«Σεις ….είσθε εν τω καιρό εκείνω χωρίς Χριστού…ελπίδα μη έχοντες….Τώρα όμως….οι ποτέ όντες μακράν εγίνετε πλησίον για αίματος του Χριστού» (Εφεσ. 2: 11-13)

 

Δε σκέπτομαι, δε νοσταλγώ

της νιότης μου τα χρόνια,

τα είκοσι, τα δεκαεννιά

και τα δεκαοχτώ,

φεύγανε και ξανάρχονταν

τότε χελιδόνια

κι οι μυγδαλιές ανθίζανε,

μα δεν είχαν καρπό.

 

Κρυστάλλινο τ’ ανθογυάλι

μ’ άδειο, χωρίς λουλούδι,

η κερασιά μπουμπούκιαζε

μα ξέφτισε ο ανθός,

το καναρίνι στο κλουβί

βουβό χωρίς τραγούδι,

πλάνα, ελπίδες, όνειρα

μα έλειπ’ ο Θεός.

 

Το σκέπτομαι κι αναπολώ

πρώτης αγάπης χρόνια,

το πρώτο συναπάντημα

σαν μ’ άγγιξε ο Χριστός,

στο διάβα μου συνάντησα

μυριάδες χελιδόνια,

και τη ζωή μου γέμισε

για πάντα ο Θεός.

 

Ίσως φανεί παράξενο

μα όχι δεν τ’ αλλάζω

τα χρόνια μου τα ασημιά

μ’ εκείνα τα δεκαεννιά

τα αδικοχαμένα,

τώρα γνωρίζω το Θεό

λατρεύω και υπηρετώ,

χρόνια ευλογημένα.

 

ΕΦΗ ΑΙΒΑΖΙΔΟΥ