Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Στη σχισμή του βράχου, ένα λουλούδι ξεφυτρώνει στις πανύψηλες βουνοκορφές των Άλπεων. Εκεί, όπου η μοναξιά και ο πάγος σου πλακώνουν την ψυχή. Πνιγμένο στο χιόνι, ανοίγει τα πέταλά του στο φως, για να σπάσει με μια νότα ομορφιάς την ψυχρή κυριαρχία του λευκού. Εκεί όπου τίποτε δε βλασταίνει, το εντελβάις κάνει άφοβα την παρουσία του. Ένα μοναχικό λουλουδάκι στη φοβερή παγωνιά των βουνών. Ναι, μέσα στη νέκρα της φύσης, ένας μικρός βλαστός τολμά ν’ ανθίσει. Και σου χαμογελά, αψηφώντας τις χιονοθύελλες. Δε φοβάται τους ανέμους, γιατί δεν είναι ψηλό για να σπάσει. Δεν το τρομάζουν οι καταιγίδες, γιατί είναι μικρό, κρυμμένο στο χιόνι και δε μπορεί να το παρασύρει η θύελλα. Ριζωμένο πάνω στον αιώνιο βράχο των Άλπεων, παραμένει ακαταμάχητο, ατρόμητο, ανυποχώρητο, ζωντανό. Καμιά δύναμη δε μπορεί να το ξεριζώσει απ’ το βράχο.

Αυτά που διάβασες έχουν ένα συμβολισμό αγαπητέ αναγνώστη. Μ’ αυτό το λουλούδι του χιονιού μοιάζεις κι εσύ, που το Χριστό αγαπάς. Είσαι το εντελβάις κι Αυτός είναι ο Βράχος. Το χιόνι, συμβολίζει τον κόσμο ολόγυρά σου. Τις καταιγίδες που έρχονται να μην τις φοβηθείς. Οι χιονοθύελλες, μην σου τρομάξουν την καρδιά. Έτσι μικρός και ταπεινός, κρυμμένος μες στο χιόνι, δεν έχεις τι να φοβηθείς. Φοβούνται αυτοί που ψήλωσαν και γίνανε ιτιές. Εσύ, είσαι κομμάτι απ’ το δικό Του Σώμα. Δεν είσαι πια για θάνατο, μα μέτοχος Zωής Aιώνιας είσαι.

Κάπου ψηλά, στις χιονισμένες βουνοκορφές των Άλπεων, ανθεί το εντελβάις. Μια ζωντανή παρουσία στη νέκρα των πάγων. Κι’ εσύ που το Χριστό αγαπάς, είσαι το εντελβάις, στην παγωνιά του κόσμου.

…………………………………………………………………………………………………………………….

stavrinoup@hotmail.com
Λεμεσός- Κύπρος