Ας θυμηθούμε τον μύθο του Αισώπου:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βοσκός που φύλαγε τα πρόβατά του. Μια μέρα αποφάσισε να κάνει ένα αστείο στους συγχωριανούς του. Φώναξε δυνατά, «Βοήθεια! Κινδυνεύω! Ένας λύκος ήλθε και τρώει τα πρόβατά μου! Τρέξτε να με βοηθήσετε!». Όταν έτρεξαν οι συγχωριανοί του για να τον βοηθήσουν, τον ρώτησα,  πού είναι ο λύκος. Εκείνος γέλασε και τους είπε ότι ήταν αστείο, ότι δεν υπήρχε λύκος και τους έκανε πλάκα.

Ο βοσκός έκανε αυτό το αστείο πολλές φορές. Στο τέλος οι συγχωριανοί του έπαψαν να τον πιστεύουν.

Μια μέρα, όμως, ένας λύκος πραγματικά εμφανίστηκε και επιτέθηκε στα πρόβατα. Ο βοσκός έτρεξε στο χωριό στους συγχωριανούς και φώναξε πάλι, «Βοήθεια! Κινδυνεύω! Ένας λύκος ήλθε και τρώει τα πρόβατά μου! Τρέξτε να με βοηθήσετε!».

Οι συγχωριανοί του όμως αυτή τη φορά δεν τον πίστεψαν, γιατί νόμισαν ότι είναι πάλι ένα αστείο, και κανείς δεν πήγε να τον βοηθήσει. Έτσι, ο βοσκός έπαθε μεγάλη καταστροφή».

Αν ζούσε σήμερα ο Αίσωπος θα έγραφε αυτόν τον μύθο κάπως έτσι:

«Πριν από χρόνια, η Ελλάδα έμεινε από λεφτά. Αυτά που έκανε εισαγωγή ήταν περισσότερα από εκείνα που παρήγαγε. Αυτά που ξόδευε ήταν περισσότερα από εκείνα που μάζευε από φόρους. Έκανε και πονηρίες, έδινε χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις σε απόλυτα υγιείς. Όλοι όσοι μπορούσαν έλεγαν ψέματα στην εφορία και στο ΙΚΑ, δεν πλήρωναν τους φόρους και τις εισφορές, πολλά δισεκατομμύρια. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ατόνησαν, ο καθένας μπορούσε εύκολα να παρανομήσει. Ακόμα κι εκείνα που βεβαίωνε η εφορία και έπρεπε να εισπραχτούν, πολλά δισεκατομμύρια, έμεναν ανείσπρακτα για πολλά χρόνια και στο τέλος παραγράφονταν.

Κι αντί να κάνει οικονομία, να βάλει τάξη, να μειώσει τις σπατάλες και τους χιλιάδες παραπανίσιους δημόσιους υπαλλήλους, ολοένα ξόδευε περισσότερα, ζητώντας συνέχεια βοήθεια από τα άλλα κράτη, «Βοήθεια, κινδυνεύω, δώστε μου δανεικά λεφτά, αλλιώς δεν έχω να πληρώσω τους μισθούς και τις συντάξεις!».

Τα άλλα κράτη με προθυμία έτρεξαν να την βοηθήσουν. Της έδωσαν επανειλημμένα πολλά δισεκατομμύρια. Και η Ελλάδα επανειλημμένα υποσχέθηκε να συμμαζευτεί, να κάνει οικονομία, να κάνει δίκαιη φορολογία, να πατάξει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, να απονείμει γρήγορα δικαιοσύνη, να πατάξει τη γραφειοκρατία, να φτιάξει εθνικό κτηματολόγιο, να κάνει μηχανοργάνωση, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, να απολύσει τους υπεράριθμους και τεμπέληδες, να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία.

Όμως, συνέχεια έλεγε ψέμματα. «Άσ’ τους να τρέχουν να με βοηθήσουν! Καλύτερα να χρωστάς παρά να σε χρωστούν. Μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν την γλεντήσουμε, τί θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε;».

Έτσι, κάποτε, όλα τα κράτη έπαψαν να πιστεύουν τις υποσχέσεις της Ελλάδας και έπαψαν να της δίνουν δανεικά, γιατί, απλά η Ελλάδα ούτε μπορούσε ούτε ήθελε να τα επιστρέψει. Και μια μέρα το ταμείο της Ελλάδας άδειασε πραγματικά.

«Βοήθεια, κινδυνεύω, δώστε μου δανεικά λεφτά, αλλιώς δεν έχω να πληρώσω τους μισθούς και τις συντάξεις!», ξαναφώναξε.

Αυτή τη φορά, όμως, οι φίλοι δεν την πίστεψαν και δεν της έδωσαν τίποτα. Έτσι, η Ελλάδα χρεοκόπησε και πτώχεψε, γύρισε στη μιζέρια,  τη δυστυχία και την απελπισία».

Γιατί άραγε χάσαμε την αξιοπιστία μας;

Γιατί χάσαμε τους φίλους και τους συμμάχους μας;

Πρώτα απ’ όλα, διότι δεν θέλουμε να υλοποιήσουμε αυτά που εδώ και χρόνια διαδοχικά συμφωνούμε με τους εταίρους μας.

Αυτό που τους εξοργίζει ιδιαίτερα είναι ακριβώς αυτή η ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις, ανάμεσα στις υπογραφές (συμφωνιών) και στην περιφρόνηση των υπογραφών με τη μη υλοποίηση (όλων) των συμφωνηθέντων.

Οι ξένοι αυτά που λένε και συμφωνούν τα κάνουν. Εμείς όχι. Ψηφίζουμε νόμους, αλλά δεν τους εφαρμόζουμε (διότι, λ.χ., αντιτάχθηκε μια οποιαδήποτε ομάδα συμφερόντων) ή εφαρμόζουμε τον νόμο επιλεκτικά.

Μια παλιά ελληνική παροιμία λέει, «μια του ψεύτη, δυο του ψεύτη, τρεις και η κακή του μέρα».

Όχι μόνο τρεις φορές, αλλά δεκατρείς μέχρι τώρα ξεγελάσαμε τους φίλους μας.

Θα φταίνε αυτοί εάν πάψουν να μας βοηθούν και πέσουμε στο γκρεμό;