Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός

Υπάρχει κείμενο και Βίντεο

1. Τι σημαίνει Μαθητεία; 2. Τα Μαθήματα 3. Η Ανταμοιβή

https://www.youtube.com/watch?v=OQLlWbwcdbE&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=OQLlWbwcdbE&feature=youtu.be

Αναγνώσματα: Ματθαίος 19,16-30·

Εβραίους 12,7-11

«Τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;»

AΠΟ όλα τα δυσάρεστα ανθρώπινα συναισθήματα ίσως το χειρότερο είναι αυτό της απογοήτευσης.

Πέρασε κι ο Χριστός από μια τέτοια εμπειρία όταν ήταν εδώ στη γη. Πολλές φορές οι άνθρωποι, ακόμα και οι μαθητές του, τον απογοήτευσαν. Ένας από κείνους που του πρόσφεραν μια μεγάλη απογοήτευση είναι κι ετούτος ο νεαρός, πλούσιος άρχοντας που τον πλησίασε με το ερώτημα πώς θα κερδίσει την αιώνια ζωή, αλλά που γρήγορα απομακρύνθηκε γιατί δεν ήθελε να αφήσει τα πάντα και ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. Έτσι, καθώς ο Κύριος τον έβλεπε που απομακρυνόταν, κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι και διατύπωσε μια γενική αρχή, που πολύ προβλημάτισε τους μαθητές του: «Σας βεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού…»

Η διαπίστωση του Ιησού δημιούργησε στους μαθητές την απορία, που μ’ έναν πολύ διεκδικητικό τρόπο διατυπώθηκε από τον Πέτρο: «Εμείς εδώ αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε. Τι θα γίνει μ’ εμάς;» Μ’ άλλα λόγια, «τι θα βγάλουμε απ’ αυτή την ιστορία εμείς που τ’ αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε; τι θα κερδίσουμε; ποια είναι η ανταμοιβή της μαθητείας;»

****

Η μαθητεία είναι μια πολύ μεγάλη, σπουδαία διάσταση της χριστιανικής ζωής κατά την Καινή Διαθήκη. Ίσως είναι η δυσκολότερη πτυχή της ζωής της πίστεως, γιατί δύσκολα σήμερα κανείς παραδέχεται την αμάθειά του και δέχεται να καθίσει στα πόδια του Ιησού για να διδαχτεί αλλά και να βιώσει στη συνέχεια τα όσα θα μάθει.

Η μαθητεία στα πράγματα του Θεού έχει ορισμένα χαρακτηριστικά, παρόμοια με της κοσμικής εκπαίδευσης. Έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, έχει μαθήματα, και στο τέλος έχει και μια ανταμοιβή, μια επιβράβευση. Όπως λέει κι ο συγγραφέας της προς Εβραίους: «Η διαπαιδαγώγηση ποτέ δε φαίνεται στην αρχή να προξενεί χαρά αλλά λύπη· αργότερα, όμως, αποφέρει ειρήνη και δικαιοσύνη σ’ αυτούς που διαπαιδαγωγήθηκαν».

1. Τι σημαίνει Μαθητεία;

Όπως είπαμε, η μαθητεία έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, ένα ορισμένο νόημα. Επομένως μαθητεία σημαίνει:

α) Ακολουθώ έναν δάσκαλο. Την εποχή του Ιησού, ο δάσκαλος-ραβίνος καθόταν σ’ ένα υπερυψωμένο κάθισμα και οι μαθητές οκλαδόν στο πάτωμα. Η εικόνα αυτή του σώματος δείχνει ότι δεν νοείται μαθητής που να κάνει ό,τι αυτός θέλει ή ότι αυτός θεωρεί σωστό. Κάτι ανάλογο εικόνιζαν και για την αρχαία Ελλάδα. Υπάρχει μια σχέση εξάρτησης, και ποτέ ο μαθητής δεν μπορεί να ξεπεράσει τον δάσκαλο. Ο Χριστός είπε ότι μακάρι ο μαθητής να φτάσει τον δάσκαλο, αλλά δεν γίνεται να τον ξεπεράσει. Ο δάσκαλος διδάσκει, και ο μαθητής ακούει και προσπαθεί ν’ αφομοιώσει τη γνώση που λαμβάνει και να τη βάλει σε εφαρμογή. Ό,τι ο Θεός μάς διδάσκει στον λόγο του το μαθαίνουμε και εμβαθύνουμε σ’ αυτό.

β) Απαρνούμαι τον εαυτό μου.

Πρώτα απ’ όλα ξεχνάω ποιος είμαι. Ανεξάρτητα αν κάποιος είναι πλούσιος ή φτωχός, έχει ανάγκη να πάει στο σχολείο και να μάθει τα ίδια πράγματα με όλους τους άλλους. Όποιος κι αν είσαι, είτε είσαι μορφωμένος είτε όχι, είτε προσφέρεις πολλά ή λίγα στο έργο του Θεού, έχεις ανάγκη ως πιστός χριστιανός να καθίσεις στα πόδια του Ιησού.

Απαρνούμαι τον εαυτό μου σημαίνει ξεχνάω τι ήδη ξέρω. Αυτά που θα πρέπει να μάθει ο μαθητής δεν έχουν καμιά σχέση με όσα ξέρει από πριν. Έχει να μάθει εντελώς νέα πράγματα. Κι ο χριστιανός πρέπει ν’ αφήσει στην άκρη όλα όσα μέχρι τώρα ξέρει, αν θέλει να μάθει σωστά τα όσα θα του διδάξει ο Χριστός.

Απαρνούμαι τον εαυτό μου σημαίνει ξεχνάω ποιος είναι ο κόσμος μου. Όταν ο μαθητής καθίσει στο θρανίο, πρέπει να ξεχάσει όλους τους άλλους δεσμούς του με τον έξω κόσμο και να συγκεντρωθεί στο μάθημά του και στον δάσκαλό του. Αν θέλεις να γνωρίσεις το βάθος της αγάπης του Θεού, ξέχνα όλο τον υπόλοιπο κόσμο, τις αξίες του, τα κριτήριά του, τις σχέσεις σου μαζί του, και βάλε τα σε δεύτερη μοίρα. «Πάνω στον σταυρό ο Χριστός πέθανε για μένα –κι εγώ για τον κόσμο» (Γαλ 6,14).

Απαρνούμαι τον εαυτό μου σημαίνει ξεχνάω το δικό μου πρόγραμμα. Την περίοδο των σπουδών του ο μαθητής δεν έχει δικό του πρόγραμμα. Δεσμεύεται από το πρόγραμμα των σπουδών του. Απαρνούμαι τον εαυτό μου ως χριστιανός σημαίνει αυτό ακριβώς: δεν έχω δικό μου πρόγραμμα, δεν έχω σχέδια για τη ζωή μου και εμπιστεύομαι το σχέδιο που έχει ο Θεός για μένα. Δεν διευθύνω εγώ τη ζωή μου, την έχω παραδώσει στον Χριστό να τη διευθύνει εκείνος

γ) Μαθητεία σημαίνει ισότητα μεταξύ των μαθητών. Είναι το τρίτο στοιχείο της μαθητείας. Πάει να πει πως όλοι οι μαθητές μαθαίνουν τα ίδια πράγματα και μπροστά στον δάσκαλο είναι όλοι ίσοι. Μπορεί μεταξύ τους να διαφέρουν στην επίδοση, και συνεπώς στη βαθμολογία, αλλά μπροστά στον δάσκαλό τους είναι όλοι ίσοι. Δεν χωρούν διακρίσεις στην εκκλησία του Χριστού. «Ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός· κι εσείς όλοι είστε αδερφοί» (Μτ 23,8), είπε ο Κύριος.

δ) Μαθητεία σημαίνει ίσες ευκαιρίες. Όλοι οι μαθητές στο τέλος της χρονιάς περνούν τις ίδιες εξετάσεις. Μ’ άλλα λόγια δίνονται ίσες ευκαιρίες στην πρόοδο την πνευματική σε όλους τους πιστούς. Καθένας ανάλογα με το ενδιαφέρον του και την επίδοσή του στα πράγματα του Θεού, παίρνει τελικά το βραβείο. Κι ο μεγάλος Δάσκαλος είναι δίκαιος και δεν κάνει προσωποληψίες. Εμπιστευόμαστε, λοιπόν, τη δικαιοσύνη του, ότι πράγματι «θα πληρώσει τον καθένα κατά τα έργα του» (Ρωμ 2,6).

2. Τα Μαθήματα

Αξίζει όμως τον κόπο να δει κανείς ποια είναι τα μαθήματα που διδασκόμαστε ως μαθητές εμείς οι πιστοί, και μάλιστα από τον ίδιο τον Κύριο.

α) Το μάθημα του Ευαγγελίου.

«Όποιος ακούει τον Πατέρα και μαθαίνει απ’ αυτόν, έρχεται κοντά μου…» (Ιω 6,45).

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε ως μαθητές του Ιησού είναι το περιεχόμενο του ευαγγελίου. Όταν ο άνθρωπος έρχεται σε πρώτη επαφή με τον Χριστό, λαμβάνει τη συγχώρηση των αμαρτιών του. Αυτή είναι η πρωταρχική του ανάγκη, αλλά δεν πρέπει να μείνει εκεί. Είναι ανάγκη ο μαθητής να ακούει συνεχώς και να μαθαίνει από τον Πατέρα σχετικά με τη νέα του εν Χριστώ ζωή, τη σχέση του με τον Κύριό του, τις διαστάσεις της αγάπης του Θεού, των υποσχέσεων του Θεού. Κι όσο ο μαθητής εμβαθύνει, τόσο περισσότερο προσεγγίζει, «έρχεται» προς τον Πατέρα. Τόσο περισσότερο εκτιμάει, αγαπάει, αφιερώνεται, αυξάνει εν Κυρίω. Γιατί, ο Θεός θέλει να μας οδηγήσει σε βαθιά πνευματικά νερά.

β) Το μάθημα της Διδαχής

«Σας παρακαλώ, αδερφοί, να προσέχετε όσους δημιουργούν διχόνοιες και σύγχυση και διδάσκουν πράγματα αντίθετα με όσα έχετε μάθει (παρὰ τὴν διδαχὴν ἣν ὑμεῖς ἐμάθετε ποιοῦντας). Τέτοιους ανθρώπους να τους αποφεύγετε…» (Ρωμ 16,17).

Διδαχή στην Εκκλησία, εκτός από τα δόγματά της, είναι και ολόκληρη η θεωρία και η πρακτική της συμπεριφοράς της ως πνευματικού οργανισμού, για να υπάρχει τάξη και συνέπεια στην κοινή ζωή της. Εκκλησία χωρίς συγκεκριμένη διδαχή, είναι επιρρεπής σε σκάνδαλα, ακαταστασία, αμαρτία. Όταν τα μέλη ξέρουν ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος από τους ποιμένες της εκκλησίας, τόσο στη δογματική όσο και στην ηθική ζωή της, τότε είναι πολύ εύκολο να ατονήσει η πνευματική συνοχή και η πνευματική ζωή των μελών της.

γ) Το μάθημα της Υπακοής

Ο Χριστός, αν και ήταν Υιός, έμαθε μέσα από τα παθήματά του την υπακοή (Εβρ 5,8).

Το μάθημα αυτό προϋποθέτει δοκιμασίες και θλίψεις. Σταύρωση του ανθρώπινου θελήματος και κυριαρχία του θελήματος του Θεού στη ζωή μας. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλει κανείς, μόνο η δοκιμασία και οι θλίψεις κατορθώνουν κάτι τέτοιο.

Είναι άλλο πράγμα η θεωρία, και άλλο η προσωπική εμπειρία στην πράξη. Ο Θεός θέλει να σμιλεύσει τον χριστιανικό χαρακτήρα μας και να τον προσαρμόσει στο δικό του μοντέλο. Και το σφυρί πάνω στο μάρμαρο, στο πνευματικό εργαστήρι –ξέρετε– πονάει… Αλλά για να ξαναθυμηθούμε την προς Εβραίους: ο πόνος είναι προσωρινός, και τα αποτελέσματα της παιδείας είναι πολύτιμα για τη ζωή μας –ειρήνη και δικαιοσύνη (δηλ. εσωτερική ειρήνη μέσα μας, και ηθική ορθότητα προς τα έξω).

δ) Το μάθημα της έμπρακτης χριστιανικής ζωής

«Πάψτε να κάνετε το κακό. Μάθετε το καλό να κάνετε…» (Ησ 1,13-17).

Η έμπρακτη χριστιανική ζωή είναι αποτέλεσμα πίστεως αλλά και καθημερινής άσκησης μέσα μας. Ο Παύλος λέει ότι «ο ίδιος ο Θεός ενεργεί σ’ εσάς, ώστε και να θέλετε και να πράττετε, ό,τι είναι σύμφωνο με το λυτρωτικό του σχέδιο» (Φιλ 2,13). Αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα καθημερινής παρουσίας του Πνεύματος μέσα μας και δικής μας παραχώρησης. Χωρίς το Πνεύμα μπορεί να έχουμε μόνο το «θέλειν» (σαν τον Παύλο)· με το Πνεύμα έχουμε και το «ενεργείν».

Το μάθημα αυτό περιλαμβάνει την εκδήλωση της γνήσιας αγάπης μεταξύ μας και προς τους έξω, ειδικότερα την άσκηση της καλοσύνης –του «καλού» που λέει ο προφήτης. Πόσο δείχνουμε καλοσύνη σήμερα στους γύρω μας; πόσο συγχωρούμε; πόσο ξεχνάμε το κακό που μας έχουν κάνει; πόσο «δίνουμε τόπο στην οργή»; Πόσο καλοί μαθητές είμαστε στο συγκεκριμένο μάθημα; Έχουμε άραγε την προθυμία να μάθουμε να πράττουμε το καλό;

ε) Ο Χαρακτήρας του Χριστού

«Σηκώστε πάνω σας το ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα (καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ), γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση» (Μτ 11,29).

Πρόκειται για ένα πολύ σπουδαίο μάθημα στο πανεπιστήμιο του Θεού. Είναι μια ανεπιφύλακτη πρόσκληση για εμβάθυνση στον τέλειο χαρακτήρα του Ιησού που έζησε ως Υιός Ανθρώπου σ’ αυτό τον κόσμο. Στόχος αυτού του μαθήματος είναι να φτάσουμε να μορφωθεί μέσα μας ο χαρακτήρας του Χριστού (Γαλ 4,29). Ο Χριστός δεν έζησε την άγια ζωή επειδή ήταν Υιός Θεού. Την έζησε ως Υιός Ανθρώπου, εξαρτημένος όμως απόλυτα από τον Πατέρα. Γι’ αυτό και θα κρίνει αυτός τους ανθρώπους, επειδή ως Υιός Ανθρώπου πέρασε από τα ίδια μονοπάτια εδώ στη γη (Ιω 5,27). Τώρα μας προσκαλεί να βιώσουμε το δικό του παράδειγμα.

3. Η Ανταμοιβή

Μετά τη φύση της μαθητείας και τα επιμέρους μαθήματα που είδαμε, μένει να δούμε ποια είναι η ανταμοιβή της μαθητείας. «Τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;» ρώτησε ο Πέτρος. Μ’ άλλα λόγια, αν δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι, τι το θέλουμε που τρέχουμε κάθε μέρα κι όλη μέρα μαζί σου; Έμπορος ψαράς, όπως και οι άλλοι, έβλεπε το ζήτημα της μαθητείας με όρους συναλλαγής, και μάλιστα εβραϊκής συναλλαγής: δίνω-παίρνω, κόστος-κέρδος, θυσία-ανταμοιβή. Ίσως εμείς να ειρωνευόμαστε ένα τέτοιο ερώτημα και να το θεωρούμε εγωκεντρικό, συμφεροντολογικό.

Εντύπωση, ωστόσο, μας κάνει πως ο Χριστός δεν το είδε έτσι το θέμα. Δεν αρνήθηκε την ιδέα του κέρδους. Αν και ορισμένοι υποθέτουν ότι είδε τη μεγαλομανία τους αλλά την παρέβλεψε, γιατί ήθελε να τους τονίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο.

Και η απάντησή του (εδ. 28-29) στον Πέτρο περιλαμβάνει δύο σκέλη θα λέγαμε:

1. Το πρώτο σκέλος της απάντησης το βλέπουμε στο εδ. 28:

«Σας βεβαιώνω πως εσείς που με ακολουθήσατε, όταν θα καθίσει ο Υιός του Ανθρώπου στο μεγαλόπρεπο θρόνο του, στον καινούριο κόσμο, θα καθίσετε κι εσείς σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ».

Ο Κύριος προλέγει τον εσχατολογικό ρόλο των μαθητών του στον μελλοντικό κόσμο. Τα λόγια αυτά δεν είναι για όλους. Είναι μόνο για τους Δώδεκα, που είχαν αφήσει για χάρη του Κυρίου τους τα πάντα, όσα εμείς σήμερα δεν θα διανοούμασταν ν’ αφήσουμε!

Εκείνο που προβληματίζει τον αναγνώστη είναι η φρ. του κειμένου «ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ». Ποια είναι αυτή η παλιγγενεσία; Ο όρος αυτός καθ’ εαυτόν απαντάται στη στωική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων στη λεγόμενη «κυκλική καταστροφή» και εν συνεχεία στην εκ νέου γέννηση του σύμπαντος.

Κατά μία άποψη εδώ τα λόγια του Χριστού δεν έχουν να κάνουν με την εκκλησία, αλλά με την εσχατολογική κρίση του κόσμου, όπου οι Δώδεκα μαζί με τον Κύριο θα κρίνουν τον κόσμο στα τέλη των καιρών.

Η άλλη άποψη λέει πως η «παλιγγενεσία» ήταν η Πεντηκοστή, τότε που οι Δώδεκα με το κήρυγμά τους για τον Μεσσία, που οι εθνικοί το δέχτηκαν, «έκριναν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ», που απέρριψε τον Μεσσία του.

Εν πάση περιπτώσει, όπως κι αν έχει το πράγμα, η δίκαιοι, δηλ. η εκκλησία, ο νέος Ισραήλ, θα κρίνουν τον κόσμο με τη ζωή τους. Κάτι ανάλογο αναφέρει ο Παύλος στο Α΄ Κορ 6,2-3: «Δεν ξέρετε ότι αυτοί που αποτελούν το λαό του Θεού θα κρίνουν τελικά τον κόσμο; … Δεν ξέρετε ότι εμείς θα κρίνουμε ακόμα και αγγελικά πνεύματα;»

Η κρίση αυτή κατά ορισμένους έχει την έννοια ότι η δική μας ανταπόκριση στο ευαγγέλιο και η πιστότητά μας στον Χριστό θα αποτελέσει σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης με τον άπιστο Ισραήλ και με τους εκπεσόντες αγγέλους, κατά την κρίση του κόσμου στα τέλη των καιρών: πώς μπόρεσαν αυτοί να πιστέψουν κι εσείς δεν μπορέσατε; Και προς τους εκπεσόντες αγγέλους: αφού αυτοί οι χριστιανοί έμειναν ταπεινοί και πιστοί, γιατί εσείς υπερηφανευτήκατε και εκπέσατε;

2. Το δεύτερο σκέλος της απάντησης του Ιησού το βλέπουμε στο εδ. 29:

«Κι όποιος (πᾶς ὅστις) άφησε σπίτια ή αδερφούς ή αδερφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για χάρη μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή».

 

Εδώ βλέπουμε να στρέφεται ο Κύριος προς την ευρύτερη μερίδα μαθητών, δηλ. τους πιστούς όλων των εποχών, που για χάρη του τα άφησαν όλα και τον ακολούθησαν.

Πολλοί ίσως πουν:

–Μα εγώ δεν μπορώ να γίνω αναχωρητής και να εγκαταλείψω τα υπάρχοντά μου και τους συγγενείς μου για να γίνω μαθητής του Χριστού. Καλόγερος θα γίνω;

Μα δεν ζήτησε κάτι τέτοιο ο Χριστός. Η αλήθεια είναι ότι πίσω απ’ αυτά τα λόγια κρύβεται κάτι βαθύτερο από μια επιφανειακή, έστω και νομική εγκατάλειψη των πάντων, και η αφιέρωση σε μια ασκητική ζωή σαν αυτή που ξέρουμε.

α) Σχετικά με τις οικίες και τους αγρούς, ο Χριστός, όπως και στην περίπτωση του πλούσιου εκείνου νέου, θέλει να βγάλει μέσα από την καρδιά μας την επιθυμία και τη ροπή προς τα υλικά στηρίγματα αυτής της ζωής –κάτι πολύ συνηθισμένο, άλλωστε σήμερα.

Αυτό που θέλει ο Χριστός είναι όχι μόνο να μας ξεκολλήσει από τα γήινα στηρίγματά μας και να στρέψει στο πρόσωπό του την ανάγκη μας για στήριξη, αλλά και κάτι περισσότερο: θέλει να μας εμπνεύσει τη διάθεση να είμαστε έτοιμοι την κάθε στιγμή να τα προσφέρουμε για χάρη του Χριστού και του ευαγγελίου του.

Σχετικά με τους συγγενικούς δεσμούς, ο Κύριος ήταν το ίδιο κατηγορηματικός: Όποιος θέλει να είναι μαθητής του, πρέπει ν’ απαλλαγεί από κάθε επιρροή κι επίδραση, όσο στενή συγγενική κι αν είναι αυτή. Συναισθηματισμοί, συμφέροντα, εγωισμοί, οικογενειακές παραδόσεις, κοινωνικές αγκυλώσεις, όλα αυτά εμποδίζουν την εξάρτηση από τον Χριστό.

Τέλος, ποια είναι η ανταμοιβή της μαθητείας; Ποια είναι η έννοια της ανταμοιβής; Οπωσδήποτε δεν είναι η εμπορική, όπως ίσως να την έβλεπε ο Πέτρος. Σίγουρα ένας αφοσιωμένος μαθητής του Χριστού, ένας αφιερωμένος πιστός δεν ενδιαφέρεται για τίποτε, εκτός από του να είναι ολόψυχα παραδομένος στον επουράνιο Δάσκαλό του. Επιδιώκει να είναι πάντοτε πλήρης Πνεύματος Αγίου, όποιες κι αν είναι οι εξωτερικές συνθήκες.

Υπάρχει όμως κάποιου είδους ανταμοιβή. Κι αυτή είναι ο θερισμός μιας καλής σποράς στο Πνεύμα. Η Γραφή λέει ότι όποιος σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα την αιώνια ζωή (Γαλ 6,7-8). Να η ανταμοιβή!

Όπως η καλλιεργημένη γη ανταμείβει τον αγρότη που σπέρνει τον καλό σπόρο και φροντίζει την ανάπτυξή του, έτσι κι ο Θεός ανταμείβει τον καλό μαθητή. Βέβαια, δεν μας χρωστάει τίποτε ο Χριστός αλλά οι νόμοι του που αυτός έβαλε στον φυσικό κόσμο εφαρμόζονται και στον πνευματικό.

Αυτοί που τα άφησαν όλα για ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό, είναι αυτοί που κέρδισαν πολλά, «εκατονταπλασίονα» απ’ όσα άφησαν. Γιατί πάλι η Γραφή λέει:

«Πρέπει να ξέρετε πως όποιος σπέρνει με φειδώ θα έχει λίγη σοδειά· κι όποιος σπέρνει απλόχερα η σοδειά του θα είναι άφθονη» (Β΄ Κορ 9,6).

Βέβαια αυτό το είπε ο Παύλος για την οικονομική συνεισφορά στο έργο της εκκλησίας, αλλά δεν παύει ν’ αποτελεί και νόμο στα πράγματα του Θεού. Ο Θεός ανταμείβει εκατό φορές παραπάνω –«κατά τον πλούτον του»

Συμπέρασμα

Τι είδους μαθητές είμαστε; Οι Δώδεκα μαθητές του Χριστού αν τους κοιτάξεις έναν έναν ήταν όλοι αδύναμοι άνθρωποι. Ίσως και περιορισμένης μόρφωσης.

Αλλά καλός μαθητής δεν είναι εκείνος που σκίζει στα πνευματικά μαθήματα. Μπορεί να μην πάρουμε όλοι τα καλύτερα μαθήματα από μια δοκιμασία ή από τη γνώση των Γραφών. Ο άριστος μαθητής όμως, που ανταμείβεται με το «10» είναι εκείνος που τα αφήνει όλα και ακολουθεί τον Χριστό: τα υλικά αγαθά του, το περιβάλλον του, τον ίδιο του τον εαυτό –όλα!

Είναι γνωστό αυτό που λέγεται ότι «στον ουρανό θα έχουμε εκπλήξεις». Από δω είναι παρμένο. Στο εδ. 30 διαβάζουμε ότι οι τελευταίοι θα είναι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Όσοι τα ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά, όπως εκείνος ο πλούσιος νέος, που «ήξερε» τις εντολές, θα πατώσουν. Κι όσοι δεν ήξεραν και τόσα πολλά αλλά τα είχαν παραδώσει όλα στον Χριστό, και αφιερώθηκαν σ’ αυτόν, εκείνοι πήραν το βραβείο και πέρασαν πρώτοι στα μαθήματα του ουρανού.

Εύχομαι αυτή να είναι και η δική μας επίδοση ως μαθητών του Χριστού. Αμήν.