Είναι συγκλονιστικό αλήθεια, διαβάζοντας την Αγία Γραφή να αντιλαμβάνεται κανείς τον αρμονικό σύνδεσμο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Στη περίπτωση του συγκεκριμένου άρθρου, θα αναφέρω δύο σημεία που πρόσφατα ήρθαν μπροστά μου και αντιλήφτηκα ότι το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Κάνουμε αρχή με την Παλαιά διαθήκη και συγκεκριμένα  με το ακόλουθο χωρίο που μου τράβηξε τη προσοχή (Λευιτικό κεφ. 10/1-3) «Και παίρνοντας οι γιοι τού Ααρών, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ, κάθε ένας το θυμιατήριό του, έβαλαν σ’ αυτό φωτιά, κι επάνω σ’ αυτή έβαλαν θυμίαμα, και πρόσφεραν μπροστά στον Κύριο ξένη φωτιά, που δεν τους είχε προστάξει. Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο, και τους κατέφαγε· και πέθαναν μπροστά στον Κύριο. Τότε, ο Μωυσής είπε στον Ααρών: Αυτό είναι που ο Κύριος είπε, λέγοντας: Εγώ θα αγιαστώ σ’ εκείνους που με πλησιάζουν, και θα δοξαστώ μπροστά σε ολόκληρο τον λαό. Και ο Ααρών σιώπησε».
Παρατηρούμε, την αυστηρή τιμωρία του Θεού προς τους ιερείς γιους του Ααρών που περιφρόνησαν το Λόγο του. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι έπρεπε να το πράξει προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Δεν μπορούν οι ίδιοι οι ιερείς να παραβαίνουν το Νόμο του Θεού ούτε να προσπαθούν να πλησιάσουν το Θεό με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχει καθορίσει ο Θεός. Εντύπωση μου προκάλεσε, ο σίγουρα καταρρακωμένος πατέρας τους Ααρών που όντας ο πρώτος αρχιερέας του Ισραήλ αντιλήφτηκε το αμάρτημα των παιδιών του και κατόρθωσε να συγκρατήσει το πόνο του παραμένοντας  σιωπηλός και ταπεινός μπροστά στη θέα των πτωμάτων τους.
Τώρα αν προχωρήσουμε στη Καινή Διαθήκη, στην επιστολή προς Τίτον εντοπίζουμε τις βασικές γραφικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάποιος ούτως ώστε να μπορεί να κατέχει το αξίωμα του πρεσβύτερου. Συγκεκριμένα, δε στο κεφάλαιο 1 εδάφιο 6 αναφέρει ότι «ο πρεσβύτερος πρέπει να έχει παιδιά πιστά, που δεν κατηγορούνται για άσωτη ζωή ή είναι ανυπάκουα». Όπως αναφέρει και ο William MacDonald (2008) «αν τα παιδιά είναι άσωτα και δεν πειθαρχούν στην πατρική εξουσία, η Βίβλος δίνει την ευθύνη στον πατέρα. Η ανοχή και η επιείκεια του είναι αξιοκατάκριτες. Αν δεν μπορεί να κυβερνήσει την οικογένεια του καλά, είναι μάλλον απίθανο να είναι κατάλληλος για πρεσβύτερος, αφού οι ίδιες αρχές ισχύουν και στη περίπτωση της εκκλησιαστικής διοίκησης». (σελ.1197)
Γίνεται αντιληπτός ο συσχετισμός μεταξύ των δυο σημείων της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Ααρών, όταν τα παιδιά του έκαναν το παράπτωμα δεν προσπάθησε να τα δικαιολογήσει ούτε να τα συγκαλύψει. Απλά σώπασε, ταπεινώνοντας τον εαυτό του, πράττοντας ορθά και υπακούοντας στο θέλημα του Θεού. Έτσι και στη Καινή Διαθήκη, υπάρχει δικλίδα ασφαλείας για να μην μπορεί κάποιος να αναλάβει σημαντική θέση στην ιεραρχία μιας εκκλησίας χωρίς να έχει τις ικανότητες να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του σημαντικού του έργου που έχει να επιτελέσει. Είναι σημαντικό, στην περίπτωση που ισχύει η προϋπόθεση της Καινής Διαθήκης να μπορεί κάποιος να κάνει την αυτοκριτική του υπερνικώντας την όποια περηφάνια του και να αντιληφτεί ότι δεν καταστρατηγείται ούτε αλλοιώνεται ο λόγος του Θεού για να εξυπηρετεί το συμφέρον μας και η παρουσία του στη θέση του πρεσβύτερου ή ποιμένα ενδεχομένως να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα παρά να λύσει.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι τα προνομιακά αξιώματα είναι εξαιρετικής σημασίας για την εκκλησία και αν κάποιος αγνοήσει τις ξεκάθαρες γραφικές οδηγίες σίγουρα θα κληθεί κάποια στιγμή να λογοδοτήσει σε Αυτόν που όρισε τους νόμους.
Βιβλιογραφία:
MacDonald, W. (2008) ‘Ερμηνευτικά σχόλια στην Αγία Γραφή: Η Καινή Διαθήκη’. Λόγος, Πειραιάς