Παλιά τα φρούτα ωρίμαζαν πάνω στα δέντρα και μετά τα μάζευε ο παραγωγός για να τα πουλήσει. Έτσι, έπαιρναν όλους τους χυμούς από το έδαφος και το άρωμα από τον ήλιο. Σήμερα τα κόβουν μισοώριμα και μέχρι να φτάσουν στο μανάβικο ή το σουπερ μάρκετ «ωριμάζουν» στο δρόμο.

      Κλασσικό παράδειγμα οι μπανάνες. Μας έρχονται άγουρες καταπράσινες και περιμένουμε να κιτρινίσουν για να καταναλωθούν.       Το ίδιο και τα λαχανικά που θα πουληθούν μακριά από τον τόπο παραγωγής. Η ντομάτα, λ.χ. μόλις πάρει αρκετό μέγεθος στο θερμοκήπιο κόβεται πράσινη – πράσινη και στη διάρκεια του ταξιδιού της θα πάρει το χρώμα.

       Παλιά τα ραντίσματα και τα λιπάσματα ήταν λιγοστά, ήπια και οικολογικά. Το πότισμα γινόταν δύσκολα με νερό που κουβαλούσαν με βαρέλια. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρχαν οι σημερινές ασθένειες. Τα δέντρα και τα φυτά ήταν ανθεκτικά. Η παραγωγή ήταν μικρότερη σε κιλά (ή οκάδες), αλλά η ποιότητα πολύ καλύτερη. Γι’ αυτό και τα φρούτα κρατούσαν πολύ χρόνο χωρίς να χαλάσουν.

       Και η γεύση αυθεντική και υπέροχη. Έμπαινες στον μπαχτσέ κι όταν έβγαινες μύριζες ολόκληρος έντονη ντοματίλα. Έτρωγες τουρλού, ιμάμ μπαϊλντί, μπάμιες και πιπεριές, και δεν ήθελες να φας κρέας. Έτρωγες ροδάκινα ή καρπούζια και σε πλημύριζαν άρωμα και χυμοί. Εδώ στην περιοχή μας είχε μια ποικιλία ροδάκινα, τα Red Heaven, με θεϊκό άρωμα και μεθυστική γεύση. Οι νοικοκυρές μάλιστα έκαναν κονσέρβες κομπόστα για όλο το χειμώνα.

       Σήμερα οι καλλιέργειες είναι εντατικές. Τα ραντίσματα πάνε κυριολεκτικά σύννεφο. Τα λιπάσματα το ίδιο, και τα ποτίσματα μέρα-νύχτα. Επόμενο είναι και το τελικό προϊόν να βγαίνει «χόρτο» στη γεύση, χωρίς άρωμα, γεύση και νοστιμιά.

       Προσωπικά μ΄αρέσουν πολύ οι φράουλες και η μαρμελάδα από φράουλα. Παλιά έτρωγα μικρές σε μέγεθος, αλλά ήταν γευστικότατες, γλυκές και αρωματικές. Σήμερα μπορεί να είναι διπλάσιες σε μέγεθος, να έχουν ωραία εμφάνιση, αλλά αν δεν τις φας με ζάχαρη δεν καταλαβαίνεις ότι τρως φράουλα.