Γράφει ο Γ. Σ. Κανταρτζής
Το πέπλο του θανάτου παραλύει τις καρδιές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι κάνουν το παν ώστε να μη σκέπτονται το θάνατο…
Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο», είπε κάποτε, ένας πολιτικός, επηρεασμένος από τα όσα τρελά συνέβαιναν στις ημέρες του. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα. Μετά τη Μαντόνα και τους άλλους ροκ σταρ, που κατάφεραν να συγκεντρώσουν χιλιάδες στις συναυλίες τους, ο κόσμος, τελευταία, το έριξε και στα μεταφυσικά!
«Ερωτευμένοι με τον Γιάλομ», ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ της Α. Λαζαρίδου, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 5/4. Σχολίαζε τη διάλεξη του συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Γιάλομ (Γ) στις 31 Μαρτίου. 4.000 Αθηναίοι κατέκλυσαν την Αίθουσα Φίλων Μουσικής, όχι για ν’ απολαύσουν μια συναυλία με το «Μεσσία», αλλά για ν’ ακούσουν τον ψυχοθεραπευτή, με θέμα: «Με το βλέμμα στον ήλιο: ξεπερνώντας τον τρόμο του θανάτου». Σε διάλεξη του στην Ολλανδία πήγαν 1000! Ο (Γ) δήλωσε ότι, «Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο ποτέ στη ζωή μου». Πουλήθηκαν εκατοντάδες βιβλία του. Βλέπετε, ο κόσμος, εκτός από τον Γερμανό του, θέλει και τον ψυχοθεραπευτή του!
Ανέπτυξε τις απόψεις του, που καταγράφονται στο βιβλίο του, «Στον κήπο του Επίκουρου. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου». Σκοπός του ήταν να απαλλάξει το ακροατήριό από «το μεγαλύτερο άγχος που μας καταδιώκει», το θάνατο. Τόνισε ότι δεν πιστεύει στη μεταθανάτια ζωή: «ο φόβος του θανάτου είναι η μητέρα όλων των θρησκειών. Όλα τα θρησκεύματα υπόσχονται κάποια μορφή αθανασίας…».
Προέτρεψε το κοινό, να ζήσει τη ζωή του στο έπακρον, αφήνοντας πίσω «ένα κούφιο φέρετρο, χωρίς απωθημένα». Αυτά που είπε ο (Γ) τα πρωτοδίδαξε αιώνες πριν ο δικός μας φιλόσοφος Επίκουρος: «Ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε». Η κοινωνία μας είναι διαποτισμένη μ’ αυτή τη φιλοσοφία γι’ αυτό και κατάντησε ζούγκλα!
Το πέπλο του θανάτου παραλύει τις καρδιές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι κάνουν το παν ώστε να μη σκέπτονται το θάνατο. Στην απαισιοδοξία και απελπισία τους δεν σκέπτονται Εκείνον που πέθανε και τάφηκε, πριν 2000 χρόνια, αναστήθηκε και κρατά τα κλειδιά του θανάτου. Κι Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Και ο Ιώβ είχε το ερώτημα: «Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει;» (14/14). Σ’ αυτό απαντά ο απ. Παύλος: «… ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας… ενταφιάστηκε και ότι έχει αναστηθεί την τρίτη μέρα» (Α΄Κορινθίους 15/3,4). Η Ανάσταση του Χριστού είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του Χριστιανισμού, γι’ αυτό και την πολεμούν οι εχθροί του Χριστιανισμού. Η Βίβλος μας διαβεβαιώνει ότι ο θάνατος είναι «ο τελευταίος εχθρός που καταργείται» (Α΄ Κορ. 15/26). Στην Β΄ Τιμοθέου 1/10 διαβάζουμε ότι ο Χριστός «το θάνατο κατάργησε». Αυτό αντηχεί παράξενα στ’ αυτιά μας, γιατί οι άνθρωποι, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αγράμματοι, χριστιανοί και αλλόθρησκοι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Γιατί όμως πεθαίνει ο άνθρωπος; Ο Αδάμ αμάρτησε «και εξαιτίας της αμαρτίας του ο θάνατος πέρασε σε όλους τους ανθρώπους, καθόσο όλοι αμάρτησαν» (Ρωμαίους 5/12). ΄Ετσι, όσο υπάρχει αμαρτία στον κόσμο, θα υπάρχει και ο θάνατος. Πώς τότε ο Χριστός «κατήργησε» το θάνατο; Όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς νίκησε το θάνατο. Με την Ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος πήρε νέα σημασία για το συνειδητό Χριστιανό. Ο Χριστός είπε: «Και όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, αυτός, όχι, δε θα πεθάνει ποτέ» (Ιωάννου 11/26). Για το Χριστιανό ο θάνατος είναι η μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη. Γι’ αυτό ο απ. Παύλος διακηρύττει: «Γιατί ζωή για μένα είναι ο Χριστός και ο θάνατος κέρδος» (Φιλιππησίους 1/21). Τα Ευαγγέλια αναφέρουν ότι ο Χριστός και πέθανε και τάφηκε. Πού είναι τότε η ελπίδα μας; Στο πρωινό της Κυριακής, που αναστήθηκε ο Κύριός μας. Οι άγγελοι είπαν στις γυναίκες που ήρθαν στον τάφο του Ιησού: «Δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε» (Λουκάς 24/6). Αν ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος, τότε δεν θα υπήρχε ελπίδα και τα όνειρα μας για αθανασία θα ήταν ουτοπία. Τα Καλά Νέα είναι ότι ο τάφος που έθεσαν το σώμα του Χριστού ήταν κενός. Ο θάνατος δεν μπορούσε να Τον κρατήσει, γιατί Αυτός είναι ο Κύριος της ζωής.
Ο Γιάλομ και οι ομοϊδεάτες του προσπαθούν με διαλέξεις και άλλες μεθόδους να χρυσώσουν το χάπι αφαιρώντας το πέπλο του θανάτου από το μυαλό των ανθρώπων. Τι γίνεται όμως μετά το θάνατο; Εκμηδενίζεται ο άνθρωπος; Μετεμψυχώνεται σε άλλες μορφές; ΄Ολοι πηγαίνουν στον Παράδεισο γιατί ο Θεός είναι αγάπη; Και αν οι διάφοροι Γιάλομ βοηθήσουν τους ανθρώπους για λίγο να απαλλαγούν από το φόβο του θανάτου, τι θα γίνει όμως μετά που φύγουν από τη ζωή αυτή, όταν αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα; Η ζωή δεν μπορεί να σταματά εδώ για τον άνθρωπο, την κορωνίδα της Δημιουργίας. Ο Χριστός και οι Απόστολοι κήρυξαν ότι υπάρχουν δυο τόποι που περιμένουν τον άνθρωπο και σ’ έναν απ’ αυτούς θα πάει ο καθένας μας (Λουκάς κεφ. 16). Οι τόποι αυτοί ονομάζονται Παράδεισος και Κόλαση. Αυτό εξαρτάται από την εκλογή που κάνουμε όσο ζούμε. Η Βίβλος διακηρύττει: «είναι καθορισμένο για τους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν και μετά να κριθούν» (Εβραίους 9:27).
Ο απ. Παύλος γράφει ότι αν ο Χριστιανός είχε ελπίδα στο Χριστό μόνο σ’ αυτή τη ζωή θα ήταν ο δυστυχέστερος απ’ όλους τους ανθρώπους (Α’ Κορινθίους 15/19-21). Αντίθετα, είναι ο ευτυχέστερος, γιατί έχει χαρά και σ’ αυτή τη ζωή και ελπίδα για ένα ένδοξο μέλλον. Οι άλλοι που ανακουφίζονται με τις διαλέξεις του Γιάλομ, μια μέρα, μετά θάνατο, θα αντικρίσουν μια σκληρή πραγματικότητα, που αυτοί επέλεξαν. ΄Οσο όμως ζεις, ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις τη σωστή εκλογή και να δεχτείς τον γλυκύ Ιησού Χριστό ως Σωτήρα σου.