Γράφει ι ΄Ακης Δημητριάδης
Πολλές φορές διαβάζουμε στις εφημερίδες, ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε κάποιο νοσοκομείο να ευχαριστούν και να επαινούν δημόσια τον γιατρό για μια πετυχημένη εγχείρηση και θεραπεία. Ποτέ δεν είδαμε, όμως, τέτοιες ευχαριστίες και επαίνους για κάποια νοσοκόμα.
Βέβαια, μερικοί στις ευχαριστίες τους λένε, γενικά και αόριστα, ότι «ευχαριστούν τον τάδε γιατρό και το προσωπικό», αλλά ποτέ δεν αναφέρουν κάποια συγκεκριμένη νοσοκόμα. Οι νοσοκόμες είναι πάντα στην αφάνεια.
Η γυναίκα μου ήταν 34 χρόνια νοσοκόμα, και τις ξέρω καλά τις νοσοκόμες.
Ξέρω επίσης ότι σπάνια μια κοπέλα μετά το Λύκειο θα επιλέξει να σπουδάσει να γίνει νοσοκόμα. Όλες θέλουν να γίνει γιατρίνες.
Το ίδιο θέλουν και οι γονείς. Δεν άκουσα ποτέ κάποιον γονιό να λέει ότι ονειρεύεται την κόρη του να τη σπουδάσει να γίνει νοσοκόμα, ή το γιο του να γίνει τραυματιοφορέας.
Για ποιο λόγο οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, ή ο,τιδήποτε που να έχει μεγάλο και επιστημονικό τίτλο;
Πρώτα – πρώτα, νομίζω ότι τους ενδιαφέρει η φήμη, το λεγόμενο πρεστίζ. Δηλαδή, η δική μας οικογένεια δεν είναι όποια – όποια, εμείς ανήκουμε στην ανώτερη κοινωνία. Άλλο είναι να δουλεύει η κόρη σου εργάτρια σε εργοστάσιο ή πωλήτρια σε σουπερμάρκετ, κι άλλο να είναι γιατρός, να έχει ένα πολυτελές ιατρείο, στον προθάλαμο αναμονής του οποίου θα περιμένουν να εξεταστούν με τη σειρά τους οι ασθενείς.
Ένας άλλος λόγος, είναι …η «οικογενειακή αποκατάσταση». Αλλιώς παντρεύεται μια γιατρίνα, κι αλλιώς μια κοπέλα που δουλεύει, λ.χ. σερβιτόρα σε πιτσαρία, στα διόδια, κοπτοράπτρια σε βιοτεχνία, κλπ.
Νομίζω ότι υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος, που δεν τον λέει κανείς, αλλά όλοι τον έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους: Τα λεφτά.
Σε όποιο ιδιωτικό ιατρείο και να πας, θα δεις να περιμένουν με τη σειρά για να εξεταστούν κατά μέσο όρο 15-20 άτομα. Όλοι αυτοί μετά την εξέταση θα βγάλουν από το πορτοφόλι τους και θα ακουμπήσουν στο τραπέζι του γιατρού ο καθένας, κατά μέσο όρο, ας πούμε, το ποσό των 30 ευρώ.
Που σημαίνει ότι, μόνο σε ένα απόγευμα η γιατρίνα θα εισπράξει γύρω στα 500 ευρώ. Εάν σ’ αυτά τα λεφτά υπολογίσουμε και το πρωϊνό μεροκάματό της, θα δούμε ότι, ακόμα και μετά το φόρο, τα λεφτά δεν είναι καθόλου λίγα, και δεν έχουν καμία σχέση με τα ψίχουλα των είκοσι πέντε (20) ευρώ μεροκάματο, που βγάζει μια εργάτρια ή πωλήτρια – και μάλιστα πολλές φορές εποχική και ανασφάλιστη.
Εννοείται ότι καμιά σχέση δεν έχουν και με το μεροκάματο μιας νοσοκόμας.
Κι όμως, αυτές οι γυναίκες, οι περισσότερες έγιναν νοσοκόμες αποκλειστικά από αγάπη για τον άνθρωπο, από συμπόνια, για να προσφέρουν, να ανακουφίσουν, να συμπαρασταθούν. Αυτό που κάνουν το θεωρούν – και είναι – πραγματικά λειτούργημα. Είναι το καθήκον, η «κλήση» που αισθάνονται.
Οι νοσοκόμες έχουν κάτι ιδιαίτερο:
► Πρέπει να είναι σαν μητέρα για τον άρρωστο.
► Πρέπει να νιώθει τον πόνο και την οδύνη του ασθενή, και να έχει την επιθυμία να βοηθήσει. Χρειάζεται καλοσύνη και υπομονή. Πρέπει πάντοτε να θέλει να μαθαίνει περισσότερα για τη νοσηλευτική και την ιατρική.
► Πρέπει να παίρνει γρήγορες αποφάσεις και να ενεργεί άμεσα όταν το
απαιτούν οι περιστάσεις.
► Πρέπει να είναι στοργική. Πρέπει να δείχνει ανεκτικότητα και κατανόηση.
► Αντί να ξεκουράζεται σπίτι, να δουλεύει εξαντλητική νυκτερινή βάρδια.
Έχω πάει πολλές φορές στο νοσοκομείο Κατερίνης, τις περισσότερες φορές ως συνοδός κάποιου ασθενή. Τις ώρες αναμονής παρατήρησα τις νοσοκόμες, σαν τις μέλισσες να κάνουν αμέτρητες δουλειές:
► Δίνουν τα φάρμακα στους ασθενείς
► Παίρνουν θερμοκρασία με το θερμόμετρο
► Καταχωρούν παραπεμπτικά
► Κάνουν ενέσεις
► Κάνουν αιμοληψίες
► Βάζουν ορούς
► Μετρούν την πίεση
► Ρυθμίζουν το οξυγόνο
► Βάζουν τα καλώδια για το καρδιογράφημα
► Μεταφέρουν με το καροτσάκι ηλικιωμένους και ανήμπορους
► Ξενυχτούν στο προσκέφαλο του ασθενή
► Συνοδεύουν τον ασθενή στην τουαλέτα
► Φέρνουν ή μεταφέρουν την πάπια.
► Αλλάζουν γάζες, συχνά ματωμένες (κάτι που δεν είναι καθόλου ευχάριστο)
► Παίρνουν ούρα για μικροβιολογική εξέταση (κι αυτό, καθόλου ευχάριστο).
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος γονιός που να ονειρεύεται η κόρη του να σπουδάσει για να κάνει τέτοιες δουλειές…
Κι όμως, οι νοσοκόμες τα υπομένουν όλα αυτά. Επιπλέον, κινδυνεύουν από τις λεγόμενες «ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις».
Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι.
Υπάρχει στο νοσοκομείο Κατερίνης μια νοσοκόμα, που νομίζω ότι διαφέρει από τις άλλες.
Όχι ότι οι άλλες δεν είναι καλές, ή ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Όλες τους είναι η μια καλύτερη από την άλλη.
Αυτή η γυναίκα, όμως, είναι το κάτι άλλο:
► Σεμνή
► Πρόθυμη
► Ακούραστη
► Πρακτική, ξέρει καλά τη δουλειά της
► Σε κοιτάζει στα μάτια με ενδιαφέρον για το πρόβλημά σου
► Σε ακούει με μεγάλη προσοχή
► Έχει πάντα ένα πλατύ χαμόγελο
► Σε ενθαρρύνει, έχει πάντα ένα καλό λόγο.
Κατερίνα Χερκελετζή,
Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος!
Μπορεί το νοσοκομείο Κατερίνης να έχει επηρεαστεί κι αυτό από την κρίση, αλλά είμαστε τυχεροί που έχει νοσηλεύτριες-μάλαμα σαν κι εσένα.
Όλοι εμείς, οι πολλοί και άγνωστοι, που δεχόμαστε καθημερινά τις στοργικές υπηρεσίες σου, σε συγχαίρουμε και σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας!