του ΄Ακη Δημητριάδη

 

 Λέγεται ότι, πριν από χρόνια δοκιμάστηκε η πίστη χιλιάδων Αμερικανών και άλλων τουριστών, όταν ένας διάσημος ακροβάτης αποφάσισε να περπατήσει σε τεντωμένο σχοινί πάνω από τον καταρράκτη του Νιαγάρα. Δόθηκε τότε μεγάλη δημοσιότητα, μαζεύτηκαν χιλιάδες κόσμος να παρακολουθήσει το παράτολμο εγχείρημα, τα κανάλια της τηλεόρασης κατέγραψαν όλες τις λεπτομέρειες.

Πριν ξεκινήσει από τη μια άκρη του σχοινιού, ο ακροβάτης φώναξε και ρώτησε τον κόσμο,

–           Πιστεύετε ότι μπορώ να περάσω;

–           Πιστεύουμε! Πιστεύουμε!   Απάντησαν όλοι.

 

Κι αυτός με προσεκτικά βήματα, άρχισε να προχωράει. Όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Κάπου στο μέσο της διαδρομής, στο πιο επικίνδυνο σημείο, ακριβώς πάνω από την άβυσο, ταλαντεύτηκε λίγο, αλλά τελικά βρήκε την ισορροπία του και με σταθερά βήματα συνέχισε και έφτασε στην άλλη άκρη. Όλοι ανάσαναν με ανακούφιση και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

Μετά από αυτό ο ακροβάτης έβαλε στον ώμο το μικρό του γιο και ξαναρώτησε,

–           Πιστεύετε ότι μπορώ να περάσω πάλι;

–           Πιστεύουμε! Πιστεύουμε!   Απάντησαν όλοι.

 

Κι αυτός αργά- αργά, με πολύ προσοχή, άρχισε να περπατάει πάνω στο σχοινί. Όταν έφτασε στο μέσο της διαδρομής, στο πιο επικίνδυνο σημείο, πολλοί δεν άντεξαν την αγωνία και έστρεψαν αλλού τα μάτια τους να μη βλέπουν. Αυτός όμως με πολύ προσεκτικά βήματα συνέχισε και έφτασε στην άλλη άκρη. Όλοι ανάσαναν με ανακούφιση και ξέσπασαν σε ακόμα πιο δυνατά χειροκροτήματα – όπως ξεσπούν σε χειροκροτήματα οι Έλληνες επιβάτες αεροπλάνου όταν αυτό προσγειώνεται με επιτυχία μετά από επικίνδυνες αναταράξεις.

 

Μετά από αυτό ο ακροβάτης ρώτησε,

–                      Τώρα που είδατε και πιστεύετε ότι μπορώ να περάσω έχοντας στον ώμο μου ένα μικρό παιδί, ποιος από σας θέλει να μου δώσει το παιδί του να περάσω μ’ αυτό;

 

            Ξαφνικά έπεσε μεγάλη σιωπή. Κανείς δεν βρέθηκε!

 

Κάτι αντίστοιχο συνέβη πέρσι κι εδώ στην Ελλάδα. Ένας διάσημος Βρεττανός καθηγητής θρησκειολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αποφάσισε να έλθει στην Ελλάδα και να μελετήσει την Ορθόδοξη παράδοση. Αφού επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, πήγε και στα Μετέωρα να μελετήσει κι εκεί τα μοναστήρια. Είχε μαζί του συστατικές επιστολές από το πανεπιστήμιο και οι ηγούμενοι των μοναστηριών με προθυμία τον ξενάγησαν στις βιβλιοθήκες, τα οστεοφυλάκια και τα άλλα ενδιαφέροντα.

Κάποια στιγμή του έδειξαν και το βαρούλκο με το μεγάλο δίχτυ, εκείνο το εργαλείο με το οποίο παλιότερα όλα τα μοναστήρια ανέβαζαν τους μοναχούς από πολύ χαμηλά μέχρι ψηλά πάνω, στην κορυφή των βράχων. Ρώτησε τι ήταν και σε τι χρησίμευε. Και του απάντησαν,

–                      Τώρα που χτίσαμε τις σκάλες, οι επισκέπτες και εμείς ανεβάινουμε με τα πόδια. Το δίχτυ το χρησιμοποιούμε μόνο για να ανεβάζουμε προμήθειες και άλλα υλικά.

–                      Μπορώ να το δοκιμάσω;

–                      Πολύ ευχαρίστως.

 

Κατέβηκαν όλοι κάτω, στην άκρη του γκρεμού. Κατέβασαν με το βαρούλκο και το δίχτυ. Ο καθηγητής το κοίταξε καλά – καλά. Έριξε μια ματιά στην κορυφή 200 μέτρα πάνω, κι άλλη μια ματιά.στον επικίνδυνο γκρεμό 300 μέτρα από κάτω.

Του άνοιξαν την τρύπα για να μπει στο δίχτυ, αυτός όμως δίστασε για λίγο. Κοίταξε το σχοινί, από το οποίο κρεμόταν το δίχτυ. Του φάνηκε πολύ λεπτό.

 

–                      Δε μου λέτε, αυτό το σχοινί κάθε πότε το αλλάζετε;

–                     Όποτε σπάζει !!!