Του Θεόφιλου Τ. Βαρυτιμίδη

Γράφεις για αυτά που σου λείπουν. Ξεχνάς να χαρείς αυτά που έχεις. Πάντα κάτι θα λείπει. Γέμισε την ψυχή σου και δεν θα σου λείπει τίποτα!! Μόνο τα απαραίτητα, φτάνουν για να ζήσουμε. Μα κοίτα! Γεμίσαμε με έξυπνα τηλέφωνα και ακριβά.

Εμείς από την άλλην γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί στο πνεύμα και όχι τόσο έξυπνοι στο μυαλό μα και στην κρίση. Απομακρύνεται η ψυχή μας από το πνεύμα καθώς δίνουμε αξία σ’ αυτά που κατέχουμε, χωρίς να δίνουμε σημασία σ’ αυτά που είμαστε και νιώθουμε. Γινόμαστε άπληστοι. Άνθρωποι ρηχοί. Μα το βράδυ πάλι μονάχοι στο κρεβάτι μας, μόνοι! Χωρίς κινητά και ακίνητα, χωρίς την περιουσία μας, χωρίς στολίδια, χωρίς αυτά που κατέχουμε . Εμείς και η ψυχή μας. Μουσκεύουμε το μαξιλάρι μας με τα δάκρυα της ντροπής, του φόβου, της ανασφάλειας  της επόμενης μέρας. Τι καταφέραμε; Άλλη μια μέρα εντυπώσεων χωρίς αντίκρισμα. Άλλη μια μέρα χαμένη χωρίς γυρισμό. Όλες τέτοιες θα είναι μέχρι να βρούμε τον δρόμο της ψυχής. Μέχρι να γεμίσουμε τη ζωή μας με αγάπη! Μέχρι να φωτίσουμε το πνεύμα μας . Μέχρι εκείνη την προσευχή που θα λέει. Εδώ είμαι Θεέ μου κι όλα σε Σένα τα αφήνω. Έλα και μπες μες στην ψυχή μου!

Φώτισε το μονοπάτι της ζωής μου, μάθε  μου να δίνω τον καλό αγώνα. Κάνε την παρουσία Σου φανερή στα λόγια τις σκέψεις μα και  στις πράξεις μου. Μόνο τότε θα λάμψει η ψυχή . Μόνο τότε θα πάψεις να ανησυχείς για όσα κατέχεις αλλά θα είσαι χαρούμενος για όλα όσα είσαι! Με ελπίδα, αγάπη, μα πάνω απ’ όλα με θέληση για πνευματική εξέλιξη.

Κατερίνη Δεκέμβριος 2024