Γράφει ο Γεώργιος Σ. Κανταρτζής
Από το περασμένο τεύχος εξετάζουμε το σπουδαίο θεσμό της οικογένειας, που στα τελευταία χρόνια χτυπιέται ανελέητα και αιμορραγεί… Όταν η οικογένεια καταρρέει τίποτε δε μένει όρθιο στο έθνος. Διαβάζουμε για τον Πατριάρχη Αβραάμ το εξής αξιοπρόσεχτο: « Ένα μεγάλο και ισχυρό έθνος θα προέλθει από τον Αβραάμ…Αυτόν διάλεξα για να διατάξει τους γιους του και τους απογόνους του ν’ ακολουθούν το δρόμο του Κυρίου, να κάνουν το σωστό και το δίκαιο…» (Γένεσις 18/18,19). Για το Θεό, το ιδεώδες έθνος είναι εκείνο που ξεκινά από την οικογένεια με τον πατέρα της και τα παιδιά του και το σπίτι του να ακολουθούν. Ένας εκπαιδευτικός δήλώσε: Δίδαξα σε κατηχητικό για 10 χρόνια και ήμουνα μέλος του Δ.Σ. του εκπαιδευτικού ιδρύματος. Έτσι είχα την ευκαιρία να συναντήσω παιδιά απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις. Η πείρα μου δίδαξε ότι ούτε ο Νόμος, ούτε τα σχολεία, ούτε και μόνο τα κατηχητικά σχολεία, στα οποία πολλές φορές αναγκαστικά φοιτούν τα παιδιά, μπορούν να κάνουν ένα έθνος χριστιανικό, χωρίς τη βοήθεια της πατρικής εξουσίας και του καλού παραδείγματος των γονιών.
Η αναρχία δε γεννήθηκε στις διαδηλώσεις του όχλου. Ούτε η παρανομία φύτρωσε στις συμμορίες των δρόμων. Το πρόβλημα της υπακοής στους νόμους της πολιτείας, κοινωνίας και της ηθικής βρίσκεται στα χρόνια της παιδικής ηλικίας. Το παιδί που δεν υπακούει τους γονείς του δεν πρόκειται να υπακούσει και στους νόμους του Σχολείου και του Κράτους. Η χαλάρωση της πειθαρχίας στο σπίτι έφερε τα τραγικά αποτελέσματα στη σημερινή αναρχική κοινωνία. Ο απ. Παύλος προτρέπει: « Παιδιά, να υπακούτε στους γονείς» (Εφεσ. 6/1). Ο Θεμιστοκλής, ο μεγάλος στρατιωτικός και πολιτικός της Αθήνας, είπε στους συμπατριώτες του: « Φίλοι μου, ο πιτσιρίκος αυτός (εννοούσε το γιο του) κυβερνά την Ελλάδα!» Όταν του ζήτησαν να εξηγήσει τι εννοούσε , είπε: « Ο γιος κυβερνά τη μητέρα του, εκείνη εμένα, εγώ την Αθήνα και η Αθήνα την Ελλάδα μας!» Ένα εξάχρονο παιδί μπορεί να διασκεδάζει την οικογένεια με τα καμώματα και τα λογάκιά του, μπορεί όμως και να τη διοικήσει με τα πείσματα και τα γινάτια του. Μπορεί να ματαιώσει το ταξίδι της οικογένειας, να ακυρώσει ένα πρόγραμμα και να βάλει στη θέση τους το μπαμπά και τη μαμά!
Το καλύτερο μάθημα για την τήρηση του νόμου και της τάξης και την ανάπτυξη του σωστού πολιτισμού κανένας δεν μπορεί να τα διδάξει στο παιδί από ένα γονιό, που μπορεί να πλάσει τις ευαίσθητες ψυχές των παιδιών. Τα λόγια τη μητέρας ασκούν μεγαλύτερη επίδραση πάνω στο παιδί της στη νηπιακή ηλικία από τον καλύτερο παιδαγωγό του κόσμου.
Πόσες μητέρες σήμερα αφιερώνουν χρόνο «κλέβοντας» από την προσωπική τους ανάπαυση, διασκέδαση και περιποίηση για να διδάξουν το παιδί τους. Πολλές μητέρες αφήνουν την ανατροφή των παιδιών τους στην κρίσιμη παιδική ηλικία στις γιαγιάδες ή στις φιλιπινέζες ή στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Ναι, αλλά πρέπει να δουλέψουν, θα πει κάποιος. Για ποιον; Για το παιδί τους, για να μάθει ξένες γλώσσες, μουσική… Μα το παιδί, τώρα είναι που χρειάζεται τη μητέρα και τη χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Να γιατί η κοινωνία γέμισε από αντάρτες, αναρχικούς, ναρκομανείς, από… Η μητέρα πρέπει να είναι κοντά στο παιδί κι ας μη έχει αυτό και μερικές ανέσεις και περιττά παιχνίδια! Η μητέρα πρέπει να είναι κοντά στο παιδί της στα κρίσιμα του χρόνια για το διδάξει με υπομονή (που μόνο η μάνα τη διαθέτει), με επιμονή και αδάμαστη θέληση. Μόνο αυτή μπορεί να διδάξει το παιδί της ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου και ότι δεν πρέπει να έχει μόνο απαιτήσεις από το κοινωνικό σύνολο αλλά έχει και υποχρεώσεις. Να σέβεται τους νόμους, την τάξη και τα δικαιώματα των άλλων. Να του διδάξει την εγκράτεια, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την τιμιότητα… Να το βοηθήσει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να απαιτεί να έχει ό,τι θέλει και όταν το θέλει.
Τη μεγαλύτερη επίδραση στο παιδί πέρα από τα ωραία λόγια και τα κηρύγματα των γονιών και των μεγαλύτερων στην ηλικία είναι το καλό παράδειγμα. Μάλιστα αν είναι χριστιανοί πρέπει να βάλουν σε εφαρμογή των πιστεύω τους. Προσέξτε την παρακάτω ιστορία, που δείχνει τη δύναμη του παραδείγματος: Ο Γιάννης όταν ήταν 14 ετών ο πατέρας του ήρθε σπίτι και μιλούσε με ενθουσιασμό: « Τα κατάφερα, είπε, να γλιτώσω τον υπάλληλο που δεν τον έχω ασφαλισμένο στο ΙΚΑ από τον έλεγχο που έγινε. Είπα όπως είναι συγγενής μου και με βοηθάει». ΄Υστερα από ένα χρόνο ο Γιάννης ήταν με τη μητέρα τους, που οδηγούσε το αυτοκίνητό τους. Το τράκαρε σε ένα δέντρο. « Θα πούμε, είπε στο γιο της, πως μας χτύπησαν ενώ ήταν παρκαρισμένο στην αγορά, για να μπορέσουμε να πάρουμε χρήματα από την ασφάλεια». Στην ηλικία των 16 χρόνων άκουσε τον παππού του που νοσταλγούσε τον παλιό καλό καιρό που έβγαζε χιλιάδες δολάρια στη μαύρη αγορά που έκανε με αυτοκίνητα. Εκείνη την βραδιά άκουσε το θείο του που έλεγε με καμάρι: « Δε δήλωσα όλα τα έσοδα μου στη φορολογική μου δήλωση. Δεν τόξερα που θ’ άφησα την εφορία να πάρει τα χρήματά μου!» Όταν ο Γιάννης έγινε 18 χρόνων οι δικοί του έβγαλαν εικονικά χαρτιά απορίας να του εξασφαλίσουν υποτροφία… Ο νεαρός σπουδαστής στο πανεπιστήμιο τα βρήκε σκούρα στις εξετάσεις, έτσι αγόρασε τα θέματα. Τον έπιασαν και τον απέβαλαν από το σχολείο. Όταν πήγε σπίτι η μάνα ξέσπασε στα κλάματα. «Πώς μας το έκανες αυτό; Πώς έκανες μια τέτοια απάτη; Αυτά σε διδάξαμε εμείς;!» Ο Γιάννης διδάχτηκε το ψέμα και αυτό το παράδειγμα ακολούθησε. Οι γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να περπατούν στο δρόμο του Θεού, της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της τιμιότητας, πρέπει να τα δίνουν το καλό παράδειγμα. Η ζωή μας μιλά τόσο δυνατά που τα παιδιά μας δεν ακούνε αυτά που τους λέμε. Δεν μπορούμε να λέμε στα παιδιά μας να εκκλησιάζονται, όταν εμείς την ώρα της εκκλησίας είμαστε στο καφενείο ή σε κάποιο άλλο κέντρο διασκέδασης. Ας μη ξεχνάμε ότι αν σπέρνουμε κοσμικότητα, ψευτιά, απάτη, αθεΐα, υποκρισία θα θερίσουμε θύελλες. Αυτό το βλέπουμε στις μέρες μας. Κι αν δεν σοβαρευτούμε και αφυπνιστούμε θα έρθει πάνω μας ο όλεθρος και η καταστροφή.
Είναι ώρα να ξυπνήσουμε.