Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Ένα μεγάλο πρόβλημα στις ελληνικές οικογένειες είναι τα περιουσιακά. Αδέλφια στην ίδια οικογένεια μαλώνουν, πικραίνονται, παύουν να έχουν σχέση και «σκοτώνονται», γιατί θεωρούν άδικη και άνιση τη μοιρασιά της περιουσίας των γονέων τους. Απ’ τον καιρό του Ισαάκ και του Ιακώβ με τα πρωτοτόκια, μέχρι την εποχή του άσωτου υιού και τις μέρες μας, η μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων από τους γονείς στα παιδιά δημιουργεί συχνά τριβές και μεγάλα προβλήματα.
Πολλοί γονείς τα ακίνητά τους τα κάνουν διαθήκη στα παιδιά και τα εγγόνια τους με προσύμφωνο, κυρίως επειδή δεν έχουν ή δεν θέλουν να πληρώσουν τα έξοδα κανονικής μεταβίβασης με συμβόλαιο. Άλλοι πάλι δεν κάνουν καθόλου, ούτε προσύμφωνο, ούτε συμβόλαιο, ούτε διαθήκη. Αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα, γιατί όταν μετά από πολλά χρόνια τα παιδιά πάνε να κάνουν προσδιορισμό και αποδοχή κληρονομίας ή οριστικά συμβόλαια, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα (να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα αμέτρητα δικαιολογητικά – για παράδειγμα φορολογική ενημερότητα των οικοπεδούχων που ζουν σε άγνωστη διεύθυνση ή έχουν πεθάνει, πιστοποιητικό πλησιεστέρων συγγενών, οικοδομική άδεια, αμέτρητα πιστοποιητικά, δικαστική απόφαση που καθορίζει το ποσοστό στο κοινό και αδιαίρετο, κ.ά. – να πληρώσουν πολλά χρήματα για φόρο, και άλλα έξοδα).
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα παιδιά κατηγορούν τους γονείς ως υπαίτιους για αυτά τα προβλήματα. Μερικά παιδιά, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής, να απαιτούν από τους γονείς «το ανήκον μέρος της περιουσίας».
Είμαι της άποψης ότι τα παιδιά δεν έχουν κανένα απολύτως δίκιο και δικαίωμα να απαιτούν. Ούτε να κρίνουν εάν ήταν δίκαιη η μοιρασιά. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα παιδιά δεν συμμετείχαν ούτε στο ελάχιστο στη δημιουργία της περιουσίας. Οι γονείς ήταν αυτοί που με θυσίες και με στερήσεις, αιματηρές πολλές φορές, απέκτησαν ό,τι απέκτησαν. Και έχουν 100% όλο το δικαίωμα να αποφασίσουν αυτοί τι θα το κάνουν.
Από την καθημερινή μου επαφή με φίλους, συμμαθητές και γνωστούς, διαπιστώνω ότι στις μέρες μας έχει αλλάξει πολύ γενικότερα η σχέση ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς. Η πλειοψηφία των παιδιών διατηρούν επαφή και ενδιαφέρονται για τους γονείς τους, μόνον όσο διάστημα έχουν συμφέρον και έχουν να πάρουν κάτι από τους γονείς. Μετά τους αγνοούν, τους ξεχνούν και παύουν να έχουν επαφή μαζί τους.
Ξέρω πολλές περιπτώσεις, που οι γονείς έγραψαν στο όνομα των παιδιών τους χωράφια, σπίτια, κλπ. και τα παιδιά στη συνέχεια τα πούλησαν και, σαν τον άσωτο υιό, σπατάλησαν τα χρήματα, είτε διότι δεν έχουν μάθει να κάνουν καλή διαχείριση, είτε διότι παρασύρθηκαν από το καταναλωτικό πνεύμα της ευδαιμονίας.
Ξέρω άλλες περιπτώσεις, που οι γονείς μοίρασαν μια μεγάλη περιουσία στα παιδιά, και οι ίδιοι κατάντησαν να ζουν με μια σύνταξη πείνας (λ.χ. από τον ΟΓΑ) και να στερούνται τα φάρμακα και τα απολύτως απαραίτητα για μια στοιχειώδη αξιοπρεπή ζωή.
Ξέρω κι άλλες περιπτώσεις, που τα παιδιά κράτησαν τα σπίτια που τους χάρισαν οι γονείς, ζουν με ανέσεις και πολυτέλεια, αλλά πέταξαν τους γονείς να ζήσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους σε κάποιο μακρινό και κρύο γηροκομείο. Και, το χειρότερο, ούτε πάνε να τους επισκεφτούν καθόλου !
Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ενός φίλου μου, που μου έλεγε τις προάλλες,
Είμαι 73 χρονώ, και μου απομένουν λίγα ακόμα χρόνια να ζήσω. Δεν έχω πλέον ούτε την ψυχική ούτε τη σωματική δύναμη να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Τώρα είναι που χρειάζομαι ηρεμία και ευκολίες. Γι’ αυτό κι αποφάσισα, τα έδωσα όλα στα παιδιά μου, αλλά κράτησα και για μένα ένα σημαντικό ποσό χρημάτων, κι ένα σπίτι για να μη στερούμαι. Έχω δουλέψει σκληρά σε όλη μου τη ζωή, νομίζω ότι δικαιούμαι τα λίγα υπόλοιπα χρόνια να ζήσω σαν άνθρωπος…