Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει επιτυχίες στον τομέα του αθλητισμού και πολιτισμού. Η πρωτιά της Εθνικής μας στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Ευρώπης, η επιτυχής διοργάνωση των Ολυμπιακών και τα επιτεύγματα μερικών αθλητών μας, η τρίτη θέση του Ρουβά στην περσινή Γιουροβίζιον και η φετινή πρωτιά στο πανευρωπαϊκό πανηγύρι στο Κίεβο της Παπαρίζου, μας παραφούσκωσαν την υπερηφάνειά μας. Και ασφαλώς κάθε ελληνική επιτυχία σε τομείς ευγενούς άμιλλας χαροποιεί κάθε έλληνα. Εκεί που διαφωνούμε είναι η μεγαλειώδης και πανεθνική διάσταση που δίνεται στα γεγονότα αυτά και η υποδοχή των ηρώων που γίνεται στους πρωταγωνιστές. Αυτό που δεν ταιριάζει στον άξιο λαό μας είναι το ξεσάλωμα μικρών και μεγάλων, αρχόντων και λαού!
Για μέρες και εβδομάδες, πριν και μετά, όλα τα κανάλια, με πρωτοπόρα την ΝΕΤ, που έχει υπό την προστασία της το θεσμό αυτό, και ξόδεψε τεράστια ποσά στην προβολή αυτού του θεάματος, μας έκαναν πλύση εγκεφάλου. Ως λαός ήμαστε εραστές της υπερβολής. Ή υπερτονίζουμε μερικά πράγματα ή τα υποβιβάζουμε και υποτιμούμε. Κάποιος δημοσιογράφος έγραψε: «Καιρός πάντως να σταματήσουν οι υπερβολές. H Γιουροβίζιον δεν είναι διαγωνισμός τραγουδιού … Είναι μια εμπορική φιέστα, με πρόσχημα το τραγούδι…»
Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον μπορεί να συγκέντρωσε μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης στην Ελλάδα, σ΄ άλλες όμως χώρες τα ποσοστά ήταν χαμηλά. Άλλος δημοσιογράφος έγραψε: « Είχαμε δεν είχαμε την πάθαμε την υστερία μας με την Παπαρίζου. Και η πλάκα είναι ότι όποιος τολμήσει να εκφράσει τις αντιρρήσεις του για το θέμα – κυρίως για τον τρόπο που σηματοδοτήθηκε από την κρατική τηλεόραση και γενικότερα από την Πολιτεία – χαρακτηρίζεται μίζερος… Λες και δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ τού χαίρομαι για την επιτυχημένη συμμετοχή μας και με πιάνει πυρετός εθνικής ανάτασης και υστερίας για το μέγα επίτευγμα της χώρας μου. Λάβαρα και σημαίες πέρυσι για τον Ρουβά με το «Shake it» (όχι, δεν ξεχνάμε τις περυσινές «παρελάσεις»), λόγοι, λάβαρα, δήμαρχοι και υπουργοί φέτος με την Παπαρίζου…»
Number one, για να μην ξεχνάμε και τα ελληνικά, ήταν το τραγούδι δηλ. «Νούμερο ένα», όπως θα έλεγαν οι ξένοι! Και κρατούμε σταθερά την πρωτιά, όχι μόνο στο κάπνισμα, στα τροχαία, στην εξαγωγή φοιτητών στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, στο λιγότερο πράσινο στις πόλεις, και «σε άλλα κακά, μοιραία, μίζερα και φθοροποιά». Να και οι στίχοι του … εμβατήριου της νίκης. Θαυμάστε περιεχόμενο με… πλούσια …ηθικά διδάγματα : «Είσαι ο εραστής μου, είσαι το κρυφό μου πάθος και άλλο δεν έχω/ Είσαι νόστιμος, τόσο βιτσιόζος/ αν μάθω πως δεν με θέλεις θα με δεις να γίνομαι μοχθηρή/ Πες πως μ’ αγαπάς και θα μ’ έχεις στις αγκάλες σου για πάντα και – πίστεψέ με – δεν θα το ξεχάσεις/ … έλα λοιπόν και φίλα με, ανέβασέ με στα ουράνια και δεν θα το μετανιώσεις/ Είσαι ο ένας και μοναδικός, το νούμερο ένα μου … ο μόνος θησαυρός που θα ‘χω ποτέ στη ζωή μου / θά ‘κανα τα πάντα για σένα γιατί είσαι εκείνος που αγαπώ Είσαι πυρκαγιά και πόθος άσβεστος, όταν φιλώ τα χείλη σου, ξέρεις, με σηκώνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά/ Είσαι εθισμός και πεποίθησή μου, είσαι το πάθος μου, η ανακούφιση και η σταύρωσή μου. Μη, μη μ’ αφήσεις ποτέ και πίστεψέ με θα είσαι ο ήλιος στην περίοδο των βροχών μου./ Μη μ’ αφήσεις ποτέ και πίστεψέ με θα είσαι ο μόνος λόγος ύπαρξης στην άδεια ζωή μου».
Αν τη νεολαία μας την τρέφουμε με τέτοια τραγούδια, θεάματα και ακούσματα και της προβάλουμε τέτοια φανταχτερά και λουστραρισμένα ινδάλματα, κι όχι ηθικές και πνευματικές αρχές, που στηρίζονται στη διδασκαλία του Ευαγγελίου (ποιος, στ’ αλήθεια, ενδιαφέρεται για την Καινή Διαθήκη, που γράφτηκε και στη γλώσσα μας), θα θερίσουμε θύελλες και καταιγίδες- ήδη από καιρό βλέπουμε τα αποτελέσματα της απομάκρυνσης μας από τον Θεό. Είναι καιρός όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς για τη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας και των παιδιών μας ν’ αφυπνιστούν και να δώσουν στη νέα γενιά όχι αυτό που ζητά αλλά αυτό που πρέπει και να συμβάλει στην πνευματική της στήριξη και αύξηση.
Γεώργιος Σ. Κανταρτζής