του Ορέστη Φραγκόπουλου

Αν ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το πιο ανησυχητικό από όσα συμβαίνουν γύρω μας στις μέρες μας, δεν είναι σίγουρο ότι θα έπαιρνε μια απάντηση σωστή, γιατί η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη. Υπάρχει γύρω μας μια καταιγίδα από εξελίξεις δυσάρεστες και αποκαρδιωτικές. Μοιάζει με εικόνα καταιγίδας μετεωριτών, που χτυπούν αλύπητα την επιφάνεια της Γης. Αυτή η εικόνα ίσως αποδίδει την πραγματικότητα που ζούμε στις μέρες μας.

 

Υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει, που είναι μοναδικό ανάμεσα στα πολλά και ανησυχητικά; Και βέβαια υπάρχει. Ο κόσμος δεν μπορεί ίσως να το εντοπίσει, γιατί δεν είναι από αυτά που ακούγονται ή εμφανίζονται στα πρωτοσέλιδα. Ταυτόχρονα δεν φαίνεται ότι έχει άμεση απήχηση στην καθημερινότητα, που με τα προβλήματα και τα διλήμματά της απορροφά όλη την ικμάδα των ανθρώπων γύρω μας. Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλο τον πλανήτη, αυτό είναι που επηρεάζει και θα επηρεάσει τη ζωή μας βαθιά και ουσιαστικά, αλλά και τις επόμενες γενιές, όσες υπάρξουν, αν υπάρξουν. Ούτε η απειλή της χρεοκοπίας, ούτε το φάσμα της ανεργίας, ούτε η διαφαινόμενη κρίση στις σχέσεις των χωρών του κόσμου είναι τόσο σημαντικά, όσο αυτό.

 

Το μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας είναι η απορία. Δεν γνωρίζουμε ούτε τι να κάνουμε, ούτε προς τα πού να πάμε, ούτε τι φταίει, ούτε πώς να το αποφύγουμε ή να το διορθώσουμε. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις, δεν υπάρχουν λύσεις. Υπάρχει μόνο απορία, δηλαδή σκοτάδι, άγνοια. Πώς φτάσαμε ως εδώ, αλλά και πώς θα βγούμε από την «καταιγίδα των μετεωριτών»… ;

 

Κάποτε ακούγαμε για τις συναντήσεις των ηγετών των διαφόρων χωρών και ξέραμε ότι όλοι πηγαίνουν “εξοπλισμένοι” με τις σκέψεις τους, τα σχέδιά τους, τις προτάσεις τους. Υπάρχει κάτι μοναδικά τραγικό στις μέρες μας. Ούτε προτάσεις υπάρχουν, ούτε λύσεις, ούτε σχέδια, ούτε οράματα. Οι ηγέτες πηγαίνουν και επιστρέφουν χωρίς φως, χωρίς στοιχεία, χωρίς προτάσεις. Ο κόσμος έχει προσδοκίες και μετά απογοητεύεται. Αυτά που ακούγονται είναι άτολμα και πειραματικά. Κάποιες φορές και ανεύθυνα. Η άγνοια και η απορία είναι η μόνη πραγματικότητα στις μέρες μας.

 

Σε πρόσφατη ομιλία του σε forum οικονομικών παραγόντων στην Αθήνα ο γνωστός παγκοσμίως Πωλ Κρούπμαν είπε φανερά ανήσυχος ότι είναι πρωτοφανής η ανεπάρκεια πολιτικών και πολιτικών παγκοσμίως, των πολιτικών και των πολιτικών τους δηλαδή. Δεν έχουν προτάσεις, δεν έχουν λύσεις, δεν έχουν πλάνα αντιμετώπισης. Και μάλιστα σε μια εποχή, που υπάρχουν επιτροπές παρακολούθησης των οικονομικών μεγεθών και επαγρύπνησης για να προληφθεί κάθε ενδεχόμενο, σε μια εποχή, που οι κυβερνήσεις των χωρών με τα υπουργεία τους και τους υπουργούς τους είναι όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία ευαισθητοποιημένες στα θέματα εγχώριας και παγκόσμιας Οικονομίας. Και αυτό γιατί είναι γνωστό και τεκμηριωμένο ότι μια οικονομική κρίση στις μέρες μας,

 

 –   πρώτον: δεν μπορεί παρά να είναι παγκόσμια και

 

–   δεύτερον θα έχει παρόμοια αποτελέσματα και επιπτώσεις με ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.

 

 Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ακρίβεια, με την οποία ο Θεός μάς περιγράφει τις μέρες μας και τη ζωή των ανθρώπων πάνω στη φλούδα της Γης. Ξεχωρίζω δύο εδάφια, που νομίζω ότι δεν θα μπορούσαν να βρεθούν πιο ταιριαστά και ακριβή στις λέξεις που χρησιμοποιούν για τις μέρες μας:

 

«στενοχωρία εθνών εν απορία» (Λουκάς κα΄ 25) «οι άνθρωποι θέλουσνι αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών» (Λουκάς κα΄ 26)

 

Είναι σα να έχει προηγηθεί ο συγγραφέας της Καινής Διαθήκης των γεγονότων της εποχής μας, σα να τα έχει ζήσει ή να τα έχει δει πριν από μας και μας τα περιγράφει με ακρίβεια και βάθος, για να μας προετοιμάσει. Αλλά και για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο σοβαρό. Για να μας δείξει ότι ο Συγγραφέας του βιβλίου αυτού, που δείχνει να γνωρίζει την εποχή μας τόσο καλά, είναι ο Ίδιος ο Θεός, ο Κύριος της Ιστορίας, των εξελίξεων, ο Κύριος του μέλλοντος. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να μιλήσει με τόση εξουσία για τις εξελίξεις στις μέρες μας. Εδάφια γραμμένα πριν χιλιάδες χρόνια μιλούν για τις ημέρες μας, τα αδιέξοδα, την ψυχολογία των ανθρώπων, με τόσο γλαφυρό τρόπο.

 

Είναι δικαιολογημένο να απορήσει κάποιος, αλλά όχι ανεξήγητο. Αυτό που περιγράφει ο Θεός στο Βιβλίο Του είναι «η ζωή των ανθρώπων στη Γη χωρίς Θεό». Είναι ο Μόνος που την γνωρίζει καλά αυτήν την πραγματικότητα. Χωρίς Θεό θα πει χωρίς τη δύναμή Του, χωρίς τη σοφία Του, χωρίς το φως Του, χωρίς την οδηγία Του και έξω από τα άγια και τέλεια θεϊκά Του σχέδια. Αυτό που συναντάμε διαβάζοντας τις περιγραφές στις σελίδες την Αγίας Γραφής είναι αυτό που επιλέξαμε και με πείσμα και επιμονή προσπαθήσαμε να στήσουμε στα πόδια του και να το κάνουμε να περπατήσει. «Μια ζωή χωρίς τον Θεό».

 

Δεν ξέραμε όμως όλη την αλήθεια, γιατί αυτός που μας έσπρωξε στο ψέμα και στο σκοτάδι ήταν ο «πατέρας του ψεύδους», (Ιωάννης η΄ 44). Χωρίς Θεό επάνω στη Γη θα πει ζωή με στενοχώρια, με αδιέξοδα, με απορία, με αδυναμία, με καθημερινή απειλή. Οι οικονομικά μεγάλες χώρες τής Ευρώπης δεν έχουν κουβέντα να αρθρώσουν και ασχολούνται με τις πληγές τους, με τις στρατιές των ανέργων, με τα απειλητικά τους κοινωνικά μαύρα σύννεφα επάνω από τα κεφάλια τους. Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Γερμανία. Η Αμερική στην ίδια κατηγορία. Όλοι με την ίδια απορία, με την ίδια απειλή. Γιατί δεν είναι μόνον η απειλή τής οικονομικής κρίσης. Είναι το μεγάλο κοινωνικό κόστος της ανεργίας, η ανασφάλεια, η έξαρση της εγκληματικότητας, η υποβάθμιση των θεσμών, ο φόβος τού αύριο στις καρδιές και στις σχέσεις των ανθρώπων.

 

 Έχει ένα πολύ καλό στοιχείο η εποχή μας, πολύ ευεργετικό. Μπορεί κανείς να δει πολύ καθαρά στις μέρες μας τι θα πει «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα», (Εφεσίους β΄ 12). Τι θα πει και πού οδηγεί αυτό που ανέβηκε στην καρδιά μας και προφέραμε στον Θεό: «…μπορούμε και μόνοι μας, δε Σε χρειαζόμαστε Θεέ,…μπορείς να πας στην άκρη,.…είσαι περιττός…θα τα καταφέρουμε,…δική μας είναι η ζωή, δικός μας είναι ο κόσμος…θα κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς και όχι Εσύ…». Ο ίδιος ακριβώς διάλογος, που έκανε ο άσωτος γιος με τον πατέρα του, (Λουκάς ιε΄ 12). Το αποτέλεσμα το βλέπουμε, το ζούμε. Το ήξερε ήδη ο Πατέρας Θεός και ήθελε να μας αποτρέψει από αυτό το βήμα και να μας κρατήσει κοντά Του. Τώρα μας βλέπει με στενοχώρια και απορία, αλλά δεν μπορεί να κάνει πολλά. Ο κόσμος μας είναι πρακτικά άθεος. Τα κράτη, οι κυβερνήσεις μας το ίδιο. Τα συμβούλια, οι διεθνείς συναντήσεις άθεες, τα συστήματά μας άθεα, ακόμα και οι εκκλησίες μας στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν κλείσει τον Θεό έξω από την πόρτα, όπως συνέβαινε στην εκκλησία των Λαοδικέων, (Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄ 20).

 

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το μεγάλο και απειλητικό πρόβλημα των ημερών μας δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η απουσία του ζωντανού Θεού, του Κυρίου του Ουρανού και της Γης. Η απουσία της πίστης των ανθρώπων στον μόνο αληθινό Θεό. Από τη διεθνή οικονομική κρίση θα βγούμε κάποτε. Αργά ή γρήγορα. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η Ιστορία έχει πολλά παρόμοια παραδείγματα. Κάτι καταφέρνουν οι άνθρωποι στο τέλος, με περισσότερα ή λιγότερα θύματα. Όμως σε μερικά χρόνια πάλι αίμα και δάκρυα και πόνος θα ποτίσουν τη Γη. Και μάλιστα την ώρα που θα λένε όλοι ότι πηγαίνουμε καλά, τα καταφέραμε, ανεβαίνουμε, ξεπερνάμε τα εμπόδια, την κρίση, την ύφεση, που απειλεί με παράλυση την παγκόσμια Οικονομία, πάλι θα μας αιχμαλωτίσει η απορία, τα αδιέξοδα, το πυκνό σκοτάδι.

 

Σαν κάτι να λείπει από τα κατορθώματά μας, από τα επιτεύγματά μας, από τις κοινωνίες μας. Έχουμε πολλά, τα έχουμε όλα σχεδόν. Και μυαλό πολύ και καλής ποιότητας και γνώση και εμπειρία και ιστορία και γραμμές σοφίας και δύναμης Θεού μέσα μας, αλλά μας λείπει «κάτι», ένα, που ακυρώνει και παραλύει τα πάντα, και μάλιστα χωρίς να μπορείς να προβλέψεις, πολύ δε περισσότερο να προλάβεις, την κατάρρευση. Γιατί να μην μπορεί μόνο να προοδεύει ο άνθρωπος, γιατί να μην μπορεί μόνο να αναπτύσσεται, μόνο να καλυτερεύει, μόνο να χαίρεται, μόνο να κατακτά, χωρίς να χάνει; Γιατί θα πρέπει σισυφικά να δαπανιέται ο άμετρος κόπος του, που είναι ζυμωμένος με αίμα και ιδρώτα, να ξαναστήσει στα πόδια τους τις κατακτήσεις του, να «αναστήσει» τα λαβωμένα επιτεύγματά του, να ξαναρχίζει και να ξαναρχίζει το μοναχικό του ανηφόρι αβοήθητος και χωρίς να φτάνει ποτέ στην πολυπόθητη κορυφή;

 

Η εποχή μας, με το τσουνάμι των κρίσεων, τις ανοιχτές πληγές, τα ανοιχτά μέτωπα και τη μεγάλη ανεπάρκεια, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι υπάρχει Θεός  και ότι Τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε! Να μας λύσει την απορία, να μας βοηθήσει στην απόγνωσή μας, να μας γιατρέψει τις πληγές του πολέμου. Η εποχή μας είναι ένα κήρυγμα ζωντανό, δυνατό κήρυγμα επιστροφής στον Θεό με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Η εποχή μας είναι ίσως η πιο δυνατή μαρτυρία ότι υπάρχει Θεός ! και είναι Αυτός που λείπει απελπιστικά από τις καρδιές των ανθρώπων, που επιλέγουν να «αποψυχούν» από το φόβο των δεινών, παρά να ταπεινωθούν και να επιστρέψουν στον Θεό Πατέρα.

 

Εάν και τώρα, στις μέρες μας, δεν εκμεταλλευτεί κάποιος τη θαυμαστή ευκαιρία να επιστρέψει στον Θεό, ίσως αύριο θα είναι πολύ αργά. Γιατί αύριο μπορεί να μην έχουμε κρίση, ή να έχουμε μια «ηλιόλουστη καινούργια ημέρα», να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και δυστυχώς να ξεχάσουμε και πάλι την ανάγκη του Θεού, που στις μέρες μας και πάλι είναι τόσο κοντά μας, όσο ποτέ άλλοτε.