Στης θλίψης τ’ αγκάλιασμα
έγειρα απόψε
και ξάφνου σκοτείνιασε
τ’ ανοιξιάτικο γιόμα
σαν τα είδα στο χώμα
νεκρά τα πουλιά
κορίτσια κι αγόρια
γιασεμιά μαραμένα
στ’ ανθογυάλι της γης
κι ερωτώ
κι αν μπορείς
την απάντηση δώσε
πόσα θα’ ναι ακόμα
που θα σβήσουν στο χώμα.

Η ανάσα της Άνοιξης
ευωδιάζει ζωή
κι ανασταίνει στο διάβα της
τη νεκρή πασχαλιά
μα κοιτώ τα πουλιά
παγωμένα στο χώμα
και το βλέμμα μου σκιάζει
μολυβί Ουρανός
νίκησε ο εχθρός;

Ο εχθρός ναι, τα νίκησε
σιωπήστε άνθρωποι
τι σημαίνουν τα σήμαντρα
και προς τι ο χορός
ειν’ του σκότους ο Άρχοντας
ύπουλος φοβερός
την ελπίδα τους ξέφτισε
και την έκανε σκόνη
αγκαλιάσαν τον θάνατο
τα’ όραμα που σκοτώνει.