του John Donne σε διασκευή στα ελληνικά της Γιούλικας Κ. Masry

Ο νομικός, κληρικός και μεταφυσικός ποιητής των αρχών του 17^ου αιώνα Τζων Ντόουν, βασικά ανασύρθηκε από την αφάνεια μόλις στις αρχές του 20^ου αιώνα. Είναι κυρίως γνωστός για τις επιγραμματικές του ρήσεις, οι οποίες αργότερα υιοθετήθηκαν από άλλους και συχνά ταυτίζονται μ’ εκείνους μάλλον παρά με τον ποιητή, όπως π.χ. «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;» (από τον Έρνεστ Χέμινγκγουέι) ή «Ο άνθρωπος δεν είναι νησί» (από τον Τόμας Μέρτον). Στον τομέα της χριστιανικής ποίησης η ρήση «Όταν με συγχωρήσεις / δεν θα μ’ έχεις συγχωρήσει / γιατί έχω κι άλλο ακόμα αμαρτήσει» χρησιμοποιείται σήμερα συχνά από κήρυκες και χριστιανούς συγγραφείς προκειμένου να διαλευκάνουν την έννοια της μετάνοιας, καθώς και της πορείας του αναγεννημένου πιστού ο οποίος αποκαθίσταται στα μάτια του Άγιου Πατέρα μόνο με την κατά Χάρη σωτηρία μέσω του Χριστού και όχι με ανθρώπινη προσπάθεια. Η χριστιανική ποίηση του Τζων Ντόουν χαρακτηρίζεται από την εκζήτηση μιας αυθεντικής πίστης από την οποία φυσικά δεν λείπουν και οι ανθρώπινες ανησυχίες και προβληματισμοί αλλά ξετυλίγονται πάντοτε μέσα στα πλαίσια μιας καθαρά προσωπικής σχέσης του ανθρώπου με τον Κύριό Του και Θεό του. Το ποίημα «Ένας Ύμνος στον Ουράνιο Πατέρα» δίνει μια καλή εικόνα αυτών των τάσεων του ποιητή.

 

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΑΤΕΡΑ

 

Κύριε, θα συγχωρήσεις την αμαρτία που πρωτόγινε

Κι ήτανε και δική μου κι ας μην ήμουνα παρών;

Θα συγχωρήσεις την αμαρτία που’τρεχα πίσω της

—κι ακόμα τρέχω—και ας την ελεειονολογώ;

Όταν τη συγχωρήσεις

Δεν θα μ’ έχεις συγχωρήσει

Γιατί έχω κι άλλο ακόμα αμαρτήσει…

 

Κύριε, θα συγχωρήσεις την αμαρτία—το βραβείο μου—

Να κάνω ν’ αμαρτήσουν κι άλλοι όπως εγώ;

Την αμαρτία εκείνη που δυο χρόνια πριν απόφυγα

Μα που στο λάκκο της κυλιέμαι κάπου είκοσι δυο;

Όταν τη συγχωρήσεις

Δεν θα μ’ έχεις συγχωρήσει

Γιατί έχω κι άλλο ακόμα αμαρτήσει…

 

Έχω ένα φόβο στην καρδιά, και τούτο αμαρτία,

Πως όταν σταματήσει και ο τελευταίος μου παλμός

Στην παραλία χαμένος θα’χω μείνει αν δεν μου υποσχεθείς,

ότι στο θάνατό μου θα λάμπει όπως τώρα—και αιώνια—ο Υιός.

Όταν την αμαρτία μου αυτή

Θα έχεις συγχωρήσει

Άφοβα θα πορεύομαι στη ζήση.

 

John Donne (1572-1631)

 

(Διασκευή: Γιούλικα Κ. Masry)