απέδωσαν με την ίδια πιστότητα και ειλκρίνεια Θείες ιδιότητες στον Χριστό.

Επανειλημμένα επικαλούνται τον Χριστό Κύριο. Το όνομα αυτό ή τίτλος, αποδίδεται χωρίς καμία διάκριση και στον Θεό Πατέρα. (Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” στα συγγράμματά τους ποτέ δεν ονομάζουν τον Ιησού Χριστό, Κύριο).

Ο Θωμάς προσφωνεί τον δάσκαλό του: “Ο Κύριός μου και ο Θεός μου”, και ο Χριστός δέχτηκε αυτή την ομολογία ως ορθή και δίκαιη. (Ιωάν. 20:28).

Ο Στέφανος, την στιγμή που πέθαινε, προσευχόταν και παρακαλούσε τον Χριστό να δεχθεί το πνεύμα του και να συγχωρήσει τους εχθρούς του. (Πράξεις 7:59, 60).

Ο Πέτρος ονομάζει τον Χριστό “Αγαθό Κύριο” και ενώ δεν υπάρχει κανείς αγαθός, παρά μόνο ο Θεός, ο Χριστός επειδή είναι Θεός αληθινός, ο Πέτρος τον ονομάζει αγαθό. (Α’ Πέτρου 2:3). Σύγκρινέ το με (Ψαλμ. 34:8).

Τέλος, ο Παύλος διακηρύττει ότι “μέσα σ’αυτόν – στο Χριστό – κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της Θεότητας σωματικά” (Κολ. 2:9). Ώστε ο Χριστός δεν είναι ένας μικρός θεός, αλλά πλήρης, Θεός αληθινός.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

 

 

       “Πώς μπορεί να συμβούν αυτά;” θα ρωτήσει κάποιος. Πώς μπορούμε να εννοήσουμε ότι Αυτός, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο Οποίος γεννήθηκε σε μια φάτνη, μεγάλωσε σε φτωχικό περιβάλλον, εργάστηκε σαν ξυλουργός μέχρι τα τριάντα Του χρόνια, Αυτός, ο Οποίος, σαν τους άλλους ανθρώπους, πεινούσε, διψούσε, πονούσε, δάκρυζε, κουραζόταν, ναι, Αυτός που στο τέλος πέθανε, πώς είναι δυνατόν να είναι ο Δημιουργός και Συντηρητής του κόσμου, το Φως το αληθινό, η Ζωή η αιώνια; Πώς ακόμα, να είναι ένα με τον Πατέρα, να ζητά ίση τιμή με τον Πατέρα, να είναι Θεός αληθινός;

Η απάντηση είναι ότι ποτέ δεν μπορεί θνητός να εννοήσει και να γνωρίσει στην εντέλεια το Πρόσωπο του Χριστού. Αυτό είναι ένα μεγάλο ΜΥΣΤΗΡΙΟ, και ο Θεός μας καλεί όχι να κατανοήσουμε, αλλά να πιστέψουμε το μυστήριο. Δεν έχει σημασία, αν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν πιστεύουν σε μυστήρια. Σημασία έχει μόνο τί λέει η Γραφή: “Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο. Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα…” (Α’ Τιμοθ. 3:16).

 

 

 

 

ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

 

 

Αγαπητέ αναγνώστη, προσπάθησα στη μελέτη της θεότητας του Κυρίου Ιησού, να είμαι τόσο απλός και κατανοητός, όσο μπορούσα. Ακολούθησα, όχι “μύθους σοφιστικούς”, ούτε τη μάταιη φιλισοφία και παράδοση των ανθρώπων. Ο Χριστός δεν χρειάζεται τίποτα απ’ αυτά. Ο Λόγος Του είναι αρκετός για να φωτίσει “αυτούς που κάθονται στο σκοτάδι και σε γη σκιάς θανάτου”. Αυτόν, τον Λόγο του Θεού, προσπάθησα να ορθοτομήσω και να δείξω τί λένε οι Γραφές σχετικά με τον Χριστό, ότι δεν είναι κτίσμα, αλλά ο Κτίστης, ότι δεν έχει αρχή ούτε τέλος, ότι δεν δημιουργήθηκε αλλά γεννήθηκε, ότι είναι τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, ίδιος στη φύση και στον χαρακτήρα με τον Πατέρα.

Πριν αφήσεις τη μελέτη αυτή, επίτρεψέ μου να σου κάνω μία ερώτηση: Εσύ, τί λες για το Χριστό; Τον πιστεύεις και Τον ομολογείς, όπως ακριβώς Τον πίστευαν και Τον ομολογούσαν οι μαθητές Του; Μπορείς αυτή τη στιγμή να ενώσεις την ομολογία σου με του Θωμά, και με όλη την ειλικρίνεια της καρδιάς σου να πεις, ο Κύριός μου και ο Θεός μου…;

Πρόσεχε, εάν ο Ιησούς δεν είναι ο Κύριός σου και ο Θεός σου, τότε δεν μπορεί να είναι και ο Σωτήρας σου. Και εάν δεν είναι ο Σωτήρας σου, τότε ποιός άλλος θα σε σώσει; “Και δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία. Επειδή ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου του οποίου πρέπει να σωθούμε” (Πράξεις 4:12).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ

 

 

 

Πριν από τη δημοσίευση του παρόντος βιβλίου, πολλά από τα άρθρα του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Αστήρ της Ανατολής”. Κάποιος αναγνώστης του περιοδικού, μου έκανε την εξής παρατήρηση: ότι, ναι μεν, σχολιάζω και χειρίζομαι το θέμα της θεότητας του Χριστού με προσοχή και μεγάλη επιμέλεια, και ότι φέρνω πολλά και καλά τοποθετημένα εδάφια από τη Γραφή, αλλά αφήνω πολλά κενά, και έτσι δεν φτάνω στην πλήρη ορθοτόμηση του θέματος. Τα κενά αυτά, κατά τον ανγνώστη του περιοδικού, είναι η παράλειψη ορισμένων εδαφίων, τα οποία φανερώνουν ότι ο Ιησούς Χριστός, ως Υιός του Θεού, είναι μικρότερος από τον Θεό, διότι λέει “ο Πατέρας μου είναι μεγαλύτερός μου” (Ιωάννης 14:28) και άλλα παρόμοια με αυτό. Έτσι ο ανγνώστης του περιοδικού, βγάζει το συμπέρασμα ότι ο Χριστός, ως Υιός, δεν μπορεί να είναι ίσος με τον Πατέρα Του, να είναι Θεός αληθινός.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την παρατήρηση, και για να προλάβω κάθε άλλη παρόμοια, επιθυμώ να κάνω την εξής εξήγηση: ΄Οταν ο Ιησούς Χριστός λέει “ο Πατέρας μου είναι μεγαλύτερός μου”, δεν αναφέρεται, ούτε έχει σχέση η διακήρυξή Του αυτή με τη φύση Του, αλλά με τη θέση Του ως Υιού. Ακριβώς όπως οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι ως προς τους γονείς του, στη φύση ίσος, αλλά στη θέση μικρότερος.

Έπειτα, ας μην μας ξεφεύγει η αλήθεια ότι στη γη ο Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος και μάλιστα πήρε τη μορφή δούλου (Φιλ. 2:7), το οποίο πάλι σημαίνει, ότι ως άνθρωπος, ήταν στη φύση ίσος με τους ανθρώπους, αλλά ως δούλος, ήταν στη θέση μικρότερος από πολλούς ανθρώπους! Και πάλι ο Χριστός, ως άνθρωπος, έγινε κατώτερος από τους αγγέλους (Εβρ. 2:9), το οποίο σημαίνει ότι ως άνθρωπος, ο Κύριος Ιησούς, ήταν στη φύση και στη θέση μικρότερος από τους αγγέλους, τους οποίους Αυτός δημιούργησε!

Ο μόνος, λοιπόν, λόγος που δεν επικαλούμαι τα θεωρούμενα ως παραλειπόμενα εδάφια στο θέμα της θεότητας του Χριστού, είναι επειδή τα εδάφια αυτά αναφέρονται στην ανθρωπότητα του Χριστού, ενώ εγώ αναφέρομαι στη θεότητά Του, την οποία οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” απορρίπτουν. Και ας σημειωθεί ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού δεν καταργεί, ούτε αντιμάχεται τη θεία Του φύση. Όμοια, και η θεία Του φύση δεν καταργεί, ούτε αντιμάχεται την ανθρώπινη φύση Του. Για τον λόγο αυτό, ο Χριστός ονομάζεται “Υιός Θεού” και “Υιός ανθρώπου”.

 

Ας το προσέξει αυτό ο κάθε αναγνώστης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΘΕΟΤΗΤΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

 

 

Ερχόμαστε τώρα στην εξέταση, από τον Λόγο του Θεού, σχετικά με το Άγιο Πνεύμα. Η πίστη στην προσωπικότητα και στη Θεότητα του Αγίου Πνεύματος είναι τόσο αναγκαία για τη σωτηρία του ανθρώπου, όσο και η πίστη στη Θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η άρνηση δε του Αγίου Πνεύματος, ως πρόσωπο και ως Θεό, και η αντίσταση στο έργο του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί την πιο θανατηφόρα ενέργεια του ανθρώπου, γιατί ο Κύριος είπε: “Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρεθεί στους ανθρώπους, η βλασφημία όμως ενάντια στο Πνεύμα δεν θα συγχωρεθεί στους ανθρώπους. Και όποιος πει ένα λόγο ενάντια στον Υιό του ανθρώπου, θα του συγχωρεθεί, όποιος όμως πει ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, δεν θα του συγχωρεθεί, ούτε σε τούτο τον αιώνα, ούτε στο μέλλοντα” (Ματθ. 12:31-32).

Ως γεγονός, όταν ο άνθρωπος φέρεται άπιστα προς το Άγιο Πνεύμα, βλασφημόντας και ατιμάζοντας τον “Παράκλητο”, αφήνεται έρημος και ξερός, μέσα στην ερημιά της απελπισίας και του σκότους. Ο νους του γίνεται πιο ζοφερός και η κατάσταση της καρδιάς του πιο σκληρή, έτσι ώστε τα πράγματα του Πνεύματος “είναι σ’αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει” (Α’ Κορ. 2:14).

Κάθε έλεγχος για αμαρτία και κάθε φωτισμός για σωτηρία, έχουν μια για πάντα σταματήσει, γιατί ο άνθρωπος βλασφήμησε το Πνεύμα το Άγιο και “δεν θα του συγχωρεθεί, ούτε σε τούτο τον αιώνα, ούτε στο μέλλοντα”.

 

 

 

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ 

 

 

 

 

Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση της προσωπικότητας και της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος, θα ήθελα να εκθέσω τί ακριβώς πιστεύουν και διδάσκουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” για το Άγιο Πνεύμα.

α) Ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι ούτε πρόσωπο ούτε Θεός, αλλά απλώς η ενεργή δύναμη του Θεού.

β) Ότι στις διάφορες εκδηλώσεις Του παρομοιάζεται με τον άνεμο, με τον ηλεκτρισμό, με τον ασύρματο ή με ειδησεολογική εκπομπή του ραδιοφώνου. (Δείτε “Σκοπιά”,  15 Οκτωβρίου 1975).

Για να μπορέσουν να στηρίξουν τις δοξασίες τους αυτές, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, χωρίς να ντρέπονται τους ανθρώπους και χωρίς να φοβούνται τον Θεό. Η μανία τους να εξαλείψουν κάθε ιδέα σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, ως πρόσωπο και ως Θεός, υπερβαίνει τα όρια και της ίδιας της παραφροσύνης. Να, μερικά παραδείγματα:

Στο βιβλίο τους, που εκδόθηκε πρόσφατα, με τίτλο “Πράγματα στα οποία είναι αδύνατο να ψευσθεί ο Θεός”, στη σελ. 260 και παράγραφο 12, προσπαθούν να εξαλείψουν ακόμα και το όνομα “το Πνεύμα του Θεού”. Σχολιάζοντας το εδάφιο Γένεση 1:2, επικαλούνται έναν αριθμό νεότερων μεταφράσεων της Βίβλου, που δεν είναι παρά έργα άλλων αιρετικών, με σκοπό να υποδείξουν πως κάπως διαφορετικά έπρεπε να ονομάζεται το Άγιο Πνεύμα, και όχι “Πνεύμα Θεού”. Παραθέτω ακριβώς τα λόγια, όπως είναι στο βιβλίο τους:

 

“Στο Γένεση 1:2, ένας αριθμός νεότερων μεταφράσεων της Βίβλου, δεν λένε “το Πνεύμα του

Θεού”, αλλά όπως λέει το Δε Άνκορ Μπάϊμπλ 1964: “Και μόνο ένας τρομερός άνεμος που

σάρωνε πάνω στο νερό”. Η Μία Αμερικάνικη Μετάφραση, έκδοση 1948: “Και θυελλώδης

άνεμος περνούσε με μένος πάνω από την επιφάνεια των νερών”. Το Τορά – Τα πέντε βιβλία

του Μωϋσή, 1962: “Και άνεμος από τον Θεό που σάρωνε πάνω από το νερό”. Η Αγία Γραφή

στη νεότερη Αγγλική (Φέρραρ Φέντον), 1928: “Αλλά η φωνή του Θεού δονούταν πάνω στο

υγρό της πρόσωπο”. Και η Μετάφραση του νέου Κόσμου, 1961 (αυτή είναι η μετάφραση των

                        “Μαρτύρων του Ιεχωβά”): “Και μια ενεργή δύναμη του Θεού κινούταν εδώ και εκεί πάνω στην

επιφάνεια των νερών”.

 

Αλλά ρωτώ: Γιατί οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” να μην καταφεύγουν στα αρχαία κείμενα των Γραφών, τα οποία,  κατά το μεγαλύτερο μέρος, διατηρούν ακέραιη την αλήθεια και προτιμούν να καταφεύγουν στις διάφορες μεταφράσεις, και μάλιστα στις νεότερες απ’αυτές, οι οποίες είναι εμποτισμένες με το πνεύμα του ορθολογισμού και της αποστασίας που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας; Οπωσδήποτε ο λόγος είναι, επειδή οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν αρέσκονται στο φως της αλήθειας, γιατί στο φως θα φανερωθούν τα πονηρά τους έργα.

Ο ιδρυτής της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, Κάρολος Ρώσσελ, στον 5ο τόμο των “Γραφικών Μελετών” του, σχολιάζοντας πάνω στα εδάφια Εφεσ. 4:30, Ιωάν. 14:26, Πράξ. 16:6, λέει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ο φωτισμένος ανθρώπινος νους ή η θεία πρόνοια ή η άγια επιρροή του Θεού. Να πώς σχολιάζει ο Ρώσσελ τα παραπάνω εδάφια:

 

1ον: Εφεσίους 4:30 “Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού”: “Αυτός ο νέος μας νους

και πνεύμα είναι άγιος ή θεοδίδακτος, στο υπό εξέταση μάλιστα εδάφιο, ο απόστολος συνιστά

να μην κάνουμε τίποτα, το οποίο μπορεί να είναι αθέτηση της διαθήκης μας – ή τίποτα που να

μπορεί να προξενήσει λύπη στον νέο μας νου, ή τύψη συνείδησης, ως συνέπεια παράλειψης

καθήκοντος – ούτε τίποτα το οποίο μπορεί να τραυματίσει την συνείδησή μας, ως νέα κτίσματα

εν Χριστώ”  (σελ. 327).

2ον: Ιωάν. 14:26 “Και ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που ο Πατέρας θα στείλει στο

όνομά μου, εκείνος θα σας τα διδάξει όλα και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα είπα προς εσάς”:

“Όποιος όμως είναι νέο κτίσμα εν Χριστώ, και η ίδια η θέλησή του είναι νεκρή, και ο οποίος

ζητάει να γνωρίζει το θέλημα του Πατέρα και να το πράττει – σ’ αυτόν ησαφής κατανόηση

του θελήματος του Πατέρα και η καθοδήγηση από την θεία πρόνοια, σε σχέση με τη

διδασκαλία του θείου Λόγου, είναι αλήθεια, αιτία για μεγάλη παρηγοριά και ανακούφιση”

(σελ. 331).

3ον: Πράξ. 16:6 “Επειδή εμποδίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα, να κηρύξουν τον Λόγο στην

Ασία”: “Το Πνεύμα το Άγιο είναι η άγια επιρροή, η δύναμη του Ιεχωβά Θεού, και του Κυρίου

μας Ιησού Χριστού, μέσω της οποίας το θέλημα του Πατέρα και του Υιού γίνεται γνωστό στους

αφιερωμένους πιστούς, με οποιοδήποτε τρόπο” (σελ. 341).

 

Κατά τον Ρώσσελ, λοιπόν, τα παραπάνω εδάφια θα έπρεπε να λένε:

 

“Μη λυπείτε τον νέο μας νου του Θεού”.

                           “Και ο Παράκλητος, η θεία πρόνοια, που ο Πατέρας θα στείλει στο όνομά μου, εκείνη θα σας

τα διδάξει όλα…”.

      “Επειδή εμποδίστηκαν από την Άγια Επιρροή, να κηρύξουν τον Λόγο στην Ασία”.

 

Έτσι, μ’ αυτήν την επιπόλαιη και γελοία ερμηνεία του Λόγου του Θεού, ο πρώτος ηγέτης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” απέρριψε την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος.

Αλλά πώς συμβαίνει ώστε, ενώ ο απόστολος μας προτρέπει να μην λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, στην πραγματικότητα να εννοεί: να μην προξενήσουμε λύπη στον δικό μας νου; Και πώς συμβαίνει ώστε, ενώ ο Χριστός φαίνεται να μιλάει για ένα συγκεκριμενο πρόσωπο, τον Παράκλητο ή Εκείνον, στην πραγματικότητα να εννοεί απλώς τη Θεία πρόνοια; Γιατί, τελοσπάντων, και ο Χριστός και οι απόστολοι να μην μας έλεγαν κατευθείαν εκείνο που εννοούσαν, και να μας λένε άλλα, και άλλα να εννοούν; Εγώ όμως πιστεύω – όπως και  κάθε Χριστιανός – πως ο Χριστός και οι απόστολοι εννοούσαν ακριβώς αυτό που έλεγαν, και συνεπώς το σφάλμα βρίσκεται στον αρρωστημένο νου και στη νοσηρή φαντασία του κ. Ρώσσελ.

Η τακτική των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” όταν ασχολούνται με κάποιο θέμα, ευθύς εξαρχής, είναι όχι η προσπάθεια να διευκρινήσουν το θέμα, αλλά να προκαλέσουν σύγχυση στη διάνοια του ακροατή ή του αναγνώστη. Έτσι κι εδώ, δεν ασχολούνται αντικειμενικά με το Άγιο Πνεύμα, αλλά αφού πρώτα κάνουν αρκετόυς ελιγμούς για εξαπάτηση, και αφού μας πουν ότι η λέξη Πνεύμα ή Ρουάχ στα Εβραϊκά, σημαίνει “πνοή”, “φύσημα” ή “άνεμος”, φτάνουν στο άτοπο συμπέρασμα, ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι σαν πνοή, φύσημα ή άνεμος. (Δείτε “Τα πάντα να δοκιμάζετε”  σελ.293).

Βέβαια, η Αγία Γραφή αναφέρει ότι υπάρχουν πολλά και διάφορα πνεύματα, όπως τα αγαθά πνεύματα, οι άγγελοι, και τα πονηρά πνεύματα, οι δαίμονες. Και το παράδοξο είναι ότι, ενώ οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” παραδέχονται την προσωπικότητα των αγαθών και των πονηρών πνευμάτων, απορρίπτουν την μέγιστη προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος.

Καθώς τώρα θα προχωρήσουμε στη μελέτη του Λόγου του Θεού σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, εύχομαι το Άγιο Πνεύμα, ο θείος Παράκλητος, να δώσει σ’ εκείνον που γράφει, θεία χάρη, για να εκθέσει την αλήθεια “με διδακτούς λόγους του Αγίου Πνεύματος” και σ’ εκείνους που θα διαβάσουν τους λόγους αυτούς, το άνοιγμα των ματιών της διάνοιάς τους και τη διάλυση του σκοταδιού των καρδιών τους.

 

 

 

 

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

 

 

Πρώτον: Εάν η προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος απορρίπτεται, τότε με ποιό φως θα κατανοήσουμε την ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ; “Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρεθεί στους ανθρώπους. Η βλασφημία όμως, κατά του Πνεύματος, δεν θα συγχωρεθεί στους ανθρώπους” (Ματθ. 12:31). Εδώ ο Κύριος μας δείχνει ότι αυτή η αμαρτία της βλασφημίας, στρέφεται εναντίον ενός προσώπου, γιατί μόνο εναντίον προσώπου μπορύμε να αμαρτήσουμε, βλασφημώντας και βρίζοντάς το. Είναι βέβαιο ότι δεν ορθοτομούμε τον Λόγο του Θεού, αν πούμε ότι η αμαρτία της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, είναι αμαρτία εναντίον μιας επιρροής ή εναντίον της ενεργής δύναμης του Θεού. Τι μπορούμε να σκεφτούμε για μια διδασκαλία, που μας λέει ότι κάθε αμαρτία και βλασφημία εναντίον του προσώπου του Χριστού και του θεού θα συγχωρεθεί, όμως η βλασφημία εναντίον της ενεργής δύναμης του Θεού δεν θα συγχωρεθεί; Είναι η αμαρτία, εναντίον της επιρροής ή της δύναμης του Θεού πιο σοβαρή και ασυγχώρητη, από την αμαρτία εναντίον του ίδιου του Θεού; Βεβαίως όχι. Και όμως σ’ αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η άρνηση της προσωπικότητας του Αγίου Πνεύματος.

Δεύτερον: Το Πνεύμα το Άγιο μαρτυρεί για τον Χριστό. “Όταν όμως, έρθει ο Παράκλητος, που εγώ θα στείλω σε σας από τον Πατέρα, το Πνεύμα της αλήθειας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα,ε κείνος θα δώσει μαρτυρία για μένα. Αλλά κι εσείς δίνετε μαρτυρία. Επειδή εξαρχής είστε μαζί μου” (Ιωάν. 15:26-27). Και πάλι: “Και εμείς είμαστε μάρτυρές του για τούτα τα λόγια, και ακόμα το Άγιο Πνεύμα, που ο Θεός έδωσε σε όσους πειθαρχούν σ’ αυτόν” (Πράξ. 5:32). Ποιά άλλη γλώσσα θα μπορούσε πιο καθαρά και πιο συγκεκριμένα, να μεταδώσει στο νου μας καλύτερα την ιδέα της προσωπικότητας από αυτή; Βεβαίως, ο Κύριος δεν μιλούσε αλληγορικά με οποιαδήποτε έννοια. Μας λέει, ο Χριστός ότι Εκείνος, δηλαδή το Πνεύμα της αλήθειας, όπως το ονομάζει, θα μαρτυρήσει ή θα ομολογήσει φανερά στον κόσμο για το Χριστό, ακριβώς όπως και οι μαθητές Του μαρτυρούσαν. Και όπως οι μαθητές, σαν μάρτυρες του Χριστού, ήταν πρόσωπα, έτσι και το Άγιο Πνεύμα, σαν Μάρτυρας του Ίδιου του Χριστού, πρέπει να είναι ένα πρόσωπο ή προσωπικότητα, διαφο-ρετικά πώς θα ήταν μάρτυρας του Χριστού;

Τρίτον: Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Παράκλητος των πιστών. “Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει έναν άλλο Παράκλητο…” “Εγώ όμως σας λέω την αλήθεια, σας συμφέρει να αναχωρήσω εγώ. Επειδή αν δεν αναχωρήσω, ο Παράκλητος δεν θα έρθει σε σας. Αλλά αφού αναχωρήσω, θα τον στείλω σε σας” (ιωάν. 14:16, 16:7).

Οι μαθητές του Χριστού αισθάνονταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, καθώς απολάμβαναν τη γλυκιά συντροφιά με τον καλό τους Διδάσκαλο, τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος συνεχώς τους νουθετούσε και τους δίδασκε, με τα λόγια Του και με το παράδειγμά Του, τον δρόμο του Θεού. Αλλά τώρα τους είπε ότι επρόκειτο να φύγει και να πάει στον Πατέρα Του. Τα λόγια αυτά γέμισαν με βαθειά λύπη τις καρδιές των μαθητών, οι οποίοι έβλεπαν ότι σε λίγο θα ήταν εγκαταλελημένοι και θα είχαν να αντιμετωπίσουν όλους τους κινδύνους και τις θύελλες της ζωής μόνοι τους, χωρίς τη συμπαράσταση και τη βοήθεια του Χριστού. Αλλά ο Κύριος είπε:

“σας συμφέρει να αναχωρήσω εγώ” και αυτό δεν πρέπει να σας λυπεί, αλλά μάλλον να σας χαροποιεί, γιατί είναι προς το συμφέρον σας. Και πάλι: “αν δεν αναχωρήσω, ο Παράκλητος δεν θα έρθει σε σας”. Θα φύγω, λέει ο Κύριος, γιατί το έργο που μου έδωσε ο Πατέρας μου το τελείωσα, και έτσι δεν υπάρχει λόγος να μείνω περισσότερο στη γη. Θα φύγω, αλλά δεν θα σας αφήσω μόνους, επειδή ο Πατέρας, αντί για μένα, “θα σας δώσει έναν άλλο Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα” (Ιωάν. 14:16). Ο Παράκλητος θα έχει ένα δικό Του έργο να κάνει, όπως και εγώ είχα δικό μου. “Και όταν έρθει εκείνος, θα ελέγξει τον κόσμο για αμαρτία, και για δικαιοσύνη, και για κρίση”. “Και ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που ο Πατέρας θα στείλει στο όνομά μου, εκείνος θα σας τα διδάξει όλα, και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα είπα προς εσάς”. “Όταν έρθει εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια…και θα σας αναγγείλει τα μέλλοντα” (Ιωάν. 16:8, 13, 14, 15:26, 14:26).

Μη λυπάστε, λέει ο Χριστός. Εγώ φεύγω, αλλά ο Άλλος έρχεται για να μείνει μαζί σας, τόσο όσο ο κόσμος αυτός θα υπάρχει. Έρχεται για να κρίνει τον κόσμο για την αμαρτία της απιστίας προς εμένα, τον Χριστό, και για να μένει μαζί με σας, τους δούλους μου, για να σας διδάσκει, να σας υπενθυμίζει, να σας οδηγεί “σε όλη την αλήθεια”, να σας “αναγγέλει τα μέλλοντα” και να σας παρηγορεί στον “στενό και θλιμμένο” δρόμο.

Αναγνώστη, μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αμφιβολία στα παραπάνω λόγια του Χριστού, που να μας δίνει την εντύπωση ότι το Πνεύμα το Άγιο, ο Παράκλητος, δεν είναι πρόσωπο; Είναι δυνατόν ποτέ, λόγια σαν αυτά του Χριστού να μας δώσουν, έστω και την ελάχιστη υπόνοια για το Άγιο Πνεύμα, ότι είναι μια επιρροή ή μια απρόσωπη, τυφλή δύναμη; Στέκει να σκεφτόμαστε ότι ο Χριστός έλεγε στους μαθητές Του : “Εγώ, που είμαι ένα πρόσωπο και σας αγαπώ, σας διδάσκω, σας οδηγώ και σας παρηγορώ, θα φύγω. Αλλά σε λίγο θα σας στείλω μια επιρροή, μια δύναμη, η οποία δεν είναι πρόσωπο, και συνεπώς δεν μπορεί να έχει καρδιά για να σας αγαπά και νου για να σας διδάσκει και να σας οδηγεί”. Μπορούσε μια τόσο άνιση ανταλλαγή να παρηγορήσει τις καρδιές των λυπημένων μαθητών; Αλλά ο Κύριος μιλούσε για μια ανταλλαγή προσώπων. Ήταν το θείο και νοήμον πρόσωπο, που επρόκειτο να αφήσει στους μαθητές και ήταν ένα θείο και νοήμον πρόσωπο, που επρόκειτο να έρθει και να μένει με τους μαθητές Του και με όλη την εκκλησία Του.

Επιπλέον, ο Κύριος, μιλώντας για το Άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία του αρσενικού γένους “Εκείνος” και όχι “Εκείνο”, του ουδετέρου γένους, γεγονός που δίνει πρόσθετη έμφαση στην προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος. Λέει ο Κύριος: “ΕΚΕΙΝΟΣ θα σας τα διδάξει όλα, και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα είπα σε σας”. “ΕΚΕΙΝΟΣ θα δώσει μαρτυρία για μένα”. “ΕΚΕΙΝΟΣ θα ελέγξει τον κόσμο…”. “ΕΚΕΙΝΟΣ θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια”. “ΕΚΕΙΝΟΣ θα με δοξάσει” (Ιωάν. 14:26, 15:26, 16:8, 13, 14). Όλα αυτά, μόνο ένα νοήμον πρόσωπο μπορεί να τα κάνει. Μια επιρροή ή μια δύναμη ποτέ δεν μπορεί να διδάξει, να υπενθυμίσει, να μαρτυρήσει, να ελέγξει, να οδηγήσει ή να δοξάσει.

Η ιδέα των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, ότι δηλαδή ο Χριστός , στην προκειμένη περίπτωση μιλούσε αλληγορικά για το Άγιο Πνεύμα, δεν είναι παρά μία απατηλή διαστροφή και ελαφρολογία προς τον Λόγο του Θεού. Εάν στο εδάφιο Ιωάννης 16:7, “Εγώ όμως σας λέω την αλήθεια, σας συμφέρει να αναχωρήσω εγώ. Επειδή αν δεν αναχωρήσω, ο Παράκλητος δεν θα έρθει σε σας…”, ο Χριστός μιλούσε αλληγορικά ή εξεικονιστικά για το Άγιο Πνεύμα, τότε με βάση την ίδια αρχή, στο ίδιο εδάφιο, ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να μιλάει αλληγορικά και για τον εαυτό Του. Αλλά ποιός πιστεύει ότι ο Κύριος μιλούσε αλληγορικά για τον εαυτό Του, σαν μία εξεικονιστική ύπαρξη; Βέβαια κανείς. Έτσι και για το Άγιο Πνεύμα, δεν υπάρχει καμία αλληγορία.

Αναγνώστη, αν τα εδάφια των λόγων του Χριστού που εξετάσαμε, δεν μας μιλάνε για μία διακεκριμένη προσωπικότητα ή αν δεν μας δίνουν την έννοια της προσωπικότητας, τότε οι λέξεις και η γλώσσα έχουν χάσει τη δύναμη να μας περιγράψουν τί στην πραγματικότητα είναι ένα πρόσωπο.

Τέταρτον: Κατά την τέλεση του Ιερού βαπτίσματος, ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: “Αφού λοιπόν πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…” (Ματθ. 28:19). Πρόσεχε την έκφραση: “στο όνομα του Αγίου Πνεύματος”. Τί λοιπόν σημαίνει αυτό; Μήπως σημαίνει στο όνομα μιας επιρροής ή δύναμης; Μπορούμε να πούμε στον βαπτιζόμενο “σε βαφτίζω στο όνομα του Πατέρα, που είναι ένα νοήμον πρόσωπο, στο όνομα του Υιού, που είναι επίσης ένα νοήμον πρόσωπο, και μετά στο όνομα του Αγίου Πνεύματος, που είναι μια απρόσωπη, τυφλή επιρροή ή δύναμη;” Ή μπορούμε να πούμε “σε βαφτίζω στο όνομα του Πατέρα και μετά στο όνομα μίας από τις ιδιότητές Του, δηλαδή της ενεργής δύναμής Του;”

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στην Αποστολική ευλογία, που έχει ως εξής: “Η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού, και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είθε να είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.” (Β’ Κορινθ. 13:13). Δεν νομίζω ο απόστολος, να ζητάει τη χάρη του Χριστού και την αγάπη του Θεού και μετά την κοινωνία ή τη συντροφιά μιας επιρροής ή μιας δύναμης, να μένει με τους Χριστιανούς. Είναι δυνατόν να έχουμε επικοινωνία με μια επιρροή ή με μια δύναμη; Βεβαίως όχι. Αλλά και αν ποτέ ήταν δυνατόν, θα επιθυμούσες να να είχες κοινωνία με μία τυφλή δύναμη που, σαν ηλεκτρισμός, μπορεί να σε σκοτώσει, αλλά δεν μπορεί να σε ζωοποιήσει;  Εγώ ποτέ μου δεν θα το επιθυμούσα αυτό. Επιθυμώ, όπως και κάθε άνθρωπος, να έχω κοινωνία και συντροφιά με κάποιο πρόσωπο που μπορεί να με αγαπά, να αισθάνεται τον πόνο μου, να με παρηγορεί στη θλίψη μου, να με ενθαρρύνει στην απογοήτευσή μου, να με διδάσκει στην αμάθειά μου, και να με οδηγεί στην αλήθεια. Και τέτοιος σύντροφος είναι ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, όπως θα δούμε παρακάτω.

 

 

 

 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

 

 

Στον Λόγο του Θεού έχουμε πάρα πολλά έργα και εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος, τα οποία μας φανερώνουν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο.

1ον. Το Άγιο Πνεύμα μιλάει: “Και το Πνεύμα είπε στον Φίλιππο: Πλησίασε και προσκολλήσου σε αυτή την άμαξα” (Πράξ. 8:29). “Και  ενώ ο Πέτρος συλλογιζόταν για το όραμα, το Πνεύμα είπε σ’ αυτόν: Να, σε ζητούν τρεις άνθρωποι” (Πράξ. 10:19).

2ον. Προσκαλεί ανθρώπους στο έργο του Θεού: “Και ενώ υπηρετούσαν στον Κύριο και νήστευαν, το Άγιο Πνεύμα είπε: Ξεχωρίστε σε μένα τον Βαρνάβα και τον Σαύλο, για το έργο που τους προσκάλεσα… Αυτοί λοιπόν, αφού στάλθηκαν από το Άγιο Πνεύμα, κατέβηκαν στη Σελεύκεια” (Πράξ. 13:2, 4).

3ον. Εκφέρει την γνώμη Του: “Επειδή φάνηκε εύλογο στο Άγιο Πνεύμα και σε μας, να μην επιβάλλουμε σε σας κανένα βάρος περισσότερο, εκτός από τούτα τα αναγκαία” (Πράξ. 15:28).

4ον. Έχει δικό Του θέλημα: “Και όλα αυτά τα ενεργεί το ένα και το ίδιο Πνεύμα, που διανέμει, ξεχωριστά σε κάθε έναν, όπως αυτό θέλει” (Α’ Κοριν. 12:11).

5ον. Δεν επιτρέπει ορισμένες πράξεις: “…επειδή εμποδίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα να κηρύξουν τον Λόγο στην Ασία” (Πράξ. 16:6).

6ον. Αποκαλύπτει τα μέλλοντα:“Και του είχε αποκαλυφθεί από το Άγιο Πνεύμα, ότι δεν θα δει θάνατο, πριν δει τον Χριστό του Κυρίου” (Λουκάς 2:26).

7ον. Ο άνθρωπος μπορεί να νατισταθεί στο Άγιο Πνεύμα και να ψευσθεί: “Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι στην καρδιά και στα αφτιά, εσείς όλοι πάντοτε αντιτάσσεστε ενάντια στο Άγιο Πνεύμα. Όπως οι πατέρες σας, έτσι και εσείς” (Πράξ. 7:51). “Και ο Πέτρος είπε: Ανανία, γιατί γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέμματα στο Άγιο Πνεύμα…;” (Πράξ. 5:3).

8ον. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να λυπηθεί: “Και μην λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού…” (Εφεσ. 4:30).

Όλα αυτά τα εδάφια δείχνουν ότι το Άγιο Πνεύμα κατέχει ουσιαστικά και αδιάψευστα στοιχεία της προσωπικότητας, τα οποία οπωσδήποτε δεν θα μπορούσε να κατέχει αν δεν ήταν πρόσωπο.

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” λένε πως όλα αυτά “μπορούν να παρομοιαστούν με μία ειδησεογραφική εκπομπή του ραδιοφώνου”. Δηλαδή, λένε οι “Μάρτυρες”, το Άγιο Πνεύμα παίζει το ρόλο του ραδιοφώνου. Ο Θεός στον ουρανό μιλάει και η φωνή Του διαβιβάζεται διαμέσου του ραδιοφώνου, που στην προκειμένη περίπτωση, είναι το Άγιο Πνεύμα. Αλλά ρωτώ: Εάν το Άγιο Πνεύμα μπορεί να παρομοιαστεί, όπως λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, με ραδιόφωνο ή με τον ασύρματο, τότε τί μπορούμε να πούμε όταν η Γραφή αποδίδει στο Άγιο Πνεύμα λογική, βούληση και αισθήματα; Άκου τι λέει το Άγιο Πνεύμα στον Πέτρο: “Καθώς λοιπόν, σηκωθείς, κατέβα και πήγαινε μαζί τους, χωρίς να διστάζεις καθόλου, ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΙΛΑ.” Εδώ φαίνεται η ατομικότητα και η προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος. ΕΓΩ τους έστειλα, λέει το Άγιο Πνεύμα, όχι κάποιος άλλος. Το ραδιόφωνο και ο ασύρματος δεν έχουν το εγώ. Και πάλι: “Και ενώ υπηρετούσαν στον Κύριο και νήστευαν, το Άγιο Πνεύμα είπε: Ξεχωρίστε σε μένα τον Βαρνάβα και τον Σαύλο, για το έργο που (ΕΓΩ) τους προσκάλεσα”. Εδώ μπορούμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

α) Ποιόν υπηρετούν οι απόστολοι; Τον Κύριο.

β) Ποιός μίλησε στους αποστόλους; Το Άγιο Πνεύμα.

Έτσι βλέπουμε δύο Θεία πρόσωπα, τον Κύριο, τον Οποίο υπηρετούσαν οι απόστολοι, και το Άγιο Πνεύμα, που λέει στους αποστόλους “ξεχωρίστε σε ΜΕΝΑ”. Δεν είναι, λοιπόν, φανερό πως σ’ αυτά τα δύο εδάφια υπάρχει αρκετή μαρτυρία σχρτικά με την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος, ώστε να απομακρύνει κάθε υποψία και να διώξει κάθε αμφιβολία για τον αντίθετο ισχυρισμό των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”; Ποιά άλλη μαρτυρία ή ποιά άλλη γλώσσα θα μπορούσε να μας περιγράψει πιό ζωηρά, τί ακριβώς είναι μία προσωπικότητα, αν όχι αυτή που αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα;

Δεν θα προχωρήσω περισσότερο στο θέμα της προσωπικότητας του Αγίου Πνεύματος. Πιστεύω πως τα όσα ελέχθησαν, είναι περισσότερες από αρκετές αποδείξεις για να πείσουν τον αντιφρονούντα αναγνώστη (ο οποίος μπορεί να είναι ένας απο τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”) και να απαλείψουν κάθε ενδοιασμό και αμφιβολία από το νου του, για την ένδοξη και παρήγορη αλήθεια της προσωπικότητας του Αγίου Πνεύματος. Και όμως πιστεύω, και είναι αλήθεια αυτό, ότι εάν το Άγιο Πνεύμα δεν φωτίσει το νου και δεν αποκαλύψει την αλήθεια, το πλήθος των Βιβλικών αποδείξεων και η έκθεση των πνευματικών αληθειών δεν μπορούν να πείσουν το νου του ανθρώπου. Ο άνθρωπος εκ φύσεως έχει “σκοτισμένη τη διάνοια” και τα πράγματα του Πνεύματος “είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει” (Εφεσ. 4:18,  Α’ Κορινθ. 2:14).

 

 

 

 

Η ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

 

 

Οπωσδήποτε θα είναι ματαιοπονία να αναφερθούμε στη Θεότητα του Αγίου Πνεύματος, αν πρώτα δεν έχουμε πεισθεί σχετικά με την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος. Αλλά εάν, με τη χάρη του Θεού, έχουμε πεισθεί, από τις μαρτυρίες των Γραφών, ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη “επιρροή”, ούτε απλώς μία “ενεργή δύναμη”, αλλά προσωπικότητα, τότε νομίζω είναι αυταπόδεικτο ότι το Άγιο Πνεύμα εξαιτίας του έργου Του και των σχέσεών Του με τον Πατέρα και τον Υιό, πρέπει να είναι θείο πρόσωπο.

Θα φέρω μόνο λίγες Γραφικές μαρτυρίες, οι οποίες διακηρύττουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός.

1ον. Ο απόστολος Παύλος γράφει: “Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα” (Β’ Κοριν. 3:17).

2ον. Ο Πέτρος είπε στον Ανανία: “Γιατί γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέμματα στον Άγιο Πνεύμα;” και συνεχίζοντας λέει: “Δεν είπες ψέμματα στους ανθρώπους αλλά στον Θεό” (Πράξ. 5:3-4). Ώστε το Άγιο Πνεύμα, λέει ο Πέτρος, δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο, όπως ο άνθρωπος, αλλά είναι ο Θεός ή θείο πρόσωπο.

3ον. Το σώμα του πιστού ονομάζεται ναός του Αγίου Πνεύματος ή ναός του Θεού: “Δεν ξέρετε ότι είστε ναός του Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας;” “Ή δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας…;” “Και πώς θα συμβιβαστεί ο ναός του θεού με τα είδωλα; Επειδή εσείς είστε ναός του ζωντανού Θεού, όπως ο Θεός είπε: Ότι θα κατοικώ ανάμεσα σ’ αυτούς και θα περιπατώ…” (Α’ Κορ. 3:16, 6:19, Β’ Κορ. 6:16). Έτσι, ενώ το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα μας, μπορεί επίσης να λεχθεί ότι είναι ναός του Θεού και ότι ο ίδιος ο Θεός κατοικεί μέσα μας.

4ον. Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ότι ο Κύριος είπε κάτι, στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε, για το ίδιο πράγμα, ότι ήταν το Άγιο Πνεύμα που το είπε. Στο βιβλίο του Ιερεμία 31:33 διαβάζουμε: “Αλλά αυτή θα είναι η διαθήκη, που θα κάνω στον οίκο Ισραήλ. Ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Κύριος, θα βάλω τον νόμο μου στα ενδόμυχά τους, και θα τον γράψω στις καρδιές τους. Και θα είμαι Θεός τους και αυτοί θα είναι λαός μου”. Όμως ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή 10:15-16, μας λέει πως ήταν το Άγιο Πνεύμα που είπε αυτά τα λόγια: “Μάλιστα, μας δίνει τη μαρτυρία και το Άγιο Πνεύμα, επειδή, αφού είπε πρωτύτερα: Αυτή είναι η διαθήκη που θα κάνω…κλπ”.

Στο βιβλίο του Ησαϊα 6:9-10, διαβάζουμε ότι ο Κύριος (Ιεχωβά) είπε προς τον Ησαϊα: “Πήγαινε και πες σ’ αυτόν τον λαό: Με την ακοή θα ακούσετε και δεν θα εννοήσετε, Και βλέποντας θα δείτε και δεν θα καταλάβετε…”. Αλλά πάλι ο απόστολος Παύλος λέει στις Πράξ. 28:25-26: “…ότι καλά μίλησε το Άγιο Πνεύμα στους πατέρες μας διαμέσου του προφήτη Ησαϊα, που έλεγε: Πήγαινε σε τούτοτο λαό και πες: Με την ακοή θα ακούσετε….κλπ”. Δεν νομίζω ο απόστολος Παύλος να έκανε καμιά σύγχυση ή να μην γνώριζε την αλήθεια, αλλά καθώς ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου, μας είπε ότι ο Κύριος ή Ιεχωβά, που μίλησε στους προφήτες, ήταν το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο φέρει το όνομα Ιεχωβά.

5ον. Η σχέση του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό, όπως φαίνεται στη δημιουργία του κόσμου, στη δημιουργία ως και στη σωτηρία του ανθρώπου. Εδώ, εκτός από τη θεότητα του Αγίου Πεύματος, μπορούμε να δούμε και την ενότητα των Θείων Προσώπων.

α) Στη δημιουργία του κόσμου:  Η Γραφή λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη, δηλαδή όλο τον κόσμο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει μόνο τον Θεό Πατέρα, αλλά όπως εξετάσαμε στη σελ. (  ), σημαίνει και τον Θεό Υιό, γιατί “όλα έγιναν διαμέσου αυτού” (Ιωάν. 1:3). Η Γραφή μας λέει επίσης ότι και το Άγιο Πνεύμα πήρε μέρος στη δημιουργία του κόσμου. Στη Γένεση 1:2 διαβάζουμε: “Και Πνεύμα Θεού φερόταν πάνω στην επιφάνεια των υδάτων”. Στις προηγούμενες σελίδες εξετάσαμε και είδαμε πως αυτό, το Πνεύμα του Θεού ή το Πνεύμα το Άγιο, δεν είναι απλώς κάποια επιρροή ή κάποια τυφλή δύναμη, όπως ισχυρίζονται οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, αλλά είναι προσωπικότητα. Η φράση “Και Πνεύμα Θεού φερόταν πάνω στην επιφάνεια των νερών”, φανερώνει την ενεργή θέση που πήρε το Πνεύμα το Άγιο στη δημιουργία, τόσο της γης, όσο και των ουρανών. Διαφορετικά, η παραπάνω φράση θα ήταν άσχετη και περιττή στον Λόγο του Θεού.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι στο έργο της δημιουργίας του κόσμου, πήραν μέρος και τα τρία πρόσωπα, δηλαδή ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, και εξαιτίας της σχέσης του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό, πρέπει να είναι Θείο πρόσωπο. Και ενώ τα τρία αυτά Θεία Πρόσωπα πήραν μέρος στη δημιουργία, κάλλιστα μπορεί να λεχθεί ότι “ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη”.

β) Στη δημιουργία του ανθρώπου: Στο κεφ.1 της Γένεσης, εδ.26, διαβάζουμε: “Και είπε ο Θεός: Ας κάνουμε άνθρωπο, σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση”. Βλέπουμε λοιπόν, ότι στη δημιουργία του ανθρώπου πήραν μέρος περισσότερα από ένα Θεία Πρόσωπα. Όταν μάλιστα, μελετήσαμε το θέμα της Θεότητας του Κυρίου Ιησού, εκεί είδαμε πως ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ήταν ένα από τα Θεία Πρόσωπα που έλαβαν μέρος στη δημιουργία του ανθρώπου. Αλλά η Γραφή μας λέει  ότι “Με έκανε το Πνεύμα του Θεού και με ζωοποίησε η πνοή του Παντοδύναμου” (Ιώβ 33:4). Έτσι ο πληθυντικός “ας κάνουμε άνθρωπο, σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση”, αναφέρεται τόσο στον Πατέρα και στον Υιό, όσο και στο Άγιο Πνεύμα. Αλλά όταν έγινε ο άνθρωπος, δεν λέει ότι τον “δημιούργησε” “σύμφωνα με τη δική μας εικόνα και σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση”, αλλά λέει “σύμφωνα με τη δική του εικόνα, σύμφωνα με την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε” (εδ.27). Ώστε λοιπόν, ο πληθυντικός “δική μας” αναφέρεται όχι σε τρεις Θεούς, αλλά σε τρία πρόσωπα, τα οποία είναι ένας Θεός.

γ) Στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου: Όπως στο έργο της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, έτσι και στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, πήραν μέρος και τα τρία Θεία Πρόσωπα. Ο Πατέρας έστειλε τον Υιό στον κόσμο (Ιωάν. 3:16), ο Υιός σταυρώθηκε για να μας δικαιώσει από την αμαρτία (Α’ Κορ. 15:3, Ιωάν. 1:29), και το Πνεύμα το Άγιο στάλθηκε για να μας ελέγχει για την αμαρτία μας, να φωτίζει το νου μας και να μας οδηγεί σε μετάνοια και πίστη. Με άλλα λόγια, το Άγιο Πνεύμα κάνει το έργο τηα αναγέννησης. “Έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα” (Ιωάν. 3:8).

Να, γιατί ο Κύριος Ιησούς είπε στους μαθητές Του: “σας συμφέρει να αναχωρήσω εγώ”. Έπρεπε να φύγει και να έρθει ο Παράκλητος, και να “ελέγξει τον κόσμο για αμαρτία, και για δικαιοσύνη, και για κρίση”, και έτσι να οδηγήσει τους ανθρώπους στην μετάνοια και στην πίστη, για να είναι τέλειο το έργο της σωτηρίας.

Να, γιατί ο Κύριος Ιησούς είπε να γίνεται το βάπτισμα “στο όνομα του Πατέρα, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος” (Ματθ. 28:19). Επειδή στο έργο της σωτηρίας λαμβάνουν μέρος και τα τρία πρόσωπα, τα οποία αναφέρονται στο βάπτισμα. Όμως μπορούμε να πούμε, ότι η σωτηρία είναι του Θεού, γιατί ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι Ένας Θεός. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, που κάθε αναγεννημένος Χριστιανός προσκυνεί και λατρεύει. Αυτός είναι ο Θεός, στον Οποίο αρμόζει η δοξολογία: “Άγιος, Άγιος, Άγιος, ο Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρας, ο Ην και ο Ων και ο Ερχόμενος” (Ησαϊας 6:3, Αποκάλ. 4:8).

 

 

 

 

 

 

ΜΙΑ ΣΥΣΤΑΣΗ

 

 

 

Δεν θα ήθελα να τελειώσω αυτό το κεφάλαιο, σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, χωρίς να απευθύνω μερικές σοβαρές και ένθερμες συστάσεις στον αναγνώστη, ο οποίος πιθανόν να αρνείται την προσωπικότητα και την θεότητα του Αγίου Πνεύματος.

Αγαπητέ, αν ακόμα επιμένεις στις ιδέες της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, αρνούμενος την ευλογημένη αλήθεια σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, τότε βρίσκεσαι σε μία τρομερή κατάσταση. Μπορεί με επιπολαιότητα να έχεις περάσει αυτές τις σελίδες, χωρίς να έχεις κάνει σοβαρές σκέψεις σε όσα ειπώθηκαν. Μπορεί ακόμα, να απορρίπτεις και τους ίδιους τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος και να σκληρύνεις την καρδιά σου εναντίον της αλήθειας Του. Όμως θυμήσου, ότι αρνούμενος το Άγιο Πνεύμα, αρνείσαι Εκείνον που είναι δυνατός να σε φωτίσει, να σου αποκαλύψει, να σε παρηγορήσει, να σε διδάξει, και να σε οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Ο λεγόμενος “Πιστός και φρόνιμος δούλος”, δηλαδή οι αρχηγοί της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, οι οποίοι θέτουν τον εαυτό τους στη θέση του Αγίου Πνεύματος, αξιώνοντας ότι σε τρέφει με κάθε πνευματική τροφή και ότι σε οδηγεί στην αλήθεια, ψεύδεται και σε εξαπατά. Αρνούμενος το Άγιο Πνεύμα, σημαίνει ότι είσαι χωρίς φως, χωρίς ζωή, χωρίς αλήθεια. Χάος, και απέραντη ερημιά, και σκοτάδι ζοφερό επικρατεί στην ψυχή σου. Η Βίβλος για σένα είναι ένα σφραγισμένο βιβλίο και το κήρυγμα του Ευαγγελίου είναι μωρία.

Μην αρνείσαι τις μαρτυρίες των Γραφών, ούτε τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος. Μην επιτρέπεις ενδοιασμούς και αμφιβολίες μέσα σου για τις μαρτυρίες των Γραφών σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.

Να είσαι πάντα προσεκτικός όταν μιλάς για το Άγιο Πνεύμα. Δεν γνωρίζω ακριβώς τι είναι η ασυγχώρητη αμαρτία και ούτε νομίζω κάποιος να γνωρίζει ακριβώς τι είναι. Οπωσδήποτε όμως, είναι κάτι σαν κι αυτό: “Όποιος πει λόγο ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, δεν θα του συγχωρεθεί, ούτε σε τούτο τον αιώνα ούτε στον μέλλοντα”.

Εάν μέχρι τώρα περιφρονείς το Άγιο Πνεύμα, εάν με ελαφριά συνείδηση και καρδιά απέρριπτες τις μαρτυρίες των Γραφών, εάν γελούσες και αστειευόσουν με ό,τι οι Χριστιανοί πιστεύουν για το Άγιο Πνεύμα, τώρα σε παρακαλώ, στάσου, πάψε. Δεν υπάρχει έγκλημα, τόσο μεγάλο, όσο η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Εκείνους που βλασφήμησαν τον Χριστό και εκείνους που Τον σταύρωσαν, Αυτός τους συγχώρεσε, αλλά εδώ δεν υπάρχει συγχώρεση.

Εάν υπάρχει κάποια αγωνία ή κάποιος έλεγχος στην καρδιά σου, τότε μην επιτρέψεις να περάσει η ώρα αυτή. Πέσε στα γόνατα, ζήτησε το έλεος του Θεού, εξομολογήσου την αμαρτία σου και θα λάβεις τη συγχώρεση και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

 

 

ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ

ΤΩΝ

                                       “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

 

 

 

Οι παραδοξολογίες των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” είναι άφθονες. Μπορούμε να πούμε ότι στις δοξασίες τους ενσωματώνουν όλες τις αιρετικές και πλανεμένες διδασκαλίες, από τις ημέρες των αποστόλων μέχρι σήμερα. Και στην προσπάθειά τους να στηρίξουν το πιστεύω τους, κάνουν έαν σωρό συλλογισμούς και φέρνουν διάφορα επιχειρήματα, τα οποία όμως όλα συντρίβονται μπροστά στις μαρτυρίες του Λόγου του Θεού.

Εδώ θα αναφέρω λίγες απ’τις παραδοξολογίες τους, σχετικά με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, όπως τις εκθέτουν στις εκδόσεις τους.

 

 

 

ΠΡΩΤΟΝ

 

Σχετικά με τον σκοπό του θανάτου

του Κυρίου Ιησού Χριστού

 

 

Κατά τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ο λόγος που ο Ιησούς Χριστός πέθανε ήταν “εξαιτίας του ερωτήματος: Ποιός είναι ο ανώτατος άρχοντας όλης της κτίσης; Ο Σατανάς είχε πει ότι ανθρώπινα πλάσματα δεν μπορούσαν να παραμείνουν πιστά στο Θεό ως τον Άρχοντα όλης της κτίσης” (“Από τον απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκατεστημένο Παράδεισο”, σελ.142).

Πουθενά στον Λόγο του Θεού δεν αναφέρεται, ούτε καν εννοείται, κάτι σαν αυτό. Ουδέποτε έλαβε χώρα μία τέτοια συζήτηση μεταξύ Θεού και Σατανά. Στο βιβλίο του Ιώβ, όπου μας παραπέμπουν οι “Μάρτυρες του ιεχωβά”, εκεί ο Σατανάς δεν είπε στον Θεό ότι δεν θα αφήσει κανένα πλάσμα να παραμείνει πιστό στον Θεό, απλώς ζήλεψε την ευτυχία του Ιώβ και νόμιζε ότι ο Ιώβ από υποχρέωση λάτρευε τον Θεό. Ο Ιώβ, με την υπομονή του και την ακλόνητη πίστη του στον Θεό, απέδειξε ότι ο Κύριος, ο Θεός, Αυτός είναι “ο ανώτατος άρχοντας”, και συνεπώς ήταν περιττό για τον Χριστό μας να πεθάνει για να αποδείξει εκείνο, που ο Ιώβ είχε ήδη αποδείξει.

Δεν ήταν ο σκοπός του θανάτου του Κυρίου μας αυτός που φαντάζονται οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, αλλά ήταν αυτός που ο Ίδιος ο Κύριος είπε: “Ο Υιός του ανθρώπου ήρθε….για να δώσει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών” (Ματθ. 20:28). Επίσης ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει “όχι μονάχα για χάρη του έθνους, αλλά και για να συγκεντρώσει σε ένα τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού” (ιωάν. 11:52). Ο δε απόστολος Παύλος γράφει: “Ο οποίος (ο Χριστός) παραδώθηκε λόγω των παραπτωμάτων μας, και αναστήθηκε λόγω της δικαίωσής μας” “Ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας, σύμφωνα με τις Γραφές” (Ρωμ. 4:25, Α’ Κοριν. 15:3). Ιδιαίτερα πρέπει να προσέξουμε τη μικρή φράση “σύμφωνα με τις Γραφές”, που αυτό σημαίνει ότι όλη η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, μαρτυρεί ότι ο Χριστός πέθανε μόνο για τις αμαρτίες μας, όπως και ο Ησαϊας λέει: “Αυτός στην πραγματικότητα βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας…τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας….διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς….τραυματίστηκε για τις παραβάσεις του λαού μου” (Ησαϊας 53:4-8). Πουθενά λοιπόν, δεν αναφέρει η Γραφή, ότι ο Χριστός πέθανε “εξαιτίας του ερωτήματος: Ποιός είναι ο ανώτατος άρχοντας όλης της κτίσης”. Όχι, δεν πέθανε γι’ αυτό. Αλλά “μόνο για τις αμαρτίες μας” και “για την δικαίωσή μας”. Δόξα στο όνομά Του!

ΔΕΥΤΕΡΟΝ

 

Σχετικά με την ανάσταση

του Ιησού Χριστού

 

 

Αν ρωτήσετε τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ποιά είναι η πίστη τους σχετικά με την ανάσταση του Χριστού, θα σας απαντήσουν ότι πιστεύουν πως ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Και όμως δεν πιστεύουν την ανάσταση του Χριστού, όπως μας την παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια, ότι δηλαδή ο Χριστός αναστήθηκε με το σώμα Του, με το οποίο έζησε σαν άνθρωπος και σταυρώθηκε. Οι “Μάρτυρες” πιστεύουν ότι ο Χριστός αναστήθηκε ως ένα πνευματικό πλάσμα. Να, τι γράφουν οι ίδιοι:

 

“Ο Ιησούς πέθανε σαν άνθρωπος και αναστήθηκε από τους νεκρούς σαν θείο ον…σαν άνθρωπος

πρέπει να παραμείνει νεκρός, γιατί η ζωή του ανθρώπου Ιησού, δόθηκε για χάρη του κόσμου”

(“Δημιουργία”, σελ.326).

 

Και πάλι, σε νεότερες εκδόσεις τους, γράφουν:

 

“Την τρίτη ημέρα που ήταν νεκρός στον τάφο, ο αθάνατος Πατέρας Του, Ιεχωβά Θεός, τον

ανέστησε από τους νεκρούς, όχι σαν έναν ανθρώπινο Υιό, αλλά σαν έναν ισχυρό, αθάνατο,

πνευματικό Υιό”.

 

Όσο δε για τις σωματικές Του εμφανίσεις, μετά την ανάστασή Του:

 

“Επί σαράντα μέρες μετά, υλοποιούταν, όπως είχαν υλοποιηθεί άγγελοι πριν απ’ αυτόν, για να

δείξει τον εαυτό Του, ζωντανό στους μαθητές Του, ως μάρτυρας” (“Έστω ο Θεός αληθής”,

σελ. 40).

                           “Συνήθως αυτοί (οι μαθητές) δεν μπορούσαν αμέσως να πουν ότι ήταν ο Ιησούς, γιατί

εμφανιζόταν με διάφορα σώματα. Εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ακριβώς όπως οι άγγελοι,

γιατί είχε αναστηθεί σαν πνευματικό πλάσμα. Μόνο επειδή ο Θωμάς δεν ήθελε να πιστέψει,

εμφανίστηκε ο Ιησούς με το ίδιο σώμα που είχε πεθάνει” (“Από τον απολεσθέντα παράδεισο…”,

σελ. 144).

 

Είναι όμως αλήθεια αυτό, πως ο Κύριος δεν αναστήθηκε σωματικά; Μας λέει ο Λόγος του Θεού, ότι ο Κύριος μετά την ανάστασή Του “υλοποιούταν” και “εμφανιζόταν με διάφορα σώματα”; Βεβαιότατα όχι! Αυτή είναι η διδασκαλία των φρενοπλάνων και όχι του Λόγου του Θεού. Το μόνο εδάφιο που ίσως φαίνεται να ευνοεί τη διδασκαλία των “Μαρτύρων”, είναι το Α’ Πέτρου 3:18, όπου λέει: “…ο οποίος (ο Χριστός) ενώ μεν θανατώθηκε κατά τη σάρκα, ζωοποιήθηκε όμως διαμέσου του Πνεύματος”. Αλλά αυτό το εδάφιο δεν σημαίνει πως ο Χριστός πέθανε σωματικά και αναστήθηκε πνευματικά, ή σαν πνευματικό ον, αλλά ότι θανατώθηκε μεν ως προς τη σάρκα, εξαιτίας της αδυναμίας της σάρκας, και αναστήθηκε μέσω της δύναμης του Πνεύματος, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος.

Το ότι ο Κύριος αναστήθηκε σωματικά και ότι μετά την ανάστασή Του φέρνει το ανθρώπινο σώμα Του, είναι γεγονός, για το οποίο ο Λόγος του Θεού, δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία.

Ο Ίδιος ο Κύριος επιβεβαίωσε το γεγονός της ανάστασης του σώματός Του, ακριβώς στην περίπτωση εκείνη, που οι Ιουδαίοι του ζήτησαν να κάνει ένα σημείο. Και να, ποιό ήταν το σημείο που ο Κύριος τους είπς πως θα έβλεπαν: “Γκρεμίστε τούτο τον ναό, και σε τρεις ημέρες θα τον αναστήσω όρθιο”. Οι Ιουδαίοι βέβαια, παρανόησαν τα λόγια του Χριστού, επειδή “εκείνος όμως έλεγε για τον ναό του σώματός του”. Ώστε ο ναός, που ο Κύριος είπε ότι θα αναστήσει, ήταν το σώμα Του, που θα το ανέστηνε από τους νεκρούς, μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος. “Όταν λοιπόν αναστήθηκε από τους νεκρούς, οι μαθητές του θυμήθηκαν ότι αυτό τους έλεγε, και πίστεψαν στη γραφή και στον λόγο, που είχε πει ο Ιησούς” (Ιωάν. 2:18-22). Καλά θα κάνουν και οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” να προσέξουν αυτό το εδάφιο και να πιστέψουν στη Γραφή και στους λόγους του Χριστού.

Θα ήθελα και πάλι να ρωτήσω τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, τί είναι εκείνο που έκανε τον Πέτρο και τον Ιωάννη, όταν το ευλογημένο εκείνο το πρωί της Ανάστασης  έτρεξαν στον τάφο του Κυρίου, να πιστέψουν ότι ο Κύριος αναστήθηκε; Ασφαλώς η απουσία του σώματος του Κυρίου που έπεισε τους μαθητές ότι “πράγματι αναστήθηκε ο Κύριος”. “Τότε λοιπόν, μπήκε και ο άλλος μαθητής, που είχε έρθει πρώτος στο μνήμα, και είδε και πίστεψε. Επειδή δεν καταλάβαιναν ακόμα τη γραφή, ότι αυτός πρέπει να αναστηθεί από τους νεκρούς” (Ιωάν. 20:8-9). Ώστε η Γραφή μιλάει μόνο για τη σωματική ανάσταση του Κυρίου. Έτσι ακριβώς πίστεψαν και κατάλαβαν τη Γραφή οι μαθητές Του.

Όσο για τις πολλές εμφανίσεις που ο Κύριος έκανε μετά την ανάστασή Του, ασφαλώς δεν ήταν πράξεις κάποιου ταχυδακτυλουργού, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο υλοποιούταν και εμφανιζόταν με διάφορα πρόσωπα. Η λέξη υλοποίηση απουσιάζει τελείως από τη Γραφή και δεν ισχύει ούτε για τον Κύριο ούτε και για τους αγγέλους, όπως μας λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Ακόμα και ο ισχυρισμός τους ότι ο Κύριος “εμφανιζόταν με διάφορα σώματα”, και αυτό επίσης απουσιάζει από τη Γραφή, και κυρίως από τα τέσσερα Ευαγγέλια. Το μόνο εδάφιο που οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” νομίζουν ότι μπορούν να επικαλεστούν είναι το Μάρκος 16:12: “Και μετά απ’ αυτά φανερώθηκε με άλλη μορφή σε δύο απ’ αυτούς, ενώ περπατούσαν και πήγαιναν στον αγρό”. Αλλά εδώ λέει “με άλλη μορφή” και όχι “με άλλο σώμα”. Όμως ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος σχολιάζει πολύ ευρύτερα την προκειμένη περίπτωση των δύο μαθητών, λέει ότι “Αλλά τα μάτια τους κρατιώνταν για να μην τον γνωρίσουν”. (Λουκ. 24:16). Ώστε τα μάτια τους κρατιώνταν για να μην Τον γνωρίσουν αμέσως, και όχι ότι ο Κύριος είχε διαφορετικό σώμα.

Συνέβη κάτι παρόμοιο, όπως στην περίπτωση των ανδρών των Σοδόμων και των Γομόρρων, τους οποίους ο Κύριος “τους χτύπησε με αορασία” ώστε να μην μπορούν να βρουν την πόρτα του σπιτιού του Λωτ. Ή με την περίπτωση εκείνη, όταν τα στρατεύματα των Συρίων οδηγήθηκαν στη Σαμάρεια, χωρίς όμως να το αντιληφθούν γιατί “Ο Κύριος τους πάταξε με αορασία” (Γεν. 19:11, Β’ Βασ. 6:18-20).

Όσο για το άλλο που λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ότι δηλαδή ο Κϋριος εμφανίστηκε μόνο στον Θωμά με το ίδιο σώμα, με το οποίο είχε πεθάνει, επιθυμώ να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

α) Εάν ο Κύριος εμφανίστηκε έστω και μία φορά με το ίδιο το σώμα Του, αυτό πρέπει να σημαίνει ότι πράγματι αναστήθηκε το σώμα Του, και έτσι καταρρίπτεται η θεωρία τους.

β) Εάν μόνο στην περίπτωση του Θωμά εμφανίστηκε με το πραγματικό σώμα Του, που έφερε τις πληγές από τα καρφιά και τη λόγχη, τότε πώς συμβαίνει και στην προηγούμενη εμφάνισή Του, κατά την οποία απουσίαζε ο Θωμάς, να δείξει στους μαθητές Του “τα χέρια του και την πλευρά του”, αφού κατά του “Μάρτυρες του Ιεχωβά” είχε άλλο σώμα, και όχι εκείνο που σταυρώθηκε;

Πόσο τρομεροί είναι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ώστε να αρνούνται και να διαψεύδουν και αυτές τις μαρτυρίες του Ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε: “Δέστε τα χέρια μου και τα πόδια μου ότι εγώ ο ίδιος είμαι, ψηλαφίστε με και δείτε…”. Τα χέρια μου και τα πόδια μου, που είδατε καρφωμένα επάνω στο σταυρό, το σώμα μου, που ήταν κρεμασμένο επάνω στο ξύλο, την πλευρά μου, που κεντήθηκε από τη λόγχη, αυτό το σώμα μου δεν είδε διαφθορά, αναστήθηκε από τους νεκρούς. (Λουκάς 24:39).

Ο Χριστός δεν αναστήθηκε ως άνθρωπος, λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, και ότι ως άνθρωπος πρέπει να παραμείνει νεκρός. Αλλά έρχεται ο απόστολος Παύλος, έπειτα από πολλά χρόνια από τότε που αναστήθηκε ο Κύριος και αναλήφθηκε στον ουρανό,και γράφει στον νεαρό Τιμόθεο ότι είναι “ένας Θεός, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ιησούς Χριστός” (Α’ Τιμοθ. 2:5). Ώστε ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, για να μπορεί σαν μεσίτης να αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους ενώπιον του Πατέρα Του, όπως και ΘΕΟΣ, για να μπορεί σαν μεσίτης να αντιπροσωπεύει τον Θεό Πατέρα Του σε μας τους ανθρώπους.

Στις αυλές του ουρανού, ο Κύριος Ιησούς γνωρίζεται “ως το Αρνίο το σφαγμένο” (Αποκ. 5:6, 22), πράγμα που φανερώνει ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό, φέρει τα σημάδια που Του άφησαν τα καρφιά και η λόγχη στο σταυρό. Και είναι αυτά τα σημάδια, που παρουσίαζει στον ουράνιο Πατέρα Του σαν διαπιστευτήρια των λύτρων που κατέθεσε για να εξαγοράσει τους εκλεκτούς Του από την αμαρτία και το θάνατο.

Πόσο ευγνώμων είμαι στον Σωτήρα μου Χριστό, ο Οποίος νίκησε το θάνατο και κάθησε στα δεξιά του θρόνου της μεγαλοσύνης, σαν τέλειος άνθρωπος και σαν τέλειος Θεός, για να μεσιτεέυει υπέρ των αμαρτωλών – και εμένα – δείχνοντας “τα σημάδια απ’τα καρφιά” σαν τα ανεξίτηλα σημάδια της αγάπης Του προς εκείνους για τους οποίους πέθανε. Ας λένε οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού, ότι ο Κύριός μου δεν αναστήθηκε σωματικά ως άνθρωπος. Εγώ έχω βεβαιότερο τον Λόγο του Θεού, ο οποίος λέει ότι όντως ο Κύριος αναστήθηκε. Τον είδαν οι μαθητές Του και Τον γνώρισαν από “τα σημάδια απ’τα καρφιά”. Αυτό πρέπει να δίνει χαρά και αγαλλίαση σε κάθε λυτρωμένη ψυχή, γιατί γνωρίζει ότι “ο Λυτρωτής μας ζει” (Ιώβ 19:25).

 

 

 

ΤΡΙΤΟΝ

 

 

Ο Ιησούς Χριστός

αδερφός του Εωσφόρου (Σατανά)

 

 

Οπωσδήποτε, αυτό ηχεί παράξενα στα αυτιά πολλών από τους νεότερους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι οποίοι ακόμα δεν εμβάθυναν στα “μυστήρια” της οργάνωσής τους.

Να, τί γράφουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” σε παλαιότερες εκδόσεις τους:

 

“Στην αρχή ο Θεός είχε δύο υιούς. Αυτοί οι δύο υιοί ονομάζονταν Λόγος και Εωσφόρος…

Ο Λόγος κατείχε μία θέση εμπιστευτικής σχέσης με τον Ιεχωβά και ήταν όργανο,μέσω του

οποίου δημιουργήθηκαν τα πάντα. Αν και ο Εωσφόρος δεν ήταν τόσο ευνοούμενος όσο ο

Λόγος, μαζί με τον Λόγο ήταν προορισμένοι ως ο πρωινός αστέρας”.

                          “Νωρίς στην πορεία του ο Εωσφόρος κατακυριεύθηκε από την επιθυμία για δύναμη. Επιθύμησε

να εξυψώσει τον εαυτό του σε θέση ίση με τον Ιεχωβά… Στη γη ο Εωσφόρος, ο οποίος τώρα

ονομάζεται Σατανάς, συνέχισε με επιτυχία την στρατηγική του εναντίον του θείου σχεδίου, με

το να εξαπατά τους ανθρώπους και να θέτει τον εαυτό του ως τον θεό αυτού του κόσμου”

(Από τα βιβλία τους “Ελευθερία”, σελ. 26, 33 και “Η σύγχυση των γλωσσών”, σελ.75, 77).

 

Αυτά γράφουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” και δείχνουν πόσο φαντασιόπληκτοι είναι, όταν προσπαθούν να διερευνήσουν τους αιώνες για να ανακαλύψουν με τη φαντασία τους ότι ο Λόγος (Χριστός) ήταν αδερφός του Εωσφόρου (Σατανά). Αλλά από το άλλο μέρος, η Αγία Γραφή, η οποία είναι η μόνη πηγή του φωτός και της αλήθειας, μας λέει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΙΟΣ του Θεού, γεγονός το οποίο αποκλείει ότι ο Ιησούς Χριστός ή Λόγος είχε και άλλο αδερφό, και μάλιστα τον Εωσφόρο ή Σατανά. Για τον Σατανά ο ίδιος ο Χριστός λέει: “Εκείνος ήταν ΕΞΑΡΧΗΣ ανθρωποκτόνος, και δεν μένει στην αλήθεια, επειδή αλήθεια δεν υπάρχει σ’αυτόν” (Ιωάν. 8:44). Καταδικάζεται λοιπόν, η θεωρία των “Μαρτύρων” ως βλάσφημη, καθώς την διαψεύδει το ίδιο το στόμα του Χριστού.

 

 

 

 

ΤΕΤΑΡΤΟΝ

 

 

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”

είναι οι δαίμονες

και

ο Ιησούς Χριστός, ο Σατανάς

 

 

Βεβαίως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν λένε ακριβώς έτσι, αλλά στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τα πρώτα έντεκα εδάφια του ενάτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, πέφτουν σ’ αυτή την ανοησία. Στο προαναφερθέν μέρος της Αποκάλυψης γίνεται λόγος για “ακρίδες”, οι οποίες βγήκαν στο φρέαρ της αβύσσου και είχαν τερατώδεις μορφές. Σκοπός των ακρίδων ήταν ο βασανισμός για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, των άπιστων ανθρώπων. Ο βασιλιάς των ακρίδων ήταν ο άγγελος της αβύσσου, του οποίου το όνομα ήταν στην εβραϊκή γλώσσα “Αββαδών”, και στην ελληνική “Απολλύων”. (Διάβασε την σχετική παραπομπή).

Ερμηνεύοντας οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” αυτή την περικοπή, στο βιβλίο τους “Φως”, τόμος Α’ και σελ. 157, λένε τα εξής:

 

“…αυτοί (οι ακρίδες) είναι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, απεσταλμένοι να διακηρύξουν την

ημέρα της εκδίκησής του, και εύκολα μπορούν να αντιληφθούν ότι η περιγραφή των “ακρίδων”

εφαρμόζεται στο υπόλοιπο (των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”). Αυτή συμβολικά, παριστάνει το

επίγειο σώμα του στρατεύματος του Κυρίου, το οποίο χαίρεται να τηρεί τις εντολές του Θεού.

Για αυτό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ούτε η ελάχιστη αμφιβολία… Το δηλητηριώδες δάγκωμα

του σκορπιού συχνά αποβαίνει θανατηφόρο, αλλά οι ακρίδες αυτές, οι οποίες έχουν την εξουσία

των σκορπιών, δεν στάλθηκαν για να φονεύσουν, αλλά στάλθηκαν να βασανίσουν τους πράκτορες

του Διαβόλου για ορισμένο χρονικό διάστημα. Ο βασανισμός άρχισε το 1926 και ακόμα

εξακολουθεί…”.

 

Καυχώνται λοιπόν, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, γιατί αντιπροσωπεύουν τις ακρίδες που βγήκαν από την άβυσσο, με σκοπό να βασανίσουν τους ανθρώπους. Αλλά πριν πω οτιδήποτε για τις “ακρίδες”, επιτρέψτε μου πρώτα να αναφερθώ στον τόπο της καταγωγής τους, δηλαδή την άβυσσο.

Τη λέξη “άβυσσος” την συναντούμε εννεά φορές στην Καινή Διαθήκη, όμως σε καμία περίπτωση δεν την συναντούμε με καλή έννοια.

α) Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο κεφ. 8:31, περιγράφεται ως τόπος, ο οποίος προκαλεί φρίκη και απέχθεια και στους ίδιους τους δαίμονες: “Και τον παρακαλούσαν να μην τα προστάξει να αναχωρήσουν προς την άβυσσο”.

β) Στην προς Ρωμαίους επιστολή 10:7, περιγράφεται ως τόπος όπου κατεβαίνουν οι νεκροί.

γ) Τρεις φορές στο 9ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, για το οποίο γίνεται λόγος, περιγράφεται ως σκοτεινό φρέαρ, γεμάτο από καπνό και απ’όπου βγήκαν οι ακρίδες και ο Αββαδών ή Απολλύων.

δ) Δύο φορές στα κεφάλαια 11:7 και 17:8 της Αποκάλυψης, ως τόπος απ’ όπου ανεβαίνει το θηρίο: “Και όταν τελειώσουν τη μαρτυρία τους, το θηρίο, αυτό που ανεβαίνει από την άβυσσο, θα κάνει μαζί τους πόλεμο και θα τους νικήσει”. “Το θηρίο που είδες, ήταν, και δεν είναι, και πρόκειται να ανέβει από την άβυσσο και να πάει σε απώλεια…”.

ε) Δύο φορές πάλι στην Αποκάλυψη, 20:1, 3, όπου περιγράφεται ως το δεσμωτήριο του Σατανά: “Και τον έριξε (τον Διάβολο και τον Σατανά) στην άβυσσο και τον έκλεισε, και σφράγισε από πάνω του…”.

Και τώρα ρωτώ: Είναι ποτέ δυνατόν, οι ακρίδες που βγήκαν από την άβυσσο, να συμβολίζουν Χριστιανούς; Μπορούμε να πούμε ότι ο τόπος διαμονής και προέλευσης εκείνων που “χαίρονται να τηρούν τις εντολές του Θεού”, είναι η σκοτεινή άβυσσος, την οποία ακόμα και οι δαίμονες απεχθάνονται; Και ακόμη, μπορούμε να φανταστούμε τους Χριστιανούς να φέρουν τέτοιες τερατώδεις δαιμονικές μορφές, και μάλιστα να χρησιμοποιούνται από τον Θεό για ένα κακό σκοπό;

Στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης διαβάζουμε πως ο Θεός, για να τιμωρήσει τους Αιγυπτίους, έστειλε τα βλαβερά έντομα, τις ακρίδες και όχι τον εκλεκτό λαό Του (Έξοδος 10:12-15).

Όχι, δεν συμβολίζουν οι “ακρίδες” της Αποκάλυψης, Χριστιανούς δούλους του Θεού, αλλά πονηρές και σκοτεινές δαιμονικές υπάρξεις, για να βασανίσουν τους πονηρούς και σκοτεινούς ανθρώπους. Και όμως, αυτό είναι που αξιώνουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ότι δηλαδή είναι οι “ακρίδες” και  ότι ο τόπος διαμονής και προέλευσής τους είναι η άβυσσος, καθώς και οι ίδιοι επιβεβαιώνουν, λέγοντας: “για αυτό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η ελάχιστη αμφιβολία”. Και εγώ δεν θέλω να αμφιβάλλω για το ενδεχόμενο αυτό!

Το κακό όμως δεν σταματά μέχρι εδώ. Άλλωστε δικαίωμά τους είναι να πουν και να αξιώσουν για τους εαυτούς τους ό,τι θέλουν, κανέναν δεν βλάπτουν. Δική τους ντροπή, δικό τους αίσχος είναι. Δυστυχώς, το σκοτάδι της πλάνης τους τύφλωσε και τους έριξε πιο βαθειά και από την ίδια την άβυσσο, και έτσι όλες οι εμπνεύσεις τους και όλες οι διδασκαλίες τους είναι, όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος, “…πνεύματα πλάνης και διδασκαλίες δαιμονίων” (Α’ Τιμ. 4:1).

Προχωρούν οι “Μάρτυρες” και μας λένε ότι ο βασιλιάς των “ακρίδων”, ο άγγελος της αβύσσου, που ονομάζεται Αββαδών ή Απολλύων, είναι ο Ιησούς Χριστός. Να, πώς οι ίδιοι γράφουν στο βιβλίο τους “Φως”, σελ. 169:

 

“Η λέξη “Αββαδών” παράγεται από την εβραϊκή λέξη “αβάδ” και εφαρμόζεται στον Ιεχωβά…

Η ελληνική λέξη “Απολλύων”, την οποία ο Αποκαλυπτής χρησιμοποιεί εδώ, σημαίνει

                        “καταστροφέας” και εφαρμόζεται πολλές φορές στη Γραφή στον Ιεχωβά, οποίος καλείται

καταστροφέας… Επειδή ο Χριστός Ιησούς είναι ο εκτελεστικός αξιωματούχος του Ιεχωβά, στον

οποίο δόθηκε κάθε δύναμη στον ουρανό και στη γη, και οόποίος έλαβε εξουσία να ενεργήσει

ως αξιωματούχος του Ιεχωβά, προς καταστροφή, οι τίτλοι “Αββαδών” και “Απολλύων”

εφαρμόζονται κατάλληλα σ’ αυτόν”.

 

Τι τρομερή βλασφημία είναι τα λόγια των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” για το ένδοξο πρόσωπο του Ιησού Χριστού! Εάν ο Χριστός κατάγεται από την άβυσσο και εάν το όνομά Του είναι Αββαδών ή Απολλύων, δεν θα μας το έλεγε κάποιος από τους προφήτες ή κάποιος από τους αποστόλους ή ακόμα ο Ίδιος ο Χριστός; Αλλά τι λέω; Ήταν δυνατόν ποτέ να λεχθεί για τον Χριστό μία βλασφημία τόσο μεγάλη σαν κι αυτήν! Οι προφήτες λένε για τον Χριστό ότι “το όνομά του θα αποκληθεί: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας του Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης” (Ησαϊας 9:6). Το πιο γνωστό και επίσημο όνομα του Χριστού είναι “Ιησούς”, που σημαίνει Σωτήρας. Όσον αφορά δε, τον τόπο καταγωγής του Χριστού, είναι ο Ουρανός και όχι η Άβυσσος. Είναι Κύριος του Ουρανού και όχι άγγελος και βασιλιάς της αβύσσου.

Αν θέλει ο αναγνώστης να γνωρίσει καλύτερα σχετικά με την καταγωγή, τα ονόματα και τη δόξα του Ιησού Χριστού, ας ανοίξει στο 19 κεφάλαιο της Αποκάλυψης και ας διαβάσει από το ενδέκατο μέχρι το δέκατο έκτο εδάφιο. Εκεί, ο Ιωάννης βλέπει τον Χριστό στον ουρανό, να κάθεται πάνω σε “λευκό άλογο” και να ονομάζεται “πιστός και αληθινός” και “Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ”. Πάνω μάλιστα στο ένδυμά Του είναι γραμμένο το όνομα “ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΚΥΡΙΩΝ”.

Όχι, ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, δεν είναι ο “Άγγελος της αβύσσου”, ούτε το όνομά Του είναι Αββαδών ή Απολλύων. Αυτές είναι οι περιγραφές του Σατανά και όχι του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Σωτήρα. Αλλά να, τι λέει η Γραφή για όσους μετατρέπουν την αλήθεια του Θεού σε ψέμματα: “Ουαί σε εκείνους που λένε το κακό καλό και το καλό κακό. Αυτοί που βάζουν το σκοτάδι για φως και το φως για σκοτάδι. Αυτοί που βάζουν το πικρό για γλυκό και το γλυκό για πικρό!” (Ησαϊας 5:20).

 

 

 

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

 

Η διδασκαλία και η πίστη των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με την εκκλησία, είναι τόσο διεστραμμένη και τόσο διαστρεβλωμένη, όσο και κάθε άλλο θέμα που μέχρι τώρα μελετήσαμε, αν όχι περισσότερο. Αλλά πριν εκθέσω τη διδασκαλία των “Μαρτύρων” σχετικά με την Εκκλησία, επιτρέψτε μου να εκθέσω πρώτα, εν συντομία, την έννοια της λέξης “εκκλησία”, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, και την πίστη όλων των γνήσιων Χριστιανών.

Η λέξη “εκκλησία” προέρχεται από το ρήμα “εκκαλώ”, που σημαίνει προσκαλώ έξω. Ο Θεός χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη για να δηλώσει το σύνολο των ανθρώπων, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας, από κάθε λαό και χώρα, από κάθε έθνος και γλώσσα, από κάθε φυλή και χρώμα και διαμέσου όλων των αιώνων, οι οποίοι άκουσαν την πρόσκληση του Ευαγγελίου, μετανόησαν από τις αμαρτίες τους, πίστεψαν και δέχτηκαν τον Κύριο Ιησού ως τον μόνο Σωτήρα τους, το αίμα του Ιησού Χριστού τους καθάρισε από κάθε αμαρτία και η χάρη Του τους δικαίωσε. Το Πνεύμα το Άγιο τους αναγέννησε ως νέα κτίσματα εν Χριστώ, για να παράγουν καρπούς άγιας και ευσεβής ζωής, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού. Και ο Πατέρας τους υιοθέτησε ως υιούς και θυγατέρες Του.

Με δύο λόγια, η Εκκλησία αποτελείται από όλους τους λυτρωμένους και αγιασμένους πιστούς, έξω από την οποία δεν υπάρχει κανείς λυτρωμένος και σωσμένος, γιατί: “Ο Κύριος πρόσθετε (και προσθέτει) καθημερινά στην εκκλησία αυτούς που σώζονταν” (Πράξ. 2:47).

Η Εκκλησία επίσης ονομάζεται “Έθνος” ή “Λαός του Θεού”, καθώς και “Νύμφη του Χριστού” ή “Γυναίκα του Αρνίου”.

 

“Ο Συμεών φανέρωσε με ποιό τρόπο ο Θεός επισκέφτηκε κατ’αρχάς τα έθνη, ώστε να πάρει απ’αυτά λαό για το όνομά του” (Πράξ. 15:14).

 

         “Εσείς όμως είστε “γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο ”, λαός τον οποίο απέκτησε ο Θεός, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό Του φως”

(Α’ Πέτρου 2:9).

 

         “Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος,δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό, επειδή όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό” (Γαλ. 3:28).

 

         “Όσοι όμως τον δέχτηκαν (τον Χριστό) σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του” (Ιωάν 1:12).

 

          “Έλα, θα σου δείξω τη νύφη, την γυναίκα του Αρνίου” (Αποκ. 21:9).

 

 

 

 

 

 

 

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

 

Κατά τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” η εκκλησία του Χριστού, δεν αποτελείται από όλους τους πιστούς, από όλους εκείνους που δέχτηκαν τον Χριστό σαν Σωτήρα τους, αλλά μόνο από έναν μικρό αριθμό 144.000. Αυτοί είναι οι μόνοι που αξιώνονται της ουράνιας βασιλείας. Όλοι οι άλλοι πιστοί ανήκουν στον “πολύ όχλο”, όπως λένε οι “Μάρτυρες”, και οι οποίοι θα ζήσουν επάνω στη γη αιωνίως.

Μία άλλη διακριτική ονομασία που δίνουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” στις δύο αυτές τάξεις των πιστών είναι: τους 144.000 τους ονομάζουν “το μικρό ποίμνιο” και τον “πολύ όχλο” τον ονομάζουν “τα άλλα πρόβατα”. Στηρίζουν δε την άποψή τους αυτή στους λόγους του Χριστού: “Μη φοβάσαι μικρό ποίμνιο, επειδή ο Πατέρας σας ευδόκησε να σας δώσει τη βασιλεία” (Λουκ. 12:32). “Και άλλα πρόβατα έχω, που δεν είναι απ’ αυτήν την αυλή” (Ιωάν. 10:16).

Στο βιβλίο τους “Αυτή είναι η αιώνια ζωή”, σελ. 237-238, γράφουν:

 

“Εκείνοι που τον ακολουθούν και γίνονται πνευματικοί αδελφοί του και συγκληρονόμοι

είναι σχετικά λίγοι, μόνο 144.000, και γι’ αυτό τους ονομάζει “μικρό ποίμνιο”.

Δεν μπαίνουν, όμως, μέσα στο ποίμνιο της Βασιλείας, όλοι όσοι τελικά αποκτούν ζωή

μέσω του Καλού Ποιμένα. Ο Ιησούς έπέστησε την προσοχή στο πράγμα αυτό, όταν είπε:

              “Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι απ’ αυτή την αυλή…”. Αυτά τα “άλλα πρόβατα”

είναι όλοι οι άλλοι από το ανθρώπινο γένος, που τον ανγνωρίζουν ως τον Καλό Ποιμένα…

και γίνονται μέλη του ποιμνίου του, αν και δεν ανήκουν στο ποίμνιο της Βασιλείας. Αποκτούν

αιώνια ζωή επάνω στη γη”.

 

Επίσης κατά τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι 144.000 είναι οι μόνοι αναγεννημένοι πιστοί. Στο περιοδικό “Σκοπιά”, 15 Μαϊου 1957,  σελ.166-167, γράφουν τα εξής:

 

“Ο όρος “γεννημένοι πάλι” δεν εφαρμόζεται σε κανέναν από τους αρχαίους άνδρες της

πίστης, ούτε εφαρμόζεται σήμερα στον “πολύ όχλο” των άλλων προβάτων, η ελπίδα των

οποίων είναι να διαφυλαχθούν ζωντανοί, διαμέσου του επερχόμενου πολέμου του

Αρμαγεδώνα, για να απολαύσουν ζωή για πάντα επάνω στη γη. Οι μόνοι που “γεννιούνται

πάλι” είναι οι 144.000. Αυτός ο “πολύς όχλος” ανθρώπων δεν είναι ¨γεννημένοι πάλι”

ούτε και είναι ανάγκη να “ξαναγεννηθούν”, γιατί αποκτούν αιώνια ζωή επάνω στη γη”.

 

Από τους 144.000 πιστούς σήμερα, λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, έχει απομείνει μόνο ένας μικρός αριθμός. Οι περισσότερα κοιμήθηκαν. Μέχρι το 1958 η έκθεσή τους έδειχνε ότι υπήρχαν ακόμα εν ζωή μόνο 15.000, τους οποίους ονομάζουν “το πιστό υπόλοιπο”. Αυτοί, δηλαδή “το υπόλοιπο”, είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να λάβουν μέρους στο δείπνο του Κυρίου, το οποίο τελούν μία φορά το χρόνο, κατά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης. Τα “άλλα πρόβατα” παρακολουθούν την τελετή ως παρατηρητές. Στο βιβλίο τους “Γεννηθήτω το θέλημά σου”,  σελ. 166, γράφουν:

 

“Ιδιαίτερα μετά την ημέρα του εορτασμού του δείπνου του Κυρίου, την Κυριακή

20 Μαρτίου 1932, μετά την δύση του ήλιου, πλήθη “προβατοειδών” ανθρώπων, τα

                         “άλλα πρόβατα” του Καλού Ποιμένα Ιησού Χριστού, παρακολουθούν τον ετήσιο εορτασμό,

όχι για να μετάσχουν στα εμβλήματα, αλλά ως παρατηρητές. Για παράδειγμα, στον εορτασμό

της Πέμπτης 3 Απριλίου 1958, μετά τη δύση του ήλιου, υπήρχε ένας δηλωμένος αριθμός

1.150.000 παρόντων στους τόπους συναθροίσεων των, ανά τον κόσμο, μαρτύρων του

Ιεχωβά. Απ’ αυτόν τον συνολικό αριθμό, μόνο 15.000 μετείχαν του άρτου και του ποτηρίου.

Ο “πολύς όχλος” των άλλων προβάτων δεν συμμετείχε, γιατί και οι ίδιοι κατανόησαν ότι δεν

είναι από την εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών, υπό τη νέα διαθήκη, η οποία τέθηκε σε

ισχύ με το αίμα του Ιησού. Γνωρίζουν επίσης, ότι ο Ιησούς εγκαινίασε το δείπνο αυτό με

εκείνους, οι οποίοι επρόκειτο να εισαχθούν στη διαθήκη για τη Βασιλεία”.

 

Όσο για τα “άλλα πρόβατα” ή για τον “πολύ όχλο”, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” λένε ότι αυτοί άρχισαν να συγκεντρώνονται το έτος 1931 και αυτό μας αφήνει να καταλάβουμε ότι από τις ημέρες του Χριστού μέχρι το 1931, ο Χριστός συγκέντρωνε μόνο το “μικρό ποίμνιο” ή τις 144.000 (!). Αυτό το επιβεβαιώνουν στο πρόσφατο βιβλίο τους “…Είναι δυνατόν να ψευθεί ο Θεός;”,  σελ. 254. Και στο βιβλίο τους “Από τον απολεσθέντα παράδεισο…”,  σελ. 195, γράφουν:

 

“Από το έτος 1931, ο Καλός Ποιμένας συνάγει “τα άλλα πρόβατά” του. Γι’ αυτό, οι

εκατοντάδες χιλιάδων ατόμων που συνταυτίζονται τώρα με την κοινωνία του νέου κόσμου,

είναι τα “άλλα πρόβατα”. Η ελπίδα των “άλλων προβάτων” είναι επίγεια. Η ελπίδα του

                         “μικρού ποιμνίου” είναι ουράνια… Ο καθένας μπορεί να γίνει ένας από τον “πολύ όχλο”

των “προβατοειδών” ανθρώπων που θα αποκτήσουν αιώνια ζωή σε μία παραδεισιακή γη”.

 

Προσέξατε ότι τα άτομα που συνταυτίζονται μετά το 1931 με την οργάνωσή τους ή την “κοινωνία του νέου κόσμου”, όπως οι ίδιοι την ονομάζουν, δεν είναι μέλη των 144.000, αλλά μόνο τα “άλλα πρόβατα”, διότι ο αριθμός των 144.000, κατά την πίστη των “Μαρτύρων”, συμπληρώθηκε το 1918, οπότε έγινε και η πρώτη ανάσταση και έτσι η πόρτα για την ουράνια ζωή έκλεισε εκείνο το έτος. Στο βιβλίο τους “Έστω ο Θεός αληθής”, σελ.129, γράφουν:

 

“Αν και όλοι αυτοί συμπεριλήφθηκαν στη διαθήκη για τη Βασιλεία ή ουράνια εκκλησία,

όταν πέθαναν, δεν ελήφθησαν αμέσως στον ουρανό για να ενωθούν με την Κεφαλή της

εκκλησίας. Κοιμήθηκαν στον τάφο ως την πρώτη ανάσταση, που έγινε όταν ήρθε ο Χριστός

Ιησούς στον ναό του Ιεχωβά το 1918, και τότε εγέρθηκαν στη δόξα, με αυτόν ως κεφαλή τους”.

 

Το παράδοξο όμως είναι πως το 1918, οι “Μάρτυρες” δεν αντιλήφθηκαν την “πρώτη ανάσταση”, αλλά έπειτα από εννέα ολόκληρα χρόνια, δηλαδή το 1927. Οι ίδιοι γράφουν:

 

“Μία από τις πολλές διαφωτιστικές αλήθειες που έδωσε τώρα ο Θεός στους μάρτυρές του

ήταν αναφορικά με τα μέλη του πνευματικού έθνους του Θεού, που είχαν πεθάνει φυσικά.

Αυτό συνέβη το 1927. Σ’ εκείνο το έτος, οι μάρτυρες κατανόησαν ότι οι νεκροί πνευματικοί

Ισραηλίτες εγέρθησαν το έτος 1918 σε ζωή, στον ουρανό με τον Χριστό Ιησού. Ήταν μία

αόρατη ανάσταση, βέβαια” (“Από τον απολεσθέντα παράδεισο…”, σελ. 192).

 

Τι κρίμα, πολύ αργά έδωσε ο Θεός στους “Μάρτυρες” αυτή την διαφωτιστική “αλήθεια” σχετικά με την “πρώτη ανάσταση” (!).

 

 

 

 

 

 

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

ΠΡΩΤΟΝ

 

Η διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”

στερείται βιβλικής υποστήριξης.

 

 

 

Το πρώτο και βασικότερο σφάλμα που οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” κάνουν, είναι η εσφαλμένη και διαστρεβλωμένη ερμηνεία των λόγων του Κυρίου, σχετικά με το “μικρό ποίμνιο” (Λουκάς 12:32), και σχετικά με “τα άλλα πρόβατα” (Ιωάν. 10:16). Επειδή στο πρώτο εδάφιο ο Κύριος λέει στους λίγους μαθητές Του: ‘Μην φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, επειδή ο Πατέρας ευδόκησε να σας δώσει τη βασιλεία”. Ο Κύριος ήθελε να ενθαρρύνει και να ενδυναμώσει την πίστη των λίγων μαθητών Του, με την αλήθεια των λόγων Του, ότι δηλαδή αν και σε σύγκριση με τον κόσμο, αυτοί ήταν λίγοι στον αριθμό, εντούτοις ο πατέρας, αυτούς ευαρεστείτο να κάνει κληρονόμους της βασιλείας Του. Ήταν λοιπόν μικρό ποίμνιο οι μαθητές, συγκρινόμενοι με με το μεγάλο ποίμνιο του κόσμου της αμαρτίας. Αν λοιπόν, στους παραπάνω λόγους του Χριστού διακρίνουμε δύο ποίμνια, τότε το ένα είναι η Εκκλησία και το άλλο είναι ο κόσμος. Το ένα είναι τα πρόβατα και το άλλο τα ερίφια. Το ένα ακολουθεί “τον στενό και θλιμμένο δρόμο, που φέρνει στη ζωή” και είναι λίγοι και το άλλο ακολουθεί  τον “πλατύ και ευρύχωρο δρόμο, που φέρνει στην απώλεια” και είναι πολλοί που μπαίνουν μέσα απ’ αυτόν (Ματθ. 7:13-14).

Επίσης το δεύτερο εδάφιο (Ιωάν. 10:16), κι αυτό κάθε άλλο παρά τις ιδέες των “Μαρτύρων” εξυπηρετεί, γιατί ο Κύριος σ’ αυτό το δέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, μας λέει  ότι Αυτός είναι ο Ποιμένας, και μάλιστα ο Καλός Ποιμένας. Και όπως κάθε ποιμένας έχει το ποίμνιό του, έτσι κι Αυτός έχει το δικό Του ποίμνιο. Αλλά το ποίμνιό Του δεν αποτελείται μόνο από εκείνα τα πρόβατα που τότε είχε μαζί Του, αλλά κι από ένα μεγάλο πλήθος προβάτων, τα οποία ακόμη δεν είχαν συναχθεί. Γι’ αυτό στο 16ο εδάφιο λέει: “Και άλλα πρόβατα έχω, που δεν είναι από αυτήν την αυλή. Πρέπει να συγκεντρώσω κι εκείνα, και θα ακούσουν τη φωνή μου, και θα γίνει ΕΝΑ ΠΟΙΜΝΙΟ, ΕΝΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ”. Έτσι ο Κύριος έλεγε πως το ποίμνιό Του δεν ήταν ολοκληρωμένο και ότι εκτός από αυτά τα πρόβατα, τα οποία ήταν από την αυλή του οίκου Ισραήλ, είχε κι άλλα πρόβατα (όχι όμως άλλο ποίμνιο), τα οποία δεν ήταν από την ίδια αυλή του οίκου Ισραήλ, αλλά από τα έθνη. Αυτά λοιπόν, τα άλλα πρόβατα, δηλαδή οι εθνικοί, ο Κύριος έπρεπε να καλέσει και να προσθέσει στο ΕΝΑ ποίμνιό Του.

Τα παραπάνω δεν είναι απλώς μία δική μου αβίαστη ερμηνεία, αλλά αυτή η ίδια η διδασκαλία ολόκληρης της Αγίας Γραφής: “Ο Συμεών φανέρωσε με ποιόν τρόπο ο Θεός επισκέφτηκε κατ’ αρχάς τα έθνη, ώστε να πάρει απ’ αυτά λαό για το όνομά του” (Πράξ. 15:14). Και πάλι: “Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθυρος, δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό, επειδή όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό” (Γαλ. 3:28).

Δεν υπάρχει λοιπόν διαφορά μεταξύ των πιστών στον Χριστό. Όλοι είναι ένα. Όλοι ανήκουν στο ίδιο ποίμνιο. Όλοι οι “άγιοι αδελφοί, μέτοχοι ουράνιας πρόσκλησης” (Εβραίους 3:1). Όλων το πολίτευμα είναι στον ουρανό (Φιλιπ. 3:20), Πουθενά στις Πράξεις και στις επιστολές των αποστόλων δεν βλέπουμε  να γίνεται κάποια διάκριση μεταξύ των πιστών, ούτε ο Κύριος έκανε μία τέτοια διάκριση στους οπαδούς Του, παρά μόνο μεταξύ προβάτων και εριφίων.

Όσο για το τρίτο επιχείρημα των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, σχετικά με τις 144.000 και τον “πολύ όχλο”, που συναντούμε στο βιβλίο της Αποκάλυψης, κεφ. 7, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

1ον. Ο αριθμός 144.000 έχει μάλλον συμβολικό χαρακτήρα, παρά πραγματικό. Γιατί ο αριθμός 144 έχει ως τετραγωνική ρίζα τον αριθμό 12. Ο δε αριθμός 12 στην Αγία Γραφή συμβολίζει την πληρότητα και την τελειότητα. Π.χ. 12 μήνες του έτους, 12 οι φυλές του Ισραήλ, 12 οι μαθητές του Χριστού. Στην Αποκάλυψη κεφ. 20, έχουμε 12 πυλώνες, 12 αγγέλους, 12 θεμέλια. Το μήκος της πόλης είναι 12 σταδίων, στη συνέχεια αναφέρονται 12 πολύτιμοι λίθοι και 12 μαργαρίτες. Έτσι ο αριθμός 12 πρέπει να είναι συμβολικός και όχι πραγματικός.

2ον.  Ο περιορισμένος αριθμός των 144.000 πιστών, αναφέρεται ως προερχόμενος “από κάθε φυλή των γιων Ισραήλ”, ενώ η εκκλησία του Χριστού είναι απ’ όλα τα έθνη και τις φυλές.Αν πάρουμε κατά γράμμα τις φυλές του Ισραήλ , τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι 144.000 είναι κατά τα γράμμα Ισραηλίτες. Αν όμως απορρίψουμε την κατά γράμμα ερμηνεία και παραδεχτούμε, στην προκειμένη περίπτωση, ότι οι φυλές του Ισραήλ έχουν συμβολική ή αλληγορική έννοια, τότε πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο αλληγορικός ή συμβολικός προσδιορισμός που θα δώσουμε σε κάθε φυλή, καθώς και στο σύνολό τους, είναι η σωστή ερμηνεία; Αν και μου αρέσει να αλληγορώ στην ερμηνεία ορισμένων χωρίων της Γραφής, όμως νομίζω ότι το φρονιμότερο είναι να μην προσπαθούμε να θέτουμε ως θεμέλια, αλληγορικές ερμηνείες και να οικοδομούμε πάνω σ’ αυτές τις διδασκαλίες μας, διότι υπάρχει κίνδυνος, λόγω των απατηλών και πολύ διεφθαρμένων καρδιών και μυαλών μας, να απατηθούμε και να πλανηθούμε από την αλήθεια. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους δυστυχείς “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι οποίοι προσπαθούν να στηρίξουν το πιστεύω τους πάνω σε αλληγορικά θεμέλια, σε αλληγορικές και διαστρεβλωμένες ερμηνείες και όχι στην απλή και απερίφραστη διδασκαλία του Χριστού και των αποστόλων Του.

Προκαλώ λοιπόν τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, αν θέλουν να μας αποδείξουν την ορθότητα και Γραφικότητα των διδασκαλιών τους σχετικά με την εκκλησία, όπως και με κάθε άλλο θέμα, ας εξέλθουν από το βιβλίο της Αποκάλυψης, στο οποίο αναμφίβολα δεσπόζει ο συμβολισμός και η αλληγορία και ας προσπαθήσουν να αποδείξουν τις διδασκαλίες του από τα διδακτικά βιβλία της Αγίας Γραφής, όπως είναι τα τέσσερα ευαγγέλια, οι Πράξεις και οι επιστολές των αποστόλων. Ας σταματήσουν την ανειλικρινή προσπάθειά τους να αλληγορούν το κάθε τι και ας αντιμετωπίσουν με γυμνό μάτι την αλήθεια της Βίβλου.

3ον. Ο “πολύς όχλος”, που αναφέρεται από το 9ο μέχρι το 15ο εδάφιο του 7ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, είναι ακριβώς στην αντίθετη θέση από ό,τι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” τον τοποθετούν. Δηλαδή είναι στον ουρανό και όχι στη γη: “…οι οποίοι στέκονταν μπροστά στον θρόνο και μπροστά στο Αρνίο…”. Και πάλι: “Γι’ αυτό είναι μπροστά στο θρόνο του Θεού, και τον λατρεύουν ημέρα και νύχτα μέσα στον ναό του”. Ο θρόνος του Θεού είναι στον ουρανό και ο “πολύς όχλος” που στεκόταν ενώπιον του θρόνου του Θεού σημαίνει πως ήταν στον ουρανό. Αυτός λοιπόν, ο πολύς όχλος ανθρώπων, προερχόμενος “από κάθε έθνος και φυλή και λαό και γλώσσα”, είναι αυτή η ίδια η εικόνα της Εκκλησίας του Χριστού.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Είναι αντιγραφική διδασκαλία

 

 

Όχι μόνο η διδασκαλία των “Μαρτύρων” σχετικά με την εκκλησία στερείται Γραφικής υποστήριξης, αλλά έρχεται και σε αντίφαση και σύγκρουση με τον Λόγο του Θεού, διότι:

1ον. Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μας λένε πως μόνο οι 144.000 είναι αναγεννημένοι. Όμως ο Λόγος του Θεού θέτει έναν άλλο περιορισμό, τον εξής:

“Όσοι όμως τον δέχτηκαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του. Οι οποίοι όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλημα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν” (Ιωάν. 1:12-13). Ώστε όχι μόνο οι 144.000, αλλά όλοι εκείνοι που με πίστη στις καρδιές τους δέχτηκαν και δέχονται τον Χριστό σαν Σωτήρα τους, γίνονται παιδιά του Θεού, επειδή “από τον Θεό γεννήθηκαν”.

Αυτό ακόμα, δεν σημαίνει πως οι 144.000 είναι οι μόνοι που δέχτηκαν αυτόν, τον Χριστό, αλλά και ο “πολύς όχλος”, ο οποίος ομολογεί “Η σωτηρία είναι του Θεού μας…και του Αρνίου (του Χριστού)” και ότι “…έπλυναν τις στολές τους και τις λεύκαναν στο αίμα του Αρνίου” (Αποκάλ. 7:10, 14). Η ομολογία τους αυτή προϋποθέτει ότι δέχτηκαν τον Χριστό σαν Σωτήρα τους και συνεπώς, “από τον Θεό γεννήθηκαν”.

2ον. Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μας λένε πως ο “πολύς όχλος” ανθρώπων δεν είναι αναγεννημένοι και ούτε είναι ανάγκη να αναγεννηθούν, κι όμως θα αποκτήσουν αιώνια ζωή.

Αλλά αγαπητέ αναγνώστη, τα λόγια και οι ισχυρισμοί αυτοί των “Μαρτύρων” τί άλλο μας φανερώνουν παρά ότι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” και ιδιαίτερα οι αρχηγοί τους, που τα γράφουν αυτά, και οι οποίοι λένε ότι είναι από τις 144.000, δεν έχουν ιδέα περί αναγέννησης. Οι ίδιοι δεν είναι αναγεννημένοι.

Τί όμως σημαίνει αναγέννηση κατά τη Γραφή; Ασφαλώς δεν σημαίνει “να μπει (ο άνθρωπος) δεύτερη φορά στην κοιλιά της μητέρας του και να γεννηθεί”, όπως νόμισε ο Ιουδαίος διδάσκαλος, Νικόδημος. Αναγέννηση σημαίνει να γεννηθεί ο άνθρωπος από το Θεό, διαμέσου του Αγίου Πνεύματος. Είναι μία πνευματική γέννηση και όχι φυσική ή σαρκική. Η αναγέννηση δεν είναι έργο δικό μας, δεν αποκτάται με ανθρώπινα μέσα και προσπάθειες, είναι εξ ολοκλήρου έργο του Θεού, όπως και η φυσική ή σαρκική γέννηση, είναι εξ ολοκλήρου έργο των γονέων μας. Ο Ιάκωβος λέει: “Από τη δική του θέληση μας γέννησε (ο Θεός), διαμέσου του λόγου της αλήθειας” (Ιάκ. 1:18).

Είναι η αναγέννηση αναγκαία για την απόκτηση αιώνιας ζωής; Βεβαίως είναι, διότι “εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα, και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα είναι πνεύμα” (Ιωάν. 3:6).

Ο άνθρωπος, όπως έρχεται στον κόσμο αυτό, δεν είναι παιδί του Θεού, όπως διδάσκουν πολλοί θρησκευόμενοι, και δεν μπορεί να έχει αιώνια ζωή. Ο Κύριος είπε ότι είναι σάρκα, δηλαδή σαρκικός άνθρωπος, ο οποίος σκέφτεται, επιθυμεί και εργάζεται τα πράγματα που αρέσουν στη σάρκα. “Επειδή εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη σάρκα, φρονούν αυτά που ζητάει η σάρκα…το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος”

(Ρωμ. 8:5-6). Ο μη αναγεννημένος είναι νεκρός μέσα στην αμαρτία. “Και ενώ ήμασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό” (Εφεσίους 2:5). Ο αναγεννημένος είναι ένας νέος άνθρωπος με νέες επιθυμίες, με νέους σκοπούς, με νέα ζωή. Είναι ένα νέο κτίσμα. “Γι’ αυτό αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα” (Β’ Κοριν. 5:17). Ο αναγεννημένος είναι ο μόνος που δέχτηκε τον Χριστό και συνεπώς είναι παιδί του Θεού, σύμφωνα με το Ιωάν. 1:12-13. Επίσης ο αναγεννημένος είναι ο μόνος που έχει αιώνια ζωή. Ο απόστολος Πέτρος γράφει: “Επειδή αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα αλλά από ΑΦΘΑΡΤΟ” (Α’ Πέτρου 1:23). Αδύνατον λοιπόν, αδύνατον να αποκτήσει ο άνθρωπος αιώνια ζωή, είτε επάνω στη γη, είτε επάνω στον ουρανό, εάν δεν αναγεννηθεί από ΑΦΘΑΡΤΟ σπέρμα, διαμέσου του Λόγου του Θεού και της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος.

3ον. Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” λένε πως οι 144.000 είναι οι μόνοι που ανήκουν στην ουράνια βασιλεία, ο δε “πολύς όχλος”, καθώς και οι αρχαίοι άνδρες της πίστης, δηλαδή οι Άγιοι της Π. Διαθήκης “θα απολαύσουν ζωή αιώνια επάνω στη γη” (Δείτε “Σκοπιά” 15ης Μαϊου 1957, σελ. 167). Αλλά αυτή η δοξασία τους έρχεται σε άμεση αντίθεση με τον Λόγο του Θεού, επειδή:

α) Σχετικά με τους πιστούς της Π. Διαθήκης: Στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ. 11, ο απόστολος Παύλος μας περιγράφει την πίστη και την ελπίδα “του νέφους των μαρτύρων” της Π. Διαθήκης και μας λέει ότι: “Με πίστη πέθαναν όλοι αυτοί, χωρίς να πάρουν τις υποσχέσεις , αλλά αφού τις είδαν από μακριά, και πείστηκαν, και τις εγκολπώθηκαν, και ομολόγησαν ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι πάνω στη γη. Δεδομένου ότι αυτοί που λένε αυτού του είδους τα πράγματα, δείχνουν ότι ζητούν πατρίδα.  Κι αν θυμόνταν εκείνη από την οποία βγήκαν, θα έβρισκαν καιρό να επιστρέψουν. Τώρα όμως, επιθυμούν μία καλύτερη, δηλαδή ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ. Γι’ αυτό ο Θεός δεν ντρέπεται γι’ αυτούς, να λέγεται Θεός τους, επειδή ετοίμασε γι’ αυτούς πόλη” (Εβραίους 11:13-16).  Ώστε εδώ βλέπουμε εκείνους τους άγιους άνδρες να ομολογούν πως ήταν ξένοι και παρεπίδημοι επάνω στη γη, και μάλιστα στη γη της επαγγελίας, και πως όλη η ελπίδα τους και όλη η επιθυμία τους ήταν η επουράνια πατρίδα.

Όμοια, και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός τοποθετεί αυτούς τους αρχαίους άνδρες της πίστης στην ουράνια βασιλεία, όταν λέει: “Και σας λέω ότι θα έρθουν πολλοί από ανατολή και δύση, και θα καθήσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη βασιλεία των ουρανών” (Ματθ. 8:11).

β) Σχετικά με όλους τους πιστούς της Κ. Διαθήκης:O Κύριος Ιησούς είπε: “Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε, αλλά αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς” (Ματθ. 7:21). Προσέξατε ποιοί θα μπουν στην ουράνια βασιλεία: όχι οι 144.000, αλλά ο καθένας που πράττει το θέλημα του Θεού. Αυτά τα λόγια δεν τα είπε κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Κύριος, τον οποίο οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” προσπαθούν να τον διαψεύσουν, διαστρεβλώνοντας το νόημα των λόγων Του.

4ον. Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μας λένε πως η πρώτη ανάσταση ή η αρπαγή της εκκλησίας έγινε το 1918 (*) και ότι μετά από το έτος εκείνο, όσοι από τα μέλη της εκκλησίας πεθαίνουν, δεν κοιμούνται στον θάνατο, αλλά εγείρονται σε ουράνια ζωή. (Δείτε “Από τον απολεσθέντα παράδεισο…”, σελ.192). Αυτή είναι μία αναπόδεικτη και αντιγραφική δοξασία.

α) Αναπόδεικτη, διότι εκτός από τα λόγια τους οι “Μάρτυρες” δεν έχουν να μας αποδείξουν με γεγονότα την δήθεν πρώτη ανάσταση. Έπειτα, οι ίδιοι μέχρι το 1927 δεν είχαν αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Πώς όμως, έπειτα από εννέα χρόνια οι αρχηγοί τους “κατανόησαν” ότι το 1918 έγινε η πρώτη ανάσταση, αυτό μένει ακατανόητο, όχι μόνο σε μας, αλλά και στους ίδιους τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, εκτός από τους αρχηγούς τους.

Το να πιστεύει κανείς σε λόγια ανθρώπων σχετικά με αναπόδεικτα γεγονότα, είναι παράλογο. Ο συνετός Χριστιανός δεν έχει παρά να πιστεύει μόνο στον Λόγο του Κυρίου, ο οποίος μας προτρέπει να μην είμαστε “νήπιοι (χωρίς λογική), με το να κυματιζόμαστε και να περιφερόμαστε με κάθε άνεμο της διδασκαλίας, μέσα στη δολιότητα των ανθρώπων, μέσα στην πανουργία ΠΡΟΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ”. “οι οποίοι αποπλανήθηκαν  από την αλήθεια, λέγοντας ότι Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ” (Εφεσίους 4:14, Β’ Τιμ. 2:18).

β) Είναι αντιγραφική η δοξασία, διότι: Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μας παρουσιάζουν την πρώτη ανάσταση ή αρπαγή της εκκλησίας, κατά τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι μας την παρουσιάζει η Αγία Γραφή.

Ο απόστολος Παύλος, τόσο στην Α’ Κορινθίους όσο και στην Α’ Θεσσαλονικείς επιστολή του, μας δίνει μία καθαρή εικόνα της πρώτης ανάστασης και αρπαγής της εκκλησίας, όταν γράφει:  “Να, σας λέω ένα μυστήριο: Όλοι μεν δεν θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα μεταμορφωθούμε, σε μία στιγμή, σε χρόνο που ανοιγοκλείνει το μάτι, στην έσχατη σάλπιγγα. Επειδή θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε”. “Δεδομένου ότι ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει  από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα. Έπειτα εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους (με τους αναστημένους πιστούς) με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα, κι έτσι θα είμαστε πάντα μαζί με τον Κύριο” (Α’ Κορ. 15:51-52, Α’ Θεσσ. 4:16-17). Εδώ δεν βλέπουμε να χωρίζει την ανάσταση των αποθανόντων πιστών, από τη μεταμόρφωση των ζωντανών πιστών, κάποιο χρονικό διάστημα, όπως μας λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, αλλά την ίδια στιγμή, “σε μία στιγμή” θα λάβει χώρα η ανάσταση, η μεταμόρφωση και η αρπαγή όλης της Εκκλησίας του Χριστού.

Έπειτα η πρώτη ανάσταση και αρπαγή της εκκλησίας, θα είναι ένα γεγονός που όχι μόνο θα το αντιληφθούν όλα τα μέλη της εκκλησίας, αλλά που θα συγκλονίσει και θα συνταράξει ολόκληρο τον κόσμο. Διότι ο Κύριος δεν θα έρθει σιωπηλά και αθόρυβα, όπως λένε οι “Μάρτυρες”, προφανώς για να καλύψουν την πλάνη τους, αλλά “με ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ και ΦΩΝΗ αρχαγγέλου και ΣΑΛΠΙΓΓΑ Θεού”. Κάτι το παρόμοιο, αλλά μεγαλοπρεπέστερο από τη φωνή της σάλπιγγας, που ο λαός Ισραήλ άκουγε την ημέρα που ο Θεός τους έδινε το νόμο Του (Έξοδ. 19:19, 20:18).

Ακόμα, ο κόσμος θα συνταραχθεί από το γεγονός της αιφνίδιας αρπαγής των ζωντανών πιστών: “Τότε,

 

(*) Ο Ρώσσελ, ιδρυτής της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, πίστευε και διακήρυττε ότι η ανάσταση έγινε το καλοκαίρι του έτους 1878 μ.Χ.  (Δείτε “Γραφικές Μελέτες”, Τόμος Γ’ σελ. 348).

δύο θα είναι στο χωράφι (λέει ο Κύριος), ο ένας παραλαμβάνεται, ο άλλος αφήνεται…. δύο επάνω σε ένα κρεββάτι, ο ένας παραλαμβάνεται, κι ο άλλος αφήνεται” (Ματθ. 24:40, Λουκ. 17:34). Εκείνοι που θα παραλαμβάνονται από τον Κύριο, θα είναι οι πιστοί, και εκείνοι που θα αφήνονται θα είναι οι άπιστοι. Ναι, ακόμη και μεταξύ των ανδρογύνων θα έρθει ο αιφνίδιος χωρισμός.

Φίλε, αυτό διδάσκει ο Λόγος του Θεού σχετικά με την πρώτη ανάσταση κι αυτό πιστεύουμε εμείς. Αλλά εσύ, που αν τυχόν βρίσκεσαι στην πλάνη, πές μου, πού θα βρεθείς εκείνη την ημέρα…;

 

 

 

 

ΤΡΙΤΟΝ

 

Είναι αντιϊστορική διδασκαλία

 

 

 

Η διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με την εκκλησία, είναι ενάντια και ασυμβίβαστη προς την εκκλησιαστική ιστορία.

Βέβαια, δεν θέλω να πω πως η εκκλησιαστική ιστορία είναι μία ακόμη θεόπνευστη πηγή, βάσει της οποίας θα κατευθύνουμε την πορεία μας και πάνω στην οποία θα στηρίξουμε το πιστεύω μας. Όχι, μόνο ο Λόγος του θεού, η Αγία Γραφή είναι η μόνη θεόπνευστη πηγή και ο μόνος κανόνας πίστης και πορείας κάθε Χριστιανού. Αλλά, αν και δεν είναι η εκκλησιαστική ιστορία μία θεόπνευστη πηγή, είναι μία πηγή άξια μελέτης και προσοχής, επειδή αυτή μας πληροφορεί για την ζωή και την πίστη της Εκκλησίας του Χριστού, από τις ημέρες των αποστόλων μέχρι σήμερα. Αν, λοιπόν, προσέξουμε την εκκλησιαστική ιστορία, θα δούμε πως η διδασκαλία των “Μαρτύρων” σχετικά με την εκκλησία, είναι τελείως ενάντια και ασυμβίβαστη με την πίστη των Χριστιανών όλων των αιώνων.

1ον.  Είναι ενάντια, γιατί οι Χριστιανοί, από τις πρώτες ημέρες των αποστόλων μέχρι σήμερα, ποτέ δεν πίστευαν πως η εκκλησία του Χριστού απαρτίζεται μόνο από 144.000 πιστούς. Ούτε πίστευαν ότι ο Χριστός έχει δύο ποίμνια, το “μικρό ποίμνιο” και τα “άλλα πρόβατα”, όπως λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Όλοι οι Χριστιανοί, και ιδιαίτερα των τριών πρώτων χριστιανικών αιώνων, που ήταν η αγνότερη περίοδος της εκκλησίας, θεωρούνταν ως “ένας εν Χριστώ” και όλοι οι πιστοί έπαιρναν μέρος στο δείπνο του Κυρίου, τρώγοντας από τον άρτο και πίνοντας από το ποτήριο. Εάν λοιπόν, η πρόσφατη διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με την εκκλησία είναι σωστή, τότε νομίζετε πως ο Θεός άφησε τους πιστούς Του να πλανηθούν τόσο πολύ και επί τόσους αιώνες στο ζωτικό αυτό θέμα; Δεν νομίζω.

2ον. Είναι ασυμβίβαστη διδασκαλία προς την εκκλησιαστική ιστορία, διότι οι “Μάρτυρες” λένε πως ο Θεός, από τις ημέρες των αποστόλων μέχρι το 1931, συγκέντρωνε μόνο τις 144.000, και ότι από το 1931 άρχισε να συνάγει τα “άλλα πρόβατα”. Αλλά η εκκλησιαστική ιστορία του Ευσεβίου, που μας περιγράφει τη ζωή, την πίστη και τα παθήματα των Χριστιανών των πρώτων τριών χριστιανικών αιώνων, μας λέει πως από τις ημέρες των αποστόλων μέχρι και του Μ. Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί που καταδιώχθηκαν και πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, ήταν πολύ περισσότεροι από 144.000.

Αλλά τί θα πούμε και για εκείνους τους πιστούς, που ήταν πρόδρομοι της μεγάλης θρησκευτικής Μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα, όπως ήταν οι Βαλδένσιοι Χριστιανοί, τους οποίους οι ίδιοι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, στο βιβλίο τους “Θεοκρατικό βοήθημα”, σελ. 382, τους αποκαλούν “πιστούς μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι οποίοι διώχθηκαν και φονεύθηκαν από τους παπικούς: Και τί θα πούμε για τους ευσεβείς Χριστιανούς της Μεταρρύθμισης, που μόνο κατά τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (24 Αυγούστου 1572) φονεύθηκαν γύρω στις 10.000 και εντός μικρού χρονικού διαστήματος έφτασαν τις 200.000;

Εάν η Εκκλησιαστική Ιστορία έχει να μας πει κάτι πάνω σ’ αυτό το θέμα, είναι ότι η διδασκαλία των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με την εκκλησία, είναι ενάντια και ασυμβίβαστη με αυτήν.

Δεν ξέρω, αγαπητέ αναγνώστη, τί προτιμάς να πιστέψεις. Όσο για μένα, προτιμώ να απορρίψω τις μοντερνες ιδέες των “Μαρτύρων” και να κρατήσω την αρχαία πίστη των πρώτων εκείνων Χριστιανών και μαρτύρων του Χριστού.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Της Εκκλησίας βάση ο Ιησούς Χριστός,

Αυτόν ως νέα πλάση ακολουθεί πιστώς

Αυτήν διά να σώση ως Νύμφην εκλεκτή

Επί σταυρού υψώθη, πληρώσας την ποινήν.

 

 

 

Αυτήν αποτελούνε εκ πάντων των εθνών

Όσοι ομολογούνε Σωτήρα τον Χριστόν,

Θεόν και Πλάστην ένα, έν βάπτισμα κοινόν

Έν δείπνον, μίαν πίστιν, ελπίδα άφθαρτον.

 

 

 

Αν και διηρημένη νυν φαίνεται αυτή

Και κατατρυχομένη αιρέσεων πληγή

Πλην άγρυπνα φρουρούνε τα τέκνα του Θεού

Την διδαχήν τηρούντα του Θείου Αρχηγού.

 

 

 

Εν μέσω των αγώνων, εν μέσω ταραχής,

Παρήγορος των πόνων απόκειται ελπίς

Αυτή θα θριαμβεύσει κατά παντός εχθρού

Και θα συμβασιλεύσει μετά του Λυτρωτού.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΚΑΙΡΟ

ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

 

 

 

 

Όπως κάθε μοντέρνα θρησκευτική αίρεση ασχολείται και προσπαθεί να ορίσει “τους χρόνους και τους καιρούς” της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, έτσι και οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” ασχολούνται υπερβολικά με το θέμα αυτό. Στη λίγο παραπάνω από έναν αιώνα ιστορία τους, έχουν επανειλημμένα ορίσει και αλλάξει χρονολογίες σχετικά με την έναρξη του έσχατου καιρού και της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, έτσι ώστε, όχι μόνο να προκαλούν ιερή και δίκαιη αγανάκτηση σε κάθε ευσεβή Χριστιανό, αλλά ακόμα και την αποστροφή και τον χλευασμό των απίστων.

Χάριν πληροφόρησης των αναγνωστών μου, θα ήθελα να εκθέσω με τη σειρά, τί πίστευαν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, από τις ημέρες του ιδρυτή της Οργάνωσής τους, του Ρώσσελ, και τί ακόμα πιστεύουν σεχτικά με το εσχατολογικό αυτό θέμα.

 

 

 

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

 

Ο Ρώσσελ, στους επτά τόμους των Γραφικών Μελετών του, διακηρύττει ότι:

α) Η έναρξη του έσχατου καιρού ήταν το 1799 μ.Χ. και η λήξη του το 1914 μ.Χ.

 

“Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, περίοδος εκατόν δεκαπέντε (115) ετών, από το 1799 μ.Χ. 

μέχρι το 1914 μ.Χ… η αρχή του έσχατου καιρού ήταν το έτος 1799 μ.Χ.”

(Τόμος Γ’, σελ. 18, 20).

 

β) Η δευτέρα παρουσία του Χριστού έγινε το 1874.

 

“Εάν, λοιπόν, μπορούμε να αναγνωρίσουμε το κάλεσμα, τις φωνές και την απήχηση

της μεγάλης σάλπιγγας, οφείλουμε να τα αποδεχθούμε αυτά, όχι ως ενδείξεις ότι ο

Κύριος θα έρθει γρήγορα, αλλά μάλλον ως απόδειξη ότι ήρθε, και είναι

ήδη παρών…”. “Αποδείξαμε ήδη ότι η δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας, και η

αρχή του καιρού της αποκατάστασης, χρονολογείται από το 1874 μ.Χ.”.

(Τόμος Β’, σελ. 169, 242).

 

γ) Ο θερισμός της συντέλειας άρχισε το 1874 και έληξε το 1914.

 

“Τα τελευταία  σαράντα χρόνια του έσχατου καιρού αποκαλούνται το “Τέλος”

ή “Συντέλεια”, ο “Θερισμός” του Ευαγγελικού αιώνα”. “Μαζί με αυτά είδαμε και

το μεγάλο έργο του θερισμού, άρχισαν στον καθορισμένο καιρό και ώρα, το φθινόπωρο

του 1874, βαθμιαία μεν και σιωπηρά, αλλά απρόσκοπτα και γρήγορα προχωρούν”.

              “Το έργο του θερισμού θα διαρκέσει σαράντα χρόνια, και αφού συμπληρωθεί, θα

λήξει το 1914 μ.Χ.” (Τόμος Γ’, σελ. 19, 348 και Β’, σελ. 170).

 

δ) Το Ιωβηλαίο έτος ή η χιλιετής βασιλεία άρχισε το 1874 μ.Χ.

 

“Το Ιωβηλαίο, που άρχισε κατά τον Οκτώβριο του 1874 μ.Χ., δεν είναι Ιωβηλαίο

έτος, σαν το τυπικό, αλλά το αντίτυπο εκείνου, τα χίλια χρόνια της Αποκατάστασης

των πάντων”. “Αυτό το έτος, που άρχισε κατά τον Οκτώβριο…ήταν το πρώτο

από τα χίλια χρόνια του Ιωβηλαίου” (Τόμος Β’, σελ. 212, 213).

 

ε) Επίσης το 1878, ο Χριστός άρχισε τη βασιλεία Του και έγινε η ανάσταση των νεκρών.

 

“Τι ευλογία και χαρά είναι για μας, η διαβεβαίωση ότι από το καλοκαίρι του

1878, ο Βασιλιάς έλαβε την μεγάλη Του δύναμη και άρχισε την Βασιλεία Του

με την ανάσταση των κεκοιμημένων εν τω Ιησού” (Τόμος Γ’, σελ. 348).

 

στ) Το έτος 1914 ορίσθηκε ως το έτος της πλήρους εγκατάστασης της επίγειας βασιλείας του Θεού.

 

“Ο δε παραλληλισμός αυτός, συνεχίζεται μέχρι το πλήρες τέλος του θερισμού

της παρούσας οικονομίας….και της πλήρους εγκατάστασης της βασιλείας του Θεού

στη γη, το 1914” (Τόμος Γ’, σελ. 139).

 

Ο διάδοχος του Ρώσσελ, ο Ρόδερφορδ, αν και διαφωνεί με τον προκάτοχό του ως προς τον χρόνο έναρξης του έσχατου καιρού και της πρώτης ανάστασης, συμφωνεί ως προς τον χρόνο της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, με την μόνη διαφορά ότι η δευτέρα παρουσία άρχισε το έτος 1874, αλλά έληξε το 1914. Μας αφήνει έτσι να καταλάβουμε ότι η δευτέρα παρουσία του Ιησού Χριστού, έλαβε χώρα προοδευτικά. Να, πώς ο ίδιος εκφράζεται στο βιβλίο του “Δημιουργία”, σελ. 332-338:

 

“Από το 1874 μέχρι το 1914,η προφητεία αναφορικά με τον ερχομό του Κυρίου

εκπληρωνόταν και ήταν δυνατό να κατανοηθεί, όπως και έγινε, από εκείνους, οι

οποίοι ήταν πιστοί στον Κύριο και οι οποίοι παρατηρούσαν την ανάπτυξη των

γεγονότων, αλλά όχι από άλλους”. “Για να κατανοήσει κανείς τα γεγονότα αναφορικά

με την δευτέρα παρουσία του Κυρίου από το 1874 μέχρι το 1914, απαιτείται να

σκέφτεται τα πνευματικά”.

 

Επίσης, ο ίδιος ο Ρόδερφορδ, στο πρώτο βιβλίο του, που εξέδωσε το 1920, “Η κιθάρα του Θεού”, προβάλλει το έτος 1925, ως το έτος της Ανάστασης των αρχαίων Πατριαρχών και Προφητών, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, κλπ., οι οποίοι επρόκειτο να αναλάβουν την επίγεια διακυβέρνηση της βασιλείας του Θεού. Το δε μήνυμά του ήταν: “Εκατομμύρια ήδη ζωντανών δεν θα πεθάνουν ποτέ”.

Όμως, είναι γεγονός αναμφισβήτητο, πως ο χρόνος απέδειξε τόσο για τον Ρώσσελ, όσο και για τον Ρόδερφορδ, ότι δεν ήταν τίποτα λιγότερο από φρενοπλάνοι και ψευδοπροφήτες, γιατί η Γραφή λέει: “Όταν κάποιος προφήτης μιλήσει εξ ονόματος του Κυρίου, και ο λόγος δεν γίνει ούτε συμβεί, αυτός ο λόγος είναι που ο Κύριος δεν μίλησε. Τον μίλησε ο προφήτης μέσα από υπερηφάνεια, δεν θα φοβηθείτε απ’ αυτόν” (Δευτερ. 18:22).

Οι σημερινοί όμως “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, από την ηγεσία του Νάθαν Νορ και των διαδόχων του, διαφωνούν και με τους δύο προηγούμενους ηγέτες της οργάνωσής τους, σχετικά με τις εσχατολογικές χρονολογίες. Σήμερα, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” πιστεύουν και διακηρύττουν ότι το 1914 ήταν το έτος της έναρξης του έσχατου καιρού και της δευτέρας παρουσίας τουΙησού Χριστού. Στο βιβλίο τους “Από τον απολεσθέντα παράδεισο…”, σελ. 174, γράφουν:

 

“Έτσι, το έτος 1914 έλαβε χώρα η δεύτερη έλευση του Χριστού στη Βασιλεία,

αόρατη στα ανθρώπινα μάτια. Η Αγία Γραφή συνδέει τον δεύτερο ερχομό του

ή παρουσία του Ιησού στη βασιλεία Του, με τη συντέλεια του αιώνα… Έτσι, το

έτος 1914, σήμαινε την αρχή του έσχατου καιρού για τον παρόντα κόσμο”.

 

Επίσης, οι “Μάρτυρες” ισχυρίζονται ότι η δευτέρα παρουσία του Χριστού, δεν έγινε με ορατό τρόπο. Ο ερχομός Του ήταν αόρατος. Στο βιβλίο τους “Έστω ο Θεός αληθής”, σελ. 199, γράφουν:

 

“Δεν είναι αναγκαίο να είναι ορατός ο Χριστός στην παρουσία Του… Σήμερα

η απόδειξη της παρουσίας του Χριστού είναι ολόγυρά μας, κι ωστόσο ο

λεγόμενος Χριστιανισμός δεν την βλέπει”.

 

Αυτό επίσης έλεγε και ο Ρώσσελ, ότι δηλαδή η παρουσία του Χριστού ήταν αόρατη. Ο ίδιος έγραψε:

 

“Ο ερχομός Του επομένως, πρέπει να γίνει με ησυχία, απαρατήρητα και εν

αγνοία του κόσμου” (Τόμος Β’, σελ. 162).

 

Και όταν αναφέρουμε στους “Μάρτυρες” τα λόγια που οι άγγελοι είπαν στους μαθητές την στιγμή της ανάληψης, “Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θα’ρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδα να πορεύεται στον ουρανό” (Πράξ. 1:11), αυτοί απαντούν:

 

“Αυτό το εδάφιο δεν λέει πως αυτός θα έρθει με το ίδιο σώμα, αλλά λέει πως θα

έρθει με τον ίδιο τρόπο. Ο τρόπος της αναχώρησής του ήταν αθόρυβος, όπως του

κλέφτη, χωρίς σαλπίσματα ή δημόσια επίδειξη” (“΄Εστω ο Θεός αληθής”, σελ. 197).

 

Ένα άλλο επιχείρημα που μας φέρνουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ή μάλλον να πείσουν τους εαυτούς τους (διότι και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν αυτό) σχετικά με την αόρατη παρουσία του Χριστού, είναι το αίτημα των μαθητών του Κυρίου: “Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; Και ποιό θα είναι το σημείο της παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνα;” (Ματθ. 24:3). Εδώ οι “Μάρτυρες” επικαλούνται τα διάφορα σημεία που ο Κύριος είπε ότι θα λάμβαναν χώρα στον καιρό του τέλους, όπως είναι οι πόλεμοι, οι φήμες πολέμων, οι πείνες, οι ασθένειες, οι κατά τόπους σεισμοί κλπ., για να μας πουν ότι τα διάφορα αυτά σημεία είναι οι αποδείξεις της δευτέρας παρουσίας του Χριστού.

Ακόμα πιο παράδοξη είναι η σύγχυση που επικρατεί στις ιδέες των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” σχετικά με την δευτέρα παρουσία του Χριστού. Διότι από το ένα μέρος μας λένε ότι το 1914 έγινε η δευτέρα παρουσία του Χριστού και ότι ο Χριστός ήρθε αόρατος πάνω στη γη, και από το άλλο μέρος μας λένε ότι το ίδιο έτος ο Χριστός εγκαθίδρυσε τη βασιλεία Του στους ουρανούς. Στα βιβλία τους διαβάζουμε τα εξής:

 

“Ώστε το 1914 σημειώνει το χρόνο της αόρατης επιστροφής του Κυρίου σε

μορφή πνεύματος”. “Συνεπώς, η επιστροφή του Ιησού Χριστού από τον ουρανό

ως πνευματικού προσώπου. Η δευτέρα του “παρουσία” είναι αόρατη στα

φυσικά ανθρώπινα μάτια”.

 

Στη συνέχεια, στο ίδιο βιβλίο τους προσθέτουν και τα ακόλουθα:

 

“Από τον ουράνιο θρόνο, στον οποίο ο Ιεχωβά Θεός εγκατέστησε τον Χριστό,

απέστειλε ο Θεός την “ράβδο” της δύναμης του Χριστού, από την ουράνια Σιών

και με κατεύθυνση προς τη γη, όπου υπάρχουν τα εχθρικά έθνη. Με αυτόν τον

τρόπο ο Μεσσίας ή Χριστός έχει έρθει στη γη για να αρχίσει εδώ τη δευτέρα

                                   “παρουσία” του. Για να γίνει αυτό δεν χρειαζόταν απευθείας προσωπικός του

ερχομός ως πνευματικό πρόσωπο. Εφόσον έχει όλη την αναγκαία δύναμη στον

ουρανό και στη γη, χρειαζόταν μόνο η στροφή της προσοχής του προς τη γη και

η επέκταση της εξουσίας στη γη, για να είναι πάλι παρών. Συνεπώς, η “παρουσία”

του τώρα είναι αόρατη” (“Αυτή είναι η αιώνια ζωή”, σελ. 221 και “Είναι αδύνατον

να ψευθεί ο Θεός”, σελ. 332, 226).

 

Με άλλα λόγια, οι “Μάρτυρες” είναι σαν να μας λένε ότι η δευτέρα παρουσία του Χριστού έγινε μεν το 1914, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Χριστός ήρθε εδώ στη γη ο ίδιος, έστω και αόρατος, αλλά ότι ανέλαβε την βασιλική εξουσία στον ουρανό και απο εκεί στρέφει μόνο την προσοχή Του προς τη γη, κι αυτό είναι το ίδιο, σαν να ήρθε δεύτερη φορά στη γη! Πολύ συγκεχυμένη και αλλόκοτη έννοια δίνουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” στη δεύτερη παρουσία του Χριστού.

 

ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΤΟ 1918

 

 

 

Εκτός από τη δευτέρα παρουσία ή έλευση του Χριστού, που οι “Μάρτυρες” λένε ότι έγινε το 1914, λένε επίσης ότι το 1918 ο χριστός ήρθε πάλι για τρίτη φορά, με σκοπό να καθαρίσει τον ναό Του, και λέγοντας “ναό” οι “Μάρτυρες”, εννοούν την οργάνωσή τους. Στο βιβλίο τους “Έστω ο Θεός αληθής”, σελ. 202, γράφουν:

 

“Όπως καθάρισε ο Ιησούς τον ναό της Ιερουσαλήμ, τριάμισυ χρόνια μετά το χρίσμα

του με το πνεύμα του Θεού για να είναι Βασιλιάς, έτσι μετά από τριάμισυ χρόνια,

αφότου ανέλαβε τη βασιλική εξουσία το φθινόπωρο του 1914, ήρθε στον πνευματικό

ναό ως Αγγελιοφόρος του Ιεχωβά και άρχισε να καθαρίζει τον ναό. Αυτό έγινε την

άνοιξη του 1918. Σήμαινε την έναρξη της περιόδου της κρίσης και της επιθεώρησης

των αποκυημένων από το πνεύμα ακολούθων του”.

 

Δεν μας διευκρινίζουν όμως οι “Μάρτυρες”, υπό ποιά έννοια ήρθε πάλι ο Χριστός το 1918. Άραγε ήρθε προσωπικά και άμεσα ή μήπως πάλι από τον ουράνιο θρόνο Του έστρεψε την προσοχή Του στη γη ;!

Αλλά τί στην πραγματικότητα συνέβη το 1918, ώστε οι “Μάρτυρες τουΙεχωβά” ή μάλλον ο Ρόδερφορδ, να το ερμήνευσε ως τον ερχομό του Χριστού στον ναό Του; Η αλήθεια είναι η εξής: Στις 31 Οκτωβρίου του 1916 πέθανε ο Ρώσσελ, ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της οργάνωσης. Αμέσως μετά τον θάνατό του επικράτησε μεγάλη αναρχία και ταραχή στους κόλπους της οργάνωσης, για το ποιός θα λάβει την προεδρία. Τελικά επικράτησε ο Ρόδερφορδ, ο οποίος και ανέλαβε την προεδρία της οργάνωσης. Επειδή όμως ο Ρόδερφορδ ήταν άνθρωπος αυταρχικός και υψηλόφρων, και στις ιδέες του πιο τολμηρός από τον Ρώσσελ, και επειδή το μήνυμά του ήταν διαφορετικό από εκείνο του Ρώσσελ, έγινε αφορμή να διασπαστεί η οργάνωση στα δύο. Η μία μερίδα ακολούθησε τον Ρόδερφορδ και η άλλη των δυσαρεστημένων, έμεινε πιστή στις ιδέες του Ρώσσελ. Από τότε, οι δύο αυτές μερίδες παρέμειναν χωρισμένες και η μία ονομάζει την άλλη “πονηρός δούλος”. Σήμερα τα επίσημα ονόματα που φέρουν είναι τα εξής: Οι μεν ακόλουθοι του Ρόδερφορδ ονομάζονται “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι δε μένοντες μόνο στις ιδέες του Ρώσσελ ονομάζονται “Μελετητές της Βίβλου” ή “Χαραυγιστές”.

Το γεγονός λοιπόν της διάσπασης της οργάνωσης και της απομάκρυνσης των δυσαρεστημένων, ο Ρόδερφορδ το ερμήνευσε ως έργο του Χριστού, ο οποίος ήρθε για να καθαρίσει την οργάνωση, απομακρύνοντας τους αντιφρονούντες! Κι έτσι ο δυναμικός Ρόδερφορδ, κατόρθωσε να πείσει τους οπαδούς του, μέχρι και σήμερα, ότι το 1918 ήρθε ο Χριστός  και έκανε τον καθαρισμό.

 

 

 

ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

ΤΟ 1914

 

 

 

Ενώ οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” διακηρύττουν ότι το 1914 έλαβε χώρα η δευτέρα παρουσία του Χριστού, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ο Κύριος Ιησούς ήρθε ορατά και προσωπικά πάνω στη γη, όμως κατά τους “Μάρτυρες”, έχουμε και μία άλλη αόρατη μεν, αλλά προσωπική παρουσία, την παρουσία του Σατανά και των δαιμόνων του. Οι ίδιοι μας λένε τα εξής:

 

“Προφανώς ο πόλεμος στον ουρανό, ο οποίος έγινε για να διωχθεί ο Σατανάς

και οι δαίμονές του από εκεί, διεξαγόταν ταυτόχρονα, τουλάχιστον για ένα

χρονικό διάστημα, με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εδώ στη γη, κατά τα έτη

1914-1918… Ο Σατανάς έχει εκδιωχθεί από τον ουρανό και είναι τώρα

περιορισμένος στη γη μας” (“Σκοπιά” 1966, σελ. 239).

Έτσι το έτος 1914, κατά τους “Μάρτυρες”, έχουμε και την προσωπική παρουσία του Σατανά στη γη!

Όλες αυτές οι παράλογες και αντιγραφικές ιδέες των “Μαρτύρων” σχετικά με την δευτέρα παρουσία του Χριστού το 1914, με τον πόλεμο στον ουρανό κλπ., μας λένε ότι δεν είναι δικές τους προφητείες, αλλά η διευκρίνηση ορισμένων προφητειών του βιβλίου τυο Δανιήλ και της Αποκάλυψης, οι οποίες μπορούν να γίνουν κατανοητές μόνο από το “κυβερνών σώμα” της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”!

Αναγνώστη, αν τυχόν είσαι ένας από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” και άνθρωπος καλής θέλησης, τότε επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω κάτι: Εσύ πιστεύεις ειλικρινά ότι το έτος 1914 έλαβε χώρα η δευτέρα παρουσία του Χριστού, και μάλιστα με τον τρόπο που την περιγράφουν οι αρχηγοί της οργάνωσης; Πιστεύεις ότι η δευτέρα παρουσία δεν σημαίνει την επιστροφή του Χριστού στη γη, αλλά “την στροφή της προσοχής του προς τη γη”; Πιστεύεις ακόμα, ότι το 1918 ξανάρθε ο Χριστός και ότι τάχα έκανε τον καθαρισμό στον ναό, όπως είπε ο Ρόδερφορδ; Εάν πράγματι τα πιστεύεις αυτά, τότε πες μου, τα πιστεύεις γιατί έχεις πεισθεί από τις μαρτυρίες των Γραφών ή γιατί τα λένε οι αρχηγοί της οργάνωσης; Πες μου ακόμα,  τί θα κάνεις αν ύστερα από λίγο καιρό αλλάξουν πάλι οι απόψεις της οργάνωσης; Θα εξακολουθείς κι εσύ χωρίς ντροπή, να ακολουθείς την πλάνη τους; Θα εξακολουθείς  να περιφέρεσαι σαν σύννεφο από τον άνεμο της πλάνης; Θα δεχθείς και εσύ να γελοιποποιηθείς;

 

 

 

 

 

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

Ας επιστρέψουμε τώρα στον Λόγο του Θεού για να δούμε τί έχει να μας πει σχετικά με την δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού.

 

 

 

Πρώτον

Μόνο ο Πατέρας γνωρίζει τον χρόνο

 

 

 

Η Αγία Γραφή  μας διδάσκει ότι κανείς δεν μπορεί να προγνωρίσει και να προσδιορίσει τον χρόνο της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς είπε: “…Δεν ανήκει σε σας να γνωρίζετε τα χρόνια ή τους καιρούς, που ο Πατέρας έβαλε στη δική του εξουσία” (Πράξ. 1:7). Και πάλι: “Για την ημέρα εκείνη, όμως, και την ώρα δεν γνωρίζει κανένας, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά ο Πατέρας μου μόνο”

(Ματθ. 24:36).

Αν και δεν μπορούμε να προγνωρίσουμε και να προσδιορίσουμε το έτος της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου, όπως κάνουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, μπορούμε όμως να γνωρίσουμε κατά προσέγγιση, τον καιρό της δευτέρας παρουσίας Του. Ο Κύριος τόσο στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, κεφ. 24, όσο και στο κατά Λουκά, κεφ. 21, μας έδωσε διάφορα σημεία, τα οποία έχουν ως σκοπό να μας προειδοποιήσουν και να μας δείξουν ότι η ημέρα της δευτέρας παρουσίας Του είναι κοντά, “στην πόρτα”. Μερικά από τα σημεία αυτά είναι τα εξής:

 

α) Πόλεμοι, φήμες πολέμων, πείνες, αρρώστιες, και σεισμοί κατά τόπους: “Και θα ακούσετε πολέμους και φήμες πολέμων…Επειδή θα εγερθεί έθνος ενάντια σε έθνος, και βασιλεία ενάντια σε βασιλεία, και θα γίνουν πείνες και μεταδοτικές αρρώστιες και σεισμοί κατά τόπους. Όλα αυτά είναι αρχή ωδίνων”

(Ματθ. 24:6-8).

β) Διεθνής ταραχή και ανησυχία: “Και θα υπάρχουν σημεία… επάνω στη γη στενοχώρια των εθνών με απορία, και θα ηχεί η θάλασσα και τα κύματα. Οι άνθρωποι θα λιποψυχούν από τον φόβο και την προσδοκία των δεινών που επέρχονται στην οικουμένη…” (Λουκ. 21:25-26).

γ) Η επιστροφή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη: “Και θα επιστρέψω τους αιχμαλώτους του λαού μου Ισραήλ, και θα ξαναχτίσουν τις ερημωμένες πόλεις και θα κατοικήσουν…και θα τους φυτέψω επάνω στη γη τους, και δεν θα αποσπαστούν πλέον από τη γη τους, που τους έδωσε, λέει ο Κύριος ο Θεός σου”

(Αμώς 9:14-15).

δ) Η αύξηση της γνώσης: “Και συ, Δανιήλ, κλείσε αυτά τα λόγια και σφράγισε το βιβλίο μέχρι τον έσχατο καιρό. Τότε πολλοί θα περιτρέχουν και η γνώση θα πληθυνθεί” (Δανιήλ 12:4).

ε) Το θλιβερό κατάντημα της Εκκλησίας. Τόσο ο Κύριος όσο και οι απόστολοί Του, έχουν ιδιαίτερα και πιο έντονα υπογραμμίσει το θλιβερό κατάντημα της απιστίας και της αποστασίας, που θα επικρατεί στους κόλπους  της Εκκλησίας, λίγο πριν την δευτέρα παρουσία Του. Έλλειψη πίστης, ψυχρότητα αγάπης, ψευδόχριστοί και ψευδοπροφήτες, πνεύμα σαρκοφροσύνης και υλισμού, είναι τα χαρακτηριστικά που προείπε ο Κύριος και οι απόστολοι: “Και θα σηκωθούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα πλανήσουν πολλούς. Και επειδή η ανομία θα πληθυνθεί, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί”. “Επειδή θα σηκωθούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα δείξουν μεγάλα σημεία και τέρατα, ώστε να πλανήσουν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς” (Ματθ. 24:11-12, 24).

          “Γνώριζε, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θα έρθουν κακοί καιροί, επειδή οι άνθρωποι θα έιναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι…περισσότερο φιληδονοι παρά φιλόθεοι, ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, έχουν όμως αρνηθεί τη δύναμή της…” (Β’ Τιμ. 3:1-5).

          “Σας παρακαλούμε, μάλιστα, αδερφοί, για την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…δεν θα έρθει εκείνη η ημέρα, αν πρώτα δεν έρθει η αποστασία…” (Β’ Θεσσ. 2:1-3).

Παράλληλα δε με το θλιβερό και αποκαρδιωτικό κατάντημα της εκκλησίας, θα υπάρξει και μια προσπάθεια εκ μέρους των λίγων πιστών, να ευαγγελίσουν όλο τον κόσμο: “Και τούτο το ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη,και τότε θα έρθει το τέλος” (Ματθ. 24:14).

Μπορούμε να δούμε αυτά τα σημεία στις μέρες μας ή μήπως υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό; Δεν έχει δει  αυτή η γενιά δύο παγκοσμίους πολέμους, που επανειλημμένα έβαψαν στο αίμα τον πλανήτη μας και άφησαν εκατομμύρια ορφανά και χήρες; Δεν βλέπουμε και δεν ακούμε την όλο αυξανόμενη ένταση ανησυχίας και ταραχής του κόσμου, λόγω των επερχόμενων δεινών; Μήπως αμφιβάλλουμε για το γεγονός της επισύναξης και επιστροφής του λαού Ισραήλ στη γη των πατέρων του, σύμφωνα με τις προφητείες των Γραφών; Ή μήπως αμφιβάλλουμε για την τρομακτική και ασύλλυπτη αύξηση της γνώσης του ανθρώπου, τη στιγμή που ο άνθρωπος κατόρθωσε να επανειλημμένα να επισκεφτεί και να εξερευνίσει τη Σελήνη; Ακόμα, μήπως αγνοούμε το θλιβερό κατάντημα και τη μεγάλη αποστασία που επικρατεί στην Εκκλησία; Αμφισβητείς την ύπαρξη αντιχρίστων και ψευδοπροφητών, τη στιγμή που που τους βλέπεις να έρχονται στην πόρτα σου και να σου λένε ότι η δευτέρα παρουσία του Χριστού έγινε το 1914 και η πρώτη ανάσταση το 1918; Και τέλος, μήπως παραβλέπεις τις τεράστιες ιεραποστολικές προσπάθειες για την κήρυξη του Ευαγγελίου και τον ευαγγελισμό όλων των ανθρώπων, προς μαρτυρία σ’ αυτούς, πριν έρθει η μεγάλη και ένδοξη ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού;

Όλα αυτά τα σημεία βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα, τώρα στις μέρες μας και τα αοποία μας βεβαιώνουν όχι ότι ο Κύριος ήρθε,αλλά ότι έρχεται. Τόσο στο κατά Ματθαίο όσο και στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, βλέπουμε πρώτα να προηγούνται τα διάφορα σημεία και έπειτα να ακολουθεί η παρουσία του Κυρίου, καθώς λέει: “Και θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται με νεφέλη και με δύναμη και πολλή δόξα”.

 

 

 

Δεύτερον

Θα είναι προσωπική παρουσία

 

 

 

Όταν ο Κύριος και οι απόστολοι μιλούσαν για τη δευτέρα παρουσία, εννοούσαν πάντα την απευθείας προσωπική έλευση του Χριστού στη γη, και όχι απλώς την “στροφή της προσοχής του προς τη γη”, όπως φαντάζονται οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Η προσοχή του Κυρίου είναι πάντα στραμμένη προς τη γη. Αυτός ποτέ δεν έπαψε να ενδιαφέρεται και να φροντίζει για τη σωτηρία των ανθρώπων. Έπειτα, ο πρώτος ερχομός του Κυρίου ήταν προσωπικός, και συνεπώς και ο δεύτερος πρέπει να είναι προσωπικός. Διαφορετικά, δεν μπορεί να είναι “παρουσία”. Τα λόγια των αγγέλων προς τους μαθητές, “Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θα έρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό”, μας δίνουν την ακράδαντη πεποίθηση ότι ο Κύριος, που άφησε τη γη και πήγε στον ουρανό, μία μέρα θα επιστρέψει πάλι στη γη προσωπικά ο Ίδιος. Ας λένε οι “Μάρτυρες” ότι τα λόγια των αγγέλων έχουν διαφορετική έννοια. Εγώ πιστεύω πως οι άγγελοι, οι απόστολοι και ο Κύριος, έλεγαν ακριβώς αυτό που εννοούσαν και δεν έλεγαν άλλα και άλλα να εννοούν.

 

 

 

 

Τρίτον

Θα είναι ορατή παρουσία

 

 

 

Όχι μόνο προσωπική, αλλά και ορατή θα είναι η δευτέρα παρουσία του Χριστού, όπως ακριβώς και η πρώτη παρουσία Του, με τη διαφορά ότι ότι τώρα θα είναι ένδοξη. Όπου ο Κύριος μας μιλά για τη δευτέρα παρουσία Του, παντού τονίζει ότι θα είναι προσωπική και ορατή στα μάτια όλων των ανθρώπων: “…και θα ΔΟΥΝ τον Υιό του ανθρώπου, να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού, με δύναμη και πολλή δόξα” (Ματθ. 24:30).

Η προσπάθεια των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” να μας πείσουν ότι η παρουσία του Χριστού έλαβε χώρα αόρατα το 1914, δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο, παρά μία προσπάθεια διαστρέβλωσης της αληθινής σημασίας της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, με σκοπό να συγκαλύψουν την πλάνη τους. Ο Κύριος Ιησούς πνευματικά και αόρατα, είναι πάντοτε με τους πιστούς Του, γιατί η υπόσχεσή του είναι: “και να, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι την συντέλεια του αιώνα” (Ματθ. 28:20). Γι’ αυτό στην δευτέρα παρουσία Του θα πρέπει να είναι ορατός για να Τον δουν, όχι μόνο τα μάτια των πιστών Του και να χαρούν, αλλά και των απίστων για να φρίξουν, οι οποίοι σήμερα χλευάζουν αυτήν την ευλογημένη ελπίδα και προσδοκία των πιστών “λέγοντας πού είναι η υπόσχεση της παρουσίας του;” (Β’ Πέτρου 3:4). Το ότι σήμερα υπάρχουν τέτοιοι χλευαστές, είναι μία απόδειξη ότι ο Κύριος δεν ήρθε ακόμα, αλλά ότι η ημέρα του ερχομού Του είναι κοντά. Ναι, έρχεται. Πολύ σύντομα “Θα τον δει κάθε μάτι, και εκείνοι που τον λόγχισαν” (Αποκ. 1:7). “Και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης” (Ματθ. 24:30). Θα θρηνήσει ο κόσμος, γιατί θα δουν Εκείνον, τον οποίο ποτέ δεν περίμεναν, Εκείνον, στον οποίο ποτέ δεν πίστεψαν. Ναι, θα δουν Εκείνον, το όνομα του οποίου βλασφημούσαν και την υπόσχεση του οποίου χλεύαζαν. Θα θρηνήσουν τότε όλες οι φυλές, επειδή θα Τον δουν να έρχεται, όχι όπως την πρώτη φορά, αλλά “με δύναμη και πολλή δόξα” και για να “καθήσει επάνω στον θρόνο της δόξας Του”, με σκοπό να ανταμείψει τους δικαίους και να καταδικάσει τους αδίκους, λέγοντας: “Πηγαίνεται από μένα οι καταραμένοι, στο πυρ το αιώνιο…” (Ματθ. 25:31, 41).

 

Αναγνώστη, αδιάφορο τί λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, εμείς είμαστε βέβαιοι, τόσο από τον Λόγο του Θεού, όσο κι απ’ αυτά τα γεγονότα, ότι ο Κύριος Ιησούς δεν ήρθε ακόμα, αλλά πρόκειται να έρθει πολύ σύντομα. Ποιός γνωρίζει, αν θα έρθει σήμερα ή αυτήν την εβδομάδα ή αυτόν τον χρόνο; Δεν γνωρίζουμε κριβώς πότε, αλλά γνωρίζουμε ότι έρχεται και έρχεται σύντομα. Η υπόσχεσή Του είναι: “Ναι, έρχομαι γρήγορα” και η ανταπόκριση της Εκκλησίας Του είναι: “Αμήν. Ναι, έλα Κύριε Ιησού” (Αποκ. 24:20). Είναι αυτή και η δική σου απάντηση; Είσαι έτοιμος να Τον συναντήσεις; Αγρυπνείς, περιμένοντας τον Κύριο; Άκου τί Εκείνος παραγγέλλει: “Αγρυπνείτε λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε ποιά ώρα έρχεται ο Κύριός σας… Γι’ αυτό και εσείς γίνεστε έτοιμοι. Επειδή κατά την ώρα που θα στοχάζεστε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου”  

(Ματθ. 24:22, 44).

 

 

 

 

 

 

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ

“ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

 

 

 

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

 

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του ιδρυτή της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, Καρόλου Ρώσσελ, καθώς και των σύγχρονων, υπό την ηγεσία του Νάθαν Νορ, ο άνθρωπος όταν πεθαίνει, περιέρχεται σε μία κατάσταση απόλυτης ανυπαρξίας. Ο Ρώσσελ έγραψε: “Ο θάνατος επιφέρει τη μηδένιση της συνείδησης, την ανυπαρξία της προσωπικότητας” (Δείτε Τόμος Ε’ , σελ. 410).

Ο άνθρωπος, λένε οι “Μάρτυρες”, δεν έχει ψυχή σαν κάτι το ξεχωριστό από το σώμα, αλλά είναι μία ψυχή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο άνθρωπος είναι μία ψυχή, όπως ακριβώς και τα ζώα, τα οποία αναφέρονται στην Αγία Γραφή ως ψυχές. Στο νεότερο βιβλίο τους “Η αλήθεια που οδηγεί στην αιώνια ζωή” (Σελ. 35) γράφουν τα εξής:

 

“Ο άνθρωπος είναι μία ψυχή, ακριβώς όπως ένας άνθρωπος που γίνεται γιατρός,

είναι γιατρός. Αφού η ανθρώπινη ψυχή είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, τότε δεν μπορεί

να είναι κάποιο σκιώδες πράγμα που κατοικεί απλώς στο σώμα ή που υπάρχει

χωριστά από το πρόσωπο”.

 

Ο Ρόδερφορδ, ο οποίος ήταν διάδοχος του Ρώσσελ και ο οποίος με περισσότερο φανατισμό δίδαξε τη μηδένιση της συνείδησης και την ανυπαρξία της προσωπικότητας, μεταξύ άλλων έγραψε και τα ακόλουθα:

 

“Οι κήρυκες έχουν κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ο άνθρωπος φέρει την

ψυχή στον εαυτό του και όταν πεθαίνει το σώμα φθείρεται, ενώ η ψυχή μεταβαίνει

σε ένα άλλο μέρος. Η απάντησή τους δεν βρίσκει καμία υποστήριξη μέσα στις Γραφές”

(Δείτε “Δημιουργία”, σελ.291).

 

Η επιθυμία μου και η προσπάθειά μου είναι να δείξω σε όλους τους αναγνώστες μου, ότι δεν είναι οι κήρυκες που διδάσκουν την μετά θάνατον ενσυνείδητη ζωή, αλλά ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος είναι “η Αλήθεια”, και οι πλήρεις Πνεύματος Αγίου απόστολοί Του.

 

 

 

 

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

Η σημασία της λέξης “ψυχή”

 

 

Πριν εξετάσουμε τί ο Κύριος και οι απόστολοί του μας διδάσκουν σχετικά με την ψυχή, θα ήθελα πρώτα να σημειώσουμε τις διάφορες έννοιες που δίνει η Γραφή στη λέξη “ψυχή”.

Την λέξη “ψυχή” (στην Εβραϊκή ΝΕΦΕΣ), την συναντούμε με ευρεία έννοια, κυρίως στην Παλαιά Διαθήκη. Γενικώς η λέξη “ψυχή”, εκφράζει τη ζωή όλων των ζωντανών υπάρξεων. “Όλα όσα έχουν πνοή ζωής στους μυκτήρες τους”. Συνεπώς, μ’ αυτή την έννοια, όλα τα ζώα της ξηράς, τα ψάρια της θάλασσας, τα πτηνά του ουρανού και ο άνθρωπος, ονομάζονται “ψυχές”. Με αυτή την έννοια, όταν πάψει η λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος και πάψει να εκδηλώνεται η ζωή στο σώμα, τότε μπορεί να ειπωθεί ότι η ψυχή αυτή, είτε ζώο είναι, είτε άνθρωπος, πέθανε. Γι’ αυτό λέει η Γραφή: “Και κάθε ζωντανή ύπαρξη πέθανε μέσα στη θάλασσα” (Αποκ. 16:3). Αλλά η Αγία Γραφή, κυρίως στην Κ. Διαθήκη, μας δίνει μια πιο βαθειά έννοια για την ψυχή, η οποία ξεπερνά την εξωτερική εκδήλωση της ζωής και φτάνει στον εσωτερικό πνευματικό κόσμο του ανθρώπου. Η ψυχή λοιπόν, κατά την Κ. Διαθήκη, είναι ο εσωτερικός άνθρωπος ή το εγώ μας ή η προσωπικότητά μας. Έτσι, ο απόστολος Παύλος κάνει τη διάκριση μεταξύ σώματος και ψυχής, λέγοντας: “…αν ο εξωτερικός μας άνθρωπος (δηλαδή το σώμα) φθείρεται, ο εσωτερικός όμως (δηλαδή η ψυχή) ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα” (Β’ Κοριν. 4:16). Επίσης και ο Κύριός μας κάνει την ίδια διάκριση, όταν λέει: “Και μην φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή”

(Ματθ. 10:28).

Καθώς τώρα θα εξετάζουμε τη λέξη “ψυχή”, ας έχουμε στο νου μας την έννοια του “εγώ” μας ή της προσωπικότητάς μας ή του εσωτερικού μας ανθρώπου.

 

 

 

 

Ο εσωτερικός άνθρωπος δεν εκμηδενίζεται

μετά τον θάνατο του σώματος

 

 

 

Θα ήθελα, πριν αναφερθώ στις άφθονες βιβλικές αποδείξεις, όσον αφορά την μετά θάνατον ενσυνείδητη ζωή του ανθρώπου, να εξετάσουμε τα εδάφια εκείνα, τα οποία φαίνεται να διδάσκουν την μετά θάνατον ανυπαρξία και εκμηδένιση της προσωπικότητας και τα οποία οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” χρησιμοποιούν σαν προμαχώνες και σαν ορμητήρια της πλάνης τους.

Εκκλησιαστής 3:19-20: “Επειδή το συνάντημα των γιών των ανθρώπων έιναι και το συνάντημα του κτήνους, και ένα συνάντημα είναι γι’ αυτούς. Όπως πεθαίνει αυτό, έτσι πεθαίνει κι εκείνος, και η ίδια πνοή είναι σε όλους. Και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί σε τίποτε από το κτήνος, επειδή τα πάντα είναι ματαιότητα. Τα πάντα καταντούν στον ίδιο τόπο, τα πάντα έγιναν από το χώμα και τα πάντα επιστρέφουν στο χώμα”.

Τα λόγια αυτά του Εκκλησιαστή αναφέρονται στην κοινή τύχη του σώματος του ανθρώπου με του κτήνους. Μας λέει ότι το κατάντημα του ανθρώπινου σώματος είναι το ίδιο με το κατάντημα του κτήνους. Και τα δύο έγιναν από χώμα, και τα δύο θα επιστρέψουν στο χώμα. Από αυτή, λοιπόν, την άποψη ο άνθρωπος και τα κτήνη έχουν το ίδιο συνάντημα, έχουν έναν κοινό τάφο, το χώμα. Όμοια και η φράση: “ο άνθρωπος δεν υπερτερεί σε τίποτε από το κτήνος”, αναφέρεται στη φυσική ζωή και κατάσταση του ανθρώπου, η οποία μοιάζει με εκείνη του κτήνους, και όχι στην πνευματική κατάστασή του. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν έιναι ανώτερος, και μάλιστα ασύγκριτα στον εσωτερικό, ψυχικό και πνευματικό κόσμο, από τα κτήνη. Υπάρχει μόνο μία περίπτωση, κατά την οποία δυστυχώς, ο άνθρωπος “δεν υπερτερεί σε τίποτε από το κτήνος” και αυτή είναι όταν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει και δεν καταλαβαίνει τον Πλάστη του. “Ο άνθρωπος, που πλάστηκε με τιμή, και δεν καταλαβαίνει, εξομοιώθηκε με τα κτήνη που φθείρονται”. Και πάλι: “Και εγώ ήμουν ανόητος και δεν σε γνώριζα, κτήνος ήμουν μπροστά σου” (Ψαλμ. 49:20, 73:22).

Εκκλησιαστής 9:4-6: “Για τον λόγο ότι σ’ εκείνον που έχει κοινωνία ανάμεσα σε όλους τους ζωντανούς υπάρχει ελπίδα, δεδομένου ότι, σκυλί που ζει είναι καλύτερο από λιοντάρι νεκρό. Επειδή οι ζωντανοί γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν, οι νεκροί όμως δεν γνωρίζουν τίποτα ούτε έχουν πλέον απόλαυση, επειδή η ανάμνησή τους λησμονήθηκε. Ακόμα και η αγάπη τους και το μίσος τους και ο φθόνος τους, χάθηκε ήδη, και δεν έχουν μερίδα στον αιώνα σε όλα όσα γίνονται κάτω από τον ήλιο”.

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μας λένε ότι εδώ έχουμε μία απερίφραστη διδασκαλία που υποστηρίζει την εκμηδένιση της συνείδησης και την ανυπαρξία της προσωπικότητας. Όμως καλά θα είναι να προσέξουν οι “Μάρτυρες” πως ο Εκκλησιαστής αναφέρεται μόνο στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτό τον κόσμο και σ’ αυτή τη ζωή. Οι νεκροί, λέει, δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με τους ζωντανούς, ούτε να έχουν κάποια γνώση σε “όσα γίνονται κάτω από τον ήλιο”.

Εκκλησιαστής 9:10: “Όλα όσα βρει το χέρι σου να κάνει, κάνε σύμφωνα με τη δύναμή σου, επειδή δεν υπάρχει πράξη ούτε λογισμός ούτε γνώση ούτε σοφία, στον Άδη όπου πηγαίνεις”.

Αυτό το εδάφιο είναι παρόμοιο με τα εδάφια των Ψαλμών 6:5 και 115:17, τα οποία αναφέρονται κυρίως στους απίστους, οι οποίοι αν δεν εκμεταλλευτούν τώρα κάθε ευκαιρία για να αποκτήσουν σωτηρία και για να δοξάσουν τον Θεό, αργότερα, όταν φύγουν απ’ αυτή τη ζωή και πάνε στον Άδη, τότε η πόρτα κάθε ευκαιρίας θα έχει κλείσει. Στον Άδη δεν κηρύττεται το Ευαγγέλιο,ούτε μετάνοια προσφέρεται στους αμαρτωλούς και ούτε διάθεση υπάρχει για να πιστέψουν και να δοξάσουν τον Θεό. Όλες αυτές είναι ευκαιρίες που τώρα προσφέρονται στον αμαρτωλό. Αυτό θέλει να δηλώσει και ο ψαλμωδός Δαβίδ όταν λέει: “Οι νεκροί δεν θα αινέσουν τον Κύριο, ούτε όλοι εκείνοι που κατεβαίνουν στον τόπο της σιωπής”. Αυτοί που κατεβαίνουν στον τόπο της σιωπής, είναι οι άπιστοι, για τους οποίους έκλεισε η ευκαιρία να γνωρίσουν και να δοξάσουν τον Κύριο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει και με τους πιστούς, των οποίων η ψυχή, μετά τον θάνατο του σώματος, πηγαίνει στην παρουσία του Θεού. Γι’ αυτό ο Δαβίδ, σε συνέχεια από τα παραπάνω λόγια προσθέτει και τα εξής: “εμείς όμως θα ευλογούμε τον Κύριο, από τώρα και μέχρι τον αιώνα. Αλληλούια” (Ψαλμ. 115:17-18).

Το συμπέρασμα, από τα λόγια του Εκκλησιαστή και του ψαλμωδού, είναι ότι ο θάνατος θέτει τέρμα στις επίγειες δραστηριότητες του ανθρώπου και κλείνει την πόρτα κάθε ευκαιρίας για σωτηρία. Δεν σημαίνει όμως πως θέτει τέρμα και στην ίδια την ύπαρξη του συνειδητού “Εγώ” ή της ψυχής του ανθρώπου.

Αλλά δεν νομίζω να είναι σοφό, να προσπαθούμε να στηρίξουμε τη διδασκαλία, σχετικά με την ψυχή, στο βιβλίο του Εκκλησιαστή, ο οποίος εξάλλου δήλωσε άγνοια ως προς την κατάσταση των πνευμάτω των νεκρών, όταν είπε: “Ποιός γνωρίζει το πνέυμα των γιων των ανθρώπων, αν αυτό ανεβαίνει προς τα επάνω…” (Εκκλ. 3:21). Ο ίδιος  είχε άγνοια αυτής της αλήθειας και πουθενά δεν αξιώνει ότι τα λόγια του είναι θεία αποκάλυψη. Απλώς, τα όσα είπε βασίζονται στις παρατηρήσεις που ο ίδιος έκανε σε όσα γίνονται “κάτω από τον ήλιο”, δηλαδή σ’ αυτή τη ζωή, και όχι πέρα από τον ήλιο της παρούσας ζωής. Το φρονιμότερο για μας είναι να στρέψουμε τα βλέμματά μας στις σελίδες της Κ. Διαθήκης, όχι γιατί η Π. Διαθήκη δεν είναι ο Άγιος Λόγος του Θεού, αλλά γιατί στην Κ. Διαθήκη, ο ήλιος της αλήθειας λάμπει όπως το μεσημέρι, ενώ στην Π. Διαθήκη έχουμε απλώς τη σκιά του.

 

 

 

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ Κ. ΔΙΑΘΗΚΗΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

 

 

 

Οι λέξεις “θάνατος” και “νεκρός” κατά την Κ. Διαθήκη, έχουν δύο διαφορετικές έννοιες.

α) Ο ηθικός θάνατος, δηλαδή η αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό, εξαιτίας της αμαρτίας του.

β) Ο σωματικός θάνατος, δηλαδή το τέλος της επίγειας ζωής και παροικίας του ανθρώπου.

Σε καμία από τις δύο αυτές έννοιες, δεν μας δίνεται ούτε η ελάχιστη υπόνοια περί εκμηδένισης ή ανυπαρξίας της ανθρώπινης προσωπικότητας ή ψυχής.

 

 

 

Πρώτον

Όσον αφορά τον ηθικό θάνατο

 

 

Πάρα πολλά είναι τα μέρη εκείνα της Κ. Διαθήκης, τα οποία μας διαβεβαιώνουν για την πραγματικότητα του ηθικού θανάτου.

Λουκάς 15:32: Εδώ πρόκειται για την επιστροφή του ασώτου γιου, για τον οποίο ο πατέρας του είπε: “…ο αδερφός σου ήταν νεκρός και ξανάζησε, και ήταν χαμένος και βρέθηκε”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο άσωτος γιος ήταν ζωντανός καθ’ όλη τη διάρκεια της απουσίας του από το πατρικό σπίτι. Αλλά γιατί ο πατέρας του είπε πως ήταν νεκρός; Ήταν νεκρός γιατί ήταν μακριά από το πατρικό του σπίτι και την πατρική αγάπη, μακρυά και χωρίς καμία επαφή και επικοινωνία με τον πατέρα του. Ήταν λοιπόν “νεκρός” με ηθική έννοια.

Ματθ. 8:22: “Και ο Ιησούς του είπε: Ακολούθησέ με , και άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς”. Εδώ ο Κύριος λέει σε έναν από τους μαθητές Του, ο οποίος του ζήτησε άδεια να πάει στο σπίτι και να θάψει τον πατέρα του, να αφήσει τους πνευματικά νεκρούς να θάψουν τους σωματικά νεκρούς. Συνεπώς, κάποιος που είναι σωματικά ζωντανός, μπορεί να είναι ηθικά ή πνευματικά νεκρός, γιατί ζει μία ζωή αμαρτίας και αποστασίας από τον Θεό, την πηγή της ζωής.

Εφεσίους 2:1: “Και εσάς, που ήσασταν νεκροί εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών σας, σας ζωοποίησε”. Ο απόστολος Παύλος μας λέει πάλι ότι ο άνθρωπος  είναι νεκρός με ηθική έννοια, όταν ζει στην αμαρτία και στην παράβαση, επειδή δεν έχει καμία σχέση και επικοινωνία με τον Άγιο Θεό, και αυτό συμβαίνει με κάθε άνθρωπο πριν γνωρίσει τη σωτηρία του Χριστού.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” ποτέ δεν αναφέρονται στον, ηθικής σημασίας, θάνατο, ακριβώς για να δημιουργούν σύγχυση και να παρασύρουν τους αστήρικτους στην πλάνη τους.

 

 

 

Δεύτερον

Όσον αφορά τον σωματικό θάνατο

 

 

Σχετικά με τον σωματικό θάνατο, η Κ. Διαθήκη μας διδάσκει ότι είναι το κοινό κατάντημα όλων των ανθρώπων, δικαίων και αδίκων, χωρίς να γίνεται καμία διάκριση. Ενώ σχετικά με τον ηθικό θάνατο είδαμε να γίνεται διάκριση μεταξύ των δικαίων και των αδίκων. Επίσης, με έμφαση η Κ. Διαθήκη μας διδάσκει ότι ο φυσικός θάνατος θέτει τέρμα στην επίγεια σωματική ζωή και δράση του ανθρώπου, χωρίς να εκμηδενίζει την προσωπικότητα ή τη συνείδησή του. Για τον λόγο αυτό, συχνά συναντούμε στις σελίδες της Κ. Διαθήκης , αντί για τη λέξη “θάνατος”, τη λέκη “αποδημία” ή “αναχώρηση” (Β’ Κορ. 5:8, Φιλιπ. 1:23, Β’ Τιμ. 4:6). Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο απόστολος Παύλος εννοούσε τον φυσικό ή σωματικό θάνατο, ο οποίος, όσον αφορά την προσωπικότητά του, το “εγώ” του ή την ψυχή του, σήμαινε την μετάσταση ή την αλλαγή τόπου, σε καμία περίπτωση όμως την εκμηδένισή του.

 

 

 

 

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ         

 

 

 

Πριν προχωρήσω, θα ήθελα να  σημειώσω, προς πληροφορία των αναγνωστών μου, ότι τα εδάφια τα οποία  πρόκειται να εξετάσουμε και τα οποία αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία την επιβίωση της ψυχής, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” έχουν, συστηματικά και επιμελώς, αποφύγει να τα σχολιάσουν, ακολουθώντας έτσι την πολύ αγαπητή τους μέθοδο, της αποσιώπησης.

α) Λουκάς 17:19-31: Σ’ αυτήν την περικοπή έχουμε την παραβολή του Κυρίου με τον πλούσιο και τον Λάζαρο. Βεβαίως, ήταν παραβολή και όχι ιστορικό γεγονός, όμως όλες οι παραβολές του Κυρίου δεν ήταν πράλογες ούτε μύθοι, αλλά εικόνες παρμένες από αυτή την πραγματικότητα, της παρούσας και της μέλλουσας ζωής. Αυτή η παραβολή είναι μία εικόνα της ζωής πέρα από τον τάφο. Τί ήθελε ο Κύριος να μας διδάξει με αυτή την παραβολή; Οπωσδήποτε δύο πράγματα, δηλαδή: την ενσυνείδητη ζωή μετά τον θάνατο του σώματος και την διαφορετική ανταμοιβή μεταξύ των δικαίων και των αδίκων. Προς το παρόν, θα ασχοληθούμε μόνο με τον πρώτο σκοπό της παραβολής  και θα αφήσουμε τον δεύτερο για να τον εξετάσουμε όταν αναφερθούμε στον θέμα σχετικά με τον Άδη.

Στην εν λόγω παραβολή, ο ίδιος ο Κύριος μας λέει ότι και οι δύο, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, πέθαναν σωματικά. Και οι δύο τελείωσαν τον επίγειο δρόμο τους και την επίγεια παροικία τους. Αλλά ο Κύριος δεν σταματά εδώ, για να μην μας αφήσει με την εντύπωση ότι μετά τον φυσικό θάνατο του σώματος, δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα και ότι όλα εδώ τελειώνουν και όλα εδώ αμείβονται, όπως σήμερα αρέσκεται να πιστεύει ο κόσμος, καθώς και οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Μας περιγράφει ο Κύριος σ’ αυτήν την παραβολή, ότι ο θάνατος του σώματος σήμαινε όχι την “εκμηδένιση  της συνείδησης και την ανυπαρξία της προσωπικότητας” του πλούσιου και του Λαζάρου, αλλά μάλλον την μεταφορά τους σε διαφορετικό τόπο και κατάσταση. Έτσι, ο αμαρτωλός πλούσιος, αν και σωματικά πέθανε και θάφτηκε, η ψυχή του ή το ενσυνείδητο “εγώ” του, εξακολουθούσε να ζει, να αισθάνεται και να μιλά. Τί λοιπόν, μπορούμε να πούμε στην συγκεκριμένη περίπτωση; Οπωσδήποτε δύο πράγματα: ή ότι ο Κύριος Ιησούς, ο οποίος γνώριζε την πραγματικότητα της κατάστασης του ανθρώπου πέρα από τον τάφο, μας έλεγε την αλήθεια, κι έτσι αποδεικνύει τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” πλανεμένους, ή ότι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” λένε την αλήθεια και  αποδεικνύουν τον Κύριο ψεύτη και πλανεμένο!! Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Κάθε άλλη προσπάθεια για να δώσουμε διαφορετικό νόημα στα λόγια του Χριστού, οπωσδήποτε θα είναι διαστροφή της αλήθειας.

β) Ματθαίος 17:1-8: Εδώ πρόκειται για το γεγονός της ένδοξης μεταμόρφωσης του Κυρίου στο όρος και για όσα έλαβαν χώρα εκεί. Και οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές, Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, μας εμφανίζουν επί της σκηνής, τον Κύριο Ιησού μαζί με τον Μωυσή, ο οποίος είναι ο αντιπρόσωπος του νόμου και τον Ηλία, ο οποίος είναι ο αντιπρόσωπος των προφητών. Λίγο πιο πέρα από τη σκηνή της μεταμόρφωσης, μας παρουσιάζουν σαν θεατές τους τρεις αγαπητούς μαθητές του Κυρίου, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Εκείνο που ιδιαίτερα θέλω να προσέξουμε, δεν είναι ο μεταμορφωμένος Κύριος, ούτε οι καλοί θεατές και μάρτυρες της μεταμόρφωσης, αλλά οι δύο άλλοι επισκέπτες, ο Μωυσής και ο Ηλίας. Πώς όμως εμφανίστηκαν αυτοί; Γνωρίζουμε από την Π. Διαθήκη ότι ο πρώτος πέθανε και τάφηκε από τον ίδιο τον Θεό και κανείς ποτέ δεν βρήκε τον τάφο του (Δευτερονόμιο 34:5-6). Όσο για τον δεύτερο, δηλαδή τον Ηλία, γνωρίζουμε ότι δεν πέθανε σωματικά, αλλά ότι “ανέβηκε με ανεμοστρόβιλο στον ουρανό” (Β’ Βασιλέων 2:11). Η γνώμη των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” είναι για τον Μωυσή μεν, ότι μετά τον θάνατό του περιήλθε σε κατάσταση “απόλυτης ανυπαρξίας”, για τον Ηλία δε, ότι το σώμα του διαλύθηκε στον αέρα και έτσι περιήλθε κι αυτός σε κατάσταση “απόλυτης ανυπαρξίας”.

Αλλά τί μπορούμε να πούμε τώρα που οι τρεις μαθητές είδαν με τα μάτια τους τον Μωυσή και τον Ηλία και τους άκουσαν με τα αυτιά τους “να συνομιλούν με τον Ιησού” (Μάρκος 9:4). Και όχι μόνο άκουσαν την φωνή τους, αλλά διέκριναν και τα λόγια τους, γιατί τους άκουσαν να μιλούν “για τον θάνατό του (του Ιησού) που επρόκειτο να εκπληρώσει στην Ιερουσαλήμ” (Λουκάς 9:31). Α! Θα μας πουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, οι μαθητές δεν είδαν στην πραγματικότητα τον Μωυσή και τον Ηλία, αλλά έβλεπαν όνειρο, επειδή “ήταν καταβαρημένοι από τον ύπνο”. Ναι, αλλά ο Λουκάς προχωρά και λέει: “κι όταν ξύπνησαν, είδαν τη δόξα του, και τους δύο άνδρες να στέκονται μαζί του” (Λουκάς 9:32). Έτσι, συνειδητά και πραγματικά, είδαν οι μαθητές τον Μωυσή και τον Ηλία, και όχι στο όνειρό τους. Έπειτα, αν όλη η σκηνή της μεταμόρφωσης δεν ήταν πραγματικότητα αλλά ένα όνειρο των μαθητών, τότε νομίζετε πως θα ήταν άξιο λόγου να ασχοληθούν με αυτό, και μάλιστα τρεις ευαγγελιστές; Εκτός αυτού, αν πράγματι η σκηνή της μεταμόρφωσης ήταν ένα όνειρο, τότε πώς συνέβη και οι τρεις μαθητές να δουν το ίδιο όνειρο; Ασφαλώς ονειροπολούν εκείνοι που δεν θέλουν να δεχθούν την αλήθεια, και όχι οι μαθητές του Κυρίου, οι οποίοι πίστευαν ότι “ο Θεός δεν είναι των νεκρών, αλλά των ζωντανών, επειδή όλοι σ’ αυτόν ζουν” (Λουκάς 20:38).

Εάν λοιπόν, η εμφάνιση του Μωυσή και του Ηλία στη μεταμόρφωση του Κυρίου μας, μας διδάσκει κάτι, αυτό είναι ότι ο θάνατος του σώματος δεν επιφέρει την εκμηδένιση της συνείδησης, ούτε την ανυπαρξία της προσωπικότητας.

Ας εξετάσουμε τώρα μερικά άλλα εδάφια, παρμένα από τις επιστολές των αποστόλων, τα οποία μας δείχνουν ότι ο άνθρωπος, και ιδιαίτερα ο πιστός, όταν πεθαίνει δεν εξαφανίζεται, αλλά ότι το μεν σώμα επιστρέφει στο χώμα και φθείρεται, το δε πνεύμα ή η ψυχή του εξακολουθεί να ζει ενσυνείδητα, και μάλιστα κοντά στον Χριστό.

γ) Β’ Κορινθίους 5:6-8: “Έχοντες λοιπόν πάντοτε το θάρρος, και ξέροντας, ότι ενόσω κατοικούμε μέσα στο σώμα, κατοικούμε μακριά από τον Κύριο…έχουμε όμως θάρρος και επιθυμούμε να αναχωρήσουμε μάλλον από το σώμα, και να κατοικήσουμε κοντά στον Κύριο”.

Τί θέλει ο απόστολος Παύλος να μας πει σ’ αυτά τα δύο εδάφια; Ποιά είναι η αλήθεια που θέλει να μας διδάξει; Μας λέει ότι σ’ αυτήν, την παρούσα ζωή, “κατοικούμε μέσα στο σώμα”, το οποίο στο 1ο εδάφιο του ίδιου κεφαλαίου το ονομάζει “επίγεια οικία του σκηνώματός μας”. Μας λέει ότι το σώμα του δεν ήταν ο Παύλος, αλλά ότι ήταν το σπίτι ή η σκηνή όπου κατοικούσε ο Παύλος. Εξακολουθεί, επίσης, να μας λέει ότι, επειδή κατοικούσε μέσα σ’ αυτήν την σκηνή, δηλαδή το σώμα, κατοικούσε μακριά από τον Κύριο και για τον λόγο αυτό, περπατούσε μέσω της πίστης και όχι μέσω της όψης. Αλλά η επιθυμία του ήταν – μας λέει ο ίδιος στο 8ο εδάφιο – να αναχωρήσει από το σώμα και να κατοικήσει κοντά στον Κύριο.

Πότε όμως γίνεται η αναχώρηση προς τον Κύριο; Μήπως την τελευταία μέρα της ανάστασης; Βεβαίως όχι, αλλά τη στιγμή που αναχωρούμε από το σώμα. Διαφορετικά, αν αυτό συνέβαινε κατά την ημέρα της ανάστασης, τότε ποιός ο λόγος να επιθυμεί ο απόστολος Παύλος την τόσο γρήγορη αναχώρηση από το σώμα του;

Τί μαθαίνουμε από αυτό το μέρος; Δύο αλήθειες:

α) Ότι ο άνθρωπος, εκτός από το σώμα του, έχει και ψυχή, τον εσωτερικό άνθρωπο, ο οποίος έχει το σώμα ως κατοικία ή σκηνή του.

β) Ότι, όταν αυτή η κατοικία χαλάσει, δηλαδή όταν το σώμα πεθάνει και επιστρέψει στο χώμα, τότε η ψυχή ή η ενσυνείδητη προσωπικότητα του ανθρώπου δεν εκμηδενίζεται, αλλά “αναχωρεί προς τον Κύριο”.

Φιλιπησσίους 1:21-24: “Επειδή σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. Αλλά αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τί να εκλέξω δεν γνωρίζω. Επειδή στεναχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό, διότι είναι πολύ πλέον καλύτερα. Το να μένω όμως, μέσα στο σώμα είναι για σας αναγκαιότερο”.

Σ’ αυτά τα εδάφια, η αλήθεια σχετικά με τον προορισμό της ψυχής του λυτρωμένου ανθρώπου, περιγράφεται με τα πιο ζωηρά και ένδοξα χρώματα. Ο Παύλος, ο μεγάλος απόστολος των εθνών, ομολογεί πως ο Χριστός ήταν το παν της επίγειας ζωής του, αλλά και ότι ο θάνατος ήταν ένα μεγάλο κέρδος γι’ αυτόν. Ακόμα, μας αφήνει να καταλάβουμε πως ο θάνατος, όχι απλώς ήταν κέρδος, αλλά μεγαλύτερο κέρδος από τη ζωή. Όχι επειδή θα έθετε τέρμα στις επίγειες θλίψεις και στις πολλές και σκληρές δοκιμασίες της ζωής του – επειδή ο ίδιος μας λέει ότι δεν ηταν φυγόπονος, και μάλλον καυχιόταν στις θλίψεις και στις δοκιμασίες (Β’ Κορινθ. 11:30, 12:9-10) – αλλά επειδή θα πήγαινε στον Χριστό, όπου“είναι πολύ πλέον καλύτερα”.

Προσέξατε πως εδώ ο Παύλος χρησιμοποιεί το ρήμα “αναχωρώ”; Από πού όμως ήθελε να αναχωρήσει ο Παύλος; Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος στο 22ο εδάφιο. Από την ζωή “στην σάρκα” ή πιο απλά από το σώμα του. Και πού ήθελε να πάει; Την απάντηση μας την δίνει πάλι ο ίδιος στο 23ο εδάφιο. Να πάει και να είναι με τον Χριστό.

Α! Θα μας πουν πάλι οι πολυμήχανοι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ο Παύλος εδώ εκφράζει την ελπίδα της ανάστασης και της αρπαγής της Εκκλησίας, που έλαβε χώρα το 1918, δηλαδή έπειτα από 19 αιώνες από τότε που ο Παύλος είπε αυτά τα λόγια.

Πρόσεχε, αγαπητέ, πρόσεχε το δίλημμα που ο Παύλος αντιμετώπιζε, το οποίο είχε άμεση σχέση με τον χρόνο αναχώρησής του. Να, ποιό ήταν το δίλημμα: Ενώπιόν του υπήρχε μία ανάγκη και μία επιθυμία. Είχε να εκλέξει: ή να μείνει “στη σάρκα” ή να αναχωρήσει και να είναι με τον Χριστό. Η ανάγκη ήταν να μείνει “στη σάρκα”, γιατί έτσι θα μπορούσε να υπηρετήσει τους Χριστιανούς, κι αυτό ήταν προς το συμφέρον του έργου του Κυρίου. Η επιθυμία του, από το άλλο μέρος, τον ωθούσε να αναχωρήσει το γρηγορότερο και να είναι με τον Χριστό. Σ’ αυτό το σοβαρό δίλημμα που αντιμετώπιζε ο Παύλος, είπε τα εξής: “τί να εκλέξω δεν γνωρίζω, επειδή στενοχωρούμε από τα δύο”.

Τελικά, στο εδάφιο 25, ο απόστολος Παύλος αναβάλλει την προσωπική του επιθυμία και εκλέγει το αναγκαιότερο για τους αδερφούς του. Έτσι, αυτός που δίδαξε: “να μη ζητάει το καθένας τα δικά του, αλλά αυτά των άλλων, για οικοδομή”, βλέπουμε τώρα να δίνει και το παράδειγμα, προτιμώντας να στερηθεί λίγο ακόμα την παρουσία του Κυρίου του, για να υπηρετήσει τις ανάγκες των αδελφών του.

Τί λοιπόν, θα διδασκόμασταν απ’ αυτό το μέρος;

α) Ότι ο πιστός, μετά τον θάνατο του σώματος, αναχωρεί αμέσως προς τον Κύριο.

β) Ότι ο θάνατος για τον πιστό είναι κέρδος, επειδή δεν εκμηδενίζεται η ψυχή του ή η προσωπικότητά του, αλλά πηγαίνει στην παρουσία του Χριστού, όπου είναι πολύ πλέον καλύτερα.

Δύο ακόμα γραφικά χωρία θέλω να προσέξουμε, πριν κλείσουμε το υπό μελέτη θέμα. Το πρώτο βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ. 12 και εδάφια 22-23: “αλλά προσήλθατε στον όρος Σιών, και σε πόλη του ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλων, σε παηγύρι και σε εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και στον Θεό που είναι ο κριτής όλων, και σε πνεύματα δικαίων, οι οποίοι έλαβαν την τελειότητα”. Ποιά είναι αυτά τα πνεύματα, τα οποία έλαβαν την τελειότητα; Ασφαλώς δεν είναι οι άγγελοι, για τους οποίους γίνεται λόγος πιο πάνω, ούτε είναι οι δίκαιοι και οι πιστοί άνθρωποι στη γη, διότι τελειότητα στη γη δεν υπάρχει. Οπωσδήποτε πρέπει να είναι τα πνεύματα ή οι ψυχές των αποθανόντων πιστών, οι οποίοι αναχώρησαν προς τον Κύριο, όπου και “έλαβαν την τελειότητα”.

Το δεύτερο μέρος βρίσκεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, κεφ. 6, εδάφια 9-11.

Τί είδε ο Ιωάννης κάτω από το θυσιαστήριο; “Τις ψυχές των σφαγμένων εξαιτίας του λόγου του Θεού”. Μήπως οι ψυχές αυτές βρίσκονταν σε κατάσταση ασυναισθησίας και ασυνειδησίας; Βεβαίως όχι, διότι διαβάζουμε ότι “έκραζαν με δυνατή φωνή, λέγοντας: Μέχρι πότε , ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και δεν εκδικείσαι το αίμα μας από εκείνους που κατοικούν πάνω στη γη;” Εάν λοιπόν, ο θάνατος επιφέρει την μηδένιση της συνείδησης και την ανυπαρξία της προσωπικότητας, όπως λένε οι “Μάρτυρες”, τότε πώς συμβαίνει οι ψυχές εδώ να μιλούν, και μάλιστα με μεγάλη φωνή να παρακαλούν τον Θεό να εκδικηθεί το αίμα τους;  Ασφαλώς η αλήθεια που μας αποκαλύπτεται σ’ αυτά τα εδάφια είναι ότι οι ψυχές των πιστών δούλων του Θεού, δεν διέρχονται περίοδο ασυνειδησίας και ανυπαρξίας, αλλά περίοδο ανάπαυσης και αναμονής, μέχρι την ημέρα που ο Θεός θα εκδικηθεί το αίμα τους και θα αναστήσει τα σώματά τους, γι’ αυτό και λέει: “τους ειπώθηκε να αναπαυθούν ακόμα λίγο καιρό…”.

 

 

 

 

 

ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ

                                                          “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

 

 

 

 

Οι πιθανές αντιρρήσεις που θα μας φέρουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, σχετικά με όσα είπαμε μέχρι τώρα, είναι τρία εδάφια που συναντούμε στον Ιεζεκιήλ 18:4, Ιωάννη 3:13 και Πράξεις 2:34.

Αλλά εκείνο που θα πρέπει να προσέξουν οι “Μάρτυρες” είναι ότι, ενώ έχουν το δικαίωμα να προβάλλουν τα παραπάνω εδάφια ως αντιρρήσεις, δεν έχουν το δικαίωμα, με την προβολή αυτών των εδαφίων, να ανατρέψουν τα προηγούμενα στα οποία αναφερθήκαμε. Ο Λόγος του Θεού δεν αυτοανατρέπεται, αλλά αυτο ερμηνεύεται. Θα προσπαθήσουμε τώρα, με το φως των προηγούμενων, να ερμηνεύσουμε τα τρία αυτά εδάφια.

α) Ιεζεκιήλ 18:4: “…η ψυχή που αμάρτησε, αυτή θα πεθάνει”. Αυτό το εδάφιο οι “Μάρτυρες” συχνά το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να μας αποδείξουν ότι η ψυχή εκμηδενίζεται. Η αλήθεια είναι όμως, πως αυτό το εδάφιο διδάσκει ακριβώς το αντίθετο. Μας διδάσκει τον πνευματικό θάνατο, διότι λέει “η ψυχή που αμάρτησε, αυτή θα πεθάνει”. Η Ψυχή όμως του δίκαιου, που πράττει το θέλημα του Θεού, “σίγουρα θα ζήσει, λέει ο Κύριος ο Θεός” (εδάφ. 9).

Εάν το εδάφιο αυτό, που μας προβάλλουν οι “Μάρτυρες”, εννοούσε τον φυσικό θάνατο, τότε τόσο ο αμαρτωλός όσο και ο δίκαιος, πεθαίνουν. Αλλά επειδή εννοεί τον ηθικό ή πνευματικό θάνατο, κάνει και τη διάκριση “η ψυχή που αμάρτησε”. Συνεπώς η αμαρτωλή ψυχή πεθαίνει με τον ηθικό ή πνευματικό θάνατο, που σημαίνει την αιώνια απομάκρυνση και αποξένωση του αμαρτωλού από τον Θεό. Η ψυχή όμως του δίκαιου ζει, παρά το γεγονός ότι το σώμα του επιστρέφει στο χώμα, απ’ όπου και έγινε.

β) Ιωάννης 3:13: “Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά μόνο αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός του ανθρώπου, αυτός που ήταν στον ουρανό”.

Ο Λόγος του Θεού μας λέει για τον προφήτη Ηλία ότι “ανέβηκε με ανεμοστρόβιλο στον ουρανό”. Το περιστατικό αυτό δε, το γμώριζε πολύ καλά ο Κύριος, όταν είπε “κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό”. Πώς λοιπόν μπορούμε να εννοήσουμε αυτά τα φαινομενικά αντίθετα εδάφια; θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέξουμε το σκοπό για τον οποίο ο Κύριος είπε αυτά τα λόγια. Γνωρίζουμε πως ο Κύριος, στην προκειμένη περίπτωση, είχε συζητήσει με τον Ιουδαίο νομοδιδάσκαλο, τον Νικόδημο. Το θέμα που τους απασχολούσε δεν ήταν σχετικό με το πού πηγαίνουν οι ψυχές των πιστών, αλλά ήταν σχετικό με την άνωθεν πνευματική γέννηση, μία διδασκαλία που για πρώτη φορά άκουσε ο Νικόδημος και δεν την κατάλαβε. Και στην γεμάτη απορία ερώτηση του Νικόδημου, “πώς είναι δυνατόν να γίνουν αυτά;” ο Κύριος απάντησε: “Αν σας είπα τα επίγεια και δεν πιστεύετε, πώς θα πιστέψετε, αν σας πω τα επουράνια;” Και αμέσως προσθέτει: “Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά μόνο αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό…”. Με άλλα λόγια, ο Κύριος ήθελε να πει στον Νικόδημο πως κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, με σκοπό να αποκτήσει γνώση των επουράνιων πραγμάτων και έπειτα να επιστρέψει πάλι στη γη για να τα αναγγείλλει στους ανθρώπους.

Και πάλι, δεν μπορούμε να πάρουμε τα παραπάνω λόγια του Κυρίου με απόλυτη έννοια, ότι δηλαδή δεν ανέβηκε κανένας άλλος στον ουρανό, τη στιγμή που η ίδια η  Αγία Γραφή μας αναφέρει για αγγέλους, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν στον ουρανό και στη γη (Δανιήλ 9:21, Λουκάς 1:26, 2:9-15, κλπ).

γ) Πράξεις 2:34: “Επειδή ο Δαβίδ δεν ανέβηκε στους ουρανούς”. Με αυτά τα λόγια ο απ. Πέτρος οπωσδήποτε εννοούσε πως ο Δαβίδ δεν ανέβηκε με το σώμα του στους ουρανούς, είτε όταν ζούσε, είτε μετά τον θάνατό του. Αυτό μάλιστα, το καταλαβαίνουμε από τα λόγια του εδαφίου 29, όπου λέει: “Άνδρες αδελφοί, μπορώ να σας πω δημόσια για τον πατριάρχη Δαβίδ, ότι και πέθανε και θάφτηκε και το μνήμα του είναι μεταξύ μας μέχρι αυτή την ημέρα”. Συνεπώς, όσον αφορά το σώμα του Δαβίδ, είπε ο απ. Πέτρος, θάφητκε και το μνήμα του υπάρχει μέχρι σήμερα. Γεγονός, το οποίο μαρτυρεί ότι το σώμα του δεν ανέβηκε στους ουρανούς.

 

 

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

 

 

 

Ο Άδης, κατά την γενική έννοια των Γραφών, και ιδιαίτερα της Π. Διαθήκης,  είναι ο τόπος που πηγαίνουν τα πνεύματα ή οι ψυχές των δικαίων και αδίκων ανθρώπων, μετά τον θάνατο του σώματος. Φαίνεται ακόμα, πως ο Άδης δεν είναι ένας ενιαίος τόπος, αλλά χωριστός για τους δίκαιους και χωριστός για τους άδικους. Και ακόμα, δεν είναι απλώς ένας τόπος, αλλά και μία ανάλογη κατάσταση για τους δίκαιους και τους άδικους. Για μεν τους άδικους και ασεβείς, ο Άδης είναι ένας τόπος σκοτεινός και μία κατάσταση οδυνηρή. Για δε τους δίκους και ευσεβείς  ο Άδης είναι ένας τόπος φωτεινός και μία κατάσταση ευδαιμονίας. Έτσι, κατά την παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου, βλέπουμε για τον μεν ασεβή και αμαρτωλό πλούσιο, μετά το θάνατο του σώματος, η ψυχή  του να πηγαίνει στον Άδη, σ’ ένα τόπο και σε μία κατάσταση βασάνων, τον δε δίκαιο και και φτωχό Λάζαρο, να πηγαίνει σε διαφορετικό τόπο και σε διαφορετική κατάσταση, όπου βρήκε παρηγοριά.

Επίσης η Αγία Γραφή μας πληροφορεί πως και η ψυχή του Κυρίου κατέβηκε τον Άδη, κατά τη διάρκεια του θανάτου του σώματός Του (Ψαλμός 16:10, Πράξ. 2:27, 31).

Μετά όμως από την ένδοξη ανάσταση του Χριστού και την ανάληψή Του ατον ουρανό, βλέπουμε τα πνεύματα ή οι ψυχές των δικαίων να μην κατέρχονται στον Άδη, αλλά να ανέρχονατι στον ουρανό, στην παρουσία του Χριστού. Έτσι ακούμε και τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, τη στιγμή που πέθαινε λιθοβολούμενος, να λέει: “Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα μου” (Πράξ. 7:59). Και ο απ. Παύλος γράφει πως είχε τον πόθο να φύγει από το σώμα του και να αναχωρήσει προς τον Κύριο, να είναι με τον Χριστό (Β’ Κορινθ. 5:8, Φιλιπ. 1:23).

Μία απορία: Πώς μπορεί ένας Θεός αγάπης και ευσπλαχνίας να βασανίζει αιωνίως τους αμαρτωλούς στον Άδη;

Απάντηση: Ίσως να φαίνεται δικαιολογημένη η απορία, όταν τον Θεό τον βλέπουμε μόνο ως αγάπη. Αλλά ο Θεός είναι και Θεός δικαιοσύνης και γι’ αυτό απαιτεί και επιβάλλει αιώνια τιμωρία στον αμετανόητο αμαρτωλό, η οποία βέβαια δεν προκαλεί ευχαρίστηση στην καρδιά Του, γιατί λέει: “Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού…” (Ιεζεκ. 33:11). Ας μην μας διαφεύγει επίσης ότι ήταν ο Κύριος της αγάπης, που πρώτος και περισσότερο από κάθε άλλον, μίλησε γαι τα αιώνια βάσανα (Λουκ. 16:23), για τη φωτιά την αιώνια και για την κόλαση την αιώνια. “Πηγαίνετε από μένα οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά,που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του”. “Και θα αποχωρήσουν αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση” (Ματθ. 25:41, 46). Τα λόγια Του δεν ήταν σχήμα λόγου,ούτε βαθειές και σκοτεινές αλληγορικές εκφράσεις. Όχι. Ήταν λόγια απλής αλήθειας, βγαλμένα από μία καρδιά άπειρης αγάπης. Ναι, αγάπης, διότι μόνο η αγάπη λέει την αλήθεια και ενδιαφέρεται όχι για να στείλει τον αμαρτωλό στην κόλαση, αλλά να τον σώσει από αυτή.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 

 

Φαίνεται παράδοξο, αλλά είναι αληθινό, ότι μεταξύ των πολλών παράδοξων δοξασιών των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, διδάσκεται και η πρωτότυπη ίσως δοξασία της δεύτερης ευκαιρίας για σωτηρία.

 

 

 

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

 

Αναφερόμενοι οι “Μάρτυρες” στην “ανάσταση ζωής” και στην “ανάσταση κρίσης”, λένε:

 

“Η ανάσταση κρίσης είναι για εκείνους, των οποίων οι καρδιές μπορεί να ήθελαν να

πράττουν το σωστό, αλλά οι οποίοι πέθαναν χωρίς ποτέ να έχουν την ευκαιρία να

ακούσουν για τους σκοπούς του Θεού ή να μάθουν τι περιμένει ο Θεός από τους

ανθρώπους. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να υπήρξαν ευπρεπείς άνθρωποι. Μπορεί να

υπήρξαν ειλικρινείς στις πεποιθήσεις τους. Παρ’ όλα αυτά “έπραξαν φαύλα”. Δεν είχαν

την ευκαιρία να μάθουν για την δικαιοσύνη από τον Θεό. Γι’ αυτό θα έχουν την ευκαιρία

αυτή. Θα την έχουν στην “ανάσταση κρίσης”. Αυτοί οι άνθρωποι θα επαναφερθούν στην

παραδεισιακή γη. Θα διδαχθούν την αλήθεια. Θα τους υποδειχθεί τί είναι σωστό. Τότε θα

κριθούν ανάλογα με το τί θα πράξουν σχετικά με αυτά…. Μεταξύ του πλήθους των

ανθρώπων που θα αναστηθούν για κρίση, θα είναι και ο κακούργος που θανατώθηκε μαζί

με τον Ιησού στον Γολγοθά. Αυτός θανατώθηκε επειδή έπραξε φαύλα. Παρ’ όλα αυτά,

έδειξε ότι η καρδιά του δεν ήταν εντελώς κακή απέναντι στον Θεό. Είπε: “Θυμίσου με Κύριε,

όταν έρθεις στη βασιλεία σου” (“Από τον απολεσθέντα παράδεισο”, σελ. 229).

 

 

 

 

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

 

 

 

Λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ότι εκείνοι που θα αναστηθούν για να τους δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία για σωτηρία, θα είναι αυτοί που “έπραξαν φαύλα”. Καλά όμως θα κάνουν να προσέξουν ότι ο Κύριος Ιησούς είπε πως: “Και θα εξέλθουν εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής, εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης” (Ιωάν. 5:29).

Εδώ ο Κύριος δεν εννοεί ότι οι φαύλοι θα αναστηθούν για να τους κηρυχθεί το Ευαγγέλιο και έτσι να τους δωθεί μία δεύτερη ευκαιρία για να γνωρίσουν και να πιστέψουν στον αληθινό Θεό. Γιατί όχι; Επειδή:

• Η Γραφή λέει ότι “είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μία φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση” (Εβρ. 9:27). Κρίση δεν σημαίνει μία ευκαιρία για πίστη και σωτηρία, αλλά σημαίνει καταδίκη, αιώνια καταδίκη, όπως ακριβώς και ο προφήτης Δανιήλ έγραψε: “Και πολλοί από αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης θα σηκωθούν, οι μεν σε αιώνια ζωή, οι δε σε ονειδισμό και αιώνια καταισχύνη” (Δανιήλ 12:2).
• Ο Κύριος μας λέει πως, κατά την μεγάλη ημέρα της κρίσης, όπου θα χωρίσει τους ναθρώπους στα δεξιά Του και στα αριστερά Του, “τότε θα πει και σε εκείνους που θα είναι από τα αριστερα: Πηγαίνετε από μένα, καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι προετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του” (Ματθ. 25:41).Έτσι, κρίση σημαίνει, και εδώ, απόφαση αιώνιας καταδίκης και όχι ευκαιρία γαι πίστη, μετάνοια και σωτηρία.
• “Αυτοί που έπραξαν τα φαύλα” δεν σημαίνει ότι είναι άνθρωποι “των οποίων οι καρδιές μπορεί να ήθελαν να κάνουν το σωστό, αλλά οι οποίοι πέθαναν χωρίς να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν για τους σκοπούς του Θεού”. Όχι, δεν είναι έτσι, γιατί ο Κύριος Ιησούς είπε: “Όποις πράττει τα φαύλα μισεί το φως, και δεν έρχεται στο φως, για να μην έρθουν σε έλεγχο τα έργα του” (Ιωάνν. 3:20). Συνεπώς, η ανάσταση των φαύλων σημαίνει την ανάσταση εκείνων, που μισούν το φως και οι οποίοι θεληματικά, δεν έρχονται στο φως, δηλαδή τον Χριστό, ο Οποίος είναι το Φως το αληθινό. Η δε λέξη “φαύλος” δεν σημαίνει πρόσωπο ανεύθυνο, όπως θέλουν να το παραστήσουν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, αλλά σημαίνει αισχρός, αχρείος ή διεφθαρμένος άνθρωπος.
• Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν μας λέει ότι όσοι πέθαναν χωρίς να ακούσουν για τους σκοπούς του Θεού, θα αναστηθούν για να τους δοθεί μία άλλη ευκαιρία. Όχι, δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο, διότι σ’ αυτή τη ζωή, στον κάθε άνθρωπο δίνεται η μαρτυρία σχετικά με τον αληθινό Θεό και συνεπώς και η ευκαιρία να Τον ζητήσει και να Τον γνωρίσει. Η μαρτυρία αυτή δίνεται από δύο πηγές. Η πρώτη είναι η Αγία Γραφή, ο Θεόπνευστος Λόγος του Θεού. Και η δεύτερη είναι το βιβλίο της φύσης, δηλαδή όλη η δημιουργία, αυτά τα θαυμάσια έγρα των δακτύλων του Θεού, τα οποία ημέρα και νύχτα, διακηρύττουν την ύπαρξη, τη δύναμη και την σοφία του Θεού. “Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλει το έργο των χεριών του” (Ψαλμ. 19:1). Και παλι ο απόστολος Παύλος λέει: “Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι” (Ρωμ. 1:20).

Αναπολόγητοι, λοιπόν, ή αδικαιολόγητοι θα είναι όλοι όσοι δεν γνώρισαν τον Θεό, διότι σ’ αυτούς έχει δωθεί η μαρτυρία σχετικά με τον δημιουργό του σύμπαντος. Ο ίδιος ο Θεός, μέσω του προφήτη του Ησαϊα, κατακρινει την ειδωλολατρεία, με βάση τη μαρτυρία της φύσης, λέγοντας: “Σηκώστε ψηλά τα μάτια σας και δείτε, ποιός τα έκανε αυτά; “ (Ησ. 40:26).

Άλλοι πάλι, ενώ δεν άκουσαν το Ευαγγέλιο του Θεού, ούτε γνώρισαν τους νόμους Του, όμως από τη μαρτυρία της φύσης πίστεψαν στην ύπαρξη του αληθινού Θεού και γνώρισαν τα “αόρατα αυτού”, δηλαδή τη μεγάλη Του δύναμη, την άφταστη σοφία Του και την άπειρη αγαθότητά Του. Και έτσι, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, “έκαναν από τη φύση τους εκείνα που ανήκουν στον νόμο”, ενώ δεν τους δόθηκε γραπτός ή προφορικός νόμος, όπως στους Ιουδαίους και στους Χριστιανούς, εν τούτοις, μέσα στις καρδιές τους υπήρχε ο Θείος άγραφος νόμος, “οι οποίοι δείχνουν το έργο του νόμου να είναι γραμμένο μέσα στις καρδιές τους, έχοντας την συνείδησή τους να συμμαρτυρεί…” (Ρωμ. 2:14-15). Βάσει αυτού του άγραφου νόμου, λοιπόν, ο Θεός θα κρίνει εκείνους που δεν άκουσαν το Ευαγγέλιο, και όχι ότι θα αναστηθούν με σκοπό να ακούσουν το Ευαγγέλιο.

• Όσο για τον κακούργο εκείνον, που ήταν σταυρωμένος δίπλα στον σταυρωμένο Κύριο, και ο

οποίος μετανόησε και ζήτησε έλεος από τον Χριστό, ασφαλώς δεν θα αναστηθεί ως φαύλος, ούτε υπάρχει λόγος να του δοθεί δεύτερη ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία. Την ευκαιρία την άρπαξε, όταν είδε τον Σωτήρα δίπλα του. Εκείνος συγχώρησε τις αμαρτίες του και τον επιβεβαίωσε ότι θα ήταν μαζί του στον παράδεισο τότε και θα είναι μαζί Του πάντοτε. Το να αμφιβάλλουμε για την συγχώρηση και την δικαίωση εκείνου του κακούργου, σημαίνει να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια και την δύναμη των λόγων του Χριστού, ο Οποίος του υποσχέθηκε: “Αλήθεια, αλήθεια σου λέγω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο” (Λουκάς 23:43).

Πού λοιπόν, μπορεί να στηριχθεί η διδασκαλία της δεύτερης ευκαιρίας για σωτηρία; Αν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” νομίζουν ότι μπορούν να την στηρίξουν, τότε μόνο στη “Σκοπιά” και στις άλλες εκδόσεις της Εταιρίας τους, όχι όμως και στον Λόγο του Θεού.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ

 

 

 

Ένα πολύ κοινό γνώρισμα όλων των αιρέσεων, που κατά καιρούς ταράζουν την Εκκλησία του Χριστού και μιαίνουν την άγια διδασκαλία του Ευαγγελίου, είναι η διαβολική και διεστραμμένη ερμηνεία των Αγίων Γραφών, ακθώς και η, κατά παράβαση του θείου νόμου, προσθήκη διάφορων παραδόσεων και ανθρώπινων διδασκαλιών στην πίστη “η οποία παραδόθηκε μόνο μία φορά στους αγίους”.

Στην περίπτωση όμως των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, έχουμε κάτι περισσότερο από παρερμηνείες και προσθήκες. Έχουμε και την δογματική αστάθεια. Διδασκαλίες και δογματικές απόψεις, τις οποίες πριν από λίγα χρόνια κήρυτταν και υποστήριζαν, με πείσμα και φανατισμό, σήμερα όμως ούτε τις αναφέρουν, ούτε τις κηρύττουν πια, τις αποκήρυξαν. Το γεγονός μάλιστα, ότι αποκήρυξαν ορισμένες από τις πλανεμένες διδασκαλίες, δεν σημαίνει και πως επανήλθαν στο φως της αλήθειας και στην πίστη του Ευαγγελίου. Απλώς, στη θέση των παλιών σύστησαν καινούργιες και εξίσου πλανεμένες διδασκαλίες. Από την αρχή της ίδρυσης της οργάνωσής τους (1870), μέχρι σήμερα (2011), επέφεραν περισσότερες από 150 δογματικές αλλαγές στις πεποιθήσεις τους. Ίσως ο αριθμός αυτός να φαίνεται υπερβολικός, αλλά είναι σωστός. Ο χώρος εδώ δεν μας παίρνει να τις αναφέρω όλες. Θα περιορισθώ μόνο σε λίγες, τις σημαντικότερες ίσως, από αυτές:

 

α) Κατά το 1870, όταν ο Ρώσσελ ήταν ακόμη νέος στην ηλικία, άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα φυλλάδια με τον τίτλο “Η χαραυγή της χιλιετηρίδας” και “Η Σκοπιά της Σιών”. Το Ευαγγέλιο του Ρώσσελ τότε, ήταν ότι το 1874 θα άρχιζε η χιλιετής βασιλεία του Χριστού (σελ. 128). Λίγο αργότερα όμως, τον Ιούλιο του 1879, έκανε την εμφάνισή του το πρώτο τεύχος του γνωστού περιοδικού τους, “Η Σκοπιά”, ο δε τίτλος που του δόθηκε τότε ήταν “Η Σκοπιά του πύργου και Κήρυκας της παρουσίας του Χριστού”. Έπαψαν τότε να κηρύττουν το Ευαγγέλιο της Χιλιετούς βασιλείας και άρχισαν να κηρύττουν το Ευαγγέλιο της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού, το οποίο και συνέχισαν μέχρι το έτος 1942. Τότε, σταμάτησαν πάλι να κηρύττουν τη δευτερα παρουσία και άρχισαν το νεότερο και τρίτο, κατά σειρά, Ευαγγέλιο, το Ευαγγέλιο της βασιλείας του Ιεχωβά. Έκτοτε, ο τίτλος του περιοδικού τους είναι “Η ΣΚΟΠΙΑ, που αναγγέλλει την βασιλεία του Ιεχωβά”.

β) Στην αρχή, διακήρυτταν ότι ο έσχατος καιρός άρχισε το έτος 1799, αλλά σήμερα διακηρύττουν ότι άρχισε το έτος 1914.

γ) Στην αρχή, διακήρυτταν ότι η δευτέρα παρουσία του Χριστού έλαβε χώρα το έτος 1874, αλλά σήμερα διακηρύττουν ότι έλαβε χώρα αόρατα το 1914 (σελ. 128, 131).

δ) Στην αρχή, όρισαν το 1874 ως το έτος, κατά το οποίο θα άρχιζε η χιλιετής βασιλεία του Χριστού, αλλά αργότερα όρισαν το έτος 1975.

ε) Στην αρχή πίστευαν ότι το 1878, ο Χριστός ανέλαβε τη βασιλεία Του, αλλά σήμερα πιστεύουν ότι ο Χριστός ανέλαβε την βασιλεία του το 1914 (σελ. 129, 134).

στ) Στην αρχή πίστευαν ότι η πρώτη ανάσταση έλαβε χώρα το 1878, αλλά σήμερα πιστεύουν ότι έλαβε χώρα το 1918. (Όλα τα παραπάνω τα εκθέτουν στο κεφάλαιο: “Περί του έσχατου καιρού”).

ζ) Στην αρχή πίστευαν πως μόνο ο Ρώσσελ ήταν “ο πιστός και φρόνιμος δούλος”, αλλά σήμερα πιστεύουν πως είναι όχι ένας άνθρωπος, αλλά μία τάξη ανθρώπων, οι εκάστοτε αρχηγοί της οργάνωσης.

η) Στην αρχή πίστευαν ότι ο σκοπός του θανάτου του Χριστού ήταν για την απολύτρωση του ανθρώπινου γένους, αλλά σήμερα πιστεύουν πως ήταν “για την διεκδίκηση της κυριαρχίας του ονόματος του Ιεχωβά” και για να δείξει “ποιός είναι ο ανώτατος άρχοντας όλης της κτίσης” (Δείτε “Έστω ο Θεός αληθής”, σελ. 37 και “Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο”, σελ 142).

θ) Στην αρχή πίστευαν ότι “θρησκεία είναι η διάπραξη οποιουδήποτε πράγματος, το οποίο είναι εναντίον στο θέλημα του Θεού” (“Θεοκρατία”, σελ. 20, 21), αλλά σήμερα συστήνονται ως θρησκεία.

 

Θα μας πει ίσως, κάποιος από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ότι δεν χρειάζεται να σκοτιζόμαστε με περισσότερες από τις δογματικές τους αλλαγές και ούτε να σκανδαλιζόμαστε από αυτές. Είναι πολύ εύκολο – θα μας πουν – να δοθεί κάποια εξήγηση σ’ αυτό το φαινόμενο της δογματικής αστάθειας. Και η χωρίς ντροπή εξήγησή τους είναι η εξής, όπως την βρίσκουμε  στο περιοδικό “Η Σκοπιά”, της 15ης Σεπτεμβρίου 1957, σελ. 359:

 

                               “Ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί αυτή την οργάνωση, γιατί δείχνει πραότητα και είναι ευδίδακτη

και δεν είναι άκαμπτη και δεσμευμένη στις απόψεις της… Είναι πρόθυμη να κάνει

μεταβολές και να συμβαδίζει με την εξέλιξη των συνθηκών, να συμβαδίζει με το φως,

καθώς αυτό αποκαλύπτεται ολοένα και λαμπρότερο… Καμιά άλλη οργάνωση δεν έδειξε

αυτή την ευκαμψία στο να αλλάζει τις απόψεις της, για να αγρυπνεί ως προς το αυξάνον

φως, που προέρχεται από τον Ιεχωβά, απ’ τον ναό του, διότι άλλοι όμιλοι είναι δεσμευμένοι

από τα, προ πολλών αιώνων ψηφισθέντα, σύμβολα της πίστης τους… Πραγματικά, η

ικανότητα αυτή του να αποβάλλονται τα εσφαλμένα, καθώς αυξάνει το φως, δείχνει τη

διαφορά μεταξύ των αληθινών λατρευτών του Ιεχωβά και των ψευδών θρησκειών του

Χριστιανικού κόσμου… Μας παρέχεται η συμβουλή να παραμείνουμε κοντά στην οργάνωση,

γιατί και αν ακόμη η οργάνωση έχει απόψεις, που θα αλλάξουν αργότερα, η ασφάλειά μας

έγκειται στο να παραμείνουμε κοντά στην οργάνωση και να μεταβαλλόμαστε μαζί της,

όταν αυξάνει το φως και διακρίνονται νέες αλήθειες”  (!!!)

 

 

 

Σ’ αυτή την συνηθισμένη εξήγηση που μας δίνουν, μπορούμε να απαντήσουμε τα εξής:

 

α) Ότι αφού δεν έχουν αρκετό φως, θα είναι καλύτερα να μη δογματίζουν σ’ ένα ορισμένο θέμα, αλλά να περιμένουν να λάβουν πρώτα το φως, και έπειτα να προχωρήσουν.

β) Ότι η αληθινή πίστη “μόνο μία φορά παραδόθηκε στους αγίους”(Ιούδα εδ.3) και συνεπώς δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αυξομειώσεων και αλλαγών.

γ) Ότι όταν η Γραφή λέει “ο δρόμος όμως των δίκαιων είναι σαν το λαμπρό φως, που φέγγει περισσότερο και περισσότερο…” (Παρ. 4:18), αυτό αναφέρεται στην ατομική πνευματική ωριμότητα του κάθε πιστού και όχι στο σύνολο των πιστών ή στην Εκκλησία, η οποία μία φορά παρέλαβε “τα δόγματα, τα οποία είχαν εγκριθεί από τους αποστόλους” (Πράξ. 16:4).

δ) Ότι το γεγονός των συνεχών τροποποιήσεων και αλλαγών απόψεων, είναι γνώρισμα και χαρακτηριστικό της πλάνης, της αστάθειας και της αβεβαιότητας. Γεγονός, το οποίο προκαλεί το γέλιο και το χλευασμό όλων.

Και πάλι, η παραπάνω εξήγηση που μας δίνουν, δεν είναι ειλικρινής, επειδή οι “Μάρτυρες” όχι μόνο έχουν τροποποιήσει και αλλάξει πολλές από τις διδασκαλίες τους, αλλά συμβαίνει πολλές φορές να τροποποιούν τις τροποποιημένες και να αλλάζουν τις αλλαγμένες και να υιοθετούν πάλι εκείνες, τις οποίες πριν από καιρό είχαν απορρίψει. Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω μία τέτοια περίπτωση, σαν παράδειγμα.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ

 

 

 

Από τις αρχές της ίδρυσης της οργάνωσης μέχρι το 1929, οι “Μάρτυρες” έτρεφαν τον αρμόζοντα σεβασμό και την πρέπουσα εκτίμηση προς τις βασιλείες και τις κυβερνήσεις του παρόντα κόσμου, γιατί αναγνώριζαν πως ο Θεός τις έταξε για κάποιο σοφό σκοπό, σύμφωνα με την προς Ρωμαίους επιστολή, κεφ 13. Έγραφαν τότε οι “Μάρτυρες”:

 

“Αν και αυτές οι Εθνικές κυβερνήσεις υπήρξαν κακές, αυτές επιτράπηκαν ή τάχθηκαν

από τον Θεό, για κάποιον σοφό σκοπό”. “Οι Χριστιανοί…οφείλουν να αποδίδουν

σ’ αυτές τον πρέποντα σεβασμόν και την υποταγή, διότι ο Θεός επέτρεψε σ’ αυτές να

να έχουν την εξουσία, όπως διδάσκει και ο Παύλος: “Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις

ανώτερες εξουσίες, επειδή δεν υπάρχει εξουσία παρά μονάχα από τον Θεό” (Ρωμ. 13:1).

(Τόμος Α’ σελ. 283, Τόμος Β’ σελ. 90).

 

Τα όσα, λοιπόν, πίστευανκαι δίδασκαν τότε οι “Μάρτυρες”, σχετικά με τις εξουσίες, ήταν σωστά και Γραφικά. Δυστυχώς όμως, από το έτος 1929, “ο πιστός και φρόνιμος δούλος” έλαβε “Νέο φως” και η παραπάνω διδασκαλία έλαβε μία τελείως διαφορετική μορφή. Ο Ρόδερφορδ δίδαξε τότε, πως όλες οι επίγειες εξουσίες έχουν την προέλευσή τους από τον Σατανά και πως τα όργανα της τάξης, ο Στρατός κλπ, είναι όλα όργανα του Σατανά. Αγνόησε ο Ρόδερφορδ – και μαζί του όλοι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” – την σαφή και απλή διακήρυξη του αποστόλου Παύλου, ότι: “Δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο απ’ τον Θεό, και οι υπάρχουσες εξουσίες είναι ταγμένες από τον Θεό” και ότι “ο άρχοντας είναι υπηρέτης του Θεού” (Δείτε Ρωμ. 13:1-6).

Δυστυχώς οι “Μάρτυρες”, όχι μόνο περιφρονούσαν και έβριζαν τις εξουσίες, αλλά και με έναν πρωτοφανή, ελεεινό τρόπο, διστρέβλωναν την παραπάνω περικοπή του Άγιου Λόγου του Θεού. Προσέξτε πώς:

 

“Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες (τον Ιεχωβά Θεό και τον

Ιησού Χριστό), διότι δεν υπάρχει εξουσία, παρά από τον Θεό (μόνο ο Ιησούς

Χριστός και η θεοκρατική του οργάνωση είναι ανγνωρισμένα από τον Θεό).

Οι δε υπάρχουσες εξουσίες (όχι οι πολιτικές κυβερνήσεις) είναι ταγμένες από τον

Θεό (όχι θείο δικαίωμα των βασιλιάδων). Ώστε, αυτός που εναντιώνεται στην εξουσία

(στον Ιησού Χριστό), εναντιώνεται στη διαταγή του Θεού, αυτοί δε που εναντιώνονται,

θα πάρουν επάνω τους την καταδίκη (εκμηδένιση από τον Ιησού Χριστό). Ρωμ. 13:1-4”

(“Πάντα δοκιμάζετε”, σελ. 51).

                                “Οι ανώτερες Εξουσίες ή σύμφωνα με τη γλώσσα του κειμένου, “οι υπερέχουσες εξουσίες”

είναι ο Ύψιστος Ιεχωβά Θεός και ο υψωμένος του Υιός, Ιησούς Χριστός”.

(“Αυτή είναι η αιώνια ζωή”, σελ. 197).

 

Αυτή την ερμηνεία έδιναν οι “Μάρτυρεςτου Ιεχωβά” στους απλούς και σαφείς λόγους του αποστόλου Παύλου, ο οποίος ήθελε να δείξει πως ήταν ο Θεός και όχι ο Σατανάς, που έθεσε τις κοσμικές αρχές και εξουσίες για την περιστολή του κακού και της αδικίας και για την επικράτηση της τάξης και της ειρήνης της κάθε χώρας. Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγο και υπ’ αυτήν την έννοια “ο άρχοντας είναι υπηρέτης του Θεού” και η προτροπή στους Χριστιανούς είναι “…να υποτάσσονται στις αρχές και στις εξουσίες, να πειθαρχούν….να μην βλασφημούν κανέναν…” (Τίτον 3:1-2). Αντί να βλασφημούμε και να περιφρονούμε τις αρχές και τις εξουσίες της χώρας μας, οφείλουμε περισσότερο να κάνουμε “δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, ευχαριστίες…για βασιλιάδες και όλους εκείνους που είναι σε αξιώματα…” (Α’ Τιμόθ. 2:1-2).

Πρέπει λοιπόν να προσευχόμαστε για τους άρχοντες της χώρας μας, ο Κύριος να τους προικίσει με θεία σοφία και να θέσει τον φόβο Του στις καρδιές τους, για να κυβερνούν τη χώρα μας με σύνεση, με αγάπη και με φόβο Θεού, και έτσι ο λαός να ευημερεί και ο Θεός να δοξάζεται. Όπως και ο Λόγος Του λέει: “Όταν οι δίκαιοι μεγαλυνθούν, ευφραίνεται ο λαός, όταν όμως ο ασεβής εξουσιάζει, στενάζει ο λαός” (Παρ. 29:2).

Πού όμως να συνετιστούν και να παραδεχτούν οι “Μάρτυρες” αυτή την τόσο απλή διδασκαλία της Αγίας Γραφής! Προτιμούν να υποτάσσονται μάλλον στον δήθεν “πιστό και φρόνιμο δούλο”, δηλαδή στους αρχηγούς τους – αδιαφορώντας για τις διεστραμμένες και βλάσφημες διδασκαλίες τους – παρά να δέχονται και να υποτάσσονται στον Άγιο Λόγο του Θεού. Έτσι, παραδέχτηκαν και πίστεψαν πως “οι υπερέχουσες εξουσίες”, για τις οποίες κάνει λόγο ο απ. Παύλος, ήταν ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός, καθώς και η θεοκρατική τους οργάνωση, στην οποία και υποτάσσονται!!

Αλλά η τόσο οφθαλμοφανής αυτή πλάνη και διαστροφή της Βιβλικής διδασκαλίας, την οποία το 1929 εισηγήθηκε και υποστήριξε θερμά ο “πιστός και φρόνιμος δούλος”, σήημερα δεν υπάρχει. Μόλις το 1962, η τάξη του “φρόνιμου δούλου” κατανόησε πως ήταν πλάνη και την εγκατέλειψε. Με το νεότερο μάλιστα, και περισσότερο “φως” που τώρα έλαβε, είδε πως η αρχική άποψη, η προ του 1929, ήταν και η σωστή. Και έτσι, το 1962 ο “φρόνιμος δούλος” της πλάνης επέστρεψε “στο ίδιο του το ξέραμα” και υιοθέτησε πάλι την ίδια άποψη, που απορρίφθηκε πριν από χρόνια. Ο δε πάντοτε “ευπειθής” και τυφλά υπάκουος λαός των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”΄, έκανε όπως συνήθως, δηλαδή χωρίς καμία αντίρρηση ή επιφύλαξη δέχθηκε αυτήν την αλλαγή και ευχαρίστως έφαγε από το “ξέραμα” του “πιστού και φρόνιμου δούλου”!

Σήμερα στα περιοδικά και στα βιβλία τους, διαβάζουμε διαφορετικά απ’ ότι πριν το 1962:

 

“Ο Παύλος λοιπόν, έγραφε στους Χριστιανούς της Ρώμης, όχι για τους

πολιτικούς άρχοντες του “Χριστιανικού κόσμου”, αλλά για ειδωλολατρικούς

άρχοντες, όπως ο Καίσαρας και οι ηγεμόνες του και βασιλιάδες των

επιμέρους εθνών”. “Επομένως, οι υπερέχουσες εξουσίες έχουν το πλαισίωμά

τους λογικά στον κόσμο που είναι έξω από την εκκλησία”. “Η εξουσία των

των αρχόντων που εμπνέει φόβο, γενικά χρησιμεύει για τον περιορισμό του

κακού”. (“Σκοπιά” 15ης Μαρτίου 1963).

 

Και τώρα, αγαπητέ αναγνώστη, πες μου, ποιά είναι η φρονιμάδα και ποιό το αυξάνον φως των αρχηγών των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, οι οποίοι χωρίς την ελάχιστη ντροπή, τολμούν να αυτοαποκαλούνται ως τάξη “πιστού και φρόνιμου δούλου”; Μήπως είχαν περισσότερο φως πριν το 1929, όταν πίστευαν στην Α’ και σύστησαν την Β’ άποψη, ή μήπως μετά το 1962, όταν απέρριψαν την Β’ και ξαναγύρισαν πάλι στην Α’ άποψη, την οποία πριν από χρόνια είχαν απορρίψει; Πες μου, τί άλλο σου δείχνει αυτή η δογματική παλινδρόμηση των  “Μαρτύρων”, αν όχι ανθρώπους διεστραμμένους πνευματικά, οι οποίοι “πάντοτε πλανιούνται μέσα στην καρδιά τους”; (Εβραίους 3:10).

 

 

 

 

#——–#——-#——-#——–#——-#

 

 

 

 

Ώ Βίβλος ιερά και θεία,

Χαρά παντός Χριστιανού

Και αληθής παρηγορία

Εις θλίψεις εκ παντός δεινού.

 

 

Πηγή ακένωτος σοφίας

Και άφθαρτος σύ θησαυρός.

Χάριτος μέσον ουρανίας,

Σύντροφος θείος, ισχυρός.

 

 

Σέ έχω μόνον οδηγόν μου

Σε κάθε βήμα μου στη γη,

Σύ μου δεικνύεις την οδό μου

Σύ, σαν αστέρας τηλαυγής.

 

 

Ώ, είσαι φως μες στις καρδιές μας

Δεικνύον σ’ όλους τον Χριστόν

Ως μόνον μέσον σωτηρίας

Και δικαιώσεως πιστών.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

 

 

 

 

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ

                                     “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

 

 

 

 

Γιατί οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι; Γιατί προσπαθούν να διαδώσουν τα βιβλία και τα περιοδικά τους; Ποιό είναι το μυστικό της αλματώδους αύξησής τους;

Αυτές και πολλές άλλες παρόμοιες ερωτήσεις δημιουργούνται στη σκλεψη πολλών ανθρώπων, οι οποίοι βλέπουν τον φαινομενικό ζήλο και την παρατηρούμενη αύξηση των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Λέω δε, φαινομενικό ζήλο, γιατί όπως θα δείξω στη συνέχεια, ο ζήλος τους δεν προέρχεται από τον Θεό, αλλά από τις εξωθήσεις της οργάνωσής τους. Είναι γνωστό ότι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν είναι μία Χριστιανική εκκλησία, αλλά μία θρησκευτική οργάνωση. Μία οργάνωση, καλά οργανωμένη, με άριστο σύστημα εκπαίδευσης, παρακολούθησης και προσηλυτισμού. Οι ίδιοι, όχι μόνο παραδέχονται το γεγονός ότι είναι μία οργάνωση, αλλά και καυχώνται γι’ αυτό. Πιστεύουν ότι η οργάνωσή τους είναι η “σύζυγος του Ιεχωβά” (“Σκοπιά” 1967, σελ. 752). Την θεωρούν ως “την πόλη του καταφυγίου” και την παρομοιάζουν με την Κιβωτό του Νώε. Έξω από την οργάνωσή τους, λένε οι “Μάρτυρες”, είναι αδύνατη η σωτηρία και η προστασία από τον Αρμαγεδώνα. Με άλλα λόγια, η οργάνωση για τους “Μάρτυρες” φαίνεται πιο αναγκαία για τη σωτηρία των ανθρώπων κι απ’ τον ίδιο τον Σωτήρα του κόσμου! Αυτά δεν είναι συκοφαντίες δικές μου εις βάρος των “Μαρτύρων”, αλλά δική τους ομολογία. Παραδείγματος χάριν, στο περιοδικό “Η Σκοπιά” της 15ης Δεκεμβρίου 1967, αναφέρουν πως η οργάνωσή τους είναι μία από τις κυριότερες προμήθειες του Ιεχωβά για την απόκτηση αιώνιας ζωής. Και ας σημειωθεί πως στο ίδιο τεύχος, το όνομα του Χριστού δεν αναφέρεται καμία φορά, ως αναγκαίο για την απόκτηση αιώνιας ζωής!

Στο ίδιο επίσης τεύχος της “Σκοπιάς”, μας λένε ότι “όσο περισσότερο εξετάζουμε τη οργάνωση, τόσο περισσότερο μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αυτή λειτουργεί όπως η πρώτη Χρστιανική εκκλησία, στη διάρκεια της εποχής των αποστόλων” (Σελ. 756).

Εκείνο λοιπόν, που έχουμε να κάνουμε τώρα, είναι να εξετάσουμε την οργάνωση αυτή, βασιζόμενοι πάντοτε στα δικά της συγγράμματα, και στο τέλος να την παραλληλίσουμε με την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία.

Τις διάφορες περικοπές που χρησιμοποιώ, τις έχω πάρει από δύο κυρίως βιβλία τους: “Κηρύττωντας μαζί με ενότητα” και “Θεοκρατικό βοήθημα για τους διαγγελείς της βασιλείας”. Αυτά τα δύο βιβλία, καθώς και ένα μηνιαίο φυλλάδιο, “Διακονία της Βασιλείας”, προορίζονταν αποκλειστικά και μόνο για τη χρήση των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

 

 

 

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ

 

 

 

Αρχίζουμε την περιγραφή της οργάνωσης από κάτω προς τα πάνω. Δηλαδή από τον απλό “Ευαγγελιζόμενο” – όπως λένε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” – μέχρι και το κυβερνών σώμα, το οποίο αποτελεί την ανώτατη ηγεσία της οργάνωσης.

 

 

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΣ

 

 

“Ευαγγελιζόμενος” ονομάζεται ο κάθε “Μάρτυρας του Ιεχωβά”, είτε αυτός είναι άνδρας, είτε γυναίκα, νέος ή ηλικιωμένος, ο οποίος κηρύττει την βασιλεία του Ιεχωβά. Ο κάθε “Μάρτυρας” μπορεί να είναι τακτικός ή μη τακτικός “Ευαγγελιζόμενος”. Στο βιβλίο τους “Κηρύττοντας μαζί με ενότητα” (*) διαβάζουμε σχετικά:

 

“Τακτικός Ευαγγελιζόμενος είναι εκείνος που βγαίνει στην υπηρεσία του αγρού

και υποβάλλει την έκθεσή του κάθε μήνα. Μη τακτικός Ευαγγελιζόμενος, είναι

εκείνος που δεν υποβάλλει έκθεση κάθε μήνα” (σελ. 31).

 

Ο “Ευαγγελιζόμενος” υποχρεούται να διαθέτει τουλάχιστον 20 ώρες τον μήνα σε κήρυγμα στα σπίτια των ανθρώπων και να πουλά τουλάχιστον 12 τεύχη “Σκοπιάς” ή “Ξύπνα” και ένα αντίτυπο απ’ τα βιβλία τους. Στο τέλος κάθε εβδομάδας πρέπει να κάνει έναν απολογισμό της δράσης του και ανάλογα να συμπληρώνει το δελτίο που του παρέχει η Εταιρία, και στη συνέχεια να το παραδίδει στον προϊστάμενό του.

 

Σημείωση: Εδώ και λίγα χρόνια έπαψαν να πουλούν τα έντυπά τους και πλέον τα προσφέρουν δωρεάν.

 

 

 

ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ

 

Σχετικά με τους “Σκαπανείς” η Εταιρία γράφει:

 

“Αυτό το προνόμιο εργασίας είναι ανοιχτό σε όλους τους τακτικούς

Ευαγγελιζόμενους…. Απαιτείται από τους σκαπανείς να ανταποκρίνονται σε

ένα ελάχιστο όριο 100 ωρών τον μήνα ή 1200 ωρών υπηρεσίας αγρού, το

χρόνο. Η πρώτιστη ευθύνη του σκαπανέα είναι να αφιερώνει τον χρόνο του

στο έργο του κηρύγματος, ασχολούμενος στο έργο από σπίτι σε σπίτι, σε

επανεπισκέψεις, σε Γραφικές μελέτες κατ’ οίκον και σε δράση περιοδικού από

σπίτι σε σπίτι” (σελ. 24-25).

 

 

ΕΙΔΙΚΟΙ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ

 

 

Σχετικά με τους ειδικούς σκαπανείς οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, στο ίδιο βιβλίο γράφουν:

 

“Από τις τάξεις των σκαπανέων, η Εταιρία εκλέγει και διορίζει ειδικούς

σκαπανείς, οι οποίοι προθυμοποιούνται να επισκεφτούν ανεπεξέργαστους

τομείς και να οργανώσουν μία εκκλησία. Οι ειδικοί αυτοί σκαπανείς πρέπει

συστηματικά να επεξεργαστούν αυτόν τον τομέα από σπίτι σε σπίτι, και να

κάνουν παρακολούθηση με επανεπισκέψεις…. Η αναλογία για ειδικούς

σκαπανείς είναι τουλάχιστον 140 ώρες και 50 επανεπισκέψεις τον μήνα. Μία

ειδική επιχορήγηση παρέχεται στους ειδικούς σκαπανείς κάθε μήνα, για την οποία

απαιτείται να ανταποκριθούν στην αναλογία των ωρών και επανεπισκέψεων… Ένα

ειδικό βοήθημα (χρηματικό) χορηγείται στον ειδικό σκαπανέα στο τέλος του χρόνου,

για κάθε μήνα στον οποίο διαθέτει 150 ή περισσότερες ώρες και κάνει 50

επανεπισκέψεις….” (σελ. 26).

 

 

(*)  Στο εξής θα αναφέρω μόνο τις σελίδες των περικοπών από αυτό το βιβλίο.

 

 

ΕΚΘΕΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΤΟΝ  ………………………………

(Μήνας)

 

Όνομα…………………………………………………..    Δευτέρα…………….  έως Κυριακή…………….

(Ημερομηνία)                         (Ημερομηνία)

 

 

 

 

 

	Βιβλία	Βιβλιάρια	Ώρες υπηρεσίας στον αγρό	Νέες συνδρομές	Αντίτυπα περιοδικών	Επανεπι- σκέψεις	Γραφικές Μελέτες
ΔΕΥΤΕΡΑ
ΤΡΙΤΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ
ΠΕΜΠΤΗ
ΠΑΡΑ- ΣΚΕΥΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ
ΚΥΡΙΑΚΗ
ΣΥΝΟΛΟ							————

 

S – 4 – G           12/ 58                                                                                                                         Τυπώθηκε στην Ελλάδα

 

 

 

 

 

Αυτό είναι το ατομικό δελτίο, που ο κάθε μάρτυρας του Ιεχωβά οφείλει

να συμπληρώνει, με την εβδομαδιαία δράση του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

 

 

“Η υπηρεσία του σκαπανέα διακοπών μπορεί να διεξαχθεί σε οποιονδήποτε

καιρό του έτους, από έναν Ευαγγελιζόμενο, που μπορεί να διαθέσει τουλάχιστον

δύο συνεχείς εβδομάδες ως σκαπανέας, ή έναν, δύο ή περισσότερους μήνες στην

εκτέλεση έργου σκαπανέα. Η αναλογία είναι 100 ώρες τον μήνα, εκτός από την

περίπτωση σκαπανέα δύο εβδομάδων, ο οποίος πρέπει να δηλώσει όχι λιγότερες

από 75 ώρες για τον μήνα εκείνο… Στο τέλος του μήνα, θα υποβληθεί στην Εταιρία

έκθεση της δράσης του σκαπανέα διακοπών στο δελτάριο που υπάρχει γι’ αυτό τον

σκοπό” (σελ. 28).

 

 

 

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

 

 

Εκτός από τους “Ευαγγελιζόμενους” και τους “σκαπανείς”, η οργάνωση ή η Εταιρία “Σκοπιά”, χρησιμοποιεί και ιεραποστόλους, αφού πρώτα εκπαιδεύονται κατάλληλα στην ιεραποστολική σχολή τους. Για

τους ιεραποστόλους τους, γράφουν σχετικά:

 

“Διάκονοι οι οποίοι υπήρξαν στην υπηρεσία του σκαπανέα, επί δύο χρόνια ή περισσότερο,

είναι εκλέξιμοι για ιεραποστολικό έργο στο εξωτερικό. Διαλέγονται από την Εταιρία και

αποστέλονται στην Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς “Γαλαάδ”. Όταν αποφοιτήσουν,

λαμβάνουν έναν διορισμό για να σταλούν σε μία ξένη χώρα. Ο πρόεδρος της Εταιρίας

θα αποφασίσει αν πρόκειται να διοριστούν σ’ ένα ιεραποστολικό οίκο, σ’ ένα τμήμα της

Εταιρίας, σε έργο υπηρέτη περιοχής ή σε κάποιου άλλου είδους ειδική υπηρεσία” (σελ. 28).

 

Προσέξτε, τα άτομα αυτά δεν τα καλεί, ούτε τα αποστέλλει στο ιεραποστολικό έργο ο Κύριος. Διαλέγονται από την Εταιρία και αποφασίζει ο πρόεδρος σχετικά με τον τόπο του διορισμού τους.

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Ομάδας)

 

 

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” ονομάζουν τον κάθε αξιωματούχο της οργάνωσής τους “Υπηρέτη”. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι “υπηρέτες”, όπως θα δούμε, και στον καθένα η Εταιρία έχει αναθέσει ορισμένες ευθύνες και καθήκοντα. Ο δε διορισμός όλων των “υπηρετών” γίνεται από την Εταιρία.

Ο υπηρέτης Εκκλησίας είναι ο προϊστάμενος μιας ομάδας “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Σχετικά με αυτόν, γράφει η Εταιρία:

 

“Ο υπηρέτης Εκκλησίας διορίζεται από την Εταιρία για να υπηρετεί ως προεδρεύων

διάκονος και επίσκοπος σε όλα τα ζητήματα της εκκλησίας…. Ο υπηρέτης της εκκλησίας

πρέπει τακτικά να ελέγχει τα αρχεία όλων των άλλων υπηρετών, να δίνει συμβουλές αν

χρειάζονται και, αν είναι ανάγκη, να ορίζει για κάθε υπηρέτη έναν βοηθό στην τήρηση των

αρχείων….” (σελ. 38).

 

 

 

 

 

ΒΟΗΘΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

 

Το πρόσωπο αυτό είναι το άμεσα υπεύθυνο σε μία ομάδα, μετά τον υπηρέτη εκκλησίας, τα δε καθήκοντά του είναι:

 

“Ως προς τα ειδικά του καθήκοντα, αυτός θα συγκεφαλαιώνει κάθε εβδομάδα τις

εκθέσεις υπηρεσίας αγρού, θα καταγράφει τα σύνολα στο φύλλο της προοδευτικής

έκθεσης, θα κρατά τον υπηρέτη της εκκλησίας ενήμερο για την εδβομαδιαία πρόοδο,

θα διεξάγει έλεγχο όλων των ευαγγελιζόμενων για να τους βοηθά να βγαίνουν στην

υπηρεσία του αγρού…. Αν στο τέλος του μήνα, διαπιστώσει ότι ορισμένα άτομα δεν

έχουν βγει καθόλου στην υπηρεσία, μπορεί να δώσει τα ονόματά τους στον οδηγό

μελετών για να τους βοηθήσει να βγουν νωρίς τον επόμενο μήνα…” (σελ. 40).

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

 

 

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, καθώς επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων, προσπαθούν να βρουν άτομα που θα δείξουν ενδιαφέρον και που θα θελήσουν να μελετήσουν μαζί κάποιο από τα βιβλία τους. Τις συμμελέτες αυτές τις εποπτεύει ο “υπηρέτης Γραφικών μελετών”, του οποίου τα καθήκοντα είναι:

 

“Ο υπηρέτης Γραφικών μελετών θα τηρεί τον φάκελο αρχείου μελετών, καταγεγραμένο

αλφαβητικά, σύμφωνα με το όνομα του οικοδεσπότη…. Ο υπηρέτης αυτός, όταν λαμβάνει

εκθέσεις μελετών, θα καταγράφει τα σχετικά στοιχεία στα φύλλα του αρχείου μελετών…

Τις πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του ο υπηρέτης αυτός, για άτομα καλής θέλησης,

μπορεί να τις διαβιβάζει στον υπηρέτη περιοδικών και τομέων, για να μπορούν να

γίνονται επισκέψεις σ’ αυτά τα άτομα, από εκείνους που κατέχουν τους οικείους

τομείς…. Η παρακολούθηση ενδιαφερόμενων αποτελεί ουσιώδες μέρος του προγράμματος

δράσης του μαρτύρων του Ιεχωβά…” (σελ. 41-42).

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΜΕΩΝ

 

 

“Ο υπηρέτης αυτός θα φροντίζει για την διανομή των περιοδικών, καθώς και για

την εδαφική περιοχή που αναθέτει στην εκκλησία από την Εταιρία. Πρέπει να

ενδιαφέρεται ζωηρά για την διανομή των περιοδικών, τόσο της “Σκοπιάς”, όσο

και του “Ξύπνα!” και να ενθαρρύνει τους ευαγγελιζόμενους να συμμετέχουν στην

διανομή των περιοδικών. Πρέπει να εκτιμά τη σπουδαιότητα του έργου από σπίτι σε

σπίτι και από κατάστημα σε κατάστημα με τα περιοδικά, καθώς και του έργου στους

δρόμους…. Ο ορισμός τομέων υπάγεται στη δικαιοδοσία του υπηρέτη περιοδικών και

τομέων. Όλη η εδαφική περιοχή της εκκλησίας πρέπει να υποδιαιρεθεί σε μικρούς τομείς

των οποίων το μέγεθος πρέπει να καθορισθεί από τον τύπο του εδάφους και τις

τοπικές συνθήκες. Γενικά 200 έως 300 κατοικίες αποτελούν έναν καλό τομέα. Κάθε

εκκλησία πρέπει να έχει έναν καλά προσδιορισμένο χάρτη της εδαφικής της περιοχής

και της κάθε μιας υποδιαίρεσής της. Ο χάρτης αυτός πρέπει να δίνει έμφαση στ όρια

του κάθε τομέα. Κάθε τομέας απ’ αυτούς πρέπει να είναι αριθμημένος….” (σελ. 42-44).

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ

 

 

“Κάθε εκκλησία (ομάδα) πρέπει να έχει ένα ευπρεπισμένο, καθαρό, καλά

διατηρημένο χώρο των εντύπων. Ο υπηρέτης βιβλίων θα φροντίζει για τις Γραφές,

τα βιβλία, τα βιβλιάρια και τα άλλα εφόδια που χρειάζονται για τη διεξαγωγή των

εκστρατειών, που αναγγέλλονται στον “Πληροφορητή (τώρα “Διακονία της Βασιλείας”)

…. Ο υπηρέτης βιβλίων πρέπει να παρακολουθεί στενά τις εκστρατείες που αναγγέλλονται

και να φροντίζει ώστε να υπάρχουν διαθέσιμα έντυπα γι’ αυτές τις εκστρατείες… Ο

υπηρέτης βιβλίων πρέπει πάντοτε να φροντίζει ώστε να εξέρχονται πρώτα τα παλαιότερα

εφόδια, ενώ τα νέα να κρατώνται καθαρά και μακριά από υγρασία….” (σελ. 45-47).

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ

 

 

                          “Ο υπηρέτης λογαριασμών θα κρατά τα βιβλία της εκκλησίας, τα σχετικά με

τα κεφάλαιά της, τα έσοδα και τα έξοδά της. Η Εταιρία προμήθευσε ένα λογιστικό

σύστημα, που πρέπει να το χρησιμοποιούν όλες οι εκκλησίες…. Τα έξοδα της τοπικής

εκκλησίας πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιτόπιες εισφορές. Ο υπηρέτης λογαριασμών

πρέπει να φροντίζει ώστε να υπάρχουν κυτία “καλών ελπίδων” σε όλες τις

συναθροίσεις της εκκλησίας και στα κέντρα υπηρεσίας. Οι “καλές ελπίδες”, μετά από

κάθε συνάθροιση πρέπει να σημειώνονται σε ένα έντυπο απόδειξης….” (σελ. 47-48).

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

 

 

Η Εταιρία “Σκοπιά” των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” διαιρεί την κάθε χώρα, ανάλογα με τις εκκλησίες ή ομάδες που έχουν, σε περιοχές και περιφέρειες. Ένας αριθμός εκκλησιών αποτελεί μια περιοχή και ένας αριθμός περιοχών αποτελεί μια περιφέρεια. Κάθε έξι μήνες, η Εταιρία στέλνει έναν υπηρέτη στην κάθε περιοχή, ο οποίος ονομάζεται “Υπηρέτης περιοχής”. Τα καθήκοντά του είναι τα εξής:

 

 “Το έργο του υπηρέτη περιοχής είναι διπλό. Το πρώτο και σπουδαιότερο είναι

να διδάσκει άλλους πώς να διεξάγουν την μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι με τρόπο

αποτελεσματικό. Δεύτερον, ο υπηρέτης περιοχής θα ελέγχει την οργάνωση των

εκκλησιών. Για να επιτελεί το πρώτο του έργο, πρέπει να αφιερώνει τουλάχιστον

100 ώρες κάθε μήνα σε κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, κάνοντας επανεπισκέψεις και

επισκεπτόμενος και διευθύνοντας Γραφικές μελέτες κατ’ οίκον…. Αν ο υπηρέτης

είναι έγγαμος, και η σύζυγός του συνταξιδεύει μαζί του, αυτός θα διευθετήσει ώστε

η σύζυγός του να βοηθά αδελφές να γίνουν καλύτερες ευαγγελιζόμενες από σπίτι σε

σπίτι. Την Τρίτη το απόγευμα, ο υπηρέτης θα ελέγξει τα αρχεία της εκκλησίας και θα

αναλύσει τη δράση της εκκλησίας…. Αργότερα το ίδιο απόγευμα, ο υπηρέτης περιοχής

θα  συναντηθεί με τους ιεραποστόλους, τους ειδικούς σκαπανείς και τους τακτικούς

σκαπανείς…. Θα εξετασθεί η αποτελεσματικότητα των τρίλεπτων έως οκτάλεπτων

ομιλιών τους και το πώς αυτοί διαθέτουν τον χρόνο τους στον αγρό. Στο τέλος της

επίσκεψής του ο υπηρέτης περιοχής, θα στείλει όλα τα έντυπα “εκθέσεων σκαπανέων”

στην Εταιρία, μαζί με τα σχόλιά του. Η έκθεσή του θα περιέχει πληροφορίες σχετικές με

την υπηρεσία κάθε σκαπανέα στον αγρό, την ικανότητά του, τη συμπεριφορά του, τη

στάση του και συναφή ζητήματα…. Από τις 9π.μ. (ή και νωρίτερα, αναλόγως τον τόπο)

ως τις 12 το μεσημέρι της Τετάρτης, Πέμπτης και Παρασκευής, ο υπηρέτης περιοχής

θα αναλάβει την ηγεσία στο έργο από σπίτι σε σπίτι, εκπαιδεύοντας ευαγγελιζόμενους

να δίνουν αποτελεσματική μαρτυρία…. Πριν αναχωρήσει ο υπηρέτης περιοχής, όσοι

εκλέχθηκαν να βοηθήσουν άλλους, θα οριστούν να εκπαιδεύσουν νέους και μη τακτικούς

ευαγγελιζόμενους στο έργο απο σπίτι σε σπίτι, ενώ ο υπηρέτης εκκλησίας οφείλει να

συνεχίσει την εκπαιδευτική αυτή διευθέτηση…. Από τις 8 ή 9π.μ. ως τις 12 το μεσημέρι ή

από τις 1 ή 2μ.μ. ως τις 4μ.μ. θα γίνεται έργο περιοδικού από σπίτι σε σπίτι και από

κατάστημα σε κατάστημα…. Ολόκληρη την μέρα, ο υπηρέτης περιοχής θα την δαπανήσει

εκπαιδεύοντας άλλους να κάνουν έργο περιοδικού…. Την Κυριακή θα οριστεί έργο μαρτυρίας

από σπίτι σε σπίτι, από τις 8:30 ή 9:30π.μ. ως τη 1 ή 2μμ. Το απόγευμα ή το βράδυ, ο

υπηρέτης περιοχής θα δώσει μια δημόσια ομιλία…. Ο υπηρέτης περιοχής θα κρατήσει

ακριβή σημείωση της δράσης της υπηρεσίας του στον αγρό, καθώς και των εξόδων του.

Στο τέλος κάθε μήνα, πρέπει να υποβάλλει γι’ αυτά μία έκθεση στην Εταιρία….” (σελ. 70-75).

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ

 

 

Μετά τον “υπηρέτη περιοχής” έρχεται ο “υπηρέτης περιφέρειας”, ο οποίος εποπτεύει το έργο ορισμένων περιοχών. Σχετικά με αυτόν, διαβάζουμε τα εξής:

 

“Κάθε έξι μήνες, ο υπηρέτης περιφέρειας θα δαπανά δύο εβδομάδες σε κάθε

περιοχή. Η Εταιρία θα αποστείλει στον υπηρέτη περιφέρειας το δρομολόγιό του

περίπου δύο μήνες πριν, καταγράφοντας τις περιοχές, τις οποίες θα υπηρετήσει. Την

πρώτη εβδομάδα θα εργασθεί γενικά με τον υπηρέτη περιοχής, καθώς αυτός

ακολουθεί την τακτική του συνήθεια να υπηρετεί μια εκκλησία, περιλαμβανομένης

και της υπηρεσίας από σπίτι σε σπίτι, και θα του δώσει συμβουλές για τη βελτίωση

του έργου του…. Στη διάρκεια της εδβομάδας που επισκέτεται μια εκκλησία με τον

υπηρέτη περιοχής, ο υπηρέτης περιφέρειας θα δαπανήσει το απόγευμα της Τρίτης,

από τη 1 έως τις 3:30μ.μ. με τον υπηρέτη περιοχής, για να μελετήσει τα προβλήματά

του και να εξετάσει την υπηρεσία του…. Ο υπηρέτης περιφέρειας θα παρευρίσκεται

σε όλες τις συναθροίσεις εκκλησίας, υπηρετών και σκαπανέων, και θα υποστηρίζει

όλες τις διευθετήσεις υπηρεσίας…. Ο υπηρέτης περιφέρειας, τηρώντας το παραπάνω

πρόγραμμα, θα μπορεί να αφιερώνει τουλάχιστον 85 ώρες το μήνα στην υπηρεσία

του αγρού….” (σελ. 76-78).

 

 

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

 

 

Ο υπηρέτης τμήματος είναι ο ανώτερος αξιωματούχος της οργάνωσης σε μια χώρα, στην οποία είναι υπεύθυνος για τη δράση και την πρόοδο των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Το κύριο έργο του είναι να παρακολουθεί την πορεία του όλου έργου της χώρας που διεξάγουν οι “Μάρτυρες” και να πληροφορεί σχετικά το “κυβερνών σώμα”. Ο διορισμός του υπηρέτη τμήματος γίνεται από τον πρόεδρο της οργάνωσης.

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝ ΣΩΜΑ

 

 

Το “κυβερνών σώμα”, το οποίο κυρίως απαρτίζεται από τον πρόεδρο της οργάνωσης, τον αντιπρόεδρο, τον γραμματέα και τους συμβούλους, αποτελεί την ανώτατη πνευματική και διοικητική ηγεσία της οργάνωσης και έχει την έδρα του στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στην Αμερική.  Τα μέλη του είναι όλα Αμερικανοί υπήκοοι και διατείνονται ότι είναι μέλη του “κεχρισμένου υπολοίπου του σώματος του Χριστού” και ότι αποτελούν την τάξη του “πιστού και φρόνιμου δούλου”. Την εξουσία και τα καθήκοντα του “κυβερνώντος σώματος” την καθορίζουν τα ίδια τα μέλη. Στο βιβλίο τους “Πάντα δοκιμάζετε”, σελ. 259-260, διαβάζουμε τα ακόλουθα:

 

“Το κυβερνών σώμα λαμβάνει την ηγεσία στο σημερινό έργο του κηρύγματος….

Λαμβάνει αποφάσεις, αποστέλει συμβουλές για δογματικά ζητήματα…. Ελέγχει,

διορθώνει, διευθετεί διαφορές σε οργανωτικά ζητήματα, διευθύνει την πορεία της

οργάνωσης. Κάνει διορισμούς σε ειδικές θέσεις υπηρεσίας στις εκκλησίες… Διαιρεί

εδαφικές περιοχές, αναθέτει την επεξεργασία τους και κάνει ιεραποστολικούς

διορισμούς”.

 

Αυτό το σώμα είναι το μόνο αρμόδιο να ερμηνεύει τη Γραφή και να καθορίζει το πιστεύω όλων των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Επίσης είναι το μόνο αρμόδιο για τη συγγραφή και την έκδοση των διαφόρων βιβλίων και περιοδικών της οργάνωσης. Το πολίτευμά του είναι απολυταρχικό, η δε οργάνωσή τους είναι μία πνευματική δικτατορία. Ο κάθε “Μάρτυρας του Ιεχωβά” έχει απολέσει την προσωπική του πνευματική ελευθερία και την ατομική πίστη στον Λόγο του Θεού. Οι “Μάρτυρες” δεν μπορούν να έχουν δική τους γνώμη ή να διαφωνίσουν με τον “κυβερνών σώμα”. Η διαφωνία αποτελεί μεγάλη ασέβεια, είναι αμαρτία ασυγχώρητη. Ακόμα, το “κυβερνών σώμα” είναι εκείνο που καθορίζει τον χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο της δράσης των “Μαρτύρων”. Ναι, ακόμη και το τί θα πουν και το πώς θα το πουν, πρέπει το “σώμα” να το ορίσει, και είτε αυτό είναι σωστό είτε εσφαλμένο, οι “Μάρτυρες πρέπει να το πουν και να το διακηρύξουν στα σπίτια των ανθρώπων. Θαυμάσια λοιπόν, τα κατάφεραν οι Αμερικανοί αρχηγοί και έβαλαν χαλινάρι στις σκέψεις και στα στόματα όλων των υπηκόων της “καλής θέλησης”!

 

Αυτή είναι η οργάνωση και το σύστημα διοίκησης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

 

 

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” δεν έχουν μόνο ένα καλά οργανωμένο σύστημα διοίκησης και εποπτείας, αλλά και ένα εξαιρετικό και πρωτότυπο ίσως, σύστημα εκπαίδευσης. Συχνά οι άνθρωποι θαυμάζουν τους “Μάρτυρες” για την ευχέρεια και την ευστροφία, με την οποία μιλούν, καθώς και για την ετοιμότητα που έχουν στις απαντήσεις και για την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν στις συζητήσεις. Πολλοί μάλιστα νομίζουν ότι πρόκειται για μορφωμένους  και πνευματικά καλλιεργημένους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι, ότι πρόκειται για ανθρώπους κατάλληλα εκπαιδευμένους και εκ των προτέρων ετοιμασμένους, για το “μεθοδεύεσθαι την πλάνην”.

Οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” έχουν πολλές συναθροίσεις  κάθε εβδομάδα, οι οποίες αποσκοπούν κυρίως, στην εκπαίδευση  και στην προετοιμασία τους για το έργο που διεξάγουν. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις όλοι τους μαθαίνουν πώς να μιλούν και πώς να συμπεριφέρονται, καθώς και τί μεθόδους να χρησιμοποιούν για να ελκύσουν την προσοχή των ανθρώπων, όταν επισκέπτονται τα σπίτια τους.

Ας εξετάσουμε τώρα τον τρόπο και τις μεθόδους εκπαίδευσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

 

 

 

ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΜΕΛΕΤΗΣ “ΣΚΟΠΙΑΣ”

 

 

Αυτή η συνάθροιση είναι η κυριότερη και βασικότερη για τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Σκοπός της συνάθροισης αυτής είναι η μελέτη του δεκαπενθήμερου περιοδικού “Η Σκοπιά”, το οποίο περιέχει την “πνευματική τροφή” που παρασκευάζει “ο πιστός και φρόνιμος δούλος”. Το κάθε τεύχος της “Σκοπιάς” περιέχει δύο κύρια άρθρα. Το κάθε άρθρο χωρίζεται σε είκοσι περίπου παραγράφους και για την κάθε παράγραφο υπάρχει μια ερώτηση, στο κάτω μέρος της σελίδας. Οι “Μάρτυρες” πρέπει μόνοι τους πρώτα, να μελετήσουν τη “Σκοπιά” στο σπίτι και να βρουν τις κατάλληλες απαντήσεις των σημειωμένων ερωτήσεων. Στη συνάθροιση όλοι κάθονται και ο μόνος που στέκεται όρθιος είναι ο “υπηρέτης”, ο οποίος και διευθύνει τη μελέτη. Ο “υπηρέτης” διαβάζει την ερώτηση της κάθε παραγράφου και οι άλλοι σηκώνουν τα χέρια για να δώσουν την απάντηση, την οποία πρέπει να τη βγάλουν από τα γραφόμενα της κάθε παραγράφου. Αν κάποιος δεν δώσει την σωστή απάντηση, τότε κάποιος άλλος θα σηκώσει το χέρι για να συμπληρώσει. Μ’ αυτό τον τρόπο συνεχίζουν τη μελέτη της “Σκοπιάς” μέχρι τέλους. Σχετικά με αυτή την μελέτη, η Εταιρία παροτρύνει:

 

“Στη μελέτη της Σκοπιάς πρέπει ο καθένας να προσπαθεί να κάνει, τουλάχιστον μία

φορά, σχόλια στη διάρκεια της μελέτης. Το να κάνουμε σχόλια θα μας βοηθήσει να

βελτιώσουμε την δική μας διακονία…” (“Κηρύττοντας με ενότητα”, σελ. 59).

 

 

 

ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

 

 

Σχετικά με αυτή την συνάθροιση οι “Μάρτυρες” στο ίδιο βιβλίο τους, σελ. 61, γράφουν τα εξής:

 

“Οι συναθροίσεις υπηρεσίας παρέχουν στους μάρτυρες του Ιεχωβά την ευκαιρία

να μάθουν τον πιο πρακτικό και αποτελεσματικό τρόπο διεξαγωγής του έργου

του κηρύγματός τους… Υπάρχει πάντοτε ένα άρθρο στη “Διακονία”, καθώς και

ένα στη “Σκοπιά” πάνω σ’ αυτό το θέμα, το οποίο άρθρο μπορείτε να το

χρησιμοποιείτε και να το αναπτύσσετε περαιτέρω. Μπορούν να διατίθενται

δεκαπέντε έως είκοσι λεπτά γι’ αυτό το θέμα… Τοθέμα μπορεί να υποστηρίζεται

με επιδείξεις, συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, συνεντεύξεις, απρόοπτες ερωτήσεις,

διαλόγους, διλεκτικές συζητήσεις, με ερωταποκρίσεις και υπηρεσιακές ομιλίες….

Φυσικές σκηνές μπορούν να παρουσιάζονται από τη εξέδρα, όπως Γραφικές

μελέτες, εκτέλεση επανεπίσκεψης, μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι, μπορούν μάλιστα

αυτές να είναι εξυπηρετικές…. Για τις επιδείξεις πρέπει να γίνονται δοκιμές,

είτε στο σπίτι κανενός είτε στην ίδια την Αίθουσα Βασιλείας, για να γνωρίζει ο

καθένας τη θέση του και τον χρόνο της εμφάνισής του”.

 

Η Εταιρία, μέσω του μηνιαίου φυλλαδίου της “Διακονίας της Βασιλείας”, στέλνει κάθε μήνα το πρόγραμμα δράσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Σ’ αυτό το φυλλάδιο, εκτός από το πρόγραμμα των συναθροίσεων, υπάρχουν τυπωμένες διάφορες τρίλεπτες και πεντάλεπτες ομιλίες, τις οποίες οι “Μάρτυρες” πρέπει να τις μάθουν καλά, για να τις απαγγέλλουν αργότερα στα σπίτια των ανθρώπων. Για τον σκοπό αυτό, στις “συναθροίσεις υπηρεσίας”, κάνουν διάφορες επιδείξεις, συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, συνεντεύξεις, απρόοπτες ερωτήσεις, διαλόγους κλπ. Δηλαδή, εκείνο ακριβώς που συμβαίνει σ’ αυτή τη συνάθροιση είναι κάτι παρόμοιο με τις πρόβες των θεατρικών σκηνών και παραστάσεων. Ένας από τους “Μάρτυρες” προσποιείται τον “αλλόθρησκο” και ένας ή δύο άλλοι από την συνάθροιση σηκώνονται και προσποιούνται ότι επισκέπτονται τον “αλλόθρησκο”. Χτυπούν εικονικά την πόρτα, και τη στιγμή εκείνη ο “αλλόθρησκος” Μάρτυρας την ανοίγει. Τότε οι “επισκέπτες” Μάρτυρες παρουσιάζουν τα περιοδικά τους και αρχίζουν την απαγγελία της έντυπης ομιλίας, προσπαθώντας πάντα να παρασύρουν τον “αλλόθρησκο” σε διαλογική συζήτηση. Εκείνος κάνει διάφορες ερωτήσεις – τις οποίες συνήθως οι άνθρωποι κάνουν στους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” – και οι άλλλοι, οι “επισκέπτες” Μάρτυρες δίνουν τις, εκ των προτέρων μελετημένες, απαντήσεις. Στη συνάθροισή τους αυτή, ακολουθούν κι άλλες εικονικές επιδείξεις και συζητήσεις, οι οποίες σκοπό έχουν να εξασκήσουν τους “Μάρτυρες” για να τα καταφέρουν καλά, όταν επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων.

 

 

 

ΣΧΟΛΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

 

 

Αυτή είναι μία άλλη συνάθροιση που γίνεται κάθε εβδομάδα ή που ακολουθεί αμέσως μετά τη “συνάθροιση υπηρεσίας”.Σκοπός της συνάθροισης αυτής είναι η περαιτέρω εκπαίδευση των “Μαρτύρων”, κυρίως για να γίνουν καλοί ομιλητές. Σχετικά με αυτή τη συνάθροιση, διαβάζουμε τα ακόλουθα:

 

“Όλοι οι αδελφοί, ηλικιωμένοι και νέοι, προτρέπονται να εγγράφονται και να φοιτούν

τακτικά στη σχολή θεοκρατικής διακονίας…. Στην έναρξη της συνάθροισης, ο υπηρέτης

της σχολής θα εκφωνεί τον κατάλογο των ονομάτων και όσοι παρευρίσκονται θα

απαντούν με τη λέξη “παρών”. Οι ομιλητές θα δίνουν το προηγούμενο δελτίο συμβουλών

τους στον δάσκαλο της σχολής, πριν τη συνάθροιση, για να είναι ενήμερος για τα σημεία

που θα ελεγχθούν” (σελ. 63).

 

Το κυριότερο εγχειρίδιο που χρησιμοποιούν σ’ αυτή τη συνάθροιση, είναι το βιβλίο τους “Θεοκρατικό βοήθημα για τους Διαγγελείς της βασιλείας”. Ο κάθε “Μάρτυρας του Ιεχωβά” πρέπει να είναι κάτοχος ενός αντιτύπου. Τα θέματα που αναφέρονται σ’ αυτό το βιβλίο, είναι κυρίως γύρω από τον τρόπο και τις αρχές μιας καλής ομιλίας, μερικά εκ των οποίων είναι τα εξής: “Ο αποτελεσματικότερος τρόπος ομιλίας” – “Βασικές αρχές της καλής ομιλίας” – “Ελεύθερη ομιλία” – “Ομιλία από πρόχειρο και άλλες μέθοδοι εκφώνησης” – “Πώς να υπερνικούμε τον φόβο του ακροατηρίου” – “Προφορική έμφαση” – “Φωνητική διακύμανση” – “Πεποίθηση και ευστάθεια” – “Πώς μιλά το σώμα” – “Βελτίωση της φωνής” – “Αποτελεσματική δημόσια ανάγνωση, Μέρος Α’, Β’” – “Η συμπεριφορά επάνω στο βήμα” – “Ομιλία κάτω από αντίξοες περιστάσεις” – “Πώς να μιλάμε καλά κάθε μέρα”.

Επίσης, και μερικά θέματα σχετικά με την επιχειρηματολογία, όπως: “Αποδείξεις στην επιχειρηματολογία” – “Αναίρεση αντίθετων ισχυρισμών” – “Ειδικοί τρόποι αναίρεσης”.

Όπως στη “συνάθροιση υπηρεσίας”, έτσι κι εδώ γίνονται διάφορες επιδείξεις με ανάγνωση, με ομιλία και με συζήτηση. Ο δάσκαλος της σχολής, μία εδβομάδα πριν, ορίζει κάποιον να αναγνώσει ένα μέρος της Γραφής, έναν άλλον να μιλήσει για ένα ορισμένο θέμα και άλλους πάλι να κάνουν μια συζήτηση πάνω σ’ ένα προκαθορισμένο θέμα. Όταν γίνεται η ανάγνωση, η ομιλία και η συζήτηση, ο δάσκαλος παρακολουθεί και σημειώνει τα αδύνατα σημεία, π.χ. αν δεν υπήρχε καλή φωνητική διακύμανση, αν δεν υπήρχαν κατάλληλες χειρονομίες, αν δεν υπήρχε πεποίθηση στον ομιλητήή αν δεν είχε το απαιτούμενο θάρρος κλπ. Ο κάθε ομιλητής έχει ένα ατομικό δελτίο συμβουλών, στο οποίο ο δάσκαλος σημειώνει τα αδύνατα σημεία του, και στα οποία πρέπει σιγά-σιγά να διορθωθεί.

Επίσης, σ’ αυτή την συνάθροιση οι “Μάρτυρες” διδάσκονται και εκπαιδεύονται πάνω σε  ειδικούς τρόπους και μεθόδους αναίρεσης αντίθετων ισχυρισμών. Στο βιβλίο τους “Θεοκρατικό βοήθημα…”,

σελ. 262-266, διαβάζουμε τα εξής:

 

“Να γνωρίζετε τί πρέπει να αναμένετε και να είστε προετοιμασμένοι να το αναιρέσετε.

Και στην πορεία ακόμα της ανάπτυξης του επιχειρήματός μας,  μπορούμε να προβλέψουμε

μερικές αντιρρήσεις του αντιπάλου μας στην άποψή μας και να τις αναιρέσουμε. Με

άλλα λόγια, πλήξτε τον στο καίριο σημείο…. Υπάρχουν πέντε ειδικοί τρόποι ή μέθοδοι

αναίρεσης, που έχουν πολύ επιτυχές αποτέλεσμα, όταν χρησιμοποιούνται με σύνεση. Αυτοί

είναι γνωστοί ως αντιστροφή, σε άτοπο απαγωγή ενός επιχειρήματος, δίλημμα, μέθοδος

της απόκλεισης και έναρξη των συνεπειών”.

 

Και ακολουθεί λεπτομερώς η περιγραφή της κάθε μιας μεθόδου.

Ακόμη, εκεί οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” μαθαίνουν πώς να αναιρούν διάφορες δικαιολογίες, που συχνά τους προβάλλονται στις πόρτες, και έτσι να κατορθώνουν να βάζουν τα περιοδικά τους στα χέρια των ανθρώπων. Επιτρέψτε μου να αναφέρω μόνο λίγες περιπτώσεις απ’ όσες βρίσκουμε στο ίδιο βιβλίο τους,

σελ. 246-250:

 

• Οικοδεσπότης: Είμαι απασχολημένος.

Ευαγγελιζόμενος: Το κατανοώ… Έχει τόσα πολλά να κάνει κανείς αυτό τον καιρό. Και γι’ αυτό ακριβώς τυπώνουμε τα βιβλία αυτά, που επεξηγούν τον Λόγο του Θεού. Θα έπαιρνε πολύ χρόνο το να δώσει κανείς την εξήγηση και να μπει σε λεπτομέρειες, εδώ στην πόρτα. Για να εξοικονομηθεί λοιπόν ο χρόνος, σας τυπώσαμε αυτά τα βιβλία, τα οποία μπορείτε, αν θέλετε, να προμηθευτείτε.

• Οικοδεσπότης: Δεν ενδιαφέρομαι.

Ευαγγελιζόμενος: Ασφαλώς ενδιαφέρεστε για την ασφάλεια του σπιτιού σας και της οικογένειάς σας. Και πρέπει να ενδιαφέρεστε για μια καλή κυβέρνηση και για το τί ο Λόγος του Θεού έχει να πει σχετικά με τις κυβερνήσεις. Σ’ αυτό το ζήτημα συγκεντρώνεται σήμερα το ενδιαφέρον ανθρώπων και εθνών. Λέτε ότι δεν ενδιαφέρεστε, γιατί δεν ξέρετε ίσως περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πολύ σύντομα το σπουδαίο αυτό ζήτημα…

• Οικοδεσπότης: Είμαι Ιουδαίος.

Ευαγγελιζόμενος: Α, έτσι; Τότε λοιπόν, έχουμε πολλά πράγματα κοινά. Οι προπάτορές μας ήταν οι πρώτοι μάρτυρες του Θεού. Επίσης και οι δύο μας έχουμε ελπίδα στα λόγια του Ιουδαίου προφήτη Ησαϊα, για τους προσεχείς “νέους ουρανούς” και τη “νέα γη” της δικιοσύνης (Ησαϊας 65:17).

• Οικοδεσπότης: Έχω την εκκλησία μου.

Ευαγγελιζόμενος: Ω, τότε θα προσπαθείτε να ζείτε μια χριστιανική ζωή και θα ενδιαφέρεστε για τη μελέτη της Αγίας Γραφής και για σχετικά κηρύγματα. Πολύ πιθανό, στην πολυάσχολη αυτή εποχή που ζούμε, να μην πηγαίνετε στην εκκλησία τόσο συχνά όσο θα επιθυμούσατε. (Ο οικοδεσπότης γενικά, θα συμφωνήσει σ’ αυτό). Όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά έρχονται στην πόρτα σας, σας φέρνω έντυπα Γραφικά βοηθήματα και τυπωμένες ομιλίες επί της Γραφής, ώστε όποτε εξοικονομείτε λίγα λεπτά για ανάπαυση, να μπορείτε να πάρετε στα χέρια σας το βιβλίο αυτό και, ακριβώς εδώ, στην ησυχία του σπιτιού σας, να το μελετάτε.

 

 

 

 

 

 

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ

 

 

Αυτού του είδους οι συναθροίσεις λέγονται δημόσιες, γιατί εκτός απ’ τους “Μάρτυρες”, παρευρίσκονται κι άλλοι. Κύριος σκοπός των δημοσίων συναθροίσεων είναι η επιδίωξη προσέλκυσης ανθρώπων, που έδειξαν κάποιο ενδαιφέρον στο μήνυμά τους. Οι συναθροίσεις αυτές μπορούν να γίνονται κάθε Κυριακή βράδυ ή ακόμα μία Κυριακή το μήνα, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τις τοπικές συνθήκες. Επειδή ο σκοπός αυτών των συναθροίσεων είναι η προσέλκυση νέων προσώπων, απουσιάζουν οι διάφορες επιδείξεις και οι θεατρινισμοί. Υπάρχει μόνο ένας ομιλητής, που θα δώσει μια διάλεξη πάνω σε ένα, κατάλληλο για την περίπτωση, θέμα, το οποίο πάλι θα ορίσει η Εταιρία. Στο βιβλίο τους “Κηρύττοντας με ενότητα”, σελ. 18, διαβάζουμε:

 

“Η Εταιρία αναγγέλλει σειρά ομιλιών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν…. και

προμηθεύει έντυπα σχέδια για όλες τις δημόσιες ομιλίες που συνιστά για ορισμένες

χρονικές περιόδους”.

 

Ο κάθε “Μάρτυρας του Ιεχωβά” πρέπει να φροντίσει για να προσκαλέσει κάποιο άλλο άτομο σ’ αυτές τις συναθροίσεις. Για τους νεοφερμένους λαμβάνεται ιδιαίτερη φροντίδα, για να τους κάνουν να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους και να τους δώσουν την εντύπωση πως ήταν χαμένοι φίλοι που μόλις συναντήθηκαν.

Τα θέματα των ομιλιών ποτέ δεν αναφέρονται στην ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου, ποτέ για τον Σταυρό και για το αίμα του Αμνού του Θεού, ποτέ για την ανάγκη μετάνοιας και επιστροφής στον Σωτήρατου κόσμου, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Πάντοτε τα θέματά τους είναι γύρω από την πολιτική, την στρατιωτική και ιδιαίτερα την θρησκευτική κατάσταση του κόσμου. Και αφού δείξουν τη σκοτεινή εικόνα του κόσμου, στο τέλος παρουσιάζουν και τη “φωτεινή” και πλήρη από ελπίδες, εικόνα της οργάνωσής τους ή της κοινωνίας του νέου κόσμου, όπως την ονομάζουν, και συνιστούν ένθερμα στους επισκέπτες τους να ενεργήσουν σοφά και να ταχθούν τώρα με την οργάνωσή τους, πριν να είναι πολύ αργά!

 

 

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 

 

Στο προηγούμενο κεφάλαιο εξετάσαμε, και με πολλές μαρτυρίες εκθέσαμε, τις περίεργες και οπωσδήποτε  αντιχριστιανικές μεθόδους που ακολουθούν οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” στην εκπαίδευσή τους. Όλο δε το πρόγραμμα της εκπαίδευσής τους αποβλέπει σ’ ένα σκοπό, στο σκοπό του μεθοδικού και συστηματικού προσηλυτισμού. Βεβαίως, οι “Μάρτυρες” δεν θα παραδεχτούν ότι σκοπός τους είναι ο προσηλυτισμός, αλλά όπως γράφουν οι ίδιοι, “η Βιβλική  και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά ενδιαφέρεται για ένα μόνο πράγμα: για την κήρυξη της Βασιλείας του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, προς διεκδίκηση του ονόματος και του λόγου του Ιεχωβά” (“Κηρύττοντας με ενότητα”, σελ. 6). Δεν νομίζω όμως να είναι αλήθεια αυτό που λένε, καθώς στο ίδιο πάλι βιβλίο τους και στη σελ. 45, μας λένε ότι σκοπός και επιδίωξή τους είναι “οι άνθρωποι καλής θέλησης να έρθουν στην οργάνωση”. Στην οργάνωσή τους, λοιπόν, θέλουν να οδηγήσουν τους ανθρώπους οι “Μάρτυρες”, διότι εκεί πιστεύουν ότι θα βρουν ζωή, ασφάλεια και ευτυχία.

Αλλά πώς εργάζονται οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” και πώς κατορθώνουν να οδηγούν τους ανθρώπους “καλής θέλησης” στην οργάνωσή τους;  Αυτό είναι το θέμα, που για λίγο θα μας απασχολήσει και χάριν του οποίου θα αντρέξουμε πάλι για πληροφορίες στο “μυστικό” βιβλίο τους “Κηρύττοντας μαζί με ενότητα”, στο οποίο γράφουν:

 

“Υπάρχουν πολλές μέθοδοι εκτέλεσης του έργου υπηρεσίας, αλλά ο πιο αποδοτικός

τρόπος κήρυξης του Εταγγελίου είναι να πηγαίνει κάθε αφιερωμένο άτομο από

σπίτι σε σπίτι…. Η Εταιρία συνιστά να διατίθεται μία ημέρα την εβδομάδα για την

διανομή του περιοδικού “Σκοπιά” και “Ξύπνα!”, είτε στο από σπίτι σε σπίτι έργο,

από κατάστημα σε κατάστημα…. Κάθε διάκονος (Μ. Ι.) πρέπει να είναι καταρτισμένος

για να δίνει διάφορες τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες και ιδιαίτερα να έχει μία

ομιλία στο νου του όταν κηρύττει στα σπίτια” (σελ. 11, 18).

 

Πριν όμως βγουν στο από σπίτι σε σπίτι έργο, θα πρέπει πρώτα να χωρισθούν σε ομάδες ή σε ζεύγη και να λάβουν τους τομείς τους. Ο υπηρέτης περιοδικών και τομέων αναθέτει από ένα τομέα και τα ανάλογα περιοδικά και βιβλία στην κάθε ομάδα ή στο κάθε ζεύγος. Σχετικά με το έργο που πρέπει να γίνεται σ’ αυτούς τους τομείς, διαβάζουμε τα εξής:

 

“Όλοι οι τομείς πρέπει να καλύπτονται με τα τακτικά έντυπα της εκστρατείας

καθώς και με τα περιοδικά…. όσο συχνότερα καλύπτονται οι τομείς, τόσο

καλύτερα οι άνθρωποι καλής θέλησης έρχονται στην οργάνωση” (σελ. 44-45).

 

Όταν οι “Μάρτυρες” επισκέπτονται ένα σπίτι, το πρώτο που έχουν να κάνουν είναι να χτυπήσουν ευγενικά την πόρτα, στο άνοιγμα της οποίας προβάλλουν ένα τεχνητό χαμόγελο στον οικοδεσπότη ή στην οικοδέσποινα, συνοδευόμενο με την “καλημέρα” τους, και στη συνέχεια προβάλλουν τα περιοδικά τους και συστήνουν το μήνυμά τους. Η εισήγησή τους είναι πάντοτε στερεότυπη και έχει ως εξής:

 

“Καλημέρα σας. Σκοπός της επίσκεψής μας είναι να σας εξαγγείλλουμε την

βασιλεία του Ιεχωβά, που ιδρύεται στις ημέρες μας και να σας πληροφορήσουμε

για τους αγαθούς σκοπούς αυτής της βασιλείας, η οποία θα φέρει την ειρήνη,

την υγεία και την ευτυχία σ’ όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης”.

 

Στη συνέχεια, αρχίζουν να παπαγαλίζουν την τρίλεπτη ή οκτάλεπτη ομιλία, την οποία έχουν προετοιμάσει και επιστρατεύουν κάθε επιχείρημα και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να βάλουν τα έντυπά τους στα χέρια του οικοδεσπότη. Στο τέλος κάθε προσπάθειας σημειώνουν το ατομικό τους δελτίο, το χρόνο που δαπάνησαν και τα περιοδικά που διέθεσαν. Συνήθως, το βράδυ της ημέρας του περιοδικού, συγκεντρώνονται σε κάποιο σπίτι και εκεί συμμερίζονται τις εμπειρίες της ημέρας, καθώς αναφέρει ο καθένας τα κατορθώματά του. Θυμάμαι, σε μια τέτοια συγκέντρωση στην πόλη των Τρικάλων, ένας από τους εκεί “Μάρτυρες”, ο οποίος ήταν και βοηθός υπηρέτη, σηκώθηκε να μας πει την εμπειρία του. Μεταξύ άλλων, είπε πως σε κάποιο σπίτι μια κυρία έμεινε κατάπληκτη από την ωραία ομιλία  του και τον ρώτησε: “Βλέπω, κύριε, ότι είστε πολύ μορφωμένος, τί επαγγέλεστε αν επιτρέπεται;” Και εκείνος, ο οποίος πήγε μόνο μέχρι την τετάρτη Δημοτικού και εργαζόταν σε μωσαϊκά, απάντησε: “Είμαι φοιτητής της Νομικής, κυρία μου”.

Στο άκουσμα αυτής της έξυπνης απάντησης, οι άλλοι “Μάρτυρες” τον επιδοκίμασαν. Όμως, στη δική μου σκέψη γεννήθηκαν πολλά ερωτηματικά… Άραγε θα έλεγε και ο Ιησούς ένα τέτοιο ψέμα; Θα χρησιμοποιούσαν και οι απόστολοί Του τέτοιες απατηλές μεθόδους;  Και τί θα σκέφτονταν , αν αύριο αυτή η κυρία γινόταν “Μάρτυρας του Ιεχωβά”;…

Το περιστατικό εκείνο, καθώς και πολλά άλλα παρόμοια, με έβαλαν σε σοβαρές σκέψεις, που αργότερα με οδήγησαν σε ορθές αποφάσεις….

Κάθε χρόνο, κοντά στις γιορτές του Πάσχα και των Χριστουγέννων, η οργάνωση εκτυπώνει και κυκλοφορεί ειδικές εκδόσεις των περιοδικών “Σκοπιά” και “Ξύπνα!”, με πολύ ελκυστικά και δελεαστικά άρθρα. Συγχρόνως, τίθεται στους “Μάρτυρες” ένας όρος αύξησης 20%, δηλαδή στους εκατό “Μάρτυρες” να προστεθούν άλλοι είκοσι. Σε τέτοιες περιόδους οι “Μάρτυρες” εργάζονται σκληρά και εντατικά, επιστρατεύοντας ακόμη και τα μικρά παιδιά των οικογενειών τους στο από σπίτι σε σπίτι βιβλιοπωλιακό έργο. Οι “Μάρτυρες” σημειώνουν επιμελώς όλη τη δράση τους στα ατομικά τους δελτία, τα στοιχεία των οποίων στη συνέχεια, αποστέλλουν για έλεγχο στα κεντρικά γραφεία. Και όταν επιτυγχάνουν το σκοπό τους, η Εταιρία, μέσω της “μυστικής” εφημεριδούλας “Διακονία της Βασιλείας” εξαγγέλει το “Πετύχαμε την αύξηση 20%!”.

Αυτός είναι λοιπόν, ο σκοπός και αυτή η επιδίωξη των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, δηλαδή ο προσηλυτισμός ανθρώπων “καλής θέλησης” στην οργάνωσή τους!

 

 

 

 

 

ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ

 

 

Συνήθως, οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά” για να κατορθώσουν να προσηλυτίσουν κάποιον και να τον κάνουν όμοιο με τον εαυτό τους, ακολουθούν ένα πρόγραμμα ή μάλλον μία μέθοδο από επτά στάδια. Θα εξετάσουμε το κάθε στάδιο χωριστά, για να καταλάβουμε καλύτερα την μεθοδική και βαθμιαία ψυχική αιχμαλωσία των ανύποπτων θυμάτων.

 

1ον. Να βάλουν ένα έντυπο στα χέρια:

Η πρώτη και η πιο αποφασιστική προσπάθεια των “Μαρτύρων” είναι να κατορθώσουν να βάλουν ένα από τα περιοδικά ή τα βιβλία τους στα χέρια του ακροατή ή του οικοδεσπότη. Σε αυτό τον σκοπό άλλωστε αποβλέπει και το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσής τους. Άπαξ και έβαλαν ένα έντυπο στα χέρια κάποιου, έχουν κατορθώσει να ανοίξουν την μισή πόρτα του σπιτιού του. Στο βιβλίο τους “Κηρύττοντας με ενότητα”, σελ. 12, διαβάζουμε: “Όταν βρίσκει κανείς ενδιαφέρον στο από σπίτι σε σπίτι έργο και διαθέτει έντυπα στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο, συνετή ενέργεια είναι να παρακολουθήσει το ενδιαφέρον του και να δει πώς προχωρά αυτό το άτομο…”. Αυτό τους οδηγεί στο δεύτερο στάδιο.

 

2ον. Επανεπίσκεψη:

Ο δρόμος τώρα είναι ανοιχτός για να επανεπισκεφτούν το πρόσωπο που δέχθηκε κάποιο από τα έντυπά τους. Η επανεπίσκεψή τους αποβλέπει, κυρίως, στο να ενθαρρύνουν τον οικοδεσπότη να διαβάζει τα έντυπά τους, καθώς και στο να δημιουργήσουν μία καλύτερη φιλική ατμόσφαιρα και γνωριμία. Τώρα οι “Μάρτυρες” αισθάνονται πιο άνετα και τους παρέχεται μεγαλύτερη ευκαιρία για να απαγγείλλουν μακρύτερες ομιλίες. Στο ίδιο βιβλίο τους διαβάζουμε τα ακόλουθα: “Γίνεται σύσταση στον ευαγγελιζόμενο να έχει ετοιμασμένη για αυτές τις επανεπισκέψεις μια δεκάλεπτη έως δεκαπεντάλεπτη ομιλία πάνω στο θέμα που έτυχε του μεγαλύτερου ενδιαφέροντος στην πρώτη επίσκεψη…. Η εκτέλεση μιας επανεπίσκεψης σ’ αυτό το άτομο μπορεί να υποβοηθήσει στο να εξελιχθεί η επανεπίσκεψη αυτή σε μία Γραφική μελέτη κατ’ οίκον…” (σελ. 12). Αυτό πάλι οδηγεί στο τρίτο στάδιο.

 

3ον. Γραφική μελέτη κατ’ οίκον:

Όταν το άτομο, που καταρχήν αγόρασε τα έντυπα των “Μαρτύρων” και δέχτηκε επανεπίσκεψη, δείξει ενδιαφέρον, τότε οι “Μάρτυρες θα προτείνουν να έχουν μια Γραφική μελέτη στο σπίτι του. Όταν λένε Γραφική μελέτη, δεν εννοούν μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά ενός από τα πολλά βιβλία τους. Στο ίδιο βιβλίο τους διαβάζουμε: “Κάθε ευαγγελιζόμενος πρέπει να προσπαθεί να διευθύνει τουλάχιστον μία Γραφική μελέτη κατ’ οίκον την εβδομάδα. Μπορεί να απαιτηθούν μερικές επισκέψεις από τον διάκονο για να αρχίσει μία Γραφική μελέτη κατ’ οίκον, αλλά αν επιδειχθεί ενδιαφέρον σ’ ένα σπίτι, πάντοτε να το παρακολουθείτε. Οποιοδήποτε από τα βιβλία της Εταιρίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βιβλίο μελέτης….” (σελ. 14).

Σ’ αυτή την  κατ’ οίκον μελέτη, οι “Μάρτυρες” έχουν θαυμάσιες ευκαιρίες να διδάξουν στο νέο άτομο και να εμποτίσουν τον νου και την καρδιά του, με όλες τις σκοτεινές και αντιγραφικές διδασκαλίες της οργάνωσης. Το πρώτο και κύριο που έχει να μάθει είναι ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά και ότι ο Ιεχωβά σήμερα πολιτεύεται μόνο με την οργάνωση των “Μαρτύρων”. Συνεπώς, για να αποκτήσει κανείς αιώνια ζωή πάνω στην παραδείσια γη, πρέπει να αναγνωρίσει το όνομα του Θεούκαι απαραιτήτως να ταχθεί με την οργάνωση. Έπειτα, θα διδαχθεί ότι ο Χριστός είναι ένα κτίσμα, ότι το Πνεύμα το Άγιο είναι μιε ενεργή δύναμη, ότι η ψυχή εκμηδενίζεται και πολλά παρόμοια. Ο νους του νέου αυτού ατόμου, σιγά και σταθερά, εξοικειώνεται με τις δοξασίες και τις στερεότυπες φρασεολογίες των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Ο νεοπροσήλυτος έγινε τώρα ένας άνθρωπος “καλής θέλησης”.

 

4ον. Παρακολούθηση μελέτης “Σκοπιάς”:

Αφού περάσει αρκετός χρόνος στην κατ’ οίκον μελέτη και αφού το άτομο “καλής θέλησης” δείξει καλό ενδιαφέρον  και καλή πρόοδο στη μαθητεία, οι “Μάρτυρες” θα τον προσκαλέσουν σ’ έναν ευρύτερο κύκλο μελέτης και γνωριμίας με τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Θα τον προσκαλέσουν στην εβδομαδιαία μελέτη “Σκοπιάς”. Θα του δείξουν πώς να μελετά τη “Σκοπιά” και θα τονίσουν ιδιαίτερα στο άτομο “καλής θέλησης” την σπουδαιότητα της προσεκτικής και τακτικής μελέτης “Σκοπιάς”, καθώς αυτή περιέχει την αναγκαία πνευματική τροφή, την οποία παρασκευάζει ο “πιστός και φρόνιμος δούλος”!

Τώρα, με την τακτική μελέτη των άρθρων της “Σκοπιάς”, ο νεοπροσήλυτος παθαίνει μια πραγματική πλύση εγκεφάλου. Ο νους του είναι διαρκώς απασχολημένος με τις δοξασίες  των “Μαρτύρων”, οι δε σκέψεις, τα λόγια και η συμπεριφορά του είναι εντελώς επηρεασμένα από τη νοοτροπία της οργάνωσης. Βλέπει το κάθε τι υπό το φως της “Σκοπιάς” και κρίνει τα πάντα με βάση τα άρθρα της “Σκοπιάς”. Με άλλα λόγια, το άτομο “καλής θέλησης” έχει ήδη, διανοητικά και ψυχικά, αιχμαλωτισθεί.

 

5ον. Εκπαίδευση:

Αφού περάσει λίγος χρόνος από τότε που ο νεοπροσήλυτος  άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις μελέτης “Σκοπιάς”, οι “Μάρτυρες” θα του υποδείξουν την ανάγκη της κατάλληλης εκπαίδευσής του, έτσι ώστε να είναι σε θέση να κηρύττει και αυτός τα “αγαθά νέα της Βασιλείας”. Έτσι, ο νεοπροσήλυτος αρχίζει να παρακολουθεί τις συναθροίσεις υπηρεσίας και να γράφεται στη σχολή “Θεοκρατικής διακονίας”. Εκεί θα εκπαιδευθεί στο πώς να μιλάει, πώς να επισκέπτεται τα σπίτια, πώς να διαφημίζει και να πουλά τα βιβλία και τα περιοδικά της οργάνωσης, πώς να κάνει επανεπισκέψεις, πώς να συμπληρώνει το δελτίο του και πολλά άλλα.

 

6ον. Έργο μαρτυρίας:

Η οργάνωση λέει ότι “ένας που δεν κηρύττει, δεν είναι “Μάρτυρας του Ιεχωβά”. (“Πάντα δοκιμάζετε”, σελ. 256). Συνεπώς, ο νεοπροσήλυτος για να γινει ένας “Μάρτυρας του Ιεχωβά”, θα πρέπει να βγει  στο από σπίτι σε σπίτι έργο και να συμπληρώνει κάθε εβδομάδα το δελτίο του. Στην αρχή δεν πρέπει να βγαίνει μόνος του στο από σπίτι σε σπίτι έργο, αλλά μαζί με κάποιον πεπειραμένο “Μάρτυρα”. Στο βιβλίο τους “Κηρύττοντας με ενότητα”, σελ. 11, 17, διαβάζουμε: “Όσοι είναι πεπειραμένοι ευαγγελιζόμενοι στο από σπίτι σε σπίτι έργο, έχουν το προνόμιο να βοηθούν άλλους, οι οποίοι είναι νέοι στην αλήθεια… Το έργο περιοδικού από σπίτι σε σπίτι είναι ένας καλός τρόπος να εκπαιδευτούν νέοι ευαγγελιζόμενοι στον αγρό”.

 

7ον. Βάπτισμα:

Έχοντας το άτομο της “καλής θέλησης” περάσει απ’ όλα τα προηγούμενα στάδια και έχοντας διδαχτεί, εκπαιδευτεί και εργαστεί στο από σπίτι σε σπίτι έργο, τώρα δεν μένει παρά ένα ακόμη βήμα, και θα γίνει “τέλειος”. Πρέπει να βαπτισθεί. Το βάπτισμά του δεν έχει σκοπό τον συμβολισμό της μετάνοιάς του και της ένωσής του μέσω της πίστης με τον Χριστό, καθώς λέει η Γραφή “όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό” (Γαλ. 3:27), αλλά την συμβόλιση της αφιέρωσής του στον Ιεχωβά, που στην ουσία σημαίνει την αφιέρωση της ψυχής και του σώματός του στην οργάνωση. Επίσημα τώρα, δηλώνει πως από τη στιγμή εκείνη και στο εξής θα παραμένει ένας πιστός και αφιερωμένος δούλος της θεοκρατικής οργάνωσης. Στο εξής παύει να ζει σαν άτομο με δική του θέληση, με δική του κρίση και με δική του εκλογή. Τώρα θεωρεί τον εαυτό του ως τίποτα περισσότερο από ένα απλό εξάρτημα της οργάνωσης, το οποίο σκέφτεται, μιλά και ενεργεί σύμφωνα με τις διαταγές και τις υπαγορεύσεις της οργάνωσης. Τώρα, με το βάπτισμα σε νερό, έγινε ένας τέλειος “Μάρτυρας του Ιεχωβά”, ο οποίος όμως ποτέ δεν ένιωσε την αμαρτωλότητά του, ποτέ δεν ζήτησε την συγχώρηση των αμαρτιών του, ποτέ δεν έλουσε τη μαύρη του ψυχή στο αίμα του Αμνού του Θεού, ποτέ δεν απέκτησε τη δικαίωση και τη σωτηρία της ψυχής του, μέσω της πίστης στον Σωτήρα Χριστό, μέσω της αναγέννησης εκ του Αγίου Πνεύματος. Είναι ακόμη νεκρός στις αμαρτίες και στις παραβάσεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ “ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

 

 

Εν όψει των όσων εκθέσαμε, είμαι βέβαιος πως κάθε αναγνώστης, εκτός των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, εύκολα αντιλαμβάνεται το μεγάλο και αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει την οργάνωση των “Μαρτύρων” από τη ζωή και τη διδασκαλία της Χριστιανικής Εκκλησίας του Αποστολικού αιώνα. Αλλά αν υπάρχει κάποιος που αμφιβάλλει για το χάσμα, τότε θα προσπαθήσω να του δείξω από τον Λόγο του Θεού, την ασύγκριτη διαφορά και ανομοιότητα που υπάρχει μεταξύ της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” και της Χριστιανικής Εκκλησίας.

 

1ον. Είδαμε τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” να ομολογούν και να καυχώνται για την ογάνωσή τους, και να τη θεωρούν ως μία από τις κυριότερες προμήθειες του Θεού, για την απόκτηση αιώνιας ζωής. Και για τον λόγο αυτό, οι “Μάρτυρες” προσκαλούν τους ανθρώπους να ταχθούν με την οργάνωσή τους. Αλλά, αγαπητέ αναγνώστη, πού βλέπεις στην Αγία Γραφή κάποια οργάνωση ή πού διάβασες, ο Χριστός ή οι απόστολοι να μιλούν περί οργάνωσης; Δεν είναι αυτός ένας όρος ξένος, τόσο στη γλώσσα , όσο και στο πνεύμα ολόκληρης της Γραφής; Ο Κύριος Ιησούς δεν ήρθε να ιδρύσει κάποια οργάνωση. Δεν υπήρξε οργανωτής. Ο Κύριος ήρθε να οικοδομήσει την Εκκλησία Του, για χάρη της οποίας πέθανε στο Σταυρό. “Ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της” (Εφεσ. 5:25). Και πάλι, η εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός δεν σώζει κανέναν, ούτε είναι μια προμήθεια του Θεού για απόκτηση αιώνιας ζωής. Σκοπός της Εκκλησίας είναι η προστασία, η οικοδομή και η αύξηση στη χάρη, στη γνώση και στον αγιασμό των ήδη λυτρωμένων πιστών. Επίσης να είναι κήρυκες της σταυρικής θυσίας και της ένδοξης ανάστασης του Κυρίου Ιησού Χριστού.

(Πράξ. 2:47).

 

2ον. Μήπως βλέπεις τον Κύριο Ιησού να θέτει όρους εργασίας και να απαιτεί από τους μαθητές Του να ανταποκρίνονται σε ένα ελάχιστο όριο 100 ή 140 ωρών το μήνα, όπως απαιτεί η οργάνωση των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” από τους οπαδούς της; Μήπως ακόμα, βλέπεις στον Λόγο του Θεού τους αποστόλους και όλους τους Χριστιανούς να μετρούν τον χρόνο, να συμπληρώνουν δελτία και να δίνουν λογαριασμό για ό,τι έργο έκαναν; Ασφαλώς όχι, γιατί τόσο ο Κύριος, όσο και οι μαθητές Του, την έμφαση την έδιναν όχι στην ποσότητα, αλλά στην ποιότητα της εργασίας και ότι ο καθένας μόνο στον Θεό θα δώσει λογαριασμό. “….Ο οποίος και θα φέρει στο φως τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών. Και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό” (Α’ Κοριν. 4:5).

 

3ον. Τι να πούμε για το σύστημα εκπαίδευσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” και για όλες τις γελοίες θεατρικές μεθόδους που ακολουθούν; Μπορούμε να δούμε κάτι παρόμοιο στη ζωή και στη διδασκαλία του Χριστού και των αποστόλων; Μπορούμε να φανταστούμε τον Χριστό με τους αποστόλους Του να κάνουν προσποιητές επιδείξεις, συζητήσεις, συνεντεύξεις, διαλόγους κλπ; Μπορούμε ακόμη, να φανταστούμε τους αποστόλους να ετοιμάζουν τρίλεπτες και οκτάλεπτες ομιλίες και να τις απαγγέλλουν αργότερα στους ανθρώπους; Ασφαλώς όχι. Απεναντίας, ο Κύριος είπε στους μαθητές Του:  “Βάλτε λοιπόν στις καρδιές σας, να μην προμελετάτε τί να απολογηθείτε… επειδή δεν είστε εσείς που μιλάτε, αλλά το Πνεύμα το Άγιο” (Λουκ. 21:14, Μάρκ. 13:11). Να, γιατί αργότερα ο απόστολος Παύλος έγραφε: “Τα οποία και μιλάμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά” (Α’ Κοριν. 2:13). Αλλά οι δυστυχείς “Μάρτυρες” δεν έχουν το Άγιο Πνεύμα και έτσι είναι ανάγκη να προετοιμάζονται “με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας”.

 

4ον. Επιθυμώ, αγαπητέ αναγνώστη, να προσέξεις ιδιαίτερα τον σκοπό  και το θέμα  του κηρύγματος των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Άκου, τί λένε οι “Μάρτυρες”, ότι “ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα: για την κήρυξη της βασιλείας του Ιεχωβά, προς διεκδίκηση του ονόματος και του λόγου του Ιεχωβά”.  Γι’ αυτό και το μήνυμά τους είναι “για μία καλή κυβέρνηση”!

Ήταν όμως αυτός ο σκοπός κι αυτό το μήνυμα του Χριστού και των αποστόλων;  Ήρθε ο Χριστός στον κόσμο συτό, απλώς για να μας πει για μια καλή κυβέρνηση; Είναι δυνατόν ένα τέτοιο μήνυμα να σώσει τους ανθρώπους;  Ασφαλώς όχι, διότι εκείνο που ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται πρώτα, δεν είναι μια καλή κυβέρνηση, αλλά η σωτηρία της ψυχής του και η συμφιλίωσή του με τον Θεό, η οποία επιτυγχάνεται μόνο μέσω της μετάνοιας και της πίστης στον Σωτήρα Χριστό. Ο άνθρωπος είναι χαμένος στην αμαρτία και χρειάζεται πρώτα “το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, να τον καθαρίσει από κάθε αμαρτία” (Α’ Ιωάν. 1:7).

Πάλι πουθενά ο Χριστός δεν λέει ότι ο σκοπός του ερχομού Του στον κόσμο ήταν για την διεκδίκηση του ονόματος του Ιεχωβά. Αλλά όπως ο Ίδιος λέει: “…για να μην χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή” (Ιωάν. 3:16). Το μήνυμά Του λοιπόν, ήταν: “Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω”. Και πάλι: “Εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή” (Ματθ. 11:28, Ιωάν. 6:47).

Αλλά και των αποστόλων ο σκοπός και το θέμα δεν ήταν διαφορετικό, διότι κήρυτταν “την μετάνοια προς τον Θεό και την πίστη, αυτή προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό”. Και πάλι: “Επειδή εμείς δεν κηρύττουμε τον εαυτό μας, αλλά τον Ιησού Χριστό, τον Κύριο” (Πράξ. 20:21, Β’ Κοριν. 4:5). Πώς, όμως, μπορούν οι “Μάρτυρες” να κηρύξουν τον Χριστό, αφού οι ίδιοι δεν Τον γνώρισαν και δεν Τον δέχτηκαν ως Σωτήρα τους;  Και πώς μπορούν να φέρουν το αληθινό μήνυμα της σωτηρίας στους ανθρώπους, αφού ο Θεός δεν τους απέστειλε; Ο Κύριος λέει: “…δεν τους έστειλα εγώ, ούτε τουε πρόσταξα, ούτε μίλησα σ’ αυτούς…” (Ιερεμ. 14:14).

Δεν νομίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, πως όσο περισσότερο εξετάζουμε την οργάνωση των “Μαρτύρων”, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ αυτής και της Χριστιανικής Εκκλησίας;  Εάν το αντιλαμβάνεσαι και είσαι ένας από τους  “Μάρτυρες”, τότε θα παραμείνεις ακόμα ένας δέσμιος της οργάνωσης; Αλλά αν θα μου πεις, πού να πηγαίνω εάν εγκαταλείψω την οργάνωση; Η απάντησή μου είναι πως δεν έχω πουθενά αλλού να σε στείλω, παρά μόνο σ’ Εεκίνον, ο Οποίος είπε: “Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω”. Αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας. “Και δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία , επειδή ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου του οποίου πρέπει να σωθούμε” (Ματθ. 11:28, Πράξ. 4:12). Αυτός είναι Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

 

 

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ “ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ”

 

 

Αναγνώστη, αν με προσοχή και ενδιαφέρον διάβασες αυτό το βιβλίο, τότε δεν αμφιβάλλω πως τα όσα είδες και έμαθες για τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, αποτελούν για σένα μια πρωτοφανή και απροσδόκητη αποκάλυψη. Τώρα γνωρίζεις την οργάνωση, τις διδασκαλίες και τις μεθόδους τους. Γνωρίζεις ακόμα τους λόγους και τα ελατήρια που κινούν τους “Μάρτυρες” να γυρίζουν με τα βιβλία τους στα σπίτια των ανθρώπων. Αλλά το ερώτημα που τώρα εγείρεται είναι: Ποιά πρέπει να είναι η δική σου στάση απέναντι στους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”; Πώς εσύ θα συμπεριφερθείς σε αυτούς; Επίτρεψέ μου, από την πείρα μου να σου δείξω ποιό, κατά τη γνώμη μου, είναι το καθήκον σου.

 

1ον. Πρέπει πρώτα ο ίδιος να έχεις δεχθεί τον Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής σου. Διαφορετικά είσαι ακατάλληλος να μιλήσεις  και να οδηγήσεις άλλους σ’ Εκείνον που εσύ αγνοείς. Πώς είναι δυνατόν τυφλός να οδηγήσει τυφλό…;

2ον. Αν η σωτηρία του Χριστού είναι μια πραγματική πείρα της ζωής σου, τότε ομολόγησε στους “Μάρτυρες” τί ο Κύριος έκανε στη ζωή σου και τί σημαίνει για σένα το όνομα του Χριστού. Θυμήσου ότι το Άγιο Πνεύμα ευαρεστείται μόνο όταν μαρτυρούμε και όταν δοξάζουμε τον Χριστό (Ιωάν 15:26, 16:14). Πες στους “Μάρτυρες” ότι “ήσουν τυφλός και τώρα βλέπεις”! Αυτοί δεν έχουν τίποτα παρόμοιο να ομολογήσουν.

3ον. Μελέτα τακτικά τον Λόγο του Θεού και στήριζε την πίστη σου μόνο σε ό,τι είναι “γραμμένο”. Οι “Μάρτυρες” δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.

4ον. Χρησιμοποίησε κατά των “Μαρτύρων” ό,τι έμαθες από αυτό το βιβλίο και προσπάθησε να δώσεις και σ’ αυτούς ένα αντίτυπο.

5ον. Ποτέ μην μισείς τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, παρά μόνο την πλάνη τους. Ιδιαίτερα, μην ξεσηκώνεις διωγμό εναντίον τους. Μάθε πως ο διωγμός δεν είναι χριστιανική πάξη και ποτέ δεν φέρνει αγαθά αποτελέσματα. Είναι πράξη των αδύνατων και των άδικων, των φανατικών και των “Φαρισαίων”. Ο διωγμός, από ψυχολογική άποψη, δεν καταστρέφει αλλά ενισχύει την πίστη και τον φανατιμσό κάθε ιδεολογίας. Αν ο κόσμος μισεί και διώκει τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, το κάνει γιατί δεν γνωρίζει, ούτε έχει την αγάπη του Χριστού. Όσο για μας, που γνωρίζουμε τον Κύριο της αγάπης, ο Οποίος ήρθε όχι για να απολέσει, αλλά για να σώσει ψυχές, δεν αρμόζει να ακολουθούμε την διαγωγή του κόσμου, αλλά πρέπει να αφήσουμε την αγάπη του Χριστού να γεμίζει τις καρδιές μας. Έτσι, αντί να μισούμε και να διώκουμε τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, μάλλον με πραγματική αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον, θα πρέπει να προσευχόμαστε και να εργαζόμαστε για τη σωτηρία τους. Είθε ο Θεός να μας αξιώσει με τη χαρά να δούμε πολλούς από την πλάνη των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, να επιστρέφουν στο φως και στη σωτηρία Εκείνου, ο Οποίος “ήρθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός”…!

 

 

 

 

 

Προς τί αμαρτωλοί να απολεσθώσιν,

Αφ’ ού ο λυτρωτής αυτούς καλεί,

Κηρύττων ότι λύτρα αποτίσας

Παρέχει σωτηρίαν εντελή;

 

 

Τάχυνον, Κύριε, Σύ την ημέραν,

Καθ’ ήν οι πάντες ύμνους τω Θεώ

Θα ψάλλωσι, δεχθέντες σωτηρίαν

Διά της πίστεως εν τω Χριστώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για κάθε πληροφορία ή παραγγελία, γράψτε στον

 

κ. Ευάγγελο ΤζέληΤαχ. Θυρίδα 80, Βόλος