Πρόλογος

Στις μέρες μας ακούγονται φωνές απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Ο άνθρωπος βρίσκεται πελαγωμένος μέσα στον κυκεώνα διαφόρων θρησκειών και ποικιλώνυμων ιδεολογιών και φιλοσοφιών. Το καθένα απ’ αυτά ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια. Εκατομμύρια είναι εκείνοι που δυστυχώς ακολουθούν τους παρδαλούς και ανισόρροπους αρχηγούς των διαφόρων ψευτοθρησκειών, τους σύγχρονους «μεσσίες».
Πού όμως βρίσκεται η αλήθεια; Τα ανθρώπινα συστήματα όσο όμορφη και φανταχτερή βιτρίνα κι αν έχουν, απέτυχαν. Δεν μπόρεσαν να βγάλουν τον άνθρωπο από το αδιέξοδό του και να του δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματά του.
Ανάμεσα όμως στις φωνές ξεχωρίζει μια γλυκιά και αυθεντική φωνή. Είναι του Θεανθρώπου Χριστού που διακήρυξε: «Εγώ είμαι η Αλήθεια». Μόνο όσοι ακούνε τη φωνή αυτή και ανταποκρίνονται σ’ αυτήν ειλικρινά θα βρουν αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή τους.
Με ιδιαίτερη χαρά κυκλοφορούμε στη γλώσσα μας σε 8η έκδοση ένα από τα πολλά 32σέλιδα βιβλιαράκια που κυκλοφορούν σ’ όλο τον κόσμο από τη γνωστή για πολλές δεκαετίες ραδιοφωνική και τηλεοπτική εκπομπή RADIO BIBLE CLASS («Ραδιοφωνική Βιβλική Τάξη»). Μέχρι τώρα κυκλοφόρησε σε 107.000 αντίτυπα στην ελληνική γλώσσα. Το βιβλιαράκι αυτό πιστεύουμε θα βοηθήσει συμπατριώτες μας να κατανοήσουν  τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε οποιαδήποτε θρησκεία ή και χριστιανική εκκλησία και στο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της ευλογημένης Τριάδος.
Το βιβλιαράκι ΘΡΗΣΚΕΙΑ Ή ΧΡΙΣΤΟΣ γράφτηκε από τον ιδρυτή της «Ραδιοφωνικής Βιβλικής Τάξης» γιατρό και δάσκαλο της Βίβλου M.R. De Haan, που εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται στην παρουσία του Κυρίου μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄

Πίστη και έργα
Ο Χριστιανισμός δεν είναι απλώς μια θρησκεία• είναι ζωή. Η θρησκεία αποτελείται από μία σειρά κανόνων και τελετουργιών, που συνεχώς αυξάνουν σε αριθμό, ο Χριστιανισμός όμως στέκει μόνος του. Η μοναδικότητα του Χριστιανισμού βρίσκεται στο ότι αυτός μόνο έχει ένα ζωντανό αρχηγό, τον Ιησού Χριστό, που είναι ο χορηγός της Σωτηρίας μας και που τώρα δοξασμένος κάθεται στα δεξιά του Θεού. Κανένας άλλος δεν τολμά να κάνει αυτή τη διακήρυξη. Όλοι οι ιδρυτές των θρησκειών του κόσμου είναι νεκροί και μόνο η διδασκαλία και τα δόγματά τους παραμένουν.
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη «Θρησκεία» πολύ αόριστα συμπεριλαμβάνουν σ’ αυτήν και το Χριστιανισμό.
Αν καταφύγουμε στη μόνη πηγή πληροφοριών, τη Βίβλο, σχετικά με την αρχή του Χριστιανισμού δε βρίσκουμε καμιά τέτοια βάση. Σε διάφορα σχολεία, ένα από τα μαθήματα που διδάσκεται ονομάζεται Συγκριτική Θρησκειολογία. Ανάμεσα στις άλλες θρησκείες εξετάζει και το Χριστιανισμό. Αυτή όμως η σύγκριση δεν είναι ολότελα αληθινή, γιατί ο Χριστιανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια θρησκεία.

Θρησκεία και έργα
Η θρησκεία διδάσκει έργα. Ο Χριστιανισμός διδάσκει πίστη. Αυτή η διάκριση γίνεται σε όλη τη Βίβλο. Ο Νικόδημος που ήρθε στο Χριστό μία νύχτα ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στη θρησκεία. Ο Χριστός όμως του είπε: «Πρέπει να γεννηθείς άνωθεν».
Ο απ. Παύλος ήταν αυστηρός Φαρισαίος προτού επιστρέψει στο Χριστό, όπως ομολόγησε και μπροστά στον Αγρίππα, όταν είπε: «τον τρόπο της ζωής μου από τη νεανική μου ηλικία, όπως τον έζησα από την αρχή ανάμεσα στο λαό μου, στα Iεροσόλυμα, τον ξέρουν όλοι οι Iουδαίοι, γνωρίζοντάς με από πριν και μάλιστα από παλιά ― αν θέλουν να το ομολογήσουν ― ότι έζησα σύμφωνα με την ακριβή διδαχή της θρησκείας μας ως Φαρισαίος» (Πράξ. 26:4-5).
Ο Παύλος είχε θρησκεία, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, δεν ήταν όμως σωσμένος ως ότου συνάντησε το Σωτήρα στο δρόμο της Δαμασκού. Οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι και Έλληνες είχαν θρησκεία, οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού και του απ. Παύλου είχαν θρησκεία. Όλοι όμως χρειάζονταν το ευαγγέλιο. Και σήμερα στις ονομαζόμενες χριστιανικές χώρες εκατομμύρια άνθρωποι είναι θρησκευόμενοι αλλά δε γνωρίζουν τίποτα για την αληθινή σωτηρία. Κάποιος είπε: «Ο Χριστός ήρθε να σώσει τους ανθρώπους από δύο πράγματα: την αμαρτία και τη θρησκεία». Πιο δύσκολο είναι να δείξεις στους θρησκευόμενους ότι χρειάζονται σωτηρία, παρά σ’ αυτούς που δεν έχουν σχέση με τη θρησκεία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄

Οι δύο ληστές στο σταυρό και ο Χριστός

«Έτσι, όταν έφτασαν στην τοποθεσία που ονομάζεται Kρανίον, σταύρωσαν εκεί αυτόν και τους κακούργους ― τον έναν στα δεξιά του και τον άλλο στ’ αριστερά» (Λουκ. 23:33).
Μόνο δύο είδη ανθρώπων υπάρχουν στον κόσμο όσον αφορά το Θεό. Ο Θεός αναγνωρίζει μόνο δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους σωσμένους και τους χαμένους, τους αμαρτωλούς και τους άγιους, εκείνους που βρίσκονται στο δρόμο τους στον Ουρανό κι εκείνους που βρίσκονται στο δρόμο τους στην αιώνια κόλαση. Από την άλλη μεριά ο άνθρωπος διαιρεί την ανθρωπότητα μ’ ένα σωρό τρόπους. Για παράδειγμα, μπορεί να μιλά για τους ανθρώπους σαν άσπρους και μαύρους, πλούσιους και φτωχούς, μεγάλους και μικρούς, μορφωμένους και αγράμματους. Επίσης τους χωρίζει σε εθνικότητες: Άγγλους και Γερμανούς, Αμερικανούς και Ρώσους κ.λπ.
Στη Βίβλο μόνο δύο δρόμοι παρατηρούνται: ο στενός και ο πλατύς. Μόνο δύο προορισμοί είναι δυνατοί: η αιώνια μακαριότητα και τα αιώνια βασανιστήρια. Η διαφορά ανάμεσα στους σωσμένους και χαμένους δεν είναι ο βαθμός ή η ποσότητα της αμαρτίας τους, η ιδιαίτερη θρησκεία που ακολουθούν,  η εκκλησία στην οποία συχνάζουν. Δεν είναι ακόμη η καλοσύνη ή η ηθικότητά τους. Ο Θεός κατατάσσει το κάθε άτομο ανάλογα με τη στάση που παίρνει σε σχέση με το Γιο Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Όσοι δέχτηκαν το Γιο του Θεού με πίστη είναι σωσμένοι. Όσοι απέρριψαν την προσφορά Του για σωτηρία είναι χαμένοι.

Ο Χριστός διαιρέτης των ανθρώπων
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεγάλος διαιρέτης των ανθρώπων. Η γέννησή Του διαίρεσε το χρόνο έτσι που, εκτός μερικές τοπικές εξαιρέσεις, κάθε γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας υπολογίζεται με τη γέννηση του Χριστού.
Κάθε τι που έγινε χαρακτηρίζεται ή π.Χ. (προ Χριστού) ή μ.Χ. (μετά Χριστόν). Ο ημεροδείκτης στέκεται ως μαρτυρία σ’ Εκείνον που έρχεται, ο Οποίος έβαλε όλη την ιστορία στα καλούπια του προσώπου Του. Κάθε φορά που κάποια ημερομηνία χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους, αυτοί θεληματικά ή άθελα, δίνουν μαρτυρία στο γεγονός της ιστορικότητας του Ιησού.
Άσημος στη γέννησή Του, με λίγα πράγματα γνωστά για τα παιδικά και νεανικά του χρόνια και μόνο 3,5 χρόνια δημόσια διακονία, σταυρώθηκε σαν εγκληματίας στα 33 χρόνια Του. Κι όμως έζησε τέτοια ζωή, δίδαξε τέτοια δόγματα, κήρυξε τέτοιο ευαγγέλιο και πέθανε τέτοιο θάνατο ώστε όλοι οι άνθρωποι παντού αναγκάζονται ν’ αναγνωρίσουν τη μεγαλοπρέπεια του προσώπου Του, κάθε φορά που θα βάλουν ημερομηνία σε κάποιο έγγραφο. Χωρίς την ημερομηνία αυτή το τσεκ, το συμβόλαιο, η απόδειξη, η υποθήκη σου δεν έχουν αξία. Κάθε γράμμα, κάθε περιοδικό και εφημερίδα, όλα φέρνουν ημερομηνία, πράγμα που μαρτυρεί το γεγονός της γέννησής Του. Πολλές φορές τη μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος με το γεγονός ότι ο Χριστός, αν και απορρίπτεται από πολλούς, είναι ο Ένας που ακτινοβολεί πάνω σ’ όλη την ιστορία και διαιρεί το χρόνο.

Ο θάνατός Του διαιρεί
Όπως η γέννησή Του διαιρεί όλη την ιστορία έτσι και ο θάνατός Του διαιρεί όλη την ανθρωπότητα. Καθώς κρεμόταν στο σταυρό του Γολγοθά κι άλλοι δύο άντρες ήταν κρεμασμένοι μαζί Του, ο ένας από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά. Οι περισσότεροι άνθρωποι τούς βλέπουν απλά σαν δύο κακοποιούς. Στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι δύο αντιπροσωπεύουν όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Κι εσύ αγαπητέ φίλε, απεικονίζεσαι σε κάποιον απ’ αυτούς. Τουλάχιστον 2.000 χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθαναν αυτοί. Ο ένας τους βρίσκεται στον ουρανό σήμερα, ο άλλος βρίσκεται στον τόπο της αιώνιας καταδίκης. Τι ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά μεταξύ τους; Κι οι δυο τους ήταν όμοιοι στις αμαρτίες τους. Μπορεί να διαβάσεις ξανά και ξανά την ιστορία τους χωρίς να βρεις κάποια νύξη ότι ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλο. Κι οι δυο τους καταδικάστηκαν. Κι οι δυο τους ήταν ένοχοι. Κι οι δυο τους πέθαναν. Κι όμως ο ένας σήμερα βρίσκεται στον ουρανό και ο άλλος στον Άδη. Η διαφορά βρίσκεται εξ ολοκλήρου στη στάση τους σε σχέση με τον άλλο Άνδρα στο σταυρό, Εκείνον που βρισκόταν αναμεταξύ τους, το Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό. Και οι δύο ληστές ήταν εξίσου ένοχοι. Ο ένας όμως πίστεψε σ’ Αυτόν και ο άλλος Τον απέρριψε. Κι οι δυο τους αντιπροσωπεύουν όλους μας. Κι εσύ ή είσαι χαμένος ή σωσμένος. Και η μόνη διαφορά βρίσκεται στη στάση σου απέναντι στο Χριστό στο Γιο του Θεού.

Ο χαμένος ληστής
Θα εξετάσουμε τώρα τρία χτυπητά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που απέρριψε το Χριστό:
1.Ο άνθρωπος μπορεί ν’ απορρίπτει το Χριστό ακόμη και την ημέρα του θανάτου του.
2. Ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί κοντά στο Χριστό κι όμως στο τέλος να χαθεί.
3. Ο άνθρωπος μπορεί να εύχεται ακόμη και να ζητά από το Χριστό να τον σώσει κι όμως να είναι χαμένος.

Απόρριψη την ώρα του θανάτου
Ένας άνθρωπος μπορεί ν’ απορρίπτει το Χριστό ακόμη και την ώρα του θανάτου του. Μπροστά μας έχουμε το ληστή που κρέμεται στο σταυρό και βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου. Κι όμως, ακόμη και καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με το θάνατο βλαστημά και κοροϊδεύει το Σωτήρα των ανθρώπων. Συμπεραίνω ότι ο άνθρωπος αυτός είχε δει και ακούσει το Χριστό πριν και ίσως να αισθάνθηκε τον έλεγχο των λόγων του Χριστού καθώς μιλούσε στα πλήθη. Θα έπρεπε να γνώριζε για το Χριστό γιατί ήξερε ποιος ήταν. Άκουσέ τον καθώς λέει: «Aκόμα κι από τους κακούργους που είχαν κρεμαστεί, ο ένας τον ειρωνευόταν λέγοντάς του: “Aν είσαι εσύ ο Xριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς”» (Λουκ. 23:39).
Ασφαλώς γνώριζε για το Χριστό και τώρα βρισκόταν σταυρωμένος δίπλα Του. Το γεγονός είναι οι επιστροφές στο Χριστό από πρόσωπα που έφτασαν κοντά στο θάνατο σπανίζουν. Λίγοι άνθρωποι σώθηκαν την ώρα του θανάτου.
Όλες οι συνθήκες στέκονται ενάντια στη σωτηρία του ανθρώπου την τελευταία ώρα. Στις μέρες μας οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση από καρδιακές παθήσεις, εγκεφαλικά επεισόδια, αυτοκινητικά δυστυχήματα κι άλλες πολλές αιτίες. Για κείνον που αντιμετωπίζει μακροχρόνια αρρώστια πριν πεθάνει το γεγονός είναι ότι πάντα ελπίζει για καλυτέρευση της υγείας του και ποτέ δεν περιμένει το θάνατο. Όταν αρρωστήσει βαριά και το τέλος φαίνεται ξεκάθαρα, δε βρίσκεται συνήθως σε καλή διανοητική κατάσταση για να σκεφτεί το ζήτημα της σωτηρίας. Είναι γεμάτος από τους πόνους, τα παθήματα και τον πυρετό. Ακόμη και τα φάρμακα τον αποδυναμώνουν. Μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση παραληρήματος ή ακόμη και ασυνειδησίας. Αν ένας άνθρωπος που βρίσκεται στα λογικά του με καθαρό μυαλό και καλή υγεία δεν αντιμετωπίζει το θέμα της σωτηρίας πολύ λίγη πιθανότητα υπάρχει να το κάνει αυτό όταν βασανίζεται με πόνους και καίγεται από πυρετό και παραληρεί από την επίδραση των φαρμάκων. Γι’ αυτό η Βίβλος μάς καλεί: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας…» (Εβρ. 3:7-8).
Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που περιμένουν ως τις τελευταίες ώρες της ζωής τους να κάνουν την απόφαση για το Χριστό. Όταν συνεχώς απορρίπτουμε το Χριστό η συνείδησή μας αμβλύνεται, η καρδιά μας σκληραίνει και η ψυχή μας παραλύει. Αν μπορείς ν’ απορρίψεις το Χριστό σήμερα, με μεγαλύτερη ευκολία θα Τον απορρίψεις αύριο.

Κοντά αλλά χαμένος
Το δεύτερο μάθημα που παίρνουμε απ’ αυτόν το ληστή στο σταυρό είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι πολύ κοντά στο Σωτήρα και όμως στο τέλος να χαθεί. Ο ληστής αυτός ήταν τόσο κοντά στον Ιησού, ώστε μπορούσε ν’ ακούσει τις κραυγές Του να δει τα παθήματά Του και να παρακολουθεί την αγωνία του. Αν τα χέρια του δεν ήταν καρφωμένα στο σταυρό θα μπορούσε πιθανό ν’ αγγίξει τα χέρια του Σωτήρα. Θα έπρεπε να ήταν πολύ κοντά Του γιατί οι δύο ληστές είχαν συνομιλία μεταξύ τους παρά τις φωνές του κόσμου γύρω από το σταυρό. Το να είσαι κοντά στο Χριστό δεν είναι αρκετό. Κάποιος μπορεί να έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σ’ ένα χριστιανικό σπίτι, να έχει διδαχτεί το όνομα του Χριστού από τη νηπιακή του ηλικία, να έχει μάθει να διαβάζει τη Βίβλο, να προσεύχεται και να πηγαίνει στην εκκλησία κι όμως στο τέλος να χαθεί.
Σε ορισμένες περιστάσεις βρέθηκες ιδιαίτερα κοντά στο Χριστό. Ίσως στο θάνατο της μητέρας σου ή κάποιου άλλου αγαπητού σου προσώπου αισθάνθηκες τη συντομία της ζωής και κατάλαβες ότι θα έπρεπε κι εσύ να ετοιμαστείς για την αιωνιότητα. Για λίγο η καρδιά σου μαλάκωσε και ίσως ακόμη και να έκλαψες. Βρέθηκες πολύ κοντά. Επειδή όμως δεν έκανες τίποτα για το θέμα της σωτηρίας το μαλάκωμα της καρδιάς και ο έλεγχος σ’ άφησαν και έπεσες πάλι πίσω στην αδιαφορία σου. Ή ίσως άκουσες κάποιο δυνατό κήρυγμα και αισθάνθηκες την επιτακτικότατα να αποφασίσεις για το Χριστό. Οι αμαρτίες σου σε τάραξαν, ελέγχτηκες και πάλι έκλαψες, κι όμως στο τέλος για μια φορά ακόμα δεν έκανες τίποτα. Ή ίσως την ώρα αυτή καθώς διαβάζεις τα λόγια αυτά, μέσα σου ξύπνησε το αίσθημα της ανάγκης και η συναίσθηση του κινδύνου ν’ αναβάλλεις το ζήτημα της σωτηρίας. Βρίσκεσαι κοντά. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Δε θα ήθελες τώρα προτού ο έλεγχος αδυνατίσει και φύγει πάλι να πεις «ναι» στο Σωτήρα και να τακτοποιήσεις το θέμα αυτό μια για πάντα;

Προσευχόμενος αλλά χαμένος
Το τρίτο χαρακτηριστικό του ληστή στο σταυρό είναι ότι ήθελε να σωθεί, μάλιστα ζήτησε και από το Χριστό για να τον σώσει, κι όμως ήταν χαμένος. Τα λόγια αυτά ίσως να σε παραξενέψουν, διάβασε όμως την περιγραφή και θα δεις πόσο τραγικά αληθινό είναι αυτό. Άκουσε το ληστή καθώς απευθύνεται στον Ιησού. «Aν είσαι εσύ ο Xριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς» (Λουκ. 23:39). Ζήτησε από τον Ιησού να τον σώσει κι όμως χάθηκε. Αρνήθηκε να σωθεί με τον τρόπο του Θεού και ζήτησε το δημοφιλή τρόπο της σωτηρίας, όχι με το θάνατο του Χριστού. Δε γνώριζε ότι αν ο Χριστός έσωζε τον Εαυτό Του δε θα μπορούσε να σώσει τους άλλους. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στη σωτηρία που μας αναφέρει η Βίβλος και τη σύγχρονη θεολογία. Η Βιβλική διδασκαλία λέει ότι μπορούμε να σωθούμε μόνο με το θάνατο του Χριστού. Η σύγχρονη θεολογία περιφρονεί και κοροϊδεύει το έργο της αντικατάστασης του θανάτου του Χριστού. Αυτό ήταν το λάθος του αμετανόητου ληστή. Ήθελε να σωθεί όχι όμως με τον τρόπο που περνά από το σταυρό του Χριστού γι’ αυτό είπε: «Σώσε τον εαυτό σου κι εμάς».
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να σωθείς κι αυτός είναι με τον εξιλαστήριο θάνατο και την ένδοξη ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Δεν μπορείς να πληρώσεις εσύ την τιμή της αμαρτίας και να σώσεις τον εαυτό σου. Έτσι ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει στη θέση σου, ώστε εσύ να μπορέσεις να ζήσεις. Είσαι μήπως σαν αυτόν το ληστή, ένοχος και καταδικασμένος και Τον απορρίπτεις ακόμη και τώρα, ενώ Αυτός βρίσκεται κοντά σου; Επιθυμείς να σωθείς. Όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να σωθούν και ελπίζουν μια μέρα να σωθούν. Κι όμως θα χαθούν γιατί δεν ενεργούν τώρα.

Ο Σωσμένος Ληστής
Και οι δύο άνδρες που σταυρώθηκαν με το Χριστό ήταν δολοφόνοι, ληστές, αντάρτες. Και οι δυο τους δίκαια καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κι οι δυο τους καρφώθηκαν στο σταυρό. Και οι δυο τους στην αρχή βλασφημούσαν το Σωτήρα. Καμιά διαφορά δεν μπορούμε να σημειώσουμε ανάμεσά τους,  εκτός από τη στάση που πήραν στο πρόσωπο του Χριστού. Ο ένας Τον δέχτηκε, ο άλλος Τον απέρριψε. Πέντε πράγματα μπορούν να ειπωθούν για το σωσμένο ληστή που είναι αληθινά και για κάθε πρόσωπο που είναι σωσμένο.
1. Φοβόταν το Θεό.
2. Παραδέχτηκε ότι ήταν αμαρτωλός.
3. Αναγνώρισε την αναμαρτησία του Χριστού.
4. Τον ομολόγησε ως Κύριό του.
5. Πίστευε στην ανάσταση του Χριστού.

Φοβάται το Θεό
Και τώρα ας πούμε δυο λόγια γι’ αυτές τις πέντε αλήθειες. Ο σωσμένος ληστής είπε στον καρφωμένο συνάδελφό του που ήταν στην αριστερή μεριά του Χριστού: «Δε φοβάσαι το Θεό;». Μ’ άλλα λόγια του είπε: «Δε φοβάσαι ν’ αντιμετωπίσεις το θάνατο και την αιωνιότητα;». Ο διάβολος θα ήθελε να έχει ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο φόβος είναι σημάδι δειλίας και αδυναμίας. Μας διδάσκουν σήμερα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε και ότι κάθε προειδοποίηση για μελλοντική κρίση και την τιμωρία του Θεού για τους αμαρτωλούς είναι απλά εκφοβιστική τακτική. Ο φόβος λένε δεν έχει θέση στον πολιτισμό και το φωτισμό της σημερινής εποχής.
Ο άνθρωπος μιλά για απελευθέρωση από το φόβο. Στον υλικό όμως τομέα της ζωής του οτιδήποτε κάνει κυριαρχείται από φόβο. Όταν είσαι άρρωστος καλείς το γιατρό γιατί φοβάσαι τα παθήματα και το θάνατο. Αποταμιεύεις τα χρήματά σου γιατί φοβάσαι τη φτώχεια. Χτίζεις σπίτι γιατί φοβάσαι το κρύο. Ασφαλίζεις το σπίτι σου γιατί φοβάσαι τη φωτιά και το αυτοκίνητό σου, γιατί φοβάσαι μήπως σε τρακάρει κάποιος μεθυσμένος οδηγός. Μπλεκόμαστε σε πολέμους με θυσία εκατομμυρίων πολύτιμων ζωών και δισεκατομμυρίων χρημάτων, γιατί φοβόμαστε επιθέσεις και φοβόμαστε μήπως χάσουμε την πολύτιμη ελευθερία μας. Όταν όμως οι κήρυκες μιλούν για το φόβο του Θεού και το φόβο της κόλασης, τούς αποκαλούν κήρυκες της συμφοράς και θρηνωδίας.
Εσύ φοβάσαι; Ο ληστής και κάθε σωσμένος θα ομολογήσουν ότι όταν για πρώτη φορά ήρθαν αντιμέτωποι με τις αμαρτίες τους και είδαν την τρομερή καταδίκη της ψυχής τους που τους περίμενε, έτρεμαν και φοβόντουσαν. Να συναντήσεις το Θεό χωρίς να έχεις το Χριστό είναι κάτι που πρέπει να φοβάσαι. Γι’ αυτό ο Θεός μάς προτρέπει να φύγουμε από την επερχόμενη οργή. Μια μέρα θα σταθείς μπροστά στο Χριστό. Αν Τον απορρίπτεις θα φωνάζεις τους βράχους και τα βουνά θα πέσουν και να σε σκεπάσουν. Τότε δε θα είσαι σε θέση να κρύψεις το φόβο σου και το ψέμα του Σατανά «μη φοβάσαι» δε θα σε βοηθήσει καθόλου.

Παραδέχεται την ενοχή του
Το επόμενο πράγμα που σημειώνουμε είναι ότι ο ληστής παραδέχτηκε την ενοχή του. Αναγνώρισε την αμαρτία του όταν είπε: «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ, όταν μάλιστα βρίσκεσαι κάτω από την ίδια καταδίκη; Kι όσο για μας, βέβαια, δίκαια καταδικαστήκαμε, γιατί ανταμειβόμαστε ανάλογα μ’ αυτά που πράξαμε» (Λουκ. 23:40-41). Παραδέχτηκε ότι ήταν ένοχος αμαρτωλός. Κι εσύ δεν μπορείς να σωθείς ωσότου παραδεχτείς το ίδιο πράγμα. Ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς. Όσο καιρό δεν παραδέχεσαι την αμαρτία σου δεν μπορείς να σωθείς.

Παραδέχεται την αναμαρτησία του Χριστού
Κατόπιν ο ληστής αυτός αναγνώρισε την ικανότητα του Χριστού να τον σώσει. Παραδέχτηκε ότι ο Χριστός ήταν χωρίς αμαρτία και γι’ αυτό μπορούσε να κάνει εξιλέωση για άλλους. Αν ο Χριστός ήταν αμαρτωλός δε θα μπορούσε να πεθάνει για άλλους. Ο ληστής όμως αναγνώρισε τον Ιησού ως τον Άγιο του Θεού και είπε «Αυτός όμως δεν έκανε κανένα αδίκημα» (Λουκ. 23:41).

Ομολογεί το Χριστό ως  Κύριο
Ακόμη ομολόγησε το Χριστό ως Κύριο, γιατί είπε: «Θυμήσου με, Kύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου» (Λουκ. 23:42).
Επίσης ομολόγησε πίστη στην Ανάσταση. Το πρόσεξες αυτό; Ο Ιησούς πέθαινε και όμως ο ληστής τού είπε: «Όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Πίστευε ότι ο Χριστός που πέθαινε θα ξαναρχόταν στη βασιλεία Του. Για να το έκανε αυτό ο Χριστός θα έπρεπε να αναστηθεί από τους νεκρούς. Όταν ο ληστής ομολόγησε το Χριστό ως Κύριο και πίστεψε στην καρδιά του ότι θα ανασταίνονταν από τους νεκρούς, σώθηκε. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος της σωτηρίας. «Γιατί, αν ομολογήσεις με το στόμα σου τον Kύριο Ιησού και πιστέψεις με την καρδιά σου, ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς» (Ρωμ. 10:9). Μ’ άλλα λόγια πίστεψε στο ευαγγέλιο, τα Καλά Νέα για τους αμαρτωλούς, ότι ο Χριστός πέθανε, τάφηκε και αναστήθηκε. Αν το πιστεύεις αυτό και είσαι έτοιμος να Τον ομολογήσεις ως Κύριο, θα σωθείς. Στην ομολογία του ληστή ο Κύριος έδωσε απάντηση: «Πραγματικά, σου λέω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» (Λουκ. 23:43). Θα Τον πιστέψεις σήμερα; Ίσως όμως να πεις: «Εγώ πάντοτε το πίστευα αυτό κι όμως δεν είμαι σωσμένος». Επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω: «Τον ομολόγησες ποτέ ως Κύριο; Πότε Τον δέχτηκες οριστικά με πίστη;». Αν όχι, κάνε το τώρα. Δέξου Τον και ομολόγησέ Τον αμέσως.
Θα κλείσω το μέρος αυτό μ’ ένα παράδειγμα. Σκέψου για έναν άνθρωπο που πεθαίνει από ένα δηλητήριο που πήρε. Καλεί το γιατρό που σωστά κάνει τη διάγνωση και αμέσως δίνει συνταγή με το σωστό φάρμακο. Ο γιατρός βάζει το φάρμακο σ’ ένα ποτήρι νερό κοντά στο κρεβάτι και λέει: «Πάρε το φάρμακο αυτό και θα ζήσεις. Αν δεν το πάρεις θα πεθάνεις». Άκουσέ με τώρα. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να πιστεύει ότι είναι δηλητηριασμένος, ακόμη μπορεί να πιστεύει ότι το φάρμακο είναι καλό και θα τον θεραπεύσει αν το πάρει. Μπορεί να τα πιστεύει όλα αυτά και πάλι να πεθάνει. Το δηλητήριο είναι μέσα του. Δε χρειάζεται να πετάξει το φάρμακο στο πάτωμα με βλαστήμιες και απιστία, διακηρύττοντας ότι δεν έχει πίστη στο γιατρό και σε οτιδήποτε άλλο. Αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι να πιστέψει στο γιατρό και να πιστέψει ότι ο φάρμακο είναι καλό, αλλά αυτός αρνείται να το πάρει. Το δηλητήριο θα κάνει το έργο του. Κι εσύ είσαι δηλητηριασμένος από την αμαρτία, φίλε μου, και θα χαθείς για πάντα εκτός κι αν αναγεννηθείς. Απλά να πιστεύεις ότι όλ’ αυτά που λέει η Βίβλος είναι αληθινά. Πρέπει να έρθεις στο σημείο όπου οριστικά θα δεχτείς το Χριστό. Αυτή τη στιγμή πες: «Πιστεύω ότι ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε για μένα και τώρα πρέπει να Τον δεχτώ με πίστη». Ο ληστής στο σταυρό δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να σωθεί. Τα χέρια του ήταν καρφωμένα στο σταυρό και δεν μπορούσε να εργαστεί. Δεν μπορούσε να περπατήσει, γιατί τα πόδια του ήταν καρφωμένα στο σταυρό. Δύο πράγματα όμως δεν ήταν καρφωμένα: η γλώσσα και η καρδιά του. Ήταν ελεύθερα, ώστε με το στόμα του να ομολογήσει και με την καρδιά του να πιστέψει.
Κι εσύ δεν μπορείς να κερδίσει τη σωτηρία σου με τα έργα. Μπορείς να Τον πιστέψεις και να Τον ομολογήσεις. Κάνε το τώρα (Ρωμ. 10:9).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄

Η Θρησκεία του Κάιν και η πίστη του Άβελ

«Ύστερα από καιρό πρόσφερε στον Kύριο θυσία από τους καρπούς της γης. O Άβελ πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα πρόβατα του κοπαδιού του και μάλιστα τα παχύτερα μέρη τους. O Kύριος είδε με ευμένεια τον Άβελ και τη θυσία του. Στον Kάιν όμως και στη δική του θυσία δεν έδειξε ευμένεια. Tότε εξοργίστηκε ο Kάιν και σκυθρώπιασε» (Γέν. 4:3-5).
Ο Κάιν ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος. Σ’ αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ο Κάιν είχε συναίσθηση του καθήκοντός του στο Θεό και την ανάγκη του να ευχαριστήσει τον Παντοδύναμο. Όταν μιλάμε για τον Κάιν σωστά τον θεωρούμε δολοφόνο. Η αμαρτία του φόνου ήταν το αποτέλεσμα της λανθασμένης θρησκείας του Κάιν. Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω: ο Κάιν ήταν πολύ θρήσκος. Από τη Βιβλική αναφορά που έχουμε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ήταν πιο θρήσκος ακόμη και από τον αδελφό του τον Άβελ. Δεν ήταν ο Άβελ που πρότεινε πρώτος να προσφέρουν θυσία στον Κύριο, αλλά ο Κάιν. Αυτό φαίνεται καθαρά στο Γέν. 4:3: «Ύστερα από καιρό ο Kάιν πρόσφερε στον Kύριο θυσία από τους καρπούς της γης».
Σημείωσε τρία πράγματα στο εδάφιο αυτό. 1) Ο Κάιν ήταν εκείνος που πρώτος πρόσφερε θυσία. 2) Έφερε μία προσφορά. 3) Λέγεται ότι την έφερε στον Κύριο. Όλ’ αυτά ήταν πράξεις λατρείας σαν μέρος της θρησκείας του Κάιν. Είχε αρχές και πεποιθήσεις σχετικά με το καθήκον του ανθρώπου για το Θεό και την ανάγκη μιας προσφοράς. Όλη όμως η ειλικρίνειά του δεν ωφέλησε σε τίποτα, γιατί απέρριψε τον τρόπο που ο Θεός υπέδειξε για να γίνει δεκτή μία θυσία. Λίγο πιο ύστερα και ο Άβελ έκανε μία θυσία, πιθανόν παρακινημένος από το γεγονός ότι ο θρήσκος αδελφός του πρόσφερε θυσία στο Θεό. Μόνο όταν η θρησκεία του Κάιν απέτυχε, έγινε φονιάς. Αντί να μετανοούσε και να δεχόταν την προμήθεια του Θεού, θύμωσε με τον αδελφό του και τον έσφαξε.

Μόνο δύο θρησκείες
Οι δύο γιοι του Αδάμ, καθώς στέκονται στο κατώφλι της ανθρώπινης ιστορίας,  είναι οι αντιπρόσωποι όλων των θρησκειών σ’ όλες τις εποχές που θ’ ακολουθήσουν, γιατί μόνο δύο θρησκείες υπάρχουν. Η θρησκεία του Κάιν που ανταποκρίνεται στα φύλλα συκιάς του Αδάμ και της Εύας και της θρησκείας του αίματος του Χριστού που αντιπροσωπεύεται από τον Άβελ και τα δερμάτινα ρούχα που προμήθεψε ο Θεός για τον Αδάμ και την Εύα στον κήπο της Εδέμ. Ο άνθρωπος έχει ταξινομήσει τις θρησκείες με πολλούς τρόπους και τις κατάταξε με τις εκατοντάδες χιλιάδες δόγματα, πιστεύω, φιλοσοφίες και μ’ ένα σωρό άλλα ονόματα. Στην πραγματικότητα όμως κατανέμονται σε δύο ομάδες: τη θρησκεία του Κάιν που ζητά τη σωτηρία με τα έργα και τη θρησκεία του Άβελ που ζητά τη σωτηρία με τη χάρη διά της πίστεως.
Οποτεδήποτε το αίμα του Ιησού Χριστού κηρύττεται ως εξιλέωση για την αμαρτία, οποτεδήποτε κηρύττεται στους ανθρώπους ότι έχουν ανάγκη να πιστέψουν μόνο στον Κύριο Ιησού Χριστό για να σωθούν, εκεί βρίσκεται η θρησκεία του Άβελ. Σ’ ένα μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό ή σε μια απλή εκκλησούλα, όταν ο Χριστός, ο Γιος του Θεού, υπερυψώνεται και το αίμα Του κηρύττεται, εκεί βρίσκουμε την προσφορά του Άβελ.
Αντίθετα όμως όπου το αίμα απορρίπτεται, εκεί έχουμε επανάληψη της προσφοράς του Κάιν. Μπορεί όλα να είναι όμορφα μέσα στην εκκλησία, μπορεί να υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα, όλ’ αυτά δεν ωφελούν σε τίποτα. Μπορεί να υπάρχει το πιο μεγαλόπρεπο εκκλησιαστικό κτίριο με τις πιο ακριβές διακοσμήσεις ή να είναι μια μικρή κακόγουστη εκκλησούλα, αν δεν κηρύττεται η θυσία του Χριστού και η χάρη του Θεού αγνοείται, εκεί επαναλαμβάνεται η θυσία και η θρησκεία του Κάιν.

Η προσφορά του Κάιν
Υπάρχουν πολλά καλά χαρακτηριστικά που πρέπει να σημειωθούν στη θυσία του Κάιν από θρησκευτικής πλευράς. Ο Κάιν δεν αρνιόταν την ύπαρξη του Θεού. Μάλιστα την αναγνώρισε όταν έφερε την προσφορά του στον Κύριο. Ο Κάιν δεν ήταν αθεϊστής. Πίστευε κι αυτός στην ανάγκη της σωτηρίας, γι’ αυτό κι έφερε την προσφορά του, κι όμως όλ’ αυτά δεν ωφέλησαν σε τίποτα. Σε άλλο μέρος της μελέτης μας αυτής δείξαμε ότι ο Θεός είχε διδάξει στον Αδάμ και στην Εύα ότι τα φύλλα συκιάς δεν μπορούσαν να καλύψουν τη γύμνια τους, γι’ αυτό τους έκανε καλύμματα από δέρματα ζώων για να διδάξει τρία πράγματα:
1. Η σωτηρία είναι δώρο του Θεού όχι με τα έργα των ανθρώπων.
2. Η σωτηρία είναι με το θάνατο ενός αθώου αντικαταστάτη.
3. Η σωτηρία είναι με το χύσιμο αίματος.
Αναμφίβολα ο Αδάμ και η Εύα μετέδωσαν την αποκάλυψη αυτή του Θεού στα παιδιά τους. Ο Κάιν δεν είχε καμιά δικαιολογία γιατί οι γονείς του έκαναν ξεκάθαρες τις απαιτήσεις του Θεού. Ο Άβελ ο νεότερος αδελφός του Κάιν κατάλαβε πολύ καλά τι ο Θεός δίδαξε. Συμπεραίνουμε ότι ο Κάιν ήταν θρήσκος, ειλικρινής, φιλόδοξος και γεμάτος ζήλο. Δεν πίστευε όμως σ’ αυτά που είπε ο Θεός. Αγνοούσε το Λόγο του Θεού και έδωσε τη δική του ερμηνεία σ’ αυτά που είπε ο Κύριος. Αρνήθηκε την απόλυτη και αλάνθαστη εξουσία του Λόγου του Θεού. Ήταν ένας τέλειος ορθολογιστής της εποχής του! Δεν παραμέρισε εντελώς το Λόγο του Θεού, τον διάστρεψε όμως για να ταιριάζει με τη φιλοσοφία του. Απ’ όλους τους άπιστους ο πιο απατηλός δεν είναι εκείνος που ανοιχτά και κραυγαλέα απορρίπτει το Λόγο του Θεού και τον πετά ολοκληρωτικά, αλλά ο χειρότερος όλων είναι εκείνος που χρησιμοποιεί θρησκευτική γλώσσα, είναι πολύ θρήσκος, ηθικολογεί και χρησιμοποιεί συντηρητική Βιβλική ορολογία. Παράλληλα με πολλή διακριτικότητα απορρίπτει το αίμα, τη θεότητα του Χριστού, τη σωματική ανάστασή Του, την αλήθεια της χάρης του Θεού. Το δηλητήριο γίνεται πιο επικίνδυνο όταν είναι καλυμμένο με ζάχαρη και το λάθος γίνεται πιο βδελυρό όταν καμουφλάρεται με θρησκευτική και ευσεβοφανή φρασεολογία.

Ο Κάιν απορρίπτει το αίμα
Η προσφορά του Κάιν, σύμφωνα με την επιστολή προς Εβραίους δεν προσφέρθηκε με πίστη, ενώ του Άβελ περιγράφεται ως εξής: «Xάρη στην πίστη του ο Άβελ πρόσφερε στο Θεό θυσία υπέρτερη απ’ ό,τι ο Kάιν. Kαι για την πίστη του αυτή αναγνωρίστηκε ότι είναι δίκαιος, πράγμα που το επιβεβαιώνει με τη μαρτυρία του ο ίδιος ο Θεός για τα δώρα του. Kαι χάρη σ’ αυτήν την πίστη του, αν και πεθαμένος, συνεχίζει ακόμα να μας μιλά» (Εβρ. 11:4).
Δια πίστεως αλλά με πίστη σε τι; Με πίστη στον αποκαλυμμένο λόγο του Θεού σχετικά με το χύσιμο του αίματος. Αυτό είναι ξεκάθαρο από την εβραϊκή λέξη που χρησιμοποιείται για τη θυσία του Κάιν «Μινγκχαχ» που σημαίνει «προσφορά δώρου». Είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται ξανά και ξανά στο Λευιτικό για να περιγράψει την εξ αλφίτων προσφορά. Στο λαό Ισραήλ παραγγέλθηκε να φέρνει τις εξής πέντε προσφορές:
1. Το ολοκαύτωμα (Λευιτ. κεφ. 1).
2. Την εξ αλφίτων προσφορά (Λευιτ. κεφ. 2).
3. Την ειρηνική θυσία (Λευιτ. κεφ. 3).
4. Την προσφορά για την αμαρτία (Λευιτ. κεφ. 4).
5. Την προσφορά για τις παραβάσεις (Λευιτ. κεφ. 5).
Κάθε μία απ’ αυτές ήταν θυσία αίματος, εκτός από μία και αυτή ήταν η «Μινγκχαχ» ή «εξ αλφίτων προσφορά». Ήταν από σιμιγδάλι και λάδι. Ζωή όμως δε θυσιαζόταν και αίμα δε χυνόταν. Ήταν σπουδαία στη θέση της, μπορούσε όμως ν’ ακολουθήσει μόνο τη θυσία του ολοκαυτώματος με το σφάξιμο της θυσίας. Το ολοκαύτωμα στέκεται για το θάνατο του Χριστού και η εξ αλφίτων προσφορά είναι τύπος της δίκαιης ζωής του Χριστού. Προτού μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τη ζωή Του, πρέπει να σωθούμε με το αίμα Του. Εδώ βρισκόταν το μοιραίο λάθος του Κάιν. Ζήτησε μια θρησκεία καλών έργων, χωρίς το αίμα της Θυσίας. Έβαλε τη «Μινγκχαχ» την «εξ αλφίτων προσφορά», πριν από τη θυσία του ολοκαυτώματος, παραβιάζοντας έτσι τις απαιτήσεις του Θεού. Στη θεία σειρά η σωτηρία έρχεται πρώτα, κατόπιν ακολουθεί η εξ αλφίτων προσφορά, τα καλά έργα.

Ωραία θυσία αλλά άχρηστη
Δεν υπάρχει υπαινιγμός στην αφήγηση ότι ο Κάιν δεν έφερε ωραία προσφορά. Θα έπρεπε να παρουσιάζει μια πιο ελκυστική εικόνα σ’ αντίθεση με τη θυσία του Άβελ. Στο βωμό του Άβελ βρίσκονταν το ματωμένο, άψυχο αρνί, όχι και τόσο όμορφο όσο οι καρποί του Κάιν. Η αληθινή όμως λατρεία δε βρίσκεται στα εξωτερικά πράγματα αλλά στην καρδιά. Ο Φαρισαίος στο ναό έκανε μια πολύ όμορφη προσευχή-ομιλία σ’ αντίθεση με την κραυγή για έλεος του Τελώνη. Η δεκτή λατρεία μπορεί να συνοδεύεται ή όχι με όμορφες τελετές. Αυτό που έχει σπουδαιότητα είναι το πνεύμα και το αίμα. Η θυσία είναι απαραίτητη. Ο Θεός λέει στο λόγο Του: «Aλλά στα σπίτια που θα βρίσκεστε εσείς, το αίμα θα είναι το σημάδι που θα σας προστατέψει. Θα το δω και θα σας προσπεράσω. Έτσι θα γλιτώσετε από το χτύπημα του θανάτου, όταν θα τιμωρώ την Aίγυπτο» (Έξοδ. 12:13). Γι’ αυτό ο Κάιν απορρίφτηκε και ο Άβελ έγινε δεκτός.
Οι θεολόγοι για χρόνια τώρα κάνουν υποθέσεις σχετικά με το πώς ο Κάιν και ο Άβελ ήξεραν ή όχι ότι ο Θεός δέχτηκε την προσφορά τους. Το κείμενο λέει: «O Άβελ πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα πρόβατα του κοπαδιού του και μάλιστα τα παχύτερα μέρη τους. O Kύριος είδε με ευμένεια τον Άβελ και τη θυσία του» (Γέν. 4:4). Οι πρώτοι πατέρες της εκκλησίας πίστευαν ότι ο Θεός απάντησε στη θυσία του Άβελ στέλνοντας φωτιά από τον ουρανό να καταφάει το αρνί, ενώ στην περίπτωση του Κάιν δεν υπήρχε τέτοια εκδήλωση. Γνωρίζουμε ότι η πρώτη θυσία στη Σκηνή του Μαρτυρίου άναψε με φωτιά που έπεσε από τον ουρανό. Το ίδιο έγινε και με την πρώτη θυσία που έγινε στο Ναό του Σολομώντα. Και η θυσία του προφήτη Ηλία στο όρος Κάρμηλο απαντήθηκε με φωτιά από τον ουρανό.
Ακόμη διαβάζουμε: «Xάρη στην πίστη του ο Άβελ πρόσφερε στο Θεό θυσία υπέρτερη απ’ ό,τι ο Kάιν. Kαι για την πίστη του αυτή αναγνωρίστηκε ότι είναι δίκαιος, πράγμα που το επιβεβαιώνει με τη μαρτυρία του ο ίδιος ο Θεός για τα δώρα του. Kαι χάρη σ’ αυτήν την πίστη του, αν και πεθαμένος, συνεχίζει ακόμα να μας μιλά» (Εβρ. 11:4).
Προφανώς ο Άβελ δέχτηκε μία κάποιου είδους μαρτυρία που του φανέρωσε ότι η θυσία του έγινε δεκτή και ότι βρήκε εύνοια μπροστά στο Θεό. Ίσως να έμοιαζε με το θαύμα που έγινε στο όρος Κάρμηλο με τον προφήτη Ηλία: «Aς επικαλεστούν αυτοί το όνομα του θεού τους και θα επικαλεστώ κι εγώ το όνομα του Kυρίου. Όποιος Θεός απαντήσει με φωτιά, αυτός θα είναι ο αληθινός Θεός. Kι όλος ο λαός απάντησε: “Σωστά μίλησες”» (Α΄ Βασ. 18:24).

Απάντηση με φωτιά
Η φωτιά στη Βίβλο είναι ένα από τα πολλά σύμβολα του Αγίου Πνεύματος που μπαίνει στη ζωή εκείνων που σώθηκαν με το αίμα του Χριστού. Η φωτιά από τον ουρανό ποτέ δεν έπεσε πάνω σ’ ένα άδειο θυσιαστήριο. Έπεφτε πάνω στη θυσία μόνο. Ποτέ δεν έπεσε στην «προσφορά εξ αλφίτων» ή στην «προσφορά για την αμαρτία». Όλα αυτά έπρεπε να αναφτούν από τη φωτιά του ολοκαυτώματος. Το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος βρίσκονταν μέσα από την πόρτα της σκηνής του μαρτυρίου ή του ναού που συμβόλιζε το σταυρό του Γολγοθά. Ο αμαρτωλός που περνά την πόρτα (σύμβολο του Χριστού πρέπει πρώτα να σταματήσει στο Σταυρό προτού μπορέσει να έρθει στην παρουσία του Θεού. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όπως ακριβώς έπεσε η φωτιά πάνω στο ολοκαύτωμα, έτσι το Άγιο Πνεύμα δίνεται σ’ εκείνους που περνούν από το δρόμο του εξιλαστήριου θανάτου του Χριστού. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για σωτηρία εκτός απ’ αυτόν που περνά από το Σταυρό.
Είτε πιστεύεις είτε όχι ότι ο Θεός δέχτηκε τη θυσία του Άβελ με φωτιά, το μάθημα είναι ξεκάθαρο. Απ’ όλ’ αυτά τα άλλα περιστατικά φαίνεται καθαρά ότι ο Κάιν είδε τη φωτιά να πέφτει πάνω στη θυσία του Άβελ αναγνώρισε ότι η δική του προσφορά από τους κόπους και την εργασία του δεν έγινε δεκτή. Ο Άβελ γνώριζε ότι η θυσία του έγινε δεκτή με τη μαρτυρία της φωτιάς του Αγίου Πνεύματος. Κι εμείς μπορούμε να το γνωρίζουμε όταν ερχόμαστε από το δρόμο του Σταυρού ότι γίναμε δεκτοί. Η Βίβλος λέει: «Aλλά και το Πνεύμα επίσης μας συμπαραστέκεται στις αδυναμίες μας, γιατί εμείς δεν ξέρουμε πώς να προσευχηθούμε καθώς πρέπει, όμως το ίδιο το Πνεύμα μεσιτεύει για μας στο Θεό με ανέκφραστους στεναγμούς» (Ρωμ. 8:26).
Το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί σε κάθε πιστό λέγοντάς του ότι είναι σωσμένος. Η θρησκεία μόνο ποτέ δεν το κάνει. Το καλύτερο που μπορεί να πει ο θρησκευόμενος είναι: «Ελπίζω, προσπαθώ. Κάνω το καλύτερό μου». Μόνο ο πιστός που εμπιστεύτηκε στο Χριστό μπορεί να πει: «Γνωρίζω» γιατί έχει τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος μέσα του.

Τι είναι Μαρτυρία;
Η μαρτυρία για μας είναι πραγματική φωτιά όπως του Άβελ ή μια φωνή ή ένα φυσικό συναίσθημα; Μερικοί νομίζουν ότι έτσι είναι. Η Βίβλος όμως λέει: «Όποιος πιστεύει στο Γιο του Θεού, τη μαρτυρία αυτή την έχει μέσα του. Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, σημαίνει πως τον έχει εκλάβει για ψεύτη, αφού δεν έχει πιστέψει στη μαρτυρία που έχει δώσει ο Θεός για το Γιο του» (Α΄ Ιωάν. 5:10).
Η αληθινή μαρτυρία είναι ο λόγος του Θεού. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι η μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος είναι κάτι το διανοητικό ή φυσικό και περιμένουν φωτιές, οράσεις και συναισθήματα. Ο Λόγος του Θεού ποτέ δεν αλλάζει. Οι υποσχέσεις Του είναι για πάντα οι ίδιες: «Γιατί, πράγματι, όποιος επικαλεστεί το όνομα του Kυρίου θα σωθεί» (Ρωμ. 10:13).
Το πιστεύω αυτό. Και επικαλούμαι το όνομά Του και ο Θεός λέει ότι είμαι σωσμένος. Πρέπει να ζητήσουν κάτι παραπάνω; Η υπόσχεσή Του δεν είναι αρκετή; Δε θα Τον προσβάλλουν αν Του ζητήσουν κάτι επιπρόσθετο με την πιστή υπόσχεσή Του; Πιστεύω ότι ο Θεός φυλάει το λόγο Του. Κάποιος είπε: «Ο Θεός το είπε. Εγώ το πιστεύω. Αυτό τα τακτοποιεί όλα».
Δε χρειάζομαι τίποτα περισσότερο γιατί το Πνεύμα Του τώρα μαρτυρεί με το δικό μου πνεύμα με κάθε πολύτιμη υπόσχεση του Λόγου Του ότι είμαι παιδί Θεού. Αυτό είναι σωτηρία, φίλε μου. Ο Άβελ πίστεψε και η φωτιά έπεσε. Ο Κάιν κοπίασε και εργάστηκε και πήγε στην αιώνια καταδίκη. Τι έχεις εσύ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ή ΧΡΙΣΤΟ; Μπορείς να πεις: «Γνωρίζω ότι είμαι σωσμένος;». Αν όχι τότε εγκατάλειψε τη θρησκεία σου και δέξου τον Κύριο Ιησού Χριστό τώρα!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄

Ένας Θρησκευτικός Άρχοντας πιστεύει

«Mεταξύ των Φαρισαίων υπήρχε κι ένας άρχοντας των Iουδαίων, που ονομαζόταν Nικόδημος. Aυτός ήρθε νύχτα στον Iησού και του είπε: “Δάσκαλε, ξέρουμε πως από το Θεό έχεις έρθει δάσκαλος, γιατί κανένας δεν μπορεί να κάνει τα θαύματα αυτά που κάνεις εσύ, αν δεν είναι ο Θεός μαζί του”. O Ιησούς αποκρίθηκε: “H αλήθεια είναι, και σου το τονίζω, πως αν κάποιος δε γεννηθεί ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού”» (Ιωάν. 3:1-3).
Ο Νικόδημος αν και ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος δεν ήταν σωσμένος. Όλες οι περικοπές του ευαγγελίου που μιλούν γι’ αυτόν δεν αναφέρουν ούτε για ένα κακό πράγμα γι’ αυτόν. Μερικοί τον κατηγορούν για δειλία γιατί ήρθε στο Χριστό τη νύχτα. Ίσως όμως ήταν η μόνη κατάλληλη ώρα για να συνομιλήσει με το Χριστό. Από το πρωί ως το βράδυ ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα σε πλήθη ανθρώπων και δεν υπήρχε κάποια ευκαιρία γι’ αυτόν τον υπερθρησκευόμενο άνθρωπο να Τον δει. Άλλοι λένε ότι ο Νικόδημος παρέμεινε κρυφός μαθητής του Κυρίου. Αυτό όμως ίσως να είχε κίνητρο την επιθυμία του να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για χάρη του Χριστού στο μεγάλο Συνέδριο του Σαχενδρείν.
Χώρια απ’ αυτές τις αμφίβολες εξαιρέσεις η μαρτυρία δείχνει στο γεγονός ότι ο Νικόδημος ήταν ένας θαυμάσιος, ηθικός, θρησκευόμενος, μορφωμένος, νομοταγής άνθρωπος της εκκλησίας. Δεν είχε όμως σωτηρία. Του έλειπε ένα πράγμα: Η νέα γέννηση, που είναι αποτέλεσμα της προσωπικής συνάντησης με το Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν Φαρισαίος που σήμαινε ότι ανήκε στην ψηλά εκτιμώμενη θρησκευτική οργάνωση της εποχής του. Ήταν ακόμη μέλος του Σαχενδρείν που ήταν το διοικητικό θρησκευτικό σώμα της εποχής του. Παρόλ’ αυτά δεν ήταν σωσμένος. Όλοι τον εκτιμούσαν για την ευσέβεια και την καλοσύνη του. Τον τιμούσαν με το να τον δέχονται και να τον αναγνωρίζουν ως ηγέτη ανάμεσα στους Ιουδαίους. Ο Χριστός παραδέχτηκε την υψηλή θέση του όταν στην πορεία της συζήτησης του είπε: «Eσύ είσαι ο δάσκαλος του Iσραήλ κι αυτά τα πράγματα δεν τα ξέρεις;» (Ιωάν. 3:10).

Ο Νικόδημος δεν ήταν σωσμένος
Ο Νικόδημος ήταν Φαρισαίος, άνθρωπος που τον σέβονταν όλοι, άρχοντας και δάσκαλος του Ισραήλ και θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν ήταν όμως σωσμένος. Είχε θρησκεία αλλά δεν ήταν ικανοποιημένος μ’ αυτήν. Ήταν αγνός και ειλικρινής και τα έκανε όλα με την ελπίδα να βρει παρηγοριά και ικανοποίηση. Δεν είχε όμως βεβαιότητα και ειρήνη. Αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να συνεχίζει να εργάζεται και να ελπίζει με μια καρδιά άδεια και μ’ ένα μεγάλο φόβο για το μέλλον. Μπροστά μας έχουμε έναν άνθρωπο που δεν ικανοποιείται μόνο με τη θρησκεία. Χρειαζόταν το Χριστό. Ο Νικόδημος ήταν διαφορετικός από τον Κάιν και τον αμετανόητο ληστή στο σταυρό. Γνώριζε ότι όλη η καλοσύνη του, αν και μπορούσε να εντυπωσιάσει όλους εκείνους που ήταν τριγύρω του, δεν μπορούσε να τον κάνει κατάλληλο να σταθεί στην παρουσία του Θεού.
Θα μπορούσαμε να δώσουμε τον ορισμό της θρησκείας ως εξής: «Θρησκεία είναι ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς και νόμων πράξεων που βασίζονται πάνω στην αναγνώριση, την πίστη, το σεβασμό μιας υπεράνθρωπης δύναμης και ανώτερης εξουσίας. Καθένας λοιπόν που πιστεύει σε μια ανώτερη δύναμη ή ανώτερο ον, είτε είναι προσωπικό αυτό ή απρόσωπο, είναι θρήσκος. Αυτή η υπεράνθρωπη δύναμη μπορεί να είναι ο ήλιος, η σελήνη, η ιερή αγελάδα ή ακόμη και το φίδι. Μπορεί να είναι ένα ποτάμι, ένας άνθρωπος ένα άγαλμα ή κάποιο ξύλο ή μέταλλο.

Η Μοναδικότητα του Χριστιανισμού
Ο Χριστιανισμός διαφέρει από κάθε άλλη θρησκεία γιατί έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Ο Χριστός διδάσκει ότι μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό με βάση την ένωση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Αυτή η ένωση είναι ένα Πρόσωπο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Επειδή είναι Θεός και άνθρωπος συνιστά τη μόνη προσέγγιση και τη μόνη ένωση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Ο Ιησούς είπε: “Eγώ είμαι ο Δρόμος και η Αλήθεια και η Zωή. Kανένας δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μονάχα περνώντας από μένα. …Όποιος έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα. Πώς, λοιπόν, λες εσύ: Δείξε μας τον Πατέρα;… Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα» (Ιωάν. 14:6,9, 10:30).
Ο Χριστιανισμός δεν είναι ένα σύστημα, είναι ένα Πρόσωπο: ο Χριστός, ο Ίδιος ο Θεός. Ο Ιησούς Χριστός θέλει κάθε πρόσωπο να συμμεριστεί την ένωσή του με το Θεό Πατέρα. Σ’ αντίθεση με όλες τις άλλες θρησκείες μόνο ο Χριστιανισμός προσφέρει αυτήν την ευκαιρία. Ο Χριστός όχι μόνο αποκαλύπτει τον αληθινό Θεό σε μας, αλλά και ο Ίδιος είναι ένα μ’ Αυτόν. Ο Κύριός μας απάντησε στο ερώτημα του Νικόδημου με τα εξής σημαντικά λόγια: «H αλήθεια είναι, και σου το τονίζω, πως αν κάποιος δε γεννηθεί ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού» (Ιωάν. 3:3).
Η έκφραση «αναγέννηση» σημαίνει στην κυριολεξία «γεννημένος από πάνω» δηλαδή από το Θεό. Ο Ιωάννης μάς λέει: «Όποιος πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Xριστός, έχει γεννηθεί από το Θεό» (Α΄ Ιωάν. 5:1).
Η γέννηση από το Θεό δεν είναι φυσική. Στην πραγματικότητα είναι μία υπερφυσική γέννηση. Η πρώτη γέννησή μας ήταν φυσική, η δεύτερη είναι πνευματική. Η πρώτη γέννηση ήταν ανθρώπινη, η δεύτερη είναι θεία. Η πρώτη γέννηση σ’ έκανε μέλος της πεσμένης ανθρώπινης φυλής, η δεύτερη γέννηση σε κάνει μέλος της λυτρωμένης φυλής. Η πρώτη γέννηση σου έδωσε μία διεφθαρμένη και αμαρτωλή φύση, ως απόγονο του Αδάμ, η νέα γέννηση σού δίνει νέα ζωή και σε κάνει μέτοχο της θείας φύσης. Με την πρώτη γέννησή σου γεννήθηκες αμαρτωλός, με τη δεύτερη άγιος. Οι δύο γεννήσεις στέκονται για πάντα χώρια και είναι διαφορετικές. Η παλιά φύση έχει τη φύση του θανάτου και τελικά θα πεθάνει. Η νέα φύση έχει αιώνια ζωή, γιατί είναι η ζωή του Θεού φυτεμένη από το Άγιο Πνεύμα με την πίστη στο αίμα του Χριστού που χύθηκε και στο τελειωμένο έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ο Θρήσκος είναι τυφλός
Ο Νικόδημος στην αρχή είχε μεγάλη δυσκολία να πιστέψει τη δήλωση του Χριστού σχετικά με τη νέα γέννηση. «Πώς μπορεί να γεννηθεί ένας άνθρωπος τη στιγμή που είναι κιόλας γέρος; Mπορεί  μήπως να μπει στην κοιλιά της μάνας του για δεύτερη φορά και να ξαναγεννηθεί;» (Ιωάν. 3:4).
Τότε ο Ιησούς αμέσως του εξήγησε λέγοντάς του: «Πράγματι, σε βεβαιώνω, αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού» (Ιωάν. 3:5).
Σημειώστε εδώ μία πρόοδο στην αποκάλυψη. Ο άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί για να δει τη βασιλεία του Θεού. Η σωτηρία είναι από τον Κύριο και μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να ανοίξει τα μάτια του αμαρτωλού που είναι τυφλός και να του δείξει ότι χρειάζεται νέα ζωή από πάνω. Ωσότου το Άγιο Πνεύμα αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι τα έργα και η θρησκεία είναι ανίκανα και άχρηστα να τον σώσουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός μάς λέει: «Πράγματι, σε βεβαιώνω, αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού» (Ιωάν. 3:5).
Πολλή συζήτηση έχει γίνει για την ερμηνεία του εδαφίου αυτού. Μερικοί λένε ότι το να αναγεννηθείς «εξ ύδατος και Πνεύματος» σημαίνει το βάπτισμα στο νερό και η δεύτερη είναι με το Πνεύμα του Θεού από πάνω. Αν και σεβόμαστε τις ειλικρινείς απόψεις των ανθρώπων, πιστεύουμε ότι η αρμονία όλης της Βίβλου μάς δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Χριστός εδώ μας λέει πως πραγματοποιείται η νέα γέννηση με το νερό και το Πνεύμα. Το νερό είναι σύμβολο του Λόγου του Θεού. Ο απ. Πέτρος γράφει: «Μια κι έχετε αναγεννηθεί όχι από σπέρμα φθαρτό αλλά άφθαρτο χάρη στο λόγο του Θεού, που είναι ζωντανός και μένει αιώνια» (Α΄ Πέτρ. 1:23).

Γεννημένοι με το Λόγο του Θεού
Το σύμβολο του νερού χρησιμοποιείται επανειλημμένα για το Λόγο του Θεού: «Οι άντρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως κι ο Xριστός αγάπησε την εκκλησία και πρόσφερε τον εαυτό του για χάρη της, με σκοπό να την αγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό του νερού μέσω της διδαχής του» (Εφεσ. 5:25-26).
Ο Παύλος λέει: «Τότε, όχι χάρη σε έργα δικαιοσύνης, που κάναμε εμείς, αλλά χάρη στο δικό του έλεος, μας έσωσε με το λουτρό της αναγέννησης και της ανακαίνισης του Αγίου Πνεύματος» (Τίτ. 3:5).
Όταν η Βίβλος αναφέρει το νερό σε σχέση με τη νέα γέννηση η αναφορά πάντα σχετίζεται με το Λόγο του Θεού. Η διδασκαλία του Χριστού είναι η εξής: Η νέα γέννηση παράγεται με το Άγιο Πνεύμα, που παίρνει το Λόγο του Θεού και τον εφαρμόζει στην καρδιά του αμαρτωλού ελέγχοντάς τον για την αμαρτία και δείχνοντάς του ότι μπορεί να σωθεί μόνο δια της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτή είναι η σημασία της φράσης «γεννημένος από νερό και Πνεύμα».

Γιατί χρειάζεται η Αναγέννηση
Ο Ιησούς Χριστός προσθέτει ακόμη ένα εδάφιο να μιλήσει για την αναγκαιότητα της αναγέννησης. «Εκείνο που έχει γεννηθεί από σάρκα είναι σάρκα, κι εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα είναι πνεύμα» (Ιωάν. 3:6).
Με την πρώτη γέννηση ο άνθρωπος είναι κληρονόμος της σάρκας του Αδάμ. Είναι διεφθαρμένος, αμαρτωλός και κάτω από κατάκριση. Τόσο κακή είναι η Αδαμική φύση, ώστε άσχετα με το τι την ντύνουμε είτε είναι ηθική ή θρησκεία ή μόρφωση, ο Θεός δεν κάνει ούτε καν απόπειρα να τη διορθώσει ή να την καλυτερεύσει. Αντί γι’ αυτό, αγνοεί την παλιά φύση και τοποθετεί μέσα στον αμαρτωλό που πιστεύει μία νέα φύση με την νέα γέννηση. Αυτή είναι η αιώνια ζωή που δεν μπορεί να χαθεί.

Πώς θ’ αποκτήσουμε αυτή τη νέα ζωή
Το αποτέλεσμα αυτής της νέας φύσης είναι η αιώνια ζωή. Αιώνια ζωή είναι ατελείωτη ύπαρξη. Ακόμη και ο αμαρτωλός την έχει αυτή. Δεν έχει όμως αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή όμως είναι σε ποιότητα και ποσότητα. Είναι το δώρο του Θεού και η ζωή του Ίδιου του Θεού. Γι’ αυτό ο Χριστός απαντώντας στο ερώτημα του Νικόδημου «Πώς μπορούν να γίνουν αυτά;» (Ιωάν. 3:9) (Δηλαδή πώς μπορεί να αποκτηθεί η αιώνια ζωή;) είπε: «Kι όπως ύψωσε ο Mωυσής το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Γιος του ανθρώπου, ώστε να μη χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί ο Θεός αγάπησε με μια τέτοια αγάπη τον κόσμο, ώστε πρόσφερε το Γιο του το Mονογενή, για να μη χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:14-16).
Προσέξτε τη λέξη «αιώνια». Ο πιστός έχει μια αιώνια ζωή μακαριότητας και ευτυχίας. Όταν η Βίβλος μιλά για την ατελείωτη διάρκεια των χαμένων χρησιμοποιεί μια άλλη λέξη. Στην επιστολή Ιούδα π.χ. περιγράφεται η καταδίκη των πεσμένων αγγέλων και λέει ότι τους κράτησε «δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφου» (Ιούδα εδ. 6). Η λέξη που χρησιμοποιείται εδώ είναι «αϊδιος» και είναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που μεταφράζεται «αιώνια». Ποτέ δεν αναφέρεται σε σχέση με τον πιστό. Είναι ατελείωτη ύπαρξη, αλλά όχι όμως αιώνια ζωή.

Θρησκεία ή Χριστός
Οι περισσότερες θρησκείες πιστεύουν στη ζωή μετά θάνατο. Μόνο όμως η Βίβλος διδάσκει την αιώνια ζωή των πιστών,  όχι μόνο με τη σημασία της συνεχιζόμενης ύπαρξης, αλλά και της αιώνιας μακαριότητας. Αυτή είναι μια ακόμη διάκριση ανάμεσα στη θρησκεία και στη σωτηρία του Χριστού. Η θρησκεία αφήνει τον αμαρτωλό να ελπίζει, όχι όμως και να γνωρίζει. Να εύχεται, αλλά ποτέ να μην είναι βέβαιος. Ο Χριστός δίνει θετική ελπίδα, βεβαιότητα και χαρά. Ο πραγματικός μαθητής του Χριστού δε φοβάται το θάνατο. Μπορεί να φοβάται τα παθήματα, τον πόνο και την αγωνία που προηγείται του θανάτου. Ο ίδιος όμως ο θάνατος δεν τον τρομοκρατεί. Δεν έχω δει ποτέ κανέναν άνθρωπο χωρίς το Χριστό, άσχετα πόσο καλός ηθικός και θρήσκος αν είναι που δε φοβάται το θάνατο. Ο πιστός όμως μπορεί ν’ αναφωνήσει. «Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;» (Α΄ Κορ. 15:55). Για το χριστιανό ο θάνατος είναι η απελευθέρωση απ’ αυτό το χωμάτινο σπίτι και προσδοκία για την παρουσία του Κυρίου στην ευλογημένη ελπίδα της ανάστασης, όταν με νέα πια σώματα ποτέ δε θα πεθάνουμε και ποτέ δε θα υποφέρουμε ή κλάψουμε. Τι αντίθεση με τον μη αναγεννημένο που δεν έχει ελπίδα και λαμπρό μέλλον.
Επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω: «Φοβάσαι το θάνατο;». Δε ρωτάω αν φοβάσαι να πεθάνεις. Όσο βρισκόμαστε σ’ αυτό το σώμα φυσικό είναι να φοβόμαστε τα παθήματα και τον πόνο, όχι όμως το θάνατο, που δεν είναι παρά ένας αποχαιρετισμός στη γη και την αμαρτία για να ζήσουμε στη μακαριότητα του ουρανού και στην ανέκφραστη χαρά μ’ Εκείνον για πάντα, αιώνια. Αυτή είναι η αιώνια ζωή για την οποία η θρησκεία δε γνωρίζει τίποτα. Κι αυτή είναι στη διάθεσή μας μόνο με την πίστη σ’ Εκείνον που είπε: «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. 14:6).
Μόνο ο Χριστός δίνει ελπίδα για να δούμε ξανά τα αγαπητά μας πρόσωπα που έφυγαν από τη ζωή αυτή. Μόνον Εκείνος δίνει μόνιμη παρηγοριά στις σκοτεινές ώρες του πένθους. Μας δίνει ειρήνη, ακόμα και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Εσύ, αγαπητέ φίλε, έχεις αυτήν την αιώνια ζωή; Αν ναι, τίποτα δεν μπορεί να σε βλάψει ακόμα και ο θάνατος.

Μετάφραση: Γ.Σ.Κ.

Αγαπητέ μας φίλε,
Αν το βιβλιαράκι αυτό μίλησε στην καρδιά σου και ύστερα από προσευχή δέχτηκες το Χριστό ως  προσωπικό σου Σωτήρα, γράψε μας στη διεύθυνση που υπάρχει παρακάτω να σου στείλουμε δωρεάν μια Καινή Διαθήκη σε μετάφραση στη δημοτική, που έγινε από καθηγητές του Πανεπιστημίου, καθώς και άλλα έντυπα κατάλληλα, που θα σε βοηθήσουν στην πνευματική σου ζωή.

Γράψε μας: ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ο ΛΟΓΟΣ
                   ΤΑΧ. ΘΥΡΙΔΑ 254
                    194 00  ΚΟΡΩΠΙ
Τηλ. 210-4934214

“Religion or Christ” is the copyright of RBC Ministries
It is translated into Greek and printed with permission.
All rights reserved.”