Πολύτιμες Πέτρες
Ο απόστολος Πέτρος στην πρώτη του επιστολή γράφει, «Στον οποίο καθώς προσέρχεστε, σαν σε ζωντανή πέτρα, από μεν τους ανθρώπους αποδοκιμασμένη, στον Θεό όμως εκλεκτή έντιμη και εσείς σαν πέτρες ζωντανές οικοδομήστε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιο… Γι’ αυτό περιέχεται στην γραφή, ιδού θέτω στην Σιών λίθο ακρογωνιαίο, εκλεκτό, έντιμο και όποιος πιστεύει σε αυτόν δεν θα ντροπιαστεί. Σε σας λοιπόν που πιστεύεται είναι η τιμή (Πέτρ.2:4-7). Οι μεν άνθρωποι αποδοκίμασαν τον Χριστό και τον περιφρόνησαν αγνοώντας ότι για τον Θεό, Αυτός είναι η εκλεκτή και πολύτιμη ακρογωνιαία πέτρα πάνω στην οποία οικοδομεί την εκκλησία Του. Αυτοί, που προσέρχονται σε Αυτόν σαν σε ζωντανή πέτρα, μετατρέπονται με την σειρά τους και οι ίδιοι σε ζωντανές πολύτιμες πέτρες για να χτιστούν μαζί Του σε πνευματικό οίκο. Εκείνοι που πιστεύουν σε Αυτόν, δεν θα ντραπούν, μας λέει η πιο πάνω περικοπή, γιατί και οι ίδιοι μετατρέπονται και γίνονται πολύτιμοι, μέτοχοι της πολυτιμότητας του Ιησού. Μέσα σε αυτούς, όλοι οι αγαθοί σκοποί του Θεού βρίσκουν την εκπλήρωση τους και καθώς ο Ιησούς είναι η πολύτιμη ακρογωνιαία πέτρα και αυτοί με την σειρά τους γίνονται πολύτιμες ζωντανές πέτρες έτοιμες να προστεθούν στο οικοδόμημα του, «Σ’ εκείνους που πιστεύουν είναι η τιμή (πολυτιμότητα)». Η πολυτιμότητα αυτή που αποκτούν όσοι πιστεύουν σε Αυτόν, οφείλεται στο ότι αναγεννιούνται και γίνονται μέτοχοι της δικής Του Θείας Φύσης, σε αντίθεση με αυτούς που απειθούν, οπότε η ακρογωνιαία πέτρα, γίνεται σε αυτούς πρόσκομμα και σκάνδαλο (εμπόδιο). Η μεγάλη ομορφιά και λαμπρότητα της αληθινής ένδοξης εκκλησία είναι ότι τα θεμέλια της καθώς και η οικοδομή της είναι κατασκευασμένη από ζωντανούς πολύτιμους και εκλεκτούς λίθους. Είναι ο πνευματικός οίκος του Θεού και γι’ αυτό τα υλικά πρέπει να είναι ανεκτίμητης και εξαίρετης αξίας και ποιότητας. Η φύση αυτών των λίθων, γιατί πρόκειται για πέτρες ζωντανές πρέπει να είναι η ίδια με αυτήν της ζωντανής ακρογωνιαίας πέτρας. Πρέπει να είναι εξ’ ίσου πολύτιμες αποκομμένες και αυτές από το ίδιο λατομείο που και αυτή προήλθε. Ο Ιησούς ήταν εκ των άνω, επουράνιος, το είχε πει σε μια από τις ομολογίες του, «Εσείς είστε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω, εσείς είστε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάν.8:23). Όλες οι πέτρες του πνευματικού αυτού οίκου πρέπει να είναι επουράνιες, να προέρχονται εκ των άνω, γεννημένες από το Πνεύμα το Άγιο, να είναι εκ του Θεού, να έχουν την φύση του Ιησού. Ο οποιοσδήποτε, όπως και να ονομάζεται και οποιαδήποτε και να είναι η δογματική του πεποίθηση, αν δεν φέρει τα χαρακτηριστικά της εκ των άνω ζωής δεν έχει μέρος μέσα στην ένδοξη εκκλησία που όχι άνθρωπος αλλά ο Θεός οικοδομεί. Ο Πέτρος ονομάζει τους παρεπίδημους της διασποράς, εκλεκτούς, προγνωρισμένους από τον Θεό Πατέρα, αγιασμένους από το Άγιο Πνεύμα. Αργότερα στην δεύτερη του επιστολή τους αποκαλεί κοινωνούς θείας φύσης, που έχουν αποφύγει την διαφθορά που είναι μέσα στον κόσμο διαμέσου της επιθυμίας. Μιλά για αυτούς που πίστεψαν και αναγεννήθηκαν και έγιναν γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαό που απέχτησε ο Θεός για να εξαγγείλουν τις αρετές Του ( Α Πέτρ.29). Οι αρετές που εξαγγέλλουν είναι οι δικές Του αρετές, οι οποίες τώρα έχουν γίνει και δικές τους, «και όλοι εμείς λάβαμε από το πλήρωμα του και χάρη πάνω σε χάρη» (Ιωάν.1:16).
Ο μόνος Άξιος
Στο 5ο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκάλυψης ο Ιωάννης είδε ένα επτασφράγιστο βιβλίο στο δεξί χέρι Αυτού που καθόταν στον θρόνο. Το βιβλίο αυτό αντιπροσωπεύει τις απαρχής βουλές και τα διατάγματα του Θεού. Ο Ιωάννης έκλαιε γιατί δεν υπήρχε κανένας άξιος να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ισχυρού αγγέλου για να ανοίξει το βιβλίο με τις σφραγίδες, ούτε στον ουρανό, ούτε πάνω στην γη, ούτε κάτω από αυτή. Ένας όμως από τους πρεσβυτέρους τον παρηγόρησε, λέγοντας του να μην κλαίει, γιατί υπήρχε κάποιος που μπορούσε να ανοίξει το Βιβλίο αυτό, υποδείχνοντας το Λιοντάρι, από την φυλή του Ιούδα, την ρίζα του Δαβίδ, Εκείνον που νίκησε. Ο Ιωάννης κοίταξε τότε και είδε στο μέσον του θρόνου ένα αρνί να στέκεται σαν σφαγμένο και να παίρνει το βιβλίο από την δεξιά Αυτού που καθόταν πάνω στον θρόνο, αναγνωρίζοντας τον αγαπημένο του Κύριο. Τα ουράνια όντα τότε που ήταν γύρω του θρόνου, έπεσαν ενώπιον του Αρνιού, προσφέροντας τις φιάλες των θυμιαμάτων που περιείχαν τις προσευχές των αγίων και την νέα ψαλμωδία που έλεγε, «Άξιος είσαι, να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του, επειδή, σφάχτηκες και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος, και μας έκαμες εις τον Θεό βασιλείς και ιερείς..» (Αποκ.5:9-10). Ο Ιωάννης έκλαιε μέχρι την στιγμή που είδε το σφαγμένο αρνί στο μέσο του θρόνου, έκλαιε γιατί χωρίς αυτό ο θρόνος δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο ο φοβερός θρόνος της κρίσης, δεν θα υπήρχε έλεος για τους αμαρτωλούς δεν θα υπήρχε συγχώρεση, ούτε χάρη, ούτε σωτηρία, ούτε δόξα. Το σφαγμένο αρνί στο μέσο του θρόνου είναι αυτό που έκανε το κλάμα από τα μάτια του Ιωάννη να στερέψει, αλλά και το κλάμα κάθε ανθρώπου που με την χάρη του Θεού το βλέπει.
Η νέα ψαλμωδία βέβαια, ανήκει στους αγίους, γιατί είναι αυτοί που αγοράστηκαν με το αίμα του Αμνού και οι οποίοι με ακράτητη λατρεία εξυμνούν τον Αμνό και του αποδίδουν την αξιοσύνη, για την μεγάλη χάρη που βρήκαν ενώπιον Του. Αμέσως μετά ο Ιωάννης είδε και άκουσε φωνή αγγέλων πολλών, ολόγυρα από τον θρόνο και από τα ζώα και από τους πρεσβύτερους και ήταν ο αριθμός αυτών μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων που με δυνατή φωνή έλεγαν, «Το σφαγμένο Αρνί είναι άξιο να πάρει τη δύναμη και πλούτο και σοφία και ισχύ και τιμή και δόξα και ευλογία (Αποκ.5:12). Η αναγνώριση όμως της μεγαλοσύνης και αξιοσύνης του Ιησού, δεν σταματά εδώ, γιατί στη μεγάλη αυτή ουράνια χορωδία προσθέτονται και οι φωνές κάθε δημιουργήματος στον ουρανό και στη γη και κάτω από την γη και στην θάλασσα που λέγουν « Εις Αυτόν που κάθεται στον θρόνο και εις το Αρνί ας είναι η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων….». Ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, ο Λόγος ο Αιώνιος, που άδειασε τον εαυτό Του και έλαβε μορφή δούλου, που ταπεινώθηκε και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου και σταυρώθηκε και γεύτηκε θάνατο για κάθε άνθρωπο είναι Αυτός που υπερυψώθηκε και στον οποίο χαρίστηκε το Όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα για να κλίνει εις το Όνομα του Ιησού κάθε γόνατο εις τον ουρανό και επάνω στη γη και κάτω από τη γη, και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι Αυτός είναι Κύριος εις δόξα του Θεού Πατέρα. Αυτός είναι που είπε εγώ είμαι το Α και το Ω, η Αρχή και το Τέλος, ο Πρώτος και ο Έσχατος, Αυτός που είναι ζωντανός εις τους αιώνες είναι ο Άξιος ο μόνος άξιος, που έχει το κλειδί του Δαβίδ που ανοίγει και κανένας δεν μπορεί να κλείσει, και που κλείνει και κανένας δεν μπορεί να ανοίξει. Αυτός που έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου.
Με το άνοιγμα του επτασφράγιστου βιβλίου από Αυτόν, υποδεικνύεται πως όλα που συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν, είναι μέσα Σ’ Αυτόν και κάτω από την εξουσία Του και ότι όλα ελέγχονται από Αυτόν, και ότι ήταν, είναι και θα γίνει είναι μέσα στο κυρίαρχο θέλημα του Θεού και του Χριστού Του. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε προς το καλό ή το κακό, αν δεν του έχει δοθεί και επιτραπεί άνωθεν. Μέσα σε Αυτόν εκπληρώθηκε κάθε λόγος του Θεού, κάθε υπόσχεση και προφητεία, που αφορά τον περιούσιο Του λαό, τα έθνη, την κρίση του κόσμο, την συντέλεια του αιώνα τούτου, την βασιλεία Του, τον θρίαμβο της εκκλησίας Του κατά των εχθρών της, τον νέο αιώνα και όλους τους αιώνες, τον νέο ουρανό, την νέα γη, την νέα Ιερουσαλήμ. Μπορεί δε να ειπωθεί πως όλα που έπρεπε να γίνουν ήδη έχουν γίνει μέσα σε Αυτόν και το μόνο που απομένει είναι να φανερωθούν στον καιρό τους.
Όλα Του ανήκουν
Το μόνο που είναι αποδεκτό στην παρουσία του Θεού Πατέρα και που φέρνει αιώνια ευλογία και χαρά στην καρδιά Του είναι η πολυτιμότητα και η αξία του Υιού Του. Αναστημένος, υπερυψωμένος και δοξασμένος, είναι ο κληρονόμος πάντων και ο κάτοχος όλης της δύναμης, του πλούτου, της σοφίας, της τιμής, της δόξας και της ευλογίας. Τα πάντα είναι δοσμένα και ανήκουν σε Αυτόν, σε κανένα άλλο. Αυτός είναι η αρχή και το τέλος, ο πρώτος και ο έσχατος, το Α και το Ω, είναι το επίκεντρο, η ζωντανή πηγή, ο στύλος του σύμπαντος. Τα πάντα συντηρούνται διά του Λόγου Του και το Όνομα Του είναι υπεράνω κάθε ονόματος. Κάθε ευλογία που η εκκλησία Του απολαμβάνει και όλα που είναι και έχει, είναι γιατί Αυτός της τα χάρισε, γιατί είναι ο νυμφίος της και η ένδοξη της κεφαλή. Ντυμένη και κοσμημένη με τη δόξα Του είναι η μέλλουσα νύμφη Του. Της έδωσε την ομορφιά Του, το κάλλος του, τα πλούτη του την πολυτιμότητα Του και την έκανε συμμέτοχο σε όλα που ο Πατέρας Του, του έδωσε. «Τη δόξα που μου έδωσες έδωσα σ’ αυτούς …Πατέρα, εκείνους που μου έδωσες, θέλω όπου είμαι εγώ να είναι κι εκείνοι μαζί μου» είπε στην προσευχή του (Ιωάν.17:22_ 24). Ο Ιησούς, μιλώντας για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, είπε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «Εκείνος θα δοξάσει εμένα, επειδή από το δικό μου θα πάρει, και θα το αναγγείλει σε σας» (Ιωάν.16:14). Αυτό είναι μια από τις θαυμάσιες διακονίες του Αγίου Πνεύματος: να αποκαλύπτει στις καρδιές των δικών του, αυτά που έχουν μέσα στον Χριστό. Αυτή ήταν επίσης και η διακονία του αποστόλου Παύλου, να κηρύξει δια του Πνεύματος τα ανεξερεύνητα πλούτη του Χριστού (Εφεσ.3:8). Μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση μας, μας συνάντησε ο αγαπημένος μας Σωτήρας και έκχυσε στις καρδιές μας δια του Αγίου Πνεύματος την αγάπη του Θεού, αποκαλύπτοντας όλα όσα μας χάρισε. «Εκείνα που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που Τον αγαπούν, τα βαθιά πράγματα του Θεού» (Α Κορ. 2:9). Αυτός είναι ο Κύριος μας, ο πρωτότοκος αδελφός μας, που δεν κράτησε για τον εαυτό Του αυτά που κληρονόμησε, αλλά τα μοιράστηκε όλα μαζί μας. Σ’ Αυτόν που μας έκανε βασιλείς και ιερείς στον Θεό και Πατέρα του, σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα και η κυρίαρχη εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αυτό που η εκκλησία δεν πρέπει ποτέ να κάνει, είναι να σφετερίζεται την θέση της και να ζητά να κάθεται μόνη της στον θρόνο του Ιησού αντί να κάθεται μαζί με Αυτόν. Όλα που είναι και έχει η εκκλησία, τα έχει καθώς είναι και παραμένει ενωμένη μαζί Του. Η στάση της πρέπει να είναι στάση βαθιάς ευγνωμοσύνης, ταπείνωσης, ευλάβειας, υποταγής και εξάρτησης από Αυτόν, που είναι και θα είναι για πάντα, Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλέων. Αυτός παρέχει σ’ αυτήν τα πάντα δωρεάν μέσα στη βαθειά του αγάπη γι’ αυτήν και είναι πλούσια και πλήρης καθώς μένει μέσα σε Αυτόν που είναι η ένδοξη της κεφαλή. Tα πράγματα δεν πρέπει ποτέ να αντιστραφούν και η εκκλησία να γίνει κατά κάποιο τρόπο η κεφαλή και ο Χριστός το σώμα όπως και γίνεται πολλές φορές. Αυτή πρέπει να περπατάει μέσα στην δική του γνώση και σοφία και κατεύθυνση με σέβας και υποταγή σε Αυτόν που είναι ο Άνδρας της, αγαπόντας Τον και λατρεύοντας Τον αιώνια και λαμβάνοντας όλα που δωρεά της δίδει με ευγνωμοσύνη.
Όταν ο άγγελος έφερε τον Ιωάννης μέσα στο Πνεύμα εκεί πάνω στο όρος το μεγάλο και το ψηλό για να του δείξει τη νύμφη του Αρνιού, του έδειξε την πόλη την Αγία, τη Νέα Ιερουσαλήμ. Όταν όλα τα παλιά είχαν πια παρέλθει και ο χρόνος δεν υπήρχε πια, όταν όλοι οι εχθροί νικήθηκαν και τα ζιζάνια εξαλείφθηκαν, μετά την ανάσταση όλων των νεκρών και την κρίση μπροστά το μεγάλο λευκό θρόνο, όταν όλα έγιναν πια νέα, ο Ιωάννης είδε την πόλη την αγία να κατεβαίνει από τον Θεό εκ του ουρανού. Αυτή είχε τη δόξα του Θεού και ήταν ετοιμασμένη σαν νύμφη, στολισμένη για τον Άνδρα και Κύριο της. Η ομορφιά της ξεπερνούσε κάθε άλλη ομορφιά και η λάμψη της ήταν όμοια με πολύτιμη πέτρα, σαν πέτρα ίασπη που κρυστάλλιζε (Αποκ.21:10-11). Εδώ είναι η φανέρωση της δόξας της πόλης. Η εντύπωση ήταν αυτή της απερίγραπτης ακτινοβολίας και υπερβάλλουσας πολυτιμότητας. Ήταν η δόξα του Θεού και μόνο μέσα σ’ αυτή, τίποτε που να μολύνει, κανένα ψεγάδι. Είναι άγια και άμωμη, Αλληλούια.
Ο ανεκτίμητος θησαυρός
Ο Ιησούς στο 13ο κεφάλαιο κατά Ματθαίο, μιλώντας με παραβολές για την βασιλεία των ουρανών, σε μια από αυτές αναφέρεται σε κάποιον που όταν βρήκε ένα ανεκτίμητο θησαυρό κρυμμένο σε ένα αγρό τον έκρυψε και από την χαρά του πήγε και πούλησε όλα που είχε για να αγοράσει τον αγρό εκείνο. Σε μια άλλη δε αναφέρεται σε ένα έμπορο που ζητούσε καλούς μαργαρίτες, που όταν βρήκε ένα πολύτιμο μαργαρίτη, πήγε και πούλησε όλα που είχε για να τον κάνει δικό του. Ο Χριστός αγόρασε τον αγρό του κόσμου γιατί μέσα σε αυτόν ήταν ο θησαυρός Του, η εκκλησία Του, που την έκλεξε για τον Εαυτό Του, είναι ο πολύτιμος του μαργαρίτης που για να τον αποκτήσει έδωσε τα πάντα, «παρέδωσε τον Εαυτό Του υπέρ αυτής, για να την αγιάσει και να την παραστήσει εις τον Εαυτό Του, ένδοξη εκκλησία, μη έχουσα κηλίδα η ρυτίδα η κάτι τέτοιο, αλλά για να είναι άγια και άμωμη» (Εφ.5:27). Το ίδιο όμως ισχύει για την εκκλησία Του, γιατί ο Ιησούς γίνεται ο δικός της ανεκτίμητος θησαυρός και ο πολύτιμος της μαργαρίτης. Γι’ αυτή κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κύριο της, τον αγαπά και τον θαυμάζει και είναι έτοιμη να αφήσει τα πάντα γι’ αυτόν. Όταν Αυτός αποκαλυφτεί στην καρδιά όλα εκείνα που κάποτε είχαν τόση μεγάλη αξία και που θεωρούντο κάποτε τόσον σημαντικά, μέσα σε μια στιγμή χάνουν την λάμψη τους και την σπουδαιότητα τους. Στην επιστολή του προς Φιλιππησίους, ο Παύλος εκφράζει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο την υπέρμετρη εκτίμηση και την σχέση που ζητούσε να έχει με τον Ιησού Χριστό. Ο Παύλος είχε δει τον Κύριο και τον γνώριζε βαθειά μέσα του, γιατί αποκαλύφθηκε σ’ αυτόν, πεινούσε όμως και διψούσε, να τον γνωρίσει περισσότερο και γι’ αυτό ήταν έτοιμος να χάσει τα πάντα και να πεθάνει προς όλα. «….. Όμως εκείνα που ήσαν σε μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημία για τον Χριστό. Μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα, και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό και να βρεθώ μέσα σ’ Αυτόν μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη αυτή από τον νόμο, αλλά την διά πίστεως του Χριστού, τη δικαιοσύνη που είναι από τον Θεό διαμέσου της πίστης, για να γνωρίσω Αυτόν και τη δύναμη της ανάστασης του και την κοινωνία των παθημάτων, συμμορφούμενος με τον θάνατο του, ίσως καταντήσω εις την εξανάσταση των νεκρών» (Φιλιπ.3:7-11). Τα πιο πάνω λόγια, ο απόστολος Παύλος δεν τα διάβασε κάπου και τα επαναλάμβανε, όχι, τα λόγια αυτά ήταν η έκφραση των δικών του βαθιών συναισθημάτων, ήταν οι λογισμοί της δικής του καρδιάς, η δική του εκτίμηση για τον Κύριο του, γιατί τον θεωρούσε ασύγκριτα Πολύτιμο. Ο άνθρωπος αυτός παρά το γεγονός ότι κατά την δικαιοσύνη την δια του νόμου ήταν άμεμπτος, κατάλαβε πως η δικαιοσύνη αυτή δεν τον συνιστούσε, πώς αυτή δεν πρόσθετε οτιδήποτε επάξιο μπροστά στα μάτια του θεού, πως με την δικαιοσύνη αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί δικαιωμένος μπροστά στον Άγιο Θεό και ότι με αυτή δεν μπορούσε ποτέ να σωθεί η να έχει μερίδα μέσα στην ένδοξη εξανάσταση των νεκρών. Κατανοούσε πως χρειαζόταν κάτι πολύ περισσότερο, πως χρειαζόταν μια τέλεια δικαιοσύνη, χωρίς ψεγάδι, που δεν ήταν άλλη από την δικαιοσύνη του Θεού, την δικαιοσύνη δια πίστεως Ιησού Χριστού. Για την φωτισμένη ψυχή του Παύλου υπήρχε μόνο ένας σκοπός ,μια εκζήτηση, μια προσδοκία και τίποτε άλλο δεν μπορούσε να την ικανοποιήσει, αυτό που ζητούσε ήταν να τον γνωρίσει, να γίνει κοινωνός των παθημάτων Του και σύμμορφος με τον θάνατον Του. Γνώριζε επίσης πως η δική του ζωή όσο καλή και αν ήταν και όσο και αν αυτή βελτιωνόταν, τελικά θα παρέμενε επίρραμα νέο σε ιμάτιο παλαιό. Αυτό για το οποίο διψούσε και πεινούσε ήταν μια εντελώς νέα ζωή, η ζωή του αγαπημένου του, αναστημένου Ιησού, ζητούσε λοιπόν να γνωρίσει την δύναμη της ανάστασης Του, μέσα του.
Με πόση πραγματικά σαφήνεια και ειλικρίνεια ο Παύλος ανοίγει λοιπόν την καρδιά του. Η εκτίμηση του κάθε ενός από εμάς για τον αγαπημένο μας Σωτήρα δεν πρέπει να είναι ούτε ένα βαθμό πιο κάτω, από την δική του. Μακάρι, Αυτός που με το δίκοπο κοφτερό Του μαχαίρι, διερευνά τους λογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς και ενώπιον του οποίου δεν υπάρχει τίποτε κρυφό, να ερευνήσει και τις δικές μας καρδιές, ούτως ώστε και οι δικές μας αξίες, επιδιώξεις και κατευθύνσεις να ελεγχθούν και να ευθυγραμμιστούν με αυτές που ο άνθρωπος αυτός ένιωθε και θεωρούσε τόσο αναγκαίες στη πνευματική του ζωή. Μακάρι Το Πνεύμα το Άγιο που έχει σταλεί από τον Πατέρα, για να δοξάσει τον Χριστό, να Τον μεγαλύνει τόσο μέσα μας, ώστε η πολυτιμότητα, η αξία και το μεγαλείο Του να πάρουν μέσα στις καρδιές μας την σωστή τους θέση στον πιο ψηλό δυνατό βαθμό.
Η αποκάλυψη του Ιησού στην καρδιά είναι σαν το φως του ανατέλλοντος ηλίου, που σκορπίζει το σκοτάδι και καθιστά τις λυχνίες των ανθρώπων εντελώς αχρείαστες, γιατί το μεγαλείο της δικής του δόξας, υπερέχει κάθε άλλης δόξας. Αυτός που ελκύεται από τον Θεό στο Υιό Του, και αγκαλιάζει τον σταυρό Του σαν ένδειξη της αποστροφής του από τον κόσμο και τον εαυτό του, καθώς και από τη δική του δικαιοσύνη και τα δικά του έργα και συμμορφώνεται με τον θάνατο Του, αυτός είναι που ντύνεται την άμωμη λευκή στολή της δικαιοσύνης Του και γίνεται συμμέτοχος της αναστημένης, πολύτιμης ζωής Του και της δικής του τελειότητας και πλουτίζεται με όλες τις θαυμάσιες αρετές Του.. «..αλλά σεις είσθε απ’ αυτόν εν Χριστώ Ιησού, ο οποίος έγινε σε μας σοφία από τον Θεό, δικαιοσύνη, και αγιασμός, και απολύτρωση, ώστε, καθώς είναι γραμμένο, αυτός που καυχέται εν Κυρίω ας καυχέται» (Α Κορ.1:30-31).
Όταν ένας αντιληφθεί ότι όλα εκείνα που είναι οι θησαυροί του σε αυτό το κόσμο και όλα εκείνα που τον συνιστούν Του μπροστά σε ανθρώπους είναι μάλλον προς ζημιά του και είναι έτοιμος να τα αφήσει εκεί στον σταυρό του Χριστού και να αδειάσει τα χέρια του από όλα τα άχρηστα και τα χωρίς πραγματική και αιώνια αξία, μπορεί να απλώσει τα χέρια του για να πάρει αυτά που είναι μέσα στον Χριστό. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την ζωή του Χριστού, κανένας γήινος θησαυρός, καμιά ματαιοδοξία, τίποτε το πρόσκαιρο η το σαρκικό. Είναι η πίστη Του που πρέπει να είναι στην καρδιά μας, η υπομονή Του η ταπεινοφροσύνη Του, η δική Του αγάπη και όλα τα άλλα που είναι δικές Του αρετές που χαρακτήριζαν στόλιζαν κάθε του πράξη και έργο κάθε Του έκφραση κάθε του κίνηση και κάθε του λόγο και τον έκανα να είναι οσμή ευωδίας στον Θεό και Πατέρα Του. Ο Ιησούς μέσα μας η ελπίδα της δόξας, είναι που μας κάνει να είμαστε και εμείς ευωδία Χριστού στον Θεό. Χάρις στον Θεό, λέει ο Παύλος «που μας κάνει να θριαμβεύουμε πάντοτε δια του Ιησού Χριστού και φανερώνει σε κάθε τόπο διά μέσου μας την οσμή της γνώσης Του, διότι είμαστε ευωδία του Χριστού εις τον Θεό σε αυτούς που είναι σωσμένοι και σε αυτούς που είναι χαμένοι στους μεν, οσμή θανάτου δια θάνατο στους δε, οσμή ζωής διά ζωή» 2Κορ.2.14-16. Ο Θεός ζητά να κάνει γνωστή την οσμή της γνώσης Του διά μέσου μας σε ένα κόσμο που δεν τον γνωρίζει και προς αυτή την κατεύθυνση μας δίνει πάντα την νίκη. Η γνώση δε του Θεού αντικατοπτρίζεται διά μέσου μας με την ζωή του Ιησού μέσα μας και όχι από τα λόγια μας. Όταν συμμορφωθούμε με τον θάνατο Του, Αυτός ζει μέσα μας και εμείς μέσα Του και η δική Του αναστάσιμη ζωή φανερώνεται μέσα σε μας και μας κάνει οσμή ευωδία προς τον Θεό. Είναι όταν αφήσουμε κατά μέρος την δική μας σοφία και την γνώση και γίνουμε μωρά που γινόμαστε σοφοί και μπορούμε να περπατήσουμε με την δική Του σοφία και να έχουμε τον δικό Του νου. Λίγο πιο κάτω στην ίδια επιστολή ο Παύλος εξηγεί πως ο ίδιος μέσα σε όλα που περνούσε δεν καταβαλλόταν αλλά στο σώμα του περίφερε πάντα την νέκρωση του Κυρίου Ιησού για να φανερωθεί η ζωή Του μέσα στο σώμα του και στη θνητή του σάρκα. Η ίδια αρχή ισχύει και στις διακονίες, γιατί μόνο όταν ο θάνατος ενεργείται μέσα στο σκεύος του Θεού, η ζωή του Ιησού ενεργείται μέσα σε αυτούς που διακονεί. Το σκεύος του Θεού για να είναι διάκονος της καινής διαθήκης πρέπει να έχει πεθάνει και να μένει πεθαμένος όσον αφορά την αμαρτία, τον κόσμο, τον εαυτό, τις σαρκικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Τότε είναι που ο Χριστός μένει μέσα σε αυτόν σε πληρότητα και η ζωή Του διακονείται με δύναμη. Διακονίες που δεν εμπεριέχουν το στοιχείο του σταυρού είναι μάλλον ανθρώπινες και ψυχικές, είναι του γράμματος και όχι του Πνεύματος, δεν ζωοποιούν αλλά σκοτώνουν και δεν έχουν την δυνατότητα να συναντήσου τα βάθη του ανθρώπινου ξεπεσμού και τις πραγματικές ανάγκες της ψυχής. Η αληθινή δύναμη για ζωή και διακονία, μπορεί μόνο να πηγάσει από τη συμμόρφωση με τον θάνατο του Ιησού, αλλά όπως ο νεαρός πλούσιος που ζητούσε να μάθει από τον Κύριο πως να έχει ζωή αιώνιο, οι περισσότεροι δεν είναι πρόθυμοι, όπως και αυτός να πληρώσουν το ανάλογο κόστος.
Η παρουσία μας σε αυτό τον κόσμο είναι σύντομη, εντούτοις σε όλους μας έχει ανατεθεί κάποιο έργο από τον Κύριο και το οποίο στο τέλος θα αξιολογηθεί από Αυτόν ανάλογα. Το τι απομένει σε μας σαν υπηρέτες είναι να φανούμε πιστοί σε αυτό που μας εμπιστεύτηκε. Μας προμήθευσε όλα τα αναγκαία για το έργο αυτό και απομένει να τα αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είτε αυτό που κατεργαζόμαστε είναι η δικής μας σωτηρίας μέσα στον Χριστό κατά το θέλημα του Θεού, είτε εργαζόμαστε για την σωτηρία άλλων ανθρώπων, είτε είναι η συμβολή μας στο χτίσιμο της εκκλησίας Του, αυτό δεν πρέπει να γίνεται επιπόλαια και πάντα σύμφωνα με τα δικά Του πρότυπα. Εάν ο εργάτης του Θεού θέλει το έργο του να παραμείνει και να ανταμειφθεί για αυτό, πρέπει να έχει υπ’ όψη του δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Το πρώτο και πιο σπουδαίο, θα πρέπει να είναι βέβαιος πάνω σε πιο θεμέλιο χτίζει. Αυτό το θεμέλιο δεν πρέπει να είναι άλλο από αυτό που ήδη τοποθετήθηκε και όπως μας λέει ο Παύλος είναι ο Ιησούς Χριστός και που ο ίδιος σαν σοφός αρχιτέκτονας έβαλε στο δικό του έργο. Σε κανένα οποιοσδήποτε και να είναι δεν επιτρέπεται να βάλει άλλο θεμέλιο από αυτό που ήδη τοποθετήθηκε από τους προφήτες και τους αποστόλους. Το χτίσιμο μας πρέπει να είναι πάνω στο θεμέλιο που αυτοί ήδη τοποθέτησαν. Το δεύτερο εξ’ ίσου σημαντικό είναι το τι χτίζει κάποιος πάνω στο θεμέλιο αυτό. «εάν κάποιος χτίζει πάνω στο θεμέλιο αυτό χρυσό ασήμι πέτρες πολύτιμες, ξύλα, χόρτο, καλάμι, το έργο του καθενός θα φανερωθεί διότι η ημέρα θα το φανερώσει. Επειδή δια της φωτιάς θα φανερωθεί..» ΑΚορ.3:12,13. Θα πρέπει λοιπόν ο εργάτης να χτίζει όχι με φτηνά υλικά και με ότι βρει μπροστά του αλλά με πολύτιμα υλικά όπως χρυσό, ασήμι και πολύτιμες πέτρες που είναι η φύση και ο χαραχτήρας του Ιησού, τίποτε άλλο δεν είναι αποδεχτό. Θα υπάρξουν δάκρυα και ο τριγμοί των δοντιών την μέρα εκείνη της κρίσης του έργου του καθενός από εμάς, όταν πολλά από αυτά θα βρεθούν χωρίς αξία και θα κατακαούν.
Δυστυχώς στους καιρούς μας πολλοί έχουν ξεφύγει από το πρότυπο και ζητούν να χτίσουν πάνω σε θεμέλια που δεν είναι βασισμένα στο χαραχτήρα του Ιησού και με φτηνά και ανάξια υλικά. Χρησιμοποιούν τις μεθόδου του κόσμου για να χτίσουν εκκλησίες, τα δικά τους ταλέντα που δεν πέρασαν από τον σταυρό για να ελκύσουν ανθρώπους στον Θεό, τις δικές τους δυνάμεις, διδασκαλίες χωρίς τον σταυρό του Ιησού που δεν περιέχουν το κάλεσμα για μετάνοια και την ανάγκη της μεταμόρφωσης και του αγιασμού αυτών που πιστεύουν. Τα οικοδομικά υλικά είναι σαρκικά και ανθρώπινα γιατί αυτό που προάγουν πρώτιστα, είναι η ευτυχία και ο ευδαιμονισμός και ο ψυχικός ενθουσιασμός και όχι ο πνευματικό χαραχτήρα του πιστού. Κάθε τόσο οι εκκλησίες πλημμυρίζουν από διδασκαλίες όχι βιβλικές, από δήθεν νέες αποκαλύψεις και νέες εμπειρίες που παραβιάζουν βάναυσα αυτά τα θεμέλια γιατί δεν έχουν να κάνουν τίποτε με τον χαραχτήρα του Ιησού, που παρουσιάζουν το έργο του Θεού σαν ένα φτηνό έργο και που μασκαρεύουν και εξευτελίζουν την αλήθεια. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος πώς τέτοια πράγματα θεωρούνται από πολλούς πνευματικά και έχουν μπει μέσα στις εκκλησίες και έχουν βρει έδαφος στις καρδιές των πιστών. Αυτά τα πράγματα τόσο υποτιμούν τον Κύριο και το έργο Του και υποβαθμίζουν το άγιο ευαγγέλιο και το οικοδόμημα της άγιας Του εκκλησίας που θα πρέπει χωρίς άλλο όσοι τον εκτιμούν και τον αγαπούν να αντιστέκονται και να τάσσονται εναντίον τους. Όποιος έχει λοιπόν αυτί να ακούσει ας ακούσει, δεν υπάρχει άλλο θεμέλιο από αυτό που έβαλαν ήδη οι απόστολοι και οι προφήτες. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο, δεν υπάρχει κάτι καινούργιο. Ψευδοπροφήτες και ψευδό-διδάσκαλοι και αυτό-διοριζόμενοι απόστολοι και δήθεν άγγελοι φωτός έχουν κατακλύσει την αποστατούσα εκκλησιά, μόνο λίγοι έχουν μείνει, υπερασπιστές της πίστης και της αλήθειας. Η εκκλησία πρέπει να βρει ξανά τα πολύτιμα της θεμέλια και να χτίσει πάνω σε αυτά σύμφωνα με το πρότυπο, το χρυσάφι, το ασήμι και τις πολύτιμες πέτρες που είναι η ζωή και η φύση και ο χαρακτήρας του Ιησού, όλα τα άλλα θεωρούνται από τον Θεό σαν άχυρα, ξύλα, χόρτο και μπροστά στην παρουσία Του θα κατακαούν και όσοι χτίζουν με αυτά θα ζημιωθούν. «Μακάρι ο Θεός
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας της δόξας, να μας δώσει πνεύμα σοφίας και αποκάλυψης σε επίγνωση αυτού, ώστε να φωτισθούν τα μάτια του νου μας…, (Εφεσ.1:17).
Όλα που ο άνθρωπος έκτισε και κτίζει και που δεν είναι θεμελιωμένα πάνω στον Χριστό τον βράχο των αιώνων, θα καταρρεύσουν μια μέρα σαν χάρτινο σπίτι, δεν θα μείνει πέτρα πάνω σε πέτρα. Κάθε φυτεία που δεν την φύτεψε ο ουράνιος Πατέρας θα εκριζωθεί, είπε o Ιησούς. Είτε αυτά είναι βασιλείες και αυτοκρατορίες, είτε ανθρώπινα συστήματα και θρησκευτικοί οργανισμοί, κάθε βαβυλωνιακός πύργος και οικοδομή, όλα που εξυψώνουν και συνιστούν το εγώ και την ανθρώπινη έπαρση, δεν θα υπάρχουν πια. «και το ύψος
του ανθρώπου θα υποκύψει, και η έπαρσης των ανθρώπων θα ταπεινωθεί, μόνο ο Κύριος θα υψωθεί εκείνη την ημέρα και τα είδωλα θα καταστραφούν ολοκληρωτικά» Ησαΐας 2.17,18. Ο Ιησούς είναι ο Κύριος, ο αθάνατος Θεός, που έχει τον θρόνο Του πάνω από όλα. Ο Πατέρας έθεσε τα πάντα κάτω από τα πόδια Του και Αυτός είναι «πιο πάνω από κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη και κυριότητα και κάθε όνομα που ονομάζεται όχι μόνο στον αιώνα αυτό, αλλά και στον μέλλοντα» Εφ.1.21. Ο τελικός Του θρίαμβος είναι πέραν για πέραν βέβαιος και η βασιλεία Του βασιλεία ασάλευτη, άφθαρτη και αιώνια.
ΚΥΠΡΟΣ