Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Τον καιρό της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, ήταν ένας πολύ κακός αγάς που καταπίεζε τους υπόδουλους Έλληνες. Χαράτσια, καταναγκαστικές εργασίες, κατάσχεση τα χωράφια, φόροι, εξαθλίωση, εξευτελισμοί, φόβος, απελπισία.
Μια μέρα μερικοί δεν άντεξαν άλλο, αγανάκτησαν και άρχισαν να διαμαρτύρονται δημόσια. Όταν το έμαθε ο αγάς, φώναξε τον αξιωματικό του.
* Γιατί φωνάζουν αυτοί και διαμαρτύρονται;
* Λένε ότι καταπιέζονται και θέλουν δικαιοσύνη και ελευθερία.
* Πήγαινε πιάσε αυτούς που φωνάζουν πιο πολύ και χώσε τους
μέσα στην πιο στενή φυλακή.
Ο αξιωματικός, πράγματι, πήγε συνέλαβε έναν και τον έκλεισε στην πιο στενή φυλακή – ένα μπουτρούμι χωρίς παράθυρο, χωρίς κρεβάτι, χωρίς τίποτα, διαστάσεων 1 x 1 ½ μ. Μόλις ο υπόδουλος Έλληνας κλείστηκε στη φυλακή αυτή, άρχισε να φωνάζει ακόμα περισσότερο,
– Αυτό είναι αδικία! Είναι παράνομο, αντισυνταγματικό και παράλογο!
Τον άκουσε ο αγάς, και ξαναφώναξε τον αξιωματικό,
– Πήγαινε τώρα, πιάσε άλλους δύο, και χώσ’ τους κι αυτούς στην ίδια
φυλακή.
Ο αξιωματικός, πράγματι, πήγε συνέλαβε άλλους δύο και τους έκλεισε κι αυτούς μέσα. Μόλις έγιναν τρεις μέσα στη στενή φυλακή, άρχισαν να φωνάζουν ακόμα περισσότερο,
– Αυτό είναι σκέτη εξαθλίωση! Δεν μπορούμε ούτε καν να κινηθούμε σαν
άνθρωποι!
Τους άκουσε ο αγάς, και ξαναφώναξε τον αξιωματικό,
– Πήγαινε τώρα, πιάσε άλλους δύο, και χώσ’ τους κι αυτούς
στην ίδια φυλακή.
Ο αξιωματικός, πράγματι, πήγε συνέλαβε άλλους δύο και τους έκλεισε κι αυτούς μέσα. Μόλις έγιναν πέντε μέσα στη στενή φυλακή, άρχισαν να φωνάζουν ακόμα περισσότερο,
– Αυτή η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Άλλα μας έλεγε ο αγάς στην αρχή κι άλλα κάνει τώρα. Αν συνεχίσει έτσι, ποιος θα δουλεύει στα χωράφια; Σιγά-σιγά θα ρημάξουν, θα μειωθεί η παραγωγή, θα χάσει και τους φόρους που εισπράττει. Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά και τις οικογένειές μας; Ντροπή του! Ούτε τους γονείς μας σέβεται ούτε το μέλλον των παιδιών μας…
Τους άκουσε ο αγάς, και ξαναφώναξε τον αξιωματικό,
– Πήγαινε τώρα, πιάσε άλλους τρεις, και χώσ’ τους κι αυτούς
στην ίδια φυλακή.
Ο αξιωματικός, πράγματι, πήγε συνέλαβε άλλους τρεις και τους έκλεισε κι αυτούς μέσα. Έγιναν οκτώ μέσα στη στενή φυλακή, ο ένας πάνω στον άλλο σαν παστωμένες σαρδέλες. Τώρα πια δεν είχαν δύναμη ούτε να φωνάξουν, ούτε καν να μιλήσουν, μόλις που μπορούσαν να αναπνεύσουν και να κουνούν λίγο το κεφάλι. Σε λίγη ώρα ένας λιποθύμισε κι ένας άλλος άρχισε να μοιρολογάει. Η κατάσταση μέσα στη στενή φυλακή γινόταν όλο και πιο δραματική.
Πέρασαν έτσι μερικές μέρες εξαθλίωσης και μαύρης απελπισίας. Οι φυλακισμένοι ήταν σχεδόν μισοπεθαμένοι. Τότε ο αγάς φώναξε τον αξιωματικό.
– Πήγαινε τώρα και βγάλε έξω δύο από τους οκτώ.
Πράγματι, ο αξιωματικός πήγε και απελευθέρωσε δύο. Μόλις αραίωσαν κάπως και απέμειναν έξι, άρχισαν να δείχνουν κάποια σημάδια ζωής, να αναπνέουν κανονικά, να κινούνται στοιχειωδώς. Και τότε, κάποιος από αυτούς είπε στους άλλους,
– Να είναι καλά ο αγάς μας! Είδατε τι καλός που είναι, τελικά;
Η ιστορία αυτή έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου αυτές τις μέρες, καθώς βλέπω απελπισμένους συμπατριώτες μας να υφίστανται τα διάφορα σκληρά μέτρα λιτότητας. Ο ένας φόρος μετά τον άλλο, η μία περικοπή των μισθών μετά την άλλη, περικοπή των συντάξεων, απολύσεις, ανεργία, εφεδρεία, επίθεση στις στοιχειώδεις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κατάργηση του αφορολόγητου, κατάργηση των φοροαπαλλαγών, νέα αντικειμενικά κριτήρια, νέες αντικειμενικές αξίες ακινήτων, αβεβαιότητα, φόβος και ανασφάλεια. Όλες σχεδόν οι εργατικές τάξεις διαμαρτύρονται και κάνουν απεργίες. ακόμα και οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί. Ζητούν το δίκιο τους, τα δεδουλευμένα, το επίδομα πολυτέκνων κ.ά. Λένε ότι δεν αντέχουν άλλο, ότι τα μέτρα είναι παράλογα, παράνομα, αντισυνταγματικά και αναποτελεσματικά.
Στο μεταξύ, οι νέοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τη χώρα. Μόνο για την Αυστραλία έχουν κάνει αίτηση πάνω από 60.000. Ακόμα και οι Αλβανοί και οι άλλοι (λαθρο)μετανάστες, που δούλευαν μέχρι τώρα στις πιο βαριές δουλειές, άρχισαν να φεύγουν κι αυτοί, γιατί δεν βρίσκουν μεροκάματα. 20.000 άστεγοι κοιμούνται στο δρόμο. 32.000 πεινασμένοι πηγαίνουν κάθε μέρα στην ουρά για να πάρουν από τα συσσίτια ένα πιάτο σούπα φακές κι έν ακομάτι ψωμί.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση, αλλά όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα καινούργια μέτρα πέφτουν πάνω στο λαό. Αυτοί που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια και μας έφεραν στη δύσκολη κατάσταση, τη χρεοκοπία και την απελπισία, οι ίδιοι λένε τώρα ότι θα μας σώσουν…
Μου θυμίζουν το συμβούλιο ιατρών στον χειρουργικό θάλαμο,
– Συνάδελφοι, τι γνώμη έχετε; Να τον χειρουργήσουμε τον ασθενή ή να τον αφήσουμε να ζήσει;
Και κάνω τη σκέψη, ότι, πολύ πιθανό, σιγά σιγά, μετά από χρόνια (ποιος ξέρει, άραγε, εάν και πότε θα «ανακάμψουμε»), όταν θα έχουμε φτάσει στο έσχατο βαθμό εξαθλίωσης, σε ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, όταν ολοκληρωθεί η «ανασύσταση του κράτους», όταν «σταθεροποιηθούν» τα πράγματα, όταν γίνει το «κούρεμα» και η «αναδιάρθρωση» του χρέους, όταν θα έχει ψηφιστεί το 1.485ο φορολογικό νομοσχέδιο, όταν κάποτε με χρόνια και καιρούς η τηλεόραση θα δείχνει το 4.783ο επεισόδιο της σειράς ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ, ίσως οι τότε κυβερνήτες μας να μας πετάξουν ένα ξεροκόματο – ίσως να μας κάνουν μια ελάχιστη αύξηση στους μισθούς και τις συντάξεις πείνας και εξευτελισμού.
Κι όταν, τότε, πάρουμε μερικές αναπνοές και συνέλθουμε κάπως από το κώμα, πιθανό κι εμείς, μετά από τόσο καιρό αφασίας να έχουμε ξεχάσει όλα όσα τραβήξαμε στο παρελθόν, και να αναφωνήσουμε,
– Τι καλός που είναι ο πρωθυπουργός μας!