Ποιήματα της ΄Εφης Αϊβαζίδου

«Αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνη αυτού, δια

να μη είναι σοφός εις τους οφθαλμούς αυτού» (Πααροιμίες 26:5)

Αιώνιο ρώτημα παλιό

πώς ήρθα και πού πάω

εγώ ο άνθρωπος της γης

που όλα τα κυβερνάω,

εγώ που στ’ άστρα τ’ ουρανού

βγήκα και σεργιανίζω,

δε βρήκα τη χαρά στη γη

στ’ αστέρια το ελπίζω.

 

Είμαι σοφός και δυνατός

κι αφέντης τριγυρίζω,

ποιοι είναι η Εύα κι ο Αδάμ

ούτε που τους γνωρίζω.

Δεν παραδέχομαι Θεό

ούτε Τον λογαριάζω,

σ’ ένα σεισμό – που’ σαι να δεις –

στα πόδια πως το βάζω.

 

Κι όταν αστράφτει και βροντά

κι άγρια μπουμπουνίζει,

σαν το πουλί η καρδούλα μου

με φόβο φτερουγίζει,

γι’ αυτό στη χούφτα μου κρατώ

μια βόμβα παιχνιδάκι

κι όταν θυμώσω γίνεται

κομμάτι  κομματάκι.

 

Εμένα που με βλέπετε

είν’ ένδοξη η γενιά μου,

πίθηκας ο πατέρας μου

το ίδιο και η μαμά μου.

Ουρακοτάγκοι ευγενείς

όλοι οι προγονοί μου,

δε δέχομαι αντίρρηση

για την καταγωγή μου.

 

Κλείσε, ω άνθρωπε μωρέ,

τα άφρονά σου χείλια,

σταμάτα να μας τάζεις πια

λαγούς με πετραχήλια

και με καμάρι ζηλευτό

πάψε να διαλαλείς,

πως ένδοξός σου πρόγονος

είναι ο χιμπατζής.

 

Τώρα καιρός ν’ αφυπνιστείς

να ψάξεις την αλήθεια,

τι τραγικό, παραλογείς

μ’ αφρόνων παραμύθια

παρακαλώ, μετάνιωσε

και ζήτησε συγνώμη,

η Χάρη ακόμα προσκαλεί

το Αίμα σώζει ακόμη.

ΕΦΗ ΑΪΒΑΖΙΔΟΥ

Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλα ενδιαφέροντα ποιήματα της ΄Εφης Αϊβαζίδου να κάνετε κλικ στην αρχική σελιδα, στο menu, ΠΟΙΗΣΗ

Αν σας άρεσε το ποίηματότε: Αφήστε το μήνυμα σας στο βιβλίο επισκεπτών