Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός

Όσο μαύρη κι αν είναι η γύρω μας πραγματικότητα, η χαρά της Ανάστασης τα υπερκαλύπτει και τα επισκιάζει όλα. Φτάνει να θέλουμε να δούμε την αισιοδοξία που ξεπήδησε από τον άδειο τάφο.

Διότι τι άλλο ήταν τα λόγια των αγγέλων στις Μυροφόρες, τις μαθήτριες του Χριστού που έτρεξαν πρώτες ν’ αλείψουν το μνήμα, παρά ένα μήνυμα αισιοδοξίας. «Ο Ιησούς ο σταυρωμένος δεν είναι πια εδώ. Αναστήθηκε! Πηγαίνετε στη Γαλιλαία να τον δείτε!» Κι όταν ο ίδιος ο Κύριος τους εμφανίστηκε, τότε η χαρά τους ολοκληρώθηκε. 

       Στο περιστατικό της επίσκεψης των γυναικών αυτών στον τάφο του Χριστού μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις πραγματικότητες που φέρνουν και σήμερα αισιοδοξία στην καρδιά μας:

1.    Η μεγάλη Άγνοια

Πολύ πριν φέξει, οι γυναίκες ξεκίνησαν από το σπίτι όπου έμεναν, κι έφτασαν μόλις ανέτειλε ο ήλιος στο μνήμα. Ο δρόμος έπρεπε να τους πήρε περί τη μία ώρα με τα πόδια. Ήταν 2-3 χλμ. από την Ιερουσαλήμ ή τη Βηθανία –περισσότερος δρόμος από την «οδόν Σαββάτου». Πήγαιναν ν’ αλείψουν με μύρα το σώμα του νεκρού Κυρίου τους. 

       Οι Μυροφόρες μπήκαν σε όλο αυτό τον κόπο και την ταλαιπωρία της οδοιπορίας και της προετοιμασίας ενός τέτοιου μακάβριου καθήκοντος, ακριβώς γιατί δεν ήξεραν κάτι: Πως ο Ιησούς είχε αναστηθεί. Δεν ήταν εκεί, και το σώμα του δεν είχε ανάγκη από τέτοιες περιποιήσεις, ακριβώς γιατί δεν ήταν πια φθαρτό αλλά ένδοξο. Η μεγάλη Άγνοια. Όμως, όση κι αν είναι η άγνοιά μας, έρχεται το ίδιο το γεγονός της Ανάστασης να μας γεμίσει με τη σωτήρια γνώση της νέας ζωής, που λύνει όλα μας τα προβλήματα!

2.    Το πλήρες Αδιέξοδο

Καθώς όμως πορεύονταν μέσα στη νύχτα, άρχισαν να σκέφτονται τις τεχνικές πλέον δυσκολίες του εγχειρήματος: Ποιος θα μας αποκυλίσει τον λίθο; Το πλήρες Αδιέξοδο: Ο λίθος έπρεπε να αποκυλιστεί. Μόνες τους όμως δεν μπορούσαν, κι έπρεπε ενδεχομένως να γυρίσουν πίσω! 

       Πολλές φορές στη ζωή μας υποφέρουμε από άγχος και αγωνίες, κι από ποικίλες παθήσεις, ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε πως ο Ιησούς είναι αναστημένος και οι μεγάλες πέτρες των δυσκολιών της ζωής μας έχουν αποκυλιστεί…  

3.    Η ευχάριστη Έκπληξη

Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν έναν νεαρό με λευκή στολή να κάθεται δεξιά, και τότε τρόμαξαν. Εκείνος τους είπε: «Ο Ιησούς δεν είναι πια εδώ!»

       Πόσες φορές στη ζωή μας συναντάμε γεγονότα που αντί να μας παρηγορούν, μας τρομάζουν. Η Μαρία η Μαγδαληνή λίγο πιο ύστερα άρχισε να κλαίει, γιατί δεν ήξερε πού είχαν πάει το σώμα. Ώσπου είδε τον αναστημένο Κύριο και παρηγορήθηκε. Κάποια αρρώστια μάς τρομάζει, κι όταν βλέπουμε την εξέλιξη που έχει και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ χειρότερα, παρηγορούμαστε. Το παιδί μας δεν πετυχαίνει εκεί που θέλουμε κι απογοητευόμαστε, ώσπου να δούμε ότι ο Θεός έχει κάτι καλύτερο γι’ αυτό. Η Ανάσταση του Χριστού δείχνει το δρόμο της μεγάλης, της πιο ευχάριστης έκπληξης στη ζωή του χριστιανού, και όλων των ευχάριστων εκπλήξεων που μας επιφυλάσσει ο Χριστός στη ζωή μας.

4.    Η μεγάλη Αποστολή

Όταν ο άγγελος παρηγόρησε τις γυναίκες, τις επιφόρτισε με μια εντολή: «Πηγαίνετε να το πείτε και στους άλλους μαθητές». Εκ πρώτης όψεως πιθανόν αυτή η πράξη να μη μας κάνει εμάς και τόσο μεγάλη εντύπωση, αλλά ο άγγελος του Θεού κι ο ίδιος ο Κύριος τις τίμησε με μια μεγάλη Αποστολή: Να γίνουν αυτές οι πρώτοι ιεραπόστολοι του αναστάσιμου μηνύματος για όλο τον κόσμο.  

       Οι γυναίκες που τόσον καιρό είχαν μείνει δίπλα στον Ιησού αυτές τώρα έχουν το προνόμιο να μάθουν πρώτες και να αναγγείλουν στη συνέχεια πρώτες το μεγάλο μήνυμα. Και το άγγελμα της ανάστασης έρχεται να τους δώσει ζωή.

Όταν η Ανάσταση του Χριστού λάβει χώρα στη ζωή μας, τη γεμίζει με χαρά, με θάρρος και με αισιοδοξία. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορεί ν’ αυτοκτονούν κάθε μέρα, αλλά ο πραγματικός Χριστιανός έχει κάπου να στηριχτεί. Κι αυτός είναι ο αναστημένος Χριστός, ο Κύριος!

Χριστός Ανέστη!