Το Μάνο Βαφειάδη γνωρίσαμε σ’ ένα συνέδριο. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η απλότητα και η σεμνότητα του, σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες που θέλουν να προβληθούν και να εντυπωσιάσουν. Διακρίνεις αμέσως, στο πρόσωπο και στη συμπεριφορά του, μια γνησιότητα που σε ελκύει. Κι αυτή δεν είναι μόνο η δική μας γνώμη αλλά και άλλων που τον έχουν γνωρίσει καλύτερα. Η καταγωγή του είναι από την Ανατολική Θράκη. Γεννήθηκε όμως και μεγάλωσα στην Αθήνα. Πνευματικούς προβληματισμούς δεν είχε, διότι δεν είχε κανένας και από την οικογένεια μου. Στα 16 χρόνια του κατατάχτηκε στο πολεμικό ναυτικό. «΄Ηταν μια τρέλα, γράφει, και ευχαριστώ τον Θεό μού βγήκε σε καλό…»Ήταν δύσκολες οι συνθήκες για έναν έφηβο, να ταξιδεύει με πολεμικά πλοία… Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να απαντήσει στα ερωτήματα μας:
ΕΡΩ: Πότε, πώς και τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να πάρεις την απόφαση να δεχτείς τον Χριστό ως Σωτήρα σου;
> Το 1985 ένας συνάδελφος που συνυπηρετούσαμε στο ίδιο πλοίο, είχε γνωρίσει τον Κύριο και μίλαγε γι’ Αυτόν σε όλο το πλήρωμα. Θυμάμαι η συντριπτική πλειοψηφία τον κορόιδευε, εγώ όμως άκουγα. Του ζήτησα να κάνουμε παρέα, μόνο και μόνο για να ακούω αυτά που έλεγε. Αργότερα γνώρισα τις παρέες του, εκεί ήταν η μεγάλη μου έκπληξη. Άνθρωποι με προβλήματα (ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία, απόπειρες αυτοκτονίας…) ήταν μπροστά μου πλήρως αλλαγμένοι και μου μιλούσαν για τον Χριστό και την αγάπη Του. Γαλήνεψε η ψυχή μου, ήθελα να βρίσκομαι συνέχεια μαζί τους, παρ’ ότι είχα τις μουσικές μου ασχολίες με ένα συγκρότημα που παίζαμε χορευτική μουσική αργά την νύχτα. Όλα πήγανε πίσω και χάσανε την αξία τους μπροστά σε αυτό που άρχισα να γνωρίζω. Οι νέοι φίλοι, μου πρότειναν να πάω στην εκκλησία τους, δεν ήθελα, φοβόμουν, παρ’ όλα αυτά μια ευλογημένη Κυριακή του 1985, μετά από ένα Σαββατιάτικο ξενύχτι με το συγκρότημα, αποφάσισα να πάω στην εκκλησία. Αυτό ήταν, όταν μπήκα στην αίθουσα όλα άλλαξαν. Άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί, φοβήθηκα ότι θα με παρεξηγούσαν, γιατί έκλαιγα. δεν ήξερα ότι οι περισσότεροι είχαν την ίδια εμπειρία. Δεν άκουσα κήρυγμα, δεν παρατήρησα καν τον χώρο, απλά έκλαιγα. Όταν τελείωσε η συνάθροιση, όλα πλέον ήταν νέα για μένα. Ο δρόμος μπροστά στην εκκλησία, τα δέντρα, ο ήλιος, οι άνθρωποι που περνάγανε από μπροστά μου, όλα έμοιαζαν διαφορετικά, όμορφα. Ήθελα να αγκαλιάσω όποιον πέρναγε από δίπλα μου. Είχα αναγεννηθεί. Δυστυχώς δεν έμεινα για πολύ στην εκκλησία, έφυγα αλλά ευχαριστώ τον Θεό ξαναγύρισα το 1999. Στην διάρκεια της αποστασίας μου ασχολήθηκα με την μουσική και την δισκογραφία με το συγκρότημα ΡΙΦΙΦΙ.
ΕΡΩ: Πώς βλέπεις τη χριστιανική ζωή;
> Κατά την γνώμη μου, η χριστιανική ζωή είναι η προσωπική σχέση που έχει ο άνθρωπος με τον Θεό. Για να μπορεί να διατηρηθεί και να αυξηθεί, θα πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο. Πιστεύω ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αξίζει να έχει την πρώτη θέση στην ζωή μας, όχι γιατί αυτό είναι το κλειδί για να πάμε στον παράδεισο, απλά γιατί το αξίζει, γιατί είναι ο μόνος δρόμος για να έρθει η χάρη Του. Έχουμε ανάγκη την χάρη Του.
ΕΡΩ: Πότε και πώς ανακάλυψες το χάρισμα σου να τραγουδάς για τον Θεό;
> Μετά την επιστροφή μου από την αποστασία μου, άρχισα να γράφω ύμνους για τον Χριστό. Ήταν το μόνο που ήθελα, ήταν το μόνο που με ενδιέφερε. Ήταν ο τρόπος που βρήκα να μιλώ στην προσωπική μου σχέση με τον Ουράνιο Πατέρα μου που ξαναβρήκα, ήταν η προσευχή μου.
ΕΡΩ: Ποιος ο σκοπός της δημιουργίας του μουσικού συγκροτήματος σας;
> Να λατρεύουμε τον Κύριο μας και να διακονούμε τους αδελφούς μας.
ΕΡΩ: Τι ρόλο παίζει η υμνωδία στη ζωή της εκκλησίας;
> Κατά την γνώμη μου η υμνωδία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της χριστιανικής μας ζωής. Με την υμνωδία λατρεύουμε τον Θεό, αλλά οικοδομούμε και την ψυχή μας.
ΕΡΩ: ΄Εφτασες ποτέ σε σημείο να απογοητευτείς από τη χριστιανική σου πορεία με τον Χριστό;
> Ένιωσα και νιώθω με τις πράξεις μου να προδίδω τον Κύριο πολλές φορές. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος δεν με πρόδωσε ποτέ, είναι πάντα δίπλα μου, με σηκώνει, με παρηγορεί, είναι πάντα έτοιμος για να μου δείξει την αγάπη Του που έφτασε μέχρι τον σταυρό του Γολγοθά. Ξέρω ακούγονται κοινότυπα όλα αυτά, όταν όμως τα έχεις εμπειρίας αλλάζουν την ζωή Σου, θέλεις να ζεις μόνο για τον Χριστό.
ΕΡΩ: Τι συμβουλή θα έδινες στη νεολαία σήμερα;
Αν ρωτούσαν την γνώμη μου θα τους έλεγα ότι σε αυτή την μίζερη, γεμάτη αδιέξοδα και απογοήτευση εποχή, υπάρχει ένα στενό και δύσκολο μονοπάτι που σε απομακρύνει από την δυστυχία. Είναι το μονοπάτι της αφιέρωσης στον Θεό και της προσφοράς στον συνάνθρωπο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όταν ο άνθρωπος βγει από τον μικρόκοσμο του, σταματήσει να ταΐζει το εγώ του και αρχίζει να κοιτά προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο του, απλά γίνεται ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος μέσα στα προβλήματα, γιατί αυτός είναι ο Θεός και η χάρη Του.
Θα τους έλεγα, ακόμη, ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουν πόσο πολύτιμοι είναι σε μια κοινωνία γεμάτη αδιέξοδα που καταρρέει. Έχουν το προνόμιο και την υποχρέωση με την ζωή τους και με τα λόγια τους, να δείξουν σε όλους ότι υπάρχει διέξοδο, και λέγεται Ιησούς Χριστός. Ας μην δωροδοκηθούν με την ρουτίνα μιας τακτοποιημένης ζωής, που σου προσφέρει τα πάντα, αρκεί να είσαι ήσυχος και να μην μιλάς στους ανθρώπους που χάνονται, για την σωτηρία που έφερε ο Ιησούς Χριστός. Ένας ανενεργός νέος χριστιανός δεν ενοχλεί κανέναν, είναι ακίνδυνος… Εάν δεν υπάρξει το δικό τους ανάχωμα, ο Θεός να φυλάξει και την εκκλησία και την κοινωνία.