Αυτές τις μέρες ακούμε πολλές απόψεις, ιδέες, εισηγήσεις από κάθε λογής κατεύθυνση εμπειρογνωμόνων, σχετικά με την οικονομική κρίση. Κάθε ένας ισχυρίζεται, μέσα στη δική του αντίληψη, ότι μας προσφέρει τη λύση ή τη σωστή βάση για λύση. Άλλοτε με κριτική διάθεση, άλλοτε με δραματικό τόνο και ύφος, αλλά δυστυχώς ανίσχυρες απόψεις και ιδέες που δεν μπορούν να απαντήσουν με ικανοποιητικό τρόπο στην παρούσα μας ανάγκη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη και πραγματικότητα που δεν ακούσαμε επειδή δεν την αποζητούμε κι ούτε κατ’ ακρίβεια φαίνεται να ενδιαφέρει όπως θα έπρεπε. Κι αυτή είναι η άποψη και μεγάλη πραγματικότητα του Θεού: Του Θεού της αγάπης και της συμπόνιας, τον Οποίο φαίνεται να βάλαμε κατά μέρος ως να μην Τον αναγνωρίζουμε κι ούτε να ενδιαφερόμαστε γι’ Αυτόν. Αυτόν που είναι η μόνη πραγματική ελπίδα των ανθρώπων, ιδιαίτερα των πτωχών και των αδύνατων, όταν Τον επικαλεστούν για βοήθεια και σωτηρία τους. «Επειδή, μέσα σε Αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε κι Αυτός μας δίνει ζωή και πνοή και όλα», παρόλο που εμείς είμαστε αγνώμονες και αχάριστα Τον παραγνωρίζουμε. Αδιάφοροι προς Εκείνον που κρατά τα πάντα στα χέρια Του και εργάζεται όλα κατά τη βουλή του θελήματός Του, συνεχίζουμε τον δρόμο μας.
Είναι όμως καιρός για μετάνοια και επιστροφή προς Αυτόν που είναι ο ζωντανός και αληθινός Θεός και μας επισκέφτηκε μέσα στον Κύριο Ιησού Χριστό. Αμαρτήσαμε προς Αυτόν είτε σαν λαός είτε σαν άτομα. Προσβάλαμε τον Άγιο και Δίκαιο Θεό. Τον προσβάλαμε παρανομώντας εναντίον Του. Κι όχι μια φορά, αλλά συνεχώς. Ζητούμε δικαιοσύνη, αλλά εμείς αδικούμε τον Θεό. Ονομαζόμαστε Χριστιανοί, αλλά πόρρω απέχουμε από την ουσία αυτού του ονόματος. Προσβάλαμε τους νόμους και τα δικαιώματά Του. Προτάξαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν λάβαμε υπόψη τα θεία δικαιώματα και τους νόμους Του, που θα έπρεπε να προηγούνται. Κι αν αυτά δεν έχουν την προτεραιότητα, τότε, ας μην περιμένουμε να εφαρμόζονται ανθρώπινα δικαιώματα, εκτός από εκείνα των δυνατών και του νόμου της ζούγκλας.
Φωνάζουμε για την αδικία που γίνεται τώρα σε βάρος μας και απαιτούμε δικαιοσύνη όταν εμείς δεν αποδώσαμε δικαιοσύνη. Φωνάζουμε για το ότι άλλοι θέλουν να μας επιβληθούν, επειδή είμαστε πτωχοί, μικροί και αδύνατοι, ενώ τα ενδύματά μας είναι κηλιδωμένα από τις πληγές που εμείς επιφέραμε σε φτωχούς και μικρούς και αδύνατους συνανθρώπους μας. Τα χέρια μας είναι ‘βαμμένα με αίμα’ από τις αλλεπάλληλες αδικίες μας μπροστά στον Θεό που ζητά από μας δικαιοσύνη και απονομή της δικαιοσύνης. Ο ισχυρός ανταμείβεται κι ο φτωχός και ταλαίπωρος καταπατείται. Οι εγκληματίες αφήνονται ελεύθεροι. Οι αμοιβές και οι δωροδοκίες έγιναν τρόπος ζωής. Δουλοπρεπείς άνθρωποι αναζητούν χάρες από άλλους που κάθονται στα έδρανα των κριτών και εκείνων που έχουν εξουσία, αλλά δωροδοκούνται για να αποδώσουν μια άδικη κρίση εις βάρος άλλων. Εκεί όπου έπρεπε να απονέμεται η δικαιοσύνη, υπάρχει η αδικία, κι η ατιμωρησία έχει καταντήσει σχεδόν νόμιμη συνήθεια.
Οι απάτες, οι πορνείες και μοιχείες είναι στην καθημερινότητα. Η διαστρέβλωση της αλήθειας και των αρχών της ηθικής και της νομιμότητας του Θεού δεν έχουν ισχύ. Οι οικογενειακοί θεσμοί καταρρέουν, πολλές φορές με τις ευλογίες και τις εισηγήσεις κάποιων δήθεν ειδικών συμβούλων. Κι όταν κάποιο από τα πολλά κρυμμένα σκάνδαλα και βδελύγματα που γίνονται στα κρυφά έρθει στο φως, τότε, όλοι ως αναμάρτητοι καταδικάζουμε με βδελυγμία εκείνον που πιάστηκε ανάμεσα σε εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλους παρόμοιούς του, που τα κατάφεραν να μην πιαστούν, όπως την μοιχευομένη γυναίκα. Στην κατάκριση και την υποκρισία γίναμε δόκτορες, χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε ότι εκεί που κατακρίνουμε τους άλλους κρίνουμε τους εαυτούς μας. Κι όμως φταίνε όλοι οι άλλοι, όχι εμείς. Το ρίξιμο του φταιξίματος από τον Αδάμ στην Εύα και από την Εύα στον όφη είναι η αιώνια αντίδραση του ευθυνόφοβου πνεύματος της υπεκφυγής που διακατέχει τον κάθε αμαρτωλό. Το βλέπουμε να εκφράζεται σε πολλούς ανθρώπους, όταν έρχονται στο φως οι ατασθαλίες και οι παρανομίες τους. Αμέσως γι’ αυτούς φταίνε όλοι οι άλλοι. Ανεύθυνοι άνθρωποι, που όμως συχνά θέλουν να φαντάζουν ως ηθικοί ποιμένες προβάτων. Ευτυχώς όμως που υπάρχει ο μεγάλος και δίκαιος Ποιμένας για όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν.
Η μόνιμη κατάσταση του λαού μας τα τελευταία χρόνια ήταν η φιλαργυρία, η απληστία και η μέθη του πλούτου. Ένα όνειρο απατηλό, που είχε σαν βάση του τον δανεισμό. Μέσα σ’ αυτή τη μέθη της αφθονίας και της σπατάλης, στο φούσκωμα της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας μας, ζήσαμε για χρόνια. Και τώρα απολαμβάνουμε τον μισθό μας για τα χρόνια αυτά της ασωτίας και της αδικίας και της εκμετάλλευσης μπροστά στον Αιώνιο και δίκαιο Κριτή. Κανένας άλλος δεν φταίει. Χρεοκοπήσαμε ηθικά, πριν χρεοκοπήσουμε οικονομικά κι αυτή είναι πάντοτε η σειρά. Κι όταν οι άνθρωποι διορθώνονται ηθικά, τότε και όλα τα άλλα ανορθώνονται. Κι αν αυτό δεν καταστεί η βάση για το μέλλον μας, ας μην περιμένουμε ανάκαμψη στα οικονομικά, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας. Πρέπει να στραφούμε προς τον Θεό και να ταπεινωθούμε ως λαός, ζητώντας το έλεός Του· προς τον Θεό που τώρα τον έχουμε στο περιθώριο και Τον μεταλλάξαμε σε μια ανίκανη θρησκεία και ειδωλολατρία, για να έρθουν καλύτερες ημέρες από Αυτόν που μπορεί να μας τις δώσει. Προς Αυτόν που, μπροστά στο μεγαλείο του Σταυρού Του που υπέμεινε εξαιτίας της αγάπης Του προς εμάς, αξίζει κάποιος να ταπεινώνεται και να προσκυνά. Αν όχι, δυστυχώς, θα ταπεινωνόμαστε μπροστά στους δυνάστες και ισχυρούς του κόσμου τούτου, κάτι που κανένας μας δεν εύχεται ούτε και μπορεί να αντέξει. Αν φοβόμαστε, λοιπόν, και σεβόμαστε Αυτόν, υπακούοντάς Τον, δεν θα φοβόμαστε από κανένα άλλον.
Η κρίση μπορεί στην ουσία της να είναι οικονομική, αλλά ας γίνει ένα μάθημα και μια προειδοποίηση για μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής και εκζήτησης του προσώπου του Θεού μέσα στον Κύριο Ιησού Χριστό. Ας το δούμε σαν έκφραση αγάπης και ελέους, μακροθυμίας και ανοχής από μέρους Του. Ας μην είναι κανένας ανόητος και βέβηλος και περήφανος. Η περηφάνια και η προπέτεια και η αλαζονεία είναι τρομερές αμαρτίες ενώπιον του Θεού και προπορεύονται της κρίσης και της καταστροφής. Αυτές είναι που προηγήθηκαν και στη δική μας περίπτωση. Ο Θεός αντιστέκεται στους περήφανους, αλλά στους ταπεινούς δίνει χάρη. Ας γίνουν αυτά τα λόγια από τον αιώνιο Λόγο Του μάθημα σε μας. Επειδή η επόμενη στιγμή δεν ανήκει σε κανένα μας. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί και να μας φυλάξει από τρομερότερη κρίση αν δεν λάβουμε τον Θεό σοβαρά υπόψη; Ας φοβηθούμε λοιπόν κι ας στραφούμε με μετάνοια προς Αυτόν διαμέσου του Κυρίου Ιησού Χριστού, για να βρούμε έλεος και χάρη ενώπιόν Του, πριν είναι πολύ αργά.