Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πριν πάνω από μισό αιώνα ότι ο οραματισμός ενός νεαρού πιστού χριστιανού γιατρού, από τη Θεσσαλονίκη, για τη δημιουργία μιας κλινικής πρότυπο με χριστιανικές αρχές, θα έβρισκε ανταπόκριση και θα είχε υιοθετηθεί, χωρίς επιφυλάξεις, από έναν άλλο Ελληνοκύπριο Χριστιανό, μεγάλο οραματιστή και άνθρωπο του Θεού από τις ΗΠΑ, τον αείμνηστο Σπύρο Ζωδιάτη.

Ο οραματισμός αυτός υλοποιήθηκε και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός λαμπρού  νοσηλευτικού ιδρύματος  που στολίζει τη βιβλική πόλη της  Θεσσαλονίκης, και υπηρετεί χιλιάδες ανθρώπους κάθε μήνα με υψηλότατου βαθμού σύγχρονες ιατρικές υπηρεσίες, από κάθε γωνιά της   πατρίδας μας και όχι μόνο, κερδίζοντας την εκτίμηση όλων των συμπολιτών μας.

Αυτό το σύγχρονο θαύμα  είναι  η Κλινική ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, που λειτουργεί για 47 τώρα χρόνια  με Διευθυντή της, τον οραματιστή του έργου αυτού γιατρό  Δημοσθένη Κατσάρκα, με συνεργάτιδα την αντάξια σύζυγό του κ. Ευνίκη Κατσάρκα. Δούλεψαν σκληρά, συστηματικά, μεθοδικά κι έφεραν την Κλινική σε τέτοιο αξιοζήλευτο επίπεδο λειτουργίας  που θα την ζήλευαν πολλά νοσοκομεία της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Από τις απαντήσεις του Δρα Δημοσθένη Κατσάρκα οι αναγνώστες μας θα πληροφορηθούν το πώς ο Θεός εκπλήρωσε, κατά θαυμαστό τρόπο, τον οραματισμό του νεαρού γιατρού, πέρα και πάνω από κάθε ανθρώπινη προσδοκία και τον χρησιμοποιεί για τη δόξα Του.

                                                                   ΦτΕ

 

Ερώτηση: Πότε και πώς γνωριστήκατε με τον Σπύρο Ζωδιάτη;  Πώς ήταν η ανταπόκρισή του στον οραματισμό σας για μια  Κλινική υψηλών  προδιαγραφών;

 

Γνώρισα τον Σπύρο Ζωδιάτη για πρώτη φορά το 1948, όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να δώσει μια διάλεξη στην ειδική αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου της πόλης μας. Ήταν η πρώτη φορά που η Ευαγγελική Κοινότητα της Θεσσαλονίκης τολμούσε να βγει σε δημόσιο χώρο, έξω από τα στενά πλαίσια των ελαχίστων Ευαγγελικών Εκκλησιών που υπήρχαν τότε. Η διάλεξη του Σπύρου Ζωδιάτη έγινε δεκτή με πολύ ενδιαφέρον από το κοινό της πόλης μας και δημιουργήθηκε ένα κύμα θετικών σχολίων που το δεχτήκαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Βέβαια, κάποιος που ανήκε στην παλιότερη γενιά, ρώτησε λιγάκι ενοχλημένος: «Ποιος είναι αυτός ο προπετής νεαρός;».

 

Με την παρουσία του στην Ελλάδα, ο Σπύρος Ζωδιάτης και οι συνεργάτες του μοίρασαν μερικές χιλιάδες Καινές Διαθήκες, που είχαν προετοιμαστεί σε ειδική έκδοση με σκληρά εξώφυλλα, χρώματος μπλε.Μερικά αντίτυπα απ’ αυτές νομίζω ότι εξακολουθούν ακόμη να υπάρχουν σε διάφορα ελληνικά σπίτια. Ήταν η πρώτη γνωριμία του Σπύρου Ζωδιάτη με την Ελλάδα και η πρώτη φορά που την επισκεπτόταν εκείνος. Ήταν άλλωστε μόλις 26 χρόνων.

 

Τώρα, όσον αφορά τον δικό μου οραματισμό, ομολογώ ότι με κατέπληξε ο ενθουσιασμός με τον οποίο «υποδέχτηκε» την επιστολή μου, όπου του ανέφερα τις σκέψεις μου το 1961 και ζητούσα την ενδεχόμενη συνεργασία μαζί του για την επίτευξη του στόχου. Μου είπε ότι τον ίδιο οραματισμό έχει κι εκείνος στην καρδιά του και ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε στην υλοποίησή του σε λίγο καιρό. Πολύ αργότερα βέβαια, μου αποκάλυψε ότι όταν μου έγραφε εκείνα τα λόγια, τότε δεν είχε στο ταμείο του ούτε ένα δολάριο που θα μπορούσε να το διαθέσει γι’ αυτόν τον σκοπό. Ήταν όμως ο άνθρωπος που όταν αγκάλιαζε έναν οραματισμό, που του φαινόταν ότι του τον έδινε ο Θεός, δεν τα ‘βαζε κάτω, αλλά προχωρούσε προς την υλοποίηση του στόχου, με την προσδοκία ότι παράλληλα θα εμφανίζονταν και οι οικονομικές δυνατότητες για να υλοποιηθεί αυτός.

 

Ερώτηση: Ο οραματισμός σας τελικά υλοποιήθηκε και η Κλινική αποτελεί κόσμημα όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα. Ποιες είναι μερικές κορυφαίες  εμπειρίες που δεν ξεχνάτε  σ’ όλες αυτές τις  δεκαετίες;

 

Συμπληρώνονται τον ερχόμενο μήνα σαράντα επτά χρόνια λειτουργίας της Κλινικής «ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ» στο Πανόραμα. Εάν σ’ αυτά τα χρόνια προσθέσουμε και τα δέκα περίπου χρόνια που χρειάστηκαν για την προετοιμασία, τις μελέτες, τα σχέδια, την εξασφάλιση των πόρων κλπ. καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν εξήντα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η σχετική συζήτηση μέχρι σήμερα. Καταλαβαίνετε στο διάστημα αυτό έγιναν τόσα πολλά, ώστε μου είναι πολύ δύσκολο να αναφερθώ σε μερικές «κορυφαίες εμπειρίες» , όπως μου ζητάτε.

 

Παρ’ όλα αυτά, θα σας αναφέρω τον εξαιρετικά κοπιώδη αγώνα που προηγήθηκε μέχρι το «άνοιγμα» της Κλινικής, τις ποικίλες απογοητεύσεις που συναντήσαμε, τους ενθουσιασμούς που κατά καιρούς μας κατελάμβαναν, την προσήλωση και την προσευχή στον Θεό για να μας οδηγήσει σε αίσιο αποτέλεσμα και ένα σωρό άλλα πράγματα.

 

Θυμάμαι ακόμη την πρώτη εβδομάδα της «λειτουργίας» της Κλινικής, όταν δεν εμφανίστηκε ούτε ένας ασθενής, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο πιθανό συμπέρασμα ότι δεν επρόκειτο να έρθει ποτέ κανείς. Και θυμάμαι την πρώτη κυρία που εμφανίστηκε στην πόρτα μας και με έκπληξη διαπίστωσε ότι την περίμεναν τέσσερις άνθρωποι εκεί, κρατώντας ανθοδέσμες στα χέρια τους.

 

Θυμάμαι επίσης τους αγώνες και την αγωνία μας για να μπορέσουμε, στο τέλος κάθε μήνα, να πληρώσουμε το προσωπικό μας, τα ποικίλα χρέη που είχαν δημιουργηθεί σε τράπεζες, εταιρίες, ιδιώτες κλπ. και που μας κυνήγησαν για αρκετά χρόνια, ώσπου με τη βοήθεια του Θεού τα αποπληρώσαμε μέχρι κεραίας.

 

Θυμάμαι τον συναγερμό που προκλήθηκε, όταν οι τρεις άρρωστοι που νοσηλεύαμε έγιναν πέντε και σε λίγο δώδεκα, με αποτέλεσμα να μας πιάσει πανικός για το «πώς θα ανταποκριθούμε σε τόση δουλειά». Σήμερα, βέβαια, νοσηλεύουμε 2.500 ασθενείς κάθε μήνα, διενεργούμε περισσότερες από εκατό επεμβάσεις κάθε μέρα, για να φτάσουμε όμως σ’ αυτό το σημείο ο δρόμος ήταν και πολύς και δύσκολος και αγωνιώδης.

 

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μας όταν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην διενέργεια καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια το σχετικό τμήμα της Κλινικής μας να πιάσει μια από τις πρώτες θέσεις σε αριθμό επεμβάσεων σε πανελλήνια κλίμακα. Θυμάμαι πόσες αντιδράσεις συναντήσαμε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε επέκταση των εγκαταστάσεών μας. Αντιδράσεις μάλιστα, που προέρχονταν από τις αρμόδιες αρχές, από τους ανταγωνιστές μας, από διαφόρους παράγοντες που είχαν ιδιοτελείς σκοπούς κλπ.Σήμερα πια, κοιτάζοντας προς τα πίσω, και θαυμάζω και συγκινούμαι και προβληματίζομαι. Και φυσικά, ευγνωμονώ τον Θεό για το αποτέλεσμα.

Ερώτηση: Πώς βλέπετε το μέλλον της AMG αλλά και της Κλινικής ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, που τόσα χρόνια διευθύνετε με τόση σοβαρότητα, αξιοπρέπεια και συνέπεια; 

 

Το μέλλον της AMGβρίσκεται στα χέρια του Θεού και θέλω να ελπίζω ότι θα υπάρχουν και μελλοντικά άνθρωποι με οραματισμό και έμπνευση που θα συνεχίσουν την παγκόσμια αυτή διακονία, ώστε και το Ευαγγέλιο του Χριστού να κηρυχθεί σε τόπους όπου είναι άγνωστο, αλλά ταυτόχρονα και σε πολλούς ανθρώπους που ταλαιπωρούνται να φτάσει το ευεργετικό χέρι των πιστών ανθρώπων, που είναι πρόθυμοι να τους επισκεφθούν και να τους υπηρετήσουν. Άλλωστε η ιεραποστολή μας αριθμεί ζωή 80 χρόνων, με συνεχή, αταλάντευτη και ευλογημένη πορεία. Η σημερινή ηγεσία της συνεχίζει την «παράδοση» του Σπύρου Ζωδιάτη. Όλα αυτά, με την ευλογία του Θεού, αποτελούν εγγύηση για το μέλλον.

 

Όσον αφορά τον «ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ», θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ήδη έτοιμοι να παραδώσουμε, όταν το αποφασίσει ο Θεός, την όλη λειτουργία της Κλινικής σε χέρια ανθρώπων που έχουν την ίδια πίστη με μας, τον ίδιο ενθουσιασμό και τον ίδιο οραματισμό. Απαραίτητα στοιχεία όλα αυτά, ώστε το έργο να συνεχιστεί στις ίδιες προδιαγραφές που το χαρακτήριζαν μέχρι σήμερα.

 

Ερώτηση: Tι θα λέγατε σε νέους ανθρώπους που θέλουν να «πετύχουν» στη ζωή τους ακολουθώντας τις χριστιανικές αρχές και αξίες ως απόσταγμα απ’ τη δική σας εμπειρία;

 

Στους νέους ανθρώπους που διαθέτουν όλα τα στοιχεία που αναφέρετε, θα έλεγα να προχωρήσουν με συνέπεια, με προσοχή και με προσευχή. Να μην απογοητεύονται, γιατί τα εμπόδια που θα συναντήσουν θα είναι πολλά, να μη βιάζονται, αλλά να προχωρούν βήμα – βήμα με πίστη, με θάρρος, με οραματισμό. Το τι θα προκύψει τελικά, είναι στην αρμοδιότητα του Θεού. Εμείς οι άνθρωποι, όμως, έχουμε υποχρέωση να αγωνιζόμαστε, να προχωρούμε, να φανταζόμαστε διάφορους στόχους, που μπορεί να τους πετύχουμε ή να μην τους πετύχουμε. Αλλά αυτό που κυρίως αξίζει δεν είναι τόσο ο τερματισμός. Είναι, κυρίως, ο αγώνας.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ)