« Η κτίσις υπετάχθη εις ματαιότητα……αλλά…θέλει

ελευθερωθεί από της δουλείας της φθοράς» (Ρωμ. 8: 20-25).

Ω! ΓΗ ΜΟΥ, ΓΗ

συ της κτίσης αρχόντρα

βρήκες άνεμο κόντρα

στα πελάγη τ’ απείρου

ναυαγός τριγυρνάς

τσακισμένο καράβι

σε κούρσεψαν οι σκλάβοι,

δίχως χάρτη, πυξίδα

ακυβέρνητη πας.

 

Ω! ΓΗ ΜΟΥ, ΓΗ

πως κρατιόσουν με χάρη

απ’ του Πλάστη το χέρι,

το λαμπρό Του τ’ αστέρι

μεσ’ το σύμπαν συ μόνη

τη ματιά Του τραβούσες

της ζωής χελιδόνι,

της στοργής Του το νέκταρ

με λαχτάρα ρουφούσες.

 

 Ω! ΓΗ ΜΟΥ, ΓΗ

μάνα χαροκαμένη

απ’ τους γιους προδομένη

σε κοιτάζω με πόνο

τις πληγές να μετράς,

την οργή φορτωμένη

με ανάσα κομμένη

τον καλό Σαμαρείτη

μ’ αγωνία ζητάς.

 

 Ω! ΓΗ ΜΟΥ, ΓΗ

χαράς άκου μαντάτα,

πήρε κιόλας τη στράτα

τ’ ουρανού ο Αφέντης,

χρόνια που προσδοκάς

και μαζί Του εκλεκτούς,

θυγατέρες και γιους

και βασίλισσας στέμμα

μ’ αρχοντιάς να φοράς. 

 

΄Εφη Αϊβαζίδου