Ιησούς – Η δόξα του Θεού στη μάχη
Εκείνο που προκαλεί το θαυμασμό μας σε σχέση με τον Θεό είναι τούτο: Ότι στο όνομα του Ιησού (=Γιεσούα, που σημαίνει ο Γιαχβέ είναι Σωτήρας) είναι που θα λυγίσει κάθε γόνατο και ότι είναι το όνομα αυτό που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα. Στο θρόνο του Θεού δεν κάθεται ένα ωρυόμενο λιοντάρι, αλλά ένα σφαγμένο Αρνί. Είναι για αυτό το λόγο που πολλοί Χριστιανοί, αδυνατώντας να το αντιληφθούν αυτό, έχουν παρεξηγήσει την έννοια της πραγματικής δόξας του Θεού.
Στη γνωστή ιστορία του Ιώβ, ο Ελιφάς και οι φίλοι του προσπαθούν με κάθε λεπτομέρεια να παρουσιάσουν το μεγαλείο και τη δόξα του Θεού και την υποτιθέμενη συναισθηματική Του αδιαφορία για την ανθρώπινη δικαιοσύνη, καθώς και την απόλυτη κυριαρχία Του στο να επιφέρει είτε θεραπεία είτε ασθένεια. «Ο Θεός, λέγει ο Ελιφάς, είναι τόσο ύψιστος και άγιος, και ο Ιώβ τόσο αμαρτωλός, που η «δικαιοσύνη» του λίγο ή καθόλου δεν ευαρεστεί τον Θεό». «Επιπλέον, προσθέτει, είναι ο Θεός που πληγώνει και επιδένει, χτυπάει και τα χέρια Του γιατρεύουν» (Ιώβ 5: 18). Έτσι, σύμφωνα με τον Ελιφάς, η συμφορά που βρήκε τον Ιώβ είναι αποτέλεσμα της ένδοξης δύναμης του Θεού, άρα λοιπόν, αν εκζητήσει τον Θεό, θα λάβει αυτό που επιθυμεί (5:8). Αλίμονο, τέτοιες εσφαλμένες ερμηνείες δεν υπήρχαν μόνο την εποχή του Ιώβ!
Μήπως και η δική μας ιδέα είναι ότι ο Θεός θα πρέπει να επιβάλει ετσιθελικά τη δόξα Του, ασκώντας κυριαρχικά την εξουσία Του και να επιβληθεί ως ευεργέτης των ανθρώπων; Σύμφωνα με τον Ιησού, αυτού του είδους τη δόξα είναι που επιζητούν να επιβάλουν οι βασιλείς των εθνών στους υπηκόους τους. Αλλά, είναι δυνατόν ο Θεός να είναι απλά μια πιο ισχυρή εκδοχή ενός τέτοιου κοσμικού δεσπότη; Πιστεύουμε ότι οι Χριστιανοί δεν θα συμφωνούν καθόλου με κάτι τέτοιο και θα καταδικάζουν ομοθυμαδόν ως βλάσφημη και καθόλου τιμητική για τον Θεό μια τέτοια άποψη.
Διαβλέπουμε μια τραγική έννοια στα λόγια που είπε ο Ιησούς για τους βασιλείς των εθνών. Ενώ Αυτός συλλογιζόταν το επερχόμενο Πάθος Του και το ποτήριο που έπρεπε να πιει, οι πιο στενοί μαθητές Του συζητούσαν για το ποιος από αυτούς είναι ο μεγαλύτερος. Πολλοί διάσημοι κοσμικοί ηγεμόνες ίσως να έλεγαν σε μια τέτοια περίπτωση: «Σταματήστε να διαπληκτίζεστε, επειδή εγώ είμαι ασυγκρίτως μεγαλύτερος από όλους εσάς!». Ο Ιησούς όμως έκανε κάτι τελείως διαφορετικό. Προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι στη Βασιλεία των Ουρανών όλα είναι ανάποδα ή καλύτερα όλα είναι ίσια! Τον αποκαλούσαν Διδάσκαλο και Κύριο τους και καλά έκαναν, επειδή έτσι είναι, αλλά στη Βασιλεία του Θεού τούτο σημαίνει ότι εκούσια Αυτός κάνει τον Εαυτό Του τον μεγαλύτερο υπηρέτη όλων: Έτσι, τον είδαν να γονατίζει και να πλένει σαν ταπεινός δούλος τα πόδια τους! Το μεγαλείο και η δόξα του Θεού δεν επιβάλλεται δεσποτικά πάνω στους ανθρώπους, αλλά έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι δίνει εθελούσια τον Εαυτό Του σε εμάς, τα πλάσματά Του, που δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά σκόνη μπροστά στο απερίγραπτο μεγαλείο Του. Ο Ιησούς ήταν το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας της υπόστασής του Θεού. Όντας η εικόνα του αόρατου Θεού, μας έδειξε πώς είναι ακριβώς ο Θεός. Η ουσία του αληθινού Χριστιανισμού, επομένως, έγκειται στο να ακολουθεί ένας το παράδειγμα και να πιστεύει τα λόγια του Ιησού και όχι τους οπαδούς της παραδοσιοκρατίας «φίλους» του Ιώβ. Από τον Ιησού μαθαίνουμε ακριβώς πώς είναι η δόξα του Θεού. Ο Ιησούς δοξάστηκε μεν όταν αναλήφθηκε στους ουρανούς, αλλά καθώς ο ίδιος αναφέρει, η σταύρωσή Του ήταν η ώρα του δοξασμού Του: « ‘Ηρθε η ώρα για να δοξαστεί ο Υιός τού ανθρώπου. Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό … Τώρα η ψυχή μου είναι ταραγμένη και τι να πω; Πατέρα, σώσε με από τούτη την ώρα. Αλλά, γι’ αυτό ήρθα σε τούτη την ώρα. Πατέρα, δόξασε το δικό σου όνομα … και εγώ, όταν υψωθώ από τη γη, θα τους ελκύσω όλους στον εαυτό μου …» (Ιωάν. 12:23-32). «Όταν, λοιπόν, εκείνος (ο Ιούδας) βγήκε έξω, ο Ιησούς λέει: Τώρα δοξάστηκε ο Υιός τού ανθρώπου, και ο Θεός δοξάστηκε σ’ αυτόν. Αν ο Θεός δοξάστηκε σ’ αυτόν, και ο Θεός θα τον δοξάσει μέσα στον εαυτό του, και θα τον δοξάσει αμέσως» (Ιωάν. 13:31,32).
Ο Ιησούς, αντιμετωπίζοντας το σταυρό, τον έβλεπε σαν την ώρα του δοξασμού Του. Η δόξα του Αμνού του Θεού έγκειται στο ότι είναι «Αρνίον εσφαγμένον» και στο ότι θριάμβευσε με το να γίνει ο κόκκος του σίτου που πέθανε για να δώσει ζωή. Ας μη φανταστούμε, λοιπόν, ούτε για μια στιγμή ότι η δόξα του Θεού έχει καμιά σχέση με την κοσμική δόξα των βασιλέων του κόσμου τούτου. Μη γένοιτο!
Επιπλέον, στα δύο βιβλία του Δανιήλ και της Αποκάλυψης – όπου εξυψώνεται η δόξα και η μεγαλειότητα του Θεού – φαίνεται περισσότερο από οπουδήποτε αλλού η πάλη αυτή μεταξύ του καλού και του κακού. Ο Θεός, παρά το ότι δεν καθορίζει ούτε προκαλεί τα πάντα που συμβαίνουν στη γη, εντούτοις θριαμβεύει μέσα σε κάθε αρνητική κατάσταση. Εδώ έγκειται εν μέρει η δόξα Του. Οι δυνάμεις του σκότους προκάλεσαν το θάνατο του Μεσσία Ιησού. Ο Θεός προγνώριζε ότι έτσι θα συνέβαινε και όμως τον παρέδωσε στα άνομα χέρια τους, σύμφωνα με τη βουλή και την πρόγνωσή Του (Πράξεις 2:23). Εντούτοις, εκείνοι ήταν που προέβησαν σε αυτή την πράξη. «Aλλά, o Kύριoς θέλησε να τoν βασανίσει …», και με τη θυσία Του αυτή να σώσει τους αμαρτωλούς. Αυτό είναι χαρακτηριστικό, κατά μία έννοια, του τρόπου με τον οποίο ο Θεός εργάζεται μαζί με εμάς και την ανθρωπότητα εν γένει. Οι δίκαιοι δεν εξαιρούνται από τις κακουχίες, παρακολουθώντας τους ασεβείς να υποφέρουν. Ο Θεός επιτρέπει, όπως στην περίπτωση του Ιώβ, ή εν προκειμένω όπως του ίδιου του Ιησού, να παραμείνουν σε καταστάσεις όπου γνωρίζει ότι θα υποφέρουν. Ωστόσο, μέσω του πόνου και της αγάπης επέρχεται η νίκη. Ο Κύριος, μέσα στην παιδεία Του, μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και τις δυνάμεις του κακού ως «τιμωρούς» ή ως «τη ράβδο του θυμού» Του. Ένα τέτοιο παράδειγμα βρίσκουμε στο βιβλίο του Αββακούμ, όπου ο Θεός τιμωρεί τους ανυπότακτους Ισραηλίτες μέσω των Χαλδαίων, οι οποίοι με σύνθημά τους το «δίκαιο της πυγμής», εφάρμοζαν στην ουσία την τακτική του Θηρίου! Ωστόσο, υπάρχουν συνήθως οι δίκαιοι, που ζουν εκ πίστεως, έστω κι αν περνούν μέσα από διάφορες θλίψεις και φοβερούς διωγμούς (Αβ. 2:4). Στο τέλος ο Αββακούμ καταλαβαίνει με ποιον τρόπο ο δίκαιος θα ζούσε ακόμη και μέσα από το καμίνι των θλίψεων και ότι τελικά οι ασεβείς θα υποστούν την αιώνια καταδίκη και οργή του Θεού.
Αυτός είναι ο τρόπος του Θεού σε σχέση με την αντιμετώπιση του κακού. Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις Του και πόσο ανεξιχνίαστες οι οδοί Του! Ο Θεός δεν εξαιρεί τους δούλους Του από ποικίλα δεινοπαθήματα, αλλά είναι πρόθυμος να είναι εκεί μαζί με αυτούς, ώστε οι θλίψεις να συνεργήσουν τελικά για το αιώνιο καλό τους.
Απόδοση στα Ελληνικά: Αντρέας Φούρναρης
(Από το βιβλίο: «God’s Strategy in Human History», των Paul Marston και Roger Forster, κεφ. 5)