Ζωντανές Μαρτυρίες

Της ΜΑΡΙΑΣ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΩΛΙΩΤΗ, Νομικού – Εκπαιδευτικού

«Κι όπως είναι καθορισμένο για τους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν και μετά να κριθούν (Προς Εβραίους 9:27).

Στις 26 Αυγούστου συμπληρώνονται έξι χρόνια από τον τραγικό θάνατο του 26χρονου γιου μου. Ο Νίκος λάτρευε το υποβρύχιο ψάρεμα κι εκείνη τη μοιραία μέρα κατέβηκε – για μια τελευταία φορά – σε μεγάλος βάθος χωρίς οξυγόνο. Παρ’ όλο που αισθάνθηκε σκοτοδίνη, ενάντια στις συστάσεις του πατέρα του, επιχείρησε τη δεύτερη κατάδυση. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος από ανακοπή καρδιάς.

Πληροφορήθηκα τηλεφωνικά την τραγική είδηση στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., όπου κατοικούσα με το δεύτερο σύζυγό μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω το ηλιόλουστο εκείνο Σάββατο που άλλαξε ριζικά τη ζωή μου.

Οι φίλοι μου με θεωρούν δυνατή, ένα πραγματικό λιοντάρι στην ψυχή και στο σώμα.
Στα 50 μου χρόνια είχα ήδη αντιμετωπίσει μ’ επιτυχία και ψυχικό σθένος πολύ δύσκολες καταστάσεις: Ένα πολυτάραχο γάμο που σε 14 χρόνια ισοπέδωσε κάθε αρχή σεβασμού, αξιοπρέπειας, αυτοεκτίμησης. Ένα τραυματικό διαζύγιο που καταράκωσε τον ψυχικό κόσμο το δικό μου και των δύο ανήλικων παιδιών μου, την οικονομική και ηθική ευθύνη της ανατροφής τους και τη συνέχιση της καριέρας μου.

Αργότερα με το δεύτερο σύζυγό μου, ένα σωστό σύντροφο και πατέρα, καταφέραμε ένα νέο ξεκίνημα στις Η.Π.Α. Σε ηλικία 22 ετών ο Νίκος, έχοντας ξεπεράσει βαθιά ψυχολογικά τραύματα, απεφοίτησε με επαίνους από ξένο Πανεπιστήμιο και επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα. Η ζωή μας είχε επιτέλους μπει σε σωστή τροχιά. Δύο χρόνια αργότερα, μετά την αποφοίτηση της κόρης μου, προγραμματίσαμε την μόνιμη επιστροφή μας στην πατρίδα. Και τότε συνέβη το μοιραίο. Βρέθηκα αντιμέτωπη με το χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού, τον πρόωρο θάνατο του παιδιού του.

Κανένας πόνος, καμιά τραυματική εμπειρία, δεν μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο ενός παιδιού. Φανταζόμαστε ίσως πως πρέπει να είναι. Συμπονούμε και συμπάσχουμε με το συνάνθρωπό μας, αλλά αποφεύγουμε να σκεφθούμε ότι η μοίρα μπορεί ποτέ να μας επιφυλάσσει τέτοιο κτύπημα.

Ο ανθρώπινος νους σαλεύει, οι αισθήσεις μουδιάζουν, ο πόνος ξεριζώνει τα σωθικά σου. Τα πάντα γκρεμίζονται γύρω σου, χάνεις τη διάθεση να παλέψεις, να συνεχίσεις. Η ζωή σου παραλύει, βυθίζεσαι σε κατάθλιψη. Σε πλημμυρίζουν αρνητικά συναισθήματα: απελπισία, απόγνωση, αποθάρρυνση, φόβος, ενοχές, άρνηση και θυμός ακράτητος. Η αρνητική συμπεριφορά σου προκαλεί τρικυμία, διαταράσσει σχέσεις, διαιωνίζει τον πόνο, επηρεάζει άλλες ζωές. Όλοι δείχνουν κατανόηση και υπομονή, αλλά μέχρι πότε;

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το θάνατο του παιδιού σου, το πρώτο πράγμα που δοκιμάζεται είναι η πίστη σου. Δεν υπάρχει Θεός, δηλώνεις με οργή. Στράφηκα κι εγώ ενάντια στο Θεό. Πρώτα η άρνηση του γεγονότος, στο τέλος μοιραία η αποδοχή του θανάτου – τελεσίδικη, μη ανατρέψιμη. Κάπου εκεί αρχίζεις να προσγειώνεσαι.

Τώρα μπορείς να σκεφθείς κάπως πιο ψύχραιμα. Πώς είναι δυνατόν, μονολογούσα, ένας φιλεύσπλαχνος Πατέρας να επιτρέπει την πρόωρη αφαίρεση μιας αγνής νεανικής ζωής, γεμάτης όνειρα, φιλοδοξίες και προσφορά! Πώς θα μπορούσε ένας Θεός να στερήσει την κοινωνία από μια καρδιά γεμάτη αγάπη, αισιοδοξία και μεγαλοψυχία!

Ποτέ δεν είχα βλάψει εκούσια άνθρωπο. Αντίθετα μ’ έβλαψαν πολλοί. Πίστευα ότι είχα ήδη επωμισθεί μεγαλύτερο μερίδιο δυστυχίας απ’ αυτή που μου ανήκε στη διάρκεια μιας ζωής. Άξιζα επιτέλους να δικαιωθώ εξασφαλίζοντας μια ζωή γαλήνης και σχετικής ξεγνοιασιάς προκειμένου ν’ απολαύσω την οικογένειά μου, τους κόπους μιας ζωής.

Σε  μια προσπάθεια ν’ αποκαταστήσω σταδιακά το ρυθμό της ζωής μου, να βρω κουράγιο να συνεχίσω, κατέφυγα σε διάφορα βοηθήματα, βιβλία, φυσικές δραστηριότητες, ταξίδια αναψυχής, υλικά αγαθά.

Δεν μπόρεσα να επανέλθω στη δουλειά μου για δύο χρόνια. Ο θεράπων ψυχίατρος μου έδωσε διάφορα ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά χάπια – το prozak μεταξύ των άλλων. Με παρέπεμψε σε θεραπευτικές ομάδες και ψυχανάλυση. Υπήρξαν κάποιες αναλαμπές, αλλά κανένα θετικό αποτέλεσμα. Σιγά – σιγά βυθίστηκα σε βαθιά κατάθλιψη με τάσεις αυτοκτονίας. Υπέφερα από αϋπνίες, εφιάλτες, υπερβολικούς φόβους, ενοχές. Έκλαιγα ανεξέλεγκτα, είχα δύσπνοια και συχνές λιποθυμικές τάσεις. Είχα τσακίσει.

Όταν χτύπησα “πάτο” και αισθάνθηκα την απόλυτη συντριβή, αποφάσισα να καταφύγω στη Θεϊκή βοήθεια. Δεν απέμεινε άλλη διέξοδος. Σκέφθηκα ότι η αποκοπή μου από το Θεό μου είχε στερήσει τη μόνη ζωντανή πηγή δύναμης, ανακούφισης και ελπίδας. Παράλληλα ξεκίνησα τη συστηματική μελέτη του Ευαγγελίου, για πρώτη φορά μετά τα μαθητικά θρανία. Απομόνωσα όλα τα εδάφια που αναφέρονται στην “πίστη”. Σιγά – σιγά συνειδητοποίησα την παρουσία του Χριστού, κατανόησα τη θυσία του Σταυρού και ανακάλυψα το μήνυμα της Ανάστασης. Άρχισα να μιλώ καθημερινά μαζί Του.
Τρεις μήνες αργότερα έζησα ένα θαύμα. Ολοκληρώνοντας τον καθημερινό βραδινό μου περίπατο, επαναλαμβάνοντας την έκκλησή μου στον Κύριο για βοήθεια, εκείνο το βράδυ αισθάνθηκα τη ζωντανή παρουσία Του. Με άγγιξε, το ένιωσα και άκουσα τη φωνή Του να μου λέει : «Αρκετά, θα σε στηρίξω μη φοβάσαι.». Ένιωσα το χέρι Του να σηκώνει το φορτίο μου, να ξαλαφρώνει τη ψυχή μου. Με πλημμύρισε μια πρωτόγνωρη γαλήνη, ένα φως, μια απερίγραπτη χαρά θα έλεγα.

Το ίδιο βράδυ ο Νίκος παρουσιάσθηκε στον ύπνο μου και με καθησύχασε με τη διαβεβαίωση ότι τώρα πια είναι πολύ ευχαριστημένος και ήρεμος εκεί που βρίσκεται. “Μη στενοχωριέσαι μαμά,” μου είπε “ ποτέ δεν ήμουν τόσο ευχαριστημένος.”
Ο Χριστός μου έστειλε μήνυμα. Ο Νίκος βρίσκεται κοντά Του. Κάθε φορά που αντικρύζω το Σταυρό ή την εικόνα του Κυρίου, βλέπω ζωντανό το γιο μου. Ξέρω πια πως είναι ασφαλής.

Για πρώτη φορά αντιμετώπισα κατάματα το τέλος της ζωής. Πλούσιοι και φτωχοί έχουν όλοι ένα κοινό προορισμό: το θάνατο. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας μας διδάσκει πόσο πολύτιμο είναι το δώρο της ζωής. Ο Θεός μας εμπιστεύτηκε προσωρινά τη φροντίδα των παιδιών μας. Ανά πάσα στιγμή όμως μπορεί να τα καλέσει “σπίτι”, στην αιώνια κατοικία. Εμείς σαν γονείς πρέπει να βρούμε τη δύναμη να του πούμε αυτό που είπε ο Χριστός λίγο πριν τη Σταύρωσή του: “Γεννηθήτω το θέλημά Σου”.

Ο θάνατος είναι το τίμημα που πληρώνουμε για το προπατορικό αμάρτημα. Ο Θεός όμως μας βοήθησε να συμβιβαστούμε με το θάνατο. Βρίσκουμε την απάντηση στην προς Ρωμαίους επιστολή 6:23 : “Γιατί πράγματι ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος, ενώ η παροχή χάρης από το Θεό είναι ζωή αιώνια, χάρη στον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας”

Στην προς Κορινθίους Α’ 15:25-27, ο Απόστολος Παύλος μας διαβεβαιώνει ότι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, πάει χαμένη η πίστη μας… Αν την ελπίδα μας στο Χριστό την έχουμε περιορίσει μέσα στα όρια αυτής της ζωής μονάχα, είμαστε οι δυστυχέστεροι απ’ όλους τους ανθρώπους.
Έχουμε κι άλλη διακήρυξη της αιώνιας ζωής που απορρέει από τη Βίβλο. “Δε θέλουμε ακόμα να βρίσκεστε σε άγνοια, αδελφοί, σχετικά μ’ αυτούς που έχουν πεθάνει, για να μην λυπάστε, όπως εκείνοι που δεν έχουν ελπίδα. Γιατί αφού πιστεύουμε πως ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, πρέπει να ξέρουμε πως έτσι και τους πιστούς που έχουν πεθάνει ο Θεός θα τους συνάξει κοντά του μέσω του Ιησού”. (Θεσσαλονικείς Α’ 4:13-14).

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το θάνατο και τη ζωή μετά το θάνατο αποφασίζει, σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Η ζωή είναι πολύτιμο αγαθό του Θεού. Για μας τους Χριστιανούς που βασιζόμαστε στο Ευαγγέλιο, πρέπει να καταδικάζουμε κάθε μορφή “αφύσικης” αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής (αυτοκτονία, έκτρωση, ευθανασία). Πιστεύουμε ότι μόνο ο Θεός αποφασίζει τη στιγμή του θανάτου μας.

Όταν η τραγωδία κτυπά την πόρτα μας, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί ότι προδόθηκε από τον Κύριο. Οι κακοτυχίες μας δεν προκαλούνται από το Θεό. Μερικές οφείλονται σε κακή τύχη, άλλες σε λάθος επιλογές, ή απλά είναι συνέπεια της αμαρτωλής ανθρώπινης φύσης που συνέχεια παραβιάζει τις εντολές του Κυρίου.

Ο Νίκος παραβίασε τους νόμους της φύσης και πλήρωσε το τίμημα με την ίδια του τη ζωή. Τώρα γιατί ο Θεός δεν απέτρεψε το μοιραίο αυτό αποτέλεσμα – όπως είχε κατ’ επανάληψη κάνει στο παρελθόν – είναι αδύνατο να εξηγηθεί με την ανθρώπινη λογική. Ίσως ήθελε να τον λυτρώσει από μια επίγεια ζωή που του επιφύλασσε μεγάλες λύπες και συμφορές. Ίσως πάλι να τον χρειάζεται κοντά Του. Ή μήπως άραγε με την πρόωρη αφαίρεση της ζωής ενός ευαίσθητου και προικισμένου νέου ο Θεός τιμώρησε παραδειγματικά τους “ανάξιους” γονείς που με τις εγωιστικές και μακροχρόνιες αντιδικίες τους πλήγωσαν αθεράπευτα τον ευάλωτο ψυχικό του κόσμο;

Με το χρόνο η πίστη μου στο Χριστό μου έδωσε τη δύναμη να δεχτώ ακόμη και το ενδεχόμενο της Θεϊκής τιμωρίας. Δεν μπορώ όμως να ζητήσω από το Θεό να ξαναγράψει το παρελθόν, ν’ ανατρέψει κάποιο μη ανατρέψιμο γεγονός. Εκείνο που κατάφερα είναι να σεβαστώ το θέλημα του Θεού και να ζητήσω να μου δώσει δύναμη και κουράγιο ν’ αντέξω τη σκληρή δοκιμασία και τον αβάσταχτο ψυχικό πόνο.  
     
Αδυνατούμε ν’ ανατρέψουμε το “μοιραίο”, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε τη στάση μας απέναντι στο “γεγονός”. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποια τραγωδία, εμείς θ’ αποφασίσουμε εάν θα βγούμε νικητές ή θύματα. Όταν αποφάσισα να εμπιστευτώ τη ζωή μου στο Χριστό, έκανα την ευσυνείδητη επιλογή του νικητή.

Ο Χριστός είπε “Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, άλλα να έχετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο.” (Ιωάννης 16:33). Στην επιστολή του ο Ιάκωβος, 1:2-3 ενθαρρύνει τους Χριστιανούς: “Να το θεωρήσετε χαρά πολύ μεγάλη, αδελφοί μου, όταν βρεθείτε μέσα σε διάφορες δοκιμασίες, έχοντας υπ’ όψιν σας ότι η δοκιμασία της πίστης σας παράγει υπομονή”.

Έξι χρόνια αργότερα σκέπτομαι καθημερινά το νεκρό γιο μου και ολ’ αυτά που η σύντομη ζωή του μου έχει διδάξει. Έχασα το μονάκριβο παλικάρι μου – το καμάρι μου – το μέλλον που θα είχα μαζί του, τις χαρές αλλά και τις λύπες μιας περήφανης μάνας. Η ζωή μου κόπηκε στα δύο, ένα κομμάτι μέσα μου νέκρωσε για πάντα.

Με το θάνατό του κέρδισα άλλα πολύτιμα μαθήματα όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη ζωή και τις σχέσεις μου με τους άλλους. Αναγεννήθηκα πνευματικά και άλλαξα πορεία. Η Χριστιανική μου πίστη ξαναζωντάνεψε γιατί βασίστηκε για πρώτη φορά σε σωστά θεμέλια, το Ευαγγέλιο. Παρακολουθώ καθημερινά την εξέλιξη της ζωής μου – και των γύρω μου – που ακολουθεί κάποιο Θεϊκό σχέδιο που δεν γνωρίζω αλλά έχω αποδεχθεί.
Δεν φοβάμαι πια το θάνατο, αλλά και ούτε τον αποζητώ. Όταν έλθει, θα με φέρει κοντά στο Χριστό, στο γιο μου, στ’ άλλα μου αγαπημένα πρόσωπα, στους αδελφούς Χριστιανούς. Δεν θα υπάρχει πόνος, δάκρυ, στεναγμός. Αναρωτιέμαι: Επειδή η στιγμή που ο Κύριος θα μας καλέσει κοντά Του είναι άγνωστη, έχουμε φροντίσει να τακτοποιήσουμε τις επίγειες υποθέσεις μας;

Έχουμε δείξει αγάπη, κατανόηση, ανοχή και συγχώρεση στην οικογένεια, τους φίλους, τον κοινωνικό μας περίγυρο; Έχουμε προσφέρει συμπαράσταση, βοήθεια, ελπίδα, ενθάρρυνση και παρηγοριά στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας; Έχουμε προσπαθήσει να συναντήσουμε κάποιο “απολωλός πρόβατο” και να το επαναφέρουμε στο δρόμο του Κυρίου; Έχουμε διαθέσει τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφθούμε το Χριστό και τον τελικό προορισμό μας; Έχουμε ταπεινωθεί μπροστά στο Σωτήρα μας ζητώντας άφεση των αμαρτιών μας και σωστή καθοδήγηση;
Εάν όχι, τι περιμένουμε; Αύριο ίσως είναι πολύ αργά.