ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ…

Πολλές φορές η ευαισθησία της ανθρώπινης καρδιάς πιάνει την αλήθεια ότι η πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου δεν μπορεί να βρεθεί μέσα στα πλαίσια του κοσμικού βίου αλλά αλλού, σε άλλη “ήπειρο”, σε άλλη “απαρχή”. Αυτό συμβαίνει κατ’ εξοχήν με τους ποιητές που οι ευαίσθητες αντένες τους έντονα νιώθουν την ανάγκη για υπέρβαση. Στο περίφημο υπαρξιακό ποίημα του Νομπελίστα Πάμπλο Νερούντα Η ΣΚΙΑ βλέπουμε ξεκάθαρα τον προβληματισμό πως όσο και να ψάξει κανείς μέσα του για να βρει την απάντηση, εκείνη σε τελευταία ανάλυση βρίσκεται σε άλλη “ήπειρο”. Φυσικά από μόνη της αυτή η διαπίστωση δεν αρκεί για να φέρει τον άνθρωπο στο Θεό και στο Λόγο Του. Μπορεί όμως να βοηθήσει να βάλει τέλος στην πληθωρική αύξηση στις μέρες μας των ψυχολογιών της Νέας Εποχής που ακολουθούν την τακτική του “καθαρίσματος του κρεμμυδιού” προκειμένου να φτάσουν στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης την οποία θεωρούν ως θαμμένη βαθιά κάτω από την καταπίεση κοινωνικών πρακτικών. Σε τελευταία όμως ανάλυση εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι όχι τόσο η ευαισθησία των ποιητών στο υπερφυσικό όσο ο Ίδιος ο Λόγος του Θεού που μας λέει ξεκάθαρα πού βρίσκεται η ουσία της ύπαρξης. “Εγώ ειμί ο Ων” (Εχιέ Ασέρ Εχιέ), είπε η Ίδιος ο Θεός στο Μωυσή απαντώντας στην πραγματική απορία που εξέφρασε ο τελευταίος (Έξοδος 14/6).

~ Γιούλικα Κ. Masry ~

Η ΣΚΙΑ

Εγώ που δεν θα ξαναρθώ

ούτε ποτέ μου έχω πισωγυρίσει

το ταξίδι μου συνεχίζω

μεσ’ απ’ το ολοκαύτωμα:

μέσ’ από τούτη εδώ

τη φλέβα

ακολουθώ την πορεία του αίματος

μα δεν μπορώ να φτάσω

στην καρδιά του είναι μου.

Βλέπω τα φυτά, τις ζωντανές υπάρξεις,

τα κλαδιά της θύμησης,

το χαιρετισμό που στέλνουν με τα μάτια τα πράγματα,

την ουρά του σκύλου μου.

Βλέπω και του σπιτιού μου τη σιωπή, που σπάει

στη φωνή μου—κοιτάω να μη γκρεμίσω τους τοίχους

με τη στριγκλιά φωνή πέτρας ή πιστολιού:

πορεύομαι σε έδαφος που ξέρει τα βήματά μου,

αγγίζω της περικοκλάδας την αναρρίχηση που ακολούθησα

μέσα από τις σκούρες του γρανίτη αψίδες

αλλά γλιστράω στα πράγματα του κόσμου

με το’να πόδι μετέωρο…

γιατί ακολουθούσα τη σκιά μου σ’ άλλη ήπειρο

ή είμαι εγώ η σκιά ενός επίμονου απόντος.

Pablo Neruda (LAS MANOS DEL DIA, 1968)

Μετάφραση: Γιούλικα Κ. Masry (2015)