Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

Στα μνημόνια που έχουμε υπογράψει ως χώρα, υποσχεθήκαμε με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ότι θα απολύσουμε άμεσα πολλές χιλιάδες υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους. Μέχρι σήμερα, όμως, εδώ και χρόνια, όχι μόνον δεν απολύσαμε κανέναν, αλλά συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Εξακολουθούμε να κοροϊδεύουμε τους δανειστές μας με διάφορα κόλπα, σοφιστείες και προφάσεις, όπως, λ.χ.

·       Δεν συγκροτήθηκαν ακόμα οι Επιτροπές Αξιολόγησης. Με άλλα λόγια,  ζήσε Μάη να φας τριφύλλι.

·       Δεν έχει καταγραφεί ακόμα ο ακριβής αριθμός των υπαλλήλων. Το οποίον μεθερμηνευόμενον σημαίνει, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

·       Πολύ σύντομα θα εφαρμόσουμε «κινητικότητα», «εφεδρεία», «εθελούσια μετάταξη», «επιμόρφωση» κλπ. Που σημαίνει, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

·       Μόλις εφαρμοστεί η μηχανοργάνωση θα ξέρουμε τις πραγματικές ανάγκες και θα διασταυρώσουμε τα στοιχεία, διότι μεγάλος αριθμός υπαλλήλων είναι στο όριο να βγει στη σύνταξη, ενώ άλλοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις, κλπ. κλπ.  Με άλλα λόγια, ήξεις αφήξεις, ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει, ή καλό καιρό θα κάνει.

 

Μετά από όλα αυτά, οι δανειστές μάς πήραν χαμπάρι ότι τους δουλεύουμε κανονικά ψιλό γαζί, και απαίτησαν άμεσες συγκεκριμένες απολύσεις, με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Έτσι, αναγκαστήκαμε να υποσχεθούμε ότι θα απολύσουμε τους λεγόμενους «κοπανατζήδες».

Ήδη, εδώ και λίγο καιρό οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης, οι γνωστοί και ως «ράμπο», κάνουν εφόδους στα Υπουργεία και ψάχνουν να βρουν αυτούς τους κοπανατζήδες, προκειμένου το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης να παρουσιάσει στην Τρόικα έναν κατάλογο υπαλλήλων που θα απολυθούν.

Η δουλειά αυτή των επιθεωρητών δεν είναι καθόλου εύκολη, διότι μόλις στο γραφείο του Υπουργείου πάρουν είδηση ότι έρχεται έλεγχος, οι συνάδελφοι ειδοποιούν τους κοπανατζήδες στο σπίτι ή όπου αλλού λείπουν, κι αυτοί γρήγορα επιστρέφουν στη θέση τους και κάνουν ότι δουλεύουν.

 

Επίσης, προέκυψαν νέες δυσκολίες και μεγάλα ερωτήματα.

Πρώτα – πρώτα, πότε θα τους απολύσουμε;  Διότι όλοι οι νόμοι μας τους προστατεύουν και τους δίνουν το δικαίωμα, ακόμα κι αν έχουν καταδικαστεί πρωτόδικα, να προσφύγουν στο Διοικητικό Εφετείο, να πάρουν αναβολές, να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κλπ. Αυτό, στην πράξη σημαίνει πολλά χρόνια μέχρι να βγει η τελική αμετάκλητη απόφαση.

Το άλλο ερώτημα είναι, με ποια κριτήρια θα χαρακτηριστούν αυτοί οι υπάλληλοι, και ποιοι θα τους κρίνουν. Δηλαδή, πώς μπορούμε να πούμε ότι ένας είναι «κοπανατζής»;

Μια εύκολη απάντηση είναι, λ.χ. ότι κοπανατζήδες εκείνοι οι υπάλληλοι, οι οποίοι «κάαααθονται» (όπως έλεγε και ο γνωστός ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος) στο σπίτι τους, πληρώνονται, και καλύπτονται από τους συναδέλφους ή τους προϊσταμένους τους.

Είναι αλήθεια ότι ως λαός είμαστε ασυναγώνιστοι στην επινοητικότητα, την πονηριά και τη σοφιστεία. Είμαστε γνήσιοι απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα.

 

Λέγεται ότι πριν λίγο καιρό συναντήθηκαν τρία παιδιά, ένα κινεζάκι, ένα αμερικανάκι κι ένα ελληνόπουλο. Το καθένα ήταν περήφανο για τα υπερσύγχρονα μέσα μεταφοράς στη χώρα του.

Το κινεζάκι είπε,

·       Εμένα ο μπαμπάς μου δουλεύει σε ένα εργοστάσιο 200 χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Σχολάει στις 3 η ώρα το απόγευμα, παίρνει το υπερσύγχρονο τραίνο, που τρέχει με 400 χιλιόμετρα την ώρα, και σε μισή ώρα, στις 3 ½ φτάνει στο σπίτι και προλαβαίνει το τραπέζι που είναι στρωμένο για να φάμε όλοι μαζί.

·       Αυτό δεν είναι τίποτα!   απάντησε το αμερικανάκι.   Εμένα ο μπαμπάς μου είναι υπάλληλος στη ΝΑΣΑ, δουλεύει στον διαστημικό σταθμό, και στις 3 η ώρα που σχολάει, παίρνει τον πύραυλο-διαστημικό λεωφορείο, και σε μισή ώρα, στις 3 ½ είναι σπίτι στο τραπέζι που τρώμε όλοι μαζί!

·       Πολύ πίσω είστε και οι δυο!   παρατήρησε το ελληνόπουλο.  Εμένα ο μπαμπάς μου είναι δημόσιος υπάλληλος. Σχολάει στις 3 η ώρα το απόγευμα, αλλά δύο ώρες νωρίτερα, στις 1 η ώρα το μεσημέρι, είναι σπίτι στο τραπέζι που τρώμε όλοι μαζί!