«Ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλός

ήτο και ευρέθη» (Λουκ. 15:24)

 

Σκέφτηκες ποτέ μην είσαι

εκείνος ο ξενιτεμένος

ο άσωτος λεβεντονιός,

που για σένα κάθε δείλι

στο κατώφλι σκεφτικός

ένας στοργικός πατέρας

να γυρίσεις περιμένει;

Αυτός που σου’ δωσε το φως

και τη δύναμη, τα νιάτα

να πετάς σαν αετός;

 

Μήπως άκουσες ποτέ σου

την παλιά την ιστορία

στο μεγάλο αρχοντικό,

πως νικήθηκαν ανθρώποι

απ’ τον ύπουλο εχθρό,

πως εφώλιασε το φίδι

πονηρά μεσ’ την ψυχή

κι αρχοντόπουλα χαμένα

πλανηθήκανε στη γη;

 

Ίσως άκουσες, μα είπες,

«παραμύθια για παιδιά»,

και συνέχιζες να φεύγεις

όλο και πιο μακριά

απ’ το φως, απ’ την αγάπη,

την αλήθεια, τη ζωή.

Κι έρχομαι να σου θυμίσω

πως και τούτη τη στιγμή

ο Θεός σε περιμένει

μάθε, το’ σφαξε τ’ αρνί,

στο αρχοντικό τραπέζι

θέση πήρανε πολλοί.

Μα τα μάτια του πατέρα

στο στρατί είναι στραμμένα.

Εκείνος λαχταρά εσένα.

 

Σκέψου το, λοιπόν, λεβέντη,

και εσύ, λεβεντονιά,

πάρτε της ζωής το δρόμο

μεσ’ σε τούτη τη χρονιά

μην αφήνετε τον ήλιο

μεσ’ το βλέμμα σας να δύσει,

κι η λευκή αμυγδαλίτσα

στα χειλάκια σας θ’ ανθίσει

κι η αγκάλη του Πατέρα

από νιάτα θα γεμίσει.

 

ΕΦΗ ΑΙΒΑΖΙΔΟΥ