Από το Blog της Δρος Αλτάνας Φίλου
http://www.filos-europe.com/from-brussels-with-love
Όσο τα πράγματα πήγαιναν οικονομικά καλά και οι επιδοτήσεις έρρεαν αφειδώς από τις Βρυξέλλες, θαρρώ πως λίγους τους απασχολούσε το θέμα, τι είναι η Ευρώπη. Λίγοι επίσης θα αναρωτήθηκαν ποτέ για τα τόσα σημαντικά που άλλαξαν στη χώρα τους, στη νομοθεσία για παράδειγμα, επειδή η ώθηση δόθηκε από τις Βρυξέλλες γιατί εκεί πρώτα κερδήθηκε και η μάχη. Μα θαρρώ, πως όλοι από την αρχή απολάμβαναν τα ταξίδια χωρίς σύνορα, το κοινό νόμισμα, τις σπουδές σε όποια χώρα ήθελαν και την εργασία σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις. Καλοδεχούμενο, ό,τι ερχόταν από δω πάνω δηλαδή και χωρίς δεύτερη σκέψη! Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα.
Με την κρίση όλα άλλαξαν. Οι Βρυξέλλες έγιναν συνώνυμες με επαχθή δάνεια, με παράλογες απαιτήσεις για περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με «χαμηλόβαθμους» υπαλλήλους, που περιοδεύουν ανά τας Ευρώπας και παιδεύουν ανυποψίαστους υπουργούς και άλλα τέτοια. Για ατομική ευθύνη ούτε λέξη. Απ’ την άλλη κάπου και η Ευρώπη άρχισε να μη νιώθει και η ίδια καλά. Τα ερωτήματα άρχισαν να υψώνονται αμείλικτα. Αυτό λοιπόν ήταν, το εγχείρημα «Ευρώπη»; Αυτό είχε κατά νου, ο Jean Monnet, ένας από τους πρώτους στοχαστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας, όταν τόνιζε: «Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα είναι η συνεισφορά για έναν καλύτερο κόσμο»;
Αυτά συζητούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, στην φθινοπωρινή συνάντηση της Ομάδας Εργασίας για Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών. Πρώτο θέμα στην ατζέντα, η κρίση και για την ενημέρωσή μας είχε κληθεί ένας από τους αρμόδιους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι αναφορές του για την Ελλάδα συχνές και όχι κολακευτικές … Ήμουν ευγνώμων στους υπόλοιπους γύρω από το τραπέζι, που γνωρίζοντας ότι είμαι ελληνίδα, δεν έστριψαν ούτε μια φορά το κεφάλι τους προς το μέρος μου. Στο τέλος βέβαια … αποκαλύφθηκα από μόνη μου φέρνοντας τον εισηγητή και σε κάποια αμηχανία! Άρπαξε όμως την ευκαιρία ο συντονιστής της συζήτησης, για να με ρωτήσει, με πολύ καλοπροαίρετο τρόπο ομολογώ, αν θέλω να τοποθετηθώ επί του θέματος. Αφήνοντας στην άκρη τα οικονομικά που δεν τα κατέχω κιόλας καλά, τους μίλησα για τους έρημους δρόμους της Αθήνας που είδα και για τα κλειστά μαγαζιά στη Σταδίου, για τις οικογένειες που κινδυνεύουν να βγουν από το σπίτι τους γιατί δεν έχουν πλέον να πληρώσουν τη δόση από το δάνειο και για τους ανθρώπους που είδα με τα μάτια μου να ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο. Για τους νέους που ξενιτεύονται και για την χαμένη γενιά που μένει. Για τον χειμώνα που έρχεται και για την απόγνωση στα μάτια οικείων, γνωστών και φίλων. «Άλλο να ασχολείσαι με νούμερα στα χαρτιά και άλλο να τα ακούς από πρώτο χέρι», μου είπε στο τέλος μουδιασμένος ο εισηγητής, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση.
Όσο όμως η κρίση διαρκεί τόσο γίνεται και πιο έντονη η διαπίστωση, ότι οι ελλείψεις δεν είναι μόνο οικονομικές. Αντίθετα, αυτές είναι η κορυφή του παγόβουνου, της αδικίας, της απληστίας και της διχοστασίας, της εγωιστικής και άκαρδης συμπεριφοράς μεταξύ μας. Ξεφύγαμε δηλαδή, άνθρωποι και λαοί από τον στόχο. Ομόφωνα συμφωνήσαμε, ότι εδώ καλούνται οι μεγάλες εκκλησίες της Ευρώπης αλλά και όλες οι θρησκευτικές κοινότητες, έτσι όπως αναφέρονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, να πρωτοστατήσουν, ώστε οι χριστιανικές αξίες, τις οποίες οι πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ιδέας είχαν ενστερνιστεί κάνοντάς τες ατμομηχανή του εγχειρήματος «Ευρώπη», να γίνουν και πάλι η αφορμή για μια Ευρώπη ηθικών αξιών και αλληλεγγύης των λαών, μια Ευρώπη που θα μιλά τέλος πάντων στην καρδιά των πολιτών της και όχι στο πορτοφόλι τους κατά πρώτον. Η νομική σύμβουλος της Ευαγγελικής Λουθηριανής Εκκλησίας της Φινλανδίας μοίρασε στο τέλος της συνάντησης ένα φυλλάδιο με τις προτάσεις της Εκκλησίας της για την συνεργασία των εκκλησιών στην Ευρώπη με στόχο τη δημιουργία ενός κοινού πνευματικού ιστού για την πρακτική στήριξη της κοινωνίας σε τέτοιες κρίσιμες εποχές.
Ο κοινωνικός ρόλος της κάθε Εκκλησίας σε όποια χώρα αυτή και αν δραστηριοποιείται είναι καίριος αρκεί να μη χάνει τον στόχο της ξεφεύγοντας της αποστολής της και σκοντάφτοντας σε στερεότυπα και προκαταλήψεις άλλων εποχών. Η Ευρώπη χρειάζεται μια φλόγα, μια ψυχή, όπως έλεγε και ο Jacques Delors, πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κι αυτή θαρρώ μπορούν να την προσφέρουν οι Εκκλησίες της Ευρώπης μόνο σε συνεργασία μεταξύ τους. Αρκεί να το τολμήσουν!