Δεν υπάρχει συνειδητός Χριστιανός που την ώρα της πνευματικής του αναγέννησης να μη γνώρισε την απέραντη ευγνωμοσύνη, ελευθερία, ελπίδα, χαρά και ασύνορη αγάπη για τον Τριαδικό Θεό που, μέσ’ απ’ τον Χριστό, του χάρισε τη συγχώρηση των αμαρτιών του σ’ αυτή τη γη και Ζωή Αιώνια στη Βασιλεία των Ουρανών. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος μάς βεβαιώνει ότι με τη διά πίστεως αναγέννησή μας ο «παλιός άνθρωπος» μέσα μας συσταυρώνεται με τον Ιησού κι έτσι μπαίνει τέλος στην κυριαρχία της αμαρτίας.

Θα ήταν ωστόσο πέρα για πέρα ανακριβές αν δεν αναγνωρίζαμε επίσης ότι έκτοτε, στην πρακτική χριστιανική μας ζωή, η κατά Χάρη Θεού αύξησή μας δεν ακολουθεί μια ευθύγραμμη ανοδική πορεία αλλά χαρακτηρίζεται από πτώσεις ποικίλου βαθμού και βαρύτητας καθώς και αντίστοιχες ανορθώσεις χωρίς αυτό επ’ ουδενί λόγω να αναιρεί την ανακήρυξη της αμαρτίας ως εξοφλημένης. «Εις πολλά πταίομεν άπαντες» μάς κρούει προειδοποιητικά τον κώδωνα της καθημερινής αυτής συνειδητοποίησης ο Ιάκωβος (3:2) και ο Παύλος μάς δίνει θεόπνευστες συμβουλές για την αντιμετώπιση της αποκαρδιωτικής αυτής πραγματικότητας συνιστώντας μας να φοράμε πάντοτε της πανοπλία με την οποία μας εφοδιάζει ο Θεός γι’ αυτό ακριβώς το σκοπό (Εφεσίους 6: 6-18), ή περιγράφοντας το πώς ακριβώς μπορούν να μας βοηθήσουν σ’ αυτό οι αδελφοί, («με πνεύμα πραότητας» και προσέχοντας πολύ να μην πειραστούν και εκείνοι (Γαλάτας 6:1).

Σ’ αυτό τον αγώνα όμως υπάρχουν δύο μεγάλα πλεονεκτήματα που έχει ο αναγεννημένος Χριστιανός που τα στερείται τόσο ο τυπικός Χριστιανός όσο και ο μη πιστός. Τα βρίσκουμε και τα δύο στο Λόγο του Θεού. Όταν ο Χριστός πήρε τη θέση μας επάνω στο Σταυρό και σήκωσε πάνω στους ώμους του την αμαρτία του ανθρώπου, το «σώμα της αμαρτίας» αυτό καθαυτό κατατροπώθηκε και καταργήθηκε ως δύναμη με απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία έπανω στο γένος του Αδάμ (Ρωμ. 6:6). H επανεμφάνιση της αμαρτίας κατά την πτώση του Χριστιανού στη διάρκεια της πορείας του αγιασμού του επ’ ουδενί λόγω έχει το ίδιο status και ισχύ μ’ εκείνη που είχε όταν οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από την Εδέμ. Μολονότι στην ουσία η αμαρτία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά μ’ εκείνη (εναντίωση προς τον Θεό και προβολή του ατομικού ‘εγώ’), η σχέση της με το λυτρωμένο άνθρωπο είναι αποδυναμωμένη, λες και η πηγή της εξουσίας της μοιάζει μ’ εκείνη ενός ξεπεσμένου άρχοντα. Και αυτό επειδή έχει πια καταργηθεί το «σώμα της αμαρτίας», δηλαδή η συμπαγής και αδιαπέραστη εκείνη μάζα που βάραινε πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη πριν τη διά του Χριστού σωτηρία του ανθρώπινου γένους.

Αντίθετα, όπως η αμαρτία ως συλλογικό σώμα αποδυναμώθηκε στον πυρήνα της διά της θυσίας του Χριστού για χάρη μας, η ταυτότητα του αναγεννημένου πιστού έχει κατά πολύ ενδυναμωθεί με τη στενή προσωπική επαφή του με τον Χριστό. Δεν είναι πια μια μοναχική ύπαρξη που παλεύει κατά της αμαρτίας μόνος του. Είναι «εν Χριστώ», πράγμα που σημαίνει ότι είμαστε όλοι ενωμένοι με τον Σωτήρα αλλά και ο ένας με τον άλλο ακριβώς επειδή είμαστε όλοι κάθετα συνδεδεμένοι μ’ Αυτόν, οπότε είμαστε κατά συνέπεια και μεταξύ μας σε μια σχέση που δεν είναι ανταγωνιστική αλλά αγάπης, της ίδιας εκείνης αγάπης που συνέχει ολόκληρο το σύμπαν. Όπως Εκείνος κατέβηκε και έγινε ένα μ’ εμάς με την ενσάρκωσή Του, έτσι κι εμείς, διά πίστεως στο έργο της σωτηρίας που εκτέλεσε με το θάνατό του για χάρη μας καθώς και με την Ανάστασή Του, είμαστε ένα μ’ Εκείνον και με το Πνεύμα το Άγιο το οποίο, μετά την αναχώρηση του Μεσσία για να ετοιμάσει κατοικία για μας στους ουρανούς, στάλθηκε να κατοικήσει μέσα μας, στην καρδιά της καρδιάς μας. Από κει και στοχεύοντας μόνο προς την κατεύθυνση του Ιησού Χριστού, το Πνεύμα το Άγιο γίνεται ο αρωγός και σύμβουλός μας, ο παρηγορητής και συνοδοιπόρος μας, ο δυνατός ενισχυτής μας που φροντίζει να μένουμε πάντα «εν Χριστώ».

«Εν Χριστώ». Πόσο συχνά το λέμε! Πόσο λίγο συνειδητοποιούμε τη σημασία του! Όταν λέμε ότι κάποιο κράτος είναι «ομοσπονδιακό» εννοούμε ότι ο κάθε πολίτης του υπάρχει «εν αυτώ», δηλαδή μέσα σ’ αυτό το συλλογικό πλαίσιο. Αυτός ο δεσμός κάνει τον πολίτη δυνατό και μπορεί να λέει, για παράδειγμα, «εγώ είμαι Αμερικανός» ή «Γερμανός», εννοώντας τις πρόσθετες ιδιότητες και διαστάσεις που πηγάζουν απ’ το γεγονός ότι είναι κι αυτός μέσα στην ομοσπονδία και μετέχει όλων των πλεονεκτημάτων και υποχρεώσεων που πηγάζουν απ’ αυτή την ένωση. Πόσο μάλλον όταν το σχήμα στο οποίο περιλαμβάνεται ο πιστός είναι του Θεού μέσ’ από τον Υιό και τα ενεργήματα στα οποία ο άνθρωπος μετέχει δεν είναι άλλα από κείνα του Αγίου Πνεύματος!

Με την εν Χριστώ σωτηρία του ανθρώπου λοιπόν αφενός κάτι αφαιρέθηκε από την εξουσία της αμαρτίας στο ανθρώπινο γένος και έγινε λιγότερο απόλυτη και αφετέρου κάτι προστέθηκε στην ταυτότητα του αναγεννημένου πιστού: ότι δεν εμπλέκεται πια μόνος του στον πόλεμο κατά της αμαρτίας αλλά το κάνει εν Χριστώ. «Εβασίλευσεν» διά του θανάτου η αμαρτία, διαβάζουμε στην προς Ρωμαίους (6: 17-18), με το ρήμα σε χρόνο παρελθοντικό και «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος»), συνεχίζουμε στην Α΄ Πέτρου (1:16) με το ρήμα σε χρόνο ενεστωτικό (είτε σε οριστική είτε σε προτρεπτική έγκλιση).

Όταν συνειδητοποιήσουμε την ευτυχή σύζευξη των δύο αυτών ευεργετικών παραγόντων, που αφενός μας παρηγορούν για τα ξεγλιστρήματά μας και αφετέρου μας ενθαρρύνουν να σηκωθούμε και να κάνουμε νέα αρχή εν Χριστώ, η απογοήτευσή μας μετατρέπεται σε προσδοκία και μπορούμε να συνεχίσουμε νικηφόρα την πορεία προς τον αγιασμό μας όχι πια ως «νήπια» εν Χριστώ αλλά ως πνευματικά ώριμοι άντρες και γυναίκες. Αυτοί οι Χριστιανοί είναι και οι μόνοι που μπορούν να αποφεύγουν τις παγίδες ενός εξαιρετικά επικριτικού «εγώ» στην πτώση τους (των ίδιων ή των τυχόν αδελφών και συμβούλων τους) και να εστιάζονται στις δύο παραπάνω βιβλικές αλήθειες: α) ότι η αμαρτία έχει ουσιαστικά αποδυναμωθεί και δεν μπορεί πια να τους υποδουλώσει και β) ότι η δική τους χριστιανική ταυτότητα έχει εξαιρετικά ενισχυθεί απλά και μόνο γιατί οι ίδιοι έχουν αυξηθεί σε δύναμη πίστης. «Εν Χριστώ».

Γιούλικα Κ. Masry (2020)