Γράφει  o Άκης Δημητριάδης

 

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση όταν βλέπω στα ράφια των σουπερμάρκετ προϊόντα με προέλευση από την άκρη του κόσμου, ενώ στα ίδια ράφια λείπουν προϊόντα, που τα παράγουμε με αφθονία εμείς εδώ στη χώρα μας, όπως π.χ.:  ακτινίδια Νέας Ζηλανδίας, λεμόνια Αργεντινής, κρασί Χιλής, φασόλια Καλιφόρνιας, πατάτες Αιγύπτου, ψάρια φαγκρόπουλα Ομάν, κλπ. κλπ.

 

Πέρσι κάναμε μια εκδρομή στην Πελοπόννησο. Επί δύο ολόκληρες ώρες, από τον Ισθμό της Κορίνθου μέχρι την Πάτρα, περνούσαμε μέσα από ατέλειωτα περιβόλια με λεμόνια, μανταρίνια και πορτοκάλια. Στην Πάτρα επισκεφτήκαμε το οινοποιείο Μεταξά με το διεθνούς φήμης κονιάκ. Στη Μεσσηνία οι ατέλειωτοι ελαιώνες, που παράγουν τις επίσης διεθνούς φήμης ελιές Καλαμών. Στο Πόρτο Χέλι το περίφημο λεμονοδάσος, που το επισκέπτονται για να το θαυμάσουν οι τουρίστες.

 

Στην Κρήτη, τη Σπάρτη και την Άρτα παράγουμε τα περίφημα πορτοκάλια μέρλιν, και πρόσφατα, τις γιορτές, η Εθελοντική Ομάδα Δράσης νομού Πιερίας μοίρασε στους συμπολίτες μας δεκάδες τόνους ζουμερά πορτοκάλια και λεμόνια από αυτήν την ποικιλία στη μισή τιμή παραγωγού με τη δράση ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ.

Να μη ξεχνάμε ότι η Πιερία είναι πρωτοπόρα σε πολλές δράσεις και έγινε γνωστή πανελλήνια και διεθνώς με την Εθελοντική της Ομάδα, εκτός από τα άλλα, και με τις 35 διανομές που έχει κάνει μέχρι σήμερα αγροτικών προϊόντων ανώτερης ποιότητας, πιστοποιημένων και βιολογικών, όπως βερίκοκα, μανταρίνια, πορτοκάλια, λεμόνια, πατάτες, φασόλια, φακές, ρεβίθια, κρεμμύδια, ρύζι, αλεύρι, κ.ά.

 

Κάθε περιοχή της χώρας μας φημίζεται για τις αμέτρητες ποικιλίες τα κρασιά της, Τύρναβος, Νάουσα, Γουμένισσα, Μπουτάρη, Κτήμα Καρρά, Νεμέα, Αχαΐα, Κεφαλονιά, Κρήτη, Σαντορίνη, Λήμνος, κ.ά. Η Λήμνος λ.χ. παράγει το εξαιρετικής γεύσης μοσχάτο λευκό ξηρό ποικιλίας Αλεξανδρείας. Ακόμα και μεγάλες ξένες εταιρίας παραγωγής κρασιού (ανάμεσα σ’ αυτές και γαλλικές) εισάγουν από τη Λήμνο τόνους χύμα μοσχάτο μούστο για να εμπλουτίσουν με άρωμα και γεύση τα δικά τους αδύνατα κρασιά. Ο πάπας στο Βατικανό εισάγει για τη θεία ευχαριστία το δικό μας σαμιώτικο γλυκό κρασί.

Εδώ στην Πιερία επίσης έχουμε εξαιρετικής ποιότητας αμπελώνες, που παράγουν κρασιά βραβευμένα με χρυσά και αργυρά μετάλλια σε διεθνείς εκθέσεις του εξωτερικού. Μερικά από αυτά:

·                Κτήμα Αδάμου, στο Κίτρος

·                Κτήμα Κίτρους, Γ. Γαρυπίδης ΜΕΠΕ, Κίτρος

·                Κτήμα Κούρτη – Οινόβιον, Ράχη Πέτρας

·                Κτήμα Γραμματόση, Μυθικό Βουνό, Πλάκα Λιτοχώρου

·                Οινάμπελος Κολινδρού, Κτήμα Πιερία Ερατεινή

·                Αμπελώνες Κουρέα, Αιγίνιο

·                Οίνος Τερζή, Αιγίνιο.

Το να εισάγουμε και να καταναλώνουμε καφέ, το καταλαβαίνω, διότι καφέ δεν παράγουμε στη χώρα μας. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω για ποιο λόγο εισάγουμε και καταναλώνουμε ουίσκι – και το πληρώνουμε πανάκριβα – όταν έχουμε εκατό δικά μας διαφορετικά και πάμφθηνα ελληνικά ούζα, τσίπουρα και κρασιά.

Το να εισάγουμε και να αγοράζουμε σολομό το καταλαβαίνω, διότι δεν έχουμε τέτοιο ψάρι στα ελληνικά νερά, το παράγουν στα κρύα νερά της Νορβηγίας. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα τα φαγκρόπουλα και τις γαρίδες Τυνησίας και Ομάν, τα καλαμάρια και τις γλώσσες Ινδονησίας, όχι μόνο γιατί αυτά τα ίδια ψάρια τα παράγουμε κι εμείς, αλλά και γιατί σε σύγκριση με τα ελληνικά ψάρια αυτά τα εισαγόμενα είναι άχυρα στη γεύση. Δεν υπάρχει σύγκριση στη γεύση και την τιμή, π.χ. του ελληνικού γαύρου, που είναι και φτηνός, με την πανάκριβη γλώσσα Μαρόκου ή οποιοδήποτε άλλο εισαγόμενο.

 

Ας έλθουμε τώρα στα ακτινίδια, το ευλογημένο αυτό φρούτο, που η αρχική του ονομασία ήταν «Φρούτο του Ολύμπου». Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου, πώς είναι δυνατό στην περιοχή Πιερίας να έχουμε 65.000 στρέμματα ακτινίδια, να παράγουμε και να εξάγουμε εκατοντάδες χιλιάδες τόνους ακτινίδια πολυτελείας και εξαιρετικής νοστιμιάς (κυρίως ποικιλίας Hayward), και την ίδια ώρα οι έμποροι να εισάγουν και να μας πουλάνε ακτινίδια από την άλλη άκρη του κόσμου, από τη Νέα Ζηλανδία.

Ακόμα και τα μη εμπορεύσιμα ακτινίδια, οι γνωστές μας «πεταλούδες», είναι πολύ πιο νόστιμα από τα εισαγόμενα, διότι ωριμάζουν πάνω στο δέντρο και παίρνουν όλα τα ζάχαρα και τους χυμούς. Επίσης γίνονται εξαιρετική μαρμελάδα και γλυκό κουταλιού. Και είναι και πάμφθηνα, ιδίως εάν τα πάρεις από τη λαϊκή.

 

Γενικά, σε ποιότητα και νοστιμιά τα ελληνικά προϊόντα δεν συγκρίνονται με τα εισαγόμενα. Για παράδειγμα:

 

·                Τα φασόλια Πρεσπών, Ελασσόνας και Χρυσούπολης

·                Οι πατάτες Νευροκοπίου και Καστανιάς

·                Ελιές Καλαμών, τσακιστές, θρούμπες, Θάσου, Μυτιλήνης, κ.ά.

·                Πολτός ελιάς

·                Εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο

·                Αντσούγιες Καλλονής

·                Κρόκος Κοζάνης,

·                Μαστίχα Χίου

·                Το θυμαρίσιο μέλι, 

·                Τα φλωμάρια (χυλοπίτες),

·                Αυγοτάραχο Μεσολογγίου

·                Η φέτα Καλαθάκι Λήμνου.

 

 Κι ένα σωρό άλλα προϊόντα, μοναδικά στον κόσμο. Ακόμα κι αν στοιχίζουν λίγο περισσότερο από τα ξένα, αξίζουν τα λεφτά τους.

 

Κάθε φορά που αγοράζουμε ένα προϊόν εισαγωγής, τα λεφτά μας πετάνε και φεύγουν στο εξωτερικό, μας κάνουν φτωχότερους σαν χώρα και αυξάνουν την ανεργία μας. Τα περισσότερα μεγάλα σουπερμάρκετ έχουν ιδιοκτήτες ξένους, όχι Έλληνες. Αυτοί οι ξένοι, λοιπόν, το βράδυ που κάνουν ταμείο και λογαριασμό πόσα κέρδισαν από εμάς, δίνουν εντολή στην τράπεζα να μεταφέρει τα χρήματα στο λογαριασμό τους offshore, δηλαδή έξω από την Ελλάδα.

Νομίζω ότι είναι καιρός να σκεφτούμε πιο πατριωτικά, να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα.

Στο κάτω – κάτω, εμείς οι Έλληνες θέλουμε να είμαστε μερακλήδες σ’ αυτά που τρώμε και πίνουμε. Πώς να το κάνουμε, μας αρέσει το νόστιμο, το εκλεκτό, το ελληνικό!

Η γευσιγνωσία εδώ στην Ελλάδα γεννήθηκε, στην περιοχή μας, την Πιερία, με τους 12 μυθικούς θεούς, που έτρωγαν αμβροσία και έπιναν νέκταρ. Αυτό το νέκταρ, από ότι ξέρω, ήταν ένας χυμός κοκτέιλ φρούτων, με βάση θυμαρίσιο μέλι και ακτινίδια!