του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού (Κήρυγμα με Βίντεο)

(ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ http://youtu.be/wK4SWIQeIBQ)

«Και μη μας αφήσεις να πέσουμε σε πειρασμό αλλά γλίτωσέ μας από τον πονηρό…»

Αναγνώσματα: Γέν. 39,10-23·, Μτ 6,9-13, Α΄ Κορ 10,11-13

ΕΙΣΑΙ διαβητικός και περνάς από μια βιτρίνα ζαχαροπλαστείου και σου έρχεται να ορμήσεις στις σοκολατίνες να μην αφήσεις καμία –πειρασμός! Έχεις ανεβασμένα τριγλυκερίδια ή έχεις περάσει έμφραγμα και κάθεται η παρέα σου σε ένα ταβερνάκι, έρχονται τα παϊδάκια αλλά εσύ προτιμάς κοτόπουλο ή γαλοπούλα. Τα παϊδάκια είναι πειρασμός –και μάλιστα αν κάνεις και δίαιτα! Είσαι στα όρια της πτώχευσης και συμπληρώνεις τη φορολογική σου δήλωση, αλλά αν βάλεις ένα έσοδο σε άλλο κουτάκι (εσκεμμένο λάθος) μπορείς να γλιτώσεις αρκετές χιλιάδες ευρώ –πειρασμός! Και οι πειρασμοί σ’ αυτή τη ζωή δεν έχουν τέλος.

Στην Κυριακή Προσευχή ο Χριστός δίδαξε τους δικούς του να ζητούν από τον Πατέρα Θεό να μην τους αφήσει να πέσουν σε πειρασμό. Σημαίνει τώρα που προσευχηθήκαμε να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες, ζητάμε να μην ξαναγυρίσουμε στην ανοησία, να μην μπούμε στον πειρασμό της. Λέμε «Κύριε, μην αφήσεις τον σατανά να μας ορμήσει σαν το πεινασμένο λιοντάρι. Φύλαξέ μας κύριε από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τις κρυφές μας αμαρτίες από την υπερηφάνεια μας (Ψαλμ. 19,14) γιατί εμείς είμαστε πολύ αδύναμοι». Κι αυτή την προσευχή η εκκλησία ανά τους αιώνες τη χρησιμοποίησε είτε στη λατρεία της με την ομαδική απαγγελία του «Πάτερ Ημών» είτε στην προσωπική του ζωή ο κάθε χριστιανός. Καλή συνήθεια (φτάνει και να καταλαβαίνουμε τι λέμε!) αλλά για ν’ αρχίσουμε κι εμείς σαν μαθητές του Χριστού να προσευχόμαστε την ίδια προσευχή, πρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο σκοπός του πειρασμού.

Και πρώτα απ’ όλα, τι είναι πειρασμός; Ο έξω κόσμος με τον όρο «πειρασμός» εννοεί τον δελεασμό, το ξελόγιασμα σε μια αρνητική εμπειρία. Υπάρχει όμως και η βιβλική έννοια του όρου, που είναι πολύ διαφορετική. Κατά τη Βίβλο, πειρασμός για τον χριστιανό είναι η εμπειρία μιας δοκιμασίας από τον Θεό. Μ’ αυτή την έννοια στον στρατό είχαμε το καψόνι: οι φαντάροι «δοκιμάζονταν» όχι πάντα με κομψό τρόπο για ν’ αποδείξουν πόσο αντέχουν στη δυσκολία, στην απαξίωση, στο ακατόρθωτο πολλές φορές.

Αλλά για να σοβαρευτούμε, «πειράζομαι» σημαίνει περνάω μια δοκιμασία για ν’ αποδειχτεί αν ως πιστός θα γίνω δυνατότερος ή αν θα πέσω στην αμαρτία. Ο πειρασμός εξυπηρετεί έναν θετικό σκοπό. Είναι θα λέγαμε το θερμόμετρο της πίστης. Μέσα από τη δοκιμασία βάζει κανείς και συνειδητοποιεί τα αναγκαία όρια στη χριστιανική ζωή.

Δεύτερον, πρέπει να ξέρουμε ότι η ορολογία στην εξέλιξη του πειρασμού προσδιορίζεται από την πηγή του. Ο Θεός ο ίδιος δεν είναι η πηγή του πειρασμού. Δεν βάζει κανένα σε πειρασμό. Μας δοκιμάζει με καλό σκοπό, όπως προαναφέραμε, αλλά όχι για να μας σπρώξει στην πτώση. Αυτό το κάνει ο σατανάς, που λέγεται και πειραστής ή «πειράζων». Ποιος είναι ο σκοπός του κάθε πειρασμού; Εξαρτάται από πού προέρχεται. Αν είναι από τον σατανά είναι για κακό, και είναι ο «πειρασμός» που αναφέρει το «Πάτερ Ημών». Αν είναι από τον Θεό, είναι σίγουρα δοκιμασία για να διαγνώσει την πίστη μας, την αφοσίωσή μας σ’ αυτόν, την αντοχή μας και τις πνευματικές μας δυνάμεις.

Τους Πρωτόπλαστους τους έβαλε ο σατανάς στον πειρασμό με κακό σκοπό –την πτώση τους– και το πέτυχε. Αλλά τον Αβραάμ τον δοκίμασε ο Θεός ως προς την πίστη του και ο Αβραάμ βγήκε νικητής. Ο Θεός είδε πως η πίστη του ήταν γνήσια και αταλάντευτη.

Στην περίπτωση του Ιώβ συναντήθηκε ο Πειραστής με τον Δοκιμαστή Θεό. Εδώ μπήκε θα λέγαμε ένα στοίχημα: αν ο Ιώβ βλασφημούσε τον Θεό και πέθαινε, όπως τον συμβούλεψε η γυναίκα του, θα νικούσε ο Πειραστής. Αν όχι θα νικούσε ο Δοκιμαστής Θεός. Το στοίχημα το κέρδισε ο Θεός!

Ο Ιησούς στην έρημο πειράστηκε κι αυτός με την κακή έννοια από τον διάβολο. Ο σατανάς τρεις φορές προσπάθησε να εξωθήσει τον Υιό του Θεού στην πτώση και απορρίφθηκε «μετά πολλών επαίνων», που έλεγε ένας καθηγητής μου στο γυμνάσιο! Ο Θωμάς αμφισβήτησε την ανάσταση του Χριστού αλλά πρόλαβε κι επανόρθωσε.

Το ερώτημα είναι πώς βγαίνουμε από τον πειρασμό; Βγαίνουμε είτε νικητές είτε νικημένοι. Βγαίνουμε περισσότερο καθαροί ή περισσότερο αμαρτωλοί. Γι’ αυτό και ο Χριστός μάς διδάσκει να προσευχόμαστε «μη μας αφήσεις να πέσουμε σε πειρασμό αλλά γλίτωσέ μας από τον πονηρό» (μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού), κι έτσι να βγούμε νικητές στις καθημερινές μας δοκιμασίες και θλίψεις.

Ο Ιησούς μάς διδάσκει να ζητάμε την οδηγία του Θεού μέσα στους πειρασμούς. Να ζητάμε πνεύμα διάκρισης για να ξεχωρίζουμε την παγίδα του πειρασμού και να την αποφεύγουμε. Ο σατανάς δεν θα σου φέρει τον πειρασμό απροκάλυπτα για να τον δεις και να τον νικήσεις. Θα σου τον φέρει συγκαλυμμένο για να σε παγιδέψει και να πέσεις. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε πνεύμα διάκρισης. Ο Παύλος λέει ν’ αντισταθούμε στις «μεθοδεύσεις» του διαβόλου (Εφ 6,11). Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε αυτή τη διάκριση. Η κρίση μας είναι υποκειμενική. Και ποτέ δεν θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζουμε τον πειρασμό με υπεροψία, γιατί όλοι είμαστε υποκείμενοι στον πειρασμό και στην πτώση, επειδή ακόμα φέρουμε σάρκα. Ο Θεός όμως μας δίνει το πνεύμα της διάκρισης που χρειάζεται.

Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι τα μικροπράγματα και οι μικροπροκλήσεις δεν είναι πειρασμοί. Εκεί όμως κρύβεται η παγίδα. Ο σατανάς θα έρθει σαν άγγελος φωτός και ξέρει όλα μας τα γούστα, όλες μας τις αδυναμίες, την αχίλλειο πτέρνα μας, κι εκεί θα χτυπήσει.

Στην Εύα απευθύνθηκε στην αισθητική της (το δέντρο ήταν όμορφο με καρπούς που φαίνονταν εύγευστοι). Στον Ιωσήφ απευθύνθηκε στη νεανική του ορμή. Στον Ιώβ χρησιμοποίησε την καταστροφή των υπαρχόντων του κλπ. Κι εδώ είναι που πρέπει να μάθουμε πώς ν’ αντιστεκόμαστε στα σαγηνευτικά μηνύματα του σατανά, που από χίλιους δυο δρόμους στέλνει στη ζωή μας: από την καθημερινότητά μας, από μια αθώα κοινωνική συζήτηση στην τηλεόραση, από τις συζητήσεις με συναδέλφους μας, από τα παιδιά μας, από αδελφούς στην εκκλησία από παντού! Σε τι πνευματική κατάσταση θα βγούμε μέσα απ’ όλα αυτά; Θα είμαστε πιο καθαροί και άγιοι ή πιο αμαρτωλοί; νικητές ή νικημένοι;

Υπάρχουν όμως τρία συγκεκριμένα βήματα στην αντιμετώπιση του πειρασμού με την πρώτη έννοια:

Βήμα πρώτο:

Η πραγματικότητα του πνευματικού πολέμου

Ως πιστοί του Χριστού πρέπει σαν ένα πρώτο βήμα να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε ως χριστιανοί μέσα σε έναν διαρκή πνευματικό πόλεμο. Δεν μπορείς να βγεις νικητής σε κάτι που δεν το κατανοείς. Αν αγνοήσουμε το γεγονός ότι διεξάγεται ένας μεγάλος πνευματικός πόλεμος γύρω μας και στον κόσμο που ζούμε, αυτό δεν διαγράφει την πραγματικότητά του.

Όμως ο πνευματικός αγώνας απαιτεί και πνευματικά όπλα. Δεν μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στον πειρασμό με ανθρώπινα όπλα. Και η μέθοδος που οδηγεί στη νίκη είναι να αφεθούμε στη χάρη του Θεού και να πάρουμε δύναμη να αντισταθούμε στις επιθέσεις του διαβόλου.

Ο Παύλος (Β΄ Κορ 6,3-5) είναι συγκεκριμένος και απόλυτος εν προκειμένω: Μπορεί να ζούμε μέσα στον κόσμο, δεν πολεμάμε όμως με όπλα κοσμικά. Τα όπλα με τα οποία πολεμάμε εμείς δεν είναι κοσμικά, αλλά έχουν τη δύναμη από το Θεό να γκρεμίζουν οχυρά. Με αυτά ανατρέπουμε ψεύτικους ισχυρισμούς, και καθετί που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού. Μ’ αυτά αιχμαλωτίζουμε κάθε σκέψη και την κάνουμε να υπακούει στο Χριστό.

Αυτό είναι νίκη. Και στην προς Εφεσίους Επιστολή του (6,10-18) τονίζει μεταξύ άλλων ότι: Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό. Γι’ αυτό φορέστε την πανοπλία του Θεού, ώστε να μπορέσετε να προβάλετε αντίσταση, όταν έρθει η ώρα της σατανικής επίθεσης… και παραθέτει έναν κατάλογο με τα γνωστά επιθετικά και αμυντικά πνευματικά όπλα.

Πού είναι σήμερα η αντίσταση της Εκκλησίας στις επιθέσεις του εχθρού; Πού είναι σήμερα ο αγώνας μας που ανατρέπει ψεύτικους ισχυρισμούς; Σήμερα η Εκκλησία δεν «καθαιρεί λογισμούς» –υιοθετεί λογισμούς! Διαφθορά στον κόσμο, διαφθορά και στην παγκόσμια Εκκλησία. Ξεχαρβάλωμα της οικογένειας και του γάμου έξω στον κόσμο, ξεχαρβάλωμα και στην εκκλησία. Τι αντιτάσσει σήμερα η Εκκλησία απέναντι στη σατανική επίθεση; Πώς ανατρέπουμε την αλαζονεία ενάντια στη γνώση του Θεού; Πρόσφατα μια πωλήτρια πολυκαταστήματος απολύθηκε από τη θέση της γιατί ευχήθηκε στους πελάτες την ευλογία του Θεού. Πρόσβαλε, λέει, τους αλλόθρησκους που την άκουγαν! Σήμερα, αντί να διαδώσουμε το ευαγγέλιο με όποιον τρόπο, το θάβουμε και οπισθοχωρούμε. Αλλά εμείς, λέει η Γραφή «δεν είμαστε εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής» (Εβρ 10,39).

Ο Ιωάννης (Α΄ Ιω 2,16) από την άλλη μεριά βλέπει το θέμα γενικότερα, ίσως πιο ρεαλιστικά, και μας λέει ότι βρισκόμαστε μέσα σ’ έναν πραγματικό κόσμο (όχι πνευματικό όπως λέει ο Παύλος) γεμάτο παγίδες που κινούνται στο τρίπτυχο: επιθυμία της σαρκός, επιθυμία των οφθαλμών και αλαζονεία του βίου. Με λόγια απλά: η επιθυμία για κάθε είδους απόλαυση που ο κόσμος προσφέρει, η επιθυμία ν’ αποκτήσουμε με κάθε μέσον ό,τι βλέπουν τα μάτια μας, και η αλαζονεία γι’ αυτά που κατέχουμε στη ζωή, από τα πιο μικρά ώς τα πιο μεγάλα. Αυτό είναι κοσμικοφροσύνη, που δείχνει ότι αλωθήκαμε από το πνεύμα του κόσμου.

Ας δούμε όμως ποια είναι τα στάδια στην εξέλιξη ενός πειρασμού, που μάλιστα μας τα υπαγορεύει ο σατανάς:

α) Η Υποβάθμιση. «Ωχ, καημένε, δεν είναι και τόσο σοβαρό…». Ένα αστείο κάναμε, πώς κάνεις έτσι…

β) Η Δικαιολόγηση. «Εντάξει βρε παιδί μου δεν είναι και τόσο σωστό αυτό που πας να κάνεις, αλλά το έχεις τόσο ανάγκη». Μια ανάγκη σου θα ικανοποιήσεις… Τελικά πας και παίρνεις ένα τζιπ 35.000 ευρώ και σε τρέχουν οι Τράπεζες. Μετά φταίει η Τρόικα!

γ) Ο Υποκειμενισμός. Όταν αναφανεί μια έντονη επιθυμία, ο διάβολος σου λέει «άκου την καρδιά σου» – το λέει και η διαφήμιση! Σημασία δηλ. δεν έχει το τι πρέπει κατά τη Βίβλο, τι

σου λέει ο λόγος του Θεού, τι «γέγραπται», αλλά τι σου λέει η καρδιά σου. «Η καρδιά μας όμως του κάθε ανθρώπου είναι απατηλή και σφόδρα, φοβερά, διεφθαρμένη». Τι συμβουλή να σου δώσει η καρδιά σου;;;;

δ) Το φλερτ με την ιδέα. «Δοκίμασε βρε αδερφέ μία φορά, τι έχεις να χάσεις;» Είναι τότε που αρχίζεις να παίζεις με την ιδέα, κι είναι σαν ν’ αρχίζεις να παίζεις με την ήττα και τον θάνατο. Και προχωράς, και δοκιμάζεις. Και μετά…

ε) Η Απογοήτευση. Την ίδια στιγμή που ενδίδουμε στον πειρασμό έρχεται η απογοήτευση. Κι αν είσαι άνθρωπος του Θεού σε πτώση σού έρχεται να φτύσεις τον εαυτό σου. Σε απογοητεύει ο ίδιος σου ο εαυτός. Κι από πάνω έρχεται ο ίδιος ο πειραστής και σου λέει, «τώρα έτσι που τα έκανες, δεν σε σώζει τίποτε! έτσι είναι οι χριστιανοί;» Κι αυτό είναι κόλαση. Βλέπεις σαν τους πρωτόπλαστους ότι είσαι γυμνός, εκτεθειμένος. Και τότε έρχεται…

ς) Το κρυφτούλι με τον Θεό. Προσπαθείς απεγνωσμένα να κρύψεις την αμαρτία σου με «φύλλα συκής». Γιατί κρυβόμαστε πολλές φορές από τους άλλους; Επειδή ξέρουμε ότι έχουμε αμαρτήσει. Θυμάστε τι απάντησε ο Αδάμ στο ερώτημα του Θεού: «Αδάμ πού είσαι;» Ο Αδάμ, ο γενάρχης μας, απάντησε: «Σε άκουσα στον κήπο, φοβήθηκα και κρύφτηκα, γιατί είμαι γυμνός». Α, όταν φτάνουμε σ’ ένα τέτοιο σημείο, «ακούμε» τη φωνή του Θεού μέσα στον λόγο του, τη φωνή του Πνεύματος στη συνείδησή μας, κι αντί να πέσουμε στα γόνατα και να μετανοήσουμε για την αμαρτία μας, κάνουμε τον Κινέζο.

Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στον πειρασμό και στη δοκιμασία, ξέρετε: με τον πειρασμό ο διάβολος θέλει να σκοτώσει τον άνθρωπο πνευματικά αλλά και φυσικά αν μπορεί. Δείτε τον Σαμψών.

Με τη δοκιμασία όμως ο Θεός θέλει να επαναφέρει τον άνθρωπο στην πνευματική αγιότητα, την ίδια στιγμή που πολλές φορές ο διάβολος αντιμάχεται και θέλει να χρησιμοποιήσει την ίδια τη δοκιμασία και να την κάνει παγίδα και πειρασμό. Δείτε τον Ιώβ!

Η βασική γραμμή της δοκιμασίας όμως είναι η δόξα. Δείτε τον Ιωσήφ.

Γεννιέται, ωστόσο, το ερώτημα: τι γίνεται όταν πέσω στον πειρασμό, χάθηκα; Α, όταν πέσουμε στην παγίδα κι επικαλεστούμε το έλεος του Θεού, έρχεται το γεμάτο αγάπη χέρι του Θεού και μας ελευθερώνει από την παγίδα, και μας ξαναφέρνει στην πνευματική μας ζωή. Λέει ένας Ψαλμός (124,7):

Ευλογητός ο Κύριος, που λεία δε μας έδωσε

στα δόντια τους!

Η ζωή μας τους ξέφυγε σαν το πουλί

απ’ των κυνηγών τα δίχτυα·

το δίχτυ σκίστηκε κι εμείς γλιτώσαμε!

Αυτός είναι ο Κύριός μας!

Βήμα Δεύτερο:

Δεν μπορούμε μόνοι μας

Ένα δεύτερο βήμα που πρέπει να κάνουμε, είναι να συνειδητοποιήσουμε ως χριστιανοί, μετά από την πραγματικότητα του πνευματικού αγώνα, είναι ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως όλοι είμαστε υποκείμενοι στον πειρασμό. Κανένας δεν είναι υπεράνω. Ανεξάρτητα του πόσο ώριμος ή ανώριμος σαν χαρακτήρας είσαι, ανεξάρτητα του πόσο προχωρημένος ή όχι στην πίστη είσαι, ανεξάρτητα του πόσο νέος ή ηλικιωμένος είσαι (αν κι εδώ υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί έντασης του πειρασμού), όσο ζεις σ’ αυτό τον κόσμο κάποτε θα πέσεις. Και θα πέσεις επειδή φέρεις τη σάρκα, και η Γραφή λέει ότι: Καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία. Αυτή τον παρασύρει και τον εξαπατάει· έπειτα η επιθυμία αυτή συλλαμβάνει το κακό και γεννάει την αμαρτία· κι η αμαρτία, όταν ολοκληρωθεί, φέρνει το θάνατο (Ιακ 1,14-15).

Όσο όμως φέρουμε τη σάρκα θα έχουμε επιθυμίες.

Αν δεν ήταν έτσι, η Γραφή δεν θα μας παράγγελνε να προσέχουμε. Παντού λέει «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεστε». Φοβάμαι ότι σπάνια προσέχουμε το πρώτο ρήμα, ή και το δεύτερο. Τονίζουμε μόνο το τρίτο: «να προσεύχεσθε αδελφοί…» Ναι αλλά η Γραφή λέει και να αγρυπνούμε και να προσέχουμε. Το κάνουμε; ή έχουμε αφήσει την πνευματική μας ζωή στον αυτόματο πιλότο; Παράδειγμα, οι ασυνείδητοι δουλέμποροι που τάζουν στους λαθρομετανάστες μια καλύτερη ζωή (ο πειρασμός), τους παίρνουν τα λεφτά (η εκμετάλλευση) αλλά μετά το σκάνε από τα πλοία βάζοντας τον αυτόματο πιλότο! Σατανικό!

Ή, το χειρότερο, έχουμε άγνοια κινδύνου: «Εμένα δεν με πιάνει τίποτε, κανένας πειρασμός. Έχω τον Κύριο». Όλοι έχουμε τον Κύριο, φίλε μου, αλλά μη γίνεσαι υπερόπτης σαν τον Πέτρο: «Ό,τι και να κάνουν οι άλλοι εγώ δεν θα πέσω ποτέ στον πειρασμό!» Κι ο Κύριος μας λέει, όπως το είπε τρεις φορές και στους μαθητές του στη Γεθσημανή: «Μείνετε ξάγρυπνοι και προσεύχεσθε για να μη σας νικήσει ο πειρασμός». Αν οι μαθητές του Κυρίου είχαν ανάγκη να αγρυπνούν, πόσο μάλλον εμείς σήμερα! Κι ας θυμόμαστε πάντα αυτό που είπε ο Κύριος στον Πέτρο (Λκ 22,31): «Σίμων, Σίμων! Ο σατανάς ζήτησε να σας δοκιμάσει σαν το σιτάρι στο κόσκινο. Εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, να μη σε εγκαταλείψει η πίστη σου…»

Αλλά υπάρχει κι ένα τρίτο βήμα στην αντιμετώπιση του πειρασμού. Είναι το κλειδί για να ελευθερωθούμε από τον πειρασμό και να βγούμε νικητές.

Βήμα τρίτο:

Η ταπείνωση μπροστά στο μεγαλείο του Θεού

Πώς θα νικήσουμε τον πειρασμό; Αν ξαναδιαβάσουμε το κείμενο, θα δούμε πως η προσευχή του Κυρίου μας δεν τελειώνει στον τίτλο του σημερινού μας θέματος. Μετά τη φράση «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» δεν ακολουθεί «Αμήν». Εκεί τελειώνει, και μάλιστα χωρίς «αμήν», το κριτικό κείμενο. Όμως το Βυζαντινό Κείμενο συνεχίζει και μας δείχνει τον δρόμο. Το «γιατί» ελπίζουμε στη νίκη κατά του πειρασμού:

Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.

Γιατί σ’ εσένα ανήκει παντοτινά η βασιλεία, η δύναμη και η δόξα. Αμήν» (Μτ 6,13).

Νά γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε τον πειρασμό: επειδή ο Κύριος ο Θεός μας είναι Θεός κυρίαρχος.

Με την προσευχή αυτή ως πιστοί αναγνωρίζουμε ότι:

1. Ο Θεός δεν είναι ένας απόμακρος Δημιουργός που δεν ασχολείται με τα πλάσματά του αλλά είναι ένας κυρίαρχος Πατέρας, στον οποίο ανήκει η βασιλεία στην οποία ζούμε.

Πρέπει εδώ να ξέρουμε ότι «βασιλεία του Θεού» είναι μια μεγάλη χρονική περίοδος, η οποία εισέβαλε σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή στην πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας και την άλλαξε. Από τότε έχουμε δει τα θαύματα του Ιησού που ήταν ενδεικτικά της νίκης του κατά του σατανά («αν εγώ βγάζω τα δαιμόνια με τη δύναμη του Θεού, σημαίνει πως έφτασε σ’ εσάς η βασιλεία του Θεού» –Μτ 12,28) τα γεγονότα της λύτρωσης, την Ανάσταση, την Πεντηκοστή, τη διαμόρφωση της Εκκλησίας ανά τους αιώνες και την πορεία της μέσα στους αιώνες, μέχρι σήμερα.

Στα τέλη των καιρών η βασιλεία αυτή θα κλείσει και ο Χριστός θα παραδώσει τη βασιλεία του στον Πατέρα Θεό, τότε που θα καταργηθεί κάθε άλλη αρχή ή εξουσία (Α΄ Κορ 15,24). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ανήκει πάντοτε η βασιλεία στον Πατέρα. Μετά την Ανάσταση ο Ιησούς διαχειρίζεται τη βασιλεία, και μετά την περίοδο της χάριτος και την κατάργηση κάθε άλλης βασιλείας μένει ο Πατέρας Θεός και τυπικά ο απόλυτος βασιλιάς.

Αυτός ο βασιλιάς έρχεται να ελευθερώσει από τον πονηρό στην ώρα του πειρασμού εμένα κι εσένα αδελφέ μου. Και γι’ αυτό του ζητάμε με μεγαλύτερη παρρησία: «ρύσαι ημάς από του πονηρού».

2. Αναγνωρίζουμε πως ο Θεός Πατέρας είναι ο παντοδύναμος Κύριος, ο Θεός «Ελ Σαδδάιγ». Είναι εκείνος που δίνει αέρα στα πανιά μας και μας ικανώνει να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή. Είναι εκείνος που στέκεται στη σκιά όταν οι άλλοι μας επαινούν και μας θαυμάζουν για το πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε και γι’ αυτά που πετυχαίνουμε στη ζωή.

Πολλές φορές τείνουμε να πιστεύουμε πως ό,τι έχουμε ή ό,τι καταφέρνουμε είναι δικά μας κι οφείλονται στη δική μας ικανότητα, στα χαρίσματά μας ή στην εξυπνάδα μας. Πίσω από τη ζωή μας είναι ο Θεός και πρέπει να του αναγνωρίζουμε την παρουσία του και τη δύναμη που αντλούμε απ’ αυτή την παρουσία!

Κι αυτή η παρουσία της προσωποποιημένης δύναμης είναι που στέκεται δίπλα μας και στην ώρα του πειρασμού. Γι’ αυτό ζητάμε με μεγαλύτερη παρρησία: «ρύσαι ημάς από του πονηρού».

3. Τέλος, αναγνωρίζουμε πως ο Θεός έχει όλη τη δόξα. Αναγνωρίζουμε πως οτιδήποτε κάνουμε δεν το κάνουμε για τη δική μας δόξα αλλά για τη δική του.

Οτιδήποτε θέλουμε να γίνουμε, θέλουμε να είναι για να δοξαστεί εκείνος κι όχι εμείς. Τι θέλεις να γίνεις νέε μου και νέα μου στη ζωή σου; Κάνε το για να δοξαστείς όχι εσύ αλλά ο Θεός. Να πουν οι άνθρωποι όχι «τι καλός επαγγελματίας που είναι!» αλλά να πουν «κοίτα πόσο καλοί επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι του Θεού!» Να λένε οι άνθρωποι όχι «τι καλός επιστήμονας είναι αυτός» αλλά «πόσο καλοί επιστήμονες γίνονται οι άνθρωποι του Θεού!» Η επιδίωξή μας να είναι όχι να προβληθούμε στην κοινωνία ή στην εκκλησία μέσα από τη διακονία μας, αλλά να προβάλουμε τον Κύριο μέσα από τη διακονία μας.

Κι όταν έρχεται ο πειρασμός επιζητούμε να βγούμε νικητές όχι για να δοξαστούμε εμείς αλλά για να προβληθεί του Κυρίου η δόξα, και γι’ αυτό ζητάμε «ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Συμπέρασμα:

Πώς προσευχόμαστε την Προσευχή του Κυρίου, το «Πάτερ ημών»; Σαν μια τυπική προσευχή την Κυριακή το πρωί ή στην ιδιωτική μας ζωή ενδεχομένως;

Πώς βιώνουμε τους πειρασμούς αυτής της ζωής; πώς αντιμετωπίζουμε τον πειρασμό; πώς συμπεριφερόμαστε μέσα στη δοκιμασία; πιστεύουμε πως ο Θεός δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε πάνω από τις δυνάμεις μας; πιστεύουμε πως όταν έρθει ο πειρασμός, ο Κύριος θα μας δώσει τη διέξοδο σ’ αυτόν; πιστεύουμε στη νίκη; πιστεύουμε ότι μπορούμε να βγούμε νικητές;

Αυτό θα γίνει μόνον όταν ταπεινωθούμε μπροστά στην κυριαρχία της βασιλείας του Θεού, μπροστά στο μεγαλείο της δύναμής του και στην αποκλειστικότητα της δόξας του. Τότε μόνο θα βγούμε νικητές.

****