Πάνω στο γραφείο μου σε μια αυγοθήκη έχω ένα μαύρο πέτρινο αυγό. Το βρήκα στην ακρογιαλιά, σε μια περιοχή κοντά στο αρχαίο Κούριο. Η θέση του είναι τέτοια ώστε να το βλέπω καθημερινά, για να συντηρώ κάποιες σκέψεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη.

Αυτή η πέτρα δεν ήταν έτσι απ’ αρχής. Κομμάτι δύσμορφο ήταν από βράχο ακανόνιστο κι ασύμμετρο. Πέτρα τραχιά κι άκομψη, με κοφτερές τις άκρες. Το κύμα, σαν άκαρδος δήμιος τη βασάνιζε ασταμάτητα χιλιάδες μερονύχτια, αναμοχλεύοντάς την με τα άλλα χαλίκια. Έτσι, με την τριβή λειάνθηκε και οι κοφτερές ακμές στρογγύλεψαν. Και στον τόπο της δοκιμασίας απέμεινε το κατάλοιπο της τριβής και της βασάνου, η λεπτόκοκκος άμμος. Ύστερα από αιώνες παιδεμό, το άσχημο έγινε ευειδές και το τραχύ στιλπνό.

Σαν πέτρα ακατέργαστη μοιάζουμε όλοι, πριν αρχίσουν οι τριβές και οι δοκιμασίες. Ο Θεός, παρόλο που δεν ευθύνεται για τον ανθρώπινο πόνο, εντούτοις τον αξιοποιεί προς όφελός μας, επιτρέποντας στις δοκιμασίες που αναμοχλεύουν την ψυχή, να εργάζονται όπως το κύμα με τα βότσαλα στο ακροθαλάσσι. Σ’ αυτόν τον οδυνηρό στροβιλισμό, οι πιέσεις και τα χτυπήματα διαφέρουν, γιατί κάθε λιθάρι πρέπει να διαμορφωθεί ατομικά. Είναι ανάγκη να «στρογγυλέψουμε», να «λειανθούμε», να αναμορφωθούμε. Η ζωή μας, διαμορφώνεται σε ένα ”αμμουδερό ακρογιάλι” όπου η αέναη δημιουργική τριβή και συντριβή, μας πλουτίζει με την εμπειρία του πόνου, η οποία μας βοηθά να αναλογιστούμε τον σκοπό και το βαθύτερο νόημα της ζωής. Πιστεύω ότι η προπατορική πτώση, ως η αποστασία του ανθρώπου από το μόνο μακάριο Θεό, συντηρεί και διαιωνίζει τον πόνο. Αλλά ο Θεός έχει φροντίσει ώστε ο πόνος να αποτελεί έναυσμα προς αναζήτηση ενός Σωτήρα. Η ικεσία μου προς τον Κύριο είναι τούτη: Να  καταλάβουμε όλοι, ότι ο Χριστός είναι η καταφυγή και η λύτρωσή μας, γιατί Αυτός είναι ο νικητής της υπέρτατης οδύνης, δηλαδή του θανάτου.