Κύριε, η δούλη Σου δεν έχει απόψε τίποτα στο σπίτι

Ούτε ένα μικρό δοχείο λάδι

Γιατί εκείνος που δεν έρχεται παρά να καταστρέψει

Το φτωχικό μου λήστεψε ξανά… και ξανά…,

Αυτός ο δυνατός, ο αδίσταχτος που οι άνθρωποι τον λένε Πόνο.

 

Νόμιζα πως στο σπίτι είχα κουράγιο

Και υπομονή ν’ αντέξω σιωπηλά

Κάποτε, ίσως, και χαράς τραγούδια. Μα τώρα

Είμαι βέβαιη πως η δούλη Σου δεν έχει απολύτως τίποτε

Και, δες, ως και το καναρίνι μου έχει σπασμένο το φτερό.

                               ▪

Δούλη δική Μου, βρίσκομαι στο σπίτι σου

Εγώ που τόσο άριστα ξέρω τον Πόνο

Ώστε να μη χρειάζεται ποτέ να εξηγήσω

Τη δύναμή που έχει να πτοεί σάρκα και πνεύμα—

Δεν ένιωσα κι εγώ το ράπισμα, τον ήλο και τ’ αγκάθι;—

 

Και να’μαι, ο κατακτητής του, τώρα μέσα στο δικό σου σπίτι!

Ας μη δειλιάζει σου η καρδιά, ας μη φοβάσαι.

Γιατί, στ’ αλήθεια, τέκνο μου,—αφού Εγώ είμ’ εδώ

Με τ’ άγγιγμά μου του καναρινιού θα γιάνει η φτερούγα

Κι έπειτα εκείνο δυνατό θα’χει να πει τραγούδι.

 

Amy Carmichael

Μετάφραση Γιούλικα Masry (9-06-2014)