του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
Ζούμε σε μια τραγελαφικά τραγική εποχή. Όλα ήρθαν τα πάνω κάτω. Παραδοσιακές αξίες που κυριαρχούσαν στην πατρίδα μας και σε άλλες «χριστιανικές» χώρες, έχουν εξοβελιστεί. Τη θέση τους πήραν νοοτροπίες, φιλοσοφίες και πρακτικές, που πριν χρόνια όσοι τις ασπάζονταν θεωρούνταν ιδιόρρυθμοι. Τα διαζύγια ήταν σπάνια, η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν στίγμα … Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα διαζύγια έχουν πάρει επιδημικές διαστάσεις… Σύμφωνα με τον ψυχαναλυτή Ματθαίο Γιωσαφάτ μόνο 20% των γάμων είναι ευτυχισμένοι. Είναι της μόδας να είναι κάποιος διαζευγμένος! ΄Οποιος μένει με την ίδια σύζυγο για 10- 20 χρόνια θεωρείται αναχρονιστικός… Το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο. Διαβάσαμε πρόσφατα ότι ο ήρωας της Ν. Αφρικής, ο Μαντέλα, παντρεύτηκε τρεις φορές, ύστερα από διαζύγια… Και φανταστείτε, η ομοφυλοφιλία έχει γίνει το κύριο θέμα των κυβερνήσεων και των εκκλησιαστικών Συνόδων. «Παρελάσεις υπερηφάνειας» σε διάφορες πόλεις, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες … Αρκετές κυβερνήσεις ψήφισαν νόμους που κατοχυρώνουν τους γάμους των ομοφυλοφίλων. Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ ψήφισε υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων και αλίμονο σ’ όσους τολμήσουν να μιλήσουν εναντίον αυτής της αμαρτίας. Υπάρχει τιμωρία. Ζούμε σε μέρες που συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές. Ο κόσμος μετατράπηκε σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο άνθρωπος έχασε τον προορισμό του. Κάποτε, στις «χριστιανικές» χώρες η πλειοψηφία των ανθρώπων πίστευαν στον Θεό. Τώρα, που ο Θεός εξορίστηκε από τις οικογένειες, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, την κοινωνία και τις κυβερνήσεις, τα πάντα επιτρέπονται.
Στην Παλαιά Διαθήκη, διαβάζουμε του τι συνέβη στο λαό Ισραήλ. Ο Ιησούς του Ναυή έφερε τους Ισραηλίτες στη Γη της Επαγγελίας. Τους οδήγησε σε πολλές νίκες και τους έδωσε καλό παράδειγμα πίστης στον Θεό. Διαβάζουμε: «Ο λαός λάτρευε τον Κύριο όσο ζούσε ο Ιησούς και μετά το θάνατό του, όσο ζούσαν οι πρεσβύτεροι, που είχαν δει όλα τα μεγάλα έργα που έκανε ο Κύριος για χάρη των Ισραηλιτών» (Νέα Μετάφραση Βιβλικής Εταιρίας- Κριταί 2/7). Τα πράγματα όμως άλλαξαν ραγδαία. Έτσι, στο εδ. 10 καταγράφεται κάτι πολύ θλιβερό: «Πέθανε επίσης και όλη εκείνη η γενιά κι ύστερα ήρθε άλλη, που δε γνώριζε προσωπικά τον Κύριο ούτε τα έργα που είχε κάνει για χάρη των Ισραηλιτών». Αυτό ως ήταν φυσικό εξόργισε τον Θεό, «κι ο Κύριος ξέσπασε οργισμένος εναντίον τους. Τους παρέδωσε σε επιδρομείς, οι οποίοι τους ρήμαζαν…» (εδ. 14).
Τι μαθήματα αντλούμε από την περίπτωση αυτή; 1) Όταν η γνώση του Θεού διατηρείται σε μια κοινωνία ή κοινότητα, ιδιαίτερα από εκείνους που έχουν προσωπική γνωριμία με τη δύναμη του Θεού, η πίστη τρέφεται και η υπακοή θάλλει. 2) Αν εμείς, οι γονείς, αφήσουμε τα παιδιά μας να ανατρέφονται με τη μόρφωση που τους προσφέρει το σχολείο και η κοινωνία, χωρίς να τους δώσουμε τη γνώση του Θεού, τότε υποθάλπουμε όχι μόνο την άγνοια και την απιστία τους αλλά και την καταστροφή τους. 3) Είναι το πρώτιστο καθήκον των γονιών να διδάξουν τα παιδιά τους για τον Θεό και τη σωτηρία Του, ώστε η γενιά τους να Τον γνωρίσουν και να σωθούν. Οι γονείς έχουν την πρώτη ευθύνη να διδάξουν στα παιδιά τους τη σωστή πίστη που πρέπει να έχουν για τον Θεό. Οι καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι δάσκαλοι είναι ο πατέρας και η μητέρα. Στο Δευτερονόμιον 4/9 διαβάζουμε: «Μόνο να προσέχετε πολύ τους εαυτούς σας και να φροντίζετε να μην ξεχνάτε ποτέ τα γεγονότα που είδατε με τα μάτια σας. Να τα διηγείστε στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας». Επίσης στον προφήτη Ιωήλ 1/3 «Διηγηθείτε το στα παιδιά σας, κι εκείνα στα δικά τους τα παιδιά, για να το πούνε στη γενιά που έρχεται!». Υπάρχουν πολλά εδάφια της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης που τονίζουν την ευθύνη των γονιών να μεταδώσουν τις αλήθειες της Βίβλου για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Τα εδάφια αυτά με έντονα χρώματα περιγράφουν το τι συμβαίνει από γενιά σε γενιά, όταν η πίστη της μιας γενιάς δεν μεταλαμπαδεύεται στην επόμενη. Αυτήν την κατάσταση βιώνουμε τώρα σε επίπεδο μικρών κοινοτήτων, πανελλαδικά αλλά και σε χώρες της Ευρώπης και τις ΗΠΑ. Όπως οι Ισραηλίτες της πρώτης γενιάς, με τον Ιησού του Ναυή «είχαν δει όλα τα μεγάλα έργα τού Κυρίου και όσα έκανε για τον Ισραήλ» και πίστεψαν (Κριταί 2/7), έτσι και οι πατέρες μας, στην πλειοψηφία τους, χωρίς να είναι τέλειοι, και με περιορισμένη μόρφωση στην πλειοψηφία τους, είχαν προσωπική πίστη στον Θεό. Ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο η Καινή Διαθήκη να γραφτεί στη γλώσσα μας, και η Ελλάδα να γίνει η πύλη απ’ όπου το ευαγγέλιο πέρασε στην Ευρώπη.
Δυστυχώς, όμως, αυτό που είχαν οι ίδιοι δεν το μετέδωσαν στη νέα γενιά, κι έτσι η αμέσως επόμενη γενιά σαν τους Ισραηλίτες «δεν γνώρισε τον Κύριο ούτε τα έργα που έκανε». Μάλιστα «εγκατέλειψαν τον Κύριο τον Θεό των πατέρων τους, που τους έβγαλε από τη γη τής Αιγύπτου, και πήγαν πίσω από άλλους θεούς… και τους προσκύνησαν…» (Κριταί 2/12).
Αυτό συμβαίνει πάντα όταν η νέα γενιά δεν οικειοποιείται την πίστη των πατέρων της. Μάλιστα την περιφρονεί και υιοθετεί τα μέτρα και το συρμό του κόσμου. Καμιά γενιά δεν μπορεί να ζήσει με την πίστη που κληρονόμησε. Κάθε γενιά πρέπει να έχει προσωπική, ζωντανή, φρέσκια πίστη με τον Θεό. Η πίστη που μας κληρονομούν οι γονείς, όταν έρθουν οι καταιγίδες της ζωής δεν μπορεί να αντέξει. Είναι άχρηστη.
Πρέπει ο καθένας κάθε γενιάς να έχει προσωπική πίστη. Και αυτό μπορεί να γίνει αν «αυτό το βιβλίο τού νόμου (η Βίβλος) δεν θα απομακρυνθεί από το στόμα σου, αλλά σ’ αυτό θα μελετάς ημέρα και νύχτα, για να προσέχεις να κάνεις σύμφωνα με όλα όσα είναι γραμμένα μέσα σ’ αυτό· επειδή, τότε θα ευοδώνεσαι στον δρόμο σου, και τότε θα φέρεσαι με σύνεση» (Ι. Ναυή 1/8). Η πίστη που δεν είναι προσωπική, δεν είναι καν πίστη!
Ποτέ δεν είναι αργά. Ας προσευχηθούμε, ο Θεός να φωτίσει τους πιστούς Του σήμερα, να γίνουμε καλά παραδείγματα και να μεταδώσουμε τις αιώνιες αλήθειες της Βίβλου στη νέα γενιά. Και οι νεότεροι να αποκτήσουν προσωπική σχέση με τον Χριστό, ώστε με τη σειρά τους να διαπαιδαγωγήσουν την επόμενη γενιά. Και όλοι μαζί να επηρεάσουμε την κοινωνία μας.