Γράφει ο Πάνος Ν. Χατζής
(Πράξεις 17/31)
Α. Υπάρχει «ΗΜΕΡΑ», φιλέ, για σένα. Αυτό ξενίζει μερικούς και δεν τους αρέσει.
Αλλά είτε αυτό το πιστεύεις, είτε όχι, ο Θεός ξεχωρίσει «ημέρα» που θα κρίνει τον κόσμό. Κάθε άνθρωπος που γεννήθηκε επάνω στη φλούδα της γης, θα περάσει από την κρίση του Θεού. Μέσα σ’ αυτούς, όσο και να μη σου αρέσει, θα είσαι και συ.
Θα είναι η ώρα που θα μιλήσει και ο Θεός και θα σου ζητήσει λόγο, όχι για τις αμαρτίες σου τις πολλές ή τις λίγες. Αλλά για την αρνητική στάση σου, απέναντι στη θυσία του Ιησού στο σταυρό.
Ο Θεός θα σου ζητήσει λόγο, όχι για ό,τι έκανες, αμαρτωλός ήσουν, αμαρτία έβγαζες στη ζωή αλλά για το πάθος σου, για τις πονηρές πράξεις σου, για την αμαρτία που παρήγαγες στη καθημερινότητα σου. Δικαιολογημένα θα πεις, αυτό το υλικό κληρονόμησα από τη φύση μου, αυτό έβγαζα.
– Ο Θεός θα σε εγκαλέσει, γιατί στο κάλεσμά Του αδιαφόρησες, στο απλωμένο χέρι της φιλίας Του, εσύ γύρισες την πλάτη. Με επιλογή σου δεν θέλησες να απαλλαγής από το θάνατο της αμαρτίας.
Θα είναι μια οδυνηρή μέρα, καθώς θα βρεθείς μόνος απέναντι στον άγιο Θεό, στον οποίο θα πεις, γιατί, είπες όχι στην αγάπη Του. Μακάρι να μη χρειαστεί, φίλε, να το κάνεις.
Β. Αλλά και για σένα, αδελφέ, που είσαι παιδί του Θεού, υπάρχει «ΗΜΕΡΑ», μπροστά στο «Βήμα του Χριστού» (Β’ Κορ. 5/10). Αυτή δεν θα είναι για τη σωτηρία σου, αλλά για τα συνεχόμενα της. Για την συμπεριφορά σου, τη διαγωγή σου, ως πολίτης του ουρανού.
-Θα σταθείς μπροστά στον Κύριο σου και μάλιστα με την πραμάτεια σου. Με ό,τι κουβάλησες από τη «περιπέτεια» σου στη γη, ως παιδί του Θεού
-Θα σταθείς μπροστά στον Κύριο για να δώσεις λογαριασμό για ό,τι σου εμπιστεύθηκε στον αγρό Του.
Ο Θεός θα σου ζητήσει λόγο και για τις σχέσεις με τους αδελφούς, τις εκκρεμότητες και τις αμαρτίες που δεν ξεκαθάρισες μ’ αυτούς που είχες παράπονο, αλλά και με εκείνους που υποψιαζόσουν ότι έχουν παράπονο από τη συμπεριφορά σου, τις πικρίες που σκοτείνιαζαν την ψυχή σου. Τις μικρότητες που σε χώριζαν από τους αδελφούς.
-Ο Παύλος λέγει: «Ξέροντας, λοιπόν τον φόβο του Κυρίου εις το Θεό “είμαστε φανεροί”» (Β’Κορ. 5/11).
Πρόσεξε, αδελφέ, αυτό το «φανεροί»= ευδιάκριτοι ή εμείς ζούμε στο φως, κλπ. Δεν έχουμε κινήσεις, πράξεις και σκέψεις στο σκοτάδι.
Δεν λένε άλλα τα χείλη μας και άλλα έχουμε κρυμμένα στην ψυχή μας. Δεν νιώθουμε την ανάγκη να κρύβουμε τις πράξεις μας. Στο Θεό πρέπει να είσαι «φανερός». Δεν μπορείς να κρύψεις εκείνο που νομίζεις ότι μπορείς να «κρύψεις» από τους ανθρώπους.
Μια μέρα. Σήμερα, αύριο, κάποια στιγμή, την «ήμερα» μόνο ο Θεός ξέρει, θα σταθείς μπροστά στο «Βήμα Του Χριστού». Τι έχεις να φέρεις στον Κύριό σου, από το μεγάλο σου ταξίδι στη γη; Ξύλα, χρυσάφι, καλάμια ή τίμιους λίθους ή πρόκες;
Να είσαι σίγουρος ό,τι κρύβεις σήμερα, η «ημέρα» θα το φανερώσει. Η ώρα της αλήθειας θα φανερώσει τα κρύφια της ψυχής σου και τότε, Αδελφέ.