Συνήθως, όταν κάποιος πεθαίνει, γίνεται αναφορά στον χαρακτήρα, στα προσόντα και στην προσφορά του. Κι αυτό γίνεται όχι για εκείνον που πέρασε στην αντίπερα όχθη, αλλά για να απαλυνθεί ο πόνος των συγγενών. Μετά, όμως, από λίγα χρόνια όλα ξεχνιούνται και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει μια φωτογραφία του στον τοίχο ενός σπιτιού ή ενός γραφείου.
Η Βίβλος μάς προτρέπει: «Να θυμάστε τους ηγέτες σας που σας κήρυξαν το Λόγο του Θεού» (Εβρ. 13:7). Ο ποιητής Ουράνης έγραψε: «Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!» Κι αυτό πράγματι συμβαίνει. Υπάρχουν όμως μερικές φυσιογνωμίες φωτεινές που στο πέρασμα των χρόνων, όχι μόνο δεν τους λησμονούμε, αλλά τους θυμόμαστε νοσταλγικά, γιατί έχουν σημαδέψει τη ζωή μας και «τα έργα τους ακολουθούν κατόπι τους» (Αποκ. 14:13).
Μια τέτοια χαρισματική και πληθωρική προσωπικότητα, που άφησε έντονα αποτυπώματα στη ζωή πολλών ανθρώπων και εκκλησιών ήταν ο Άργος Ζωδιάτης.
Καθώς τον μήνα αυτό κλείνουν 40 χρόνια από την αποδημία του, θεωρήσαμε καθήκον μας να αφιερώσουμε το «Πιερικό Περισκόπιο» στον ξεχωριστό αυτόν άνθρωπο, που έζησε περίπου είκοσι χρόνια στην Κατερίνη. Έτσι οι παλιοί θα αναπολήσουν τις αλησμόνητες ημέρες της πολύπλευρης διακονίας του και οι νεότεροι θα πληροφορηθούν για τον άνθρωπο αυτόν του Θεού και θα εμπνευστούν από τη ζωή του.
Ο Άργος Ζωδιάτης γεννήθηκε το 1916 στην Κύπρο και αργότερα η οικογένειά του μετοίκησε στην Αίγυπτο. Στην παιδική του ηλικία παρέδωσε τη ζωή του στον Χριστό κατά θαυμαστό τρόπο. Να πώς περιγράφει την επιστροφή του ο αδελφός του Σπύρος Ζωδιάτης: «Ήταν στα 13 του όταν ο δάσκαλός του, στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου, τον έστειλε με έναν συμμαθητή του να πετροβολήσουν κάποιον «αιρετικό», που κήρυττε το Ευαγγέλιο…Πήγαν τα δυο παιδιά και κάθισαν στο θρανίο και άρχισαν ν’ ακούν το κήρυγμα. Ο Άργος κυριολεκτικά ρουφούσε τις αλήθειες του Ευαγγελίου, που έβγαιναν από το στόμα του πιστού ανθρώπου του Θεού. Το κήρυγμα τελείωσε. Τις πέτρες που είχε μαζέψει ο Άργος στις τσέπες του δεν τις χρησιμοποίησε. Ανέφερε στον δάσκαλό του ότι ο άνθρωπος εκείνος έλεγε καλά πράγματα, τίποτε το κακό. Για την ενέργειά του αυτή έφαγε ξύλο από τον δάσκαλό του. Έτσι, το Άγιο Πνεύμα τον έκανε παιδί του Θεού.
Η μητέρα μας, προσηλωμένη στους τύπους, στενοχωρήθηκε που ο γιος της έγινε «αιρετικός». Ένα βράδυ, ύστερα από απεγνωσμένη προσπάθεια της να τον μεταπείσει, τον έδιωξε από το σπίτι. Του είπε: «Φύγε από το σπίτι και μην ξανάρθεις, αν δεν αλλάξεις». Σκέφτηκε ότι ο Άργος θα πήγαινε στους καινούριους φίλους του…Το άλλο πρωί όταν άνοιξε την πόρτα, είδε γονατιστό τον Άργο. «Τι κάνεις εδώ; Δεν πήγες στους φίλους σου; Ήσουν εδώ όλη τη νύχτα;» «Ναι, μάνα. Προσευχόμουν για σένα, να σε σώσει ο Θεός, όπως έκανε και σ’ εμένα». «Έλα, παιδί μου μέσα και μίλησέ μου. Πες μου κι εμένα για τον Χριστό, που έχει τέτοια δύναμη να αλλάζει τους ανθρώπους». Οι πρώτοι πνευματικοί καρποί της διακονίας του ήταν ο αδελφός του Σπύρος και οι γονείς του…
Από τη νεανική του ηλικία έγινε γνωστός για τα φλογερά ευαγγελιστικά του μηνύματα, ιδιαίτερα μεταξύ της νεολαίας. Ύστερα από τις θεολογικές σπουδές του στο Κάιρο, διετέλεσε ποιμένας σε Ευαγγελικές Εκκλησίες της Κύπρου και του Καΐρου. Παντρεύτηκε τη ΒικτωρίαΤεκτονίδου, που στάθηκε πιστή και πολύτιμη συνεργάτιδά του όλα τα χρόνια. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ευνίκη, σύζυγο του γιατρού Δρα Δημοσθένη Κατσάρκα, Διεθυντή της Κλινικής ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, τον Φαίδωνα, εκπαιδευτικό, τη Ρέα, σύζυγο του γιατρού Χαράλαμπου Σιδηρόπουλου στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας, και τον Τάσο που πέθανε σε παιδική ηλικία.
Το 1946, σε ηλικία 30 ετών, προσκλήθηκε να αναλάβει ποιμαντορικά καθήκοντα στην Ευαγγελική Εκκλησία Κατερίνης, σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας. Την εποχή εκείνη η Ευαγγελική Κοινότητα ήταν πολυπληθής. Μόνο το Κυριακό Σχολείο είχε γύρω στα πεντακόσια παιδιά. Από την αρχή κιόλας ανέπτυξε πολύπλευρη δραστηριότητα. Εργάστηκε με απαράμιλλο ιεραποστολικό ζήλο στην Εκκλησία και στην Κοινότητα. Στη διάρκεια της ποιμαντορίας του η Εκκλησία γνώρισε τη χρυσή εποχή της.
Με τη συμπαράσταση του αδελφού του Σπύρου Ζωδιάτη, προέδρου της AMG International, ίδρυσαν: 1) Το Ορφανοτροφείο, για περίπου εκατόν πενήντα ορφανά στα πρώτα χρόνια. Υπό την αιγίδα του λειτούργησαν επίσης τυπογραφείο, βιβλιοδετείο, υφαντήριο κ.ά. 2) Το Βιβλικό ΄Ιδρυμα Κατερίνης, από το οποίο αποφοίτησαν πολλοί νέοι και νέες που υπηρέτησαν τον Κύριο σε διάφορες διακονίες σε εκκλησίες της πατρίδας μας και του εξωτερικού. 3) Την Κατασκήνωση Λεπτοκαρυάς, όπου εκτός από τις παιδικές κατασκηνώσεις, κάθε καλοκαίρι οργανώνεται το γνωστό Βιβλικό Συνέδριο, και αυτό οραματισμός δικός του, καθώς και διάφορα άλλα συνέδρια στη διάρκεια του έτους. Προς τιμήν του το Πρεσβυτέριο και η Επιτροπή Κατασκήνωσης αποφάσισαν να ονομάσουν την Κατασκήνωση Λεπτοκαρυάς «ΒΙΒΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΡΓΟΣ ΖΩΔΙΑΤΗΣ». 4) Το Ημερήσιο Κατηχητικό Σχολείο και τα Θερινά Σχολεία, όπου τα παιδιά της Εκκλησίας προετοίμαζαν τα σχολικά τους μαθήματα και μελετούσαν τη Βίβλο.
Οι δραστηριότητές του δε σταματούσαν εδώ. Διοργάνωνε τακτικά πολυήμερες ευαγγελιστικές και άλλες συναθροίσεις, για την αφύπνιση, οικοδομή και κατάρτιση του ποιμνίου του, με ομιλητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στις ημέρες του η Εκκλησία γνώρισε μία μοναδική πνευματική αναζωπύρωση, που επηρέασε έντονα όλη τη ζωή της Κοινότητας. Κύριος ομιλητής στις συναθροίσεις αυτές ήταν ο «γλυκύς ψαλμωδός του Ισραήλ», αείμνηστος ΄Αγγελος Δαμασκηνίδης, με μερικούς ομιλητές από το εξωτερικό. Το Άγιο Πνεύμα κινήθηκε με θαυμαστό τρόπο. Πολλοί αναγεννήθηκαν, άλλοι αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Κύριο και οι σχέσεις πολλών τακτοποιήθηκαν. Η Εκκλησία έζησε ημέρες Ουρανού!
Είχε τη σοφία και τη διορατικότητα να επιλέγει κατάλληλους ανθρώπους για κατάλληλες θέσεις και να χρησιμοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το έμψυχο υλικό της Εκκλησίας και της Κοινότητας. Βοηθοί του υπήρξαν ο αείμνηστος Αθανάσιος Ηλία και ο Απόστολος Μπλιάτης. Είχε τόσο ζήλο για ευαγγελισμό και την οικοδομή των πιστών, ώστε δεν φειδόταν χρόνου και κόπων. Εκτός από τις συστηματικές επισκέψεις σε οικογένειες της εκκλησίας, τακτικά επισκεπτόταν και μεμονωμένα άτομα σε διάφορες περιοχές της πατρίδας μας.
Καθώς έβλεπε τους χιλιάδες ΄Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία ως έναν μεγάλο αγρό, έστειλε εκεί τον Σάββα Καρυπίδη ως ποιμένα για τους ΄Ελληνες Ευαγγελικούς. Παράλληλα ο ίδιος επισκεπτόταν τη Γερμανία ή έστελνε και άλλους εργάτες του Ευαγγελίου, ώστε με τον Σάββα Καρυπίδη να επισκέπτονται και να ευαγγελίζουν Έλληνες σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας.
Η προσφορά του ήταν πολύτιμη και στο γενικότερο έργο της πατρίδας μας, την οποία αγαπούσε με πάθος. Και θα συνέχιζε να υπηρετεί τον Κύριο… ΄Ομως οι πολλές εκκλησιαστικές δραστηριότητές του, έφεραν αντίδραση, ώστε φανατικοί κύκλοι κατάφεραν να επηρεάσουν τις αρχές, που του απαγόρευσαν την είσοδό του στην Ελλάδα, στις αρχές του 1960, όταν επέστρεφε με τρένο από την Αγγλία.
Ετσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αγγλία. Εκεί για μερικά χρόνια διακόνησε μια αγγλόφωνη εκκλησία. Την ίδια περίοδο άρχισε ραδιοφωνικές εκπομπές στην ελληνική γλώσσα από τον ραδιοφωνικό σταθμό TWR του Μόντε Κάρλο. Τα προγράμματα εκπέμπονταν κάθε μέρα. Έτσι, μέσω του ραδιοφώνου μπορούσε να πλησιάσει τους συμπατριώτες μας με το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Η αγάπη του για τον λαό μας ήταν μεγάλη. Έτσι, το 1969 ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας της Βοστώνης, να αναλάβει ποιμαντορικά καθήκοντα στην Εκκλησία, τα περισσότερα μέλη της οποίας προέρχονταν από την Εκκλησία της Κατερίνης. Και σ’ αυτήν την Εκκλησία η προσφορά του ήταν μεγάλη κι ευλογημένη. Με πρωτοβουλία και ενέργειές του αγοράστηκε ένα θαυμάσιο εκκλησιαστικό κτίριο, με ένα συμβολικό ποσό! Παράλληλα, ανέπτυσσε κι άλλες ευαγγελιστικές δραστηριότητες ανάμεσα στους συμπατριώτες μας.
Κι ενώ ήταν γεμάτος με οραματισμούς για νέες διακονίες με σκοπό τον ευαγγελισμό των Ελλήνων, ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του σε ηλικία 63 ετών. Είναι αλήθεια πως η μετάστασή του στη δόξα του Ουρανού άφησε δυσαναπλήρωτο κενό. Ανεξιχνίαστες οι βουλές του Κυρίου. Το Έργο συνεχίζεται, γιατί ο Κύριος έχει τους δικούς Του σε κάθε γενιά. Ο Άργος Ζωδιάτης άφησε πλούσια πνευματική παρακαταθήκη σε συνεργάτες του και σε εκκλησίες που διακόνησε με πιστότητα. «Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού» (Ψαλμός 116:15). Και ο άνθρωπος του Θεού ΄Αργος «αν και πεθαμένος, συνεχίζει ακόμα να μας μιλά» (Εβρ. 11:4).
Πολλοί είναι αυτοί που ευεργετήθηκαν και ευλογήθηκαν από τη διακονία του ανθρώπου αυτού του Θεού. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για τον φυσικό μου πατέρα, που φρόντισε και κάλυψε τις φυσικές μου ανάγκες. Τον ευχαριστώ όμως, ιδιαίτερα, και για το ευ ζην μου που το οφείλω στον πνευματικό μου πατέρα, τον ΄Αργο Ζωδιάτη, που υπήρξε ποιμένας, δάσκαλος, εμπνευστής, σύμβουλος μου. Ευχή και προσευχή μας είναι το Πνεύμα του Θεού να αγγίξει τις καρδιές των νέων και να παραχωρήσουν τη ζωή τους στον Κύριο και μερικοί να πάρουν την απόφαση να αφιερώσουν τη ζωή τους στη διακονία του Ευαγγελίου.
Γεώργιος Σ. Κανταρτζής