«Τι σου έχει πει η μαμά;» μια νεαρή μητέρα ρώτησε έξαλλη το μικρό της… Αυτό την κοίταζε με τα ένοχα ματάκια του περιμένοντας με αγωνία την τιμωρία για τη ζημιά που έκανε.

«Η μαμά σού έχει πει πως αν είσαι άτακτος και κάνεις ζημιές δε θα σε αγαπάει!» Τα λόγια της πλήγωσαν το μικρούλη που έπεσε στα πατώματα κλαίγοντας σπαρακτικά. «Τώρα η μαμά δε με αγαπάει!»…

Θα ήθελα να πω σε αυτή τη μανούλα ότι πάνω στο θυμό της είπε στο αγοράκι της ένα ψέμα, γιατί σίγουρα θα το συγχωρούσε και θα το αγαπούσε ακόμα, γιατί ήταν το παιδάκι της…

Αυτό το σύντομο περιστατικό ήταν η αφορμή να φέρω στη σκέψη μου την αγάπη του Θεού σε μένα, σε μας…

Πόσες φορές Τον έχω λυπήσει με κάποια συμπεριφορά μου, με κάποιο σφάλμα ή αμαρτία… Αυτός όμως είναι πάντα εκεί. Με διαβεβαιώνει πως ποτέ δε θα πάψει να με αγαπάει. Και αυτή η αγάπη Του είναι αναλλοίωτη. Μου το θυμίζει ο σταυρός, η πράξη της θυσίας Του για άδικους και αμαρτωλούς.

Εκεί λοιπόν έκανα την αυτοκριτική μου. Και πήρα μια ζυγαριά παλαιού τύπου κι έβαλα από τη μια πλευρά κάτι που μου είπε ή μου έκανε κάποιος και από την άλλη την αγάπη μου γι’ αυτόν… Η ισορροπία είχε χαλάσει… Το βάρος της αγάπης μου γι’ αυτόν ήταν μικρότερο. Εξαρτιόταν λοιπόν από τη συμπεριφορά του σε μένα… Ελέγχθηκα… και να φανταστείς πως λίγες μέρες πριν όταν ένας κοντινός μου είχε κάποιο πρόβλημα με τη συμπεριφορά του αδελφού του κι ένιωθε αδικημένος και πληγωμένος, του είχα πει κάτι για να τον βοηθήσω, υποτίθεται… Του είχα πει, λοιπόν, πως όπως ο Θεός αγαπάει τον αμαρτωλό αλλά απεχθάνεται την αμαρτία έτσι κι εμείς θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τον άνθρωπο από τη συμπεριφορά του, που ίσως είναι άσχημη και μας πικραίνει. «Τον αδελφό σου» του είχα πει, «θα τον αγαπάς ως ανθρώπινο πλάσμα που πέθανε ο Χριστός και γι’ αυτόν και είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού, όπως κι εσύ, ξεχωρίζοντας τη συμπεριφορά του που σου προκάλεσε λύπη, λέγοντας -συγχώρησέ τον Θεέ μου γιατί δεν ξέρει τι κάνει- όπως είπε ο Κύριος για τους σταυρωτές Του».

Νομίζω πως είναι ένας πρακτικός τρόπος που μας βοηθά να συγχωρούμε και ν’ αγαπούμε ανεπηρέαστα από συνθήκες… Η αγάπη τελικά είναι απόφαση ζωής γιατί ως συναίσθημα πολλές φορές προδίδει, γιατί δεν έχει βάσεις…

Οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν την ποιότητά της. Τα πάντα καταρρέουν. Η μόνη σταθερή αξία είναι η αγάπη! Ας αφήσουμε το Θεό «που είναι η Αγάπη» να πλημμυρίσει την ύπαρξή μας. Μην ξεχνάμε πως η αγάπη μας για το Θεό φαίνεται από τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους! Αν το κατανοήσουμε αυτό πιστεύω πως θα θελήσουμε ν’ αλλάξουμε, κάποια ή πολλά στους εαυτούς μας και στη συμπεριφορά μας… Πάντοτε με τη μοναδική δύναμη του Χριστού που ζει μέσα μας… Ζει όμως; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα που θέλει την ειλικρινή απάντησή του… σε προσωπικό επίπεδο… φυσικά!