Ζούμε σε μια παρδαλή εποχή ανατροπών, ποικίλων επαναστάσεων και της αλματώδους τεχνολογικής προόδου σ’ όλους τους κλάδους της επιστήμης, αλλά ταυτόχρονα και της απόρριψης και του ευτελισμού των ηθικών και πνευματικών αξιών. Το ερώτημα που εγείρεται είναι: Μπορούμε ακόμα ως χριστιανοί να είμαστε διαφορετικοί σ’ έναν κόσμο αντεστραμμένων αξιών; Να είμαστε διαφορετικοί σ’ έναν κόσμο όπου το αφύσικο και η διαστροφή θεωρούνται φυσιολογικά, και η ηθική, η αγνότητα, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και όλα αυτά θεωρούνται παλιομοδίτικα και παρωχημένα; Όσοι τολμούν να πουν την αλήθεια και να μιλήσουν εναντίον της κάθε ανωμαλίας, θεωρούνται οπισθοδρομικοί και φανατικοί. Μάλιστα μπορούν να οδηγηθούν και στον εισαγγελέα!
Το ερώτημα είναι: Μπορούμε να μη συμμορφωθούμε και να μη συμβιβαστούμε μ’ όλα τα ανώμαλα και αλλοπρόσαλλα που κυριαρχούν στην εποχή μας και τείνουν να εκτοπίσουν καθετί ομαλό και ηθικό; Θα μπορούσε άραγε η ακεραιότητα, η εντιμότητα και οι αρχές των χριστιανών να γίνουν ένα ισχυρό ανάχωμα στη λαίλαπα των υπονόμων της ανηθικότητας, της διαφθοράς και της ανωμαλίας, που ξεχείλισαν και έχουν κατακλύσει και τη χώρα μας; Μήπως όμως και οι χριστιανοί σιγά σιγά άφησαν τις αρχές της Βίβλου και συμβιβάστηκαν με το φρόνημα τον κόσμου της αδικίας; Μήπως επαναπαυόμαστε και έχουμε ήσυχη τη συνείδηση, επειδή συχνάζουμε στην εκκλησία, εκτελούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, βοηθάμε τους φτωχούς κλπ, ενώ στην καθημερινή μας ζωή ακολουθούμε το σύστημα του κόσμου και δεν διαφέρουμε στον τρόπο ζωής από τους ανθρώπους της απιστίας; Και το κάνουμε αυτό για να μην μας περάσουν οι άλλοι για καθυστερημένους, ακοινώνητους και αγενείς. Κι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο Θεός «κλείνει τα μάτια», επειδή είμαστε μέλη κάποιας εκκλησίας.
Οι στατιστικές δείχνουν ότι μεγάλο ποσοστό μελών της εκκλησίας δεν έχουν την πείρα της αναγέννησης και δεν διαφέρουν σε τίποτα με τους γείτονές τους που δεν έχουν σχέση με την εκκλησία. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι αναλλοίωτα ο ίδιος χθες, σήμερα και για πάντα και δεν μπορεί να ανεχθεί κανέναν συμβιβασμό, επειδή είναι ΑΓΙΟΣ και ζητά από τους πιστούς να είναι άγιοι. Αν και μερικές φορές μπορεί εμείς να ξεγελάσουμε τους συνανθρώπους μας, ακόμη και τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να ξεγελάσουμε τον Θεό σε οποιαδήποτε σφαίρα της ζωής μας. Η αγαθότητά Του, η δικαιοσύνη Του και η αγιότητά Του δεν μπορούν να ανεχτούν συμβιβασμό, διπλή ζωή ή την κακία μας.
Για να είμαστε διαφορετικοί στον τόσο αλλοπρόσαλλο, παράξενο και ανώμαλο κόσμο, όπως ο δικός μας, πρέπει να κάνουμε συχνά κάποια επιλογή. Κι αυτή η επιλογή είναι ανάμεσα σ’ εμάς και τον ΘΕΟ. Δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, ιδιαίτερα σε θέματα ηθικής και σ’ αυτά που διδάσκει η Βίβλος. Αυτή η επιλογή θα μας προστατεύσει από πολλά κακά κι ενοχές και θα μας προετοιμάσει για ένα λαμπρό μέλλον.
Πρέπει να επιλέξουμε να είμαστε διαφορετικοί στις επαφές μας με τους συνανθρώπους μας, ακόμη και αν μας θεωρήσουν απροσάρμοστους. Πάντα πρέπει να λέμε την αλήθεια, άσχετα με το κόστος, να είμαστε ειλικρινείς, να αγαπούμε, να μη συκοφαντούμε, να συγχωρούμε ακόμη κι αυτούς που μας έβλαψαν. Με δυο λόγια να είμαστε άψογοι και άγιοι σε κάθε τομέα της ζωής μας. Ας ζούμε σύμφωνα με τις αρχές μας, ακόμη κι αν οι άλλοι μας θεωρούν καθυστερημένους κι ακοινώνητους.
Να είμαστε διαφορετικοί στις σχέσεις μας. Μερικές φορές αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, επειδή έχουμε τον πειρασμό να ανταποδώσουμε με το ίδιο νόμισμα αυτούς που μας έβλαψαν ή μίλησαν άσχημα για εμάς. Το θέλημα του Θεού και σ’ αυτήν την ευαίσθητη πρόκληση είναι να επιλέξουμε να είμαστε διαφορετικοί. Αν δεν σταυρώσουμε το εγώ μας, τότε ξανασταυρώνουμε τον Χριστό.
Να είμαστε διαφορετικοί στη δουλειά μας, στην επιχείρησή μας. Είναι δύσκολο; Ασφαλώς και είναι σ’ έναν κόσμο απάτης, διαφθοράς και αδικίας, αλλά δεν είναι αδύνατο. Πιστεύω ότι στον κόσμο μας, όπου οι πειρασμοί του Σατανά σερβίρονται σε μια φανταχτερή πιατέλα από εκείνον που «είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους» (Ιωάν. 8:44), μερικές φορές καμουφλαρισμένα με μορφή σπάνιων ευκαιριών, που πρέπει να εκμεταλλευτούμε, το βρίσκουμε δύσκολο να χάσουμε την ευκαιρία, αλλά θα πρέπει πάλι να επιλέξουμε. Μπορεί βέβαια οι άλλοι να μας θεωρήσουν αφελείς ή δειλούς, επειδή δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία. Το αποτέλεσμα της επιλογής μας θα είναι είτε να χάσουμε την ευκαιρία ή να χάσουμε τον Θεό.
Να είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους του κόσμου, που φανατίζονται, που καυγαδίζουν, που αλληλομισούνται σε θέματα προτίμησης πολιτικού κόμματος ή ποδοσφαιρικής ομάδας. Η διχόνοια είναι μεγάλη και αγιάτρευτη πληγή της φυλής μας. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιιος σε πρόσφατο κήρυγμά του στον Βόλο τόνισε ότι «πρέπει ν’ αρνηθούμε το διχαστικό πνεύμα». Είπε ακόμη ότι «ο διάβολος ενσπείρει μέσα μας την αμφιβολία, την καχυποψία, παγιδεύοντάς μας στη σκέψη ότι όλοι μάς εχθρεύονται και είναι απέναντί μας. Με τον τρόπο αυτόν πυροδοτείται η επικριτικότητα, η επιθετικότητα και χάνεται η απλότητα. Το απλό είναι του Θεού, το σύνθετο είναι του διαβόλου».
Η επιλογή να είμαι διαφορετικός εξαρτάται από εμένα σε κάθε θέμα. Δεν είναι εύκολη επιλογή. Απεναντίας, μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολη και ασύμφορη σ’ έναν κόσμο, όπου επικρατεί η αδικία, η εκμετάλλευση, η απάτη. Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ανήκουμε και σ’ έναν άλλον κόσμο. Είμαστε πολίτες του Ουρανού και πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά!
«Εσείς όμως είστε γένος εκλεκτό, ιερατείο βασιλικό, έθνος άγιο, λαός που απέκτησε ο Θεός για τον εαυτό του με σκοπό να διαλαλήσετε τις έξοχες ιδιότητες εκείνου που σας προσκάλεσε από το σκοτάδι να βγείτε στο θαυμαστό του φως» (Α΄Πέτρου 2:9).
« Καλό Παράδεισο!» ή Πώς θα πας στον Ουρανό;
«Καλό παράδεισο!» Αυτήν την ευχή ακούμε συνήθως όταν πεθάνει κάποιος. Τι εννοεί άραγε ο «εφευρέτης» αυτής της ευχής; Ασυναίσθητα ίσως έρχεται στο νου μας το γνωστό: «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Και εδώ βρίσκεται η αλήθεια. Η Βίβλος διακηρύττει: «είναι καθορισμένο για τους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν και μετά να κριθούν» (Εβραίους 9:27). Ο στίχος αυτός τονίζει ότι μετά τον θάνατο υπάρχει μόνον κρίση. Με ευχολόγια, πουργατόριο, μνημόσυνα, αγαθοεργίες, εκτέλεση θρησκευτικών καθηκόντων κανένας δεν μπορεί να κερδίσει τον «καλό παράδεισο». Επίσης, υπάρχουν τραγούδια που αναφέρονται στον Παράδεισο και στην Κόλαση, όπως ο γνωστός στίχος ενός τραγουδιού που λέει: «Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ». Οι δυο αυτές λέξεις χρησιμοποιούνται συχνά για να περιγράψουν καλές ή κακές καταστάσεις της καθημερινότητας, αλλά σπάνια με τη Βιβλική σημασία.
Για θέματα υπαρξιακά και μεταφυσικά, αν ρωτήσουμε τους φιλοσόφους, θα ακούσουμε πληθώρα αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων. Ποικίλα είναι και τα δόγματα διαφόρων θρησκειών. Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα απόψεων, ο άνθρωπος πελαγωμένος δεν ξέρει πού να στραφεί για απαντήσεις. Ο σοφός άνθρωπος θα καταφύγει στη Βίβλο, που δίνει απάντηση και σ’ αυτό το ζωτικό θέμα.
Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες και τάξεις: πλούσιοι – φτωχοί, μορφωμένοι – αγράμματοι… Ο Ιησούς Χριστός μιλά για δύο κυρίους και χωρίζει τους ανθρώπους μόνο σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς που με σοφία έχτισαν πάνω στην πέτρα και στους μωρούς που έχτισαν στην άμμο. Επίσης, σ’ αυτούς που διάλεξαν τον φαρδύ δρόμο και στους άλλους που επέλεξαν τη στενή οδό. Αυτοί οι δρόμοι καταλήγουν σε δυο προορισμούς, που ονομάζονται Παράδεισος και Κόλαση.
Στην εποχή της αθεΐας, της ευδαιμονίας, της αποστασίας και του «ευαγγελίου της ευημερίας», σπάνια ακούγονται κηρύγματα για το θέμα αυτό, για να μην τρομοκρατηθούν οι άνθρωποι! Ο Τσόρτσιλ είπε: «Η πνευματική πτώση της Μεγάλης Βρετανίας μπορεί να εντοπιστεί στο γεγονός ότι σ’ ολόκληρη τη χώρα δεν κηρύττεται πια ο Ουρανός και η Κόλαση».
Ενώ η Βίβλος διδάσκει ότι «οι ημέρες μας επάνω στη γη είναι σαν σκιά, και μονιμότητα δεν υπάρχει» (Α΄ Χρονικών 29:15), εμείς προγραμματίζουμε σαν να είμαστε αιώνιοι. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλούν για τον θάνατο. Ο Σαίξπηρ γράφει: «Ο φόβος του θανάτου είναι χειρότερος από τον ίδιο τον θάνατο». Ο Γούντι Άλεν είχε πει: «Δεν είναι τόσο που με τρομάζει ο θάνατος. Απλώς, δεν θα ήθελα να είμαι παρών όταν θα συμβεί». Και ο Σουρής έγραψε: «Σ’ αυτόν τον κόσμο τον χαζό, αχ πώς ήθελα πια να μην ζω, μα δίχως να πεθάνω»!
Όταν ο βασιλιάς Εζεκίας αρρώστησε και επρόκειτο να πεθάνει, ο προφήτης Ησαΐας τον επισκέφτηκε και του είπε: «Άκου τι λέει ο Κύριος: «Τακτοποίησε τις υποθέσεις του σπιτιού σου, γιατί δε θα ζήσεις για πολύ ακόμη. Θα πεθάνεις» (Ησ. 38:1). Κανένας, εκτός από τον Θεό, δεν γνωρίζει την ημέρα του θανάτου, «Επειδή, οι ημέρες (του ανθρώπου) είναι προσδιορισμένες» (Ιώβ 14:5). Γι’ αυτό ο απ. Παύλος προτρέπει: «Προσέχετε, λοιπόν, πώς ακριβώς βαδίζετε στη χριστιανική ζωή σας. Όχι ασύνετα αλλά με σύνεση, κάνοντας καλή χρήση όλου του καιρού που έχετε, γιατί οι μέρες είναι πονηρές» (Εφεσ. 5:15,16).
Ο Ιησούς μίλησε για την Κόλαση όσο κανένας άλλος. Όσοι απορρίπτουν το δόγμα της Κόλασης, απορρίπτουν ταυτόχρονα και τον Ιησού Χριστό! Αυτός είπε ότι η Κόλαση είναι πραγματικό μέρος, όπως και ο Παράδεισος. Την περιέγραψε ως «Γέεννα» και «καμίνι της φωτιάς» (Ματθ. 10:28,13:40-42). Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» στην ιστοσελίδα τους γράφουν: «Πιστεύουμε πως η ψυχή δεν είναι αθάνατη, πως η Αγία Γραφή δεν λέει πουθενά ότι ο Θεός βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια στην κόλαση». Υπάρχει η αίρεση των πανσωτηριαστών, που πιστεύουν ότι στο τέλος όλοι θα σωθούν. Υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν στον εκμηδενισμό όλων. Αν είναι έτσι, πώς θα εξηγήσουμε τα λόγια του Ιησού:«Και θα αναχωρήσουν αυτοί σε κόλαση αιώνια, και οι δίκαιοι σε ζωή αιώνια» (Ματθ. 25:46).«…και θα πεταχτούν στο σκοτάδι το πιο βαθύ και απόμακρο. Εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών» (Ματθ. 8:12).«Και ο καπνός από το βασανισμό τους ανεβαίνει στους αιώνες των αιώνων, και ανάπαυση δεν έχουν ούτε μέρα ούτε νύχτα» (Αποκ. 14:11).
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η ιστορία ή για άλλους η παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου (Λουκ. 16:19-31). Ο Κύριός μας μιλά για δύο τόπους που τους χωρίζει τεράστιο χάσμα– ο τόπος των ασεβών και ο τόπος των δικαίων. Είναι η ιστορία δύο ανθρώπων, που, αν και κοντά ο ένας στον άλλο, υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Ο ένας πλούσιος και ο άλλος ζητιάνος. Όταν πέθαναν και μεταφέρθηκαν στην αντίπερα όχθη, το σκηνικό άλλαξε εντελώς. Ο Ιησούς αναφέρει το όνομα του ζητιάνου, αλλά όχι του πλούσιου. Στη γη ο ένας ήταν γνωστός, ο άλλος άσημος. Η αμαρτία του πλούσιου δεν ήταν ο πλούτος του, αλλά η απάθειά του για τον συνάνθρωπό του. Ο Σωτήρας μας δεν μπορούσε να ζωγραφίσει με πιο ζοφερή εικόνα την Κόλαση. Οι ασεβείς υποφέρουν αφόρητα και οι πιστοί ζουν σε ατμόσφαιρα μακαριότητας. Η διδασκαλία της Βίβλου για τον Παράδεισο και την Κόλαση στέκεται ή πέφτει μαζί. Η Dorothy Sayers, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και ποιήτρια, έγραψε: «Φαίνεται να υπάρχει ένα είδος συνωμοσίας να ξεχάσουμε ή να αποκρύψουμε την προέλευση του δόγματος της Κόλασης. Δεν είναι “μεσαιωνικό τέχνασμα των ιερέων” για τον εκφοβισμό των ανθρώπων για να προσφέρουν χρήματα στην εκκλησία».
Όπως η Κόλαση είναι πραγματική, το ίδιο και ο Παράδεισος. Η Βίβλος είναι γεμάτη με περικοπές που αναφέρονται στη ζωή μετά θάνατον. Ο Ιησούς είπε: «Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής… Κι αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι και θα σας πάρω κοντά μου…» (Ιωάν.14: 2,3). «Έτσι, παίρνουμε θάρρος και προτιμούμε μάλλον να αποχωρήσουμε από το σώμα και να ζούμε κοντά στον Κύριο» ( Β΄ Κορ. 5:8). «…αν το επίγειο κατοικητήριό μας, δηλαδή το σώμα μας, καταργηθεί, έχουμε αιώνιο κατοικητήριο στους ουρανούς…» (Β΄ Κορ. 5:1). «Μπείτε από τη στενή πύλη, γιατί, επειδή είναι πλατιά η πύλη και ευρύχωρος ο δρόμος που οδηγεί στο χαμό...Κι επειδή είναι στενή η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή…» (Ματθ. 7:13,14). «Γιατί ζωή για μένα είναι ο Χριστός και ο θάνατος κέρδος» (Φιλπ. 1:21). Αν απορρίψουμε ή παρερμηνεύσουμε τα χωρία αυτά και πολλά άλλα, τότε ο Χριστός και ο απ. Παύλος μας έδωσαν ψεύτικες προσδοκίες.
Μπορώ να είμαι βέβαιος ότι θα πάω στον Ουρανό; Η Βίβλος μιλά ξεκάθαρα ότι ο Θεός έκανε εύκολο τον τρόπο να πάμε στον Ουρανό, αν και στον Ίδιο κόστισε ακριβά, γιατί έστειλε τον Υιό Του να πεθάνει στον Σταυρό για τις αμαρτίες μας, ώστε να έχουμε αιώνια ζωή. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο Δρόμος και η Αλήθεια και η Ζωή. Κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μονάχα περνώντας από μένα» (Ιωάν. 14: 6). Είπε, επίσης:«Εγώ είμαι η Πόρτα. Αν κανείς προσφύγει σ’ εμένα ως είσοδο, θα σωθεί» (Ιωάν. 10:9).
Αν θέλουμε να πάμε στον Ουρανό, πρέπει να περάσουμε από την Πόρτα που είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν υπάρχει άλλη είσοδος. Ο ποιμένας Τζέιμς Κένεντι μαζί με άλλους ηγέτες επισκέφτηκαν τον Ρόναλντ Ρήγκαν στον Λευκό Οίκο. Στη διάρκεια της συνάντησης ο Κένεντι ρώτησε τον πρόεδρο: «Υποθέστε ότι πεθαίνατε και φτάνατε στην πόρτα του Ουρανού. Αν ο Θεός σας ρωτούσε: «Γιατί θα πρέπει να σ’ αφήσω να μπεις στον Ουρανό;» τι απάντηση θα δίνατε; Ο πρόεδρος. σκέφτηκε για λίγο και μετά απάντησε: «Θα Του απαντούσα με το εδάφιο, «Γιατί ο Θεός αγάπησε με μια τέτοια αγάπη τον κόσμο, ώστε πρόσφερε το Γιο του το Μονογενή, για να μην χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:16). Αυτή είναι η μόνη ελπίδα μας για τον Ουρανό, ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Την ίδια ερώτηση απευθύνει ο Θεός σ’ εσένα. Όλη η ελπίδα μας για τον Ουρανό στηρίζεται στη θυσία του Ιησού. Και κάτι ακόμη: Κανένας δεν πηγαίνει στον Ουρανό τυχαία. Ο Ουρανός είναι ο τόπος που ετοίμασε ο Θεός για προετοιμασμένους ανθρώπους. Ετοιμάζεσαι εσύ για τον Ουρανό;