Διασκευές από τα Αγγλικά για τον Ημεροδείκτη, από τον Άκη Δημητριάδη

«Εφόσον λοιπόν έχουμε τροφές και ενδύματα, θ’ αρκεστούμε σ’ αυτά» (Α΄Τιμ. 6:8)

Εκτιμούμε αυτά που έχουμε μόνο όταν τα χάσουμε (υγεία, δουλειά, νιάτα, αγαπητά πρόσωπα, κ.ά.). Τα θεωρούμε αυτονόητα, και δεν σκεφτόμαστε πώς θα είναι η ζωή μας όταν δε θα τα έχουμε. Δεν προσέχουμε πόσοι γύρω μας είναι ανάπηροι, με αρθριτικά, νεφροπαθείς, στη μοναξιά, στη φτώχεια … Χιλιάδες συνάνθρωποί μας θα έδιναν όλη την περιουσία τους, για να μπορέσουν να σηκωθούν από την αναπηρική καρέκλα ή να γιατρευτούν από κάποια αρρώστια! ΄Η να απολαμβάνουν τα χρώματα, τους ήχους, τις ομορφιές! Για να μπορούν να γελούν, να κοιμούνται τη νύχτα, να γυμνάζονται, να ψωνίζουν, ν’ ακούν μουσική, να βλέπουν ταινίες, να μιλούν στο τηλέφωνο, ν’ απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα, ένα καλό φαί, το παγωτό, την καλή παρέα . Μοναδικό δώρο από το Θεό η ζωή μας, τόσον αυτή, όσο και η άλλη, η αιώνια.

Κύριε, Σ’ ευχαριστούσε για την υγεία, την τροφή, τη στέγη  και τα αγαθά που άφθονα μας χορηγείς. Μα πάνω απ’ όλα για τη σωτηρία και την αιώνια ζωή που μας εξασφάλισες μέσω του Χριστού.

Α.Δ .

«ο Ιησούς και της είπε: «Μάρθα, Μάρθα! Νοιάζεσαι και αγωνίζεσαι για πολλά!» (Λουκάς 10:41)

Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και οι γιορτές, είναι περίοδοι όπου μπορεί κανείς να πέσει στην παγίδα της μέριμνας και  του άγχους – όπως είχε κάνει η Μάρθα, που ήταν τόσο απασχολημένη με το νοικοκυριό, που ξέχασε το πιο σημαντικό, τον Ιησού. Κάτι παρόμοιο κάνουμε κι εμείς, όταν διαθέτουμε όλο τον χρόνο και την προσοχή μας στις καθημερινές δουλειές, για ψώνια, τηλεόραση, κλπ. και ξεχνάμε να δώσουμε χρόνο και προτεραιότητα στο Θεό. Είναι σαν να οδηγούμε το αυτοκίνητο, κι αντί να προσέχουμε το δρόμο, που είναι το σημαντικό, μιλάμε στο κινητό τηλέφωνο, που δεν είναι σημαντικό. Εάν «τρέχεις και δεν προλαβαίνεις τις δουλειές», εάν έχεις χάσει τη γαλήνη στην καρδιά σου, κάνεις το ίδιο λάθος με την Μάρθα. Ο Θεός δεν θέλει απλά να Του δίνουμε προτεραιότητα στο χρόνο και τις δουλειές μας, αλλά να μη μεριμνούμε για τίποτα.

Κύριε, δώσε μου τη Χάρη να μεριμνώ και να ασχολούμαι με πράγματα που θα συμβάλουν στην πνευματική μου αύξηση και θα ευαρεστούν Εσένα.

Α.Δ .

«Μην ντραπείς, λοιπόν, για το μαρτύριο που υπέστη ο Κύριός μας…» (Β΄Κορ. 1:8)

Το παιδί του Θεού, έχει δύναμη και υπομονή να ξεπεράσει την προκατάληψη και το φανατισμό. Ο Τιμόθεος δίσταζε  ενδεχομένως  να ομολογήσει την πίστη του στους συμπολίτες του, που ήταν ειδωλολάτρες. Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Ο Τιμόθεος δίσταζε ακόμη γιατί ο μέντοράς του Απόστολος Παύλος ήταν κρατούμενος, για την πίστη του! Σήμερα πολλοί χριστιανοί θεωρούνται «αιρετικοί» και απειλή για το κατεστημένο. Αυτοί όμως είναι καθαροί, γιατί  έχουν καθαριστεί με το αίμα του Χριστού. Αυτό το αποδεικνύει η ζωή τους. Είναι «νέα κτίσματα». Κι αυτό είναι μια έμμεση ομολογία. Αλλά δεν αρκεί. Έχουμε εντολή να κηρύξουμε το ευαγγέλιο. ΄Οπως ο σπορέας, κι εμείς σπέρνουμε το σπόρο σε όλων των ειδών τα εδάφη: σκληρά, πετρώδη, και ακανθώδη. Όταν ομολογούμε τον Χριστό, αυτό κάνουμε. Ο Θεός θα κάνει το δικό Του έργο στις καρδιές που θα δεχτούν το μήνυμα, σαν καλή γη.

Κύριε, δίνε μου θάρρος και σοφία να μαρτυρώ για Σένα στους συνανθρώπους μου.

Α.Δ .

«Γιατί βέβαια όσοι βαφτιστήκατε στ’ όνομα του Χριστού, το Χριστό περιβληθήκατε» (Γαλάτας 3:27)

Την εποχή του Αποστόλου Παύλου δεν υπήρχε μόδα στα ρούχα. Οι άνθρωποι φορούσαν τα ρούχα για να προστατευτούν από το κρύο και  τη ζέστη. Και για να καλύψουν τη γύμνια. Σήμερα κάθε εποχή έχουμε και διαφορετική ένδυση, ανάλογα με τη μόδα. Οι ντουλάπες στενάζουν απ’ την πληθώρα των ρούχων. Ο Λόγος του Θεού είναι σαφής: Να μη μεριμνούμε και να μη αγχωνόμαστε για το τι θα φορέσουμε (Ματθ. 6:31-34). Πρέπει να έχεις προτεραιότητες. Εάν αναγεννήθηκες, είσαι νέο κτίσμα, νέος άνθρωπος, με νέα ενδιαφέροντα, λυτρωμένος, που προσπαθεί με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να ζήσει άγια ζωή. Η ψυχή σου έχει σημασία και προτεραιότητα – και όχι πώς θα ντύσεις το φθαρτό σώμα. Όπως λέει κι ένας παλιός ύμνος, Προς τι τοσούτον μεριμνάς, προς τι τόση φροντίς, και τον καιρόν σου δαπανάς, κι εφήμερα ζητείς; Ενός ανάγκη εστί, ενός πιστέ ενός, να σώσεις την αθάνατον ψυχήν διαπαντός.

Κύριε, βοήθησε μου να κρατώ καθαρό το ένδυμα της δικαιοσύνης.

Α.Δ .

«Ο Ιησούς δάκρυσε» (Ιωάν. 11:35)

Μερικές φορές ξεχνάμε ότι ο Ιησούς είναι ο προσωπικός μας Σωτήρας. Για να το κάνει αυτό, έγινε όμοιος με μας, με όλες τις καθημερινές ανάγκες που έχουμε κι εμείς για τροφή, ζεστασιά, ξεκούραση, με όλους τους πειρασμούς, χωρίς να αμαρτήσει. Πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, νήστεψε, οργίστηκε με τους αργυραμοιβούς στο ναό, ξενύχτησε στον κήπο της Γεθσημανή, δάκρυσε, προσευχήθηκε με αγωνία πάνω στο σταυρό. Ήταν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησαΐας 53). Δοκιμάστηκε «όμοια με μας σε όλα» (Εβρ. 4:15), και γι αυτό μας καταλαβαίνει. Ξέρει πολύ καλά τη φύση μας.  Κι όχι μόνο ξέρει, αλλά μπορεί και θέλει να μας βοηθήσει. «Σε ότι Αυτός έπαθε, όταν πειράστηκε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται» (Εβρ. 2:18). Νίκησε τις δυσκολίες, νίκησε το θάνατο. Ήταν πάντα και είναι η πηγή της ζωής. Αναστήθηκε και ζει τώρα, προσκαλώντας τον καθένα μας σε μια νέα δυναμική ζωή, σε μια προσωπική σχέση μαζί Του.

Κύριε, Σ’ ευχαριστώ γιατί έγινες άνθρωπος για να μπορέσεις να με καταλάβεις καλύτερα.

Α.Δ .

«…σε μια γενιά ανθρώπων πονηρών και διεστραμμένων, ανάμεσα στους οποίους λάμπετε σαν φώτα στον κόσμο» (Φιλιπ. 2:15)

Μερικές φορές αντιμετωπίζουμε διλήμματα που μπορεί να μας οδηγήσουν σε σύγχυση και πλάνη. Για παράδειγμα, τι λέει ο Λόγος του Θεού: Να κάνουμε παρέα με άπιστους και  κοσμικούς; Απ’ τη μια ξέρουμε ότι «δεν πρέπει να ομοζυγούμε με τους απίστους, να βγούμε από ανάμεσά τους και να αποχωριστούμε» (Β΄ Κορ. 6:14-18). Απ’ την άλλη, «Στους πάντες έγινα τα πάντα, ώστε με κάθε τρόπο να σώσω μερικούς (Α΄ Κορ. 9:22). Απ’ τη μια, «Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη του Πατέρα δεν είναι μέσα του», κι απ’ την άλλη «Σεις είστε το αλάτι της γης». Για το παιδί του Θεού δεν υπάρχουν τέτοια διλήμματα. Η Βίβλος είναι ένα σίγουρο φίλτρο: Αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, όπως το έκανε ο Σωτήρας μας, αλλά όχι τις αμαρτίες τους. Κάνουμε μαζί τους παρέα για να τους βοηθήσουμε στα προβλήματά τους, κυρίως τα πνευματικά, αλλά διαχωρίζουμε τη θέση μας και ξεκόβουμε αμέσως εάν το γυρίσουν στην αμαρτία και την πονηριά.

Α.Δ .

«Διερεύνησέ με, Θεέ, και μάθε την καρδιά μου· δοκίμασέ με και γνώρισε τις σκέψεις μου» (Ψαλμός 139:23)

Μερικοί χριστιανοί πιστεύουν, λαθεμένα, ότι απ’ τη στιγμή που αναγεννήθηκαν, αυτό είναι αρκετό, κι ότι εξασφάλισαν την αιώνια ζωή. Δεν είναι έτσι. Ο ίδιος ο Ιησούς αντιμετώπισε πειρασμούς, αγωνίες, ακόμα και διλήμματα.  Όπως όταν προσευχήθηκε «Αν είναι δυνατό να παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι» (Ματθ. 26). Η χριστιανική ζωή είναι μια διαρκής επαγρύπνηση, αγώνας, αυτοκριτική. Όπως κάθε χρόνο πηγαίνουμε το αυτοκίνητό μας στο ΚΤΕΟ για έλεγχο τυχόν βλαβών. Όπως κάθε χρόνο πρέπει να κάνουμε γενικό ιατρικό τσεκάπ, ιδιαίτερα οι γυναίκες το τεστ Παπανικολάου. Έτσι και ο χριστιανός πρέπει τακτικά και προληπτικά να ζητά από το Άγιο Πνεύμα να τον ελέγχει, να τον καθαρίζει και να τον καθοδηγεί. Εάν δεν το κάνουμε, θα παραμείνουμε πνευματικοί νάνοι: «Υιέ μου, μη καταφρονείς την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμείς ελεγχόμενος υπ’ Αυτού… Εάν όμως είσθε χωρίς παιδείαν, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί» (Εβρ. 12:5).

Κύριε, δώσε μου τη χάρη να  ακολουθώ τον δρόμο το δικό Σου που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Α.Δ.

«Εμείς όμως κηρύττουμε το Χριστό, που έχει σταυρωθεί…» (Α΄ Κορ.  1:23)

Η σωτηρία δεν μοιάζει με τα δώρα που κάνουμε στις γιορτές. Τα δώρα κοστίζουν μερικά χρήματα που μας περισσεύουν. Κι έχουν σκοπό απλά να μας κάνουν περισσότερο χαρούμενους σε μερικές ιδιαίτερες μέρες. Ο Ιησούς δεν πλήρωσε απλά μερικά χρήματα για να μας χαρίσει σωτηρία και αιώνια ζωή, ούτε εξέτισε μια ελαφριά ποινή, λ.χ. επίπληξη, απλή φυλάκιση με αναστολή. Μας αντικατέστησε, παίρνοντας πάνω του όλες τις αμαρτίες μας, ακόμα και τις χειρότερες που μπορεί να έχουμε κάνει, και πλήρωσε γι’ αυτές την πιο βαριά ποινή, το θάνατο. Το δώρο του, η σωτηρία, προσφέρεται σε όλους, σε λιγότερο ή περισσότερο κακούς και αμαρτωλούς. Ακόμα και σε εγκληματίες, όπως ο ληστής που σταυρώθηκε μαζί Του. Αρκεί να μετανοήσουμε ειλικρινά για τις αμαρτίες μας, να προσευχηθούμε και να δεχτούμε τη χάρη Του, και να προσπαθήσουμε να ζήσουμε πλέον σύμφωνα με το θέλημά Του.

Κύριε μου, καθώς Σ’ ατενίζω καρφωμένο πάνω στο Σταυρό, πέφτω και Σε προσκυνώ. Σ’ ευχαριστώ γιατί Εσύ πήρες τη θέση που άξιζε για μένα τον αμαρτωλό

Α.Δ.

«Του λέει ο Ιησούς: «Εγώ είμαι ο Δρόμος και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. 14:6)

Ο άνθρωπος αναζητά απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που αναφέρονται στον κόσμο και την ανθρώπινη ύπαρξη. Ψάχνει την «αλήθεια». Σήμερα, που «η γνώση έχει πληθυνθεί»Â  σε ασύλληπτο βαθμό και είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο, ο Διάβολος επιχειρεί να παραπλανήσει τους πιστούς, με λογικοφανή επιχειρήματα και σοφιστείες, όπως λ.χ.: «Μην είσαι απόλυτος…, Αυτά ίσχυαν για εκείνη την εποχή…, Μη γίνεσαι οπισθοδρομικός…, Όλα είναι σχετικά…», κ.ά. Κι όμως, ο Ιησούς είναι ο ίδιος, χτες, σήμερα και στους αιώνες (Εβρ. 13:8). Και είπε με απόλυτη ακρίβεια ότι μόνον Αυτός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή (Ιωάν. 14:6). Αντιμετώπισε  τους πειρασμούς μέσα από τις Γραφές: «Είναι γεγραμμένον…». Η Βίβλος δεν είναι εγχειρίδιο φιλοσοφίας και δεν απαντάει σε ερωτήσεις όπως του Πιλάτου, «Τι είναι αλήθεια;». Είναι φανέρωση της αλήθειας του Θεού, και της προσωπικής σχέσης του πιστού με αυτή την αλήθεια – με τον Σωτήρα Ιησού.

Κύριε, Σ’ ευχαριστώ γιατί Εσύ δεν μου έδειξες απλώς τον δρόμο αλλά Εσύ ο ΄Ιδιος είσαι ο μόνος δρόμος προς τον Θεό.

Α.Δ.

«Άρα λοιπόν, αν κανείς ανήκει στο Χριστό, είναι καινούργιο δημιούργημα. Τα παλιά πέρασαν, τώρα πια έχουν γίνει όλα καινούργια!» (Β΄Κορ. 5:17)

Πολυσυζητημένο είναι το θέμα, ποιος είναι πραγματικός χριστιανός,. Άπειρες απαντήσεις έχουν δοθεί από διάφορες θρησκείες και δόγματα Όταν υπάρχει σύγχυση και αμφιβολίες, ένα είναι το σίγουρο μέτρο, το σημείο αναφοράς: η Βίβλος. Μας λέει με σαφήνεια ότι πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα: α) Να μετανοήσουμε, β) να πιστέψουμε ότι ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες μας, γ) να προσευχηθούμε και να Τον προσκαλέσουμε να γίνει Κύριος και Σωτήρας μας, δ) να δεχτούμε τη συγχώρηση που μας δίνει, και ε) να αγωνιζόμαστε καθημερινά να κάνουμε το θέλημά Του. Καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά με τον εκκλησιασμό και τη θρησκεία, η οποία είναι εξωτερικές εκδηλώσεις, κανόνες και τύποι – όπως τις εφάρμοζαν και οι Φαρισαίοι. Είναι εσωτερική υπόθεση, ένα μεγαλειώδες δώρο του Θεού.

Κύριε, Σ’ ευχαριστώ για την επέμβαση του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά, τον νου και την ψυχή μου. ΄Εκανες τα πάντα νέα!

Α.Δ.

«Και θα ευχόμουν πραγματικά να καταδικαστώ εγώ ο ίδιος σε αποχωρισμό από τον Χριστό αντί για τους αδελφούς μου, τους ομοαίματους συμπατριώτες μου» (Ρψμαίους 9:3)

O Απόστολος Παύλος ήταν πρόθυμος να πληρώσει κάθε τίμημα,  να πάει ακόμη και στην κόλαση, αν οι συμπατριώτες του θα δέχονταν τον Ιησού ως Σωτήρα. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του γι’ αυτούς, που τον καταδίωξαν με τέτοιο φανατισμό, ώστε δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτούν το μήνυμα της σωτηρίας. Έμμεσα θέλει να δείξει το μέγεθος της αγάπης του Θεού.

Οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να αγαπούν με τέτοιο τρόπο. Ο Ιησούς όμως μπορούσε – και το έκανε αυτό με τη σταυρική του θυσία για να έχουμε εμείς σωτηρία και αιώνια ζωή. Η δική μας η αγάπη δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δική Του. Αν ερευνήσουμε την καρδιά μας θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε λίγη αγάπη για το συνάνθρωπό μας. Μόνο όταν η αγάπη του Θεού ξεχειλίζει μέσα μας, θα μοιραστούμε τα Καλά Νέα της σωτηρίας με τους άλλους.

Α.Δ.

«Θυμήσου το δημιουργό σου στης νιότης σου τις μέρες, πριν έρθουνε οι μέρες οι κακές και φτάσουνε τα χρόνια εκείνα που δε θα μπορείς να τ’ απολαύσεις» (Εκκλησιαστής 12:1)

Οι περισσότεροι άνθρωποι (το 95%) έρχονται στο Χριστό σε νεαρή ηλικία.

«Ενθυμού» δεν σημαίνει απλά να σκέφτεσαι το Θεό πότε-πότε όταν είσαι νέος, αλλά να διατηρείς συνεχή σχέση μαζί Του, να περπατάς μαζί Του, να Τον ανακαλύπτεις καθημερινά, να μαθαίνεις και να κάνεις το θέλημά Του.

Όσο πλησιάζουμε ή βρισκόμαστε στα γεράματα, τόσο πιο δύσκολα μπορούμε να αλλάξουμε και να μαθαίνουμε τα πράγματα του Θεού. Μαζί με τις φυσικές μας δυνάμεις αδυνατίζουν και οι ψυχικές, και οι διανοητικές. Αδυνατίζουν και οι αντιστάσεις μας στους καθημερινούς πειρασμούς. Ο Ιησούς μας δίνει κι εδώ το παράδειγμα: Γνώρισε τη σοφία και το θέλημα του Θεού από μικρός, από δώδεκα ετών (Λουκάς 2:52).

Κύριε, δίδαξέ με να προσκολληθώ σε Σένα και το θέλημά Σου από νωρίς, όταν είμαι νέος, ώστε να μπορέσω να Σου προσφέρω περισσότερα χρόνε υπηρεσίας

Α.Δ.

«Πρόσεχε ακόμα πιο πολύ τις μύχιες σκέψεις της καρδιάς σου, γιατί απ’ αυτήν καθορίζεται η ζωή» (Παροιμίες 4:23)

Οι καλοί περιβολάρηδες δεν ραντίζουν τα φύλλα όταν το δέντρο είναι άρρωστο, αλλά τη ρίζα. Αν προσπαθείς να κόψεις κακές συνήθειες και να μην αμαρτάνεις, χωρίς να έχεις αλλάξει την καρδιά σου, θα αποτύχεις. Το άγριο δέντρο αν δεν μπολιαστεί δε δίνει καλό καρπό. Η αναγέννηση αυτό ακριβώς σημαίνει: Νέα καρδιά, «νέο κτίσμα». Ναι, η νέα καρδιά υπόκειται σε πειρασμούς, δοκιμάζεται και μπορεί να αμαρτήσει, όχι όμως από πρόθεση, από φύση, διότι ο προσανατολισμός και η νέα της φύση είναι σταθερά μέσα στο θέλημα του Θεού. Η διαφορά ενός χριστιανού από έναν άπιστο είναι ότι ο πρώτος έχει μετανοήσει για όλες τις παλιές αμαρτίες. Κι όταν από ανθρώπινη αδυναμία πέσει σε νέα αμαρτία, μετανοεί ακόμα περισσότερο και δεν την ξανακάνει.

γιατί τώρα έχει τη δύναμη από το Άγιο Πνεύμα.

Κύριε, κάθε μέρα δίνε μου τη χάρη και τη δύναμη να αντισταθώ στους πειρασμούς.

Α.Δ

«Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη, γιατί αυτοί θα χορτάσουν» (Ματθαίος 5:6)

Η χριστιανική ζωή μοιάζει με την κληματαριά. Αν κλαδευτεί, ραντιστεί και τρέφεται με την κατάλληλη τροφή αυξάνει, προοδεύει και δίνει εξαιρετικούς καρπούς. Έτσι κι ο πιστός χρειάζεται καθημερινό «κλάδεμα» της αμαρτωλής του φύσης, «ράντισμα» και τροφή από το λόγο του Θεού. Υπάρχουν χριστιανοί νάνοι, κι άλλοι που μεγάλωσαν και έγιναν ευλογία στον εαυτό τους και τους άλλους, διότι άδειασαν τον κακό εαυτό τους από τις αμαρτωλές έξεις, κι επέτρεψαν στο Άγιο Πνεύμα να τους γεμίσει και να κατοικήσει μέσα τους.

Η πείνα και η δίψα είναι οδυνηρά πράγματα. Οδυνηρό είναι και το να «αδειάσεις» τον εαυτό σου από αμαρτωλές συνήθειες. Εντούτοις, μόνον έτσι επιτρέπεις στο Θεό, στο Άγιο Πνεύμα, να σε γεμίσει με τα χαρίσματά Του και να σε ευλογήσει.

Κύριε, βάλε μέσα μου την επιθυμία και τον πόθο να διψώ για τη δικαιόσυνή σου, γιατί τότε θα ζω μια πλήρη και γεμάτη με τον Πνεύμα ζωή.

Α.Δ.

« ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Αν κανείς θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί…» (Ματθαίος 16:24)

Ο Χριστός μίλησε ξεκάθαρα για προτεραιότητες. Αν ο Θεός δεν έχει την πρώτη και κύρια θέση στη ζωή και στα ενδιαφέροντά σου, αλλά έχει την όγδοη ή την δέκατη όγδοη, απλά δεν Τον ακολουθείς. Στη λίστα αυτών που έχεις να κάνεις, εάν πάνω – πάνω βάζεις τη λύση των προβλημάτων σου και τα ατομικά ενδιαφέροντα, και στο τέλος τα πνευματικά και το θέλημα του Θεού, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ο Χριστός είπε να αρνηθούμε τον εαυτό μας και τη δική μας ζωή, και να κάνουμε κάτι: να τον ακολουθήσουμε, αφού απαρνηθούμε ακόμη και τα πιο αγαπητά μας πρόσωπα και τον εαυτό μας. Ακολουθώ το Χριστό δε σημαίνει εύχομαι και προσεύχομαι, αλλά κάνω κάτι, βαδίζω, «υπάγω εις όλο τον κόσμο και κηρύττω το ευαγγέλιο», με τα λόγια και με τη ζωή μου.

Α.Δ.

«’Οσο και αν προσπαθήσουν να το διερευνήσουν οι άνθρωποι, είναι βέβαιο πως δε θα το καταλάβουν. Ακόμα κι οι σοφοί, που ισχυρίζονται πως γνωρίζουν, δεν μπορούν να εξιχνιάσουν τις ενέργειες του Θεού» (Εκκλησιαστής 8:17)

Ένας από τους πιο σοφούς ανθρώπους, ο Σωκράτης, είπε «ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα». Πράγματι, η ζωή είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Ο κόσμος και πολλά που συμβαίνουν στη ζωή μας – μερικές φορές τραγικά – είναι και θα μείνουν ανεξήγητα μυστήρια. Σε ερωτήσεις όπως λ.χ. «τι σημαίνει αυτό στην Βίβλο», «γιατί να συμβεί αυτό στη ζωή μου», ή «γιατί ο Θεός το επέτρεψε», δεν μπορούμε πάντοτε να πάρουμε ή να δώσουμε απάντηση. Αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίσουμε το Θεό και να μένουμε στο θέλημά Του, γιατί Αυτός είναι η πηγή της ζωής. ΄Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα που δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε και εξηγήσουμε, τότε τα «γιατί;» μας καλύτερα να αντικατασταθούν με το «τι» μαθήματα πρέπει να διδαχτώ για να μεγαλώσω στην πνευματική μου ζωή.

Α.Δ.

«… άξιος δεν είναι εκείνος που αυτοπροβάλλεται αλλά εκείνος που τον προβάλλει ο Κύριος» (Β΄ Κορινθίους 10:18)

Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές ποτέ δεν μιλάνε για τον εαυτό τους, για τα γκολ που έβαλαν, ακόμα κι αν από τη δική τους εξαιρετική απόδοση κρίθηκε ο αγώνας. Λένε ότι σημασία έχει να κερδίζει η ομάδα κι ότι αυτοί απλά έκαναν ότι τους ανέθεσε ο προπονητής. Το ίδιο κάνουν και οι σπουδαίοι επιστήμονες και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

Ο Παύλος μπορούσε να υπερηφανευτεί για την υπηρεσία του στο έργο του Θεού, αλλά δεν το κάνει. Αντίθετα, καυχιόταν για τις αδυναμίες του και δείχνει το πώς ο Θεός ενήργησε, κι ότι ο Παύλος ήταν απλά το μέσο. Είναι παγίδα και λάθος να μιλάμε για τον εαυτό μας, για δικές μας επιτυχίες, επειδή μερικοί, όπως οι αρχαίοι Κορίνθιοι, ζητούν αποδείξεις για να πειστούν.

Ένας παλιός ύμνος   λέει,  Τι πλατειά που είναι η αγάπη, που έδειξε για μένα ο Χριστός, όσο πιο μικρός είμαι κοντά Του, ω, τόσο πιο μεγάλος είναι Αυτός.

Α.Δ.

«Και το πλήθος των ανθρώπων που πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή…» (Πράξεις 4:32)

Ένα από τα μυστικά της νίκης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν η ομοιογένεια και ενότητα του στρατού του, σε αντίθεση με τον Δαρείο που είχε στρατολογήσει διάφορες ασιατικές φυλές με διαφορετική νοοτροπία. Αυτό το ξέρουν καλά και οι πολιτικοί. Το κεντρικό τους προεκλογικό σύνθημα είναι «όλοι μαζί μπορούμε». Στην ενότητα υπάρχει δύναμη! Αντίθετα, ο Διάβολος προτιμά το «Διαίρει, και βασίλευε».

Ναι, ο καθένας μας είναι διαφορετικός και μοναδικός, αλλά όταν είσαι παιδί του Θεού, η διαφορετικότητά σου παύει να έχει θέση και σημασία. Εξαφανίζεται μπροστά στον πνευματικό αδελφό σου, γιατί κι αυτός είναι παιδί του ίδιου Πατέρα. Η προσευχή μας δεν πρέπει να είναι: Κύριε, στείλε το Άγιο Πνεύμα για να μας ενώσει. Το Πνεύμα  δεν έρχεται εκεί που δεν υπάρχει ενότητα μεταξύ των πιστών. Καλύτερα θα ήταν να προσευχηθούμε: Θεέ μας, φέρε ενότητα μεταξύ μας ώστε το ΄Αγιο Πνεύμα να μας επισκεφτεί με δύναμη.

Α.Δ.

«… ο Θεός έδωσε και στους εθνικούς τη μετάνοια σαν μέσο απόκτησης της ζωής!» (Πράξεις 11:18)

Πολλοί λένε «έχω κόψει δέκα φορές το τσιγάρο», αλλά συνεχίζουν να είναι καπνιστές. Άλλοι πάλι υποφέρουν από τα δόντια ή κάποια ασθένεια, αλλά δεν πάνε στο γιατρό και δεν κάνουν θεραπεία. Η μετάνοια δεν είναι ούτε απλή επιθυμία, ούτε έναρξη και στη συνέχεια εγκατάλειψη της προσπάθειας. Αν δεν συνειδητοποιήσεις βαθειά στην καρδιά σου την αμαρτωλότητά σου, δεν θα επιτρέψεις στο Θεό να σε αλλάξει. Είναι σαν να αγνοείς τη διάγνωση που έκανε ο γιατρός και την προτεινόμενη θεραπεία.

Η λέξη «μετα-νοώ» σημαίνει ότι αναγνωρίζω την αμαρτίας μου και την παλιά μου φύση, και αποφασίζω να έχω νέο νου, νέα νοοτροπία. Και, ως φυσικό επακόλουθο, έχω νέα ζωή και νέες πράξεις. Όπως το μπολιασμένο δέντρο, δίνω νέους καρπούς – όπως έκανε ο Ζακχαίος (Λουκ. 19, 8-9). «Πίστη χωρίς έργα, είναι νεκρή». Αν τα έργα σου δεν είναι όπως θέλει ο Θεός, προβληματίσου μήπως η πίστη σου δεν είναι σωστή.

Α.Δ.

«Γιατί πραγματικά σας ζηλεύω με ζήλια θεϊκή, καθότι σας αρραβώνιασα με έναν άντρα, για να σας παρουσιάσω στο Χριστό παρθένο αγνή» (Β΄ Κορινθίους 11:2)

Υπάρχουν δύο ειδών ζήλειες, για αυτά που μας ανήκουν (και τα επιβουλεύεται να τα πάρει κάποιος άλλος), και για εκείνα που δεν μας ανήκουν.

Η εκκλησία της Κορίνθου ήταν καρπός των κόπων του Παύλου. Θέλει να παραμείνει αγνή στην πίστη σαν παρθένα και να μη την καταστρέψει ο διάβολος. Αυτή είναι μια καλή ζήλεια. Παρόμοια αισθάνεται ο πατέρας μιας νέας, την οποία θέλει να παραδώσει στον γαμπρό με ηθικές αρχές και άμεμπτη ζωή, ή ένας σύζυγος που βλέπει ότι η πιστότητα της συζύγου του κινδυνεύει από κάποιον που την φλερτάρει. Ο ίδιος ο Θεός είναι «ζηλότυπος» για αυτά που Του ανήκουν (Έξοδος 2, 5), δηλαδή τη λατρεία και την τιμή.

Η άλλη ζήλεια, η γνωστή επιθυμία να αποκτήσει κανείς κάτι που δεν του ανήκει, είναι βέβαια αρνητική και κακή.

Κύριε, δώσε μας τη χάρη αντί να ζηλεύουμε τις επιτυχίες του άλλου να χαιρόμαστε μας τους.

Α.Δ.

«Έτσι λοιπόν κι εμείς, καθώς έχουμε ένα τόσο μεγάλο πλήθος μαρτύρων που μας περιστοιχίζει, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία, που τόσο εύκολα μας περικυκλώνει σε κάθε ευκαιρία…” (Εβραίους 12:1)

Όσοι ζουν σε χριστιανικό περιβάλλον κι αυτοί που έχουν γονείς, παππούδες και προγόνους Χριστιανούς, είναι ευλογημένοι, γιατί βλέπουν τους μεγαλύτερους ή κι αυτούς που έφυγαν από τη ζωή να δίνουν το καλό παράδειγμα, να ενθαρρύνουν και να λένε, Ναι, αξίζει η ζωή με το Χριστό. Αξίζουν οι δυσκολίες, η κούραση και η προσπάθεια. Δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή του πιστού και η αμαρτία καραδοκεί να μας εμπλέξει, οι πειρασμοί να μας λυγίσουν. Όμως τα ίδια πέρασαν πριν από μας αμέτρητοι άλλοι. Με πίστη, με υπομονή, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος νίκησαν και ευλογήθηκαν.

Κύριε, δώσε  μας το θάρρος και την υπομονή να τρέχουμε τον καλόν αγώνα της πίστης αποβλέποντας πρώτα στον Ιησού αλλά και σε όλους εκείνους που ακολουθούν τα ίχνη Του.

Α.Δ.

«ας τρέχουμε με υπομονή να κερδίσουμε τον αγώνα… έχοντας στραμμένες τις σκέψεις μας στον Ιησού…» (Εβραίους 12:1,2)

Οι πρώτες εμπειρίες της αναγέννησης μοιάζουν σαν τα πρώτα ασταθή βήματα ενός νήπιου, σαν το πρώτο διστακτικό πέταγμα ενός πουλιού. Κουβαλάμε ακόμα τις παλιές συνήθειες, εξακολουθούμε να ζούμε στο παλιό περιβάλλον. Είμαστε εκτεθειμένοι σε πειρασμούς. Η προσαρμογή μας στη νέα ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εντούτοις, έχουμε μπολιαστεί με τη χάρη του Θεού και από εδώ και πέρα είμαστε «νέο κτίσμα». Ασφαλώς θα πέσουμε, αλλά μέσα μας έχουμε τώρα τη δύναμη για να σηκωθούμε. Ασφαλώς θα δοκιμαστούμε, αλλά στο τέλος, σαν το μπολιασμένο δέντρο, θα δώσουμε καλό καρπό. Η πνευματική αύξηση είναι μια αργή διαδικασία και ο νέος αναγεννημένος ευάλωτος. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να έχουμε συνεχή επαφή με τον Κύριό μας και τους άλλους αδελφούς μας που είναι πιο παλιοί στην πίστη. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη και υπακοή μόνο στο Θεό. Στα νέα βήματά μας προσέχουμε τις συμβουλές τρίτων, καλοπροαίρετες ή κακοπροαίρετες. Κριτήριό μας είναι μόνον εάν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού.

Α.Δ.

«Όπως ξέρετε, άλλωστε, ούτε λόγια κολακευτικά μεταχειριστήκαμε ποτέ ούτε κινηθήκαμε από πλεονεξία χρησιμοποιώντας το Ευαγγέλιο σαν πρόσχημα» (Α΄ Θεσσαλονικείς 2:5)

Πολλές φορές οι οπαδοί μιας ομάδας θορυβούν με φωνές, κλάξον, κ.ά. για να δείξουν ότι είναι πιστοί στην ομάδα τους. Αυτό είναι απλά κούφια υπερηφάνεια και συχνά καταλήγει στο χουλιγκανισμό. Ο πραγματικός φίλαθλος είναι σεμνός και πράος. Ενδιαφέρεται μόνο για το άθλημα, τις καλές επιδόσεις, τον ευγενή συναγωνισμό. Πολλοί πηγαίνουν στην εκκλησία για να ακούσουν έναν υπέροχο λόγο, ένα καταπληκτικό κήρυγμα. Ο Απόστολος Παύλος ήταν θαυμάσιος κήρυκας, αλλά δεν μιλούσε με σοφιστείες και επινοήσεις, για να εντυπωσιάσει, να ευχαριστήσει και να «χαϊδέψει αυτιά». Τον ενδιέφερε να στρέψει την προσοχή και το ενδιαφέρον προς το Χριστό – όχι προς τον εαυτό του. Είναι λάθος να λέμε ότι εκκλησιαζόμαστε στην τάδε εκκλησία, διότι η κεφαλή της Εκκλησίας είναι μόνον ο Χριστός. Επίσης λάθος είναι να εντυπωσιαζόμαστε από το πόσοι πολλοί εκκλησιάζονται κάπου. Το μέγεθος δεν μετράει μπροστά στο Θεό, αλλά η συνεχής επαφή μαζί Του και η υπακοή στο θέλημά Του.

Α.Δ.

«… ό,τι μπορούσε να γίνει γνωστό για το Θεό, είναι ολοφάνερο σ’ αυτούς, διότι ο Θεός τούς το φανέρωσε» (Ρωμαίους 1: 19)

Αιώνες τώρα οι σκεπτικιστές, οι ορθολογιστές και οι αμφισβητίες της χριστιανικής πίστης κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, όταν η λογική τους είναι ανήμπορη και τους προδίδει μπροστά στο μεγαλείο του Θεού και το μυστήριο της ζωής. Ομολογούν ότι δεν αντιλαμβάνονται τα πιο απλά πράγματα, όπως λ.χ. τη βαρύτητα, το μαγνητισμό, το DNA, και άλλα μυστήρια, και, παρ’ όλα αυτά, αρνούνται τον ίδιο τον Δημιουργό τους! Η επιστήμη απλά περιγράφει – δεν μπορεί να ερμηνεύσει. Ο χριστιανός δεν σκέφτεται μόνο επιστημονικά, αλλά κάνει κάτι περισσότερο: όταν «οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών Αυτού», στρέφεται προς τον Δημιουργό και δέχεται την αποκάλυψή Του. Ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτό Του μέσω των προφητών, μέσω της ιστορίας, μέσω της Βίβλου, μέσω του Υιού Του. Ο χριστιανός έχει απαντήσεις, ενώ ο ορθολογιστής όχι. Ο ορθολογιστής τυραννιέται από αγωνία και φόβο, ενώ ο χριστιανός έχει ειρήνη και ελπίδα.

Α.Δ.

«Μα το γεγονός είναι πως πράγματι υπάρχουν πολλά μέλη αλλά ένα σώμα» ( Α΄ Κορινθίους 12:14)

Ελάχιστοι άνθρωποι ξέρουν απέξω το Σύμβολο της Πίστης, δηλαδή τη βάση του δόγματος της χριστιανικής εκκλησίας. Ακόμα και οι ανάδοχοι όταν βαφτίζουν ένα νήπιο, το απαγγέλλουν διαβάζοντάς το από ένα χαρτί. Κι αυτοί που το ξέρουν, μάλλον δεν του δίνουν την πρέπουσα προσοχή. Κι όμως, αυτή η σύντομη και περιληπτική ομολογία εκτός από τα άλλα προσδιορίζει με ακρίβεια την έννοια της Εκκλησίας. Επίσης υπογραμμίζει άμεσα και έμμεσα το καθήκον μας να είμαστε ενωμένοι ως χριστιανοί, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές μας, όπως ακριβώς λειτουργεί ένα σώμα, που έχει κεφαλή τον Χριστό και μέλη εμάς. Η αυξανόμενη διείσδυση του ισλαμισμού στη Δύση θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους τους χριστιανούς για μια καλύτερη συνεργασία. Ας μη ξεχνάμε ότι η Εκκλησία είναι μία, άγια και παγκόσμια. Οι διαφορές μας πρέπει να συγκλίνουν, δηλαδή να δείχνουν τα κοινά μας χαρακτηριστικά, ότι είμαστε ομόδοξοι, μέλη της ίδιας οικογένειας, του «σώματος του Χριστού».

Α.Δ.

«Στο στόμα μου έβαλε καινούριο ένα τραγούδι, για το Θεό μας δοξολόγημα» (Ψαλμός 40: 4)

Στα διάφορα μουσικά φεστιβάλ οι σύγχρονοι αστέρες ξεσηκώνουν τη νεολαία. Οι νέοι σηκώνουν τα χέρια, και τραγουδούν σαν να είναι εκστασιασμένοι. Στα ελληνικά νυκτερινά «κέντρα διασκέδασης» ο κόσμος μάταια προσπαθεί να «ψυχαγωγηθεί» ακούγοντας βαριά, μονότονα και μελαγχολικά τραγούδια, που μιλούν για χωρισμό, ντέρτια και απογοήτευση. Το κακό είναι διπλό: τέτοια «γλέντια» διαρκούν μόνον 1-2 ώρες, και κατόπιν οι θαμώνες προσγειώνονται στην σκληρή πραγματικότητα – κι έχουν πληρώσει και πανάκριβο εισιτήριο!  Αντίθετα, ο αναγεννημένος χριστιανός έχει μέσα του εντελώς δωρεάν ένα μόνιμο «νέο άσμα», γεμάτο χαρά, πίστη, ειρήνη, αισιοδοξία και ελπίδα, ακόμα και στις θλίψεις και τις δοκιμασίες. Η καρδιά του ξεχειλίζει σε ύμνους και δοξολογία. Ένας παλιός ύμνος λέει, «ειρήνη μου έφερε ο Χριστός, δική του μέσ’ την ψυχή… γεύθηκα λίγη απ’ τη χαρά που με προσμένει ψηλά, εκεί όπου ψάλλουν αιώνια  της νέας Σιών πουλιά… ω, είναι θαυμαστό, αυτό που έχει κάνει ο Χριστός για με, δεν βρίσκω λόγια να πω!».

Α.Δ.

«Ο Κύριος όμως έκανε τόσο άκαμπτη τη διάθεση του βασιλιά, ώστε δεν ήθελε ν’ αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν από τη χώρα του» (΄Εξοδος 11:10)

Ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα είναι, γιατί ο πανάγαθος Θεός επιτρέπει το κακό, την αρρώστια, την αδικία, τις φυσικές καταστροφές, τον πόνο και το θάνατο; Κι ακόμα, γιατί σκληραίνει τις καρδιές ορισμένων ανθρώπων. Ο Θεός σέβεται τη δική μας ελεύθερη επιλογή. Διαλέξαμε να αμαρτήσουμε και να παραβούμε το νόμο Του, κι αυτό είχε και έχει συνέπειες. Ο δίκαιος Ιώβ «δικαιούνταν» να παραπονεθεί και να κατηγορήσει το Θεό για όλα τα κακά που τον βρήκαν: φτώχεια, αρρώστια, θάνατος όλων των αγαπημένων του. Εντούτοις, δεν το έκανε. Δεν καταλάβαινε το γιατί, αλλά πίστευε ακράδαντα ότι ο Θεός είναι καλός. Παρόμοια, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις βουλές του Θεού. Κάποτε όλα τα μυστήρια θα αποκαλυφθούν. Μέχρι τότε ας εμπιστευόμαστε την Πρόνοια του Θεού, κι ας μένουμε πιστοί στο θέλημα Του. Όπως λέει κι ένας παλιός ύμνος, «ω, κάποτε θα μάθω πια, του Πλάστη μου τα μυστικά, κι ο ουρανός θα μου είναι μια ζεστή και γνώριμη γωνιά».

Α.Δ.

«… να προσεύχεστε για μας, ώστε ο Λόγος του Κυρίου να διαδίδεται γρήγορα και να δοξάζεται, όπως έγινε και με σας» (Β΄Θεσ/νικείς 3 : 1).

Ζούμε στην εποχή της ταχύτατης διάδοσης των πληροφοριών και του διαδικτύου – του Ιντερνέτ. Η καλή είδηση μεταδίδεται εξίσου ταχύτατα με την κακή. Η εντολή του Ιησού παραμένει: Υπάγεται εις όλον τον κόσμο και κηρύξατε το ευαγγέλιο. Δεν χρειάζεται να «πάμε» ούτε με καμήλες και γαϊδουράκια, όπως την εποχή των μαθητών, αλλά με τα σύγχρονα μέσα, που είναι το τηλέφωνο, σταθερό ή κινητό, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e–mail), το Skype, η ηλεκτρονική εφημερίδα, κ.ά.  Σημασία έχει να ξεβολευτούμε από την ακινησία μας και να πάμε εμείς να βρούμε τους ανθρώπους που χάνονται στην αμαρτία και να τους μεταδώσουμε τα καλά νέα της σωτηρίας και της ευλογημένης ζωής. Όταν το κακό γύρω μας «περισσεύει», εμείς οι χριστιανοί πρέπει να έχουμε βάρος στην καρδιά για αυτούς που χάνονται. Να χρησιμοποιήσουμε τα σύγχρονα μέσα για να φτάσει σ’ αυτούς το μήνυμα και η χάρη του Θεού να «υπερπερισσέψει».

Α.Δ.

«Να καλλιεργείτε τη φιλαδελφία μεταξύ σας δείχνοντας στοργή ο ένας στον άλλο» (Ρωμαίους 12:10)

Η εντολή του Ιησού «αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου», όσο απλή και εύκολη κι αν φαίνεται, τόσο δύσκολη στην εφαρμογή της. Εάν δε ζεις μια ευλογημένη ζωή προσφοράς προς τους άλλους, πρέπει να προβληματιστείς. Να στρέψεις την προσοχή και τα ενδιαφέροντά σου, από τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν πραγματικά αγαπάς το Θεό, θα σου δείξει τους τρόπους να εκδηλώσεις αγάπη προς όλους τους άλλους, όχι μόνο προς τους δικούς σου. Σκέψου ότι και οι άγνωστοι, όλοι είναι υποψήφιοι να γίνουν παιδιά του Θεού. Και για αυτούς ο Χριστός έχυσε το αίμα Του. Ο Θεός ζητάει να διαθέσουμε στο έργο Του το χρόνο, τα χρήματά, το περίσσευμα της καρδιάς μας. Εξάλλου ό,τι έχουμε είναι δώρα από Αυτόν. Όπως λέει κι ένας σύντομος ύμνος-προσευχή, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, δέξε ευγνωμοσύνης αίνον και τον φόρον ημών, Σοι προσφέρομεν προθύμως τα Σα εκ των Σων».

Α.Δ.

«Να, λοιπόν, τώρα είναι ο καιρός που είναι ανοιχτή η πόρτα, Να, τώρα είναι η ημέρα που προσφέρεται η σωτηρία!» (Β΄ Κορινθίους 6:2)

Δεν ξέρουμε, τι ήταν εκείνο το «λίγο», που εμπόδισε τον Αγρίππα να γίνει χριστιανός, ξέρουμε όμως ότι ο Απόστολος Παύλος ήταν ένας σωστός σπορέας του ευαγγελίου (Πράξ. 26:28). Το κι εμείς, πρέπει να ευαγγελίζουμε αδιάκριτα όλους, χωρίς να περιμένουμε να πείσουμε, ούτε να απογοητευόμαστε εάν οι άλλοι περιφρονήσουν, ή αμελήσουν να δεχτούν το μήνυμα. Το «χώμα» που πέφτει ο σπόρος του ευαγγελίου είναι διαφορετικό: πετρώδες, πνιγμένο με αγκάθια, ή εύφορο. Απ’ την άλλη μεριά, όταν ο Θεός «χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας», ταυτόχρονα μας μιλά, μας δίνει ευκαιρίες, όχι μόνο να σωθούμε, αλλά και να αναπτυχθούμε πνευματικά, να ευλογηθούμε και να γίνουμε ευλογία στους άλλους. Για να ακούσουμε τη φωνή Του, πρέπει να ησυχάσουμε από τις μέριμνες μας, να σταματήσουμε να προσέχουμε τους άλλους ήχους, τα άλλα ενδιαφέροντά και τη δική μας φωνή, και να ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας σ’ Αυτόν.

Α.Δ.

«Εσείς παριστάνετε τους δίκαιους μπροστά στους ανθρώπους, αλλά ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές σας·…» (Λουκάς 16:15)

Ένα αρχαίο ελληνικό ρητό λέει:  «Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ΄εν τω ευ το πολύ», που σημαίνει ότι δεν έχει σημασία η ποσότητα (το πολύ) αλλά η ποιότητα (το ευ). Ο Θεός δεν κρίνει σύμφωνα με όσα φαίνονται και εντυπωσιάζουν. Θυμόμαστε το νεαρό Δαβίδ σε σύγκριση με τον τεράστιο Γολιάθ – ο ένας ήταν γεμάτος δύναμη από το Θεό διότι υπάκουε στο Θέλημά Του, κι ο άλλος γεμάτος περηφάνια. Θυμόμαστε και τον ταπεινό Σαμαρείτη: Ούτε αξίωμα είχε, ούτε ιερέας ήταν, ούτε λευίτης.  Ένας απλός και ταπεινός άνθρωπος ήταν, άγνωστος σε πολλούς, που βρέθηκε μόνος στην ερημιά με κάποιον που είχε ανάγκη βοήθειας. Έκανε όμως αυτό ακριβώς που είπε ο Ιησούς: αγαπούσε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Το κριτήριο του Θεού δεν είναι οι μεγάλοι τίτλοι, τα μεγάλα μεγέθη και η ποσότητα που συνοδεύουν συνήθως την υπερηφάνεια, αλλά  η ποιότητα της πίστης και της υπακοής μας στο θέλημά Του.

Α.Δ.

«… εγώ έμαθα να αρκούμαι σ’ αυτά που έχω. Ξέρω να ζω και φτωχικά, ξέρω να ζω και με αφθονία …» (Φιλιππησίους 4: 11,12)

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δημιούργησε απογοήτευση και δεκάδες – ή και εκατοντάδες χιλιάδες – «αγανακτισμένους», οι οποίοι στερήθηκαν αγαθά που απολάμβαναν μέχρι πρόσφατα. Ο Θεός δεν θέλει να στερούμαστε, αλλά η ευτυχία δεν μετριέται με το πόσα πολλά ή πόσα λίγα πράγματα διαθέτουμε. Ο Απόστολος Παύλος έζησε πολύ δύσκολες καταστάσεις πείνας, στερήσεων και δοκιμασιών, ακόμα και της ζωής του, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε, επειδή απλά είχε αναθέσει στο Θεό τις καθημερινές ανάγκες του κι ολόκληρη τη ζωή του. Απόλυτα φυσιολογικό είναι να έχουμε επιθυμίες. Αρκεί η μέριμνα μας γι’ αυτές να μη μας απομακρύνει από το Θεό. Απόλυτα φυσιολογική η ανάγκη μας για φαγητό – όχι όμως και η λαιμαργία. Παρόμοια, απόλυτα φυσιολογική είναι η ανάγκη μας να μας αποδέχονται και να μας εκτιμούν οι άλλοι – όχι όμως η περηφάνια. Σημασία έχει να σε αγαπάει και να σε εκτιμάει ο Θεός – όχι οι άνθρωποι.

Α.Δ.

«Γιατί και μέχρι να δοθεί ο νόμος, η αμαρτία υπήρχε στον κόσμο, αλλά η αμαρτία δεν καταλογίζεται όσο δεν υπάρχει νόμος» (Ρωμαίους 5:13)

Στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ μπολ πολλές φορές το παιχνίδι διακόπτεται. Όταν η μπάλα βγει έξω από τα όρια της πλάγιας γραμμής ο επόπτης γραμμών σηκώνει την κόκκινη σημαία του, κι όταν η ομάδα δεν πάει καλά ο προπονητής ζητάει τάϊμ-άουτ για να διορθώσει τα λάθη. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην πνευματική μας ζωή. Όταν ξεστρατίσουμε από το δρόμο του Θεού, όταν πέφτουμε σε πειρασμούς, το Άγιο Πνεύμα λυπάται και απομακρύνεται από τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε την ειρήνη, τη χαρά και την ελπίδα μας. Αντίθετα, όσο είμαστε προσκολλημένοι στην πίστη και την άγια ζωή, το Άγιο Πνεύμα είναι πανίσχυρο, μας γεμίζει με δύναμη και όλων των ειδών τις χαρές και ευλογίες. Ένας παλιός ύμνος λέει, «Εν προς εν τα δώρα του Θεού απαρίθμει ευσεβώς πιστέ, κι έκθαμβος θα βλέπεις τας προς σε παμμεγίστας ευλογίας του Θεού». Αρκεί το βλέμμα μας να είναι διαρκώς προσηλωμένο στο Χριστό,

Α.Δ.

«Δυσαρεστήθηκα πολύ μ’ αυτό και πήγα και πέταξα όλα τα πράγματα του Τωβία …. ‘Επειτα διέταξα και καθάρισαν προσεκτικά το δωμάτιο…» (Νεεμίας 13:8,9)

Είναι ύπουλη η αμαρτία και ο πειρασμός ξεκινάει με ασήμαντους – εκ πρώτης όψεως – συμβιβασμούς. Είναι όπως τα πρώτα τσιγάρα, ή το πρώτα ποτηράκια, που σιγά – σιγά καταλήγουν σε καρκίνο των πνευμόνων και κίρρωση του ήπατος. Ο Διάβολος είναι πανούργος, άλλοτε λέων ωρυόμενος κι άλλοτε άγγελος φωτός. Υποψήφια θύματά του είμαστε όλοι, από τον νέο αναγεννημένο μέχρι τον πολύπειρο ιερέα. Ας μη ξεχνάμε ότι πείραξε τον ίδιο το Χριστό. Οι «μικρές αλεπούδες» είναι εκείνες που καταστρέφουν τα «αμπέλια» (Άσμα Ασμ. 2:15): το κουτσομπολιό, τα μικρά ψέματα, οι μικροί συμβιβασμοί με το πνεύμα του κόσμου, παλιές κακές συνήθειες, μικρές αδυναμίες, δηλαδή αυτά που δεν δίνουμε σημασία. Μπαίνουν σαν το δηλητήριο στη ζωή μας και μας καταστρέφουν. Ο Κύριός μας είναι σαφής και απόλυτος. Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος. Εάν το Πνεύμα του Θεού σε ελέγξει και δεις ότι έπεσες, μία είναι η λύση, όσο οδυνηρή κι αν είναι: ταπείνωση, μετάνοια και αποχωρισμός από την αμαρτία.

Α.Δ.

«Επίσης πληροφορήθηκα ότι δεν είχαν δοθεί στους *λευίτες τα μερίδια της τροφής τους, κι έτσι αυτοί και οι ψάλτες που εργάζονταν στο *ναό, είχαν φύγει και καλλιεργούσαν καθένας το χωράφι του» (Νεεμίας 13:10)

Μια από τις αλλαγές στη ζωή του αναγεννημένου ανθρώπου, είναι τα χαρίσματα που παίρνει από το Άγιο Πνεύμα. Κάνουν τη ζωή του πιο πλούσια. Είναι για όλους, αλλά διαφορετικά για τον καθένα. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε τον αναγεννημένο ότι είναι «πιστός». Εντούτοις, η πιστότητά μας στη διακονία του έργου του Θεού δεν είναι δεδομένη, ούτε σταθερή. Από μας εξαρτάται πώς θα τη διαχειριστούμε. Μεγαλώνει όταν έχουμε αδιάλειπτο ενδιαφέρον για το Θεό, όταν τρεφόμαστε από το Λόγο Του, όταν προσευχόμαστε ο Θεός να μας καθοδηγεί και να μας διδάσκει, όταν συγχωρούμε τους άλλους, όταν παίρνουμε τη θέση του άλλου και καταλαβαίνουμε πώς αισθάνεται και τι ανάγκες έχει. Αντίθετα, η διακονία μας μπορεί να ατονήσει, εάν μας παρασύρουν οι πειρασμοί και οι αδυναμίες μας. Ο Θεός θα μας ανταμείψει εάν είμαστε δούλοι Του, αγαθοί και πιστοί, δηλαδή εάν αξιοποιήσουμε το χάρισμα και τη διακονία που μας εμπιστεύτηκε.

Α.Δ.

« Να μείνουν στην καρδιά σου οι εντολές αυτές… Να τις διδάσκεις στα παιδιά σου …» (Δευτ. 6:6,7)

Αν είσαι γονιός, μην αφήνεις άλλους να διδάσκουν και να επηρεάζουν τα παιδιά σου, γιατί θα τα χάσεις. Καθημερινά έξω από το σπίτι είναι εκτεθειμένα στη γνώμη των φίλων τους, στην τηλεόραση, τη μόδα, τα σύγχρονα πρότυπα επιτυχίας. Ο πειρασμός παραμονεύει παντού. Ο Λόγος του Θεού μας λέει όχι μόνο ότι πρέπει να τα διδάσκουμε «εν αρχή της οδού αυτών» – δηλαδή από πολύ μικρά στην ηλικία, αλλά ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε συνέχεια, πρωί και βράδυ, μέσα κι έξω από το σπίτι. Ιδιαίτερα μέσα στο σπίτι, ευθύνη δική μας είναι να βρούμε τον τρόπο και το χρόνο για μια μικρή οικογενειακή συγκέντρωση πρωί και βράδυ, με συμμελέτη του Λόγου του Θεού, αφιέρωση σ’ Αυτόν και προσευχή για δύναμη και καθοδήγηση. Αν δεν το κάνεις, μπορείς να ζητήσεις βοήθεια και από τον ιερέα ή κάποιον πνευματικό άνθρωπο της εκκλησίας. Προσευχήσου ο Θεός να σου δώσει σοφία και να σου δείξει τον τρόπο.

Α.Δ.

«Και τα πάντα τα υπέταξε στην απόλυτη εξουσία του και αυτόν όρισε να είναι η Κεφαλή πάνω από κάθε άλλον στην εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του, το πλήρωμα, δηλαδή, εκείνου που ολοκληρώνει τα πάντα από κάθε άποψη» (Εφεσίους 1:22,23)

Σπάνια αναρωτιόμαστε, γιατί άραγε πηγαίνουμε στην εκκλησία; Εάν η προσέλευσή σου στην εκκλησία είναι σχεδόν η ίδια με την αποχώρησή σου από αυτήν, δηλαδή, εάν δεν έχει αλλάξει κάτι στον εαυτό σου και τη ζωή σου, τότε πρέπει να προβληματιστείς. Όταν ο Θεός στην εκκλησία γεμίζει την καρδιά σου, αυτήν την πληρότητα πρέπει να τη διοχετεύσεις προς τον αδελφό σου, το γείτονα, τον συνάδελφο, αυτούς που συναντάς καθημερινά. Οι ερωτευμένοι αισθάνονται ότι αγαπούν όλο τον κόσμο. Κι ο αναγεννημένος πιστός πρέπει να έχει ανοιχτή την καρδιά του προς όλους, ιδιαίτερα προς τους αδελφούς του. Συμμερίσου μ’ αυτόν την πίστη σου, ρώτησέ τον πώς μπορείς να τον βοηθήσεις, πώς μπορείς να συνεργαστείς μαζί του στη διακονία, στον ευαγγελισμό. Η εκκλησία δεν είναι το κτίριο, αλλά οι πιστοί που μαζεύονται εκεί μέσα, με κεφαλή και αρχηγό τον Χριστό.

Α.Δ.

«Οπωσδήποτε όμως, το σώμα δεν αποτελείται από ένα μέλος, αλλά από πολλά» (Α’ Κορ. 12:14-16)

Όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι δυναμικά. Όταν είσαι γεμάτος από Αυτό, η δύναμή Του μέσα σου εκδηλώνεται και διοχετεύεται προς τα έξω, προς τους άλλους. Η διακονία δεν είναι μόνο για τους διακόνους της εκκλησίας, τους πρεσβύτερους και τους άλλους λειτουργούς, αλλά για τον καθένα μας. Ο Απόστολος Παύλος την χαρακτηρίζει «ευεργεσία». Ευεργετώ σημαίνει κάνω το καλό στους άλλους και το πρώτο καλό έργο που μπορώ να κάνω είναι να τους μιλήσω για το καλό νέο της σωτηρίας.  Ζήτησε από το Θεό να σου δείξει το χάρισμα που έχεις και τον τρόπο να το χρησιμοποιήσεις. Η διακονία έχει δύο όψεις: Απ’ τη μια θα σε ευλογήσει προσωπικά, κι απ’ την άλλη θα συμβάλει στην ενότητα και την αύξηση του σώματος της Εκκλησίας. Και τα δυο αποτελούν υποχρέωση του πιστού. Όταν ευλογείσαι και αυξάνεσαι πνευματικά, ο Θεός ευλογεί και αυξάνει την Εκκλησία Του.

Α.Δ.

«Κύριε, αν είσαι εσύ, πρόσταξέ με να έρθω κοντά σου βαδίζοντας πάνω στα νερά».  Κι εκείνος του είπε: «Έλα». Τότε κατέβηκε ο Πέτρος από το πλοίο και περπάτησε επάνω στα νερά για να έρθει στον Ιησού» (Ματθαίος 14:28,29)

Όταν η πρόγνωση του καιρού μιλάει για πολλά μποφόρ και κατά τόπους καταιγίδες, καλό είναι να θυμόμαστε τον Πέτρο που περπάτησε πάνω στα μανιασμένα κύματα, ή μάλλον για τον Ιησού που του έδωσε τη δύναμη να το κάνει. Ο Θεός είναι εκεί, όταν περνάμε δοκιμασίες και καταιγίδες. Υποσχέθηκε να μη δοκιμαστούμε πάνω από τις δυνάμεις μας, κι ακόμα ότι θα μας δώσει τη δύναμη να τις ξεπεράσουμε. Αρκεί να πιστεύουμε ακράδαντα σ’ Αυτόν και να είμαστε μέσα στο θέλημά Του. Ο Πέτρος ήταν σίγουρος ότι ο Ιησούς είχε τη δύναμη να δαμάσει τα άγρια κύματα και είχε τα μάτια του σταθερά προσηλωμένα στον Ιησού. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε κι εμείς, γιατί ο Κύριός μας είναι ο ίδιος χτες, σήμερα και στους αιώνες.

Α.Δ.

«Εμείς τον αγαπούμε, γιατί πρώτος αυτός μας αγάπησε» (Α΄Ιωάννου 4:19)

Η αγάπη είναι ένα μυστήριο, που έχει παρεξηγηθεί όσο τίποτε άλλο. Πολλοί την μπερδεύουν με τον έρωτα, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.  Άλλοι λένε ότι αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, άλλοι πάλι λένε ότι είναι απλά ανάγκη, δηλαδή να περιμένεις να πάρεις. Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλύτερη οικειότητα και αγάπη αισθάνεται κάποιος για τον άλλον, τόσο περισσότερο έχει προηγουμένως αναγνωρίσει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, και τα έχει απαρνηθεί. Η εμπιστοσύνη και η απεριόριστη οικειότητα ενός ζευγαριού στηρίζεται στην αμοιβαία αποδοχή και εκτίμηση. Για να σε εκτιμήσει όμως ο σύντροφός σου, πρέπει να απαρνηθείς τα ελαττώματά σου απέναντί του κι απέναντι σ’ όλον τον κόσμο. Ο Θεός δημιούργησε παρόμοια τις συνθήκες για να Τον αγαπήσουμε. Ενώ ακόμα ήμασταν αμαρτωλοί μας συγχώρεσε και πρότεινε να έχουμε μια νέα σχέση μαζί Του. Αυτή η νέα θαυμάσια σχέση εξαρτάται από εμάς. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον εάν με απόλυτη ειλικρίνεια μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και τα ελαττώματά μας.

Α.Δ.

«…μη βγάζετε πρόωρα συμπεράσματα… ο Κύριος …θα αποκαλύψει τις προθέσεις των καρδιών. Και τότε ο έπαινος στον καθένα θα γίνει από το Θεό» (Α΄ Κορινθίους 4:5)

Όλοι έχουμε ανάγκη την ενθάρρυνση, τον έπαινο. Ο καλός λόγος είναι πάντα ευπρόσδεκτος, Αντίθετα, δεν μας αρέσει καθόλου να μας κριτικάρουν. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι να παραδεχτεί κανείς ότι έκανε λάθος. Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει μια παγίδα: Να βγάλουμε βεβιασμένα λανθασμένο συμπέρασμα. Εάν περιμένουμε από τους ανθρώπους να μας επαινέσουν, υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε στον πειρασμό της κολακείας. Παρόμοια, εάν μετράμε την χριστιανική μας ζωή ανάλογα με το πώς την κρίνουν οι άλλοι, πάλι μπορεί να απογοητευτούμε. Σημασία έχει μόνον τι γνώμη έχει για μας ο Θεός. Αυτός ξέρει τα μύχια της καρδιάς μας. Ξέρει και τις προθέσεις και τα μύχια της καρδιάς των άλλων. Όταν ο Θεός έχει προτεραιότητα σε όλα τα πράγματα στη ζωή σου, ούτε ο έπαινος ούτε η αρνητική κριτική αποτελούν πρόβλημα, απλούστατα διότι μπροστά στη γνώμη του Θεού δεν έχουν σημασία.

Α.Δ.

«Λίγη φρόνηση να ‘χαν, θα καταλάβαιναν· θα συλλογίζονταν τι έμελλε να πάθουν» (Δευτερονόμιον 32:29)

Το μόνο σίγουρο πράγμα σ’ αυτή τη ζωή είναι ότι θα πεθάνουμε. Το πιο αβέβαιο είναι πότε θα πεθάνουμε. Οι νέοι αισθάνονται πανίσχυροι, θαρρείς και θα ζήσουν για πάντα. Ούτε η σύνταξη τους ενδιαφέρει, ούτε τα γεράματα. Κι όμως, χιλιάδες νέοι πεθαίνουν κάθε μέρα από τροχαία ατυχήματα και ναρκωτικά. Όταν ταξιδεύουμε, η ζωή μας κρέμεται από μία κλωστή. Οι περισσότεροι οδηγοί αυτοκινήτων έχουν γνωρίσει τη δυσάρεστη εμπειρία ενός τροχαίου ατυχήματος – δεν υπάρχει σχεδόν κανένα ατρακάριστο αυτοκίνητο. Με το πλοίο και το αεροπλάνο ο φόβος του ατυχήματος και του θανάτου διαρκεί συνήθως μόνον όσο και το ταξίδι. Μετά, τα ξεχνάμε όλα. Ακόμα κι όταν αντικρίζουμε κατάφατσα το θάνατο, όταν λ.χ. βλέπουμε έναν δικό μας νεκρό σε κάποια κηδεία, δεν προβληματιζόμαστε όσο πρέπει. Λίγη ώρα μετά την κηδεία συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ξεχνάμε ότι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, ξαφνικά, μπορεί να βρεθούμε μπροστά στον Δημιουργό και Κριτή μας.

Α.Δ.

«Τραπέζι μπρος μου ετοιμάζεις … και στου Κυρίου θα κατοικώ τον οίκο για πάντα» (Ψαλμός 23:5,6)

Η φιλοξενία είναι μια παλιά ελληνική αρετή. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν τον μυθικό θεό τους Δία «ξένιο». Ακόμα και σήμερα οι Έλληνες όταν έχουμε μουσαφίρηδες, τους περιποιούμαστε ιδιαίτερα. Η Βίβλος προτρέπει: «Τη φιλοξενία να μην την ξεχνάτε» (Εβραίους 13:2). Το ίδιο κι Θεός μας: δεν μας κάνει απλά το πνευματικό τραπέζι με όλες τις πλούσιες ευλογίες σ’ αυτή τη ζωή, αλλά μας έχει ετοιμάσει «λαμπρά οικήματα» για να ζούμε μαζί Του για πάντα. Ακόμα κι όταν έχουμε πειρασμούς από τον εχθρό της ψυχής μας, προβλήματα και δυσκολίες – όπως ο Δαβίδ που στερήθηκε την τροφή στην έρημο και τον απειλούσαν οι εχθροί του – ο Κύριός μας δεν θα μας αφήσει.  Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, σαν τον Δαβίδ, είναι να «έχουμε το κεφάλι μας αλειμμένο με λάδι», δηλαδή να κάνουμε το θέλημά Του και να ζούμε μιαν άγια ζωή σαν δικά Του παιδιά.

Α.Δ.

«… Ο άνθρωπος βλέπει τα φαινόμενα, εγώ ( ο Θεός) όμως βλέπω την καρδιά» ( Α΄ Σαμουήλ  16:7)

Υπάρχουν γυναίκες που ψηφίζουν έναν υποψήφιο κυβερνήτη μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφος, ψηλός και χαριτωμένος, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ικανότητές του. Υπάρχουν κι άντρες που αγοράζουν ένα προϊόν μόνον και μόνον επειδή η πωλήτρια είναι όμορφη και μιλάει χαριτωμένα, χωρίς να ενδιαφέρονταν για την ποιότητα ή την αναγκαιότητα του προϊόντος. Υπάρχουν εκατομμύρια ψηφοφόροι που παρασύρονται από λαοπλάνους και καλούς χειριστές της γλώσσας. Η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου δεν είναι πάντα η ίδια με την εσωτερική. Ασφαλώς, όταν αναγεννηθούμε, ο Θεός μας χαρίζει εσωτερική ειρήνη, χαρά, αισιοδοξία και ελπίδα, κι αυτά αντανακλούν στο πρόσωπο και την γενική μας εμφάνιση. Εντούτοις, υπάρχουν άφθονοι υποκριτές, οι οποίοι είναι εμφανίσιμοι και χαριτωμένοι εξωτερικά, αλλά ύπουλοι και βρώμικοι εσωτερικά. Μια από τις βασικές κατηγορίες εναντίον της μόδας και των καλλυντικών είναι ότι εξαπατούν με την καλή αλλά παραπλανητική εξωτερική εμφάνιση. Ο Θεός δεν θέλει να είμαστε ατημέλητοι και βρώμικοι, αλλά καθαροί και όμορφοι σε όλα. Κυρίως όμως στην καρδιά.

Α.Δ.

«Ούτε φερόμενοι αυταρχικά σ’ εκείνους που σας ανατέθηκε να ποιμάνετε, αλλά φροντίζοντας να γίνετε το υπόδειγμα στο ποίμνιο»

(Α΄ Πέτρου  5:3)

Υπάρχουν άνθρωποι από τη φύση τους χαρισματικοί. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο προικισμένοι από το Θεό. Το Άγιο Πνεύμα δίνει διαφορετικά χαρίσματα στους αναγεννημένους. Η διαφορά είναι ότι πριν την αναγέννηση χρησιμοποιούμε τα χαρίσματά μας εγωιστικά για δικό μας όφελος, ενώ μετά τα θέτουμε στην υπηρεσία Του Θεού. Κι ακόμα, ότι είμαστε σεμνοί και ταπεινοί. Έτοιμοι να δεχτούμε τις γνώμες και τις συμβουλές των αδελφών μας, να τις συζητήσουμε καλοπροαίρετα μ’ αυτούς, και να δούμε το δικό μας χάρισμα και το δικό τους πώς μπορούν να συνδυαστούν, να συνεργαστούν για να γίνει πιο αποτελεσματικό το θέλημα του Θεού. Όταν ο Ιησούς με ταπείνωση έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, δεν είναι φυσιολογικό κάποιος να λέει ότι είναι χριστιανός και να θέλει να επιβάλει τη γνώμη και την «αποκάλυψή» του στους αδελφούς του. Ο λόγος του Θεού είναι σαφής: «Μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού» (Α΄ Ιωάν. 4:1). Α.Δ.

«Επειδή φοβήθηκα, λοιπόν, πήγα κι έκρυψα το τάλαντό σου στη γη. Ορίστε, έχεις το δικό σου» (Ματθαίος 25:25)

Ο Oswald Chambers είπε ότι, «ο Θεός που έκανε τα πουλιά, δεν έκανε κλουβιά». Όσοι είμαστε οδηγοί αυτοκινήτου ξέρουμε ότι η μπαταρία εάν δεν χρησιμοποιηθεί 10-15 μέρες θα αχρηστευτεί, το ίδιο και τα λάστιχα, εάν το αυτοκίνητο μείνει ακίνητο πολλούς μήνες. Όλοι μας είμαστε καλοί σε κάτι. Σίγουρα έχεις κάποια ικανότητα, κάποιο ταλέντο. Αν δεν το χρησιμοποιείς στο έργο του Θεού, κάνεις δύο σημαντικά λάθη:  Πρώτο, το ταλέντο σου θα ατονήσει, όπως ατροφούν οι μύες όταν είναι σε ακινησία (λ.χ. στο γύψο για πολλούς μήνες) και επανέρχονται μετά πολύ δύσκολα.  Έτσι κι εσύ, μπορεί αντί να αυξηθείς πνευματικά, να μείνεις κατά κάποιο τρόπο «ανάπηρος» και «νάνος», χωρίς ευλογίες. Κινδυνεύεις να χάσεις το ταλέντο και την ικανότητά σου. Ό,τι δεν το χρησιμοποιούμε μπορεί να το χάσουμε. Δεύτερο, ο Θεός θα σου ζητήσει να απολογηθείς γιατί δεν αξιοποίησες το ταλέντο που σου έδωσε. Η χριστιανική ζωή δεν είναι παθητική, αλλά ενεργητική, με δράση μέσα και έξω από την εκκλησία.

Α.Δ.

«Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε…» (Γένεση 1:1)

Η ιστορία της δημιουργίας στη Γένεση είναι εκπληκτική και γοητευτική, εκτός από τα άλλα, και για την απλότητά της. Ο ανθρώπινος μας νους  με τις πεπερασμένες ικανότητες του αδυνατεί να συλλάβει το μεγαλείο του Θεού, όταν αυτό εκδηλώνεται τόσο απλά όπως το διαβάζουμε στο λόγο Του. Οι σκεπτικιστές και οι ορθολογιστές επιχείρησαν να ερμηνεύσουν τη φύση του Θεού, αλλά βρέθηκαν σε αδιέξοδο και σύγχυση. Ο Ντοστογιέφσκι είπε, «όταν οι άνθρωποι παύσουν να πιστεύουν στο Θεό, ο κίνδυνος δεν είναι ότι θα πιστέψουν στο κενό και στο τίποτα, αλλά ότι μπορεί να πιστέψουν σε ο,τιδήποτε». Ο Θεός υποσχέθηκε κάποτε να μας αποκαλύψει όλα τα μυστήρια και τα μυστικά. Όταν πιστεύουμε σ’ Αυτόν και τη δημιουργία Του, κάνουμε μια απόλυτα συνειδητή και λογική επιλογή, χωρίς να μας ενδιαφέρει το μυστήριο. Παρόμοια, όταν εμπιστευόμαστε τον γιατρό, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ξέρει ο γιατρός και πώς λειτουργούν τα κύτταρα και τα συστήματα του οργανισμού μας, αλλά πιστεύουμε και εφαρμόζουμε τις οδηγίες θεραπείας που μας υποδεικνύει. Α.Δ.

«… σας ικετεύουμε στ’ όνομα του Χριστού, να συμφιλιωθείτε με το Θεό» (Β΄Κορινθίους 5:20)

Η σωτηρία δεν συντελείται αυτόματα και μονόπλευρα, επειδή, λ.χ. βαφτίσαμε ένα νήπιο, αλλά όταν έχουμε συναίσθηση των αμαρτιών μας και ειλικρινή μετάνοια. Είναι μια αμφίδρομη σωστή σχέση ανάμεσα στο Θεό και σε μας. Η χάρη του Θεού είναι εκ μέρους Του δεδομένη και διαθέσιμη, αλλά ενεργοποιείται μόνον όταν – όπως μας δίδαξε ο Ιησούς να προσευχόμαστε – κάνουμε ταυτόχρονα δύο πράγματα: Απ’ τη μια αναγνωρίζουμε τις αμαρτίες μας, μετανοούμε και ζητούμε συγχώρηση και χάρη («άφες ημίν τα οφειλήματα ημών»), κι απ’ την άλλη συγχωρούμε εκείνους οι οποίοι ήταν άδικοι και αμαρτωλοί απέναντί μας («ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»). Ο Ιησούς όσους θεράπευε και συγχωρούσε τους έλεγε «εφεξής μην αμαρτάνεις πλέον». Όπως ο Θεός, παρόμοια κι εμείς έχουμε πάντα ειλικρινά διαθέσιμη τη συγχώρησή μας προς εκείνους που μας έβλαψαν και είμαστε έτοιμοι να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας μαζί τους, αλλά δεν συμφωνούμε με την αδικία και τα λάθη τους όταν τα συνεχίζουν. Κι εδώ η σχέση είναι αμφίδρομη.

Α.Δ.

«’Οποιος τις αμαρτίες του κρύβει δεν θα μπορέσει να προκόψει· μα όποιος τις ομολογεί και τις εγκαταλείπει, αυτός θα ελεηθεί» (Παροιμίες 28:13)

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στον άνθρωπο είναι να αναγνωρίσει ότι έχει κάνει λάθος. Δύσκολα το συνειδητοποιούμε, ακόμα πιο δύσκολα μετανιώνουμε, κι ακόμα πιο δύσκολα το λέμε (στο Θεό ή τους ανθρώπους) και ζητάμε συγχώρηση. Κι όμως, αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για να αποκτήσουμε ειρήνη, χαρά και σωτηρία. Η συνδιαλλαγή με το Θεό και τους ανθρώπους δεν είναι μονόπλευρη χάρη της μιας πλευράς προς την άλλη, αλλά αμφίδρομη αποκατάσταση σχέσεων. Η οποία στηρίζεται στην αναγνώριση της αμαρτίας και τους λάθους, και ταυτόχρονα στην ειλικρινή εκζήτηση συγχώρησης και χάρης.  Όσοι θεραπεύτηκαν από τον Ιησού, Του το ζήτησαν. Προηγουμένως είχαν αναγνωρίσει ότι έσφαλαν: «Κύριε, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Αυτό ακριβώς εννοεί ο απόστολος Ιάκωβος όταν λέει «εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας» (Ιακ. 5:16). Ο Θεός μας χαρίζει ζωή ευλογημένη και αιώνια, ακόμα κι όταν προσευχηθούμε σιωπηλά, ενώ οι άνθρωποι απλή συμφιλίωση σ’ αυτή τη ζωή, όταν τους το ζητήσουμε με λόγια.

Α.Δ.

«Και την Κυριακή, καθώς οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι για τη Θεία Ευχαριστία, τους κήρυττε ο Παύλος,…» (Πράξεις 20:7)

Ονομάζεται «Δείπνο του Κυρίου», «Κοινωνία», κ.ά. Στο παρελθόν έχει τεθεί μερικές φορές το ερώτημα: Είναι σωστό να τελούμε αυτό που παρήγγειλε ο Ιησούς στους μαθητές Του το βράδυ πριν από τη σύλληψή Του; Η πλειοψηφία των χριστιανών, αλλά ακόμα και αιρετικοί τελούν αυτή την τελετή – με το δικό τους τρόπο. Ίσως είναι ένα από τα πιο κοινά χαρακτηριστικά των χριστιανικών εκκλησιών. Η απάντηση είναι απλή: Δεν έχουμε το δικαίωμα να διαστρεβλώνουμε τα λόγια του ίδιου του Ιησού ή να τα ερμηνεύουμε όπως θέλουμε. Όχι μόνον ο Ιησούς, αλλά και ο Απόστολος Παύλος μετά από χρόνια μας δίνουν την προτροπή – εντολή να τηρούμε αυτήν την τελετή. Η οποία είναι κι ένα πρακτικό «κήρυγμα» και ευαγγελισμός του σωτήριου έργου του Ιησού. Επίσης, είναι και προτροπή για αγιασμό και καθαρότητα, ώστε να μη μας γίνει καταδίκη. Τέλος, είναι υπενθύμιση της ελπίδας μας για την δεύτερη ευλογημένη έλευση του Ιησού.

Α.Δ.

«Λησμόνησε τους οικτιρμούς του ο Θεός; Απάνω στην οργή του μήπως τα σπλάχνα του έκλεισε;» (Ψαλμός 77:10)

Ο αναγεννημένος δέχεται συνέχεια πειρασμούς. Η πίστη μας πολλές φορές δοκιμάζεται από μεγάλα προβλήματα και τεράστιες δυσκολίες, από αναπάντητα ερωτήματα. Ναι, ο Θεός τα επιτρέπει. Δεν έχει τη δική μας λογική και οι βουλές Του είναι άγνωστες και μυστήριο. Όλοι οι άγιοι πριν από μας δοκιμάστηκαν, ακόμα κι αυτοί που υπήρξαν πρωταθλητές στην πίστη.  Εντούτοις, ο Θεός μας υποσχέθηκε ότι δεν θα πειραστούμε περισσότερο από όσο αντέχουμε (Α΄ Κορινθ. 10:13). Μπορούμε να αντέξουμε. Ο ψαλμωδός έμμεσα μας αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό, όταν όλα είναι σκοτεινά, όταν όλα δείχνουν απελπισία, πώς να μείνουμε μέσα στην πίστη και την ελπίδα: Μέσα στα αδιέξοδά μας διαρκώς και αταλάντευτα να έχουμε επαφή με το Θεό, να σκεφτόμαστε και να αναλογιζόμαστε τις δυνατότητές Του, τις ευλογίες Του, τις υποσχέσεις Του. Ούτε ο Θεός αλλοιώνεται, ούτε το έλεός Του. Είμαστε προνομιούχα παιδιά Του και Αυτός τελικά θα κάνει το καλύτερο για μας.

Α.Δ.

«Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι βουλές του Θεού και πόσο ανεξιχνίαστες οι μέθοδοί του!» (Ρωμαίους 11:33)

Όταν διαβάζουμε στη Βίβλο τα θαύματα και τα υπερφυσικά φαινόμενα έχουμε την τάση να τα ερμηνεύσουμε με τη λογική. Αυτό είναι μια φυσική ανθρώπινη αδυναμία. Το κάνουν οι σκεπτικιστές και οι ορθολογιστές, και καταλήγουν σε αδιέξοδα και σύγχυση. Ο Θεός έχει κρατήσει την αποκάλυψη όλων των μυστηρίων για άλλη στιγμή, όταν θα ζήσουμε για πάντα στην παρουσία Του. Πουθενά στη Βίβλο, ούτε οι προφήτες, ούτε ο Ιησούς, ούτε οι απόστολοι δεν αναφέρονται σε λεπτομέρειες, στον τρόπο και τη διαδικασία με την οποία έγιναν τα θαύματα και τα υπερφυσικά φαινόμενα. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο πεπερασμένος μας νους αδυνατεί να εκφράσει και να συλλάβει το μεγαλείο του Δημιουργού μας. Το πλεονέκτημα που έχουμε ως χριστιανοί είναι ότι, με την πίστη τα δεχόμαστε και ευλογούμαστε. Με το μυαλό μας μπορούμε μόνο απλά να αναλογιστούμε με ευγνωμοσύνη πόσο μεγαλειώδης είναι ο Θεός μας και τα άγνωστα για την ώρα θαυμάσια που έχει ετοιμάσει για μας τα παιδιά Του.

Α.Δ.

«συγχώρησέ μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε εκείνους που αμάρτησαν σε βάρος μας» (Ματθαίος 6:12)

Η Βίβλος βοηθά και ψυχοθεραπευτικά. Για παράδειγμα, διδάσκει πώς να απαλλαγούμε από το δηλητήριο της πικρίας και της απογοήτευσης, όταν οι άλλοι μας έχουν προσβάλει και αδικήσει. Η συνταγή είναι απλή και δοκιμασμένη. Μας τη δίδαξε ο Ιησούς, στο γνωστό Πατερ ημών: «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Ούτε ο Θεός έγινε φτωχότερος, όταν μας συγχώρεσε, ή λιγότερο άγιος και δίκαιος, ούτε κι εμείς γινόμαστε λιγότερο αξιοπρεπείς όταν συγχωρούμε – ίσα ίσα, συμβαίνει το αντίθετο: Δείχνουμε ανωτερότητα και ψυχική δύναμη, γιατί είμαστε νέα κτίσματα, και πλέον εμείς αποφασίζουμε για τα αισθήματα και τη συμπεριφορά μας – κι όχι το παρελθόν και οι άλλοι. Όταν είσαι παιδί του Θεού, η αγάπη Του γεμίζει την καρδιά σου και περισσεύει για τους άλλους, ακόμα και για εκείνους που σε προσέβαλαν και σε αδίκησαν. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν είναι πνευματική αδελφοί. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ελεγχθούν και να αποκατασταθούν αρμονικές σχέσεις.

Α.Δ.

«Υπάρχουν, βέβαια, διάφορα χαρίσματα αλλά το Πνεύμα είναι ένα και το αυτό» (Α΄ Κορινθίους 12:4)

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος δεν είναι μόνο για λίγους, αλλά για όλους τους πιστούς. Ο Απόστολος Παύλος δεν προτρέπει μόνο τους πρεσβυτέρους της Κορίνθου να διακονούν στο έργο του Θεού, αλλά όλο το εκκλησίασμα. Ο Θεός δεν μας θέλει μόνον να εκκλησιαζόμαστε, αλλά να είμαστε ενεργοί. Να μην είμαστε μόνον ακροατές, αλλά και εκτελεστές. Και η πιο απλή, αφανής και ταπεινή διακονία μας για τον Κύριο έχει αξία στα μάτια Του. Μια παροιμία λέει, κάνε το καλό και ρίξ΄το στο γιαλό. Τίποτα δεν πάει χαμένο όταν το κάνουμε για τη δόξα του Θεού. Δεν περιμένει ο Θεός να κάνουμε ό,τι και ο Αβραάμ ή ο Δαβίδ…. Περιμένει να έχουμε την ίδια πίστη και αφοσίωση. Και να αξιοποιήσουμε ό,τι μας έχει χαρίσει: τις σωματικές και πνευματικές μας ικανότητες, τα υλικά μέσα και αγαθά, το ταλέντο, τις γνωριμίες, τις καθημερινές ευκαιρίες, για τη δική Του δόξα.

Α.Δ.

«Και ας μη χάνουμε το ηθικό μας καθώς κάνουμε το καλό…, θα θερίσουμε τον καρπό στον κατάλληλο καιρό» (Γαλάτας 6:9)

Τα ακτινίδια ωριμάζουν κάθε χρόνο στις 20 Οκτωβρίου. Το ίδιο και τα πορτοκάλια και  τα κυδώνια. Στις 20 Δεκεμβρίου, που έχουμε την πιο μεγάλη νύχτα, τότε ακριβώς αρχίζει η μέρα να μεγαλώνει. Όλα στη φύση έχουν την ώρα τους. ΄Ετσι και ο Δημιουργός της, ο Θεός επεμβαίνει πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Από το πρωτοευαγγέλιο της Εδέμ  «το σπέρμα της γυναίκας» – δηλαδή ο Ιησούς – θα συντρίψει τον Διάβολο και την αμαρτία (Γέν. 3:15), μέχρι τη Βηθλεέμ που γεννήθηκε ο Σωτήρας και εκπληρώθηκε αυτή η προφητεία, πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Ιησούς ήλθε την καθορισμένη στιγμή. Και θα ξανάρθει πάλι την καθορισμένη στιγμή. Δεν ξέρουμε πότε, αλλά είναι σίγουρο ότι ο Θεός «προσδιόρισε τη μέρα» που θα κρίνει τους ανθρώπους (Πράξεις 17:31). Όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο δείχνουν ότι πλησίασε αυτή η μέρα. Όπως όταν ο ουρανός στα ανατολικά αρχίζει να ροδίζει πριν την ανατολή του ήλιου. Γι’ αυτό ας ετοιμαζόμαστε όπως Αυτός θέλει.

Α.Δ.

«Κοιτάξτε ποιας ποιότητας υπήρξε η αγάπη του Πατέρα για μας, ώστε να μας δώσει το δικαίωμα να ονομαστούμε παιδιά του Θεού!» (Α΄ Ιωάννου 3:1)

Πολλοί αμφιβάλλουν και διστάζουν να πιστέψουν την αγάπη του Θεού. Κρίνουν με ανθρώπινα μέτρα. Είναι αλήθεια ότι οι όρκοι αιώνιας πίστης και αγάπης των νεόνυμφων μπορεί να μην τηρηθούν. Μπορεί ακόμα κι ένας ευεργετημένος να γίνει αγνώμονας. Μπορεί πολλά παιδιά να ξεχάσουν τους ανήμπορους ηλικιωμένους γονείς. Όχι όμως και ο Θεός μας. Αυτός είναι αμετάβλητος στους αιώνες. Μας αγάπησε πριν ακόμα γεννηθούμε. Συγχωρεί και την πιο μεγάλη μας αμαρτία, εφόσον μετανοήσουμε. Όταν με τη σωτηρία αποκατασταθεί η σχέση μας με το Θεό, ζούμε πλέον σε άλλο περιβάλλον, στο δικό Του. Η αγάπη του Θεού δεν έχει περιορισμένη εγγύηση – όπως οι ηλεκτρικές συσκευές – αλλά είναι για πάντα, εφ’ όρου ζωής, τόσο σ’ αυτήν τώρα, όσο και στην επόμενη, στην ευλογημένη παρουσία Του. Ένας παλιός ύμνος λέει, «Εις ουράνιον βίβλον, εν σελίδι λευκή, και εγώ μετ’ αγγέλων κατεγράφην εκεί». Δεν υπάρχει μεγαλύτερος θησαυρός και μεγαλύτερη ασφάλεια, από το να γίνεις παιδί του Θεού, και να παραμένεις καθημερινά.                                                               Α.Δ.

«Γιατ’ είναι μέγας ο Θεός, ο Κύριος· και βασιλιάς υπέρτατος… πάνω» (Ψαλμός 95:3)

Ο Κλείτος ήταν αξιωματικός του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στη διάρκεια μιας μάχης με κίνδυνο της ζωής του έσωσε τη ζωή του Αλέξανδρου. Παρ’ όλα αυτά, μετά από μερικούς μήνες ο Αλέξανδρος με ασήμαντη αφορμή σε ένα συμπόσιο σκότωσε τον Κλείτο, τον  σωτήρα του. Μια αρχαία παροιμία λέει, «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος», που σημαίνει, όσο πιο πολύ έχει ευεργετηθεί κάποιος και δεν το αναγνωρίζει, τόσο πιο πολύ αγνώμονας γίνεται. Μήπως κάνουμε κάτι παρόμοιο κι εμείς όταν ξεχνούμε τις ευεργεσίες του Θεού, την άπειρη αγάπη Του για μας, τη λύτρωση και την αιώνια ζωή που μας έχει χαρίσει; Είναι αρκετό άραγε να κάνουμε μόνο το σταυρό μας, ή μια σύντομη προσευχή ευχαριστίας πριν από το φαγητό; Τα λόγια μας, αλλά και όλη η ζωή μας πρέπει να είναι μια διαρκής ευχαριστία και δοξολογία. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη τις δικές μας ευχαριστίες. Εμείς έχουμε ανάγκη να δείξουμε ευγνωμοσύνη για τη μεγαλειώδη αγάπη Του για μας. Για να μας ευλογήσει.

Α.Δ.

«Να σηκώνετε ο ένας το βάρη του άλλου, κι έτσι να ολοκληρώσετε την τήρηση του νόμου του Χριστού» (Γαλάτας 6:2)

Ο Ιησούς δεν ήταν μόνον ένας καλός δάσκαλος και θεωρητικός της ηθικής, αλλά προπάντων γιατρός των ασθενών (Ματθ. 4:23) και παραστάτης στα προβλήματα και τις ανάγκες. Όταν ο κόσμος πεινούσε δεν τους συμβούλευε να πάνε στο εστιατόριο, αλλά φρόντιζε ο ίδιος να φάνε. Όταν ήταν άρρωστοι ή ανάπηροι δεν πρότεινε να πάνε σε κάποιο γιατρό, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε ο ίδιος για να τους απαλλάξει από τον πόνο. Κι όταν οι άλλοι βρίσκονταν στην πιο μεγάλη θλίψη και πενθούσαν, ήταν εκεί αυτοπροσώπως, να συμμεριστεί τον πόνο και να αναστήσει τον νεαρό της χήρας, το κορίτσι, τον Λάζαρο. Όχι μόνο πήρε τις αμαρτίες μας πάνω Του, αλλά φορτώθηκε και τις θλίψεις μας (Ησαΐας 53:4). Εντολή μας έχει δώσει να παίρνουμε κι εμείς τη θέση των άλλων και να κάνουμε πράγματα, να ξεβολευόμαστε, να κουραζόμαστε και να θυσιάζουμε για να τους συμπαρασταθούμε: «όπως θέλετε να σας φέρονται οι άλλοι έτσι να τους φέρεστε κι εσείς» (Λουκ. 6:31).

Α.Δ.

«Â Αλλά δόξα στο Θεό που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε με τη δύναμη του Χριστού…» (Β΄ Κορινθίους 2:14)

Ένας παλιός ύμνος λέει, «Κάποτε η ζωή μας φέρνει σε μια Θάλασσα Ερυθρά και το βλέμμα μου το δρόμο δεν τον βλέπει πουθενά. Μα το χέρι του Κυρίου χαρακώνει τα νερά και η θάλασσα του τρόμου γίνεται με μιας στεριά». Ναι, η ζωή είναι γεμάτη προβλήματα και αδιέξοδα. Θα συναντήσουμε βουνά δυσκολίες, θλίψεις και δοκιμασίες. Ο Ιησούς όμως είπε: “Όποιος πιστεύει σε μένα, τα έργα που εγώ κάνω, θα κάνει κι εκείνος, και μεγαλύτερα απ’ αυτά θα κάνει” (Ιων. 14:12). Επίσης: “Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που πιστεύει” (Μάρκ. 9:23). Αυτό το βεβαίωσε λίγα χρόνια αργότερα ο Απόστολος Παύλος: «Όλα τα μπορώ μέσω Αυτού που με ενδυναμώνει» (Φιλιπ. 4:13). Το παιδί του Θεού έχει άλλη φύση, άλλες δυνατότητες. Έχει φυτεμένη μέσα του δύναμη. Όσο πιο πολύ βαδίζουμε μαζί Του, τόσο μεγαλύτερη οδηγία και δύναμη μας δίνει. Όπως λέει κι ένας άλλος ύμνος, «Και χαράδρες βαθιές στη ζωή αν διαβώ, το Χριστό θα ‘χω για οδηγό».

Α.Δ.

Ο Πέτρος απαντά στον Ιησού: «Ναι, Κύριε, εσύ ξέρεις πως είμαι φίλος σου». Του λέει ο Ιησούς: «Βόσκε τα αρνιά μου» (Ιωάννου 21:15).

Όταν τα θηλυκά ζώα έχουν μικρά, γίνονται ατρόμητα και αντιμετωπίζουν πολύ ισχυρότερους εχθρούς και επικίνδυνες απειλές. Η μητρική και η πατρική αγάπη είναι πανίσχυρη και διώχνει το φόβο. Παρόμοια, όταν αγαπάμε το Θεό με όλη μας την καρδιά, θα μας δώσει δύναμη και θα διώξει τον φόβο μας. Όταν παύουμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και εστιαζόμαστε στη δύναμη του Θεού, τα δεδομένα αλλάζουν. Ο Θεός υποσχέθηκε να μας «γεμίσει με δύναμη εξ ύψους», αρκεί εμείς να είμαστε μέσα στο θέλημά Του και στον αγιασμό. Η αγάπη μοιάζει να είναι κόρη της πίστης. Ο Πέτρος είχε πίστη και χωρίς φόβο περπάτησε πάνω στα κύματα. Κι όταν αργότερα ο Ιησούς τον ρώτησε τρεις φορές «με αγαπάς;», του έδωσε εντολή να υπηρετεί και να τρέφει τους άλλους. Ο Θεός μας γεμίζει πρώτα με δύναμη και κατόπιν με αγάπη για υπηρεσία προς τους άλλους.

Α.Δ.

«Το στόμα της το ανοίγει με σοφία κι έχει καλοσυνάτες διδαχές στη γλώσσα της» (Παροιμίες 31:26)

Πολύ συχνά κάνουμε το καλό, αλλά με το δικό μας τρόπο, χωρίς να σκεφτόμαστε τις ανάγκες του άλλου. Παρόμοια, μπορεί να μας κάνουν ένα ακριβό δώρο, που για μας να είναι άχρηστο και δεν μας αρέσει. Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος και το πώς μιλάμε με τους άλλους, από αυτά που λέμε. Παίρνω τη θέση του άλλου σημαίνει ψάχνω και ενδιαφέρομαι να μάθω τις ιδιαιτερότητές του, τον τρόπο που αισθάνεται, τον χαρακτήρα του, τις ανάγκες του. Και με σοφία, με ανάλογο και κατάλληλο τρόπο επικοινωνώ μαζί του. Χίλια δίκια να έχεις θα πάνε στράφι χαμένα εάν ταμπουρωθείς στον εαυτό σου και δεν τα πεις με ήπιο και κατάλληλο τρόπο. Μια παροιμία λέει, «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει». Αντίθετα, ο καλός λόγος, με αγάπη και σεβασμό του άλλου, διευκολύνει τη συνεννόηση και τη συνεργασία. Ακόμα κι αν ο άλλος κάνει λάθος, μη τον πληγώνεις. Πέσ’ του το με τρόπο. Με αγάπη.

Α.Δ.

«Και όταν φανεί ο Αρχιποιμένας θα πάρετε το αμάραντο στεφάνι της δόξας» (Α΄ Πέτρου  5:4)

Ο Ιησούς περιέγραψε με σαφήνεια τον ρόλο και τον τρόπο λειτουργίας των ηγετών μιας εκκλησίας, όταν είπε ότι πρέπει να είναι υπηρέτες (Ματθ. 20:25-28). Ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄ Επιστολή του 5:1-4, δίνει αναλυτικές πληροφορίες για τα προσόντα των πρεσβυτέρων. Δεν είναι καθόλου εύκολο να υπηρετείς πολύ κόσμο, ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, ο καθένας έχει λογικές αλλά και παράλογες απαιτήσεις. Όσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι πρεσβύτεροι να κυβερνούν σωστά, άλλο τόσο μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό οφείλουμε να τους δείχνουμε. Κι όχι μόνο στους ίδιους τους ποιμένες ή τους πρεσβυτέρους, αλλά και στις συζύγους τους, οι οποίες είναι οι αφανείς ηρωίδες, με ακόμα μεγαλύτερα καθήκοντα, υποχρεώσεις και θυσίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπηρετούν τη δική τους εκκλησία, αλλά την Eκκλησία του Θεού, κεφαλή της οποίας είναι ο Ιησούς. Γι’ αυτό πρέπει να τους στηρίζουμε, να αναγνωρίζουμε την προσφορά τους και να συνεργαζόμαστε μαζί τους για την πρόοδο του έργου του Θεού.

Α.Δ.

«Η βάση της σοφίας είναι ο σεβασμός στον Κύριο» (Παροιμίες 1:7

Η πίστη και η λατρεία μας προς το Θεό σήμερα δεν εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο όπως τους πρώτους αποστολικούς χρόνους, κι αυτό είναι πολύ φυσικό και σωστό. Η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν θαυμάσια να υπηρετούν τις συναθροίσεις μας στην εκκλησία. Κάποτε οι καμπάνες χτυπούσαν με το σχοινί, σήμερα χτυπούν το ίδιο μελωδικά με ηλεκτρονικό τρόπο από cd. Κάποτε το κήρυγμα γινόταν με δυνατή φωνή, σήμερα γίνεται το ίδιο καλά με μικρόφωνο. Κάποτε οι ύμνοι και οι προσευχές γίνονταν μόνο από τον ψάλτη και τον παπά, σήμερα συχνά η βυζαντινή μουσική και η χορωδία συνοδεύουν τη λειτουργία και συμβάλουν στην κατάνυξη και δοξολογία. Υπάρχει, όμως, ένα σαφές όριο στον εκμοντερνισμό και ένα κριτήριο τόσο στην εξωτερική εμφάνιση του εκκλησιάσματος (ενδυμασία, κλπ.), όσο και του τρόπου λατρείας: Ο σεβασμός του χώρου και ο «φόβος» του άγιου και δίκαιου Θεού. Τα οποία πρέπει να μας συνοδεύουν, όχι μόνο μέσα στην εκκλησία, αλλά και σε όλους τους χώρους και όλες τις εκδηλώσεις μας.                                                            Α.Δ.

«τώρα, ακούστε όσα έχω να σας πω και δώστε προσοχή σ’ αυτά που θα σας εξηγήσω» (Ιώβ13:17)

Ένα από τα πιο αντιπαθητικά και εκνευριστικά πράγματα που γίνεται στην τηλεόραση είναι όταν ο καλεσμένος μιας εκπομπής αρχίζει να μιλά αλλά συνέχεια τον διακόπτουν ο παρουσιαστής, άλλοι καλεσμένοι ή διαφημίσεις. Άλλες πάλι φορές από τα διάφορα «παράθυρα», ή και στο ίδιο τραπέζι, αντί να ακούν, μιλούν ταυτόχρονα τρία και τέσσερα άτομα, και δημιουργείται μια «χάβρα» και σύγχυση. Όσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να ακούς το Θεό να σου μιλά, άλλο τόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να ακούς το συνάνθρωπο και τον αδελφό σου, χωρίς να μιλάς εσύ, χωρίς να τον διακόπτεις για να πεις τα δικά σου. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να συμμεριστούμε με κάποιον τη χαρά και τα προβλήματά μας. Κάνε αυτό που κάνουν οι ψυχοθεραπευτές: Άκου με προσοχή και ενδιαφέρον, χωρίς να μιλάς. Έτσι μόνο θα μάθεις, και τα λίγα που θα πεις κατόπιν θα είναι πιο σοφά και χρήσιμα. Και θα μπορείς να λύσεις καλύτερα τα προβλήματα. Ακόμα κι αν δεν πεις απολύτως τίποτα.

Α.Δ.

«Όχι βέβαια ότι είμαστε ικανοί από μόνοι μας…η ικανότητά μας προέρχεται από το Θεό» (Β΄ Κορινθίους 3: 5)

Ένα από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι ο «λόγος σοφίας». Δηλαδή ο κατάλληλος τρόπος, χρόνος και τα κατάλληλα λόγια για να μιλάμε, είτε όταν εκφράζουμε μια γνώμη στις συναλλαγές μας με τους άλλους είτε όταν ευαγγελίζουμε και διακονούμε. Δεν είναι μια έμφυτη δική μας ικανότητα, αλλά μια υπερφυσική που μας δίνει ο Θεός όταν αναγεννηθούμε, και στη συνέχεια – όπως γίνεται και με όλα τα άλλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος – αυξανόμαστε στην πίστη και τον αγιασμό. Εάν «αδειάσεις» τον εαυτό σου από τον παλιό εαυτό και τις παλιές αμαρτωλές συνήθειες, θα γεμίσεις με τη σοφία του Θεού. Κι αυτό θα σου δίνει τη βεβαιότητα ότι είσαι παιδί Του. Ο Ιησούς δεν διάλεξε ικανούς και χαρισματικούς για να υπηρετήσουν στον αγρό Του, αλλά απλούς και αγράμματους ψαράδες. Οι οποίοι παράτησαν τις παλιές συνήθειες, αφιέρωσαν τη ζωή τους σ’ Αυτόν και στη συνέχεια, με το χάρισμα που τους έδωσε ο Θεός, έγιναν σοφοί κήρυκες και ευλογία στους άλλους.

Α.Δ.

«Εγώ είμαι το Ζωντανό Ψωμί που κατέβηκα από τον ουρανό…» (Ιωάννου 6:51)

Το 1941 χιλιάδες Έλληνες πέθαναν από πείνα εξαιτίας της Γερμανικής κατοχής. Πολλοί επέζησαν βρίσκοντας καταφύγιο σε χωριά, όπου υπήρχε στοιχειώδης τροφή. Από τότε μέχρι σήμερα πολλοί μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν συχνά το λεγόμενο «σύνδρομο της πείνας», δηλαδή δίνουν πολύ μεγάλη σημασία και προτεραιότητα στο φαγητό. Τα ψυγεία και οι καταψύκτες στο σπίτι τους είναι παραφορτωμένα. Στην πραγματικότητα οι διατροφικές μας ανάγκες είναι πολύ μικρότερες, ιδίως για τους μεγαλύτερους, τους οποίους μάλιστα όλοι οι γιατροί συμβουλεύουν το βράδυ να τρώνε ελαφρά, π.χ. ένα γιαουρράκι. Μπορεί να χορτάσει το στομάχι σου με ένα πλούσιο γεύμα, αλλά το μάτι και η ψυχή σου να είναι πεινασμένα. Ο Κύριος ικανοποιεί όλες τις ανάγκες μας, ιδιαίτερα της ψυχής μας. Ο Ιησούς πρώτα έτρεφε τα πλήθη κηρύττοντας τον άγιο Του λόγο, και στη συνέχεια με ψωμί και ψάρια. Και είπε ότι, «ό άνθρωπος θα ζήσει «όχι μόνο με άρτο, αλλά με πάντα λόγο εξερχόμενο από το στόμα του Θεού».

Α.Δ.

«Να συμπεριφέρεστε μεταξύ σας … με συγχωρητικότητα, όπως ακριβώς σας συγχώρησε και ο Θεός όταν πιστέψατε στο Χριστό» (Εφεσίους 4:32)

«Αυτό που μου έκανε δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ!». Υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται τις αδικίες και τις προσβολές που τους έκαναν ακόμα και μετά από 50 χρόνια! Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να συγχωρήσουμε πραγματικά, τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους άλλους. Πραγματική συγχώρηση είναι όταν διαγράφουμε οριστικά από τη μνήμη μας. Όπως με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, όταν θέλουμε να καθαρίσουμε το καλάθι ανακύκλωσης των άχρηστων, μας ρωτάει, είστε σίγουροι ότι θέλετε οπωσδήποτε να τα διαγράψετε για πάντα; Εάν κάνουμε κλικ στο Ναι, εξαφανίζονται και δεν υπάρχουν. Αν θέλεις να είσαι παιδί του Θεού, πρέπει να μοιάσεις στον Πατέρα σου. Όπως Αυτός όταν μας συγχώρεσε έπαψε πλέον να θυμάται τις αμαρτίες μας, έτσι κι εμείς πρέπει να διαγράψουμε και να πάψουμε να θυμόμαστε τις αμαρτίες μας και τις αμαρτίες των άλλων προς εμάς. Εάν συνηθίσεις να συγχωρείς 77  φορές – όπως δίδαξε ο Ιησούς, θα έχεις ήδη ξεχάσει. Διότι είσαι «νέο κτίσμα».

Α.Δ.

«Αυτός είναι η εικόνα του αόρατου Θεού, ο νόμιμος κληρονόμος όλης της « δημιουργίας» (Κολοσσαείς 1:15)

Ο Θεός υποσχέθηκε και έστειλε το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές των πιστών, να κατοικήσει μέσα μας. Γι’ αυτό οι αναγεννημένοι είναι χαριτωμένοι άνθρωποι. Όπως τα παιδιά μοιάζουν στους γονείς, έτσι και τα παιδιά του Θεού μοιάζουν σ’ Αυτόν. Εξωτερικά, έχουν μια γαλήνια έκφραση και εμφάνιση. Πάντα έχουν ένα καλό λόγο κι ένα χαμόγελο. Το βλέμμα τους δείχνει καλοσύνη και ενδιαφέρον για τους άλλους – όπως ακριβώς έδειξε κι ο Ιησούς για τους συνανθρώπους Του. Είναι άτομα που χαίρεσαι να κάνεις παρέα. Που πάντα κάτι θετικό θα προκύψει μαζί τους. Κυρίως όμως μοιάζουν τον Πατέρα Θεό εσωτερικά. Είναι ειλικρινείς, καλοπροαίρετοι και δίκαιοι – όπως άγιος και δίκαιος είναι ο Θεός. Αγαπούν πραγματικά τον συνάνθρωπο – όπως Αυτός μας αγάπησε. Συγχωρούν – όπως Αυτός μας συγχώρεσε. Συμπαραστέκονται – όπως Αυτός «επεφορτίσθη τας θλίψεις μας». Είναι ταπεινοί – όπως Αυτός ταπεινώθηκε «λαβών δούλου μορφήν». Είναι το αλάτι της γης – όπως Αυτός δίνει αξία και νόημα στη ζωή μας.

Α.Δ.

«Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;»

(Ψαλμός 22:1^α)

Ο Ψαλμός αυτός είναι μια ολοκληρωμένη προφητεία της σταύρωσης του Ιησού. Εντούτοις, δεν σταματά εκεί, στο τέλος προφητεύει και την ανάσταση. Ναι, μερικές φορές φτάνουμε σε αδιέξοδα και απελπισία. Αισθανόμαστε «ξεχασμένοι από Θεό και ανθρώπους». Αναπάντητα «γιατί;» ορθώνονται μπροστά μας. Ναι, μερικές φορές δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα σχέδια του Θεού. Υπάρχουν μυστήρια που θα μας τα αποκαλύψει κάποτε. Ένα είναι σίγουρο, ότι Αυτός είναι Πατέρας μας, και είναι καλός και δίκαιος. Ένας άλλος ψαλμός πιο κάτω το βεβαιώνει: «Αν θωρούσα αδικία στην καρδιά μου, ο Κύριος δεν θα άκουγε. Αλλά ο Θεός, βέβαια, εισάκουσε. Πρόσεξε στη φωνή της προσευχής μου» (Ψαλμ. 66, 18-19). Ούτε μπορούμε, ούτε χρειάζεται να πάθουμε ό,τι έπαθε ο Ιησούς. Στη Γεθσημανή προσευχήθηκε, «Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι· όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ’ όπως εσύ» (Ματθ. 26:39). Το τίμημα για τις αμαρτίες μας έχει πληρωθεί. Ο Θεός ανέστησε τον Ιησού. Το ίδιο μπορεί να «ανορθώσει» τη δική μας ψυχή.

Α.Δ.

«…Μα επειδή είσαι χλιαρός, και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε κρύος, θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (Αποκάλυψη 3:15,16)

Το γράφει στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής – ίσως γι’ αυτό δεν του έχουμε δώσει τόσο μεγάλη σημασία. Κι όμως, είναι τα λόγια του ίδιου του Θεού – και είναι φοβερά και τρομερά. Θα μας απορρίψει ο Θεός και θα μας καταδικάσει, εάν είμαστε αγνώμονες, αμελείς, και δεν αξιοποιήσουμε το δώρο που μας έκανε, τη σωτηρία. Το βεβαιώνει και ο Απόστολος Παύλος:  «Πώς  θα ξεφύγουμε, εάν αμελήσουμε τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβρ. 2:1-3). Η σωτηρία δεν είναι κάτι για να το κρύψεις ή να το κορνιζώσεις και να καμαρώνεις μόνος σου. Είναι ελευθερία από το θάνατο, εντελώς νέα ζωή, χωρίς συμβιβασμούς με το παρελθόν. Είναι να βγεις από το καβούκι σου και τον εαυτό σου. Είναι δράση, συμμετοχή στο έργο της εκκλησίας και του Θεού, ευαγγελισμός, ενδιαφέρον, αγάπη και συμπαράσταση προς τον πλησίον. Ο Ιησούς δεν μας συμβούλεψε απλά, αλλά μας έδωσε εντολή να ξεβολευτούμε από τη ρουτίνα μας και τον εαυτό μας, και να πάμε να ευεργετήσουμε τους άλλους.

Α.Δ.

«’Οποιος σπλαχνίζεται φτωχό, τον Κύριο δανείζει…» (Παροιμίες 19:17)

Η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία έχουν ερμηνευτεί – και παρεξηγηθεί – αυθαίρετα με διαφορετικούς τρόπους. Πολλοί δεν ξέρουν ούτε πόσο θα δώσουν, ούτε σε ποιους θα δώσουν. Κι άλλοι που δεν θέλουν να δώσουν τίποτα. Υπάρχουν, όμως, ξεκάθαρες, βασικές και αναλλοίωτες αρχές και εντολές του Ιησού: «Είναι μακάριο να δίνει κανείς μάλλον παρά να παίρνει» (Πράξεις 20:35). «Μακάριοι οι ελεήμονοες, διότι θα ελεηθούν» (Ματθ. 5:7). Το πρόβλημα και η δυσκολία να προσφέρουμε ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Δεν δίνουμε – ή δίνουμε ελάχιστα – διότι αισθανόμαστε ότι δίνοντας κινδυνεύει η ασφάλειά μας. Αν αισθάνεσαι έτσι, θυμήσου την βασική εντολή «Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Ο ίδιος ο Ιησούς μας είπε, «εντολήν καινήν σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους». Όλα ξεκινούν από την αγάπη. Εάν είσαι παιδί του Θεού, θα αισθάνεσαι και θα είσαι ασφαλής. Θα έχεις αγάπη στην καρδιά σου και ενδιαφέρον για τους άλλους. Και θα δίνεις όσο, ό,τι και σε όσους πρέπει.\

Α.Δ .

«Στον κόσμο αυτό θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο» (Ιωαν. 16:33).

Ο Ιησούς ξέρει πολύ καλά τι προβλήματα μας βασανίζουν διότι τα πέρασε κι ο ίδιος. «Ήταν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησ. 53:3). «Πέρασε όλες τις δοκιμασίες όμοια με μας» (Εβρ. 4:15). Όχι μόνο στο σταυρό, αλλά και στην καθημερινή ζωή, πείνασε, δίψασε, ξενύχτησε με αγωνία, αναστέναξε από τη μεγάλη στενοχώρια, πένθησε, δάκρυσε (Ιωάν. 11:35). Η διαφορά είναι ότι δεν αμάρτησε, κι ότι έδωσε λύσεις σ’ αυτά τα προβλήματα και τις θλίψεις. Μπορεί να δώσει λύση και στα δικά μας προβλήματα, αρκεί να εμπιστευτούμε τη ζωή μας σ’ Αυτόν. Ακόμα και στο λάκκο με τα λιοντάρια, ο Κύριος ήταν εκεί με τον Δανιήλ. Ένας παλιός ύμνος λέει, «Κάποτε η ζωή μας φέρνει σε μια Θάλασσα Ερυθρά, και το βλέμμα μου το δρόμο δεν τον βλέπει πουθενά. Μα το χέρι του Κυρίου χαρακώνει τα νερά, και η θάλασσα του τρόμου γίνεται με μιας στεριά».

Α.Δ .

«…Και ο Πατέρας σου, που βλέπει τι κάνεις στα κρυφά, θα σε ανταμείψει φανερά (Ματθαίος 6:6)

Το φίδι στον παράδεισο ήταν το πιο φρόνιμο από τα ζώα, αλλά εξαπάτησε την Εύα. Μια παροιμία λέει, «Να φοβάσαι το σιγανό ποταμάκι». Και μια δανέζικη, «Καλύτερα ο κόσμος να σε ξέρει ως αμαρτωλό, παρά ο Θεός να σε ξέρει ως υποκριτή». Όλοι έχουμε ανάγκη από έπαινο, ιδιαίτερα τα παιδιά. Δεν είναι κακό οι άλλοι να αναγνωρίζουν την αξία σου. Κακό είναι να τους παραπλανάς και να τους εξαπατάς, ενώ δεν το αξίζεις. Κι ακόμα πιο κακό είναι να το αξίζεις, αλλά να κρύβεις ότι το οφείλεις στο Θεό και να προβάλλεις τον εαυτό σου. Αν είσαι παιδί του Θεού, Αυτόν πρέπει να δείχνουν τα λόγια και η ζωή σου. Όχι τις δικές σου ικανότητες ή τα χαρίσματα – το οποία εξάλλου σου χάρισε ο Θεός με το Άγιο Του Πνεύμα. “Ο Κύριος δεν βλέπει όπως βλέπει ο άνθρωπος^. επειδή ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά” (Σαμουήλ Α 16:7).

Α.Δ .

«…Αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς και της είπε: «Μάρθα, Μάρθα! Νοιάζεσαι και αγωνίζεσαι για πολλά! Ένα πράγμα, όμως, είναι αναγκαίο» (Λουκάς 10:41,42)

Στην Ελλάδα το κυρίαρχο θέμα στις περισσότερες συναντήσεις φίλων και συγγενών είναι το φαγητό, η ακρίβεια, τα λεφτά και τα πολιτικά. Οι γυναίκες για πολλές ώρες περιγράφουν συνταγές για φαγητά, γλυκά και μαρμελάδες, πώς μπορεί κανείς να κάνει δίαιτα και να χάσει κιλά, πώς σηκώνουν τα καλοκαιρινά και βάζουν τα χειμερινά, κ.ά. Και οι άντρες να υποστηρίζουν το κόμμα τους ή την ποδοσφαιρική τους ομάδα. Υπάρχουν χριστιανοί που στη διάρκεια της ζωής τους δεν ρώτησαν τον άλλον εάν έχει αναγεννηθεί, ούτε ομολόγησαν τον Χριστό ως Σωτήρα τους, έστω και με απλά λόγια ούτε δεν ενδιαφέρθηκαν για τις πνευματικές ανάγκες των άλλων. Δεν είναι κακό να φροντίζουμε για τις καθημερινές μας ανάγκες. Εντούτοις, όπως λέει κι ένας παλιός ύμνος, «Προς τι τοσούτον μεριμνάς, προς τι τόση φροντίς; Ενός ανάγκη εστί, ενός, θνητέ, ενός,  Να σώσεις την αθάνατον ψυχήν διαπαντός».

Α.Δ .

«… ν’ αποβάλετε, σε σχέση με τον προηγούμενο τρόπο ζωής σας, τον παλιό εαυτό σας…» (Εφεσίους 4:22)

Η ψυχοθεραπεία είναι μια περίεργη σύγχρονη επιστήμη, που θεραπεύει χωρίς φάρμακα, μόνο με το να σε φέρει στο παρελθόν, εκεί που πληγώθηκες ή φοβήθηκες, και να σου δείξει ότι η ζωή δεν σταματά σε μια στιγμή ή σε έναν άνθρωπο, ότι αξίζει να τη ζεις και δεν κινδυνεύεις. Εάν πονάς ακόμα από κάτι που συνέβη στο παρελθόν και δεν το έχεις ξεπεράσει, ένα είναι το μυστικό: Άλλαξε προσανατολισμό και προτεραιότητες. Επικεντρώσου στην ασφάλεια, τη φροντίδα και την αγάπη του Θεού. Αυτά έχουν σημασία, αυτά γεμίζουν το παρόν στη ζωή σου και δίνουν ελπίδα για το μέλλον σου. Ένας παλιός ύμνος λέει, Ο μόνος βράχος ο Χριστός, όλα τα άλλα ένας σωρός είναι από σκύβαλα σαθρός. Η αξία και η αξιοπρέπειά σου ξεκίνησαν στο παρελθόν, όταν ο Χριστός μπήκε στη ζωή σου, και παραμέρισε-έσβησε τις ανθρώπινες ματαιότητες. Όπως Αυτός σε συγχώρησε, τώρα μπορείς κι εσύ να συγχωρείς. Και να βλέπεις μπροστά.

Α.Δ .

«Νεκρώστε, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γήινης φύσης σας…» (Εβραίους 12:1,2).

Ο αναγεννημένος άνθρωπος μπορεί να απέκτησε καθαρή καρδιά και πνεύμα ευθές (Ψαλμός 51:10), αλλά εξακολουθεί να ζει σε αμαρτωλό περιβάλλον. Οι δύσκολες καταστάσεις, οι πειρασμοί και οι προκλήσεις παραμένουν, τώρα μάλιστα είναι πιο έντονα. Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε να σκεπτόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο ο οποίος διαμορφώθηκε από τους γονείς μας, το σχολείο, τον κοινωνικό περίγυρο και τα ΜΜΕ. Γι’ αυτό πολλές δυσκολίες και καταστάσεις δεν μπορούμε να τις ελέγχουμε. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον τρόπο που τα βλέπουμε και ψάχνουμε λύσεις. Εάν δε γίνει αυτό, θα υπάρξει στατικότητα. Ο Αϊνστάιν είπε: “Ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με τον ίδιο τρόπο σκέψης που το δημιούργησε”. Το μέτρο για κάθε ενέργειά μας πρέπει να είναι: Τι θα έκανε ο Σωτήρας μου Ιησούς σ’ αυτή την περίπτωση; Μετά την αναγέννηση μοιάζουμε σαν ένα δέντρο που μπολιάστηκε. Για να αναπτυχθούμε, πρέπει να έχουμε καθημερινή επαφή με το Σωτήρα μας. Αυτό θα μας καθαρίζει από ζιζάνια και τον παλιό τρόπο σκέψης.

Α.Δ .

« …και με αγάπη να ανέχεστε ο ένας τον άλλο…» (Εφεσίους 4:2)

Αφού ο Θεός θέσπισε και ευλόγησε τον γάμο, δεν μπορεί να έκανε κάτι ελαττωματικό. Η σκληροκαρδία των Εβραίων είχε επιτρέψει το διαζύγιο. Η Καινή Διαθήκη κατάργησε αυτή την «παραχώρηση», απλά διότι ο αναγεννημένος είναι νέο κτίσμα σε όλα – και στο γάμο. Ο Ιησούς έδωσε ο ίδιος ξεκάθαρη απάντηση: Το διαζύγιο επιτρέπεται μόνο για λόγο πορνείας. Σε καμιά άλλη περίπτωση. Ο Απόστολος Παύλος επιβεβαιώνει, ότι οι παντρεμένοι είναι ένα σώμα, με διαφορετικούς όμως ρόλους. Είναι «σύζυγοι» στις δυσκολίες της ζωής και ισότιμα παιδιά του Θεού και μέλη της Εκκλησίας του Ιησού. Οι αποτυχημένοι γάμοι οφείλονται σε δικές μας λαθεμένες αιτίες και προσδοκίες. Αμαρτία δεν είναι μόνο να χωρίζει το ζευγάρι, αλλά και μέσα στο γάμο να μην αγαπά και να μη σέβεται ο ένας τον άλλο. Η βάση της επιτυχίας ενός γάμου είναι να έχει προτεραιότητα ο Θεός στη ζωή μας – και όχι ο εαυτός μας. Αν συμβαίνει αυτό, όλα τα άλλα, τα καλά, έρχονται από μόνα τους.

Α.Δ .

«Να το θεωρήσετε χαρά πολύ μεγάλη, αδελφοί μου, όταν βρεθείτε μέσα σε διάφορες δοκιμασίες» (Ιακώβου  1: 2)

Περισσότεροι από 3.500 άνθρωποι αυτοκτόνησαν στην Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και χιλιάδες συμπατριώτες μας ζουν στην απελπισία, άνεργοι, χωρίς θέρμανση, χωρίς επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς επαρκή διατροφή, με τεράστια χρέη. Γιατί ο πιστός χριστιανός τελικά διατηρεί την ειρήνη στην καρδιά του ενώ κι αυτός ζει μέσα στην κρίση; Ο Θεός δεν μας δίνει δύναμη να αντέχουμε και να ξεπερνούμε μόνον τις οικονομικές κρίσεις, αλλά όλων των ειδών τις κρίσεις, τις απογοητεύσεις, ακόμα και τα αναπάντητα «γιατί;» Τα αισθήματα θλίψης, στενοχώριας και απογοήτευσης είναι κοινά σε όλους μας– και στους χριστιανούς. Δε ζούμε σε άλλο κόσμο, ούτε είμαστε αναίσθητοι. Όμως, ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, ο Θεός κατοικεί μέσα μας, μας ενδυναμώνει και μας παρηγορεί. Ακόμα κι όταν, σαν τον Δανιήλ, βρεθούμε  στο λάκκο με τα λιοντάρια, ή μας χτυπάει η καταιγίδα σαν τον Απόστολο Παύλο έξω από τη Μάλτα.

Α.Δ .

«Εκείνος που παραμένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός παράγει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάννης 15:5)

Μερικοί χριστιανοί κάνουν παιδαριώδη λάθη. Όπως τα περισσότερα παιδιά υποστηρίζουν συνήθως μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες, έτσι κι αυτοί νομίζουν ότι μια εκκλησία μεγάλη σε όγκο κτιρίου και αριθμό εκκλησιάσματος είναι καλύτερη από τις άλλες, τις πιο μικρές. Άλλοι πάλι σκέφτονται το αντίθετο, ότι δηλαδή στις μικρές εκκλησίες η ενότητα ή κάποιο άλλο θετικό χαρακτηριστικό τους είναι μεγαλύτερα. Μπροστά στον καρδιογνώστη Θεό δεν υπάρχουν μεγάλες και μικρές εκκλησίες. Αυτός είναι «εν τω μέσω αυτών» σε όσους μαζεύονται στο όνομά Του, είτε είναι δύο ή τρία άτομα, είτε χίλιοι. Ούτε η αύξηση του αριθμού των μελών σημαίνει οπωσδήποτε και αύξηση στην πίστη. Υπάρχουν πολλά «αμπέλια», μικρά και μεγάλα. Ο Ιησούς είπε ότι Αυτός είναι το αμπέλι το αληθινό. Κι ότι στο δικό Tου αμπέλι γίνεται ξεκαθάρισμα ποιο από τα κλήματα φέρνει καρπό. Σημασία έχει να είμαστε ενωμένοι μαζί Του, για να αυξάνουμε στην πίστη και να φέρνουμε καρπό.

Α.Δ .

«Και τους λέει: «Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων» (Ματθαίος 4:19)

Το έχουμε δει: Ένας ολυμπιονίκης κερδίζει το χρυσό μετάλλιο και τα τηλεοπτικά κανάλια ψάχνουν, κάποιο ασήμαντο χωριό, να βρουν τους γονείς του για να τους πάρουν συνέντευξη. Άλλοτε πάλι βρίσκουν γονείς, τα παιδιά των οποίων αρίστευσαν και πέτυχαν στις πρώτες θέσεις στα πανεπιστήμια. Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό, πώς ταπεινοί και ασήμαντοι γονείς ενθάρρυναν και υποστήριξαν το παιδί τους να πετύχει και να φτάσει στην κορυφή. Παρόμοια μπορούμε κι εμείς, όσο ασήμαντοι κι αν νομίζουμε ότι είμαστε, να φέρουμε κάποιον στο Χριστό, κι αυτός να γίνει ευλογία σε πολλούς άλλους. Ή να αξιοποιήσουμε το δικό μας ταλέντο που μας χάρισε ο Θεός. Ο Θεός μπορεί, σαν τους ασήμαντους και ταπεινούς ψαράδες μαθητές του Ιησού, να μας κάνει ψαράδες ανθρώπων, όχι γιατί είμαστε πιο έξυπνοι και ικανοί από τους άλλους, αλλά γιατί Αυτός μπορεί και θέλει να μας χρησιμοποιήσει. Ο Θεός μας είναι μεγάλος και, σαν παιδιά Του που είμαστε, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε μεγαλόπνοες σκέψεις.

Α.Δ .

«Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους στ’ όνομά σου, το οποίο μου χάρισες, για να είναι κι αυτοί ένα, όπως είμαστε εμείς» (Ιωάν. 17:11)

«Κάθε βασίλειο, που διαιρέθηκε ανάμεσά του, ερημώνεται· και κάθε πόλη ή σπίτι που διαιρέθηκε ανάμεσά του, δεν θα σταθεί» (Ματθ. 12:25). Τα λόγια αυτά είπε ο Ιησούς λίγα χρόνια μετά τη διάσπαση του βασιλείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το ίδιο ισχύει, είπε, και για μια πόλη ή ένα σπίτι όπου δεν υπάρχει ενότητα. Για τους δικούς Του, για την εκκλησία Του, προσευχήθηκε να είναι ενωμένοι (Ιωάν. 17:21). Ο Απόστολος Παύλος το επανέλαβε μερικά χρόνια αργότερα: «… και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων» (Ρωμ. 12:5). Και πρόσθεσε ότι η διάσπαση συμβαίνει όταν μερικοί «υψηλοφρονούν», δηλαδή περιφρονούν τη γνώμη των αδελφών τους ως κατώτερη ή λανθασμένη. Όλοι έχουμε το δικό μας τρόπο, που πρέπει να παραμερίζεται όταν αγαπάμε τους αδελφούς μας. Τότε μόνο έχουμε αρμονία, ευλογία και καρπό.

Α.Δ .

«Εγώ είμαι ο Βοσκός ο καλός. Ο καλός βοσκός τη ζωή του θυσιάζει για χάρη των προβάτων» (Ιωάν. 10:11)

Μία από τις βασικές διδασκαλίες της Βίβλου είναι να είμαστε πάντα έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πειρασμό και επίθεση του Διαβόλου. Μέχρι να φτάσουμε στη δεύτερη έλευση του Λυτρωτή μας, ο Διάβολος θα μας επιτίθεται. Τις περισσότερες φορές ύπουλα και ανεπαίσθητα: Με την καθημερινή μέριμνα, το άγχος, τη ζήλεια, την πλεονεξία, τις αδυναμίες μσς. «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε», μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού. Ας μη ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Ιησούς περνούσε βραδιές ολόκληρες προσευχόμενος με αγρυπνία. Η χριστιανική ζωή μοιάζει με μαραθώνιο δρόμο. Όταν σκεφτόμαστε διαρκώς τον τερματισμό, δηλαδή τον Κύριό μας, θα αντέξουμε τα επίπονα και μονότονα χιλιόμετρα. Ο Θεός μας δίνει δύναμη όταν έχουμε επαφή μαζί Του. Μια παλιά ελληνική παροιμία λέει, «το πρόβατο που ξεκόβει απ’ το κοπάδι, το τρώει ο λύκος». Αν μένουμε συνεχώς μέσα στην ποίμνη του Καλού μας Ποιμένα, δεν θα κινδυνέψουμε από τον εχθρό της ψυχής μας που καραδοκεί.

Α.Δ .

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΥΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΤΟΥ 2015