του Πάνου Ν. Χατζή

ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ… ΑΥΤΟΝ [ Διαβάζουμε  Ησαϊας, 53: 1-12]

 

ΠΑΣΧΑ :Είναι η υπέρβαση ,η διάβαση, το διαβατήριο

                  Είναι Το πέρασμα .

                  Είναι ή έξοδος από την φθορά της δουλείας στην ελευθερία

                  της ζωής.

Που στηρίζεται στη θυσία , στη ζωή αντί ζωής.

 

Το Πάσχα έχει Προστασία – Εγγύηση πορείας – Υπόσχεση.

Για να γίνει δυνατό το πέρασμα από την εξουσία του σκότους στην  βασιλεία του Θεού.

Από την Αίγυπτο, τη γη της δουλείας σε ένα άλλο τρόπο ζωής, στη γη του Θεού. 

Χωρίς την θυσία αυτή δεν μπορούσε να γίνει :

Ούτε ή φυγή από την Εδέμ.

Ούτε ή έξοδος από την Αίγυπτο.

Ούτε Το πέρασμα της ερήμου

Ούτε και ή είσοδος στη γη Του Θεού.

Ο Θάνατος ,Η θυσία, το αίμα, θα έδιωχνε τον θάνατο,  θα τους έφερνε στο δρόμο προς την ελευθερία.

Θα τους έδινε το δικαίωμα να βγουν από την  Αίγυπτο και θα τους στήριζε σε όλη την πορεία τους στην έρημο μέχρι να εισέλθουν στην ανάπαυση Του Θεού.

Η Θυσία είχε μερικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να φροντίσουν με δική τους ευθύνη να έχει το προσφερόμενο για να γίνει δεκτό .

 

 *Ήλθαν εις τον τόπο, τον ονομαζόμενο κρανίο, εκεί εσταύρωσαν Αυτόν…[Λκ. 23:33]

Ο αμνός του Θεού

Εδαφ. 2-3

1)…Τις επίστεψε εις το κήρυγμα ημών;

Ο Προφήτης βλέπει με αμφιβολία και την αμφιβολία που θα έφερνε στους ανθρώπους το μήνυμά του ,αφού ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει.

Ενώ περιγράφει ένα Χριστό χωρίς ΕΞΩΤΕΡΙΚΉ εμφάνηση να αυξάνει ενώπιον του Θεού, Ως ένα αδύναμο φυτό σε μια ξερή γη.

Μια αμφιβολία που εκφράζει ΚΑΙ από την ίδια την ξερή γη, που ήξερε ότι δεν μπορούσε από μόνη της  να φέρει κάτι ΑΓΙΟ.

Αλλά και από την εικόνα που παρουσίαζε ο Χριστός κατά την περίο-δο που τα μάτια όλων ήταν στραμμένα επάνω Του.

2) … Δεν είχε είδος. Ουδέ κάλλος.

…και πώς θα μπορούσε να έχει όταν:

*Έφαγε και ήπιε τελευταία φορά στο ανώγειο.

*Όταν Σιδηροδέσμιο τον έσερναν από τον Άννα στο Καϊάφα, 2000 μ.

*Όταν τον ράβδισαν με μαστίγιο που στα άκρα είχε 50 σφαιρίδια που ξεκολλούσαν και σάρκα.

*Όταν το στεφάνι του προκαλούσε πόνους και αιμορραγία… 3-4 κιλα

*Στο σώμα του δεν υπήρχε πόντος χωρίς χαρακιά.  Ήταν μια εξαθλίωση.

 

 3)… δεν είχε ωραιότητα.

*Πως μπορεί να έχει αξία ένας απερριμένος, παραπεταμένος, που σε αναγκάζει να πάρεις το πρόσωπό  σου από την θέα του;

*Αυτός ¨ο δόκιμος ασθενείας και θλίψεων¨ πώς μπορούσε να τους βεβαιώσει ότι ο Θεός είναι μαζί Του;

*Αυτός που με στην θέα του, έδινε την εντύπωση του τιμωρημένου. Και του εγκαταλειμμένου;.

Η κατάσταση και ή εικόνα Του έδειχνε ότι η οργή Θεού ξεσπά σ’αυτόν.

ΌΤΑΝ

¨Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε έπεσαν επάνω του¨

ΚΑΙ

Όλη η οργή του Σατανά με το δικαίωμα της αμαρτίας, έπεσε πάνω στον ¨μη γνωρίσαντα αμαρτία¨

Ο λόγος Του ¨παρελθέτω το ποτήρι απ’ εμού¨ περιέχει και αυτό το περιεχόμενο του εξευτελισμού.

Η Αμαρτία προσπάθησε να Τον τσακίσει, τσαλακώνοντας την αξιοπ-ρέπεια της προσωπικότητάς του

Στο ξάφνιασμά Του όταν ΉΡΘΕ σε επαφή με την αμαρτία.

Σε μια απόλυτη υπακοή  και εξάρτηση από το θέλημα του Θεού ¨δεν άνοιξε το στόμα Αυτού¨

ΠΛΗΝ

«Στις ημέρες της σαρκός Αυτού, αφού μετά κραυγής και δακρίων προσέφερε δεήσεις και ικεσίες προς τον δυνάμενο να σώζει Αυτόν εκ θανάτου.

Εισηκούσθη για την ευλάβεια Αυτού,

Καίτοι ων Υιός έμαθε την υπακοή εφ’ όσων έπαθε και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου στους υπακούοντας εις αυτόν¨ Εβρ. 5\ 7-9        

Γιατί αυτά;                                         

Εδαφ. 4

Αυτός που είχε την εξαθλίωση πάνω Του και το πρόσωπο του ήταν αλλοιωμένο έφερε:

*Τις ασθένειές μας. [Ασθενής σημαίνει αυτός που δεν έχει σθένος/ δεν μπορεί να αντιδράσει / ο αδύναμος /χωρίς θέληση/ ο ασήμαντος/ο ανάξιος λόγου].

*Τις θλίψεις μας.

*Τις αμαρτίες μας.

*Τις ανομίες μας ,για τις οποίες ταλαιπωρήθηκε και πληγώθηκε.

Για να ¨εξαλείψει το εναντίο μας χειρόγραφο

             αφαίρεσας αυτό εκ μέσου, προσηλώσας αυτό επί του

             σταυρού¨

ΚΑΙ

¨Δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσων τον κόσμο προς τον εαυτό Του μη λογαριάζων εις αυτούς τα παραπτώματα αυτών¨  

ΑΛΛ’ ΑΥΤΌΣ

Εδαφ. 5

Μέσα  σ’ αυτή την εικόνα του Ιησού που βλέπει ο προφήτης, δίνει την απάντηση βάζοντας και τον εαυτό του.

Πάντες εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα στραφήκαμε έκαστος στην οδό αυτού και ο Κύριος έθεσε επ΄αυτόν την ανομία πάντων ημών.  

Αυτός ο λιωμένος άνθρωπος. 

Σ’αυτή την εξαθλίωση,  την απόρριψη και την εγκατάλειψη Του από τον Θεό.

Δεν το έριξαν οι αμαρτίες Του και οι παραβάσεις του.

Αυτός ο τραυματισμός ήταν από την αμαρτία μας.

Η τιμωρία που Του έφερε η  Ανομία μας.

Μας Έφερε την ΕΙΡΗΝΗ με τον ΘΕΌ και την ΙΑΣΗ από την ΑΜΑΡΤΊΑ.

 

Μας έκανε παιδιά Του.

Μας έκανε υιούς και θυγατέρες Του.

ΤΙ ΑΓΑΠΗ ΕΔΩΚΕ Ο ΘΕΟΣ: [Ιωα.14/1-3 \ α. Ιωα. 1/1-3]

 

Α\ Ζούμε σε μια εποχή χωρίς μέλλον : Στενοχώρια εθνών εν απορία. 

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ το οικονομικό θαύμα τσαλακώθηκε ανεπανόρθωτα

Η  Απληστία η νέα  Βαβέλ το καύχημα των ανθρώπων κατέρρευσε

¨Καιροί  κακοί και Πονηρές μέρες¨ 

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

¨Ίδετε ποια αγάπη… ΈΔΩΚΕ¨

 

…Να… ΚΛΗΘΩΜΕΝ  [ονομαστούμε]… τέκνα Θεού: 

       Τώρα… ¨ΕΙΜΕΘΑ τέκνα Θεού¨ 

       Για να συμπληρώσει ότι  ¨Δεν ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ τί θα είμαστε¨

Ο Ιωάννης ανοίγει την αυλαία της μελλοντικής δόξας:  

Λέγοντας: Δεν Φανερώθηκε *Δεν Ξέρουμε.   Τι Πρόκειται να γίνουμε

                                                 *Ποια Μεταβολή θα γίνει  ΠΑΝΩ και ΜΕΣΑ

  *Ξέρουμε ότι ¨…όμοιοι αυτό εσόμεθα¨

 Αυτός που λέει Ότι είναι παιδί  του Θεού. 

    Δεν φτάνει να το λέει  μόνο. Αλλά και να κάνει κάποια πράγματα 

    για να είναι αληθινός.

 

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Λέει: Ο Εξωτερικός  φθείρεται χωρίς να έχουμε ευθύνη 

  Αλλά για τον Εσωτερικό, ΕΧΟΥΜΕ ευθύνη.  Με δική μας εποπτεία.  

Πας όστις έχει Αυτή την ελπίδα  ΑΓΝΙΖΕΙ εαυτόν 

                          Καθώς ΕΚΕΙΝΟΣ είναι Αγνός