Αριθμοί κ΄
Η στάση του Κορέ ανέδειξε το ιεράτευμα του Ααρών πιο φανερά από ποτέ. Το ιεράτευμα δεν ταυτίζεται με τη διακονία, ακόμη κι αν έχει μια σημαντική θέση. Αλλά το ιεράτευμα είναι εκείνο, το οποίο μπορεί και θα φέρει το λαό του Θεού με τα παραπτώματά στη Χαναάν μέσα από την έρημο. «Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή δια της ζωής αυτού» (Ρωμ. ε΄ 10). «Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύη υπέρ αυτών» (Εβρ. ζ΄ 25). Πάνω στον Χριστό βασίζεται πρώτον η θυσία και μετά η διακονία μέχρι τη σωτηρία, διότι ακόμη βρισκόμαστε στο δρόμο μέσα από την έρημο, και ο δίκαιος μόλις σώζεται.
«Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (Α΄ Κορ. ι΄ 13). «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά περιασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας» (Εβρ. δ΄ 15-16).
Η ανάγκη της διαμεσολάβησης του Ααρών φανερώθηκε, όταν άρχισε η θραύση μεταξύ των Ισραηλιτών με τους γογγυσμούς τους. Τότε ο Ααρών έπρεπε να τρέξει στη συναγωγή του λαού, να επιθέσει θυμίαμα και να κάνει εξιλέωση γι’ αυτούς. «Και εστάθη αναμέσον των αποθανόντων και των ζώντων, και έπαυσεν η θραύσις» (Αριθ. ις΄ 48).
Ο Θεός όμως έκανε περισσότερα. Έκανε μια παντοτεινή διάκριση μεταξύ των αρχόντων του λαού και των ιερέων της επιλογής Του. Καθένας από τους δώδεκα άρχοντες του λαού κατέθεσε τη ράβδο του ενώπιον του Κυρίου, για να μπορέσει Εκείνος να διαλέξει τον διαμεσολαβητή για το λαό. «Και ιδού, η ράβδος του Ααρών δια τον οίκον του Λευΐ εβλάστησε και εξήνθησεν άνθη και έδωκεν αμύγδαλα» (Αριθ. ιζ΄ 8). Όλες οι άλλες ράβδοι ήταν ξηραμένες και άκαρπες. Το πρωί είχε βλαστήσει μόνο η ράβδος του Ααρών – προς ζωή, με βλαστούς, άνθη και καρπό. Το ερώτημα απαντήθηκε μια για πάντα: Εκείνος αποκλειστικά είχε εκλεχθεί, για να πλησιάζει. Ο Ισραήλ ήταν τόσο ξηραμένος και άκαρπος όπως οι ράβδοι του. Ο άνθρωπος χρειάζεται έναν ζωντανό ιερέα. Η ράβδος του Ααρών είναι μόνο μια εικόνα Εκείνου, στον οποίο βρίσκεται «δύναμη ζωής ατελευτήτου» (όπως και στον Μελχισεδέκ). Πλέον αυτή είναι η ράβδος, η ζωντανή, αμετάβλητη μαρτυρία θείας δύναμης και κατάλληλης ευλογίας ενώπιον του Θεού για το λαό. Ο ιερέας σηκώνει την ανομία του αγιαστηρίου. Η διακονία είναι υποτασσόμενη στο ιεράτευμα, όπως η φυλή του Λευΐ συνδέθηκε με τον ιερέα (Αριθ. ιη΄). Η χάρις ήταν διαθέσιμη για όλους με τη μορφή της ξανθής άμωμης αγελάδας, για να μην λείψει ποτέ το μέσο καθαρισμού από αμαρτίες μεταξύ των ακάθαρτων του λαού Ισραήλ. Στο δρόμο τους ήταν πάντοτε εκτεθειμένοι στην ακαθαρσία, και το νερό του καθαρισμού έπρεπε να ραντιστεί πάνω τους για καθαρισμό αμαρτίας. Ο Θεός δεν θα ελαττώσει την αγιότητά Του επιτρέποντας ακαθαρσία ανάμεσα στο λαό, παραθέτει όμως στον ακάθαρτο το νερό του καθαρισμού, για μπορεί ο ακάθαρτος καθημερινά να καθαρίζεται. «Η χάρις βασιλεύη δια της δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ. ε΄ 21).
Εδώ βλέπουμε, πως δοκιμάζεται η νέα γεννιά στο τέλος της οδοιπορίας στην έρημο, όπως δοκιμάστηκε η παλιά γεννιά στην αρχή. Όπως τότε, δεν υπήρχε ούτε και τώρα νερό για τη συναγωγή, και συγκεντρώθηκαν εναντίον του Μωϋσή και του Ααρών. «Και ο λαός ελοιδόρει κατά του Μωϋσέως και είπον, λέγοντες: Είθε ν’ απεθνήσκομεν, ότε οι αδελφοί ημών απέθανον ενώπιον του Κυρίου. Και δια τί ανεβιβάσατε την συναγωγήν του Κυρίου εις την έρημον ταύτην, δια να αποθάνωμεν εκεί ημείς και τα κτήνη ημών;» (Αριθ. κ΄ 3-5). Είναι φυσικό, ότι ο Μωϋσής και ο Ααρών έπεασαν στο πρόσωπό τους με τέτοια κοινή απιστία. Αλλά η δόξα του Κυρίου εμφανίστηκε, και χωρίς μομφή λέει ο Κύριος προς το Μωϋσή: «Λάβε την ράβδον και συγκάλεσον την συναγωγήν συ και Ααρών ο αδελφός σου, και λαλήσατε προς την πέτραν ενώπιον αυτών, και θέλει δώσει τα ύδατα αυτής. Και θέλεις εκβάλει εις αυτούς ύδωρ εκ της πέτρας, και θέλει ποτίσει την συναγωγήν και τα κτήνη αυτών» (εδ. 8).
Δεν υπήρξε παρεξήγηση, διότι «έλαβεν ο Μωϋσής την ράβδον απ’ έμπροσθεν του Κυρίου, καθώς προσέταξεν εις αυτόν. Και συνεκάλεσεν ο Μωϋσής και ο Ααρών την συναγωγήν έμπροσθεν της πέτρας» (εδ. 9). Όμως από εδώ και πέρα όλα πήγαιναν λάθος. Διότι ο Μωϋσής προκλήθηκε από την άπειρη αχαριστία και επανάσταση του λαού και «ελάλησεν αστοχάστως δια των χειλέων αυτού» (Ψαλμ. ρς΄ 33). «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς! Να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» (Αριθ. κ΄ 10). Ποιος του ζήτησε κάτι τέτοιο; Ο Μωϋσής νικήθηκε από το κακό, αντί να υπερνικήσει το κακό με το καλό. Εκείνος ήταν για πολύ καιρό ο πιο ήπιος όλων των ανθρώπων, και τελικά έσφαλλε σ’ αυτό τον τομέα. Όταν ο Θεός ήθελε να μεγαλύνει την ελεημοσύνη Του και να δείξει ξεκάθαρα την αλήθεια, ότι δεν μπορεί να σώσει τίποτε άλλο το λό παρά η ιερατική ελεημοσύνη, ο Μωϋσής έδωσε τόπο στη φυσική οργή του και απέδειξε την εξουσία του: «Και έπαθε κακώς ο Μωϋσής δι’ αυτούς» (Ψαλμ. ρς΄ 32). Είχε καταπέσει στο επίπεδό τους, αντί να προσφύγει στη χάρη του Θεού, όπως θα έκανε η πίστη. Οι πράξεις του επίσης δεν ήταν καλύτερες από τα λόγια του σ’ αυτές τις αποφασιστικές στιγμές. «Παραιτήθητε από ανθρώπου, του οποίου η πνοή είναι εις τους μυκτήρας αυτού! Διότι εις τί είναι άξιος λόγου;» (Ησ. β΄ 22). «Και υψώσας ο Μωϋσής την χείρα αυτού εκτύπησε με την ράβδον αυτού την πέτραν δις» (Αριθ. κ΄ 11). Επαναλαμβάνουμε: Ποιος του το ζήτησε; Αυτή ήταν μια πλήρης απόκλιση από την εντολή του Θεού, ο Οποίος τον διέταξε να πάρει τη ράβδο – όχι τη δική του, αλλά τη ράβδο του Ααρών – και να μιλήσει προς το βράχο, κι αυτός θα έδινε το νερό του. Ο Μωϋσής όμως κτύπησε το βράχο δυο φορές με τη δική του ράβδο. Ο μάρτυρας ο οποίος μέχρι τότε ήταν τόσο πιστός, παρουσιάσε τον Θεό εσφαλμένα και έπρεπε να πεθάνει εξ αιτίας αυτού του λάθους. Η κατάχρηση της ράβδου της κρίσης έφερε το θάνατο σ’ αυτόν, ενώ η ράβδος της χάριτος ήταν αποφασιστική για το λαό. Διότι αυτήν είχε βγάλλει ως σύμβολο εκείνου, το οποίο χρειάζεται ένας λαός, ο οποίος σφάλλει τόσο συχνά.
Στην Έξοδο, κεφάλαιο ιζ΄, ήταν σύμφωνο με τις σκέψεις του Θεού να κτυπήσει ο Μωϋσής με τη ράβδο του το βράχο. Εκεί είναι ο Μωϋσής μόνος του. Από το κτυπημένο βράχο έπρεπε να βγει νερό. Ο Ιησούς Χριστός ήρθε δια ύδατος και αίματος. Η ταπείνωση μέχρι θανάτου έπρεπε να είναι το μερίδιο του Χριστού, εάν ο λαός του Θεού επρόκειτο να λάβει το Πνεύμα. Πρέπει να υπάρξει μια βάσει δικαιοσύνης, η οποία μάλιστα υπάρχει. Ο Υιός του ανθρώπου έπρεπε να υψωθεί.
Τώρα όμως, για την οδοιπορία του λαού μέσα από την έρημο μπορεί μόνο η χάρις να βοηθήσει στην είσοδο στη γη Χαναάν, μόνον η χάρις ενός ζωντανού ιερέα. Τραυματισμένα και ταραγμένα αισθήματα δεν ωφελούν σε τίποτα. «Εάν, Κύριε, παρατηρήσης ανομίας, Κύριε, τίς θέλει δυνηθή να σταθεί;» (Ψαλμ. ρλ΄ 3). «Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, διότι δεν θέλει δικαιωθή ενώπιόν σου ουδείς άνθρωπος ζων» (Ψαλμ. ρμγ΄ 2). Ίσως από ανθρώπινη άποψη να είναι αληθινό, ίσως και δίκαιο να φωνάξει: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς!». Ήταν όμως αυτός ο λόγος του Θεού γι’ αυτή τη στιγμή; Ενεργούσε με χάρη ή με κρίση; Και προσθέτοντας: «Να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;», είχαν ενώπιόν τους τον Θεό; Δεν ήταν εδώ το Εγώ, το οποίο πληγώθηκε από την αχαριστία του ανθρώπου;
Μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι το λάθος του διακόνου δεν εμπόδισε την χάρη του Θεού. «Και εξήλθον ύδατα πολλά, και έπιεν η συναγωγή και τα κτήνη αυτών» (Αριθ. κ΄ 11).
«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών: Επειδή δεν με επιστεύσατε, δια να με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ, δια τούτο σεις δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην εις την γην, την οποίαν έδωκα εις αυτούς. Τούτο είναι το ύδωρ Μεριβά, διότι οι υιοί Ισραήλ ελοιδόρησαν κατά του Κυρίου, και αυτός ηγιάσθη εν αυτοίς» (εδ. 12-13). Ο Μωϋσής και ο Ααρών δεν αγίασαν τον Κύριον, αλλά παράτησαν την χάρη για την αποκατάσταση της πληγωμένης εξουσίας τους. Εάν αυτό θα ήταν το αίσθημα του Θεού, δεν θα είχε βγάλει νερό από το βράχο. Ο Κύριος αγιάστηκε. Αυτό όμως έγινε μέσω της διατήρησης του λόγου Του, της χάριτός Του ανεξάρτητα από το σφάλμα του Μωϋσή και του Ααρών. Αυτό το σφάλμα τούς επέφερε άμεση νουθεσία και αργότερα τη σκληρή πειθαρχία του θανάτου έξω από τη γη Χαναάν, όπου έφερε η χάρις του Θεού το λαό.
W. Kelly
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ