Γράφει ο Παναγιώτης Κανταρτζής

Όσοι με ξέρετε γνωρίζετε ότι δεν βλέπουμε τηλεόραση στο σπίτι μας. Έτσι η όλη συζήτηση για την Ρωσίδα οροθετική και για τις φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα ήταν κάτι που το διάβασα χωρίς να το δω. Η τηλεόραση όμως στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου που περίμενα ήταν ανοιχτή και έπαιζαν οι ειδήσεις (χωρίς όμως να ακούγεται φωνή). Εκεί είδα όχι μόνο τις φωτογραφίες της πρώτης κοπέλας αλλά και μιας σειράς άλλων νεαρών γυναικών που κι αυτές εκδίδονταν αν και ήταν φορείς του AIDS. Μετά (ξανά χωρίς να ακούω φωνή) είδα το πρόσωπο του υπουργού Υγείας του κ. Λοβέρδου. Από κάτω η λεζάντα μιλούσε για την αγανάκτησή του για τους άνδρες που πήγαν με αυτές τις γυναίκες χωρίς να παίρνουν προφυλάξεις. Τα άρθρα που διάβασα ασχολούνταν σχεδόν όλα με το θέμα της διαπόμπευσης των γυναικών αυτών. Κάποια, πολύ λιγότερα είναι η αλήθεια, ασχολούνταν με την ανάγκη προστασίας της δημόσιας υγείας. Πιστεύω ότι σε όλες αυτές τις συζητήσεις ασχολούμαστε με σημαντικές πτυχές του θέματος αλλά προσπερνούμε αυτό που νομίζω ότι πρέπει πρωτίστως να ‘φωτογραφίσουμε’. Το κεντρικό θέμα για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε είναι ο απάνθρωπος θεσμός της πορνείας. Όχι το πώς λειτουργεί ή πρέπει να λειτουργεί αλλά η ίδια η ύπαρξή του. Δυστυχώς για την κοινωνία μας η ύπαρξή του είναι σχεδόν καθολικά ηθικά νομιμοποιημένη. Το αρχαιότερο επάγγελμα, θα σου πουν με μια δόση υπαινικτικής φαιδρότητας. Κι αυτό, πιστεύουν, είναι από μόνο του επιχείρημα καταλυτικό. Κι ο φόνος είναι μία αρχαία πρακτική άραγε αυτό τον νομιμοποιεί; Το πρόβλημα λοιπόν είναι πρωτίστως ο ίδιος ο θεσμός και δευτερευόντως ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί. Θυμάμαι μία επίσκεψή μου σε έναν σύμβουλο κάποιου άλλου υπουργού Υγείας για να μιλήσουμε για το θέμα του «Φιλήμονα» (του κέντρου απεξάρτησης). Εκεί του έκανα αναφορά για τη Νέα Ζωή και τη διακονία της σε άτομα που εκδίδονται. Με σταμάτησε εμφανώς ενοχλημένος για να με διορθώσει. Άκου, μου είπε, τα άτομα που είναι θύματα του trafficking όντως πρέπει να τα βοηθήσουμε. Η πορνεία όμως για τα υπόλοιπα πρόσωπα είναι επιλογή. Ειλικρινά εξαγριώνομαι όταν το ακούω αυτό. Δεν ξέρω ποιο κοριτσάκι μεγαλώνοντας ονειρευόταν να ζει μέσα σε έναν οίκο ανοχής πηγαίνοντας με κάθε λογής ανθρώπους. Η πορνεία είναι η κατάληξη ενός δρόμου που είναι στρωμένος με πολλά άλλα δεινά και τραύματα. Βλέποντας τα πρόσωπα των οροθετικών κοριτσιών μπορούσες να το δεις ξεκάθαρα. Δεν λέω ότι δεν έχουν προσωπική ευθύνη αλλά λέω ότι πρέπει να δούμε εκτός από τον προορισμό στον οποίο έφτασαν και τη διαδρομή από την οποία πέρασαν.

Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για αυτήν την ίδια την πρακτική. Για το πώς ακυρώνει την βασική ανθρωπολογική αρχή της πίστης μας, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού. Για το ότι ακυρώνει το πρόσωπο που ζητά σχέση με ένα άλλο πρόσωπο και μετατρέπει τον άνθρωπο σε πράγμα που το χρησιμοποιεί για την ανάγκη του ένας άλλος άνθρωπος. Πρέπει να μιλήσουμε για την ηθική του σεξ ως δώρου που δίνουμε και παίρνουμε μέσα στο πλαίσιο του γάμου  και όχι ως ανάγκης που ικανοποιούμε ή ενστίκτου που τυφλά ακολουθούμε.

Και σε αυτούς που μειδιώντας επιμένουν να μιλούν για το αρχαιότερο επάγγελμα απαντούμε: φυσικά και είναι αρχαίο αφού το ίδιο είναι και η αμαρτία.