Γράφει ο Γ. Σ. Κανταρτζής
Μια απογευματινή εφημερίδα της Αθήνας πρωτοτύπησε πριν κάμποσο καιρό. Αντί για σκάνδαλα ή κάποιο επίκαιρο γεγονός, αφιέρωσε ως πρωτοσέλιδο το γράμμα ενός 13χρονου μαθητή της Α’ Γυμνασίου, του Αλέξανδρου Ανδρικόπουλου. Ο τίτλος του γράμματος του: «Σ’ εσάς μιλάω, γονείς…».
Το τολμηρό περιεχόμενο του προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Οι περισσότεροι το επικρότησαν. Μερικοί αμφισβήτησαν τη γνησιότητα του, γιατί το λεξιλόγιο και οι σκέψεις που χρησιμοποιεί Αλέξανδρος είναι πέρα από τις γνώσεις της ηλικίας του. Γιατί όμως να δεχόμαστε τα παιδιά της ηλικίας του να είναι σε θέση να σχεδιάζουν και να διαπράττουν φρικιαστικά ειδεχθή εγκλήματα και να μην μπορούν να διατυπώνουν σκέψεις τετραγωνισμένες, όπως του Αλέξανδρου;!
΄Ολα τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα αυτό και πάρα πολλοί έγραψαν τις απόψεις τους. Το ευχάριστο είναι ότι το γράμμα αυτό ήρθε να ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας, που ενώ φαντάζεται ότι εμφορείται από υψηλές αξίες, νοσεί και μάλιστα βαρύτατα από ηθική και πνευματική σήψη. Το ώριμο αυτό παιδί, ακόμη κι αν έγραψε το γράμμα με τη βοήθεια της μάνας του που είναι συγγραφέας, διατυπώνει σοβαρές αλήθειες, που πρέπει να βάλουν όλους μας: γονείς, δασκάλους, κληρικούς σε σοβαρές σκέψεις και προβληματισμούς για να μας αφυπνίσουν και να μας κινητοποιήσουν να κάνουμε κάτι, αντί να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση μοιρολατρικά.
Ο Αλέξανδρος μεταξύ άλλων αναφέρεται στην «παραβατικότητα» (είναι η λέξη της μόδας) και στις μεγάλες διαταραχές της ελληνικής οικογένειας. Κατηγορεί την υποκρισία και την ψευδοευαισθησία των γονιών, από τους οποίους «ξεκινά το πρόβλημα». «Δεν γεννιέται, γράφει, κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη. Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα – τα ακριβά αυτοκίνητα – τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση – τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους με έναν όρο να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter». Κατόπι, με θάρρος θέτει ερωτήσεις στους γονείς και τους ζητά να απαντήσουν: «Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθίσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας; Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος …» Κάνει αναφορά στους γονείς του παρελθόντος που πίστευαν σε αξίες και μέσα στην φτώχεια ήταν τίμιοι, αξιοπρεπείς και ευτυχισμένοι. Σήμερα όμως, γράφει: « παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό. Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση. Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας. Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί. Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός». Καυτηριάζει τη θολοκουλτούρα των σκουπιδιών που σερβίρει με τους παρδαλούς αστέρες της η ΤΗ ΒΗ. Σ’ ένα σημείο, μάλιστα, αναστενάζει, «Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πείτε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθίσαμε ήρεμα στα γόνατά σας έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια…» Και καταλήγει: «Προς Θεού τόσος εγωισμός μα τόσος…»
Το παιδί αυτό έφερε στην επιφάνεια την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και έβαλε το δάκτυλό του στις πληγές που μαστίζουν τη σημερινή κοινωνία σ’ όλους τους τομείς, που δεν θέλουμε να δούμε. Ο καταιγισμός των γραμμάτων «επώνυμων» και «ανώνυμων» που δημοσιεύτηκαν τις επόμενες μέρες στην εφημερίδα με αφορμή το γράμμα δείχνουν ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. ΄Οσο θα υπάρχουν Αλέξανδροι, και πιστεύουμε είναι πολλοί, υπάρχει φως και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ας μας επιτρέψει ο συμπαθής Αλέξανδρος να έχουμε διαφορετική άποψη στα λόγια του: «Πότε καθίσαμε ήρεμα στα γόνατά σας έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη;» Αν στα γόνατα της μάνας σου, φίλε Αλέξανδρε, θέλεις να γνωρίσεις καλύτερα τους γονείς σου, διαβάζοντας μαζί τους διάσημους αυτούς λογοτέχνες, θα απογοητευτείς. Η επίδραση τους στην ψυχή σου θα είναι μάλλον αρνητική. Γιατί τα έργα των διάσημων συγγραφέων πρέπει να υπογραμμίζονται και από μια ζωή καθαρή και συνεπή και από ιδέες υγιείς. ΄Οταν αυτοί που γράφουν, όσο διάσημοι κι αν είναι – και ποιοι είμαστε εμείς να τους αμφισβητήσουμε για την προσφορά τους στα γράμματα- είναι σκλάβοι σαρκικών παθών και υιοθετούν και διαδίδουν αθεϊστικές ιδέες, τι μπορούν να προσφέρουν σ’ ένα νέο παιδί που δύσκολα μπορεί να τους καταλάβει. Αυτοί, οι κατά τα άλλα φημισμένοι, με τις ιδέες τους έχουν παρασύρει πολλούς σε μηδενιστικές αντιλήψεις. Και ο μηδενισμός οδηγεί στο μηδέν, με αποτέλεσμα τα όσα εξωφρενικά βλέπουμε να συμβαίνουν στην οικογένεια, την κοινωνία μας και στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα.
Αγαπητέ μας Αλέξανδρε, στα πολλά συγχαρητήρια που δέχτηκες από πολλούς (κι αυτό δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα) συμπατριώτες, προσθέτουμε κι εμείς τα δικά μας για το θάρρος της γνώμης που είχες με το μεστό γράμμα σου να ακτινογραφήσεις την κατάσταση της κοινωνίας και οικογένειας. ΄Εδειξες ότι υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, όχι των realities, των πρωϊνάδικων, των παραθύρων… που προσφέρουν στο λαό μας ό,τι πιο φτηνό, ευτελές και αρρωστημένο, που αντί να διαπλάθουν διαστρέφουν και αντί να ανατρέφουν καταστρέφουν τις ψυχές των παιδιών μας!
Να είσαι σίγουρος ότι όσο η οικογένεια, η κοινωνία, η παιδεία μας έχουν το Θεό, το Δημιουργό μας, στο περιθώριο και τρέφονται με τα ξυλοκέρατα της αθεΐας και «δέχονται την ποικιλότροπη “επιθετικότητα” μιας άλλης κουλτούρας -ατομικιστικής, ευδαιμονιστικής, ηδονοκρατικής, ωφελιμιστικής- που μεταφέρεται κυρίως μέσα από τις τηλεοράσεις», όπως γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιερόθεος, η κατάσταση θα είναι μέσα στο τέλμα.
Ο Αλέξανδρος προτείνει στους γονείς να αφιερώσουν χρόνο στα παιδιά τους. Και ο χρόνος αυτός να είναι ποιοτικός. Τι θα ωφεληθούν τα παιδιά μας αν τα φορτώνουμε με γνώσεις, ξένες γλώσσες, μουσική, τένις, κομπιούτερ, βίντεο, με… και τα αφήνουμε να λιμοκτονούν ηθικά και πνευματικά. Τα παιδιά χρειάζονται παράδειγμα ειλικρίνειας και αγνότητας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος είναι ξεχαρβαλωμένος και αποσυντονισμένος. ΄Εχασε τον προσανατολισμό του. Δεν ξέρει από πού ήρθε και πού πηγαίνει. Μόνο αν καλέσει το Δημιουργό Του, ο Οποίος γνωρίζει το πρόβλημα και τη λύση, τότε θα βρει τον προορισμό του. Η καρδιά του προβλήματος του ανθρώπου είναι η καρδιά του ανθρώπου. Και τη θεραπεία την έχει προμηθεύσει ο Θεός στέλνοντας τον Γιο Του, τον Ιησού Χριστό, να σταυρωθεί και να πάρει πάνω Του την ποινή της αμαρτίας μας. Αυτό ακούεται κάπως θρησκευτικό και ο «μοντέρνος και «προοδευτικός» άνθρωπος ζητά κάτι πιο «προοδευτικό» για να βγει από το αδιέξοδό του. Τα δοκίμασε όμως τα πάντα και απότυχε. Γιατί να μη δοκιμαστεί και ο τρόπος του Θεού, που ως Δημιουργός ξέρει το πρόβλημα του ανθρώπου και τη λύση του. Η απάντηση βρίσκεται στο Ευαγγέλιο. Πάρε και μελέτησέ το.