Γράφει ο  Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος

Την Τετάρτη, 15 Απριλίου 2013, ο Ορέστης Φραγκόπουλος εγκατάλειψε τον μάταιο κόσμο της φθοράς και μπήκε στην αιωνιότητα, στον κόσμο της αφθαρσίας, στην παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το παρακάτω άρθρο του, αν και γράφηκε πριν αρκετό καιρό, είναι κατάλληλο να διαβαστεί από όλους μας, που ακόμη είμαστε απ’ αυτήν την πλευρά του Ουρανού.

Στις κηδείες πηγαίνουν συγγενείς, φίλοι, γνωστοί αυτού που έφυγε από τη ζωή. Στις κηδείες ακούγονται κάποια λόγια, που κυρίως αφορούν τους ζωντανούς, γιατί γι’ αυτούς βασικά γίνονται όλα. Ο μόνος που δεν συμμετέχει είναι ο άνθρωπος που κηδεύεται. Κι εδώ είναι το πραγματικά περίεργο. Αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει, τι υπάρχει παρά πέρα. Είναι ο μόνος που θ’ άξιζε να μιλήσει… και όμως λείπει και δεν μπορεί να τους μιλήσει. Είναι ο μόνος που κάτι είδε, κάτι κατάλαβε. Οι υπόλοιποι, οι ζωντανοί κάνουν υποθέσεις και διάφορες προσπάθειες να αναρριχηθούν στην αλήθεια της άλλης ζωής.

Αυτή ακριβώς είναι η επιθυμία μου. Ήθελα να βρίσκομαι στην κηδεία μου και να μιλήσω στους ανθρώπους πριν φύγω οριστικά από κοντά τους. Πώς το σκέφτομαι; Να μπορούσα λέω, να αφήσω για μισή ώρα τον Ουρανό να πεταχτώ στη Γη, να πω δυο λόγια στην κηδεία μου. Τι λόγια όμως θα είναι αυτά, που θα προέρχονται από κάποιον που ξεκίνησε την άλλη ζωή, την αιώνια, και μπορεί να συγκρίνει και να δει ποια είναι η πραγματικότητα; Να γιατί έχω αυτόν τον πόθο, έστω κι αν ξέρω ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πιστεύω πως αν γινόταν θα βοηθούσε πολλούς, γιατί θ’ ακούγονταν αλήθειες μοναδικές.

Όσα σχεδιάζω να πω, αν μπορούσα να μιλήσω στην κηδεία μου, είναι πέρα για πέρα αληθινά. Γνωστά είναι και χιλιοειπωμένα. Θα ‘θελα όμως στην κηδεία μου αυτά να ακουστούν και όχι τα άλλα, τα διθυραμβικά, τα ελεγειακά και τα στομφώδη.

ΘΑ ΤΟΥΣ ΛΥΠΟΜΟΥΝΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΣΑ

Το πρώτο που θα ‘κανα κοιτάζοντας τον κόσμο που μαζεύτηκε από αγάπη και πόνο στην κηδεία μου, θα ήταν να τους πονέσω και να τους αγαπήσω περισσότερο. Θα ένιωθα πόσο δυστυχισμένοι είναι όσοι ζουν ακόμα στη Γη της φθοράς συγκρίνοντας με τη δόξα του Ουρανού.

Θα επιβεβαιωνόταν μέσα μου η φράση του Απ. Παύλου: “Πολύ πλέον καλύτερον” (Φιλιππησίους 1:23), που τη χρησιμοποιούσε όταν μιλούσε για την Ουράνια Πατρίδα.

ΤΑ ΓΗΙΝΑ ΦΘΑΡΤΑ

Θα τους πω με ευθύτητα ότι πολλά από αυτά που κάνουμε στη Γη είναι άχρηστα. Τα περισσότερα ίσως. Αυτό το καταλαβαίνεις όταν φεύγεις από αυτή τη ζωή. Εκεί ψάχνεις να βρεις κάποια απ’ αυτά που έκανες στη Γη, αυτά που είχες, που κέρδισες… και δεν υπάρχει τίποτα. Όλα εξαφανίστηκαν. Επομένως θα τους έλεγα να σταματήσουν το τρέξιμο σ’ αυτή τη ζωή, να προλάβουν να κάνουν πολλά, όλο και περισσότερα. Σταματήστε να διεκδικείτε για τον εαυτό σας, γιατί ό,τι κι αν κερδίσετε εδώ στη Γη, θα εξαφανιστεί στον ουρανό. Σταματήστε να τσακώνεστε. Δεν υπάρχει λόγος. Το “δικό μου” και το “δικό σου” έχουν ισχύ μόνο εδώ στη Γη. Εκεί επάνω εξαφανίζονται τα δικά μας και υπάρχουν μόνο του Κυρίου, τα γεμάτα άγια δόξα και μεγαλείο.

ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ ΤΗ ΒΙΒΛΟ ΣΩΣΤΑ

Θα τους παρακαλέσω να διαβάσουν την Αγία Γραφή ξανά από την αρχή. Να ξεχάσουν όσα ξέρουν και να τη μελετούν με πίστη, με καθαρότητα και χωρίς λογική ανθρώπινη. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιεί κάποιος στον Ουρανό είναι ότι όλα όσα έλεγε η Αγία Γραφή ήταν όλα αληθινά και ότι ο ίδιος τη διάβαζε με λάθος τρόπο και πίστευε εντελώς λανθασμένα ερμηνείες ανθρώπινες, εγωιστικές, ορθολογιστικές. Ξαναδιαβάστε την Αγία σας Γραφή με ταπείνωση και πίστη, θα τους έλεγα. Αυτό θα είναι μεγάλο βήμα καθαρισμού, επανόρθωσης, ευλογίας σε όποιον το κάνει.

ΜΗΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Μετά θα πήγαινα σε μια άλλη περιοχή. “Μην αγαπάτε τον κόσμο”, θα τους έλεγα. Σκουπίδια είναι. Τοξίνες της αμαρτίας. Νομίζουμε ότι είναι ωραία αλλά δεν έχουμε δει τι θα πει Ουρανός. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπήσει κάποιος τον κόσμο και υπάρχουν πολλές πτυχές του κόσμου που θα παγιδεύσουν την καρδιά μας. Στον Ουρανό καταλαβαίνεις αμέσως το λάθος που έκανες, αλλά είναι πια αργά.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΚΡΙΕΣ

Θα τους έλεγα ακόμα να μην έχουν πικρίες μεταξύ τους. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται οι ίδιοι δυστυχισμένοι και να σκορπούν δυστυχία και στους γύρω τους. Οι πικρίες στον Ουρανό δεν έχουν θέση. Γιατί τις κρατάμε και τις καλλιεργούμε, αφού στον ουρανό διαλύονται και μεις ανακαλύπτουμε τη γύμνια μας;

Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

Θα ‘θελα να τους πω να προσέξουν τα χρήματα. Τη φιλαργυρία, την απάτη του πλούτου, το μπέρδεμα στις βιοτικές υποθέσεις. Εκεί επάνω ανακαλύπτεις πόσο μάταια και επιπόλαια ξόδεψες τη ζωή σου για να αποκτήσεις κάτι που στον Ουρανό δεν έχει πέραση. Είναι περίεργο, αλλά πολύ αληθινό. Ενώ τα χρήματα έχουν κάποια αξία στη Γη, στον Ουρανό ανακαλύπτεις ότι το κόστος τους είναι πολύ μεγαλύτερο από την όποια αξία τους. Τελικά χάνεις αντί να κερδίζεις. Όσο πιο πολλά έχεις, τόσο πιο χρεωστικός είσαι στον Ουρανό.

ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ – ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

Προσέξτε την καρδιά σας, θα τους έλεγα. Ούτε μοιρασμένη, ούτε χαλαρή στην αγάπη της για τον Κύριο, ούτε συμβιβασμένη, ούτε χλιαρή. Όλες αυτές οι καταστάσεις είναι ανεπιθύμητες για τον Ουρανό. Η μόνη καρδιά που έχει μέλλον αιώνιο στη Βασιλεία του Θεού είναι η ολόκληρη, η γνήσια καρδιά. Η καρδιά μας μας οδηγεί στη ζωή που κάνουμε και με τη ζωή που κάνουμε θα σταθούμε “πάντες έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, δια να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος, καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν, είτε κακόν” (Β’ Κορινθίους 5:10). Προσέξτε την ειδωλολατρία. Είναι εύκολη παγίδα και επικίνδυνη. Είδωλα υπάρχουν παντού. Και μέσα μας και πάνω μας και γύρω μας. Και η εκκλησία μας, η δουλειά μας, η υπηρεσία μας, οι επιτυχίες μας, όλα μπορεί να γίνουν είδωλα και να τα λατρέψουμε κάποτε. Η ειδωλολατρία στον Ουρανό δεν έχει θέση.

SOS ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ

Ο εγωισμός είναι κόλαση και εδώ στη Γη, αλλά και αιώνια. Όποιος έφυγε με εγωισμό από αυτή τη ζωή, δεν περνάει από την πύλη στην αιώνια πόλη της Βασιλείας του Θεού. Προσέξτε το εγώ και το εμένα. Αφήστε τα στην άκρη. Δεν προσφέρουν τίποτα στη ζωή, παρά μόνο κίνδυνο και καταστροφή.

ΓΕΜΙΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Θα τελείωνα με το καλύτερο. Κρατήστε τον Ιησού Χριστό, θα τους παρακαλούσα. Γεμίστε την καρδιά σας με τον Ιησού Χριστό. Λατρέψτε Τον, αγαπήστε Τον, ζήστε Τον, υπηρετήστε Τον. Δεν αξίζει τίποτα και κανένας άλλος σ’ αυτή τη ζωή. Ο Σωτήρας μας να μείνει μοναδικό περιεχόμενο της ημέρας μας, της σκέψης μας, της κουβέντας μας, της προσευχής μας, της κάθε πτυχής της ζωής μας. Και ξέρετε γιατί σας το λέω αυτό; Γιατί κι εγώ όταν έφυγα και ανέβηκα στον Ουρανό νόμιζα ότι θα βρω πολλούς, και πολλά, και θα κοιτάζω, θα επεξεργάζομαι, θα συναντώ… Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Μόνον Ένας υπάρχει. Όλοι και όλα είναι εξαφανισμένα εκεί επάνω. Μόνο ο Ιησούς είναι, το φως Του γεμίζει τα πάντα, η δόξα Του είναι παντού.

Μην αφήσετε τον Ιησού από τα μάτια σας.

Μην αφήσετε τον Ιησού από την καρδιά σας.

Μην αφήσετε τον Ιησού από τη ζωή σας.

Και μην αφήσετε τίποτα και κανέναν

να μπει ανάμεσα σε σας και τον Ιησού Χριστό.

Ούτε η εκκλησία, ούτε η υπηρεσία, ούτε πρόσωπα,

ούτε σχέδια, ούτε είδωλα, ούτε επιθυμίες.

Αυτά θα τους έλεγα και θα έφευγα. Θα ευγνωμονούσα τον Κύριο που με αξίωσε να υπηρετήσω την αλήθεια Του για μια τελευταία φορά, την ώρα της κηδείας μου.

Όμως το ξέρω, αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Και δεν θα γίνει, γιατί δεν χρειάζεται να γίνει. Άλλωστε ο Κύριος μου το είπε και με έκανε να χαμογελάσω ευχαριστημένος. “Γιατί να αναστατώνεσαι και να αναστατώνεις τον κόσμο στην κηδεία σου; Άλλωστε τι έχεις να τους πεις  που δεν το έχεις πει χιλιάδες φορές μέχρι τώρα και στα γραπτά σου και στα κηρύγματά σου; Κι ακόμα τι έχεις να τους πεις που δεν το λέει ο Λόγος Μου ο Άγιος; Αφού τα έχουν γραμμένα και χιλιοειπωμένα… μην ασχολείσαι. Έλα εσύ επάνω, όταν θα έρθει η ώρα και άφησε το Λόγο Μου να δουλεύει στις καρδιές όσων έχουν αυτιά για να ακούσουν, να πιστέψουν, να θελήσουν”.

Αυτά μου είπε ο Κύριος κι εγώ συμφώνησα και Τον ευχαρίστησα… και εγκατέλειψα την ιδέα να παραβρεθώ κι εγώ στην κηδεία μου…