“Κάμε εις εμέ σημείον εις αγαθόν, δια να ίδωσιν οι μισούντες με και να αισχυνθώσι, διότι συ, Κύριε, με εβοήθησας, και με παρηγόρησας” (Ψαλμ. 86:17).
Πόσο λαχταράει η ψυχή του ανθρώπου το σπίτι του, την οικογένειά του, όταν βρίσκεται μακριά! Νοσταλγεί τ’ αγαπητά του πρόσωπα, τις ανέσεις του. Κι όταν γυρίζοντας πλησιάζει να φτάσει, η κούραση χαλαρώνει, η ένταση και η θλίψη λιγοστεύει. Νιώθει όμορφα τότε, τίποτα δεν τον ενοχλεί, πάει σπίτι του.
Πόσο συχνά και γω νιώθω τα ίδια συναισθήματα, όταν, μετά από μακρόχρονη απουσία μου, μηνών ολόκληρων, για να υπηρετήσω στο έργο του Κυρίου μου, βρεθώ στο δρόμο του γυρισμού. Λέω, α, κοντεύω. Σε λίγο θα ΄μαι σπίτι μου! Κι είμαι όλος χαρά.
Δε νομίζεις, αδελφέ μου, πως το ίδιο συμβαίνει σ’ όλους εμάς τους Χριστιανούς, καθώς νιώθουμε πως εδώ κάτω στη γη είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι, μακριά απ’ την ουράνια μας πατρίδα; Γιατί να μας ενοχλούν οι καθημερινές φροντίδες; Γιατί να μας στέκονται εμπόδιο οι αναποδιές της ζωής; Βρισκόμαστε στο δρόμο του γυρισμού, και τίποτα δε μπορεί να μας σταματήσει. Κι αυτός ο θάνατος δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία μας, αντίθετα επιταχύνει την άφιξή μας “για να είμαστε με τον Χριστό, εκεί που είναι πολύ καλύτερα”. “Το αποθανείν είναι κέρδος”, λέει ο απ. Παύλος.
Μια γλυκιά, ήρεμη σκέψη κάθε μέρα μας θυμίζει πως είμαστε πιο κοντά στην ουράνια πατρίδα, από κάθε άλλη φορά. Ό,τι κι αν συναντήσουμε, και οι πιο βαριές θλίψεις αν μας βρούνε, δεν μπορούν παρά να συντομεύσουν την απόβασή μας στην ουράνια ακτή. Τίποτα δεν έχουμε να φοβηθούμε. Καμιά συμμαχία κόσμου και διαβόλου, που θα εκστρατεύσουν εναντίον μας, δεν μπορεί να μας κρατήσει πίσω από του να φτάσουμε. Γιατί να μη ζούμε με ένα γλυκό τραγούδι στην ψυχή και στο στόμα μας; Γιατί να μην ψάλλουμε διαρκώς: “Το τέλος όταν έλθει το γλυκύ και μεταβώ ένθα αγάπη οικεί”; ή “Ω, εκεί, ω εκεί θέλομε ασφαλώς συναντηθεί, όλοι οι σωσμένοι, τριγύρω από τον Λυτρωτή”;
Γρήγορα, πολύ γρήγορα θ’ αφήσουμε πίσω μας καθετί που τώρα μας αφαιρεί τη χαρά μας, που μας σπάζει την ειρήνη μας. Ο Κύριος μας περιμένει εκεί. Έχει ετοιμάσει τόπον για να μας παραλάβει και να είμαστε όπου είναι Αυτός. Οι αδελφοί μας, που φτάσανε εκεί πριν από μας, μας περιμένουν. Ευγενικά, αγαπητά πρόσωπα που πριν χρόνια αποχωριστήκαμε, έρχεται γρήγορα η ώρα που θα τα ξαναδούμε για να μην τα αποχωριστούμε πια. Για μας τους πιστούς δεν υπάρχει τελευταίος χαιρετισμός του ενός προς τον άλλο, κατά τη στιγμή του θανάτου, αλλά ένα απλώς “σε λίγο θα σε δω”.
Πόσο όμορφα νιώθω, πιστεύω το ίδιο και συ αδελφέ μου, σαν σκέφτομαι πως τίποτα μα τίποτα δε μπορεί να εμποδίσει το δρόμο μας για την πατρίδα. Νιώθω σαν να ‘μαι ένας χαρούμενος, γιομάτος προσδοκίες ταξιδιώτης, που γυρίζει σπίτι του. Δόξα τω Θεώ. Σε λίγο θα πούμε γεια σου ήλιε και γη. Γεια σου προσωρινότητα και ματαιότητα. Γεια σου χρόνε και πόνε. Καλωσόρισες αιωνιότητα και ουρανέ. Καλώς ήλθες, αγαπημένε μου Λυτρωτή, για να με παραλάβεις, να ζήσω μαζί Σου αιώνια.
Αδελφέ μου, ζήσε σα να πρόκειται να φύγεις για τον ουρανό αύριο. (Και που ξέρεις; Μπορεί). Κήρυξε τον Χριστό στο περιβάλλον σου σαν να μην πρόκειται να πεθάνεις ποτέ. Σαν ένας αθάνατος άνθρωπος (όπως και είσαι) προς αθάνατους ανθρώπους (όπως και είναι). Διότι αργά ή γρήγορα “ο άνθρωπος υπάγει εις τον αιώνιον οίκον αυτού”. Μίλα όσο μπορείς περισσότερο κάθε μέρα δια της προσευχής, σε Κείνον, που όπου να ‘ναι θα Τον δεις πρόσωπο με πρόσωπο και θα συνομιλήσεις μαζί Του στόμα με στόμα. Μη λυπάσαι. Μην αδημονείς. Λέγε και συ μαζί με τον Παύλο τον Απόστολο: “Ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε”, φθάνει! Ο Κύριος ας σε ευλογήσει.
Ιωάννης