Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

Οι ξένοι φαίνεται ότι ξέρουν περισσότερα από εμάς για την ελληνική μυθολογία, τους αρχαίους μας προγόνους, αλλά και τους σύγχρονους Έλληνες ανθρώπους του πνεύματος και της επιστήμης. Πολλές φορές που βρέθηκα στο εξωτερικό ντράπηκα πραγματικά που δεν ήξερα να απαντήσω, π.χ. ποιος ήταν ο Ηρόδοτος, ο Ασκληπιός, ο Αρχέλαος, ο Παπανικολάου, ο Ρίτσος.

Όταν πρωτοπήγα στη Σουηδία ντράπηκα ακόμα περισσότερο γιατί στη μακρινή αυτή χώρα της βόρειας Ευρώπης όλοι ξέρουν περισσότερο από εμάς τους Έλληνες για τον Σεφέρη και τον Ελύτη, που τους έχουν βραβεύσει μάλιστα και με το βραβείο Νόμπελ.

Πρόσφατα φιλοξένησα ένα φιλικό ζευγάρι ξένων και σκέφτηκα να τους κάνω το τραπέζι έξω σε ένα όμορφο μέρος στην περιοχή μας. Τους πήγα στο Λιτόχωρο, στην κεντρική πλατεία με τα πλατάνια και την υπέροχη θέα του επιβλητικού Ολύμπου. Εκεί, στην πιο προνομιακή θέση, πάνω από το φαράγγι του Ενιπέα, με τη μοναδική πανοραμική θέα του Μύτικα, είναι το εστιατόριο-καφέ ΕΡΑΤΩ. Με ξύλινη διακόσμηση, μεγάλη ποικιλία πρωτότυπων και παραδοσιακών εδεσμάτων, και μια μεγάλη τοιχογραφία.

Οι άνθρωποι ενθουσιάστηκαν πραγματικά και απολάμβαναν μαγεμένοι τη θέα και τα νόστιμα εδέσματα.

Κάποια στιγμή, όμως, έγινε το κακό. Με ρώτησαν ποιον παρίστανε η τοιχογραφία.

Δεν ήξερα.

Πήγα βρήκα το σερβιτόρο και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου.

–       Πρέπει να είναι μια από τις εννιά Πιερίδες μούσες, η Ερατώ.

Οι φίλοι μου άρχισαν να μιλάνε για την ελληνική ποίηση.

–       Ω, ναι, η Ερατώ… Την ξέρουμε. Προστάτευε τη λυρική ποίηση και τη λογοτεχνία.  Σαπφώ…, Αλκαίος…, Πίνδαρος…

Ήταν πληροφορημένοι για τα πάντα. Ήξεραν ότι έχει θέματα από την καθημερινότητα, τον έρωτα, τη θρησκεία, τον πόλεμο στην αρχαία Σπάρτη…

Συμφώνησα μαζί τους, παρ’ ότι δεν είχα ιδέα.

Κι όταν επέστρεψα στο σπίτι έψαξα να μάθω όλα όσα δεν ήξερα για την Ερατώ και τις υπόλοιπες Πιερίδες μούσες.

Για να μη με πιάσουν αδιάβαστο άλλη φορά.